Medieval Times

Koning Stephen Lahero

'Ik meen het,' fluisterde hij. Door wat ze zei knikte hij langzaam, ze had gelijk. Ze ging net zo heftig mee in de zoen en daarna keek ze hem doordringend aan. Ze zei dat ze wel echt moe werd. Hij glimlachte daardoor een beetje. 'Hm, jammer, maar helaas.' zei hij plagend. 'Nee, het is ook echt tijd om te gaan slapen. Ik ben ook helemaal kapot,' zei hij. Hij begon langzaam haar kleding los te maken, dan kon ze ook gewoon zo gaan slapen. Hij haalde de stof van haar lichaam en daarna drukte hij even zachtjes zijn lippen in haar hals.

Elvira Solore

Hij meende het en ze glimlachte hem hierdoor liefdevol toe. Hij vond het jammer dat ze moe was, maar hij gaf haar wel gelijk, ze wist zelf ook wel dat hij haar wat plaagde. Hij was ook wel helemaal kapot, ze drukte zachtjes een kusje op zijn voorhoofd. Daarna maakte hij haar kleding los, hij kleedde haar uit en voelde hoe hij vervolgens haar een kusje in haar hals drukte.
"Hmm..." Mompelde ze zachtjes. Ze vond het fijn en daarna trok ze ook zijn kleding uit. Ze kroop onder de dekens en hield hem dicht tegen haar aan.

Koning Stephen Lahero

'Als je zo duidelijk laat merken dat je het fijn vindt maak je het mij nog lastiger hoor.' plaagde hij haar nu. Hij kon het gelukkig heel goed hebben. Ze trok zijn kleding ook uit en daarna kroop ze weer dicht tegen hem aan, hij hield haar net zo stevig vast. Het was fijn, het voelde heel erg vertrouwd en hij was nu rustig. Hij voelde zich nog steeds niet helemaal goed, maar dit was niet zo erg, hij had niet de neiging om weg te vluchten. 'Slaap lekker,' fluisterde hij. Hij streek even langs haar gezicht en hij gaf haar een kusje, daarna sloot hij zijn ogen en zakte hij al heel erg snel weg. Zijn lichaam was ook echt kapot.

Elvira Solore

"Sorry... maar dan moet je het maar niet zo lekker doen." Plaagde ze hem terug en ze keek hem met een brede glimlach aan. Hij kwam ook dicht tegen haar aanliggen en ze legde haar hoofd tegen zijn borst aan. "Welterusten, maak me wakker zodra er wat gebeurd." Fluisterde ze zachtjes tegen hem terug. Ze kreeg nog een klein kusje en daarna viel ze zelf ook al heel erg gauw in slaap.

Koning Stephen Lahero

Hij werd heel erg vroeg in de ochtend wakker, het was nog donker. Hij voelde dat hij veel onrustiger was, maar hij wilde haar nog niet wakker maken, hij wilde een poging doen om zichzelf rustig te houden en niet toe te geven aan het gevoel. Hij staarde een tijdje naar haar gezicht en hij liet zijn vingers zacht over haar bovenarm glijden, hij kon zichzelf aardig in bedwang houden, maar fijn voelde het niet. Uiteindelijk werd de onrust veel te groot en ging hij uit bed. Hij trok zijn broek aan, hij deed niet eens de moeite om zijn overhemd aan te trekken, hij begon heen en weer te lopen door de kamer.

Elvira Solore

Na een tijdje werd ze wakker, het was wat verward en ze keek verbaasd om zich heen, na een tijdje zag ze Stephen ijsberen. Ze kreunde zachtjes en wreef over haar gezicht heen om een beetje wakker te worden. "Heb je lekker geslapen?" Vroeg ze hem, nog steeds wat moe. Het ging gelukkig al wel een stuk beter dan de vorige dag.

