Red Dead Redemption

Hell yeah,
het westerntopic van HT is weer terug!

Ik plak al die zooi over informatie wel ff hier, dan snapt iedereen het


ER ZIJN VIER STADJES NU (Er kunnen, als er veel RPG'ers zijn, meerdere bij komen):
ARMADILLO (de grootste)
RIO BRAVO
PERDIDO
RIO DONDONO (voor de Maniakken!)




Dit zijn wat dieren waar je op kan jagen:

- Grizzly Beer. (Gevaarlijk)
- Eland (niet gevaarlijk)
- Jaguar (gevaarlijk)
- Wilde koeien. (Niet echt gevaarlijk)
- Kippen (niet gevaarlijkXD)
- Wasberen (niet gevaarlijk)
- Allerlei soorten vogels (niet gevaarlijk)
- Wolven (gevaarlijk)
- allerlei soorten slangen (sommige niet gevaarlijk, andere wel)
- Buffels (kunnen gevaarlijk zijn, als je dichtbij bent)
- Poema's (Gevaarlijk! Vallen zelf soms ook paarden of mensen aan!)
- Coyote's (niet gevaarlijk als je op je paard zit, anders wel)
- Zwijnen (gevaarlijk als ze je zien)
- Gordeldier (niet gevaarlijk)
- Bevers (niet gevaarlijk)
- Geiten en schapen (niet gevaarlijk)
- Bobcats- ook wel wilde katten (niet gevaarlijk)
- herten (niet gevaarlijk)
- Vossen (niet gevaarlijk)
- Stinkdier (niet gevaarlijk)




Je kan een paard hebben, maar dat hoeft niet!!!
Ook kan je een hond hebben.


Je kan kiezen uit;
Mannelijke Cowboy
Sherrif ZIJN NODIG!(mogen er twee per stadje zijn! Wil je de Sherrif spelen? Stuur me een pb!)
Cowgirl
Vijand (wat we Maniakken noemen) Hun stadje is: Rio Dondono!


Dit zijn de Sheriffs tot nu toe:
Armadillo:
-
-
Rio Bravo:
-
-
Perdido:
-
-
Rio Dondono:
HIER ZIJN GEEN SHERRIFS!
David Marston is de 'leider'.



De meeste sheriffs zijn mannen. Die komen wat sterker over. Heel soms mag het een vrouw zijn.


Vervoermiddelen:
- Paard
- Koets (je heb taxikoetsen, maar kan ook een eigen hebben)
- trein (lees hieronder!!)


Er is ook een trein, waarmee je naar andere stadjes kunt reizen. Alleen het is er maar één , dus soms moet je een lange tijd wachten!



Dit zijn de wapens:

(Revolvers) De Snelschietende wapens in kort bereik:
Cattleman revolver
De zwakste revolver van het spel, toch goed genoeg in het begin van het spel
Volcanic pistol
Een tamelijk oud en weinig voorkomend pistol. Qua kracht beter dan de Cattleman.
Semi
automatisch pistol
High power pistol
Het sterkste pistool.
Mauser pistol
Een Duits sterk pistool met 15 kogels die automatisch doorschiet.

(Repeaters)Snel schietende geweren met groot magezijn. Zwakker dan Rifles, sterker dan pistolen:
Repeater Carbine
Kleine repeater. Middelmatig bereik, niet erg krachtig.
Winchester Repeater
Een echt cowboy geweer. Goed bereik, tamelijk krachtig
Henry Repeater
Een verbetererde versie van de Winchester.
Evans Repeater
Bekend om zijn enorme magezijn met 22 kogels. Qua kracht als de Winchester.

(Rifles) Sterke geweren, die vijanden in 1 schot kunnen doden:
Springfield Rifle
Eerste rifle die er bestond. Goed in de lange afstand
Bold Action Rifle
Sterker dan de Springfield, en kan doden met een enkel schot. Lange afstand kan hij goed.
Buffalo Rifle
Sterkste Rifle van het spel. Met slechts 1 kogel in het magzijn, maar doodt gegarandeerd. Fantastisch bereik.

