Red Dead Redemption

Jayne Marston

Ryan kwam naar buiten, net op het moment dat zij naar binnen wilde stappen. Ze keek hem even aan en glimlachte zwak. Ze voelde zich echt niet lekker, maar ze zou eerst voor de twee wat te eten pakken. De soep warmde ze op en ze sneed een paar plakken brood. De geurende tomatensoep was inmiddels warm genoeg en ze schepte twee goede kommen vol, ze zette ze op een dienblad neer en deed het brood in een mandje wat ze erbij zette. In de soepkommen zette ze een lepel en ze pakte ook nog twee glaasjes water, daar zouden ze vast van opknappen.
Jayne glimlachte even en liep weer naar buiten toe, eenmaal daar moest ze toegeven dat ze zich echt niet goed voelde, ze gaf het dienblad aan Ryan.
“W-wil je...” Ze wilde vragen of hij het op het kleine houten tafeltje wilde zetten, maar ze zakte al langzaam in elkaar.

Ryan Marston

Zijn blik ging weer over de twee heen, hij ademde diep in. ‘Waar komen jullie vandaan?’ vroeg hij nu, heel direct. Hij kneep zijn ogen iets samen toen hij naar de jongen keek, maar zijn blik verzachtte weer enigszins zodra hij de jonge vrouw aankeek. Jayne gaf hem het dienblad aan, maar zodra hij zag dat ze langzaam in elkaar zakte zette hij het dienblad weg en ving hij haar op. Hij hield haar meteen stevig vast en hij keek haar bezorgd aan. Hij tilde haar tegen zijn lichaam aan omhoog, zodat ze stevig lag. ‘Ik breng je naar binnen,’ fluisterde hij, hij wilde niet dat iemand nog iets overkwam en hij vertrouwde die twee totaal niet, dat kwam waarschijnlijk ook niet. Hij wilde haar in ieder geval weghebben daar, die mensen hadden hun eten, het was best zo. Hij legde haar voorzichtig op de bank neer en hij bleef bezorgd naar haar kijken.

Emily Armstrong

De jongen kwam terug met eten, de vrouw was kennelijk nog binnen. Zou ze bang zijn? Hun toch niet vertrouwen en binnen zijn gebleven? Ze wist het niet. Ze pakte de warme kop soep in haar handen en nam een slok. Er ging een wamee gloed door haar slokdarm en vervolgens buik. Het was heerlijk. Genietend sloot ze haar ogen voor een moment. De jongen vroeg waar ze vandaan kwamen. Maar voordat ze antwoord kon geven liep hij weer naar binnen. Ze keek hem beduusd achterna. Vervolgend keek ze Jayden vragend aan. Ook hij haalde zijn schouders op. Ze liet het er maar bij zitten. Ze was dolblij dat ze eten voor zich had. Ze nam nog een grote had van het brood.

Jayden Armstrong

Hij bleef nauwlettend om zich heen kijken en nam af en toe een hap van het brood. Hij keek de jongen na en zag dat Emily er ook niks van begreep. Hielden de mensen soms iets achter? Hadden ze misschien iets in hun eten gestopt? Zijn maag kromp ineen. Hij was wel valer vergiftigd en dat was geen pretje. De mensen deden wel erg achterdochtig, maar misschien was het enkel wantrouwen. Hij liet zijn soep staan maar af het brood wel op. Meestal werd het vergif in iets vloeibaars gedaan. Een vlaag van woede kwam naar boven. Hij as kwaad. Kwaad op zichzelf. Waarom moest hij altijd het slechtste over mensen denken. Hij bromde even en besloot toen toch maar zijn soep op te eten.

