Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Ze schudde opnieuw haar hoofd toen Rowan vroeg of Leroy niet gedwongen werd. "Dat idee had ik niet, nee," sprak ze gedempt. "Hij had zelfs twee vrienden mee en die leek hij volledig onder de duim te hebben."
Ze haalde haar hand door haar lange haar en haalde even diep adem. Rowan ging nu weer door over het gedoe op het bureau. Hij wilde haar geen pijn doen en wist niet wat hem overkwam.
"Ik geloof je wel.." zei ze nu. "Maar ik wist ook gewoon even niet hoe ik moest reageren toen.." plakte ze er achteraan.
Met de rug van haar hand veegde ze wat bloed weg wat onder haar neus zat.

Rowan Rivers

Ze had niet het idee dat zijn zoon gedwongen werd, hij had zelfs twee vrienden mee. 'Ik ga morgen wel eens met hem praten dan. Ik snap hem niet, hij kent je niet eens. Ik snap niet waar dit opeens mee te maken heeft en het is lastig te geloven dat hij je echt dood wilt hebben.' zei hij zacht. Hij zou het wel met Leroy bespreken. Ze zei gelukkig wel dat ze hem geloofde, maar ze wist niet hoe ze moest reageren. 'Dat snap ik. Ik ben al blij dat ik niet meteen ontslagen ben.' zei hij zacht. Hij zag haar het bloed wegvegen en daardoor kwam hij overeind en pakte hij een natte doek. Hij kwam weer bij haar zitten en hij probeerde voorzichtig alle plekken schoon te maken. 'Heb ik je teleurgesteld? Als je meer tijd nodig hebt, wil ik zo wel naar huis gaan...' Fluisterde hij. Hij wilde helemaal geen afstand tussen hun, maar hij wist dat ze gezegd had dat ze niet wilde dat hij ook maar iets gebruikte en dat had hij wel gedaan. Hij wilde haar niet ergens in forceren nu, al was hij bang dat afstand ook niet goed zou zijn. Dan ging het veel eerder fout. 'Ik kan vragen of Leroy morgen hier heen komt om te praten... Dan blijf je er bij en kan ik zien hoe hij op jou reageert. Misschien kunnen we het uit praten...'

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei nu dat hij morgen wel even met Leroy ging praten. Daarop knikte Katelynn kort.
"Misschien mist hij Andrea?" opperde Katelynn nu. "Al zei hij dat hij haar ook nooit mocht.." Ze gaapte even. Van de stress en van de vermoeidheid. Rowan kwam overeind en pakte een natte doek. Hij begon haar gezicht schoon te maken van het bloed. Al zou ze er daarna waarschijnlijk nog steeds niet uit zien door de blauwe plekken en dan vooral in haar nek.
Hij vroeg nu of hij haar teleurgesteld had. Dat kon ze niet ontkennen. En ze was eerlijk aangelegd. Ze kon niet liegen. "Ja," reageerde ze daarom dan ook eerlijk. "Maar je hoeft niet weg.." plakte ze er heel gauw achteraan, omdat ze echt liever even niet alleen was nu. Dan ging ze zichzelf alleen maar bang maken en zou ze alleen maar blijven nadenken over alles.
"Ja, dat is goed," antwoordde ze toen Rowan voorstelde om Leroy morgen hier te vragen zodat ze konden praten en dan zou Rowan zien hoe Leroy op haar reageerde. Katelynn was altijd wel van het praten om dingen op te lossen. Maar of Leroy er ook zo over dacht, betwijfelde ze eigenlijk wel sterk.

