Skyrim RPG

Koning Reagan Tridon

Hij hoorde Gwynn en al de geluiden die hij verder hoorde, gaven wel aan dat Thobias behoorlijk ruw was, maar hij kon nu niet terug de kamer in gaan eigenlijk, dan zou hij Thobias kwaad maken. Aan de andere kant... hij wilde ook niet dat Gwynn de problemen opving die hij maakte. Daardoor opende hij de deur weer.
"Thobias, je bent kwaad, dat is mijn schuld, niet die van Gwynn." Sprak hij nu tegen zijn vriend.

Koning Thobias Hiddon

Hij was aardig gericht op Gwynn en daardoor hoorde hij niet eens dat Reagan weer binnen kwam, hij had het pas door toen zijn vriend iets zei, waardoor hij opkeek. 'Ik kan het moeilijk met jou doen.' beet hij zijn vriend toe. Hij drukte Gwynn aardig ruw op het bureau. 'Thobias, doe normaal.' beet ze hem nu toe, waardoor hij wel iets rustiger werd. Hij trok zich niet eens echt iets aan van Reagan, het maakte hem niets uit dat hij dit zag, Reagan wist toch wel wat er gebeurde.

Koning Reagan Tridon

Thobias beet hem toe dat hij het moeilijk met hem kon doen. "Nee, maar ik heb liever dat je mij een klap geeft, dan dat je Gwynn pijn doet doordat je boos bent op mij." Zei hij zijn vriend doordringend. Hij keek even bezorgd naar Gwynn, het zag er echt niet prettig uit voor haar en hij wilde Thobias graag stoppen.

Koning Thobias Hiddon

Reagan had liever dat hij hem een klap gaf, dan dat hij Gwynn pijn deed omdat hij boos was op Reagan. Hij staarde zijn vriend even aan, hij had het liever allebei niet, hij wilde Reagan ook geen klap geven. Hij zag de rode striemen op de rug van Gwynn, hij wist dat ze wel wat kon hebben, maar nu deed hij het terwijl ze het niet wilde, dat kon nooit fijn zijn. Daardoor werd hij een heel stuk rustiger en mompelde hij iets van excuses, maar hij voelde Gwynn al ontspannen. Zijn greep op haar heupen werd iets losser en hij streek nu voorzichtig over haar rug heen, daarna bereikte hij zijn hoogtepunt al, maar het voelde eigenlijk totaal niet als opluchting nu, terwijl hij het eindelijk weer met Gwynn had gedaan. Het maakte hem nog chagrijniger, Reagan had zijn kop moeten houden, dan had hij het op een liefdevolle manier met Gwynn kunnen doen en was het heel fijn geweest.

Koning Reagan Tridon

Thobias mompelde alleen een excuus tegen Gwynn, maar hij ging gewoon door en bereikte zijn hoogtepunt. Reagan zuchtte eventjes en schudde zijn hoofd.
"Het spijt me, Gwynn... het is mijn schuld." Mompelde hij zacht tegen de vrouw en daarna keek hij zijn vriend aan.
"Behandel ze alsjeblieft goed, allebei." Fluisterde hij. Daarna ging hij wel weer weg. Hij liep naar buiten toe met grote passen en liep haast automatisch naar de plek van de oude boomhut. Ze hadden hier van alles in de boom gekerfd en hij keek daar nu naar en dacht aan vroeger, aan de momenten dat alles goed was, dat ze jong waren en de hele wereld aankonden... nu voelde hij zich steeds verder verwijderd van Thobias en het voelde echt niet prettig.

Koning Thobias Hiddon

Reagan zei tegen Gwynn dat het hem speet, waardoor hij nog kwader werd. Hij vertrok met de woorden dat hij ze allebei goed moest behandelen en hij trok gehaast zijn kleding aan, hij wilde achter Reagan aan, hij wilde hem duidelijk maken dat hij te ver ging. Gwynn greep hem vast voor hij iets kon doen, ze keek hem wat benauwd aan, bang voor zijn reactie. 'Niet doen, Thobias... je maakt het alleen maar erger. Hij probeert te helpen, hij wil het goede doen, voor jou, voor iedereen.' zei ze zacht. 'Daar merk ik niets van. Hij geeft niets meer om mij, alleen maar om jullie. Hij vind jou en Destiney belangrijker dan hij mij vindt, de vriendschap die wij ooit hadden is blijkbaar onbelangrijk,' mompelde hij. Hij zag Gwynn even slikken, Thobias wist nog helemaal niets, hij zou dit nog veel erger denken als hij alles wist. 'Ga weg,' zei hij nu tegen Gwynn, die haar jurk gehaast rechttrok en daarna de werkkamer uit ging.