Jack Marston

Hij was even langs de paarden en koeien gegaan en had de dieren wat nieuw hooi en kuilgras gegeven, waarna hij terugkeerde naar de boerderij. Hij wilde niet dat er nog iets zou gebeuren nu zijn vader vocht voor zijn leven, dus hij kon maar beter bij die twee blijven. Jayne was namelijk ook nog niet volledig opgeknapt en Ryan bleef meestal bij haar.
Jack kwam aan bij de boerderij en zag Emily en Jayden op het bankje zitten voor de boerderij. Ze aten brood en soep. De jongen keek wat nors en leek diep in gedachten te zitten. Het meisje leek duidelijk te genieten van het eten. Jack glimlachte lichtjes en pakte een emmer, die hij op zijn kop neerzette tegenover het bankje en erop ging zitten.
"Eetsmakelijk," zei hij vriendelijk tegen de twee. Hij wist nog steeds niet wat hij ervan moest vinden dat er twee wildvreemde personen op het bankje voor de boerderij zaten, maar ze leken wel betrouwbaar. Al vertrouwde Jack mensen niet heel erg snel. En nu al helemaal niet. Marcel was slim en kon allerlei mensen gebruiken en onder druk dingen laten doen.

Jayne Marston

Ze werd door Ryan opgevangen en vertelde haar dat hij haar naar binnen bracht, ze zuchtte even en knikte een beetje. Ze voelde zich echt heel zwak en ziek. Ze werd op de bank neer gelegd en ze zuchtte diep.
“Ga maar weer naar die twee toe, ik wil niet dat ze alleen zijn.” Fluisterde ze. Haar handen lagen op haar buik en haar ogen draaiden af en toe een beetje weg. Ze was ook heel erg moe, maar met alles bij elkaar voelde ze zich ontzettend moe en ziek van verdriet...

Ryan Marston

Hij keek haar bezorgd aan en daarna schudde hij zijn hoofd. 'Jack is daar, ik wil je niet alleen laten,' zei hij zacht. 'Is het je buik?' Vroeg hij daarna. Hij wilde haar helpen, iets voor haar doen, maar hij kon niets en waarschijnlijk accepteerde ze toch niets van hem. Ze zou hulp alleen maar accepteren van een potentiële partner, waarschijnlijk. Maar dit was toch iets waar hij zich terecht nogal verantwoordelijk voor voelde. 'Of wil je dat ik weg ga? Dan ga ik meteen...' Mompelde hij dus maar. Hij wilde niet dat ze het maar accepteerde omdat hij dat wilde. Dat ging toch alleen maar fout en dan hadden ze weer ruzie. 

Jayne Marston

Hij vertelde haar dat Jack er was, dat stelde haar al wat meer gerust. Hij vroeg haar of het haar buik was, ze knikte een beetje en beet wat op haar lip. “En de pijn dat ik een kind verloren heb.” Fluisterde ze zacht en een beetje met schaamte. Hij vroeg haar of ze wilde of hij weg ging, ze schudde haar hoofd, dat wilde ze niet. Ze vond het best prettig als Ryan in haar buurt was, maar ze zag hem gewoon als een vriend.

Emily Armstrong

Ze keek op naar de jongen die hun eetsmakelijk wenste.
'Bedankt,' zei ze vriendelijk en at de laatste paar scheppen uit haar kop. Ze knapte al snel op. Haar buik vulde zich en gaf haar gelijk meer energie. Ze keek nog eens om haar heen. Het was een prachtige boerderij met veel dieren. Ze zou hier dolgraag willen blijven slapen, maar dat kon ze niet vragen. Ze hadden hun al eten toevertrouwd. Daar was ze al ontzettend blij mee. Ze zuchtte tevreden. Ze zou hier nog de hele middag op het bankje kunnen blijven zitten.

Jayden Armstrong

Hij zette zijn kop op het tafeltje toen het leeg was. Hij keek Emily even aan die tevreden om haar heen keek. Zijn mondhoek krulde even en ergens leek het op een kleine glimlach. Het deed hem goed Emily blij te zien. De afgelopen tijd was niet echt fijn geweest. Hij hoopte grondig een goede baan te kunnen vinden in de stad en daarmee misschien zelf een woning te kunnen vinden waar ze konden verblijven. Maar het zou lastig worden. Hij had geen enkele werkervaring, enkel op het zwarte circuit, maar daar had hij nu niks aan. Maar hij was vastbesloten elke baan hoe zwaar die ook zou zijn aan te nemen.
Hij keek de jongen naast hem aan. Misschien wist hij wel iets?
Hij schraapte zijn keel en vroeg toen: 'Enig idee of er werk in de buurt te vinden is?'

