Red Dead Redemption

Amy Marston

John lachte naar haar, dat was altijd een fijn teken. Ze wist dat hij pijn had, maar als hij nog naar haar kon lachen, dan hing hij in ieder geval niet op het randje van de dood.
“Natuurlijk maak ik het niet erger, ik zou niet durven.” Grijnsde ze. Ze gaf hem nog een kusje, gewoon omdat ze van hem hield.
Ze stapte uit bed en begon wat te rommelen in de kamer, op zoek naar haar spulletjes.
“Ik moet toch nog je verband verschonen, het ziet er niet uit.” Zei ze over haar schouder tegen hem. Niet veel later had ze alles bij elkaar en begon ze langzaam het verband weer los te maken.
“Ik heb iets verkoelend zodat de bloedsomloop van je been beter wordt en minder dik, en ik heb nog spul dat ervoor zorgt dat je wonden mooier genezen.” Vertelde ze hem, zodat hij wist wat ze met hem deed.

Boerderij John en Amy



Chayenne Lahero

Marcel bestelde twee whisky en vroeg haar daarna of ze nog wat avonturen had beleefd onderweg.
“Denk je dat ik daar tijd voor heb als ik een klusje van jou krijg?” Plaagde ze hem nu.
“Ik heb genoeg beleefd, nog een paar wilde beesten tegengekomen, mannen met grijpgrage handjes, maar verder bleef de schade beperkt.” Vatte ze kort samen en ze haalde haar schouders even op.
“Nee, nog niet gezien, ik snap af en toe nog steeds niet dat hij nog niet dood is. Man, je kan het makkelijk van hem winnen. Hij heeft teveel zwaktes.” Klonk Chayenne nu een stuk fanatieker dan daarvoor.
Een man stond op en liep in de richting van de toiletten, daardoor moest hij langs haar, hij streek langs haar billen met zijn hand, Chayenne draaide zich in een ruk naar hem om en gaf hem een keiharde trap in zijn ballen.
“Hou je poten thuis, wil je.” Gromde ze hem woedend toe, daarna goot ze de whisky in een klap achterover.

Saloon Rio Dondono

Ryan Marston

Hij was ontzettend blij dat ze nu niet meer zo moeilijk deed, hij kon er gewoon niet tegen, hij werd een stuk vriendelijker als ze minder opstandig tegen hem deed. Het kostte even tijd, maar nu al deed hij een stuk minder bot, hij had gewoon veel aan zijn hoofd en dan reageerde hij niet altijd even aardig. Hij kneep zijn ogen dicht, de hoofdpijn was ronduit vervelend en dat terwijl hij zich gewoon op zijn werk wilde concentreren. Na een paar minuten kwam hij overeind, het ging niet, misschien hielp het als hij wat water dronk. Toen hij opeens hard gebonk hoorde, keek hij langzaam op. Hij liep naar de deur, bijna automatisch legde hij zijn hand op zijn revolver, hij opende de deur in één keer en hij keek onderzoekend naar de man die voor hem stond. Hij herkende hem niet. Hij kreeg een brief in zijn handen geduwd, langzaam bekeek hij de envelop. Er stond helemaal niets op. ‘Van wie is dit?’ vroeg hij, terwijl hij weer omhoog keek, maar de man was verdwenen. Ryan keek rond, maar hij was nergens meer te bekennen. Hij schudde zijn hoofd, sloot de deur weer achter zich en hij liep langzaam naar binnen. Hij opende de brief, zijn ogen schoten over de regels heen. Hij had al wel zoiets verwacht, het had nooit lang kunnen duren. Hij kon hier ook helemaal niets doen zonder in de gaten gehouden te worden. In de brief stond niet veel, het waren vooral niet de minste dreigementen, maar het had weinig inhoud. Er stond niet echt iets nuttigs in, behalve dat hij op moest letten met wat hij deed. Maar daar had hij helemaal niets aan. Hij gooide de brief in een hoekje, een naar gevoel bekroop hem. Toen hij opeens iets hoorde, sloot hij zijn ogen. Het was een zacht geluid, dat hij maar al te goed kende. Het was de haan van een vuurwapen. Hij ademde langzaam in, hij wist dat het niet uitmaakte wat hij deed, het zou sowieso te langzaam zijn. ‘Ik zou het serieus nemen, als ik jou was…’ zei een zware stem, die door het hele huis heen galmde. Ryan bleef doodstil staan, hij draaide zich niet om. De voetstappen kwamen dichterbij, doordat hij met zijn rug naar de man toe stond, kon hij niet zien wat er gebeurde. ‘Was een dreigbrief niet genoeg?’ vroeg Ryan, omdat dit nogal dubbelop was. ‘Blijkbaar niet,’ was de korte reactie die hij daarop terugkreeg.

