Medieval Times

Jay Fullbright

Hij had niet verwacht dat er iemand met zoveel haast de hoek om zou komen schieten, maar dat was dus wel zo. Er liep iemand met een flinke klap tegen hem aan, waardoor hij even stond te wankelen op zijn benen, maar hij kon zijn evenwicht behouden, met wat moeite. Het dienstmeisje leek wat in paniek te raken toen ze zag dat hij het was, ze bood haar excuses aan en begon daarna heel snel de appels te rapen, hij boog zelf ook voorover om wat appels op te pakken. ‘Maak je maar geen zorgen, ik kan wel tegen een stootje…’ zei hij glimlachend tegen haar. Hij legde de appels in de mand en hij keek haar vragend aan. ‘Waarom heb je toch zoveel haast?’ vroeg hij haar. Hij begreep dat niet zo goed, hij realiseerde zich niet dat mensen heel hard moesten werken. Hij wist het wel, maar het drong gewoon niet zo heel goed tot hem door, het lag nogal buiten zijn wereld.

Juliette Devoné

Vluchtig raapte ze de appels op, nu waren ze alles behalve mooi nog... Nu waren het gedeukte en lelijke appels en dat zou haar alles behalve in dank afgenomen worden. Hij zou woest zijn, dat was zeker. En of het daar enkel bij bleef zou afwachten zijn. Ongelovig keek ze even naar hem. Raapte hij nu serieus de appels mee op? 'U hoeft niet helpen hoogheid, het is mijn fout.' Het was niets meer dan een fluistering, ze durfde hem niet aan te kijken. Hij zei dat hij wel tegen een stootje kon, dat ze zich geen zorgen moest maken. Hij vroeg haar waarom ze zoveel haast had. 'Omdat, dat van me verwacht word.' Mompelde ze zachtjes, voor een enkele seconde had ze naar hem opgekeken, maar vervolgens haar blik direct weer afgewend. Een rode blos was zichtbaar op haar wangen. Het leek haar beter om verder te zwijgen. De laatste appels raapte ze op en deed ze in het mandje, terug ging ze recht staan en een verlegen en gespannen glimlach was zichtbaar rond haar lippen. Dit ging haar problemen opleveren.

Jay Fullbright

Ze leek echt niet te begrijpen dat hij de appels opraapte. Hij snapte dat nooit, dat hij een prins was betekende toch niet meteen dat hij niets kon doen? Hij realiseerde zich wel dat het misschien niet zo normaal was, maar hij vond het af en toe gewoon raar om te merken. ‘Ik help je graag, dit was niet alleen jou schuld…’ zei hij glimlachend. Hij herkende haar niet, zijn blik ging even over haar heen, maar ze kwam hem echt niet bekend voor. ‘Ben je hier nieuw?’ vroeg hij daarom dus ook. De meeste dienstmeisjes kende hij toch zeker wel van gezicht, of zelfs nog wel wat beter, maar dit meisje kwam hem totaal niet bekend voor. De reden voor haar haast was dat het van haar verwacht werd. ‘Nu praat je met mij, daar mag je alle tijd voor nemen die je nodig hebt…’zei hij daar op. Hij vond het tenminste wel een goede reden, alle mensen werkten voor zijn vader, dus als hij met iemand sprak, vond hij dat ze niet moesten zeuren, dat ging voor. Ze zouden ook wel overleven als die appels een paar minuten later waren. Ze keek hem amper aan, wat hij jammer vond, want zo kon hij haar blik niet bestuderen. ‘Je hoeft niet bang voor mij te zijn hoor, ik ben niet boos of zo iets…’ zei hij tegen haar, omdat hij niet wilde dat ze dat dacht.