Ryan Marston

Ze knikte, haar buik deed dus pijn. Daarna beet ze op haar lip en vertelde ze dat ze ook het verdriet voelde omdat ze een kind verloren had. Daardoor klemde hij zijn kaken op elkaar en sloot hij zijn ogen even. Dat verdriet voelde hij ook en het deed meer met hem dan hij ooit gedacht had. Hij stond er alleen totaal niet bij stil omdat het hem niet uitkwam. Alsof hij niet wilde geloven dat hij echt een kind had kunnen krijgen. Het maakte hem alleen maar verdrietig en hij wilde er niet over nadenken. ‘Het is niet nodig dat jij je daarvoor schaamt,’ fluisterde hij. ‘Het is heel logisch en het is goed dat je er bij stil staat. Dat moet je ook doen. Het is niets niks, Jayne. Het is logisch dat het je heel veel pijn doet,’ voegde hij er nog zachter aan toe. Ze wilde niet dat hij wegging, daardoor kwam hij bij haar op de bank zitten en bleef hij naar haar kijken.

Jayne Marston

Hij gaf aan dat ze zich er niet voor hoefde te schamen. “Maar het was nog niets eigenlijk...” Sprak ze met een trillende stem, het was toch gek dat ze zich aan iets hechtte wat haast nog niets was, wat nog geen karakter had, nog geen naam, helemaal niets. “Het is alleen zo leeg... het voelt alsof ik echt wat verloren ben... het was me echt dierbaar... ik ben er zelfs van gaan houden...” Er liepen wat tranen over haar wangen heen terwijl ze Ryan aankeek. “Ik wist bijna zeker dat het een jongetje zou worden, een lief, klein jongetje...” Fluisterde ze nu, haar stem klonk intens verdrietig.

Ryan Marston

‘Dat is niet raar, echt niet…’ mompelde hij. Toen ze daarna begon te praten viel hij eigenlijk helemaal stil. Hij was al niet zo’n prater, maar nu kreeg hij helemaal geen woord meer over zijn lippen heen. Hij wilde dit niet horen, hij wilde hier niet aan denken. Het deed hem vreselijk veel pijn en het stak recht in zijn hart, vooral omdat hij er niet aan wilde denken en hij nu niet anders kon. Hij keek op naar haar, ze keek hem aan, de tranen liepen over haar gezicht heen. Hij bracht zijn hand omhoog en langzaam streek hij met zijn vingers de tranen van haar wangen. ‘Niet huilen, Jayne. Ik weet dat het verschrikkelijk veel pijn doet, maar er komt een moment dat je zwanger wordt van net zo’n geweldig kindje. Misschien ook wel een heel lief klein jongetje. Maar dan zal er een geweldige vader zijn. Jij zult een geweldige moeder zijn en ik weet zeker dat je ook een geweldige partner zult vinden, zodat het kindje twee geweldige ouders heeft,’ fluisterde hij, zijn stem klonk enigszins schor, maar dat was dan ook het enige.

Jayne Marston

Hij vond het niet raar en daardoor glimlachte ze zwakjes. Hij streek langzaam haar tranen weg, daardoor keek ze hem aan. Hij vertelde haar rustig dat er een moment kwam dat ze zwanger zou worden van net zo’n geweldig kindje. Ze zou iemand vinden die een geweldige vader kon zijn. Ze hoorde dat zijn stem wat schor klonk.
“Ik doe je er pijn mee, hé? Dat ik dit wil...” Fluisterde ze nu, ze keek hem even doordringend aan. Hij zag haar echt op een hele andere manier dan dat zij hem zag.