Koning Stephen Lahero

Hij bleef stil staan toen hij zag dat Elvira wakker werd. Het was duidelijk dat ze nog niet echt genoeg had geslapen. 'Sorry, ik hield het niet langer uit,' zei hij zacht. Hij kwam bij haar op het bed zitten, ze wilde weten of hij lekker geslapen had. 'Ja, dat wel. Ik was alleen erg vroeg wakker. Het was niet mijn bedoeling om jou wakker te maken, heb jij ook wel een beetje kunnen slapen?' vroeg hij nu zacht aan haar, lichtelijk schuldig. Hij vond het echt niet leuk dat hij het niet voor elkaar kreeg om rustig te blijven.

Elvira Solore

Hij kwam bij haar zitten en ze legde haar hoofd tegen hem aan. "Maakt niet uit." Mompelde ze nog wat slaperig. Hij had wel goed geslapen, hij was alleen erg vroeg wakker en gaf aan dat het niet zijn bedoeling was om haar wakker te maken. "Ach.. geen probleem, ik vind het echt niet erg." Glimlachte ze. "Ik ben allang blij dat je het de hele nacht hebt uitgehouden." Grijnsde ze. "Ik heb ook wel fijn kunnen slapen. Je hoeft je niet schuldig te voelen hoor." Ze drukte een kusje op zijn lippen.

Koning Stephen Lahero

'Ik vind het wel erg,' zei hij zacht. Ze had wel fijn kunnen slapen, hij hoefde zich niet schuldig te voelen. Hij voelde haar lippen op die van hem en hij zoende haar zacht, hij trok haar iets dichter naar zich toe. 'Het onrustige gevoel is gewoon heel vervelend.' fluisterde hij. Hij streek met zijn vingers langs haar hals en daarna sloot hij zijn ogen. Eigenlijk wilde hij wel verder gaan, maar hij was zo onrustig dat hij bang was dat hij nog niet eens zijn kleding uit zou krijgen en dat zou hem alleen maar meer frustreren.

Elvira Solore

Ze werd zachtjes door hem gezoend en hij trok haar iets naar zich toe. Hij vond het gevoel heel vervelend. "Dat snap ik... het geeft je geen rust." Fluisterde ze hem toe. Ze voelde zijn vingers langs haar hals strelen en ze zoende hem weer heel lief en rustig, ze wilde het onrustige gevoel zoveel mogelijk wegnemen.



Koningin Fay Lahero

Ze werd langzaam wakker de volgende ochtend en ze keek de kamer rond, Stephen was nog niet gekomen. Ze was wat teleurgesteld hierdoor, ze miste hem, ze wilde met hem praten. Het voelde leeg en kaal zonder hem, ook al had ze Nathan bij haar. Ze hield onwijs veel van hem, maar ze wilde Stephen heel erg graag helpen en dat was echt wat ze nu wilde, wat ze gewoon moest doen.

Koning Stephen Lahero

Ze begreep het, daar was hij wel blij mee. Hij werd heel lief en rustig gezoend, het was heerlijk en hij trok haar nog dichter tegen zijn lichaam aan, zijn vingers gleden over haar huid. Na een tijdje stopte hij de zoen en keek hij haar doordringend aan. 'Ik weet niet of het nu verstandig is... ik krijg echt zin in je en ik zou het best willen doen, maar ik denk niet dat het helemaal veilig is... ik ben totaal niet te vertrouwen en ik wil je geen pijn doen, ik wil niet dat het fout gaat.' fluisterde hij. Doordat ze elkaar constant aanraakten had hij er moeite mee, helemaal omdat ze die kans niet zo heel erg vaak kregen en het eerst constant deden.

Nathan Gerono

Hij kwam langzaam overeind, hij knipperde met zijn ogen en hij pakte Fay vast. 'Waarom ben je al wakker?' vroeg hij, zijn stem schor en heel erg slaperig. Hij kroop tegen haar aan en hij sloot zijn ogen weer. 'Ga nog maar even slapen, het is nog hartstikke vroeg...' zei hij, terwijl hij geen idee had hoe laat het eigenlijk was.