Rowan Rivers

Hij bekeek de plekken even, ze was echt aardig gegrepen en geslagen, het gaf hem een rot gevoel. Hij had er moeten zijn om haar te helpen en hij was er niet. Hij had niets voor haar kunnen doen en daar voelde hij zich flink rot over, dat werd nog erger toen ze zei dat hij haar teleurgesteld had. Dan werd hij vast ook weggestuurd. Ze zei meteen dat hij wel mocht blijven en hij keek haar dankbaar aan. Hij was er echt blij mee, het was dus niet over tussen hun. Gelukkig maar. Ze wilde wel afspreken morgen en hij knikte even, daarna drukte hij zachtjes zijn lippen op die van haar. ' Ga lekker in bed liggen. ik pak wat paracetamol voor je en dan kom ik bij je...' Fluisterde hij. Hij kwam overeind en pakte de pillen en een glaasje water, die hij bij haar neerzette. Daarna trok hij zijn kleding uit, ze was kapot, wat rusten zou haar goed doen. Hij hoopte dat ze dan morgen alles met Leroy konden oplossen. 'Ik hou van je...' Fluisterde hij. Hij zou morgen toch niet te hoeven werken nu, dus alle tijd.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan drukte zijn lippen even op die van haar en zei haar daarna dat ze lekker op bed kon gaan liggen. Daarop knikte ze. Ze was echt super moe. Vannacht had ze juist slaap in willen halen. Maar in plaats daarvan was ze alleen maar wakker geweest.
Terwijl Rowan opstond, klom Katelynn in bed en trok de dekens over haar heen. Ze pakte de pillen en het glaasje water aan van Rowan en bedankte hem even kort, waarna ze de pillen innam met een aantal grote slokken water en toen het glas op haar nachtkastje zette.
"Ik ook van jou.." reageerde ze nog zachtjes op Rowan, waarna ze haar ogen sloot en eigenlijk al heel gauw wegzakte in een diepe, maar toch ietwat onrustige slaap.

Rowan Rivers

Ze zakte al heel erg snel in slaap en dat snapte hij wel. Hij hield haar dicht tegen zich aan omdat ze zo onrustig was, hij hoopte dat hij haar toch een beetje een veilig gevoel kon geven, ondanks alles. Hij was blij dat hij hier was. Dat ze nog samen door konden. Ze betekende echt veel voor hem. Hij dacht na over alles, over Leroy. zou hij echt zoiets doen? Kwam het doordat hij Andrea mistte? Dat kon bijna niet, maar hij had het nooit besproken. Misschien was het echt wel zo. Hij hoopte antwoorden te krijgen morgen. Hij had toch nog wat geslapen en daarna was hij onder de douche gestapt. Hij had Leroy gebeld en de jongen leek zich van geen kwaad bewust te zijn en kwam graag langs die dag. Daarna maakte hij ontbijt klaar voor Katelynn, terwijl dat normaal andersom was. Nu verdiende ze het wel.

Katelynn Camryn Leighton

De volgende ochtend werd ze rustig wakker. Pas na een paar minuten drong alles wat er gebeurd was weer tot haar door. Ze zuchtte even zachtjes en klom uit het bed waarna ze voor de spiegel ging staan. Haar gezicht en nek zagen er niet uit. Ze schudde even langzaam haar hoofd en begon zich langzaam aan te kleden. Ze trok een erg kort spijkerbroekje aan met daarop een speels, wit hemdje. Daaronder deed ze simpele teenslippers. Het was toch warm buiten en ze had even geen zin in hakken, wat ze negen van de tien keer aan had.
Vervolgens nam ze plaats aan haar kaptafel en begon ze een lading make-up over de lelijke plekken op haar gezicht en in haar nek aan te brengen. Zo lukte het nog best goed om het meeste te camoufleren, alleen als je goed keek zag je nog wat.
Ze deed nog even oorbellen in en daalde toen de trap af naar beneden.

Rowan Rivers

Hij keek na een tijdje op toen hij geluiden hoorde, het was Katelynn die naar beneden kwam. Ze had duidelijk geprobeerd de blauwe plekken weg te werken, maar hij vond haar altijd eigenlijk wel heel erg mooi, deze kleding stond haar ook geweldig. Wat minder strak dan normaal, maar net zo goed. 'Ik heb maar eens ontbijt voor je gemaakt, ik vond dat je het vandaag wel verdiende,' zei hij met een glimlachje op zijn gezicht tegen haar. Hij pakte haar vast en hij legde zijn hand in haar hals, daarna drukte hij zijn lippen op die van haar en zoende hij haar op een intense manier.

Katelynn Camryn Leighton

Toen ze beneden kwam rook ze de geur al van eten. Rowan keek naar haar en zei toen glimlachend dat hij ontbijt voor haar had gemaakt, hij vond dat ze dat vandaag wel verdiende. Daardoor glimlachte Katelynn ook.
"Dat verdien ik toch altijd?" vroeg ze daarna grijnzend. "Maar toch bedankt," plakte ze erachteraan, waarna ze even haar tong naar hem uitstak. Hij pakte har vast en legde zijn hand in haar hals. Vervolgens begon hij haar te zoenen. Katelynn sloeg haar armen om zijn nek en zoende hem intens terug. Waarna ze hem even aan bleef kijken, diep in zijn ogen en toen plaats nam aan tafel.
"Hoe laat komt Leroy?" vroeg ze hem nu.