Ryan Marston

Ze trok een conclusie die er meteen voor zorgde dat hij wegkeek. ‘Ja, je doet mij er pijn mee. Maar niet omdat ik degene wil zijn met wie jij gelukkig wordt. Dat wil je ten koste van alles besparen. Het doet mij pijn omdat ik weet dat ik waarschijnlijk nooit kinderen zal krijgen, Jayne. Ik zal niet samenwonen met iemand, niet gelukkig worden, geen kinderen krijgen. Daarom doet mij dit pijn. Aan de andere kant zorgt dat er ook voor dat het verdriet naar de achtergrond vaagt, want dit kind had geen goede toekomst kunnen hebben. Jij zou een geweldige moeder zijn, maar ik een afschuwelijke vader. Dat weten wij allebei. Ik ben alleen maar heel trots op je dat je dit zo duidelijk aangeeft, dat je een duidelijk doel voor ogen hebt en dat je denkt daar gelukkig mee te kunnen worden. Het maakt mij alleen ontzettend jaloers. Niet op een toekomstige partner, helemaal niet. Het maakt mij jaloers omdat ik dat niet kan. Omdat ik geen toekomstdoelen meer kan stellen en omdat ik het niet eens meer wil. Laat het maar zitten, je zal het waarschijnlijk toch niet begrijpen.’ Zei hij zacht. Het was gewoon frustrerend en pijnlijk. Als hij iemand ook maar een beetje leuk vond sloot hij zich af en gedroeg hij zich als een enorme klootzak, bijna automatisch, gewoon omdat hij wist dat het voor diegene en hemzelf beter zou zijn. Dat was eigenlijk ook de enige reden dat hij net zo achterlijk deed. Hij kon er gewoon niets aan doen.

Jayne Marston

Ze luisterde geduldig toen hij het allemaal uitlegde. Eindelijk werd het haar duidelijk, had hij dit niet eerder kunnen zeggen? Dan hadden ze niet zo heel erg veel ruzie erover gehad. Of misschien toch wel... je wist het natuurlijk nooit. Ze omhelsde hem eventjes stevig.
“Nu begrijp ik je eindelijk.” Zei ze zacht, hij dacht van niet, maar het was wel zo, ze begreep hem zo wel. “Als het eenmaal zo ver is, mag je ook best de oom worden van mijn kindje.” Ze plaagde hem er nu een beetje mee.
“Ik weet zeker dat er nog eens iemand komt die je hart verovert. Nu is dat niet eens het aller moeilijkste bij jou.” Plaagde ze hem weer, toch bleef ze verder wel serieus. “Maar ook al denk je van niet, ik denk dat je nog wel iemand vind.” Ze gaf hem een kleine knipoog.

Ryan Marston

Het leek voor Jayne een hele opluchting te zijn, daardoor glimlachte hij zwakjes. Opeens werd hij door haar omhelsd, het kwam als een verassing, maar het voelde wel fijn. Dat was precies wat hij aan Jayne had en ondanks dat hij het niet zou zeggen, deed het hem vreselijk goed. Hij werd nog even door haar geplaagd en hij schudde grijnzend zijn hoofd. Ze dacht dat hij nog wel iemand zou vinden. ‘Dat is het probleem niet. Ik vind genoeg mensen,’ zei hij zacht. Het probleem was dat hij nooit verder zou gaan dan dat. Niemand mocht te dichtbij komen, want dat kon hij niet hebben. Dan maakte hij alleen maar ruzie, werd hij chagrijnig, kortaf en zelfs gemeen. Het zorgde ervoor dat vrouwen het niet zo leuk vonden bij hem en dat een relatie onmogelijk stand kon houden. ‘Ik kan het gewoon niet. Ik kan niet aardig doen tegen iemand die ik leuk vind, ik kan waarschijnlijk niet eens met iemand die ik leuk vind zoenen. Met jou is het geen enkel probleem, maar juist daardoor.’ Zei hij eerlijk tegen haar. Hij vond Jayne toch zeker wel aantrekkelijk en ze was een goede vriendin van hem, maar dat was het dan ook echt. Daarom kon hij het met haar wel, maar met iemand anders niet. Het leek gewoon onmogelijk te zijn.

