Skyrim RPG

Koning Thobias Hiddon

Ze legde haar hoofd tegen hem aan en hij sloeg voorzichtig zijn arm om haar heen. Ze kon niet zonder hem, maar hij deed haar wel pijn. Dat wist hij, hij kon het duidelijk zien. 'Ik had dit niet verwacht, ik had eerlijker moeten zijn over al mijn gevoelens, dan had je mij misschien beter begrepen, dan had ik je misschien minder pijn gedaan. Het zou eerlijker geweest zijn,' fluisterde hij. Dit kwam voor hem namelijk niet als een verassing. Al tijden had hij het gemist, de manier waarop het tussen Gwynn en hem ging, haar aanwezigheid. Wat ze vannacht gedaan hadden was geweldig, dat zou hij nooit ontkennen. Het was lekkerder dan alles van de afgelopen tijd. Dat nam hij Destiney totaal niet kwalijk, maar blijkbaar was er iets niet goed, er zat iets niet goed, daardoor ging hij te ver. Daardoor gaf hij toe aan zijn gevoelens. 'Ik weet dat ik veel te ver ben gegaan en ik weet hoe veel pijn ik je daarmee doe, maar ik ben zelf ook flink in de war door alles. Ook door wat ik voel voor Gwynn.' fluisterde hij eerlijk. 'Dat is al vanaf het begin zo, maar ik begin steeds vaker te merken dat het niet goed zit, dat ik aan haar denk, dat ik bij haar wil zijn, dat ik in de war ben door alles. Ik wilde je geen pijn doen, dus ontweek ik haar maar en negeerde ik het, maar ik mis het enorm.' fluisterde hij.

Koningin Destiney Hiddon

Hij zei dat hij eerlijk had moeten zijn over zijn gevoelens, dan had ze het misschien begrepen en had het minder pijn gedaan. "Het zou wel eerlijker zijn geweest... Maar het had alsnog pijn gedaan. Thobias..." Vertelde ze zacht. Ze wilde gewoon niet dat het gebeurde, echt niet... Ze begreep Gwynn ook niet, de vrouw had niet eens haar excuses aangeboden.
Hij was zelf ook in de war en dat kwam ook door zijn gevoelens voor Gwynn... Dat speelde al vanaf het begin. Hij wilde bij haar zijn en hij miste haar enorm. Ze keek daardoor naar de grond en beet op haar lip.
"Ik dacht dat het juist zo goed ging..." Mompelde ze zacht en ze schudde langzaam haar hoofd een beetje. Ze wist het echt niet meer, ze was echt flink in de war.

Koning thobias Hiddon

'Dat is dus ook waarom ik het verzweeg. Ik wilde je geen pijn doen, bovendien had je toen al pijn genoeg. Ik wilde niet alles nog erger maken,' zei hij tegen haar. Ze dacht juist dat het zo goed ging en hij sloot zijn ogen even, hij vond het echt heel moeilijk allemaal. 'Ik...' begon hij zachtjes. 'het spijt mij,' fluisterde hij daarna. 'ik weet het zelf ook allemaal niet meer,' gaf hij toe. Hij twijfelde soms enorm aan alles, aan zijn huwelijk, aan alles met Gwynn, alles rondom het kasteel. Dan leek het alsof niets er meer echt toe deed. 'Ik heb het gevoel dat geen enkele keuze die ik maak de goede is,' fluisterde hij.

Koningin Destiney Hiddon

"Ik had het liever gewoon geweten, misschien wist ik op dat moment wel wat we moesten doen want nu weet ik het echt niet... Ik heb Geen idee." Zei ze eerlijk tegen hem. Hij zei dat het hem speet, maar hij wist het zelf ook allemaal niet meer. Hij had het gevoel dat geen enkele keuze de juiste was. "Wat wil je dan?" Vroeg ze hem zacht.

Koning Thobias Hiddon

'Ik begrijp het.' zei hij zacht tegen haar. Ze wilde weten wat hij wilde nu, daardoor bleef hij even stil. 'Ik wil weg van hier,' zei hij zacht. 'niet met jou, niet met Gwynn. Misschien moet ik maar alleen gaan. Of Dany mee vragen. Ik moet toch nog op bezoek bij een andere koning, dan kan ik dat combineren. Misschien kom ik daar tot een inzicht, misschien kom ik wat tot rust en kan ik duidelijk inzien wat ik nou wil.' fluisterde hij. Hij werd anders toch helemaal gek hier, hij moest eerst wat meer op orde krijgen.