Koningin Destiney Hiddon

Tegen de middag had ze nergens meer last van eigenlijk. Het ging prima met haar en daar was ze heel erg blij mee. Daardoor kwam ze haast meteen overiend en trok ze haar jurk aan. Met een glimlach klopte ze aan bij de werkkamer van Thobias. "Thobias? Het gaat weer goed, ik dacht ik kom even langs." Sprak ze tegen de dichte deur zodat hij wist dat zij het was.



Koning Reagan Tridon

Hij ging zitten onder de boom en hij staarde voor zich uit. Hij moest die avond maar samen met Thobias wat gaan doen, want anders zouden ze steeds verder uit elkaar gedreven worden. Hij moest de band zien te onderhouden, dat wilde hij dan ook heel graag. Alleen de jaloezie was zo erg, hij was gigantisch jaloers door wat Thobias met Gwynn deed en dat was echt niet goed. Dat moest echt niet gebeuren.

Koning Thobias Hiddon

Hij probeerde zich te concentreren op het werken, maar het lukte hem echt niet, hij had constant zo erg de neiging om zichzelf pijn te doen, af en toe barstte hij bijna uit in huilen, het volgende moment was hij weer vreselijk kwaad. Het voelde echt heel erg vervelend, het deed hem pijn dat hij zo was, dat hij geen band meer leek te hebben met Reagan, dat zijn vriend hem niet meer begreep. Reagan was zo belangrijk voor hem, maar waarom hadden ze dan zo vaak ruzie? Hij baalde er ook van dat hij zo enorm ruw was geweest met Gwynn en uiteindelijk hield hij het echt niet meer uit. Hij pakte het mes uit zijn la en hij zette het op zijn huid, hij zette aardig wat druk en opeens schrok hij op van geklop op de deur. Het was Destiney. Hij vloekte zacht en hij legde het mes snel terug in de la en hij pakte een doekje om het op de plek te houden. Het bloedde nog niet echt heel erg, want hij begon net, maar ze zou vast boos worden als ze het zag. Het zou nooit snel genoeg stoppen met bloeden en daardoor trok hij zijn overhemd er maar wat overheen en legde hij zijn hand er bovenop. 'Kom maar binnen hoor.' riep hij nu naar de deur en hij ademde diep in.

Koningin Destiney Hiddon

Ze kwam binnen en ze sluit zachtjes de deur achter haar weer. Ze ging op zijn bureau zitten met een glimlach en pakte zijn gezicht zachtjes in haar handen en drukte haar lippen liefdevol op de zijne. "Hoe gaat het met jou, lieverd?" Vroeg ze hem nu en ze streelde door zijn haren heen. Daarna zag ze dat hij zijn arm vasthield. "Wat doe je?" vroeg ze en ze legde haar vingers zachtjes op zijn hand die zijn arm vast bleef houden.

Koning Thobias Hiddon

Ze kwam naar hem toe, ze ging weer op zijn bureau zitten en hij werd liefdevol door haar gezoend, hij slaakte een zucht van verlichting, dit had hij echt even nodig, hij had Destiney nodig, die zou er altijd voor hem zijn. Ze vroeg hoe het ging en daardoor aarzelde hij even, hij vond het lastig om woorden te geven aan zijn gevoel, om te omschrijven waar hij precies last van had en al snel had ze door dat er iets was, ze legde haar vingers op zijn hand. 'Sorry,' zei hij nu zacht, bijna benauwd. Hij wilde het zo graag goed doen, maar hij deed het constant fout.

Koningin Destiney Hiddon

Er was wat gebeurd, ze merkte het aan hem. Hij slaakte een zucht en hij leek zich wat beter te voelen na de zoen, daarna klonk zijn stem benauwd toen hij zijn excuses aanbood. Ze ging nu op zijn schoot zitten en sloeg haar armen om hem heen. Ze hield hem zachtjes vast en streelde over zijn rug heen.
"Was het niet fijn met Gwynn?" Vroeg ze zacht aan hem en ze drukte een kusje tegen zijn voorhoofd aan. "Wat is er toch gebeurd? Ik dacht dat het je gelukkig zou maken..." Mompelde ze hem toe.