Jack Marston

Hij bleef bij Emily en Jayden zitten, die aan het eten waren. Hoewel ze beide niet erg onbetrouwbaar leken, wilde hij ze toch geen moment alleen laten. Want hij zou het zichzelf nooit vergeven als er nu iets verkeerds ging. Zijn vader lag namelijk doodziek op bed, zijn moeder en zijn zus waren nog steeds niet helemaal genezen.
Emily bedankte Jack. Jack glimlachte lichtjes en vriendelijk naar haar. Hij had geen reden om onvriendelijk te doen tegen hen. Terwijl Emily en Jayden aan het eten waren en dus zwegen, staarde Jack voor zich uit.
Het was de afgelopen tijd echt enorm onrustig geweest. Het had Jack meer gedaan mentaal dan hij had verwacht. Hij zat er mee en leek er zelf wat onrustig door geworden. Onrustig en afwezig. Als er iets gebeurde nu, was hij de enige die écht iets kon doen. En Ryan nu dan, maar die was er natuurlijk ook niet altijd. Jack zuchtte even zachtjes.
Het baarde hem vooral zorgen dat Marcel dit keer een stuk slimmer was geweest. Hij had zijn vader vergiftigd en daardoor vocht die nu voor zijn leven. Jack was doodsbang dat het verkeerd af zou lopen. Nu, of een volgende keer, als Marcel met nog een beter plan kwam. Het deed hem pijn om iedereen om zich heen gewond te zien. Kon hij maar omwisselen. Hij gunde zijn ouders en zijn zus geen pijn. Als het zou kunnen zou hij alle pijn van zijn ouders en zijn zus op zich nemen.
Jack slikte even moeizaam. Hij bleef voor zich uit staren, tot Jayden hem ineens uit zijn gedachten haalde door te gaan praten. Jack moest de woorden even tot zich door laten dringen, waarna hij Jayden aan keek. Jayden vroeg hem of hij wist waar hij werk kon vinden. Jack dacht heel even na.
"In Armadillo is wel werk te vinden, denk ik," antwoordde hij. Hij wees naar het zandpad dat een stuk of dertig meter naast het hek lag wat het erf afbakende. "Dat pad loopt rechtstreeks naar Armadillo," vertelde Jack nu. "Armadillo is een vrij grote stad. Er is bijna altijd wel werk te vinden. Ook allerlei verschillende soorten werk. Misschien kan je daar iets vinden." Jack glimlachte even kort. "Ik zelf verdien geld door te gaan jagen in de bergen en in de bossen. Door de huiden van de dieren en soms andere lichaamsdelen kan je aardig wat geld verdienen in stadjes. Daar kan kleding van gemaakt worden en soms zelfs meubels of kleden. Maar aan jagen liggen natuurlijk wel risico's verbonden."
Jack dacht terug aan de keren dat hij gewond was geraakt tijdens het jagen. Of de keren dat zijn paard gewond was geraakt.
"Grizzly beren zijn vrij opvallend, maar als je ze ziet kan het soms al te laat zijn. De ene keer lopen ze je straal voorbij, maar ik ben al een paar keer door zo'n beer aangevallen en geloof mij, dat is geen pretje. Ik moet blij zijn dat ik het kan na vertellen," Jack grinnikte even. Als herinnering was het wel grappig, maar op het moment dat het gebeurde was het angstaanjagend en had hij werkelijk de dood in de ogen gekeken. "Poema's zijn ook geen schatjes. Die zijn sneaky en komen zomaar achter je en grijpen vaak eerst je paard. Poema's komen ook op bloed af van de dieren die je neerschiet. Als je dan net de huid aan het vellen bent, ben je de klos. Je moet altijd goed op je hoede zijn. En zo zijn er nog wel meer gevaarlijke dieren in de bossen en de bergen. In Armadillo werken is een stuk veiliger. Het is net wat je trekt. Ik ben geen mens die constant hetzelfde wilt doen en constant op dezelfde plek wilt verblijven. Ik wil verandering en met jagen heb je dat zeker weten."

-------

https://justrpgforum.actieforum.com/viewtopic.forum?t=21