Juliette Devoné

Haar jurk streek ze recht en luisterde naar wat hij te zeggen had. Het was niet alleen haar schuld vond hij, hij hielp haar graag. Ze wist niet hoe ze moest staan, hoe ze moest antwoorden of wat ze eigenlijk uberhaupt moest doen. Hij hield haar op, zorgde er voor dat ze alleen maar later in de keuken zou zijn. Zijn blik gleed over haar heen, hij vroeg vervolgens dan ook of ze nieuw was. Zacht knikte ze. 'Ja.' Zei ze kort, zacht. Net opende ze haar mond om te zeggen dat ze echt verder moest, maar hij was voor. Nu praatte ze met hem, daar mocht ze alle tijd voor nemen. Maar ze wist donders goed dat het niet zo werkte, misschien zag hij het wel zo, maar als ze dat als verklaring zou geven werd ze waarschijnlijk alleen maar uitgelachen. Het was hem opgevallen, dat ze bang en gespannen was. Hij vond dan ook dat ze niet bang voor hem hoefde te zijn, dat hij niet boos was. Nog steeds durfde ze hem echt niet aan te kijken, de rode blos was ook nog zichtbaar op haar wangen. De mand met appels hield ze tegen haar lichaam gedrukt.

Jay Fullbright

‘Hey,ontspan nou eens een beetje…’ zei hij tegen haar. Hij pakte de mand van haar af en zette die op de grond neer, hij pakte haar hand vast en hij nam haar een stukje mee, richting de tuinen. Hij liet haar hand wel weer los en hij keek haar glimlachend aan. ‘Nu ga je mee met mij wandelen. Je hoeft vandaag niet meer te werken… ‘ zei hij tegen haar. Hij nam aan dat ze in de keuken werkte, aangezien ze met appels liep. De kok was niet zo’n aardige man, maar hij zou wel zeggen dat het door hem kwam dat dit meisje niet meer was komen werken. Dan kon hij er toch niet tegenin gaan, anders zou hij wel tegen zijn vader zeggen dat de man onredelijk was. ‘Wat is je naam?’ vroeg hij haar. Ze was nieuw, hij had dus gelijk gehad. Dat verklaarde het wel, hij herkende haar niet om die reden. Gelukkig maar, hij had het niet zo leuk gevonden als ze gezegd had dat ze hier al jaren werkte, want dan had hij toch echt beter op moeten letten. Ze had een rode blos op haar gezicht, het stond haar wel leuk, maar hij snapte dat het kwam doordat hij met haar sprak. Hij hoopte dat het iets minder werd, het was echt helemaal niet nodig, maar dat leek ze niet te begrijpen.

Juliette Devoné

De mand pakte hij uit haar handen en zette die op de grond neer nadat hij gezegd had dat ze moest ontspannen. Ontspannen, nee dat ging gewoon niet. Ze moest terug, aan het werk, de kok zou echt woest worden. Onverwachts pakte hij haar hand vast, haar adem stokte en gespannen beet ze op haar lip. Hij nam haar mee naar de tuinen waar hij haar hand weer los liet. Vandaag ging ze met hem mee wandelen, ze hoefde niet meer te werken vandaag. 'o-okee, hoogheid. ' Stamelde ze onzeker, zonder hem aan te kijken. Ze besloot er maar niet tegen in te gaan, hij zou het waarschijnlijk toch negeren en hij was natuurlijk de prins. De kok zou het waarschijnlijk niet accepteren dat ze wegbleef. Daar zou ze wel voor boeten waarschijnlijk. 'Juliette, Juliette Devoné, ' Antwoordde ze op zijn vraag. Heel even had ze in zijn richting gekeken, maar vervolgens was haar blik terug strak naar voren gericht.

Typ foutje, woeeps :')

Jay Fullbright

Ze leek het nog steeds allemaal niet echt te begrijpen, maar ze ging tenminste niet tegen hem in, dat was al heel wat. Dat had ze ook kunnen doen, dan had hij haar gewoon laten gaan, maar hij was blij dat ze meeliep, al was het wat aarzelend. Het was beter dan helemaal niets, het was goed voor haar als ze even niet zo hard werkte, niet zo haastte. Het was gewoon niet nodig. Ze vertelde haar naam, daardoor keek hij glimlachend opzij. ‘Mooie naam,’ complimenteerde hij haar. ‘Ik heet Jay, maar dat wist je waarschijnlijk al wel,’ zei hij, een grijnsje kwam op zijn gezicht te staan. ‘Sinds wanneer werk je hier dan? Kom je wel hier uit de buurt?’ vroeg hij haar, oprecht geïnteresseerd. Hij was echt wel benieuwd naar de mensen hier, meestal nam hij alleen niet de tijd en de moeite om een gesprek met ze te beginnen. Hij had eigenlijk willen trainen, maar met haar praten was ook wel leuk, het was weer eens wat anders. Misschien liet hij zo zien dat hij betrokken was met het personeel, hij hoopte tenminste dat zijn vader het zou kunnen waarderen. Hij keek af en toe opzij naar haar, zijn heldere blauwe ogen stonden vriendelijk, maar eigenlijk keek ze hem echt geen moment aan.