Elvira Solore

Ze werd nog dichter tegen hem aangetrokken en hij zoende haar terug. Het was wel super fijn zo en ze genoot er echt van. Hij stopte naar een tijdje weer en keek haar aan. Hij wist niet of het verstandig was en hij kreeg ook echt zin in haar, hij wilde haar alleen geen pijn doen als hij niet te vertrouwen was. "Oké..." Fluisterde ze zacht, ze knikte even. "Ik begrijp het." Glimlachte ze.
"Wat wil je nu gaan doen? Ik denk niet dat je nog kan slapen, of wel?" Vroeg ze nu aan hem.


Koningin Fay Lahero

Ze werd vastgepakt door Nathan, hij vroeg haar slaperig waarom ze al wakker was en hij kroop weer dichter tegen haar aan. Ze moest verder gaan slapen.
"Kan ik niet..." Mompelde ze zachtjes tegen hem. "Ik wil met Stephen spreken, ik kan hier niet tegen." Zuchtte ze. Ze kwam langzaam uit het bed, ze voelde zich beter, het vuur was de hele nacht aangebleven en daardoor was ze al een stuk sterker, ze voelde het meteen toen ze overeind kwam.

Koning Stephen Lahero

Ze begreep het en ze wilde weten wat hij nu wilde doen, ze dacht niet dat hij nog kon slapen. 'Ik zou wel willen, maar ik kan het niet meer...' fluisterde hij. Hij streek langs haar gezicht en hij zoende haar weer. Hij zuchtte daarna en hij sloot zijn ogen. 'Dit is ook niet echt geweldig,' gaf hij toe. Hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik weet gewoon niet wat ik wil, met alles...' fluisterde hij. Hij liet haar weer los en hij staarde naar de grond.

Nathan Gerono

Ze kon niet verder slapen, ze wilde naar Stephen. Daardoor kwam hij nu ook overeind. 'Kan je niet heel even bij mij blijven?' vroeg hij zacht aan haar. Hij vond het heel jammer dat ze meteen weg wilde, maar hij begreep het wel. Hij hield haar liever wat meer bij zich. Hij trok langzaam zijn kleding aan. 'Wil je echt naar hem toe? Ik weet niet of het slim is...' fluisterde hij.

Koningin Fay Lahero

Hij vroeg of ze niet heel even bij hem kon blijven liggen. Ze keek hem aan. "Ik heb al de hele nacht onrustig gelegen, nu ben ik klaar met dat gevoel, ik moet gewoon echt naar hem toe. Ik had gehoopt dat hij hier vanochtend zou zijn, maar hij was er niet..." Soms kon ze vreselijk ongeduldig zijn. Ze begon haar kleding aan te trekken en pakte het gezicht van Nathan even vast. Ze gaf hem zachtjes en lief een zoen. "Anders blijf ik me zo voelen. Het voelt zelfs onrustig, alsof ik me net zo voel als hij, alleen dan in een lichtere mate." Mompelde ze zacht. "Ik moet hem gewoon zien." Daarna liep ze naar de deur toe. Ze keek even achterom naar Nathan.
"Wilde je mee, of niet?" Vroeg ze nu zacht.

Nathan Gerono

'Ik snap het wel.' fluisterde hij. Ze pakte zijn gezicht vast en hij werd gezoend, dat was wel heel erg fijn. 'Ik vind het gewoon heel erg jammer, ik ben heel graag samen met jou,' fluisterde hij. 'Ja, ik ga wel mee,' zei hij daarna tegen haar. Hij trok zijn kleding even recht en hij haalde een hand door zijn haren heen. Hij pakte haar hand vast en daarna nam hij haar mee, maar in de kamer waar hij verwacht had dat ze zouden zijn waren ze niet. 'Misschien heeft Elvira hem naar de afgesloten kamers gebracht...' zei hij.