Rowan Rivers

'Ja, je verdient het altijd wel, maar jij bent veel beter in het maken van een goed ontbijt, dus dit was waarschijnlijk eenmalig,' zei hij plagend tegen haar. Ze legde haar armen om zijn nek heen en hij genoot van dit moment, dit was precies wat hij fijn vond, al hoopte hij nog steeds dat er wel meer ging gebeuren. Hij wist dat hij het nodig had, maar hij durfde het niet zo goed eerlijk aan te geven. Hij was bang voor een afwijzing, heel bang. Ze ging aan tafel zitten en ze vroeg hoe laat Leroy kwam, waardoor hij even op zijn horloge keek. 'Ik verwacht hem over een uurtje,' zei hij tegen haar. Hij ging zelf ook zitten, maar hij had eigenlijk niet echt trek. Hij wist dat het kwam door wat hij allemaal gebruikt had, daardoor had hij geen honger, waarschijnlijk was het morgen wel terug.

Katelynn Camryn Leighton

"Dan moet je juist oefenen," grijnsde ze nu richting Rowan, die zei dat dit slechts eenmalig was omdat zij veel beter was in het maken van ontbijt. Daarna begon ze rustig wat te eten. Ze had niet echt veel honger, maar toen ze eenmaal begon met eten kreeg ze het wel goed weg.
"Okee," reageerde ze toen Rowan zei dat Leroy er wel met een uurtje zou zijn. Ze zat er ergens wel tegen op, ze wist ook niet echt hoe ze nu op Leroy moest reageren. Het zou een beetje ongemakkelijk worden waarschijnlijk.

Rowan Rivers

Ze reageerde niet echt meer, hij wist dat ze het eng vond, dat was ook heel erg logisch. Na een tijdje kwam hij overeind en begon hij weer op te ruimen. 'Het komt wel goed, ik ben er nu bij, waarschijnlijk was het allemaal een groot misverstand.' zei hij. Dat hoopte hij tenminste heel erg, maar hij kon het gedrag van zijn zoon ook niet verklaren. Hij wist niet hoe. Toen hij klaar was met opruimen pakte hij Katelynn weer vast, zijn vingers gleden heel voorzichtig naar de hals, waar de blauwe plek nog vaag te zien was. Hij drukte voorzichtig zijn lippen in haar nek, langzaam gleden ze af naar beneden, tot aan haar schouder. 'Heb je veel pijn?' vroeg hij mompelend, met zijn lippen tegen haar huid aan. Hij leek echt amper van haar af te kunnen blijven. Zijn vingers gleden via haar heupen heel langzaam omhoog.

Katelynn Camryn Leighton

Na het eten begon Rowan alles op te ruimen. Zij hielp ook mee. Rowan zei dat het wel goed zou komen met Leroy, hij was er nu bij en waarschijnlijk was het gewoon een groot misverstand. Katelynn reageerde daarop alleen maar met een zachte 'hm'. Aangezien ze het sterk betwijfelde dat het een misverstand was. Je mishandelde iemand toch niet per ongeluk? En je bedreigde toch niet iemand per ongeluk? Ze zuchtte even zachtjes.
Rowan pakte haar weer vast en ze voelde zijn vingers over haar hals glijden, daarna voelde ze zijn lippen in haar nek. Ze voelde een tinteling door haar heen gaan en ze kreunde zachtjes.
"Hm, valt wel mee," reageerde ze op Rowan zijn vraag of ze nog veel pijn had. Ja, het waren gevoelige plekken, maar gelukkig niets meer dan kneuzingen. Ze liet haar handen nu onder zijn shirt glijden en begon hem te zoenen.