(Shotguns)Schotgeweren met kort bereik, maar de kogel kan meerdere mensen raken:
Sawend off Shotgun
Shotgun die als pistool gebruikt wordt. Met 2 kogels.
Double barred Shotgun
Shotgun met 2 lopen. Krachtig, maar langzaam.
Pumped-up Shotgun
Shotgun met 6 kogels.
Semi-automatic Shotgun
Krachtige shotgun met beter bereik dan andere. Fantastisch voor gevechten met veel vijanden op korte afstand.

Nog wat overige 'wapens':
- Lasso (kan je mensen mee grijpen , maar ook paarden of koeien vangen)
- Messen.
- molotovcocktail (flesjes die je kan gooien, als het de grond raakt komt er een steekvlam uit


Dit zijn de paardenrassen:
JE MAG GEEN ANDERE RASSEN NEMEN!
Je mag wel sokjes of aftekeningen bedenken. Zet dat bij 'kleur' van je paard. Er staat in de tekst wat voor aftekeningen mogelijk zijn!

Cleveland Bay:
Een bruin paard, met zwarte benen en vier korte sokjes. Zijn staart en manen zijn zwart. De meeste hebben een kolletje op hun hoofd, in de vorm van een ster of gewoon rond. Sommige hebben een sneb. Dit paard is (zoals je ziet op de foto's) in twee verschillende kleuren bruin te zien. (Dark Bay & Light Bay)



Dutch Warmblood:
Dit is een zwart/bruin paard. In de winter is hij vaak bíjna helemaal zwart, maar in de zomer zie je dat hij was bruiner is. Dit ras heeft niet vaak sokjes, maar af en toe een kort sokje.


Quarter Horse:
Dit paard is een vrij normaal paard. Kastanje bruin, met wat lichtere manen. Alle sokjes en blessen zijn toegestaan!


Welsh Mountain:
Dit paard kan je vergelijken met een Haflinger. Hij is lichtbruin, met (vaak) vier sokjes, en blonde manen en staart. Vaak heeft hij een brede bles op zijn hoofd, of een smalle. Ze hebben ook weleens een sneb of een kolletje.


Highland Chestnut:
Dit paard kan je vergelijken met een Fjord. Hij is valkkleurig, en heeft zwarte benen. Zijn manen zijn blond/wit, met zwart ertussen. Hetzelfde voor de staart. Deze manen zijn altijd lang! Want ze knippen in deze tijd de manen nog niet ! Af en toe kunnen ze een sokje hebben.


Standardbred Pinto:
Dit is een pintohorse. Ze zijn wit, met bruine vlekken. Aan de puntjes van de witte manen en staart, vind je zwart. Alle aftekeningen zijn toegestaan!


Tobiano Pinto:
Dit is de Tobiano Pinto. Een vaak voorkomend paard. Hij is wit met bruine vlekken. Zijn manen zijn zwart, net zoals zijn staart. Elke aftekening op het hoofd van dit ras is toegestaan, van brede bles tot kolletje!


Painted Standardbred:
Dit is een Painted Standardbred in de kleur: Bay Blanket Appaloosa. Hij is kastanje bruin, met een witte appaloosa kont, en zwarte manen en staart. Zijn benen zijn donkerbruin, en vaak hebben ze wel sokjes. Dit paard kan je soms bij handelaren krijgen, maar het meest in het wild. Toch kan het als beginpaard.


Painted Quarter Horse:
Dit is een Painted Quater Horse. Het is een lichtbruin paard, met blonde manen en een witte appaloosa kont. Meestal heeft hij vier of drie sokken. Lange en korte sokken zijn toegestaan!


Hungarian Half-bred:
De Hungerian Half-Bred is een wit paard. De onderkant van zijn staart is alleen wat zwart, en de puntjes van zijn manen ook. Dit paard leeft in het wild, je kan hem vangen. Alleen hij is niet in elk gebied te vangen. Dus het kan geen beginpaard zijn!


American Standardbred:
Dit paard is volledig zwart. Geen enkele andere kleur is op dit paard te zien. Het is een slank mooi paard. Alleen je ziet ze niet vaak, en kan ze alleen in het wild vangen. Dit kan niet je beginpaard zijn!