Koning Thobias Hiddon

Ze klom bij hem op schoot en ze sloeg haar armen om hem heen, hij legde zijn hoofd tegen haar aan. Ze streek over zijn rug heen en hij ademde diep in. Ze vroeg of het niet fijn was met Gwynn, ze wilde weten wat er gebeurd was, ze dacht dat het hem gelukkig zou maken. 'Ik kwam de werkkamer binnen en daar was Gwynn, het was even heel fijn met haar, maar ik had niet door dat Reagan er was en die begon zich overal mee te bemoeien. Hij zei dat je dit alleen maar doet omdat er anders ergere dingen gebeuren, maar dat je het eigenlijk niet wilt. Het kwam er op neer dat ik alles fout deed en hij niets van mij begreep, daarna liep hij weg en werd hij kwaad omdat ik te ruw was met Gwynn,' zei hij zacht.

Koningin Destiney Hiddon

Ze luisterde naar hem en streelde liefdevol door zijn haren heen. Ze knikte een klein beetje. "Misschien heeft hij een klein beetje gelijk, maar ik doe het niet alleen maar daar om. Ik doe het omdat ik zelf merk dat ik het niet kan en ik wil kijken of dit werkt. Wanneer het werkt, hoef ik me niet echt ergens zorgen over te maken wanneer ik echt niets meer kan. Als het voor jou goed voelt en jij blijft er gelukkig door, is het prima, maar alleen als ik niet kan, als het mij niet lukt. Maar dat begrijp je wel, toch?" Vroeg ze hem met een klein glimlachje.
"Reagan wilt gewoon het beste voor iedereen, hij wilt dat alles goed loopt en ik begrijp ergens ook wel dat hij het niet snapt. Het is ook niet heel erg normaal natuurlijk, maar zolang het werkt, is het prima." Glimlachte ze naar hem en ze drukte haar lippen liefdevol op de zijne.
"Het is alleen niet zo lief van je om ruw te zijn met Gwynn... ik vind niet dat ze dat verdient, maar verder doe je helemaal niets fout... misschien moet je met Reagan praten, want hij begrijpt het gewoon niet." Legde ze aan Thobias uit.

Koning Thobias Hiddon

Hij luisterde naar haar en hij knikte langzaam. Hij begreep het inderdaad wel. 'Ik zal het nooit zomaar doen, oké? Alleen wanneer jij expliciet toestemming geeft of wanneer we met zijn drieën zijn, vind je dat goed?' vroeg hij zacht. Tot nu toe ging dat geweldig, hij was nog geen een keer de fout in gegaan met Gwynn sinds hun afspraak en hij had het idee dat hij zich hier ook echt wel aan kon houden, hij dacht het echt. 'Ja, dat is zo, ik snap ook wel dat hij bezorgd is, maar ik heb het gevoel dat hij meer geeft om jullie dan om mij. Gwynn en jij zijn belangrijker voor hem dan ik, hij is meer bezorgd om jullie,' zei hij nu zacht. Dat was oneerlijk, want Reagan was altijd zijn beste vriend geweest. Hij zoende haar even zachtjes en daarna zei ze dat het niet lief was dat hij ruw was met Gwynn, want dat verdiende ze niet, maar verder deed hij niets fout. Hij was duidelijk echt opgelucht, hij was zo bang geweest dat ze net als Reagan boos was. 'Ik weet niet of ik het hem kan uitleggen, hij zal toch denken dat ik de waarheid niet vertel en dat het jou wel pijn doet.'

Koningin Destiney Hiddon

Hij gaf aan dat hij het nooit zomaar zou doen. Alleen als zij toestemming gaf of wanneer ze met z'n drieën waren. "Ja, dat is wat ik bedoelde. Zolang je je daaraan houdt, komt het allemaal goed." En ze gaf hem een kus op zijn wang met een glimlach. Hij snapte wel dat Reagan bezorgd was, maar zij waren belangrijker, want hij gaf meer om hun.
"Nee, hij weet dat wanneer het met ons goed gaat, het met jou ook goed gaat en ik denk dat hij ook inziet dat je veranderd en dat hij mij gewoon mijn gang wilt laten gaan met het helpen van jou, want hij ziet in dat ik het kan. Daarom laat hij jou met rust en maakt hij zich zorgen om ons, omdat ik denk dat hij ziet dat hij mijn manier niet in de war moet brengen." Glimlachte ze hem nu toe. "Ga gewoon als vriend naar hem toe en doe wat leuks samen." Ze gaf hem even een knipoog.

Koning Thobias Hiddon

Hij knikte nu langzaam, het klonk wel logisch, maar toch had hij echt het gevoel dat Reagan hem niet meer zo mocht, alsof hij heel erg iets verkeerd had gedaan, alsof hij Thobias liever helemaal niet meer zag. Dan kon hij dat nog beter eerlijk zeggen, want dit deed ook best wel veel pijn. Meer dan Thobias ooit verwacht had. Reagan was echt belangrijk. 'Ik ga hem wel opzoeken dan,' zei hij zacht. Hij zoende haar nog even langzaam, hij was blij dat Destiney hem zo gerust kon stellen.

Koning Reagan Tridon

Uiteindelijk zei hij dat hij Reagan op zou zoeken. "Goed zo, dat vind ik heel knap van je." Glimlachte ze hem toe en ze zoende hem langzaam en zachtjes terug.
"De volgende keer als je jezelf pijn wilt doen, probeer dan om eerst naar mij te komen om te praten, want ik zie aan je dat je je nu al veel beter voelt." Vertelde ze zachtjes aan hem en ze drukte nog een kus tegen zijn slaap. Daarna kwam ze van zijn schoot af en liet ze hem gaan.

Koning Thobias Hiddon

Destiney was echt heel bijzonder, ze wist hem zo snel zo'n goed gevoel te geven en daar was hij haar altijd dankbaar voor, het was heel erg fijn. Daardoor wist hij dat Destiney ook echt bij hem hoorde. Ze zei dat hij eerst naar haar moest komen, de volgende keer, dan konden ze praten. 'Maar door wat Reagan zei dacht ik dat je boos op mij zou zijn, ik durfde niet meer,' fluisterde hij nu. Het had hem bang gemaakt, dan wist hij niet meer wat hij moest doen en zocht hij een uitweg, dan ging het vaak ook heel erg fout. Ze kwam van hem af en hij sloeg weer zijn armen om haar heen, hij wilde nog heel even bij haar blijven.

Koningin Destiney Hiddon

Hij fluisterde dat hij bang was dat ze boos op hem was. "Nee, lieve, lieve Thobias... ik ben toch nooit boos op jou? Soms, maar dan weet je het zelf ook. Nu was je bang, dan zou ik niet boos worden, natuurlijk niet." Vertelde ze zachtjes aan hem. Ze voelde hoe hij haar weer vastpakte, dat vond ze wel heel erg fijn, hij begon haar meer en meer in vertrouwen te nemen en dat vond ze heerlijk. Ze was zo blij met hem en hij gaf haar er ook heel erg veel ervoor terug. Ze knuffelde hem met liefde.

Koning Thobias Hiddon

Hij dacht na over wat ze zei en hij knikte langzaam, dat was zo, maar hij had heel erg getwijfeld door de woorden van Reagan. 'Ik wilde je niet verdrietig maken,' fluisterde hij. Het was heel fijn om haar even vast te hebben, om even met haar te kunnen praten. Nu kreeg hij er weer meer vertrouwen in, ze was precies op het goede moment gekomen, anders had hij zichzelf weer heel veel pijn gedaan, nu kwam ze net op tijd binnen. 'Ik hou zo veel van je,' fluisterde hij. 'Oké, ik ga Reagan opzoeken, zie ik je straks weer?'

Koningin Destiney Hiddon

Hij fluisterde dat hij haar niet verdrietig wilde maken. "Dat is wel heel lief van je, maar het maakt me niet verdrietig, dat merk je nu, en jij voelt je er veel beter door." Glimlachte ze hem toe. Hij zei haar zacht dat hij heel veel van haar hield en daardoor knuffelde ze hem weer liefdevol. "Ik ook van jou, en ja, tot straks, ik blijf hier, ik ga wel wat lezen. Succes met Reagan." Klonk haar stem lief tegen hem en ze liet hem langzaam los.