Rowan Rivers

Hij voelde haar handen onder zijn shirt glijden en ze zei dat het wel meeviel, gelukkig. Ze zoende hem en hij ging er maar al te graag in mee, eindelijk leek ze het ook te willen, het had al veel te lang geduurd. Hij werd veel te makkelijk verleid in zijn omgeving, hij had dit ook nog eens echt nodig om zich goed te voelen. Hij tilde haar simpel op en hij zette haar op de rand van de tafel. Hij begon al meteen haar kleding los te maken, nu wilde hij ook echt niet meer lang wachten.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan tilde haar op en zette haar op de rand van de tafel. Gelukkig hadden ze die al leeggeruimd. Hij begon haar kleding los te maken en zij hielp hem daar mee. Toen zij eenmaal naakt op de tafel zat begon zij aan zijn kleding te frummelen tot hij ook helemaal uitgekleed was. Met een speelse grijns keek ze hem aan, waarna ze hem naar haar toe trok, zodat hij tussen haar gespreide benen kwam te staan. Ze pakte hem vast bij zijn kaken en begon hem toen weer intens te zoenen.

Rowan Rivers

'Je bent echt zo ontzettend aantrekkelijk,' zei hij zacht tegen haar, hij meende het ook echt. Ze was geweldig, ze was heel mooi en ze had een bepaalde uitdagende uitstraling. Hij werd weer naar haar toegetrokken en meteen gezoend, hij genoot er enorm van. Hij pakte haar heupen vast en hij drong bij haar naar binnen, hij kon echt niet meer wachten. Hij drukte haar achterover op de tafel en hij boog over haar heen, hij drukte zijn lippen in haar hals, zijn hand gleed over haar perfecte lichaam heen en hij genoot enorm. Dit had hij echt nodig en hij hoopte dat Katelynn dat ook inzag, dat ze het niet erg vond. Doordat hij zo op ging in het moment hoorde hij niet dat iemand de deur hard open gooide en naar binnen kwam gelopen. Hij had Leroy ook helemaal niet verwacht nu. Toen hij opeens gevloek hoorde keek hij pas op en zag hij zijn zoon staan, waardoor hij diep inademde. Hij voelde schaamte tot zich doordringen en hij kwam van Katelynn af. Hij trok zo snel mogelijk zijn broek aan en hij wilde zijn shirt pakken, tot hij Leroy op Katelynn af zag schieten. Leroy greep haar ruw vast en sleurde haar met veel geweld van de tafel af, daarna haalde hij al uit.

Katelynn Camryn Leighton

"Hmm, jij ook," fluisterde ze opgewonden terug richting Rowan. Hij zoende haar terug en pakte haar heupen vast. Ze kreunde toen hij bij haar naar binnen drong en sloot haar ogen. Ze genoot zichtbaar. Af en toe kreunde ze zachtjes. Even was ze alles vergeten, even leek niets meer belangrijk, behalve dit.
Toen Rowan plotseling van haar af kwam opende ze haar ogen en keek ze hem even wat verbaasd aan, tot haar blik op Leroy viel. Shit.. Ze wilde van de tafel af springen maar Leroy greep haar al ruw vast en sleurde haar van de tafel af. Ze gilde even kort en probeerde haar gezicht te verweren, maar Leroy wist haar toch flink hard te raken. Blijkbaar op een vrij gevoelig plekje aangezien het even voor een moment zwart werd voor haar ogen.