Kentucky Saddler:
Dit is de Kantucky Saddler. Oftewel, wat wij kennen: De Palomino. Het is een palominokleurig paard dus, met witte sokjes en blonde manen. Dit ras kan met alle soorten aftekeningen op het hoofd. Ook met alle soorten sokjes. Dit paard is ook alleen in het wild te vangen, en niet in elk gebied! Dit kan niet je beginpaard zijn!


ChampagneHorse:
Dit is de Champagne. Je heb dit paard in twee kleuren. Zoals je op de foto's ziet. Grijs, met zwarte benen en manen. Ook is een kort sokje toegestaan, of een kolletje. De neus is ook zwart. De andere is Roankleurig. Zijn hoofd is donkerder als de rest, net zoals zijn benen. De manen zijn wat lichter. Dit paard heeft geen sokjes of aftekeningen op het hoofd!


Ardennais:
Dit is de Adennais. Het is een grijs/bruin paard. Je ziet hem vaak. Dit ras heeft bijna nooit aftekeningen, af en toe een kolletje.


Brown Dunce:
Dit paard is de Brown Dunce. Hij is bruin met donkerdere tinten. Dit ras heeft zwarte benen en een lichtbruin hoofd. Zijn manen en staart zijn dezelfde kleur als zijn vacht. Zijn benen zijn bijna zwart. Meestal heeft dit ras wel een sokje, maar niet meer dan twee.


War Horse (MAGNIET):
Dit is de War Horse. Je kan ze nergens vinden, alleen als je zelf een Warhorse heb kan hij de kudde oproepen. John Marston geeft soms zo een ras weg aan mensen die hij vertrouwd. Hij is donkerbruin, met blonde manen. Wat wij kennen: Rocky Mauntain Horse.



Je kan ook een ezel hebben i.p.v. een paard. Die zijn in het wit, grijs of zwart te vangen/krijgen.


















Amy Marston

Amy Marston

Ze had John een tijd alleen gelaten, nu zat ze in de trein die haar weer terug bracht naar de wereld waar ze thuis hoorde. Ze moest naar de grote stad toe om iemand een bezoekje te brengen. Tegen John had ze gezegd dat ze naar een oude tante was gegaan, maar dat was niet zo geweest. Nee, ze had een ex bezocht. Hij werd lastig en had haar een ellende lange brief geschreven over hoeveel hij wel niet van haar hield en wat allemaal nog wel niet meer. Daarom was ze naar hem toegegaan. Hij had niet naar haar willen luisteren, hij had absoluut niet geluisterd naar haar en wilde haar aanraken op een manier die ze niet als fijn kon beschrijven. Nu was hij er niet meer, nog voor ze het wist, had ze een kogel door zijn kop gejaagd. Dat kreeg je van die snelle reflexen die ze zichzelf had aangeleerd.
Ze zuchtte even en keek uit het raam van de trein. Het landschap schoot aan haar voorbij. in Armadillo zou er een paard voor haar klaar staan, dat had ze met de herbergier afgesproken. Hij zou ook gepaste kleding voor haar klaar hebben, dan kon ze meteen weer terug naar John.
Ze voelde zich hoogstens ongemakkelijk in de jurk die ze droeg en de hoed op haar hoofd. Het stond wel heel erg netjes en het maakte haar vrouwelijk en sexy, maar dat deerde haar echt helemaal niets. Ze voelde zich gemakkelijker in een blouse en een spijkerbroek.
De trein verminderde vaart en haar blik werd weer wat helderder. De huizen kwamen weer in zicht en alles werd bekender. Amy pakte haar spullen bij elkaar en wachtte tot de trein stopte, ze stond te popelen om weer naar huis te gaan, om alle dieren op de boerderij weer te zien.

I'm in! werk momenteel aan een nieuwe char, dus waar deze post zo komt te staan prop ik als het klaar is zijn lijstje ^_^

Also, geen Nock Gun? Ik ben teleurgesteld xD
Dan heeft het spel GUN het toch beter gedaan dan RDR (goed, GUN is sowieso de voorloper, but oh well XD)

Anyhoo, charry komt ietsiepietsie later xD of twee, maybe I'll take two.

