Police Life

Rowan Rivers

Hij bleef heel stil bij haar liggen, hij sprak geen woord meer en hij reageerde amper toen hij te horen kreeg dat ze naar huis mochten. Hij wilde niet weg. Hij voelde zich beter hier, terwijl hij niet snel bang was. Nu was hij dat wel. Hij was hartstikke bang dat haar iets overkwam, hij had niets, hij kon haar amper beschermen zo, hij was hartstikke zwak en Leroy wist dat. Hij wilde haar ook niet meenemen naar Steven, dat kon onmogelijk goed gaan, die zouden elkaar afmaken. Hij kwam langzaam overeind uit het bed, hij regelde een taxi en hij probeerde niet na te denken over alles dat fout kon gaan. Leroy zou hun nu toch wel met rust laten? Zijn ene been deed nog steeds wat pijn, blijkbaar was zijn knieschijf verkeerd geschoten, maar het was rechtgezet en er zat flink wat tape omheen, waardoor hij er enigszins op kon steunen. Hij moest alleen voorzichtig doen door de wond in zijn buik, dat deed ook nog het meeste pijn. Hij keek bezorgd naar Katelynn en hij stak zijn hand naar haar uit, dan kon ze op hem steunen als ze naar de taxi liepen.

Katelynn Camryn Leighton

De arts koppelde haar los van al het apparatuur en hielp haar vervolgens omhoog en uit het bed. Ze stond eerst ietwat wankel en werd toen dus nog even ondersteund, maar het ging langzaam maar zeker alweer ietsjes beter.
De arts verdween niet veel later uit de ruimte en Katelynn pakte Rowan zijn hand stevig vast, ze was doodsbang dat ze om zou vallen, ze voelde zich totaal niet stabiel en stevig. Samen liepen ze richting de uitgang en wachtte ze op de taxi. Het duurde niet lang voor die arriveerde. Katelynn stapte in de taxi en toen die begon te rijden sloot ze haar ogen weer. Het zonlicht maakte de hoofdpijn nog erger.

Rowan Rivers

Hij sloeg zijn arm om haar schouders heen, hij wilde haar zo graag het gevoel geven dat hij iets voor haar kon doen, dat hij haar kon beschermen, al wist hij nog niet heel erg goed hoe. Eenmaal bij haar huis hielp hij haar uit de auto en sloeg hij zijn arm weer om haar heen, hij nam haar mee naar de deur, maar toen hij daar aankwam zag hij dat er heel groot 'hoer' in de deur gekrast was. Hij ademde langzaam in en hij slikte even, hij wist niet eens meer wat hij moest zeggen. Hij opende de deur heel voorzichtig, maar er leek niemand binnen te zijn. Hij voelde zich echt niet veilig, vooral omdat hij niets had om zich te beschermen. 'Zullen we in bed gaan liggen?' vroeg hij heel zacht. Misschien was dat nog het beste idee nu.

Katelynn Camryn Leighton

Ze voelde op een gegeven moment dat de taxi stopte met rijden en opende toen haar ogen weer. Haar hoofd begon direct meer te bonken. Ze zuchtte even zachtjes en stapte uit de taxi. Rustig liep ze met Rowan mee naar de voordeur van haar huis. Ze keek naar haar voeten en pas bij de deur keek ze weer omhoog. Door de tekst op de deur sloeg ze haar blik weer neer. Ze voelde zich echt ellendig.
"Ja.. Is goed.." reageerde ze zachtjes op Rowan zijn voorstel om op bed te gaan liggen. Dat leek hij haar beste plan voor nu. De hoofdpijn leek namelijk alleen maar toe te nemen in plaats van af te nemen en misschien zou totale rust haar goed doen.
Langzaam beklom ze de trap en liep ze de slaapkamer in. Ze trok de gordijnen dicht zodat de kamer goed donker werd en ging toen in het bed liggen.

Rowan Rivers

Ze vond het goed en ze liep naar boven toe, hij keek even rond, controleerde weer alles en deed alles extra goed op slot, al wist hij niet of het Leroy tegen zou houden. Hij was echt ongerust. Hij pakte een groot mes uit de keuken en daarna liep hij weg, achter Katelynn aan. Hij stopte het mes weg naast het bed, mocht er iets gebeuren, dan had hij het tenminste in de buurt. Hij had liever zijn wapen, maar het was niet anders. Dat moest hij morgen maar zien te regelen. Waarschijnlijk wilde Katelynn het nu ook wel. Hij trok heel langzaam zijn kleding uit en daarna ging hij naast haar liggen, hij sloeg zijn armen om haar heen en hij trok haar voorzichtig tegen zijn lichaam aan, anders deed het hem pijn. 'Ik hou van je, het komt goed, echt...' fluisterde hij nu.