Koningin Destiney Hiddon

Hij vertelde wat hij wilde. Hij wilde weg van hier. Alleen of met Dany. Ze wist niet wat ze liever had... zolang er met Dany niets zou gebeuren had ze liever dat zij meeging, dan kon ze hem in de gaten houden. Hij dacht daar tot een inzicht te kunnen komen en ze knikte langzaam daardoor.
"Oké." Zei ze zacht. Het stak haat wel dat hij niet met haar wilde gaan, dat vond ze echt heel jammer. Maar het werd tijd dat hij wist wat hij wilde en dat kon alleen maar als hij zonder haar ging.

Koning Thobias Hiddon

Ze reageerde er niet echt heel erg op, maar ze leek het wel te accepteren. 'Ik weet niet of ze mee wilt. Ze heeft Jason nu.' zei hij zacht. Misschien had Dany er wel totaal geen zin in, dat kon natuurlijk goed. Hij wist het niet. Hij wist ook niet van alles rondom Jason, hij had geen idee. 'Nou, als ik weg ben kan je natuurlijk gewoon in het kasteel blijven. Als je het hier fijn vindt mag dat ook.' fluisterde hij. Hij had er eigenlijk niets meer over te zeggen, maar ze was in het kasteel nog net zo welkom. 'Ik hou van je, Destiney. Vergeet dat alsjeblieft niet,' zei hij zachtjes.

Koningin Destiney Hiddon

"Kan ik je wel vertrouwen met haar?" Vroeg ze scherp aan hem, aangezien ze wel behoefte had aan wat vertrouwen....Hij zei dat ze in het kasteel mocht blijven, of hier als ze dat fijn vond. "Ik ga wel naar het kasteel, Thomas en sterre zijn daar ook nog." Fluisterde ze hem toe. Hij zei dat hij van haar hield en dat moest ze echt niet vergeten. "Ik hou ook van jou... heel veel..." Sprak ze zacht. Ze bleef maar gewoon wat voor zich uit staren.

Koning Thobias Hiddon

Ze vroeg of ze hem wel kon vertrouwen met Dany. 'Ik ben niet te vertrouwen, Destiney. Maar Dany heeft nog nooit iets met mij willen doen. Dat gaat echt niet veranderen.' mompelde hij zachtjes. Het zou wennen zijn, maar hij zou wel zien hoe het ging lopen als hij helemaal weg was hier. Ze ging naar het kasteel, de kinderen waren daar ook nog. Hij knikte langzaam, dat begreep hij wel. Ze hield ook heel veel van hem en hij streek kort langs haar wang, daarna kwam hij voorzichtig overeind. 'Je kan mij altijd schrijven,' fluisterde hij, daarna vertrok hij en ging hij meteen opzoek naar Dany. Waarschijnlijk wilde ze toch niet mee.

Koningin Destiney Hiddon

Hij zei dat hij niet te vertrouwen was en daardoor voelde ze de tranen weer over haar wangen rollen. Ze vond het echt verschrikkelijk om te horen van he. Gelukkig wist ze inderdaad wel hoe Dany was, dat was wel een geruststelling. Hij streek nog even langs haar wang en kwam overeind met de woorden dat ze hem altijd kon schrijven. "Wees alsjeblieft ook in je brieven eerlijk, Thobias." Zei ze tegen hem. Daarna keek ze hoe hij vertrok.


Dany

Ze was even later weer naar de werkkamer gegaan, maar Thobias was weg. Ze vond het jammer. Ze wilde graag met hem praten over wat er gebeurd was, hij had het nodig. Na een tijdje kwam ze hem tegen. "Gaat het weer een beetje?" Vroeg ze hem voorzichtig.

Koning Thobias Hiddon

Hij moest in zijn brieven eerlijk zijn. Dat zou nog lastig worden, maar hij wilde vanaf nu wel over alles eerlijk zijn, ook al was de waarheid pijnlijk. Dany vroeg of het een beetje met hem ging en hij schudde zijn hoofd. 'Ik wilde weg gaan, een tijdje weg hier, ik moet nog langs bij een andere koning... dan kan ik mijn hoofd leegmaken en alles weer wat meer op orde krijgen voor mezelf. Wil je misschien met mij mee?' vroeg hij zacht.