Rowan Rivers

Het duurde een paar seconde voor hij reageerde, hij werd weer totaal overdonderd, dit had hij echt niet verwacht. Hij had zo gehoopt hier even van te kunnen genieten, even ontspannen met Katelynn, maar Leroy reageerde enorm extreem. Opeens leek het niet zo gek dat hij dat Katelynn echt allemaal aan had gedaan. Zijn zoon bleef uithalen, hij greep Leroy vast bij zijn schouders, maar meteen werd hij hard onderuit getrapt. Hij voelde de pijn door zijn knie schieten, hij kneep zijn ogen dicht en hij kwam met een klap op de grond terecht. Weer stortte Leroy zich op Katelynn, Rowan krabbelde moeizaam overeind en hij dacht snel na. Zijn telefoon lag nog boven, die had hij niet meegenomen. Portofoon lag op het bureau, want die had hij daar moeten laten. Hij vloekte zacht, het volgende moment greep hij Leroy weer vast en sleurde hij de jongen weg, al kon hij amper op zijn ene been staan. Hij hoopte dat Katelynn weg kon komen, dat ze iets kon doen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze probeerde talloze keren onder Leroy vandaan te komen, maar hij was te sterk en leek helemaal doorgedraaid, hij bleef uithalen en Katelynn kronkelde heen en weer op de grond. Bloed liep over haar gezicht, maar het leek Leroy geen reden te geven om te stoppen. Even stopte Leroy omdat Rowan hem weg trok, Katelynn wilde snel overeind krabbelen maar kwam niet verder dan rechtop zitten omdat de hele wereld draaide en ze plotseling kotsmisselijk werd. Vervolgens stortte Leroy zich weer op haar en klapte ze weer op de grond neer. Ze schold hem uit met de lelijkste scheldwoorden en bleef hijgend en paniekerig op de grond liggen toen Leroy opnieuw even weg leek. Haar zicht was wazig en ze leek volledig verward en niet meer goed door te hebben wat er gebeurde. Een straaltje bloed liep uit haar mond en neus. Het enige wat ze nog door had was dat er iets niet goed was. Met enige moeite vond ze tussen haar kleding haar mobiel en belde het alarmnummer. Haar beeld werd steeds slechter en het voelde alsof ze in een gat viel, een heel beangstigend gevoel. In de verte hoorde ze hoe er opgenomen werd bij de alarmcentrale. Maar reageren lukte niet meer.

Rowan Rivers

Hij vocht zo goed als hij kon, hij deed zijn best om Leroy bezig te houden, om zijn zoon bewusteloos te krijgen, maar hij kon het niet, het lukte hem niet. Hij werd een paar keer flink geraakt en hij kon amper op zijn been staan, de pijnscheuten trokken door hem heen en hij werd kotsmisselijk van de pijn. Hij kon niet eens naar Katelynn kijken, hij wist niet wat hij moest doen. Hij werd nog eens onderuit gehaald, hij schreeuwde het nu uit van de pijn. Leroy boog over hem heen en hij keek zijn zoon aan, vol woede en angst. Hij keek naar Katelynn, het leek totaal niet goed met haar te gaan. Nu zag hij hoe Leroy een mes pakte, hij hapte naar adem, hij smeekte zijn zoon om tot rede te komen, om normaal te doen, om dit niet te doen. Zijn hand bewoog automatisch naar de plek waar normaal zijn wapen zat, hij vloekte zacht. Katelynn had hem geschorst. Hij had geen wapen meer. Nog voor hij er bij stil kon staan voelde hij de snijdende pijn in zijn buik. Het werd zwart voor zijn ogen en Leroy verdween als een speer. Hij zakte steeds verder weg en hij mompelde alleen maar vaag de naam van Katelynn. Hij maakte zich zo veel zorgen.

Katelynn Camryn Leighton

Ongeveer tien minuten later arriveerden er twee politiewagens voor de deur. Ze hadden uitgezocht waar de beller vandaan was gekomen en waren er achter gekomen dat Katelynn daar woonde. Toen de agenten het huis binnen kwamen begonnen twee agenten meteen eerste hulp te verlenen bij Rowan en Katelynn. Één andere agent ging wat rondkijken in het huis voor aanwijzingen wat er gebeurd was en nog één ander zorgde dat er twee ambulances zouden komen.
Nog eens vijf minuten later arriveerden de ambulancebroeders en namen de zorg over van de agenten. Rowan en Katelynn werden zo snel mogelijk in de ambulance gelegd en de twee ambulances reden gauw richting het ziekenhuis.

Rowan Rivers

Hij had geen idee wat er precies gebeurd was toen hij uren later wakker werd. Er kwam een arts bij zijn bed staan, hij hoorde heel vaag dat hij geopereerd was en dat het goed was gegaan, maar dat hij geluk had gehad. Hij wilde alleen maar weten hoe het met Katelynn was, maar hij kwam niet uit zijn woorden. Hij had niet eens door dat ze in dezelfde kamer lagen, hij was in de war, zijn hoofd voelde wazig en hij was zich kapot geschrokken door wat Leroy gedaan had. Bij haar. Bij degene waar hij nu zo gek op was. Hoe kon zijn zoon dat doen? Leroy was weggekomen, er kwam een collega vertellen dat er niemand aangetroffen was, alleen het mes had nog op de grond gelegen. Dat was slecht nieuws, hij wist tot wat zijn zoon nu in staat was, al was het moeilijk te geloven. Hij was vooral bang voor Katelynn. Wat als dit reden was om bij hem weg te gaan? Dat zou niet gek zijn.