Eeeeeeeen hier istie;
ik hou het voor nu op basic info, want lijstje is nog niet uitgewerkt:


Sociel Hawker
20
Cowboy.

En de tweede:

Naam: Liv White
Leeftijd: 22
Lengte: 1.76
Gewicht: 64

Karakter globaal:
- Ietwat cynisch bij tijd en wijle
Idealistisch is de jongedame zeker niet. Dit is in haar commentaar ook terug te zien; ze kan behoorlijk sarcastisch zijn of kritisch doen over iets, maar om dan ook in actie te komen en er wat tegen te doen, not so much.
- Hang naar actie en avontuur
Liv houdt van actie, afleiding. En een beetje gevaar vind ze dan ook zéér aantrekkelijk en gaat ze niet uit de weg. Ook niet als er mogelijk geweld bij betrokken gaat raken. Geweld heeft ze absoluut geen moeite mee.
- Agressief
Liv lost dingen snel met haar vuisten op. Maak haar te boos en je kan een klap krijgen.
- Roekeloos
De reden dat ze zich zo makkelijk in avontuur stort. Liv denkt niet aan de consequenties en als ze dat al doet boeien ze haar niet.
- Sociaal
Ze is zeker geen loner. Ze vind het alleen maar gezellig om haar roekeloze dingen samen met iemand te doen. Toch is ze niet voor iedereen even makkelijk in omgang, omdat ze wel zo haar gebruiksaanwijzing heeft.
- Grote bek
Scheld haar uit en je krijgt ze terug. Liv laat zich niet snel intimideren of afbluffen en gaat zonder moeite ergens vol tegenin.
Ze wil zich nogal graag bewijzen, dus zal een uitdaging ook vaak zonder aarzelen aannemen.
In combinatie met haar roekeloosheid zorgt dit ervoor dat ze zich nogal makkelijk door vrienden over laat halen tot gestoorde dingen. Door niet vrienden ook wel, maar dan moet het wel zo worden gebracht dat ze zich uitgedaagd voelt en zich wil bewijzen.
- Dapper
Liv is niet gauw bang van iets of iemand en maakt zich ook niet al te snel druk. Dit zorgt ervoor dat ze de situatie geregeld te licht inschat of te luchtig doet over dingen die meer om hakken hebben dan zij denkt.
- Neemt kritiek niet snel aan
Liv is nogal een backtalker en zal eerder tegen kritiek in gaan dan er wat mee doen, hoe opbouwend het ook wordt gebracht

Euhmm... tja ik heb er totaal geen verstand van, speel zelf geen RDR, daarbij moet je bij Celine zijn haha

Emily Rodriguez, Cowgirl.

Morgen tik ik wel, want ik moet nu toch echt gaan slapen hahaha.

John Marston

De dag begon zoals elke dag bijna begon op de ranch. John werd wakker door het gekraai van de haan en stapte direct zijn bed uit om zich om te kleden. Bandit, die 's nachts buiten liep, had beweging opgemerkt en stond te springen voor de buitendeur. De hond draaide enthousiast rondjes, alsof hij John al jaren niet meer gezien had. Zijn staart zwiepte heen en weer.
Toen John zijn kleding aan had, liep hij de trap af naar beneden en liep hij meteen door naar de deur, om Bandit binnen te laten, voor de hond de deur zou slopen. Bandit sprong blij naar binnen, draaide om John heen en sprong even tegen hem op.
"Goedemorgen, grote vriend," glimlachte John tegen het dier. Hij kon altijd enorm blij worden van Bandit. Die hond voelde als zoon voor hem. Bandit was altijd blij om John te zien, dat was zo leuk aan dat beest.
John terug naar de keuken, waar het een aardig rommeltje was omdat John niet zo goed was in opruimen en Amy er al een tijdje niet was. Hij at en dronk wat, waarna hij naar buiten verdween. Bandit volgde hem trouw. Die zou nooit van zijn zijde wijken, niet uit zichzelf tenminste.
John voerde de koeien en de paarden. Daarna nam hij een van de jonge hengsten- een zwart bont paardje- mee de stallen uit en legde een simpel zadel op de rug van het dier. Zonder enige moeite klom hij op de rug van het jonge paard, en daarna was het een kwestie van blijven zitten. De hengst bleef eerst als een standbeeld staan. Maar toen John hem naar voren drukte, sprong hij met een grote sprong naar voren en begon hij allerlei gekke capriolen uit te halen. Hij steigerde, bokte, draaide en sprong. Hij deed alle moeite om John van zijn rug te krijgen. Echter ging dat niet zo makkelijk, omdat John zeer ervaren was met het temmen van de paarden. Hij had er zo'n beetje zijn werk van gemaakt. Hij ving wilde paarden uit kuddes, liet ze wennen aan mensen en reed ze in, waarna hij ze voor aardig wat geld kon verkopen. Vooral mooie hengsten gingen voor veel geld weg.