Katelynn Camryn Leighton

Ze voelde de armen van Rowan om haar heen en voelde zich toch redelijk veilig, of dat kwam doordat ze op het moment gewoon niet echt veel na kon denken. Ze wilde gewoon slapen, even geen pijn meer voelen, geen prikkels meer.
"Ja.." reageerde ze nog gedempt op Rowan. Daarna kroop ze diep onder de dekens en eigenlijk viel ze al heel erg snel in een hele diepe slaap. Zo sliep ze behoorlijk wat uren.
Na ongeveer vier uur onwijs diep geslapen te hebben werd ze wakker. Opnieuw flink verward en niet meer wetend waar ze was en wat er was gebeurd. Pas na een paar minuten leek het weer een beetje terug te komen, al bleef ze wat verward. De hoofdpijn was niet te houden, het voelde niet eens meer normaal als hoofdpijn maar meer als flinke druk in haar hoofd. Ze klemde haar kaken op elkaar en stapte heel voorzichtig en langzaam uit bed, zodat ze Rowan niet wakker zou maken. En zodat ze niet om zou vallen.
Met steun van de muren liep ze ietwat wankelend richting de badkamer. Ze zocht in de kastjes naar pijnstillers en nam een aantal tabletten in. Daarna dronk ze een bekertje water leeg. Ze keek even in de spiegel en schrok van haar spiegelbeeld. Haar gezicht was bont en blauw en vol hechtingen en lelijke plekken. Ze haalde even diep adem en leunde wat tegen de muur aan toen ze weer werd overspoeld door een flinke duizeligheid en misselijkheid. De druk in haar hoofd leek alleen maar toe te nemen, zelfs met de medicatie die ze genomen had. Achter haar oren kleurden het blauw, alsof ze daar blauwe plekken had. Uit haar linker oor druppelde een druppeltje bloed, evenals uit haar neus. Langzaam liet ze haarzelf via de muur op de grond neerzakken, aangezien ze het idee had dat haar benen haar niet langer meer zouden dragen.
Het voelde werkelijk alsof haar lichaam gehackt was. Ze had er geen controle meer over en leek niet meer normaal na te kunnen denken. Het kwam niet eens in haar op om hulp te roepen of iets dergelijke. Ze leek zelfs niet eens meer te weten waar ze was en wie ze was. Haar rechter pupil was groter dan haar linker. Ze kreunde zachtjes en staarde doelloos en met een onwijs afwezige en rare blik voor haar uit. Haar huid zag lijkbleek en was wat klam.

Rowan Rivers

Hij werd langzaam wakker toen hij wat geluiden hoorde, hij kwam overeind en hij liep moeizaam naar de badkamer, toen hij daar Katelynn zag zitten knielde hij direct bij haar neer. Hij pakte haar hoofd vast en hij keek naar haar ogen, daarna greep hij zijn mobiel en belde hij de ambulance. Het ging duidelijk helemaal niet goed met haar. 'Katelynn, probeer bij mij te blijven... wakker blijven,' zei hij zacht, maar doordringend. Hij hoorde na een paar minuten de verlossende geluiden van de deur die flink hard opengeduwd werd en hij riep naar beneden, het volgende moment verscheen het ambulance personeel al. Het was duidelijk dat ze een bloeding had, waarschijnlijk was alles in haar hoofd meer beschadigd dan eerst had geleken en hij maakte zich zo ontzettend veel zorgen om alles. Hij nam afstand en ze werd op de brancard gelegd, daarna liep hij wel mee, hij ging bij haar in de ambulance zitten en hij sloot zijn ogen, terwijl hij onrustig met zijn vingers tegen elkaar aan tikte.

Katelynn Camryn Leighton

Het ging allemaal onwijs snel en het leek allemaal eigenlijk langs haar heen te gaan. Haar hersenen leken niets meer te verwerken, ze was bij bewustzijn, maar leek tegelijkertijd totaal niet aanspreekbaar. Ook toen Rowan bij haar kwam leek ze dat niet eens door te hebben. Ze leek dwars door hem heen te kijken.
De ambulance was er enorm snel. Eenmaal in de ambulance verloor ze haar bewustzijn. Met een flinke snelheid werd ze weer terug naar het ziekenhuis gebracht en daar werd ze meteen naar de operatiekamer gebracht om uit te zoeken wat er precies mis was en om haar te behandelen. Alles verliep enorm snel, omdat haar hersens schade op leken te lopen en elke seconde telde.
Ze werd kunstmatig in coma gebracht en behandeld, het bleek dat haar schedel toch ergens lichtelijk kapot was en een bloeding had veroorzaakt en dat had behoorlijk op haar hersens gedrukt. Na het behandelen werd ze naar de IC gebracht en daar op een kamer gelegd, aan flink wat apparatuur zodat ze al haar vitale functies goed in de gaten konden houden en er een alarm af zou gaan wanneer het weer fout ging. De artsen wisten niet wanneer ze weer zou ontwaken en hoe. Ze konden nu nog niet zeggen of ze echt schade op had gelopen aan haar hersens en wat de gevolgen waren.