Juliette Devoné

Hij complimenteerde haar met haar naam, dat zorgde er voor dat ze opnieuw bloosde. Hij vertelde dat hij Jay heette, maar natuurlijk wist ze dat. Een grijns was zichtbaar op zijn gezicht en even was er een zwakke glimlach zichtbaar rond haar lippen. Het leek bijna of hij echt geïnteresseerd was, dat kon ze amper beseffen. Waarom zou hij een gesprek met haar aan gaan? 'Dit is de tweede week, erg kort dus nog.' Legde ze hem uit, weer keek ze kort in zijn richting. Ze was nog echt nieuw, maar had al goed door hoe het er hier aan toe ging. Het was keihard werken of je kon ophoepelen. En nu was ze niet aan het werk, dat maakte haar ontzettend nerveus. Juist omdat de kok haar al de hele dag loopt af te zeuren, vooral vandaag. 'Ja ik kom uit de buurt, uit het dorp.' Vertelde ze hem vervolgens en voor een enkele seconde had ze hem aan gekeken. Zijn heldere blauwe ogen schoten af en toe naar haar toe, keken haar vriendelijk aan. Maar ze wist zich echt geen houding te geven.

Jay Fullbright

Ze glimlachte heel even, maar het was nog niet echt wat hij hoopte te zien. Ze moest oprecht glimlachen, iets ontspannen. Het was haar tweede week hier, dat was inderdaad nog erg kort. Daarna vertelde ze hem dat ze uit het dorp kwam, hij knikte langzaam. Ze keek af en toe opzij naar hem, ze bleef gespannen. Hij zuchtte, daarna pakte hij haar hand vast. Zijn blik was doordringend en strak op haar gericht. ‘Doe nou niet. Het is echt niet nodig. Ik zeg zo tegen de kok dat je bij mij was. Als hij ook maar iets tegen jou zegt, zeg ik dat hij op kan hoepelen, dan kan hij ander werk zoeken,’ zei hij. Hij deed zulk soort dingen niet zo snel, maar waarschijnlijk was dreigen al goed genoeg en zou hij niets doen als hij meeging om te zeggen dat Juliette bij hem was. ‘Wat verdien je meestal op een dag?’ vroeg hij, hij had echt geen idee. Hij haalde een zakje met muntstukken tevoorschijn en hij gaf haar wat munten. Voor hem was het niet veel, maar voor haar zou het waarschijnlijk wel veel zijn. Hij wist niet precies waarom hij dit deed, maar hij wilde gewoon niet dat mensen bang waren en zo hard werkten. Soms was hij op dit gebied misschien wat te aardig, maar hij kon het niet echt anders.

Juliette Devoné

Ze hoorde hem diep zuchten waarna hij haar hand vast pakte. Haar adem hield ze direct in. Zijn blik was doordringend en strak op haar gericht, dat maakte het alleen maar ongemakkelijker. Naar enkele seconde rukte ze haar blik los van de zijne. Het was niet nodig hoe ze deed, hij kon zo tegen de kok tegen dat ze bij hem was, en als hij ook maar iets tegen haar zou zeggen kon hij ophoepelen. Ze begreep er helemaal niets van, waarom deed hij dit? Waarom zou hij dat doen voor haar? Ze was nog wel tegen hem aan gelopen... Eigenlijk was ze ontzettend nieuwsgierig erna, maar besloot het maar bij enkel gedachten te laten. 'Dank u wel, hoogheid.' Zei ze ditmaal oprecht met een kleine, nog steeds verlegen glimlach.  Uit het niets vroeg hij wat ze meestal verdiende per dag.Voordat ze ook maar antwoord had kunnen geven drukte hij wat munten in haar hand, het was wat ze in een hele week verdiende. 'Ik kan niet dit niet aannemen, u hoeft dit niet te doen. Dit verdien ik niet' Reageerde ze terug, het was ontzettend aardig, maar ze kon het gewoon niet aannemen. Voor het eerst keek ze hem nu wat langer aan.