Amy Marston

De vrouw had de herbergier in Armadillo hartelijk bedankt. Het was aardig van hem dat hij alles voor haar klaar had gelegd en daarom had ze hem ook wat geld extra toegeschoven. Nu sprong ze in haar spijkerbroek en roodgeruite blouse op het valkkleurige paard dat voor haar was klaargemaakt. Ze drukte haar eigen, vale cowboyhoed op haar hoofd en met een grote glimlach vertrok ze naar de boerderij die eigenlijk bij geen enkel dorpje hoorde. Ze wilde weer terug naar haar man, naar John, ze miste hem. Zo vaak waren ze niet van elkaar gescheiden.
In haar gedachten was ze nog bezig met haar ex, die ze kil vermoord had. Eigenlijk was dat niet echt iets voor haar. Ze moordde wel vaker, maar niet zo kil als ze met haar ex had gedaan. Dit was niets voor haar. Ze was een stuk gevoeliger dan John, een heel stuk...
Ze knipperde even met haar ogen, ze moest het voorval maar even vergeten, de boerderij kwam in zicht en ze zag John al druk bezig zijn met zijn jonge hengst. Met een grijns rond haar lippen keek ze even toe, daarna floot ze hard naar hem. "He! Cowboy!" Grijnsde ze.

Emily Rodriguez

Met het volle dienblad op haar hand dwaalde ze langs de tafels heen, eenmaal bij de juiste tafel aangekomen zette ze de grote bierglazen neer voor de twee mannen die zich aan het tafeltje bevonden. Een van hen, Diego, een man van middelbare leeftijd die zichzelf hier dagelijks lam zoop, legde zijn hand op haar kont. Vrij hardhandig omklemde haar slanke vingers zijn pols en haalde zijn hand van haar achterwerk af, haar blik was duidelijk fel. Verder zei ze helemaal niets en begon de lege bierglazen op het dienblad te zetten. 'Nounou, pittig ding ben je ook, daar houd ik wel van.' Die blik in zijn ogen, de manier hoe hij de woorden uitsprak, het liet haar huiveren. Iedere keer weer probeerde hij het weer, een afwijzing was nooit genoeg voor hem. Maar ze moest zich inhouden, enigszins vriendelijk blijven, al werd dat met de dag moeilijker. Ze rolde met haar ogen en liep in een rap tempo weg. 'Eikel..' Fluisterde ze binnensmonds. Het was dat ze het geld nodig had, anders was ze hier al lang weggeweest. Al die dronken mensen hier altijd, dagelijks had ze te maken met van die mannen als Diego die hun handen niet thuis konden houden. De lege glazen zette ze achter bij de keuken neer. 'Oude rukker Diego weer?'  Vroeg Madison, iemand uit de keuken, met een grijns. Emily zuchtte en knikte zacht. 'Jup, helaas. Hij leert het ook nooit. ' Mompelde Emily duidelijk gefrustreerd.