Koning Thobias Hiddon

'Ja, dat is zo, je hebt helemaal gelijk,' zei hij tegen haar, hij voelde zich inderdaad echt een stuk beter. Ze zou hier blijven en wat lezen, ze wenste hem succes. 'Dankje,' zei hij nog, daarna liep hij de kamer uit, opzoek naar zijn vriend. Een wachter vertelde hem in welke richting Reagan was gegaan en daarom wist Thobias eigenlijk al wel waar hij hem kon zoeken. Hij liep richting de oude hut, in de hoop hem daar te treffen.

Gwynn Hiddon

Ze had even een rondje gelopen, maar ze had best wel last van haar lichaam, Thobias was echt aardig ruw geweest. Ze kon meestal wel wat hebben, maar ze was het nu niet echt meer zo gewend, dat bleek wel. Ze had wat met David gespeeld en nu liep ze terug, ze was er niet gerust op, ze was bang dat Thobias zich niet goed voelde nu, daarom wilde ze naar hem toe. Ze trok de deur van de werkkamer open en ze stapte naar binnen, maar nu was het Destiney die hier was, Thobias niet.

Koningin Destiney Hiddon

Ze glimlachte nog eventjes naar Thobias maar nam daarna plaats op de bank en pakte een boek waarin ze begon te lezen. Ze zat heerlijk op haar gemak toen Gwynn ineens binnen kwam.
"Hé, hoe gaat het met je?" Vroeg ze zachtjes aan de vrouw, als Thobias echt zo ruw met haar was geweest, had ze vast wel pijn...



Koning Reagan Tridon

Hij zat daar nog steeds, voor zich uit te staren met zijn rug tegen de boom aan. Langzaam keek hij op, hij zag Thobias aan komen lopen. Daardoor haalde hij diep adem en kwam hij langzaam overeind.
"Het spijt me, Thobias, ik heb nogal veel aan mijn hoofd, misschien kwam alles wat ik zei er een beetje stom uit." Mompelde hij zijn vriend toe.

Gwynn Hiddon

Destiney vroeg meteen hoe het met haar ging, dan had Thobias of Reagan haar vast verteld wat er gebeurd was. Ze ademde langzaam in en ze kwam bij Destiney op de bank zitten. 'Ik voel het wel.' zei ze zacht. Thobias was wel vaker heel ruw geweest, maar nu had ze er ook wel aardig last van. Het zou vast wel weer snel wegtrekken, waarschijnlijk was het morgen een stuk minder, maar echt fijn was het niet. 'Heb je met hem kunnen praten? Ik wilde eigenlijk naar hem toe gaan omdat ik mij zorgen maakte,' zei ze. Ze wist niet of het een goed teken was dat Destiney hier was of juist niet.

Koning Thobias Hiddon

Hij zag Reagan overeind komen, hij bood meteen zijn excuses aan, waardoor Thobias nog meer opgelucht was, ergens was hij bang geweest dat Reagan zou zeggen dat hij naar huis ging en dat hun vriendschap over was, maar dat gebeurde niet. 'Ik reageerde heftig op je, dat spijt mij ook. Ik heb gewoon het gevoel dat wij uit elkaar groeien, dat je niet meer zo veel om mij geeft, terwijl jij wel heel erg belangrijk bent voor mij,' zei hij nu heel zacht en eerlijk.

Koningin Destiney Hiddon

Ze streelde over de rug van Gwynn toen ze naast haar kwam zitten en trok haar zachtjes tegen haar aan. Ze wilde weten of ze met Thobias had kunnen spreken. "Ja, het gaat goed met hem nu. Echt waar. Hij is nu met Reagan het uitpraten." Glimlachte ze Gwynn toe. "Ik kwam precies op tijd." Fluisterde ze vervolgens wat zachter tegen haar.


Koning Reagan Tridon

Thobias gaf aan dat hij ook heftig reageerde en dat het hem ook speet. hij dacht dat ze uit elkaar groeiden, dat Reagan niet meer zoveel om hem geeft.
"Jawel, dat doe ik wel, ik geef heel erg veel om je. Anders was ik hier niet gebleven, Thobias. Je bent mijn beste vriend en ik geef echt onwijs veel om jou. Maar ik ben ook om Destiney gaan geven, ik wil gewoon dat jullie relatie stand houdt, want je hebt haar nodig, met haar kun je zoveel bereiken, maar ik denk dat je je verloren zal voelen zonder haar..." Legde hij zachtjes aan hem uit. Hij sloeg zijn armen om Thobias heen en hield hem stevig vast.