Rowan Rivers

Toen ze naar een kamer gebracht werd was hem verteld wat er allemaal aan de hand was, dat het afwachten was. Hij had de arts bedankt en wat water gepakt, daarna was hij in een stoel naast haar bed gaan zitten. Hij staarde voor zich uit, zijn gedachten gingen als een gek tekeer en hij was geen moment echt rustig, al zag hij er wel zo uit. Hij zat doodstil. Hij kreeg de neiging om Steven een berichtje te sturen, maar hij durfde het niet. Hij was zo bang dat Steven boos zou reageren, omdat hij dat de afgelopen tijd op alles had gedaan. Hij wist dat Steven er niks aan kon doen, maar toch vond hij het heel akelig. Hij legde zijn hoofd nu op het bed neer, tegen Katelynn aan en hij snikte zachtjes. Hij was zich echt kapot geschrokken en hij was hartstikke bang dat het alsnog fout ging. Dat hij helemaal alleen achter zou blijven, nu pas durfde hij iets van emotie te laten zien. Nu zou Katelynn het niet merken en was hij alleen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was twee dagen in coma gebleven en was elk uur gecheckt door een arts, om te kijken of er geen complicaties op zouden treden of er opnieuw een bloeding zou komen. Gelukkig leek het allemaal goed te gaan.
De derde dag was er op het apparatuur te zien dat Katelynn haar hersenactiviteit hoger was geworden, wat erop kon duiden dat ze wakker zou kunnen worden. Een paar uur later begon haar hand wat kleine bewegingen te maken en vervolgens leek ze langzaam maar zeker steeds meer bij bewustzijn te komen. De apparaten gaven hoge hersenactiviteit aan en niet veel later begonnen haar oogleden wat te trillen en opende ze die langzaam.

Rowan Rivers

Hij was geen moment weg gegaan, hij voelde zich hier echt slecht over en hij durfde haar eigenlijk ook echt niet alleen te laten, hij was bang dat Leroy zijn kans zou grijpen als hij dat deed en alleen zijn zou voor hem zelf ook niet goed werken nu. Dan werd hij gek en zou hij hoe dan ook weer gaan gebruiken. Dat moest nu juist niet. Toen ze wakker werd knipperde hij heel langzaam met zijn ogen, hij was helemaal kapot en hij had nog steeds aardig wat pijn, maar hij was vooral heel erg bezorgd om haar. 'Katelynn....' Fluisterde hij wat schor. 'Ik ben bij je... '

Katelynn Camryn Leighton

Ze staarde eerst wat doelloos voor haar uit naar het plafond, maar al gauw keek ze richting Rowan. Het duurde echt een paar minuten voor ze hem leek te herkennen, maar godzijdank herkende ze hem.
"Rowan.." klonk haar stem zwakjes en onwijs hees. Ze kon zich niets meer herinneren van de laatste nacht thuis, het enige dat ze wist was dat er iets goed fout was gegaan. Katelynn voelde zich heel suf en moe. Ook deels door de enorme hoeveelheid medicatie in haar bloed. Gelukkig zorgde dat er wel voor dat ze amper pijn had, waardoor ze vrij ontspannen kon liggen. Haar hoofd bonkte lichtjes, maar meer ook niet.

Rowan Rivers

Na een tijdje zei ze heel erg zacht zijn naam, het was een enorme opluchting voor hem. ze herkende hem. Ze zei zijn naam. Hij ontspande dus ook een beetje en hij keek naar haar. 'Ik hou zo veel van je... Ik blijf bij je, rust nog maar lekker wat uit. Je hoeft je nu geen zorgen te maken.' zei hij zacht tegen haar. Zolang hij bij haar was kon hij zelf ook redelijk ontspannen en ze zou nog veel rust moeten houden. Hij pakte haar hand vast, hij keek haar vol liefde aan. Er gebeurde zo veel, maar hij merkte goed hoe gek hij op haar was.