Katelynn Camryn Leighton

Na wat opgedoekt te zijn werd Katelynn op de kamer bij Rowan gelegd. Haar gezicht zat vol hechtingen. Ook zag ze behoorlijk bleek. Het duurde een behoorlijk tijdje voor ze wakker werd, wat de artsen lieten twijfelen of ze niet voor een CT scan moesten gaan voor haar hoofd om te kijken of alles wel goed zat. Er waren dan ook constant artsen in de kamer van Katelynn en Rowan aanwezig.
Op een gegeven moment ontwaakte Katelynn. Ze was de eerste minuten onwijs onrustig en verward. De artsen moesten moeite doen om haar in het bed te houden. Katelynn bleef de hele tijd angstig vragen wat er gebeurd was, ze begreep er echt niets van en zakte steeds weer even weg. Op een gegeven moment bleef ze wel wakker en ook vrij rustig, maar haar ogen stonden flink afwezig en raar. Haar hoofd bonkte enorm, ze had nog nooit zulke erge hoofdpijn gehad. Het voelde werkelijk alsof hij hoofd uit elkaar zou spatten. Daardoor sloot ze haar ogen en kneep ze in het dekbed.

Rowan Rivers

Hij had ondanks de pijnstilling nog steeds flink wat pijn, maar na een tijdje werd hij wel iets meer helder. Hij draaide zich om, hij werd een heel stuk rustiger toen hij Katelynn zag, al was haar gezicht verwrongen van de pijn en zag ze er vreselijk uit. Ze was in ieder geval oke. Leroy had haar niets aangedaan toen hij buiten bewustzijn was geraakt. Voor nu was ze veilig. Waarschijnlijk stond er beveiliging bij de deur, zolang ze hier waren, was het goed. Maar ze zouden hier niet eeuwig zijn. Hij zakte weer wat weg en toen hij een tijd later wakker werd, kwam hij ietsjes overeind. Hij trok het infuus uit zijn arm en hij wankelde naar Katelynn toe, heel voorzichtig ging hij naast haar liggen. Hij wilde vooral heel graag dichtbij haar zijn. 'Het spijt mij zo,' mompelde hij zwakjes. Hij voelde zich bijzonder schuldig, het was zijn zoon die haar dit aandeed. Die hun niet samen wilde zien. Dat deed pijn. Stond niemand achter hun relatie?

Katelynn Camryn Leighton

Het misselijke gevoel bleef aanhouden en ondanks de pijnstilling was de hoofdpijn amper aan te houden. Toch wilde ze het liefst naar huis. Ze haatte het ziekenhuis. Het rook er naar verlies en ziekte, ze vond het vreselijk en voelde zich er niet fijn.
Op een gegeven moment kwam Rowan blijkbaar bij haar, want hij sprak zachtjes dat het hem speet. Normaal zou Katelynn hem vertellen dat het niet zijn schuld was en dat het goed was, maar op dit moment wilde ze gewoon zo min mogelijk praten en wilde ze eigenlijk gewoon zo min mogelijk prikkels. De hoofdpijn was vreselijk. Daarom liet ze haar ogen ook gesloten.
"Hmm," reageerde ze zachtjes op Rowan.
Op een gegeven moment kwam er een arts naar hen toe. De arts vertelde dat ze naar huis mochten, ze waren beide stabiel volgens hem en rust zou hen genezen. Hij vertelde Katelynn dat ze een flinke hersenschudding had, een gebroken oogkas en een gekneusde kaak. Ze zouden medicatie mee krijgen tegen de pijn en als er wat was zouden ze mogen bellen.
Katelynn had haar ogen nu toch een beetje geopend en keek richting de arts. Dat ze naar huis mocht vond ze fijn. Hoewel het haar aan de andere kant ook een beangstigend gevoel gaf. Want ze voelde zich echt nog behoorlijk beroerd en dan had ze geen artsen meer om haar heen en kans dat Leroy weer op kwam dagen. Met ietwat samen gespleten ogen door de pijn keek ze even naar Rowan. De speelse twinkeling die ze normaal altijd in haar ogen had, leek van de aardbodem verdwenen.