Dany

Hij gaf aan dat het niet ging en dat hij weg wilde gaan.Hij moest sowieso nog bij een andere koning langs en hij wilde zijn.hoofd leegmaken en alles op orde krijgen. Hij vroeg of ze mee wilde.
"Ik wil graag met je mee om je te helpen, ik zit alleen een beetje met Jason... Ik kan hem hier niet alleen laten. Er zijn met hem veel dingen gebeurd, Thobias en hij is wat angstig... Hij wilt alleen niet dat ik iemand vertel wat er aan de hand is." Zei ze. Ze vond het heel erg lastig, maar ze wilde wel echt graag met hem.mee.

Koning Thobias Hiddon

Ze wilde graag met hem mee om te helpen, maar ze zat een beetje met Jason. Ze kon hem hier niet alleen laten, er waren veel dingen met hem gebeurd en hij was wat angstig, maar ze mocht het niet vertellen. Hij haalde zijn schouders even op. 'Ik had al niet verwacht dat je mee zou gaan. Wens Jason sterkte van mij,' mompelde hij, daarna liep hij langzaam weg. Hij pakte een tas met wat spullen, hij kon maar beter direct vertrekken. Hij had hier toch niets meer te zoeken nu.

Dany

Het enige wat hij deed was zijn schouders ophalen en zeggen dat hij al had verwacht dat ze niet meeging. "Thobias..." Ze liep achter hem aan en keek naar hem. "Laat me even met Jason praten, ik wil echt graag met je mee, echt. Ik wil je helpen, je bent mijn beste vriend. Ik weet alleen niet of Jason het aankan om alleen te zijn." Legde ze aan hem uit.

Koning Thobias Hiddon

Ze kwam achter hem aan en zei dat ze met Jason wilde praten, ze wilde echt graag met hem mee, hij was haar beste vriend. Ze wist alleen niet of Jason het aankon. 'Het maakt niet uit. Je kan toch beter hier blijven. Anders bespring ik je, maak ik je relatie kapot, laat het maar zitten. Ik ga wel alleen.' mompelde hij, daarna liep hij weer verder. Het maakte toch niet meer uit. Niemand vertrouwde hem, Dany vond hem vaak genoeg hartstikke irritant, dan kon ze beter hier blijven, bij Jason. Hij ging wel zelf.

Dany

Het maakte niet uit, ze kon beter hier blijven want anders zou hij haar bespringen en maakte hij haar relatie kapot. "Niet doen, geef nu als je liefst niet overal jezelf de schuld van... Dat is nergens voor nodig. Ik weet dat je dit alleen maar doet omdat je je gekwetst voelt... Je bespringt me niet want je waardeert me hoe ik ben. Ik vertrouw je, Thobias." Zei ze tegen hem en ze pakte hem weer zachtjes vast en knuffelde hem. "Lieve Thobias... Je weet toch dat ik van je hou?"

Koning Thobias Hiddon

Hij luisterde amper naar haar, het drong allemaal niet echt tot hem door, tot ze hem vastpakte. 'Jason is belangrijker nu, Dany. Zo gaat het altijd. Het is logisch. Maar ik ben wel de laatste waar jij je druk over zou moeten maken. Laat het maar zitten, het is toch niets meer waard. Ik moet gewoon weg hier,' fluisterde hij. 'Misschien wil Jason het wel overnemen. Het is altijd zijn recht geweest, niet dat van mij. Eigenlijk ben ik nutteloos hier.' fluisterde hij. Hij pakte zijn tas op en hij liep weg, de tranen stonden in zijn ogen.

Dany

"Luister alsjeblieft naar me... Je doet jezelf pijn met dit gedrag... Thobias... alsjeblieft..." Fluisterde ze. Ze bewoog haar vingers en liet hem op die manier stil staan. "Haal even diep adem... Je weet toch dat het geen zin heeft om je gevoelens voor mij te verbergen? Ik voel alles,Thobias. Sta even stil en haal diep adem." Gebood ze hem.
"Jason wilt het niet overnemen, hij vond het helemaal niets." Zei ze zacht.

Koning Thobias Hiddon

Hij moest naar haar luisteren, hij deed zichzelf pijn met dit gedrag. Hij bleef stil staan, hij kon er niets aan doen en daardoor keek hij haar strak aan. 'Je weet dat ik dit niet leuk vind,' gromde hij haar toe. Hij moest diep ademhalen, hij wist dat het totaal geen zin had om zijn gevoelens voor haar te verbergen, ze voelde alles. 'Daarom zou je niets meer met mij te maken moeten hebben en je bezig houden met Jason. Hij heeft het waarschijnlijk harder nodig dan ik en hij valt nog wel te redden.' zei hij doordringend. Hij ademde trillend in, hij werd bijna duizelig door alle gevoelens. Jason wilde het niet overnemen, hij vond het helemaal niets. 'Dat zal wel.' mompelde hij.