John Marston

Een aantal minuten duurde het. Daarna werd de hengst al rustiger. Hij putte zichzelf uit, John hoefde alleen te blijven zitten, en dat was gelukt. Uiteindelijk wist hij het voor elkaar te krijgen de hengst rustig rond te laten stappen, zonder gekke sprongen of bokken.
Op dat moment floot iemand hard. De hengst schrok zich dood, sprong met vier benen tegelijk de lucht in en toen hij neerkwam schoot hij bokkend weer weg. John zat even een moment wat scheef, doordat het zo onverwachts was gekomen, maar bleef daarna stabiel zitten en zat alle gekke sprongen uit, tot de hengst weer stopte met rennen en hijgend accepteerde dat hij rondjes moest stappen. Pas toen keek John op in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Toen hij zag wie dat was, ontstond er een brede glimlach op zijn gezicht. John liet niet snel emoties zien, maar hij kon het toch echt niet verbergen hoeveel hij van Amy hield.
Zonder te twijfelen sprong hij van de bezweette hengst af en leidde hem met zich mee richting Amy.
"Wat dacht je, ik test hem nog even uit?" grijnsde John richting haar, doelend op het fluiten waar de hengst van geschrokken was. Hij lachte even en liet toen de teugels even los, om Amy van het paard af te tillen en haar te omhelzen. Hij had haar enorm gemist.

Amy Marston

Dubbel van de lach zat ze op haar paard. Het was geniaal hoe het dier van haar fluiten schrok en hoe John daar mee omging. Soms kon ze dit soort dingetjes gewoon echt niet laten, ze kon ook wat John betrof heel speels en plagend zijn, terwijl ze tegen vreemden altijd serieus was. Ze liet het paard iets dichter naar John toe stappen.
Hij vroeg haar of ze het dier nog even aan het uittesten was en ze veegde haar tranen weg die ze had gekregen van het lachen. “Oh echt fantastisch.” Ze schudde haar hoofd, nog steeds met een brede glimlach op haar gezicht. “Je had je eigen kop moeten zien, John!” Zei ze plagend. Ze werd van het rustige paard afgetild door haar man en hij omhelsde haar. Ze sloeg haar armen om hem heen en drukte haar lippen zacht in zijn nek. Het voelde heerlijk om weer in de sterke armen van John te zijn.

Hier wil ik ook wel weer aan mee doen

Naam: John Ross
Geslacht: Man
Leeftijd: 25 jaar
Rang: Opvolger van sheriff van Perdido
Paard: Danovy, hengst, 6 jaar, Foto


Naam: Jessie Ross
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 20 jaar
Rang: Sheriff's dochter van Perdido
Paard: Sheba, merrie, 5 jaar, Foto

John Marston

Hij voelde de lippen van Amy in haar nek en hij haalde zijn hand door haar haren heen. Hij was onwijs blij dat Amy terug was. Het was niet dat hij het niet redde in zijn eentje, want vroeger was hij altijd alleen geweest. Toen had hij er nooit veel moeite mee gehad. Hij wilde toen juist altijd alleen zijn, omdat niemand in zijn ogen te vertrouwen was. En hij wilde zich nooit aan mensen hechten. Maar nu had hij ondervonden hoe belangrijk het was voor een mens om iemand te hebben waar je van hield, waar je op kon bouwen. En wie je kon vertrouwen. Aan wie je je problemen kon vertellen- al was dat nog een punt waar John af en toe nog moeite mee kon hebben. Het was een soort overlevings instinct om niet zijn emoties te laten zien, om zijn zwaktes te verbergen. En dat was iets waar hij nog steeds ongelooflijk goed in was.
"Zo maar lachen hè, straks was ik van hem af gevallen," grinnikte John terug tegen Amy. Hij liet haar los en keek haar aan. Zijn ogen twinkelden, ja, hij hield echt zielsveel van haar en hij wist dat dat nooit meer over zou gaan. Ze hadden ondertussen al zoveel meegemaakt. Hij zou zijn leven geven voor Amy, daar zou hij niet over twijfelen.
De hengst had zijn hoofd laten zakken en snuffelde aan de grond, op zoek naar gras. Toen hij een paar pasjes zette greep John de teugels weer vast en trok het dier terug.
"Ik ben blij dat je weer terug ben, Amy," sprak John nu, gemeend. Het was wonder boven wonder vrij rustig geweest in de tijd dat ze weg was geweest. Dat kon natuurlijk goed nieuws zijn, maar ook slecht nieuws. