Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Er waren alweer wat dagen voorbij en ze was van plan de volgende dag weer aan het werk te gaan. Op zich ging het heel erg goed met haar, maar ze merkte wel dat haar lichaam een behoorlijke klap had gehad. Ze vergat dingen sneller, was veel sneller moe en had af en toe echt heel weinig concentratie.
Op dit moment liep ze met haar drie Chihuahua's door het parkje. De ondergaande zon scheen fel door de bomen heen en zorgde voor een prachtige warme gloed over de stad. Onder haar schoenzolen kraakten de gevallen blaadjes.
Na even een tijdje op een bankje te hebben gezeten in het parkje, kijkend naar de spelende hondjes, keerde ze met alle drie de hondjes weer terug richting haar riante woning. Ze gaapte even ietwat vermoeid en lijnde de hondjes aan voordat ze het park verliet.


Steven Smith

Hoewel hij flink zijn best deed om het leven wat positiever in te zien, lukte het hem echt gewoon niet. Doordat hij niet meer mocht werken had hij ook amper afleiding. In huis was hij ook alleen en dat maakte hem nog gekker. Regelmatig ging hij met Mack uit of een rondje hardlopen, maar ook dat begon steeds minder te werken.
Hij zat aan de eettafel. Binnen een hele korte tijd was de hotelkamer een grote puinzooi geworden. Het was nooit netjes geweest na het overlijden van Andrea, maar zo erg als nu was het nog nooit geweest. Overal lag kleding, etensresten, lege frisflessen, zakken, papierwerk en andere troep. Ook het aanrecht lag vol met rotzooi, zelfs erg veel vieze vaat. Hij zat echt in een neerwaartse spiraal en leek zichzelf niet meer bij elkaar te kunnen rapen. In de hotelkamer kwamen de muren letterlijk op hem af. Hij leek constant gespannen en nerveus.
Uiteindelijk hield hij het niet meer. Zijn eigen gedrag frustreerde hem. Maar hij kon er niets aan doen. De onmacht maakte hem razend. De beelden van het tiener meisje dat hij dood had geschoten tijdens zijn werk een paar weken terug herhaalden zich ook steeds vaker in zijn hoofd en dreven hem haast naar waanzin. Voorheen leek hij nooit moeite gehad te hebben met alle incidenten op het werk, maar dit leek echt de druppel geweest te zijn.
Met een snelle en pissige beweging veegde hij alle rotzooi van de tafel, waaronder wat servies wat in duizenden stukjes kapot op de grond viel. Vervolgens stond hij op, balde zijn vuisten en snoof. Hij draaide zich met een ruk om en verliet de hotelkamer. Hopend dat frisse lucht hem goed zou doen. Al had hij de hoop daarin ook al verloren.
Hij rende de trappen af naar beneden. En daarna door, de streegjes door en de blokken om. Hij rende zichzelf helemaal kapot en liet zich op een gegeven moment hijgend en zwetend neerzakken op een bankje in het centrum van de stad. Niet doorhebbend dat hij dichtbij een groepje jongeren zat. De jongens- allemaal rond de 20 tot 25 jaar oud- hadden hem aan zien komen rennen en herkend.
"Hé, agentje, zware dag gehad?" vroeg er eentje toen het groepje wat dichterbij was gekomen.
Steven haalde even diep adem. "Rot op," siste hij kortaf.
Diezelfde jongen kwam naast hem zitten op het bankje. "Aah, hij heeft het zwaar jongens," klonk zijn stem nep- meelevend. Hij sloeg zijn arm nu om Steven heen. "Weer een onschuldig iemand doodgeschoten ofzo?" grinnikte hij toen. Op dat moment leek er iets in Steven te knappen. Een enorme kortsluiting in zijn hoofd. Hij pakte de arm van de jongen vast en trok die de verkeerde kant op. Er klonk een verschrikkelijk gekraak en de jongen schreeuwde het uit. Steven trok hem nu van het bankje en stootte hem vol in zijn maag, waardoor de jongen naar voren boog en Steven zijn kans zag hem een flinke trap tegen zijn hoofd te geven. De jongen klapte neer op de grond en de andere jongens probeerden Steven tegen te houden door aan hem te trekken en hem te slaan. Steven draaide zich daarom om en stortte zich nu op de andere jongens. Één van hen trok een mes, wat de grootste fout van zijn leven was. Steven was razendsnel en wist zonder moeite het mes te bemachtigen en stak het messen met een simpele beweging ver tussen de ribben van de jongen die het mes had getrokken. Één van de andere jongens had ondertussen 112 gebeld en in de verte klonken al sirene's, maar Steven leek volledig in zijn eigen wereldje te leven en was zo geflipt dat hij totaal niets door had en het allemaal niet tot hem doordrong.

Rowan Rivers

Alles liep nogal gek de laatste tijd, hij probeerde wel met Steven te praten, maar het lukte hem gewoon niet en het was nog moeilijker om dat met Katelynn te bespreken, want hij wist dat ze daar op een bepaalde manier mee om moest gaan, waardoor hij er constant tussen in stond. Hij kon het niet met iemand anders bespreken, zijn collega's hadden ook niet zo veel aan alle info over Steven, maar hij wist zelf niet meer wat hij moest doen. Hij deed echt zijn best, zijn uiterste best, maar hij kreeg het niet voor elkaar, Steven leek het niet te accepteren. Alsof het eerst helemaal fout moest gaan voor het zo ver was. Hij was zelf wel weer helemaal aan het werk, het ging hem best goed af, zijn zaken liepen goed en hij merkte dat het hem afleiding gaf, dat was ook fijn. Tussen hem en Katelynn leek het gelukkig ook weer de goede kant op te gaan, al zouden ze alles enorm moeten bespreken, zeker na zijn laatste terugval, hij wist dat hij haar vertrouwen flink beschadigd had en hij wist dat hij er ook niet zo goed op stond bij de nieuwe hoofdinspecteur, maar het leek alsof die bewust ruzie zocht. Constant. Niemand wist nog iets van Katelynn en hem, maar waarschijnlijk zou dat niet lang zo blijven en hij wist niet of het goed was of juist niet voor de manier waarop de hoofdinspecteur met hem om ging. Nu was hij met wat collega's onderweg naar een melding, hij sprong uit de auto toen ze er waren en bijna automatisch handelde hij, met getrokken wapen kwam hij dichterbij de man. Hij bekeek heel snel wat er aan de hand was, het zag er niet goed uit. 'Handen waar ik ze kan zien!' riep hij luid, al stierf zijn stem weg toen hij zag wie er voor hem stond. 'What the fuck, Steven...' mompelde hij, totaal overdonderd. Hij was niet de enige die schrok, hij zag de rest net zo raar kijken. 'Steven, handen in je nek. Alsjeblieft.' zei hij daarna, wel doordringend. Dit moest geen heel groot drama worden, want het was al erg genoeg. Wat was hier in godsnaam gebeurd?

Steven Smith

Één voor één had hij de jongens te grazen genomen. Zij waren met meer geweest, maar Steven was duidelijk de sterkste en had het meeste techniek en de meeste inzicht qua vechten, zelfs nu hij zichzelf niet in de hand had.
Met het bebloede mes in zijn handen stond hij tegenover de twee jongens die nog overeind stonden. Zij hadden alleen klappen gehad en waren er dus het beste vanaf gekomen tot nu toe. Al had Steven het mes wel gereed om uit te halen. Echter werd dat verstoord door stemmen achter hem. Hij draaide zich langzaam om en had zijn hand waarin hij het mes vast had nu langs zijn lichaam hangen. Met een lege blik staarde hij in de loop van Rowan zijn wapen. Direct kwam het beeld van het meisje weer voor zijn ogen en klemde hij zijn kaken even stijf op elkaar en sloot zijn ogen voor een kort moment. Vervolgens hief hij het mes weer meer op, in aanvalshouding. Zijn blik ging van Rowan naar de agenten die naast hem stonden, allemaal met getrokken wapens. Ergens zag hij het als uitweg. Misschien konden zij hem van zijn pijn verlossen.
"Schiet dan.." gromde hij. Hij stapte een pas vooruit en zag hoe de agenten zich aanspanden en hoe vingers richting de trekker bewogen. Steven's hart ging te keer en zweet liep over zijn lichaam. Zijn kleding was bebloed en de hand waarmee hij het mes vast hield trilde lichtjes. Hij slikte even moeizaam, zijn keel was kurkdroog. Met het mes nog altijd in aanvalshouding stapte hij nog een stap richting de agenten.

Rowan Rivers

Steven draaide zich om, het mes in zijn handen. Heel even dacht Rowan dat ze hier nu klaar mee zouden zijn, maar hij had te veel gehoopt. Steven hief het mes op en Rowan spande direct weer meer aan, het wapen strak op zijn vriend gericht. 'Doe dit niet, alsjeblieft.' zei hij zacht, smekend. Steven zette een pas naar voren en Rowan voelde zijn vinger trillen op het wapen. Hij keek kort opzij, hij wilde niet dat er geschoten werd, maar als Steven ook maar iets zou doen was het klaar. Meteen klaar. Hij deed nog een stap, waardoor Rowan moeizaam inademde. Daarna greep hij de arm van Steven vast, gaf hij hem een flinke trap in zijn buik en drukte hem daarna hard op de grond. Hij vond het afschuwelijk om hem pijn te doen, maar op dit moment wilde hij alleen maar zijn leven redden. Hij wilde niet dat Steven voor zijn ogen doodgeschoten werd, dat zou hij nooit kunnen hebben. 'Dacht je echt dat ik dit zou laten gebeuren? Hoe diep kun je zinken, Steven...' mompelde hij zacht, terwijl hij zijn polsen krachtig bij elkaar trok en de boeien om deed. Ergens maakte het hem ontzettend kwaad, maar hij had ook vreselijk veel medelijden en boven alles voelde hij zich schuldig. Hij was tekort geschoten, hij had Steven moeten helpen. Andere agenten namen het van hem over en hij keek maar een beetje toe, hij kon het nog niet echt geloven en hij had geen idee hoe het vanaf hier verder zou gaan.

Steven Smith

De woorden van Rowan leken langs hem te gaan. Hij hoorde ze wel, maar het leek niet tot hem door te dringen. Met een strakke blik keek Steven de agenten één voor één aan. Uit het niets greep Rowan zijn arm vast en gaf hem een flinke trap in zijn buik, waarna hij op de grond geduwd werd. Hij kreunde even en liet het mes los. Die werd direct weggepakt door één van de agenten. Steven sloot zijn ogen en haalde snel en trillerig adem.
"Had gewoon geschoten.." mompelde hij zachtjes en wanhopig.
Hij werd geboeid en op een gegeven moment overeind getrokken en richting een arrestantenbusje geduwd. Pas toen hij daar in zat en de deuren dicht sloegen drong het tot hem door wat hij wel niet allemaal aangericht had. En hoeveel erger hij de situatie had gemaakt. Tranen biggelde over zijn wangen en het laatste sprankeltje hoop leek weg te vagen uit hem. Wat had hij verdomme gedaan? Nu moest hij naar de gevangenis.. En als er iets was wat hij nu niet aan zou kunnen, was het de gevangenis wel. Trillend haalde hij adem. Wat had hij toch gedaan?!

Rowan Rivers

Hij kon het echt niet geloven. Hij raapte zijn revolver op van de grond en stopte het ding voorzichtig weg, daarna haalde hij een hand door zijn haren heen. Hij bleef even op een bankje zitten, voor hij terug reed naar het bureau. Was dit zijn schuld? Had hij dit kunnen voorkomen als hij harder zijn best had gedaan? Eenmaal op het bureau kon hij zich totaal niet concentreren, hij was enorm van slag door wat Steven gedaan had. Door wat hij had willen doen. Hij dacht er over om naar huis te gaan, maar die klootzak van een hoofdinspecteur zou het nooit goed vinden. Daarom pakte hij zijn mobiel en ademde hij langzaam in. Ik moet met je praten, kan je naar het bureau komen? stuurde hij naar Katelynn. Hij had het nodig om alles weer even op een rijtje te kunnen krijgen en hij hoopte dat Katelynn daar aan mee kon helpen. Hij pakte maar wat water en daarna ging hij een lege verhoorruimte in, daar was hij tenminste even alleen.

Katelynn Camryn Leighton

Eenmaal thuis was Katelynn even wezen douchen en had daarna in haar nachtjapon voor de televisie gezeten. Zonder het door te hebben was ze op een gegeven moment in slaap gedommeld. Pas toen haar mobiel een geluidje maakte schrok ze weer wakker. Ze rekte zich uit, gaapte even en pakte haar mobiel toen vast. Een berichtje van Rowan. Ze ging rechtop zitten en las het berichtje. Even overwoog ze om nee te zeggen zodat ze kon gaan slapen. Maar dat kon ze niet maken.. Dus stuurde ze terug dat ze er aan kwam. Rustig kwam ze overeind, drukte de televisie uit en ging naar boven om zich weer aan te kleden.
Ongeveer een half uur later parkeerde ze haar auto voor het politiebureau en stapte ze uit. Ze liep door de draaideuren naar binnen en keek rond om te zien waar Rowan uithing.

Rowan Rivers

Hij stond in de gang te wachten zodat hij kon zien dat ze binnenkwam, als hij het allemaal onopvallend wilde houden was het niet makkelijk om hier af te spreken. Hij dronk wat van zijn water toen hij haar zag glimlachte hij zwakjes, hij zette het glas weg en hij liep naar haar toe. 'Wat toevallig dat ik u hier tegenkom, ik heb wat vragen over verschillende zaken.' zei hij, daarna keek hij kort op en pakte hij haar hand, hij nam haar mee naar de verhoorruimte en hij sloot de deur achter zich, hij bleef er tegenaan leunen en hij staarde haar aan. 'We hebben net Steven opgepakt. Stond als een gek met een mes iedereen om zich heen neer te steken en smeekte mij om hem dood te schieten. Hij daagde het uit... hij wilde dat ik schoot.' zei hij nu. Bij de laatste paar woorden kreeg hij tranen in zijn ogen en een brok in zijn keel. Hij voelde zich zo schuldig. Hoe had hij het ooit zo ver kunnen krijgen dat Steven hem smeekte hem te vermoorden? Wat voor vriend was je dan?

Katelynn Camryn Leighton

Ze hoefde niet lang naar Rowan te zoeken, want hij kwam al gauw naar haar toe lopen. Ze glimlachte even licht hoofdschuddend bij zijn woorden en volgde hem toen naar de verhoorruimte. Hij sloot de deur en staarde haar aan. Daarna vertelde hij dat ze Steven hadden opgepakt. Daarvan schrok Katelynn toch wel erg. Ze wist dat Steven in een redelijk moeilijke periode zat, maar dat het zo erg was had ze niet verwacht.. Ze slikte even moeizaam.
"Wat erg.." klonk haar stem zachtjes. Ze sloeg haar hand van schrik voor haar mond en schudde vol ongeloof haar hoofd. "Het spijt mij echt voor je, Rowan.." Ze stapte naar voren en sloeg haar armen even om hem heen en drukte een kus op zijn voorhoofd. Daarna nam ze weer wat afstand en keek ze hem aan.
"Weet je waarom hij het deed? Zijn er camerabeelden? Misschien was het zelfverdediging en kunnen we ervoor zorgen dat het proces wat verkort wordt?"

Rowan Rivers

Ze leek er aardig van te schrikken, net als hij had gedaan toen hij daar stond. Hij had het totaal niet verwacht. Echt helemaal niet. Het speet haar voor hem en hij slikte moeizaam, hij voelde zich echt enorm schuldig. Heel even was ze dichtbij hem en hij glimlachte zwakjes, daarna vroeg ze of hij wist waarom, of er camerabeelden waren. 'Ik heb geen idee... dat weet ik ook niet en ik weet honderd procent zeker dat ik er ook niets over te weten zal komen. Als iemand daar niet aan mag werken zal ik het zijn, zeker met die-,' hij onderbak zijn zin en hij ademde langzaam in. Hij wilde ook niet al te negatief over de man praten, hij herinnerde zich het vorige voorval met Katelynn en hem nog heel goed. 'Het maakt ook niet uit, als hij niet meer wilt leven heeft hij er niets aan dat het proces verkort wordt, dan is het allemaal nutteloos.' zei hij zacht. Hij pakte haar nu vast en hij trok haar dicht tegen zich aan, hij sloot zijn ogen even en hij probeerde wat te ontspannen.

Katelynn Camryn Leighton

"Hmm, dat is waar.." peinsde ze toen Rowan zei dat hij natuurlijk niet aan het onderzoek mee mocht werken. "Misschien kan ik wel even rondneuzen in het onderzoek," bood Katelynn nu aan.
"Dat moet je niet zeggen, Rowan.." vervolgde ze toen Rowan zei dat het niet uitmaakte omdat Steven toch niet meer wilde leven. "Misschien is hij ook wel geschrokken van wat hij zelf heeft aangericht en reageerde hij daarom zo.. Ik denk persoonlijk dat de gevangenis hem echt niet beter gaat maken. En ik weet zeker dat als jij in zijn schoenen stond en hij in de jouwe, hij voor de volle honderd procent voor jou zou vechten." Katelynn haalde haar hand even door Rowan zijn haren en glimlachte waterig naar hem.
"Ik ben niet bevoegd om diagnoses te geven, maar ik heb zo'n idee dat Steven PTSS heeft.. Als we hem niet helpen zal hij alleen maar verder afzakken, voor hoever dat nog mogelijk is. We hadden eigenlijk eerder de ernst in moeten zien.. Maar goed, we kunnen de tijd niet meer terugdraaien.." Ze zuchtte even en moest toegeven dat ze zich nu toch wel behoorlijk schuldig voelde omdat zij Steven met verlof had gestuurd. Natuurlijk moest dat ook gewoon omdat zij de protocollen moest volgen. Maar ze wist zeker dat dat hem geen goed had gedaan en alles misschien alleen maar erger had gemaakt.
"We moeten hem erdoorheen zien te helpen.. Met hulp van een deskundige. Ik ga mij over de zaak buigen. Misschien kan ik regelen dat hij naar een gesloten kliniek mag in plaats van dat hij in de gevangenis moet blijven. In mijn opinie moeten we ervoor zorgen dat hij daar zo snel mogelijk uit komt. Anders gaat het echt verkeerd aflopen."

Rowan Rivers

Hij luisterde naar haar en hij knikte langzaam, hij wist ook wel dat ze ergens wel gelijk had, maar het was heel lastig. Hij was zo ontzettend geschrokken van wat hij gezien had, de stem van Steven galmde nog steeds door zijn hoofd en het deed hem echt intens veel fijn. 'Sinds het overlijden van Andrea heb ik gewoon het gevoel dat ik iedereen langzaam kwijt raak.' zei hij nu heel zacht tegen haar. Alles met Leroy was afschuwelijk en dat brak zijn hart, zeker wat hij Katelynn had aangedaan. Leroy was hij kwijt, volledig. Lincoln eigenlijk ook en nu Steven ook, zo hield hij niemand meer over. 'Ja, we moeten hem helpen, ik ben gewoon heel erg geschrokken,' fluisterde hij daarna en hij legde zijn hoofd tegen haar aan, misschien was het beter als hij de rest van de dag vrij nam, als hij meeging met haar naar huis.

Katelynn Camryn Leighton

"Je raakt hem niet kwijt als je voor hem vecht," glimlachte ze hoopgevend naar Rowan. "En mij raak je ook niet kwijt." Na die woorden grijnsde ze even lichtjes. Ze streelde even met de rug van haar vingers langs zijn kaaklijn.
"Ik ga even met de hoofdinspecteur praten en de informatie die we tot nu toe hebben inzien. Kijken of ik iets kan betekenen. Zullen we daarna samen naar mijn huis gaan?"

Rowan Rivers

'Ik zal echt voor hem vechten, altijd.' zei hij nu zacht. Hij was heel blij dat hij het even met haar besproken had, want nu had hij er een stuk meer vertrouwen in. Ze had gelijk, Steven had hulp nodig, maar hij moest vooral zien dat er mensen waren die om hem gaven, heel erg veel zelfs. Ze streek langs zijn kaak en ze zei dat hij haar ook niet kwijt zou raken. 'Gelukkig maar, want ik ben nog lang niet klaar met jou.' plaagde hij haar nu weer wat. Ze zou even met de hoofdinspecteur gaan praten en hij knikte langzaam. 'Ja, ik ga graag met je mee. Doe de hoofdinspecteur de hartelijke groeten,' zei hij, daarna zoende hij haar even langzaam en intens, voor hij de ruimte verliet en terug liep naar zijn bureau.

Katelynn Camryn Leighton

Haar woorden leken te helpen en Rowan leek het ook weer even iets rooskleuriger te zien dan ervoor. Ze grinnikte even toen hij zei dat hij ook nog lang niet klaar was met haar.
"Oké, dan zie ik je zo," sprak ze nog even tegen hem, waarna ze de verhoorruimte verliet en richting het kantoortje liep van de hoofdinspecteur. Ze begon meteen over Steven. De man praatte over Steven alsof hij van hem dood neer mocht vallen en dat irriteerde Katelynn behoorlijk, maar ze wist zich rustig en zakelijk te houden. Uiteindelijk overhandigde hij het dossier van Steven aan haar en bladerde ze er doorheen. Ze nam alle informatie in haar op en bekeek de beschikbare camerabeelden op de computer. Ergens was het wel een klein beetje zelfverdediging geweest, maar ze kon er niet omheen dat Steven gewoon echt te ver was gegaan. Daardoor zuchtte ze even, dat viel wel een beetje tegen. Ze klapte het dossier weer dicht en gaf die terug aan de hoofdinspecteur. Hij stopte het weg en Katelynn pakte haar mobieltje en verliet het kantoortje zodat ze op de gang even in alle rust kon bellen. Ze belde even wat instanties en probeerde daar wat informatie op te doen en te regelen dat Steven daarheen kon in plaats van in de gevangenis te blijven. Ze zouden het voor haar gaan nakijken en zouden morgen terug bellen. Katelynn baalde dat ze niet gewoon meteen duidelijk antwoord kreeg en zuchtte, maar bedankte de vrouw toch en hing op. Ze stopte haar mobiel weg en liep weer richting Rowan. Bij zijn bureau stopte ze en wenkte ze hem.
"Kom je mee?" vroeg ze hem nu. Ze zag in haar ooghoek de hoofdinspecteur langs lopen en er schoot haar nog iets te binnen.
"Heeft u nog even?" vroeg ze hem, terwijl ze hem afsneed en voor hem ging staan, zodat hij niet meer door kon lopen.
"Ik ben trouwens niet zo heel erg tevreden over de gang van zaken hier op het bureau," sprak ze hem streng toe. "Voorheen liep het hier beter. U zult toch echt iets beter uw best moeten doen. Ook krijg ik meerdere klachten over uw gedrag tegenover collega's. U moet uw collega's motiveren om hard te werken en zaken zo goed mogelijk af te ronden. Begrijpt u dat? Er moet echt iets veranderen. Over een paar weekjes kom ik weer terug voor een controle. Als er niets verbeterd ben ik helaas gedwongen om u over te plaatsen. Maar zo ver is het nog niet," na de laatste woorden glimlachte ze even overdreven vriendelijk naar de man, om haar woorden toch nog een beetje goed over te laten komen. Al zou hij toch niet tegen haar in durven gaan, want zij was immers zijn baas.
Na wat gemompel dat hij het zou regelen en een goedkeurende knik van Katelynn liep de hoofdinspecteur verder het gebouw uit.

Rowan Rivers

Hij bleef eigenlijk maar gewoon wat ongeduldig wachten en hij was opgelucht toen hij haar zag en hij wilde net overeind komen toen ze iets anders ging bespreken. Toen dat klaar was liep hij met haar mee, hij kon wel met haar meerijden nu. 'Waarom stuur je hem niet meteen weg, het is een klootzak...' Vroeg hij haar plagend en hij gaf haar even een duwtje, omdat hij wist dat ze dat niet kon. hij keek even om, maar er was niemand in de buurt. 'Vroeg of laat moeten we iemand vertellen wat er tussen ons is.' zei hij daarna zacht. Het zat er dik in dan mensen er anders zelf achter gingen komen. Hij pakte haar hand nu vast en hij drukte zacht zijn lippen op haar wang. "Ik ben zo enorm blij met jou, ik hou van je, Katelynn... Echt heel veel. ' Fluisterde hij daarna. 'Nou, vanavond een avondje met lekker eten, goede wijn en hele goede seks?' Plaagde hij haar daarna. Hij probeerde zichzelf af te leiden, niet constant aan zijn vriend te denken. 'Ik wil wel helpen met koken...'

Katelynn Camryn Leighton

Samen met Rowan liep ze naar buiten. Rowan vroeg waarom ze hem niet meteen wegstuurde omdat het een klootzak was. Vervolgens gaf hij haar plagend een duwtje. "Ik laat hem nog even zitten om jou te pesten, nou goed," grinnikte ze naar hem.
Ze zag Rowan om zich heen kijken en keek daardoor automatisch ook om haar heen. "Vind je het niet extra spannend dan, om het geheim te houden?" fluisterde ze nu terwijl ze plagend naar hem knipoogde. Ze vond het wel prima om het te laten weten aan iedereen, maar wist dat Rowan dat iets lastiger vond.
"Ik hou ook van jou.." glimlachte ze naar Rowan, terwijl ze haar arm om zijn middel sloeg en de laatste meters richting haar auto liep.
"Klinkt prima," grijnsde ze na Rowans voorstel. Ze stapte in de auto en startte die. "Koken?" vroeg ze hem nu. Ze keek hem even aan en schudde toen haar hoofd. "We kunnen ook gewoon iets bestellen," grinnikte ze nu, waarna ze wegreed.

Rowan Rivers

' Nu ben je gewoon gemeen.' zei hij grijnzend, omdat ze hem heel erg aan het pesten was. ' Hij mag van mij zo snel mogelijk weg, al zal je dan wel iemand aannemen die net zo irritant is.' Plaagde hij haar nu. Daarna vroeg ze of hij het niet spannend vond en hij grinnikte zacht. ' Jij bent heel erg. Ik vind het pas extra spannend als jij het ergens met mij doet, in het bureau. Maar iemand hier moet verstandig en verantwoordelijk zijn, dus helaas.'Plaagde hij haar weer. Daarna zei ze dat het goed was en dat ze ook eten konden bestellen, waardoor hij knikte. Dat was misschien nog een beter idee. Hij ging zitten en hij staarde naar buiten, bijna meteen dacht hij weer aan Steven en viel hij helemaal stil.

Katelynn Camryn Leighton

Ze reed rustig richting haar huis en kon het niet ontkomen dat ze weer even aan Steven moest denken. Ze moesten hem er echt uit zien te krijgen. Er was namelijk één gedachte die haar echt bang maakte: er was nog nooit een agent geweest die heel zijn straf had uitgezeten, omdat de meeste gewoon koelbloedig werden vermoord. Ze wilde het niet uitspreken naar Rowan, ze wilde hem niet bezorgder maken dan hij al was en waarschijnlijk kende hij die informatie toch ook wel.
Eenmaal bij haar huis parkeerde ze haar auto op de oprit en stapte uit. Er klonk meteen geblaf uit het huis en Katelynn glimlachte lichtjes. Daarna schoot haar iets tebinnen.
"Moeten we niet de hond van Steven ophalen? Die zal nog wel in het hotel zitten, neem ik aan?" vroeg ze Rowan nu.

Rowan Rivers

Het was stil onderweg, maar dat was niet zo erg, het was niet erg om overal even aan te denken, hij wist dat hij het niet volledig moest negeren, dat zou hem alleen maar gek maken. Hij stapte uit de auto en daarna zei Katelynn opeens iets, waardoor hij wat verbaasd opkeek. 'Shit, Mack... ja, die zal daar wel zitten, dan moeten we hem inderdaad even ophalen.' zei hij zacht. Hij wist ook niet waar Carmen uithing op het moment, dus die zou ook niet voor Mack zorgen, waarschijnlijk. 'Rijden we er meteen heen?' vroeg hij daarna.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan leek ook totaal niet aan de hond van Steven te hebben gedacht, gezien zijn reactie. Hij zei dat ze die inderdaad maar even moesten ophalen. Katelynn had het nu al met de hond te doen, die hond was zo gehecht aan Steven, die zou serieus elke dag op zijn baasje blijven wachten. Haar Chihuahua's vonden haar ook wel leuk, maar als iemand anders voor ze zorgden vonden ze het ook prima. Bij Mack was dat niet altijd het geval.
"Ja, laten we dat maar doen," knikte Katelynn toen Rowan vroeg of ze daar meteen even heen zouden rijden. Ze stapte weer opnieuw in de auto en reed weg toen Rowan ook weer zat.
Eenmaal bij het hotel stapte ze uit en liep ze samen met Rowan het hotel binnen en de trappen op naar de hotelkamer van Steven en Rowan.

Rowan Rivers

Ze wilde meteen gaan en hij knikte even, daarna ging hij weer in de auto zitten en staarde hij opnieuw naar buiten. Hoe zou het met Steven gaan? Zou hij het Rowan echt kwalijk nemen dat hij niet geschoten had? Meende hij het serieus? Het brak zijn hart, hij voelde zich zo schuldig dat hij er niet genoeg voor Steven was geweest, hij hoopte maar dat hij hier bovenop kwam, dat ze iets konden regelen. Hij voelde dat hij weer tranen in zijn ogen kreeg, maar hij stopte het gevoel wat weg omdat ze er waren. Hij liep met Katelynn naar boven, hij kwam hier bijzonder weinig meer. Het deed hem alleen maar aan Andrea denken en hij was er zo min mogelijk, helemaal niet als hij alleen was. Hij haalde de sleutel uit zijn broekzak en daarna opende hij de deur. Hij was wel blij dat Katelynn zo achter hem stond, dat gaf hem in ieder geval een goed gevoel, hij hoefde dit allemaal gelukkig niet alleen te doen. Waarschijnlijk had hij het dan zelf ook een stuk minder positief in gezien allemaal.

Katelynn Camryn Leighton

Ze wachtte tot Rowan de deur geopend had en liep toen achter hem aan naar binnen. De gang zag er nog wel redelijk uit en was nog wel herkenbaar, maar toen ze de woonkamer betrad schrok ze toch wel eventjes. Het was echt één grote puinzooi, het zag er naar uit dat Steven geen één keer meer voor zichzelf gekookt had want het hele aanrecht en gasfornuis was volgebouwd met troep en er lagen op de grond allemaal lege verpakkingen van kant en klaar maaltijden. Ook lag er kleding, papierwerk en allerlei andere troep. Ze moest gewoon echt goed kijken waar ze haar voeten neer zette.
Mack lag op de bank en keek met een licht gekantelde kop richting Rowan en Katelynn. Waarschijnlijk had hij Steven thuis verwacht en hun niet.

Rowan Rivers

Hij probeerde niet naar de troep te kijken, hij probeerde alles te negeren en hij slikte toch even moeizaam toen hij naar de deur van zijn slaapkamer keek. Kort flitste het moment dat hij Andrea daar vond door zijn hoofd, maar hij knipperde met zijn ogen en daarna ging zijn aandacht weer naar Mack. Hij pakte de riep van de hond en klikte die vast. 'Je gaat even bij ons logeren, vriend.' zei hij zacht tegen de hond, gelukkig was hij wel al gewend aan de hondjes van Katelynn. Hij nam Mack mee en hij liep eigenlijk zo snel mogelijk weg, hij vond het vreselijk hier. Carmen leek ook niet thuis te zijn, dus hoefde hij haar ook niets over Steven te vertellen, ergens was hij daar wel blij mee. In de gang pakte hij voorzichtig de hand van Katelynn vast, hij vond het fijn als hij het gevoel had dat ze bij hem was.

Katelynn Camryn Leighton

Mack leek gelukkig ook wel blij te zijn met Rowan, de hond kende hem natuurlijk ook erg goed. Katelynn keek toe hoe Rowan het dier aan de riem deed en hem mee nam de hotelkamer uit. Ze haalde haar hand even door haar haren en keek nog door de woonkamer, naar alle rotzooi. Misschien zou ze dat eerdaags wel even gaan opruimen en schoonmaken. Dan kon Steven tenminste een frisse start maken als hij terug kwam.
Haar blik viel op a4tje waar de foto van een tienermeisje op stond. Nieuwsgierig raapte ze het papierwerk op en bekeek ze het. Het leek alsof het uit een dossier was gescheurd. Ene Tamarah Porter. Katelynn trok haar wenkbrauwen verbaasd op. Wat moest Steven met deze foto?
"Rowan, wacht," sprak ze nu. Ze liep naar hem toe en overhandigde de foto.