Armadillo, huis van Ryan

Jayne Marston

Ze was op weg naar de saloon in Armadillo, ze wilde even wat drinken en eens kijken of er nog bekenden van haar waren die ze al een tijdje niet meer gezien had, tot ze een verdacht persoon het huis van de sheriff in zag gaan.
Toevallig wist ze dat Ryan de sheriff was van Armadillo en ze vertrouwde dit zaakje niet, je ontwikkelde daar langzaam een neus voor, vooral doordat haar familie ook vaak met gevaar te maken had. Ze sloop het huis binnen en zag dat het inderdaad geen goed persoon was. Hij hield zijn wapen op Ryan gericht.
Jayne zette vliegensvlug haar wapen tegen zijn hoofd aan en zette haar revolver op scherp.
“Ik zou maar weggaan als ik jou was.” Klonk haar stem scherp. Ze hield van de spanning en haar adrenalineniveau steeg dan ook flink. Ze kickte erop, al zou ze nooit opzettelijk met iemand een gevecht beginnen. Ze was gewoon heel fel als er mensen bedreigd werden.

Huis van Ryan, Armadillo.

Ryan Marston

Hij hoorde meer voetstappen, waardoor zijn hart steeds iets sneller begon te kloppen. Was die vent niet alleen? Als het er meer waren, kon hij sowieso niet veel beginnen. Toen hij opeens een andere stem hoorde, de stem van een vrouw, draaide hij zich langzaam om. Hij keek recht in het gezicht van de man. Het was geen bekende. Tenminste, geen familie. Maar die waren ook wel zo slim om andere gasten hun vuile klusjes op te laten knappen. Zijn blik ging langzaam naar de vrouw, die hij wel weer herkende. Hij wist niet hoe ze hier kwam, hoe ze wist dat er iets aan de hand was, maar hij was blij dat ze er was. De man had nog steeds zijn revolver op Ryan gericht, maar hij was niet bang. Hij was sowieso niet echt heel erg snel bang. Hij trok zijn revolver, de man deed niets. Daarom schudde Ryan zijn hoofd en kwam hij langzaam dichterbij. Hij zette de loop van zijn wapen tegen de borst van de man. ‘Tegen de tijd dat jij mij iets gedaan hebt, heb je twee kogels door je lichaam. Dat is het je niet waard, of wel soms? Ze zeiden vast tegen je dat het mee zou vallen. Je maakte mij bang, kogel in mijn been, arm, gewoon wat verwonden, niet meer dan dat. Dan zou de boodschap wel duidelijk zijn. Het is simpel. Wij doen jou helemaal niets, maar jij gaat weg en komt hier niet meer terug. Je kan tegen ze zeggen dat ik mij niet zomaar laat bedreigen. Die tijd is voorbij.’ Gromde hij, de man liet zijn wapen op de grond vallen en knikte langzaam, hij leek doodsbang te zijn. ‘Mooi. Rot op,’ siste Ryan, meteen schoot de man weg. Zijn blik ging naar Jayne, zonder haar was dit waarschijnlijk anders gelopen.

Armadillo, huis van Ryan.

John Marston

Hij bleef op het bed liggen terwijl Amy opstond en begon te rommelen in de kamer, op zoek naar bruikbare spullen. Ze vertelde dat ze toch zijn verband nog schoon moest maken omdat het er nu niet uit zag. John keek even naar het verband en moest haar gelijk geven, er was bloed doorheen gelekt en het het zag er niet meer zo fris uit. John gaapte even en rekte zich kort uit. Daarna keek hij op naar Amy die vertelde wat voor middeltjes ze ging gebruiken en wat het deed. John knikte kort en keek toe hoe Amy het verband los begon te maken. Hij liet haar haar gang gaan. Hij vertrouwde haar volledig en wist dat ze geen fouten zou maken. Ze was dan ook zo'n beetje de enige die aan zijn wonden mocht zitten als hij gewond was. Het vertrouwen in andere mensen was bij John gewoon nihil.


Marcel Marston

Chayenne vertelde dat ze genoeg had beleefd. Ze was nog een paar wilde beesten tegen gekomen en mannen met grijpgrage handen, maar ze zei dat verder de schade beperkt was gebleven. Marcel knikte.
"Mooi," mompelde hij kort. Daarna begon Chayenne over John. Marcel keek haar met een serieuze blik aan, maar grinnikte toch wat toen ze vertelde dat ze niet begreep dat John nog niet dood was en dat hij makkelijk van hem kon winnen omdat John teveel zwaktes had.
"Hij is nog niet dood omdat ik wachtte op jou," vertelde Marcel nu met een grijns op zijn gezicht. "Als die man die jij gehaald heb weer wat aangesterkt is en de regeltjes van mij weet, stuur ik hem erop uit. John kent hem al. Ik weet zeker dat het niet lang duurt voor John hem volledig vertrouwd. En dan kunnen we ervoor zorgen dat het eindelijk een keer lukt.." vertelde hij met een kille ondertoon in zijn stem.

Jayne Marston

De man verdween na wat woorden van Ryan, hij leek haast doodsbang te zijn. Ze stopte haar revolver weer terug en keek naar Ryan. Ze hield haar hoofd iets schuin en glimlachte een beetje naar Ryan.
“Ik zag wat verdachts en ik dacht: Ik ga maar eens even kijken.” Sprak ze tegen hem. Haar donkergroene ogen sprankelden vrolijk, zoals ze bijna altijd deden. Jayne was altijd lief en bekommerde zich net zoals haar moeder om anderen. Toch was ze wel een stukje fanatieker dan haar moeder.
“Wat moest hij trouwens van je, het lijkt me niet dat ze zomaar op je stoep staan, of komt dat alleen door je achternaam?” Wilde Jayne graag weten.

Huis van Ryan, Armadillo



Amy Marston

“Je bent lui.” Plaagde ze John toen hij gaapte en zich uitrekte. Ze grinnikte eventjes omdat hij alles behalve dat was, John was nog nooit lui geweest.
Ze wikkelde het verband van zijn wond af, alles ging heel voorzichtig zodat ze hem geen pijn deed, ze had het de vorige dag ook wat snel aangebracht. Wanneer het verband eraf was, bekeek ze zijn wond even goed en maakte die eerst schoon met een doekje en wat water.
Vervolgens smeerde ze de randen rond de wond in met een sterk ruikend kruidenmiddeltje en begon daarna zijn been in te masseren met een naar menthol ruikende zalf. Tenslotte legde ze een lapje op zijn been en begon het been weer in te wikkelen in het verband. Niet veel later had hij weer een schoon verband om zijn been.
“Zo, helemaal klaar.” Glimlachte ze.

Boerderij John en Amy


Chayenne Lahero

Marcel was serieus wanneer het onderwerp John aan bod kwam, toch grinnikte hij af en toe wel eventjes, dat vond ze echt leuk, zij was haast de enige die Marcel kon laten lachen als het nodig was.
John was nog niet dood omdat Marcel op haar wachtte. “Wat lief van je dat je het leukste klusje voor mij bewaard.” Ze stak haar tong even naar hem uit, het ging natuurlijk om de man die ze mee had genomen. Die werd als list gebruikt en zo konden ze waarschijnlijk eindelijk een keer succesvol zijn.
“Ik kan niet wachten.” Klonk haar stem onheilspellend.

Saloon Rio Dondono

Ryan Marston

Hij glimlachte door wat ze zei, door haar vrolijkheid. ‘Het was waarschijnlijk anders afgelopen als je het niet gezien had,’ zei hij tegen haar, omdat dat gewoon was hoe het was. Jayne vroeg wat ze van hem moesten, dat ze niet zomaar op zijn stoep zouden staan, daarna vroeg ze of het alleen maar kwam door zijn achternaam. Zijn blik werd serieuzer en hij draaide zich weg van haar. Hij raapte de brief van de grond en hij stopte die in zijn binnenzak. ‘Het is ingewikkeld,’ mompelde hij. Hij sprak er niet graag over, dat was wel duidelijk. Hij draaide zich weer naar haar toe, zijn blik was strak op haar gericht. ‘Het is verstandiger als je je hier buiten houdt, echt. Je kan beter niets weten. Je vader zou het mij kwalijk nemen als je iets overkomt, zeker als het hier mee te maken heeft,’ maakte hij heel duidelijk. Hij zou het zichzelf ook kwalijk nemen, hij wilde niet dat hier nog meer mensen bij betrokken werden. Het was niet nodig en het was oneerlijk.

Huis van Ryan, Armadillo

Jayne Marston

“Ach, die man scheet in zijn broek, hij had je sowieso niet vermoord, misschien alleen ernstig verwond, als mensen de geweerschoten gehoord zouden hebben, zou je nog steeds op tijd geholpen worden.” Zei ze met een lichte grijns tegen hem. Het verder denken had ze van haar ouders, er waren overal gevaarlijke situaties en zodra je wist hoe je erop moest reageren, kon het je leven redden.
De situatie bleek ingewikkeld te zijn. “Je weet dat je hiermee wel wantrouwen wekt, had gewoon ja gezegd toen ik vroeg over je achternaam.” Zei ze met een zucht tegen hem. Haar vader had misschien wel gelijk als hij Ryan niet vertrouwde. Ze draaide zich nu om en besloot maar te vertrekken, aan zo iemand had je niet zo veel.

Huis van Ryan, Armadillo

Ryan Marston

Hij luisterde naar wat ze vertelde en hij zuchtte. ‘Ja, daar heb je gelijk in. Dat is precies wat ik bedoelde met een andere afloop. Ik ben niet bang dat ze mij afmaken, want dat doen ze niet. Ze willen mij laten voelen dat wat ik doe verraad is, en de dood zou veel te makkelijk zijn. Als ze dat willen, komen ze zelf,’ beet hij haar toe. Door haar korte reactie op wat hij zei, werd hij weer pissig. De bonkende hoofdpijn maakte het niet veel beter. Ze draaide zich om, hij moest zich inhouden om niet te gaan vloeken. ‘Hoezo wek ik wantrouwen op, Jayne? Omdat ik jou graag buiten dit alles hou, omdat je mij helpt en dat gevaarlijk voor jou zelf is? Omdat ik juist wil dat je niets overkomt zodat John niet kwaad op mij wordt? Ik geloof niet dat het wantrouwen uitstraalt, of wel soms? Maar ga maar. Best. Bedankt voor je hulp,’ zei hij tegen haar. ‘Als je mij niet vertrouwd had je niet eens binnen hoeven komen.’

Huis van Ryan, Armadillo.

Jayne Marston

Hij begreep het niet echt en werd pissig. Ze draaide zich weer naar hem terug, ze wist dat ze hem aankon, ze was pittig genoeg om wat tegen hem terug te zeggen. Eigenlijk zou ze moeten leren dat ze wat vaker haar mond moest houden, maar het was ook wel weer leuk om terug te bekvechten tegen hem. Dat was wel aanlokkelijk.
“Omdat je wat verzwijgt.” Zei ze tegen hem wat kortaf. Ze zag het aan hem, hij had een geheim en hij wilde niet dat ook maar iemand erachter kwam, er was iets aan hem en dat was waarschijnlijk ook wat haar vader tegenhield om hem volledig te kunnen vertrouwen.
“Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat er iemand gewond raakt omdat ik niet in heb gegrepen.” Daarom was ze binnengekomen.

Huis van Ryan, Armadillo.

Ryan Marston

Ze zei dat het was omdat hij iets verzweeg, daardoor kneep hij zijn ogen even dicht. ‘Meerdere dingen,’ was zijn korte reactie. Ze gaf de reden waarom ze binnen was gekomen, hij schudde zijn hoofd. ‘Was iedereen maar zo,’ zei hij, hij meende het wel. Hij vond dat ze daar waardering voor mocht krijgen, want hij waardeerde het echt als mensen het lef hadden om andere te helpen uit een gevaarlijke situatie. ‘Er zijn nou eenmaal dingen die niemand hoeft te weten en waar ik liever niet over praat. Als het er niet toe doet voor de toekomst, waarom zou ik het dan ook bespreken? Het is niet belangrijk voor andere mensen en het heeft geen toegevoegde waarde,’ zei hij ietwat kortaf. Bovendien deed het hem pijn, maar dat zou hij niet als reden geven. ‘En ik wil niet op mijn geweten hebben dat jou iets overkomt omdat je bij mij bent.’ Zei hij, iets zachter.

Huis van Ryan, Armadillo

Jayne Marston

“Dat bedoel ik dus.”Haar stem klonk wat kattig toen hij aangaf dat het meerdere dingen waren die hij verzweeg. Hij gaf aan dat iedereen zo hoorde te zijn zoals zij, daardoor glimlachte ze toch weer even. Deed ze het toch goed. Hij ging erop door en ze zuchtte even.
“Ryan, als het me niets aangaat, gaat het me ook niets aan. Maar ik bedoel alleen dat ik begrijp waarom mijn vader je toch lichtelijk wantrouwt.” Zei ze schouderophalend.
“Nou, ik ga een drankje drinken, doe je mee of niet?” Ze had helemaal geen zin in al dat gedoe. Ze vond het prima zo. Hij moest niet zo moeilijk doen, dan werd het leven veel te zwaar.

Huis van Ryan, Armadillo

Ryan Marston

Ze gaf aan dat dat was wat ze bedoelde, dat ze het niet gek vond dat haar vader hem wantrouwde. ‘Dat vind ik ook niet gek,’ was zijn reactie. Hij begreep het heel erg goed, hij zou het allemaal ook wantrouwen. Dat deed hij immers ook, maar hij wist genoeg om te weten dat John tot op zekere hoogte te vertrouwen was. Het maakte voor hem ook niet uit, vertrouwen deed er niet eens echt toe. Hij wilde gewoon helpen,dat was alles. Hij wilde een poging wagen om iets goed te maken van wat er allemaal fout gegaan was in hun familie. Het was duidelijk dat ze geen zin had in gedoe, daarom besloot hij verder ook niets meer te zeggen. Ze zei dat ze een drankje ging drinken en ze vroeg of hij meeging. Hij bleef even stil, eigenlijk vond hij het wel een leuk idee, maar aan de andere kant wist hij niet of het verstandig was. Hij besloot dat hij nu echt moeilijk deed, hij zou wel met haar mee gaan. ‘Oké, ik ga wel met je mee,’ zei hij, heel even verscheen er een glimlachje op zijn gezicht, al was dat net zo snel weer verdwenen.

Huis van Ryan Armadillo

Jayne Marston

Hij leek zelfs even te twijfelen wanneer ze voorstelde om een drankje te gaan doen. ze trok een wenkbrauw omhoog, waarom twijfelen? Ze had wel gemerkt dat er nog een vrouw rond zijn huis te vinden was, ze dacht dat ze de vrouw in de stallen had gezien eerder die dag, maar dat wist ze niet zeker.
“Bang dat je vriendin boos wordt?” Vroeg ze daarom nu aan Ryan met een grinnik. “Ik doe niets.” Ze hief haar handen de lucht in. Ryan was niets voor haar. Ook was ze echt niet op zoek naar iemand. Ze vond vrijgezel zijn net zo leuk, een beetje flirten hier en daar, helemaal geen probleem.
Uiteindelijk zei Ryan dat hij met haar mee ging. “Gezellig.” Glimlachte ze en vervolgens liep ze naar buiten toe.

Huis van Ryan Armadillo

Ryan Marston

Bij haar vraag keek hij haar raar aan. Zijn vriendin? ‘Dan weet je meer dan ik…’ was zijn reactie. Het duurde zelfs even voor hij door had dat ze het over Lucy had. Toen hij dat besefte schudde hij zijn hoofd. ‘Dat is niet mijn vriendin. Zeker niet zelfs,’ legde hij haar uit. ‘Dit is een soort van straf voor haar. Mijn ene paard is kreupel, de ander ziek, ik heb geen tijd om ze in de gaten te houden en daarom dat zij dat,’ legde hij nog meer uit, zodat het maar duidelijk was. Misschien wilde hij ook laten zien dat hij echt zo slecht nog niet was, dat hij wel dingen uitlegde, dat hij niet alles verzweeg. Ze zei dat ze niets deed, daardoor glimlachte hij een beetje. Hij liep achter haar aan, eenmaal buiten keek hij eerst even rond, het was een gewoonte geworden. Hij was altijd op zijn hoede.

Huis van Ryan

Jayne Marston

Nee dus, ze grinnikte om haar eigen fout, eigenlijk nog behoorlijk hilarisch ook. “Och, jeetje, ik dacht dat je daarom zo twijfelde.” Lachte ze nu naar hem en ze schudde haar hoofd even daarom. “Wat ontzettend dom van me.” Nogmaals schudde ze haar hoofd.
Hij legde uit hoe het allemaal zat, dit was een straf voor de vrouw. “Oh, vandaar dus.” Ze haalde haar schouders even op en daarna liepen ze samen naar de saloon toe. Ze opende de deurtjes en liep als eerste naar binnen toe.

Saloon Armadillo

Ryan Marston

Ze kon er wel om lachen, door hoe Jayne was, ontdooide hij zelf ook iets meer. ‘Nee, Lucy was niet de reden dat ik twijfelde. Ik ben gewoon vrijgezel.’ Zei hij glimlachend tegen haar. Ze ging voor hem naar binnen, zodra hij binnen was, ging zijn blik over de mensen heen. Hij liep achter haar aan naar de bar toe. Hij wreef even langs zijn achterhoofd, door zijn hoed was de wond niet te zien, maar hij voelde het wel nog steeds. Het herinnerde hem er in ieder geval aan dat hij voorzichtig moest doen, dat deed hij dus ook. Hij bekeek iedereen, als iemand onbekend was, hield hij diegene meer in de gaten. De meeste mensen kende hij wel, al waren er waarschijnlijk ook een paar op doorreis, die kende hij dus niet. Toch hield hij ze gewoon allemaal goed in de gaten, al wist hij ook wel dat hij dat niet altijd vol zou houden.

Saloon Armadillo

Jayne Marston

“Oké, je hebt vast veel dames over de vloer, of niet dan? Scoort vast goed, de titel sheriff of niet dan?” Vroeg ze hem plagend. Ze was op haar reis vaak tussen de mannen geweest en daardoor kon ze ook goed met ze omgaan. Toch bleef ze wel een echte vrouw in haar bewegingen.
Ze ging op een kruk aan de bar zitten en haalde haar hoed van haar hoofd af, ze legde die naast haar op de bar neer en haalde beide handen door haar donkerblonde krullen heen. Haar groene ogen gleden weer naar Ryan en vervolgens naar de barman, ze knikte naar hem en al gauw kwam hij hun kant uit.

Saloon Armadillo

Ryan Marston

Door haar vraag keek hij haar doordringend aan, maar daarna brak er een grijns door op zijn gezicht. ‘Ik had gehoopt dat het door mijn geweldige uiterlijk en karakter zou komen, maar ja, die titel helpt vast mee,’ zei hij tegen haar. Het duurde even, maar als je hem de tijd gaf, kwam hij echt wel wat meer los. ‘Maar het valt mee. Ik ben niet echt zo.’ Voegde hij er aan toe. Bovendien vond hij het niet echt eerlijk tegenover de vrouwen. Als hij iemand zag zitten, het klikte, vond hij het geen probleem om met diegene de nacht door te brengen, maar het was altijd eenmalig. Hij wilde zich aan niemand hechten, misschien was het zelfs wel angst dat hem tegenhield. Hij dacht er niet echt vaak over na. Hij ging ook op een kruk zitten, hij zag dat ze haar hoed afzette, hij liet die van hem bewust op. Ze haalde haar handen door haar haren heen, hij kon zien dat ze kort oogcontact had met de barman, hij keek zelf nog eens naar alle mensen. Het scheelde dat het niet al te druk was, nu kon hij er beter op letten. Toch gaf hij het al snel op, hij kon het toch niet goed zien en het was niet de bedoeling dat hij constant aan het kijken was of iemand raar deed. Door wat Jayne met haar haar deed, keek hij haar weer aan. ‘Dat doet het vast goed bij de mannen, of niet? Die krullen losgooien…’ zei hij grijnzend tegen haar, op precies dezelfde manier zoals zij het tegen hem gezegd had.

Saloon Armadillo

Jayne Marston

“Misschien wat kleine details.” Zei ze pestend tegen hem toen hij het over zijn uiterlijk en karakter had. Hij zei er wat serieuzer achteraan dat het wel meeviel en dat hij niet echt zo was. Ze haalde haar schouders op, eigenlijk kon haar dat niet eens echt zo schelen. Elke man was zo, als ze een lekkerding zagen, wilden ze die, dan liepen ze hun pik achterna en als het uiteindelijk allemaal niets bleek te zijn, lieten ze de vrouwen keihard weer vallen. Zo zat het nu eenmaal.
Ze bestelde wat te drinken voor zichzelf en keek Ryan even aan wat hij wilde drinken. Hij had het erover dat haar haar losgooien het vast goed deed bij de mannen, daardoor keek ze hem aan met haar sprankelende ogen.
“Twee à drie hebben net naar me gekeken, dus ja, dat doet het aardig goed.” Zei ze grinnikend tegen hem. Hoewel ze ontspannen leek, lette ze op alles.

Saloon Armadillo

Ryan Marston

Hij gaf aan dat hij een glaasje water wilde, daarna had hij zijn aandacht weer bij Jayne. Hij had een vrij ontspannen glimlach op zijn gezicht, hij kon aan haar zien dat ze een bepaalde mening had over mannen. Hij vond het wel iets hebben,vrouwen die een uitgesproken mening hadden, zoals Jayne ook duidelijk had. Ze was aardig fel, maar zolang ze niet de hele tijd tegen hem in ging en chagrijnig deed, vond hij dat helemaal niet erg. Je moest gewoon niet de verkeerde dingen zeggen, dan was er geen probleem. Ze zei dat twee a drie mannen net naar haar gekeken hadden, daardoor grijnsde hij even. ‘Ik hou mijn omgeving ook in de gaten, maar dat was mij dan weer net niet opgevallen,’ zei hij. Misschien was het hem niet opgevallen omdat hij op dat moment zelf ook naar Jayne aan het kijken was. ‘Reken je mij bij die drie, of niet?’ vroeg hij daarom ook plagend aan haar. Zodra hij het water kreeg, nam hij een paar slokken, om daarna nog eens rond te kijken.

Saloon Armadillo.

John Marston

Het had een tijdje geduurd voor hij weer een beetje normaal kon lopen en leunen op zijn been, gelukkig was er in de tussentijd niet veel meer gebeurd en was hij met rust gelaten. De dagen waren langzaam voorbij gegaan, hij had amper wat kunnen doen, zelfs de dieren naar buiten doen en verzorgen had hij eerst niet aangekund. Gelukkig redde hij dit nu wel weer allemaal.
Samen met Amy was hij naar Perdido gereden, waar vandaag een paardenmarkt gehouden werd. Amy moest nog een nieuw paard, dus ze zouden samen een leuk paard uitzoeken. Een merrie waar ze misschien ook nog mee konden fokken, een merrie waar Spartan leuk op zou passen. Al wist John niet of hij Spartan ooit nog zou zien, de hengst bleef al enorm lang weg en de kans dat John hem weer terug zou zien werd zo elke dag kleiner. Toch stopte hij niet met hoop houden.
John pakte de hand van Amy vast en liep samen met haar tussen de rijen paarden door. De dieren stonden allemaal vastgebonden aan een lang touw en allerlei soorten paarden stonden door elkaar. Kleine pony's, grote paarden, in alle kleuren. Sommige zagen er super goed verzorgd uit en glommen, andere waren vrij mager en leken lusteloos.
"Zie je al iets leuks staan?" vroeg John nu. Hij keek opzij naar Amy en keek haar vragend aan. Zij zou uiteindelijk de keus mogen maken, het werd haar paard.

Jayne Marston

Ze pakte haar glas bier dat ze besteld had en zocht in haar zak naar nog wat kleingeld dat ze niet veel later over de bar naar de barmannen schoof. Genietend nam ze een slok bier en daarna had ze weer aandacht voor Ryan. Dat de mannen keken, was hem niet opgevallen.
"Verschil tussen man en vrouw, wij letten op kleinere details." Klonk haar stem nuchter. Daarna boog ze zich wat samenzweerderig naar Ryan toe.
"Die man daar, helemaal alleen in het hoekje, het was jou waarschijnlijk opgevallen dat hij een groot drankprobleem heeft, ik zie een witte rand om zijn ringvinger. Hij heeft hoogstwaarschijnlijk zijn ring verpatst om drank van het geld te kunnen kopen. Begrijp je het verschil?" Vroeg ze aan hem met een grijnsje.
"Oh en trouwens, ik rekende jou er niet bij, jij hebt tot nu toe nog niet, of heel erg onopvallend, naar mijn lichaam gekeken." Ze wist nog niet zeker of ze Ryan daarom meer mocht of dat ze eraan twijfelde of het wel een echte man was, echte mannen keken naar je rondingen. Of Ryan was gewoon heel stiekem.

Saloon Armadillo


Amy Marston

Ze genoot ontzettend van dit soort momentjes, gewoon er even uit, samen met John, het was heerlijk om samen met hem over de paardenmarkt te lopen. Al zou dat nooit totaal ontspannen kunnen gebeuren, de spanning hield ze, omdat ze continu moest opletten of er gevaar dreigde.
Ze liepen langs verschillende paarden en John vroeg of ze al iets zag. Ze schudde haar hoofd een beetje.
"Het moet een merrie zijn, maar ik zoek iets speciaals... een dier dat zegt: hier sta ik. Snap je wat ik bedoel?" Vroeg ze aan John omdat ze het moeilijk vond om uit te leggen. Ze zocht een sierlijk paard met karakter, maar ze moest wel lief zijn.
Ineens stond ze stil, er was een hoop kabaal te horen, ze hoorde een paard en veel geschreeuw. Haar ogen zochten die van John. Wat zou er aan de hand zijn? Een van haar handen gleed haast automatisch naar haar revolver.

Paardenmarof Perdido

Ryan Marston

Hij knikte langzaam, daar had ze waarschijnlijk een punt. Toen ze naar hem toe boog, luisterde hij aandacht naar wat ze zei, even later wierp hij een blik op de man. Ze had gelijk, hij had dat echt niet gezien. ‘Ik let meer op andere dingen. Opvallende wapens, houding, taalgebruik…’ legde hij haar uit. Het kwam waarschijnlijk doordat hij sheriff was, dat hij met zulk soort dingen meer rekening hield. Die details vielen hem echt niet op, maar hij was dan ook bezig met meer mensen tegelijk, hij hield er niet één heel goed in de gaten. ‘Wat valt je op aan mij? Ik weet zeker dat je van alles over mij bedacht hebt, ik ben wel benieuwd…’ zei hij grijnzend tegen haar. Bij de opmerking die volgde keek hij haar even strak aan, door dat ze dit zei, was het juist even moeilijk om niet zijn blik over haar heen te laten gaan, maar hij deed het niet. Hij had echt wel gezien dat ze er goed uitzag. ‘Het zou nogal onbeleefd en ontzettend ongepast zijn,’ was zijn korte reactie op haar. Hij nam nog een slokje van zijn water, daarna keek hij haar weer aan. ‘Ik heb er voor gezorgd dat vrouwen mij niet zo makkelijk meer afleiden. Dat is het meer. Ik verplicht mezelf er toe, al jaren. Anders zou het nogal makkelijk zijn om mij te laten verleiden, om zo een straf te ontlopen, of wat dan ook. Dat wil ik niet. Ik wil objectief zijn, ik wil mij niet laten beïnvloeden door het lichaam van een vrouw,’ legde hij haar uit. Het was niet dat het niets met hem deed, het was meer dat hij er beter op lette. Het ging tegenwoordig bijna automatisch. ‘Maar je ziet er goed uit, Jayne. Daar kan niemand omheen,’ mompelde hij, het was vrij zeldzaam dat hij een compliment gaf, maar hij mocht haar wel. Ze was wel oké.

Saloon Armadillo

John Marston

Hij liep rustig door en keek naar de paarden die ze passeerden. Hij moest toegeven dat hij ook nog niet echt een paard had gezien waar hij echt interesse in had.
John knikte naar Amy. "Ik weet wat je bedoeld," antwoordde hij op haar vraag. Hij keek naar de merries om hem heen en schrok ineens op toen er uit het niets een hoop kabaal klonk. Een aantal merries schrokken ook en trokken aan de touwen, sommige hinnikte schel. Eigenaren van de dieren probeerde de merries te kalmeren. John staarde voor zich uit. Er klonk gehinnik van een paard, hoefgetrappel, geschreeuw van mensen. Hij had niet verwacht dat op zo'n paardenmarkt alles perfect zou verlopen en hij had echt wel verwacht dat er een paard zou zijn die niet mee zou werken. Maar dit gaf hem om een of andere reden de rillingen. Die hinnik.. Hij fronste zijn wenkbrauwen en zag in de verte bij de hengsten- en ruinen kant van de markt een pikzwart dier die meegetrokken werd. Ze sloegen met de zweep omdat het dier weigerde te gehoorzamen. Mensen stonden er omheen, waarschijnlijk mensen die interesse in het dier hadden. John kneep zijn ogen tot spleetjes en tuurde in de verte. Hij had hier totaal geen goed gevoel bij. Hij kon het paard nog niet heel goed zien van zo ver af, maar het voelde alsof hij het dier al kende. Was dat Spartan?
John keek even opzij naar Amy en begon toen weer te lopen, met grote, stevige passen. Hij zag steeds beter wat er allemaal gebeurde. Iemand klom op het zwarte paard. Het dier protesteerde, liep achteruit, sloeg met zijn staart. Een man achter het dier sloeg hard met de zweep op de kont van de hengst. De groep mensen om het dier heen werd steeds groter. Vonden mensen het leuk om dit te zien?!