Koningin Fay Lahero

Hij snapte het wel, gelukkig maar, ze wilde hem echt geen pijn doen, absoluut niet. Hij was graag samen met haar. "Ik ook met jou, maar niet met dit gevoel." Vertelde ze hem eerlijk. Hij wilde wel met haar mee, ze liepen eerst naar hun slaapkamer toe, maar daar was niemand te bekennen. Ze fronste haar wenkbrauwen door wat Nathan vertelde aan haar. "Oh oke..." Mompelde ze, het was wel heftig als Stephen echt die afgesloten kamer nodig had. Ze liep er langzaam naartoe en klopte op de deur. "Stephen, ik wil je heel graag spreken..." Fluisterde ze zachtjes.

Koning Stephen Lahero

Hij liep weer heen en weer door de kamer, hij was zo onrustig en hij wist niet wat hij met zichzelf aan moest. Opeens werd er op de deur geklopt en meteen stond hij doodstil. Hij wilde Fay ook zien, maar hij wilde het ook niet. Daarom zei hij helemaal niets en keek hij wat paniekerig naar Elvira. Hij voelde de onrust alleen maar groter worden en hij zocht wanhopig naar een manier om hier weg te komen, uiteindelijk stond hij met zijn rug tegen de muur.

Koningin Fay Lahero

Ze hoorde helemaal niets, maar ze merkte wel dat hij dit niet fijn voelde, ze voelde het in de lucht. Ze sloot haar ogen even en legde haar handen op de dichte deur.
"Stephen... dat gevoel wat jij hebt, dat heb ik ook... niet zo erg, maar ik voel het wel. Ik ben onrustig, ik kan niet genoeg vuur om me heen hebben en ik wil van alles tegelijkertijd. Maar ik denk dat we elkaar kunnen helpen. Water en vuur zijn als yin en yang, Stephen, ik denk dat wij elkaar heel goed kunnen helpen. Wil je het proberen, alsjeblieft? Leg je handen op de deur, voel het, ik denk dat het heel goed voelt. Dat hoop ik althans echt." Sprak Fay zacht en lief tegen hem. Haar stem klonk heel gevoelig, ze vond gewoon dat dit zo hoorde, ze hadden elkaar nodig.

Koning Stephen Lahero

Door wat ze zei klemde hij zijn kaken op elkaar. 'Ik wil niet bij je zijn,' zei hij tegen haar. Hij bleef tegen de muur aan staan en hij staarde naar de deur. 'Laat mij met rust...' voegde hij er aan toe. Hij kneep zijn ogen dicht, hij wilde dit niet, hij wilde rust. 'Laat mij naar buiten gaan, alsjeblieft... ik wil weg hier...' sprak hij nu paniekerig tegen Elvira. Hij greep haar nogal hardhandig vast. 'Geef mij alsjeblieft de sleutel...'

Elvira Solore

Dat moest vast pijnlijk zijn.. Stephen wilde echt niet bij Fay zijn. Hij staarde naar de deur en ze moest hem echt met rust laten. Hij klonk nu in paniek, hij wilde echt naar buiten, hij smeekte haar en daarna greep hij haar hardhandig vast. "Rustig maar, ik zal de sleutel pakken, wil je me los laten, alsjeblieft?" vroeg ze hem nu.


Koningin Fay Lahero

Het voelde echt als een klap in haar gezicht toen hij echt nadrukkelijk zei dat hij niet bij haar wilde zijn, ze moest hem met rust laten.
"Alsjeblieft, ik kan helpen..." Fluisterde ze zachtjes tegen de deur. Haar handen gleden wat af naar beneden en ze keek naar de grond. Ze slikte moeizaam en probeerde rustig adem te halen.

Koning Stephen Lahero

Ze zei dat ze kon helpen, maar hij had alleen maar het gevoel dat hij afstand van haar moest houden. Hij wilde niet bij haar zijn. Het voelde verschrikkelijk tegenstrijdig, want hij wilde enorm graag bij haar zijn en gewoon even bij haar uithuilen, maar aan de andere kant was er iets in zijn lichaam dat pure afgunst voor haar leek te voelen. Hij wilde het niet, hij kon niet bij haar zijn. Hij liet Elvira los en hij keek haar strak aan. Als ze niet op zou schieten zou hij veel verder gaan om de sleutel te krijgen.