Katelynn Camryn Leighton

Ze sloot haar ogen weer even kort omdat ze zich zo moe voelde. Maar toen Rowan tegen haar begon te praten opende ze haar ogen weer en glimlachte ze zwakjes naar hem. Hij was zo lief.
Zachtjes kneep ze in zijn hand. Ze was blij dat hij er was. Het leek haar vreselijk om hier alleen te liggen. Ergens diep vanbinnen voelde ze zich angstig. Ze was zojuist aan de dood ontsnapt. Het had echt weinig gescheeld. Dat liet haar beseffen hoe kwetsbaar mensen eigenlijk wel niet waren.

Rowan Rivers

Ze glimlachte naar hem en dat gaf hem een heel warm gevoel, hij was zo blij dat ze weer wakker was, hij had een paar verschrikkelijke dagen achter de rug, maar nu leek er gelukkig weer hoop te zijn dat het toch echt goed zou komen, uiteindelijk. Hij streek langzaam over haar hand heen en hij zakte weer weg in slaap, hij was helemaal kapot en nu hij wist dat ze wakker was, dat ze uit de coma was, leek hij eindelijk wat rust te kunnen vinden.

Katelynn Camryn Leighton

Pas na vier dagen nog in het ziekenhuis te verblijven, mocht ze eindelijk naar huis. Ze was de afgelopen vier dagen echt heel intensief in de gaten gehouden en ze hadden allerlei testjes gedaan. Eigenlijk kwam het erop neer dat ze onwijs veel geluk had gehad, ze had echt geen minuten later geholpen moeten worden, dan was het waarschijnlijk echt fout gegaan. Het enige waar ze nu last van kon gaan hebben was haar geheugen en haar concentratie, maar dat zou vanzelf weer goed komen.
Samen met Rowan ging ze naar haar huis. Aan de ene kant voelde het super fijn om weer thuis te komen, maar aan de andere kant voelde het ook beangstigend. Ze haalde even diep adem en haalde toen de deur van het slot en liep naar binnen.

Rowan Rivers

Het voelde raar om het huis weer in te gaan ,maar hij was er wel blij mee. Ze hadden wel genoeg tijd doorgebracht in het afschuwelijke ziekenhuis, hij was blij dat ze eindelijk mee mocht, dat ze weer wat rust kregen. Hij hoopte dat het ook echt rustig zou zijn, geen Leroy, geen gekke dingen. Hij ging achter haar aan naar binnen en hij sloot de deur, hij deed hem ook direct op slot, hij wilde geen risico nemen. 'Weet je al wanneer je weer aan het werk wilt gaan?' vroeg hij zacht aan haar. Hij was wel benieuwd wat ze allemaal in gedachten had voor de komende tijd, waarschijnlijk had ze nog wel even rust nodig. Hij was ook benieuwd wat ze in gedachten had voor hem, mocht hij weer aan het werk?

Katelynn Camryn Leighton

Ze keek even achterom en zag dat Rowan de deur op slot deed. Daarna liep ze door naar de woonkamer. Rowan kwam achter haar aan. Katelynn haalde haar hand door haar haren en draaide zich naar Rowan toe toen hij vroeg wanneer ze weer aan het werk wilde gaan.
"Over een paar dagen, denk ik, als ik mij goed blijf voelen," antwoordde ze op zijn vraag. Nu voelde ze zich nog ietwat te moe en te zwakjes om te gaan werken. Het zou ook wel behoorlijk intensief worden om weer aan de slag te gaan. Maar thuis zitten was ook niets.
"Ik zal wel even een berichtje sturen naar mijn collega's dat jij ook wel weer aan het werk mag," glimlachte ze nu naar Rowan. Dat leek haar voor hun beide beter. Als ze hem niet op verlof had gestuurd, had hij hun beter kunnen beschermen tegen Leroy. Ze gaf haarzelf er een beetje de schuld van.