Jay Fullbright

Ze leek eindelijk wat te ontspannen, ze glimlachte naar hem, het was een oprechte glimlach, daardoor glimlachte hij zelf ook. Zo zag hij het graag. Het was nog niet met volle overtuiging, maar het was al een heel stuk beter. Ze bedankte hem, wat eigenlijk helemaal niet nodig was. ‘Heel erg graag gedaan,’ zei hij tegen haar. Zodra hij haar het geld gaf, zei ze dat ze het niet aan kon nemen, ze verdiende het niet. ‘Wil je het nou serieus weigeren?’ vroeg hij haar, het was bedoeld als grapje, maar meteen realiseerde hij zich dat ze het heel serieus op zou kunnen nemen. ‘Dat was een grapje, je mag wel weigeren, natuurlijk, maar neem het maar gewoon aan. Dan kan je er iets leuks van kopen, of wat dan ook. Ik neem je tijd nu ook in beslag, daarvoor verdien je geld. Je hoeft je er niet rot door te voelen, ik bedoel het alleen maar goed.’ Legde hij haar uit. Het was een leuke meid, ze was alleen wat onzeker in zijn bijzijn, maar dat waren ze meestal. Hij begreep het ook wel, maar hij wilde wel laten merken dat het echt niet nodig was.

Juliette Devoné

De verleiding was heel erg groot om het aan te nemen, hij gaf het toch echt zelf aan haar. Maar nee, ze wilde bij haar principes blijven. Sowieso zou het geld naar huis gaan en dan zou haar vader zich toch alleen maar lam zuipen. Hij vroeg of ze het serieus wilde weigeren, ze slikte. Het voelde of ze zo voorgetrokken werd. Misschien verwachte hij wel iets van haar vanwege het geld dat hij haar gaf. Hij had veel macht, hij was de oudste zoon van de koning en kon in feite alles krijgen wat hij wilde. Hoe kon ze hem vertrouwen dat hij geen bijbedoelingen had met dit? Het was duidelijk dat ze nadacht, in een tweestrijd zat. Het was namelijk ook onbeschoft om het niet aan te nemen, dat kon ze gewoon niet maken. Hij gaf ook aan dat hij het alleen maar goed bedoelde, en dat hoopte ze dan maar. Ze besloot dan ook om het maar te houden. 'Dank u wel voor u vrijgevigheid.' Antwoordde ze dankbaar met haar heldere stem.

Jay Fullbright

Ze leek het niet te willen. Hij begreep er niets van. Wat deed hij nou verkeerd? Ze moest toch juist blij zijn? Ze leek helemaal niet blij te zijn, echt niet. Ze dacht heel lang na, uiteindelijk nam ze het aan. Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Waarom twijfelde je nou zo?’ vroeg hij zacht. Hij was er heel erg benieuwd naar. Hij wilde graag weten wat mensen dachten, waarom ze bepaalde dingen wel of niet deden en dit kon hij gewoon niet zo goed begrijpen. Hij haalde een hand door zijn zwarte haar heen, hij bleef haar aankijken. Ze stonden opeen rustige plek in de tuin, die er niet zo mooi uitzag als in het voorjaar en in de zomer, maar nog steeds vond hij het een prachtige plek. Hij vond het leuk om hier rond te lopen, het was meestal heerlijk rustig. Hij had even rondgekeken, daarna ging zijn blik weer naar Juliette. ‘Ik begrijp het gewoon niet zo goed… ik had verwacht dat je heel blij zou zijn met die muntstukken, maar je lijkt er juist niet zo blij mee te zijn. Hoe komt dat? Vertrouw je mij niet of zo?’ vroeg hij haar zacht.