Nathan Gerono

'Fay, laat hem maar even, dit is misschien een beetje veel.' fluisterde hij. Hij pakte haar hand vast en hij kneep zachtjes in haar hand. 'Ik weet dat dit pijn doet, maar hij is echt helemaal de weg kwijt, dat was gisteren ook zo en daarom heeft ze hem hier waarschijnlijk opgesloten. Het heeft even tijd nodig om dit te kunnen, je zei zelf dat we geduld moesten hebben.' zei hij nu tegen haar.

Koningin Fay Lahero

Nathan zei dat ze het moest laten en ze keek naar hem op. Hij wist dat het pijn deed, maar Stephen was de weg kwijt.Ze had zelf gezegd dat ze geduld moesten hebben. "Maar het is nog nooit voorgekomen dat hij niet wilt dat ik bij hem ben..." Het deed meer pijn dan ze ooit had verwacht. "Het voelt alsof hij me verlaat, alsof hij de hoop opgeeft voor ons, hij voelt gewoon afgunst voor me, ik hoor het in zijn stem. Alsof ik een of andere vieZe zwerver ben." Haar stem trilde en de tranen stonden in haar ogen.


Elvira Solore

Door zijn blik zocht ze meteen snel de sleutel en opende de deur, ze zette hem open en ze keek naar Fay, ze keek echt heel verdrietig en ze stond daar ook zo verloren... Elvira keek Stephen aan. "Je kunt het wel, Stephen... volg je hart..." Klonk haar stem zacht.

Koning Stephen Lahero

Ze deed de deur gelukkig heel snel open, hij wist niet wat hij zou doen als ze het niet deed, maar hij zou waarschijnlijk heel ver gaan als hij eenmaal weg wilde, zoals nu. Hij zag Fay staan en hij ademde trillend in. Het was zo verwarrend, het was echt vreselijk. Hij liep naar haar toe en hij keek haar aan, zijn lichaam trilde helemaal. Hij wilde juist uit haar buurt blijven. 'Het spijt mij,' fluisterde hij. Daarna schoot hij weg. Hij wilde echt bij haar zijn, maar hij wilde ook weg, zo ver mogelijk. Hij liep meteen door naar buiten, hij moest naar het water toe.

Koningin Fay Lahero

Stephen stond daar.. Hij zag er echt niet goed uit. Ze zag het duidelijk. Hij fluisterde dat het hem speet. Ze voelde een traan over haar wang rollen daardoor. Hij schoot weg en ze keek even naar haar hand die net op weg was om hem aan te raken. Hij zou meteen merken dat alles goed was wanneer ze alleen al elkaars hand zouden vasthouden, maar hij kwam niet bij haar in de buurt.. Ze staarde voor zich uit en ze zag Elvira achter Stephen aanrennen. Doordat E zich nu al niet echt goed voelde, werd het allemaal alleen maar erger. Ze rilde helemaal en het deed pijn... Ze liep langzaam weg, langs Nathan heen, ze had verder helemaal geen behoefte aan geZelschap.

Koning Stephen Lahero

Hij liet zich bij het water op de grond zakken, hij staarde er meteen naar en nu kwam hij weer tot rust. Eindelijk voelde hij zich weer fijn, hij had geen pijn meer en hij was helemaal rustig. Dit voelde heerlijk. Het water werd wel enorm wild, maar hij voelde zich goed, hij zakte steeds verder weg, zijn energie verdween langzaam weer, maar dat had hij niet door en het maakte hem eigenlijk ook helemaal niet uit.

Nathan Gerono

Stephen ging weg, Elvira ging achter hem aan en hij zag dat Fay ook langs hem liep. Dit was vervelend. Het was duidelijk dat Fay niet op hem zat te wachten en Elvira was veel te druk met Stephen en een stuk minder met hem. Daarom liep hij zelf ook maar weg, hij had hier niet zo veel te zoeken. Hij wilde wel in de buurt blijven voor als hij nodig was, maar hij zocht een lege kamer op.