Rowan Rivers

Hij liep met haar mee en ze zei dat ze over een paar dagen wel wilde werken, als ze zich goed bleef voelen. Hij knikte langzaam, dat was wel belangrijk, ze moest lang genoeg herstellen, anders zou het waarschijnlijk vervelend en pijnlijk blijven, dat wilde hij niet. Ze zei daarna dat hij ook wel weer aan het werk mocht en hij keek haar dankbaar aan. 'Ik zal mij iets beter gedragen,' zei hij zacht. Hij pakte haar vast en hij streek langzaam langs haar wang. 'Het is niet jouw schuld, ik weet wat je denkt... als ik mijn wapen had gehad, had ik iets kunnen doen. Misschien was het daardoor juist wel helemaal fout gelopen, dat weten we niet,' zei hij tegen haar. Hij drukte zacht zijn lippen op die van haar en hij zoende haar voorzichtig, daarna keek hij naar de tafel. Daar waren ze bezig geweest toen Leroy hun betrapt had en enorm kwaad was geworden.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat hij zich beter zou gedragen en daardoor keek Katelynn hem weer glimlachend aan. "Dat is je geraden, ja," grijnsde ze naar hem. Ze liet zich neerzakken op de bank en trapte haar schoenen uit. Vervolgens trok ze haar benen op de bank en deed ze de televisie aan met de afstandsbediening.
Rowan pakte haar vast en streek zachtjes langs haar wang, waarna hij haar vertelde dat het niet haar schuld was geweest. Als hij zijn wapen had gehad, had hij iets kunnen doen, maar het had daardoor ook juist fout kunnen lopen. Katelynn knikte kort.
"Ja.. Je heb ook gelijk.." zei ze tegen hem. Rowan zoende haar kort en voorzichtig en nam daarna weer wat afstand. Katelynn zapte wat rond op televisie en bleef uiteindelijk bij het journaal hangen.

Rowan Rivers

Gelukkig kon ze er nu wel zo op reageren, dat was een goed teken. Waarschijnlijk had ze het hem echt wel redelijk vergeven, al wist hij nog heel goed hoe ze reageerde. Hij moest echt oppassen met wat hij deed, ook bij de nieuwe hoofdinspecteur. Ze gaf hem gelijk en ze ging mee in de zoen, maar ze nam al vrij snel afstand en keek wat naar het journaal. 'Ik kan mij niet voorstellen dat het nieuws interessanter is dan dat ik ben,' fluisterde hij. Hij legde zijn handen op haar heupen en hij drukte zijn lippen in haar hals. Hij realiseerde zich niet echt goed dat ze hier misschien niet op zat te wachten, omdat hij er wel aan toe was, hij had dat altijd sneller.

Katelynn Camryn Leighton

Het duurde niet lang voor ze de televisie weer uitzette. Het felle beeld zorgde ervoor dat de hoofdpijn weer aangewakkerd werd. Ze gaapte even en keek toen opzij naar Rowan en grijnsde even naar hem om zijn woorden. Hij bleef ook altijd hetzelfde. Hij legde zijn handen op haar heupen en ze voelde zijn lippen in haar hals. Ze sloot haar ogen eventjes. Op zich vond ze dit prima, hoewel ze enorm moe was. Zo lang hij dingen bij haar deed en ze zelf niet zo actief hoefde te zijn, vond ze het prima. Al zou ze niet heel lang meer wachten met het naar bed gaan.

Rowan Rivers

Ze leek het wel goed te vinden, al deed ze niets voor hem. Dat was jammer, want het verlangen zat enorm hoog, maar het zou waarschijnlijk te intensief voor haar zijn, dat was niet zo gek. Misschien zou hij er zo zelf wel wat aan doen, maar dat was nooit echt geweldig. Hij liet zijn vingers over haar benen glijden en hij ademde diep in, ze deed ook echt heel veel met hem en door alles wat er gebeurde kreeg hij er alleen maar meer zin in elke keer. Zijn handen gleden weer omhoog en hij kneedde haar lichaam zachtjes. 'Ik wil je zo graag.' Mompelde hij daarna zacht, zijn stem wat schor. Hij wilde niet irritant zijn, maar het gevoel was nogal intens voor hem.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liet haar ogen even gesloten en nu pas merkte ze echt hoe moe ze was. Ze moest moeite doen om niet meteen in slaap te vallen. De artsen hadden ook gezegd dat ze waarschijnlijk de komende tijd sneller vermoeid zou raken en meer slaap nodig zou hebben dan normaal.
"Hmm, ik ga zo slapen denk ik," sprak ze zachtjes terug tegen Rowan. Ze wilde het niet verpesten voor hem, maar ze kon moeilijk doen alsof ze niet moe was.

Rowan Rivers

Ze zei dat ze zo ging slapen en hij merkte hoe moe ze was, maar het was voor hem wel echt ontzettend frustrerend. Hij wilde zo graag, maar hij wilde haar ook niet constant pushen. Dat deed hij al veel te veel. 'Ik breng je naar bed, om hou je hier morgen wel mee bezig. Ik wil ook wel even lekker slapen met jou...' zei hij zacht. Hij tilde haar op en hij legde haar boven in bed neer. 'Ik blijf morgen een ochtendje thuis, dan haal ik tussen de middag mijn spullen wel op en ga ik overmorgen wel helemaal aan het werk. Oké?' Vroeg hij zacht. Hij trok langzaam haar kleding uit, hij vond het leuk om te doen, dat was duidelijk.