Juliette Devoné

Een onderzoekende blik gleed over haar lichaam heen, hij vroeg waarom ze zo lang twijfelde. Gespannen beet ze op haar lip. Wat kon ze hem hier nou weer op antwoorden? Zijn blik bleef op haar rusten, hij haalde zijn hand door zijn zwart haar heen. Op dit moment bevonden zich op een rustige plek in de tuin. Haar blik gleed even over haar omgeving, het was echt prachtig. Haar gedachten gleden langzaam alweer ergens anders heen, maar toen ze haar blik terug naar hem verlegde besefte ze zich pas dat ze hem nog moest antwoorden. Hij praatte verder, hij begreep niet waarom ze eerst niet wilde aannemen. Hij had verwacht dat ze blij zou zijn, maar het leek of ze juist niet blij was. Hij vroeg of ze hem niet vertrouwde. 'Waar heb ik dit aan verdient hoogheid?' Vroeg ze aan hem nu. 'Ik vind namelijk dat ik het niet verdient, ik ben tegen u aan gelopen..' Voorzichtig probeerde ze zijn gevoelens te peilen. 'Ik ben er ontzettend dankbaar voor, maar ik begrijp niet zo goed waarom.' Haar stem stierf zachtjes weg, ze hoopte maar dat ze niet te brutaal overkwam nu.

Jay Fullbright

Ze wist niet waaraan ze dit verdiende, dat was dus het probleem. 'Dat is heel simpel toch...' Begon hij. 'Jij loopt nu met mij mee en je praat met mij. Daardoor kan je niet werken en verdien je geen geld. Omdat ik dat niet eerlijk vind, krijg je het van mij, zodat dit gesprek voor jou niets kost, anders zou ik mij daar schuldig over voelen.' Legde hij haar langzaam uit. Hij hoopte dat ze het een beetje begreep zo. 'Hey, echt, wees gewoon blij... Ik bedoel hier verder niets mee, ik wilde gewoon even gezellig met iemand kunnen praten, je hoeft je echt niet zo ongemakkelijk te voelen, dat is niet nodig...' Zei hij zacht, maar op doordringende toon. Hij pakte haar hand weer vast, hij realiseerde zich echt nog niet dat hij soms wat meer afstand moest houden, dit was gewoon hoe hij was, hij kon er niks aan doen. 'Probeer nou gewoon even van de rust te genieten...' Zei hij zacht. 

Juliette Devoné

Hij vond het heel simpel, ze praatte en liep met hem, daardoor kon ze niet werken en verdiende ze geen geld. Maar dit was ze niet gewend, om voor zoiets simpels, zonder er moeite voor te doen, geld te krijgen. Dit was niet in haar wereld, dat kwam nooit voor, dat gebeurde gewoon niet. De armoede was groot en iedereen had het geld hard nodig. Dit voelde echt als de omgekeerde wereld voor haar. Ze moest er gewoon blij mee wezen vond hij, hij bedoelde er niets mee en wilde gewoon even gezellig met iemand praten. Ze hoefde zich niet ongemakkelijk te voelen. De woorden, het klonk zo simpel, maar zo makkelijk voelde het voor haar niet. Wat deed zij als dochter van de arme smid in de buurt van kroonprins. Het leek haar beter om er verder over te zwijgen, er niets over te denken. Weer pakte hij haar hand vast, direct hield ze haar adem in. 'Ik zal het proberen.' Gaf ze nu aan met een kleine, vriendelijke glimlach.

Jay Fullbright

Hij snapte echt niet wat hij nou fout deed. Waarom deed ze zo moeilijk? Ze zei niets meer, waardoor hij zuchtte. Dit was echt vervelend, hij begreep het gewoon niet en hij wilde het wel graag begrijpen. Hij merkte dat ze haar adem inhield zodra hij haar hand pakte, daardoor liet hij haar meteen los en keek hij zelf weg. 'Sorry...' Mompelde hij, nu was hij degene die zich ongemakkelijk voelde. Hij snapte echt niets van deze situatie. 'Als je niet bij mij wilt zijn, is dat ook goed hoor... Je moet je niet gedwongen voelen, dat is niet mijn bedoeling...' Zei hij zacht. 'Als je liever wilt werken, moet je gewoon gaan... Ik dacht... Ik dacht dat je het misschien juist leuk zou vinden om iets anders te doen...' Legde hij haar zacht uit. 