Dany

Hij zei tegen haar dat ze wist dat hij dit niet leuk vond. "Ja, dat weet ik, maar je hebt het nodig want als je zo weggaat dan doe je jezelf nog wat aan door al die gedachten die door je hoofd heen razen. Ik wil eerst dat je rustig bent zodat ik je met een gerust hart durf te laten gaan." Zei ze zacht.
"Zoals jij je nu voelt, zo ben je niet vaak, Thobias. Ik ben gek op je en ik zal nooit afstand van je willen en kunnen nemen. Jij valt ook nog te redden, dat weet ik zeker." Ze legde zacht haar hand op zijn hoofd en haalde diep adem, daarna gaf ze hem zoveel mogelijk rust, wat hij echt wel nodig had.

Koning Thobias HIddon

HIj luisterde nu wel wat meer naar haar, hij voelde zich rustiger worden en uiteindelijk pakte hij haar vast en hield hij haar tegen zich aan. 'Ik heb je nodig,' fluisterde hij. Hij streek langs haar wang, maar verder deed hij niets, hij nam weer wat afstand. 'Wil je aan Jason vragen of het goed is? Als hij het niet wil snap ik dat, maar anders wil ik je echt heel erg graag meenemen.' zei hij zacht. Hij was ook bang dat hij anders een keer totaal in paniek raakte en zichzelf iets aandeed omdat het hem de beste oplossing leek, of dat hij het per ongeluk deed. Hij was nu ook aardig ver gegaan met zijn armen.

Dany

Ze werd door Thobias vastgepakt en hij zei nu dat hij haar nodig had. Het liet haar toch wel glimlachen. Ze wist het wel. Hij streek even langs haar wang en zei daarna of ze aan Jason wilde vragen of hij het goed vond als ze mee ging. Ze knikte eventjes. "Ik zei het toch." Plaagde ze hem een beetje. "Ik ga hem opzoeken en jij blijft hier, niet weggaan." Zei ze glimlachend en daarna ging ze weg en zocht ze Jason op.

Jason Hiddon

Hij had een training gegeven, hij voelde zich eigenlijk wel redelijk, hij had Diana ook niet meer gezien, dus dat scheelde wel. Toen hij Dany zag lopen ging hij naar haar toe en pakte hij haar vast. Hij wilde haar knuffelen, maar hij voelde vrij snel dat er iets niet klopte. Het was duidelijk. Hij kon ook merken dat het met Thobias en Destiney te maken had. 'Wat is er?' vroeg hij dus ook. Hij wilde het liever zelf van haar horen dan dat hij in haar hoofd moest gaan kijken, daar hield hij niet van.

Dany

Ze glimlachte liefdevol toen ze Jason zag. Hij vroeg meteen wat er was, dat was het fijne aan hem, hij had alles direct door. "Thobias en Destiney zijn uit elkaar... Thobias wilt weten wat hij nu echt wilt en daarvoor gaat hij naar een bespreking bij een andere koning. Ik wil graag met hem mee... Ik maak me zorgen om hem, maar ik vind het heel moeilijk... Ik wil jou niet achterlaten, vooral niet nu Diana hier is." Sprak ze haar dilemma eerlijk uit.
"Misschien wilt Destiney jou wel helpen... Ik weet zeker dat ze wel wat gezelschap kan gebruiken..." Zei ze zachtjes tegen hem. Ze probeerde van alles te regelen zodat iedereen het goed zou hebben.

Jason Hiddon

Thobias en Destiney waren uit elkaar, daar schrok hij toch wel van. Dat had hij even niet verwacht. Blijkbaar wilde Thobias weg, hij had een bespreking en hij wilde alles uitdenken. Dat was misschien wel slim, maar Dany wilde met hem mee. Ze wilde hem alleen niet achterlaten, niet nu Diana er was. Misschien wilde Destiney hem wel helpen, ze wist zeker dat die wel wat gezelschap kon gebruiken. Hij knikte langzaam. 'Denk je dat ze mij zou begrijpen als ik haar wat dingen vertel?' vroeg hij nu zachtjes. 'Dan wil ik graag dat je met Thobias meegaat. Ik red het wel even alleen en hij heeft je hulp nodig. Anders zou je toch alleen maar bezorgd zijn om hem.' zei hij glimlachend tegen haar.