Juliette Devoné

Haar hand liet hij terug los, en excuseerde zich. Het was duidelijk dat hij zich nu ook ongemakkelijk voelde. Dat was nooit haar bedoeling geweest, maar ze wist niet zo goed hoe ze met deze situatie om moest gaan, hoe te reageren of wat überhaupt te doen. Het was ook goed als ze niet bij hem wilde zijn, ze moest zich niet gedwongen voelen want dat was nooit zijn intentie geweest. Voorzichtig zocht ze zijn blik op, zijn ogen waren helder blauw, echt prachtig. Natuurlijk vond ze het fijn om een keer iets anders te doen, een keer niet keihard hoeven te werken, maar die constante spanning en ongemakkelijkheid bleef toch wel aanwezig. Het was haar onzekerheid en het was maar al te duidelijk dat ze hem er mee aanstak. 'Ik houd u alleen maar op, ik denk dat het beter is als ik verder ga met werken. Nogmaals bedankt hoogheid.' Voor het eerst keek ze hem nu langer aan en glimlachte ze. Ze draaide zich om en liep terug, ze leegde de appelmand om opnieuw appels te plukken. Alleen de mooie en grote natuurlijk, anders had ze het al helemaal gevreten. Gespannen liep ze terug naar de keuken. 'Waar was jij al die tijd!' Bulderde de kok naar haar. 'Het s-spijt me, ik kwam prins Jay tegen en hij wilde dat ik mee liep en en.' Stamelde ze gespannen. Een harde lach, die van ver leek te komen ontsnapte uit zijn mond, hij kwam dichterbij. 'Laat me niet lachen, wat een onzin. Jij wilt gewoon niet werken, jij lui varken' En met die woorden voelde ze een klap in haar gezicht. Direct gloeide haar huid, voelde het in brand te staan. Met de rug van haar hand gleed ze langs haar neus, het bloed bevond zich nu op haar hand. 'Haal dat bloed weg en aan het werk!' Gromde hij en wuifde haar weg. 'Ja meneer.' Zei ze zacht.

Jay Fullbright

Ze zei dat ze hem alleen maar ophield, ze wilde weer aan het werk gaan. Ze vertrok meteen en hij bleef wat beduusd achter. Hij had dit helemaal niet verwacht, dat was echt raar gelopen. Toch ging hij langzaam achter haar aan. Als de kok echt zo erg was, wilde hij dat met eigen ogen zien. Hij sloop naar de keuken, waar hij om de hoek bleef staan. Toen hij geschreeuw hoorde ging hij naar binnen, hij zag nog net hoe Juliette een klap kreeg. Hij kon het bijna niet geloven, waarom deed die man dat? Ze had niks misdaan. Hij ging voor de kok staan, zijn ogen stonden donker en doordringend. 'Volgens mij gaf ze net een hele goede reden waarom ze er niet was. Die klap was volkomen onterecht. Pak je spullen en rot op...' Zei hij tegen de kok. Ze konden vast wel een nieuwe vinden en zijn vader moest begrijpen waarom hij dit deed. De kok leek nogal verbaasd te zijn. 'Ga je nog vrijwillig weg, of moet ik wachters roepen?' Vroeg Jay aan de man, die direct begon te haasten. 

Esmeralda Samira

Ze stond met haar armen over elkaar. Haar ogen gleden over het meisje heen wat bij Jay stond. Ze was stik jaloers, echt onvoorstelbaar. De blik in haar ogen was donker en nors. Wat moest dat meisje nu heel de tijd bij Jay? Ze begreep er helemaal niets van. Het was een dienstmeid, niet eens iemand van adel zoals Chayenne. Daarom vond ze het zo raar en haar jaloersheid bleef. Het was afschuwelijk om Jay met iemand anders te zien. Of het nu wel of niet iets te betekenen had, dat maakte niet uit. Ze had het net uitgepraat met hem en wilde de hele tijd bij hem blijven. Ze draaide zich bij het raam weg en liep naar buiten toe. Ze hield het meisje heel erg goed in de gaten, maar probeerde niet al te veel op te vallen. Opeens ging eerst het meisje weg en daarna Jay. Ze fronste haar wenkbrauwen en liep er langzaam achterna.

Juliette Devoné

Haar hele lichaam trilde. Ze was weggelopen om te zorgen dat haar neus stopte maar bloedde. Had ze dat nou goed gehoord? Stilletjes liep ze terug en zag dat Jay nu tegenover de kok stond. Ongelovig luisterde ze naar het schouwspel. Hij stuurde kok weg, hij kon zijn spullen pakken en oprotten. De kok keek haar kort aan, woest, gekwetst. Ze slikte en richtte haar blik tot de grond. De kok begon te haasten en naar haar nogmaals kwaad aan te hebben gekeken verdween hij. Haar gezicht brandde, maar gelukkig was haar neus alweer gestopt met bloeden. Het deed pijn, absoluut, maar ze was heel wat gewend en kon goed de pijn verbergen. Ze had weleens ergere klappen gehad.

Jay Fullbright

De man vertrok, misschien kon hij gewoon beter een ander baantje zoeken. Niet iets met mensen of werkdruk, dat ging hem duidelijk niet goed af. Toen hij opzij keek zag hij Juliette staan. ‘Hey, gaat het?’ vroeg hij zacht, terwijl hij wat naar haar toe liep. Hij keek haar bezorgd aan, ze had een flinke klap gehad, hij wilde niet dat ze heel veel pijn had. ‘Nou, ik neem aan dat je nu wel met mij mee kunt om een stuk te wandelen, nu je geen baas meer hebt…’zei hij plagend tegen haar, meteen glimlach op zijn gezicht. Hij bedoelde het duidelijk alleen maar goed. Hij vertelde het personeel in de keuken dat ze allemaal genoeg ervaring hadden om voor vanavond zonder kok iets lekkers op tafel te krijgen, dan zouden zoeken naar een andere kok als daar morgen tijd voor was. Als zijn vader dat niet wilde, deed hij het zelf wel.

Juliette Devoné

Zacht knikte ze bij het horen van zijn vraag.'Ja, ja het gaat wel.' Overtuigde ze hem, duidelijk ook ditmaal goed weten te verbergen dat het eigenlijk niet zo goed ging. Met haar koude vingers gleed ze even haar pijnlijke gezicht, het moest vast flink rood zijn. Straks was het vast dik en blauw, dat kon niet anders. Nu kon ze wel met hem meewandelen, nu ze geen baas meer had. Ditmaal kon ze een kleine grijns niet onderdrukken, direct had ze spijt omdat haar gezicht pijn deed. Haar gezicht betrok even, maar wist zich al snel weer te herstellen. Hij had iets over hem heen waardoor ze gewoon geen nee kon zeggen. 'Oke, ik ga wel mee.' Zei ze nu vriendelijk.

Esmeralda Samira

Ze luisterde naar wat er allemaal gezegd werd en ze kon haar oren niet geloven, dit kon toch niet waar zijn? Meende Jay dit nu serieus? Had hij de kok ontslagen voor zo'n meisje? Ze geloofde het echt niet, ze geloofde er helemaal niets van. Ze sloeg haar vuist tegen de muur toen Jay zei dat hij weer wilde wandelen met dat dienstmeisje. Ze snoof en liep langzaam weg, haar hoofd hing een beetje en haar ogen waren op de grond gericht. Ze slaakte een diepe zucht. Hier baalde ze vreselijk van, hoe kon Jay dit haar toch aandoen? Hij wist toch dondersgoed hoe ze in elkaar zat? Dat dit haar heel erg raakte en haar onzeker maakte?

Jay Fullbright

Ze gaf aan dat het wel ging, daar was hij blij mee, want hij vond toch dat ze een aardige klap gehad had, ze zou er echt wel last van hebben. Ze stemde in, ze wilde wel met hem meelopen. Opeens hoorde hij een soort bonk, waardoor hij haar even aankeek. ‘Wacht even,’ zei hij zacht. Hij liep de keuken uit, toen hij de rug van Esmeralda zag, realiseerde hij zich dat ze alles afgeluisterd had. Nu was ze natuurlijk boos. ‘Esmeralda,’ riep hij, hij was niet van plan om achter haar aan te gaan. Hij begreep niet dat ze hem afluisterde en hij begreep ook niet dat ze boos was. ‘Komop, mag ik niet eens met iemand praten?’ vroeg hij haar. Het maakte hem pissig. Hij mocht Esmeralda niet eens aanraken, maar hij mocht ook al met niemand anders praten. Misschien moest ze eens gaan kiezen wat ze nou wilde.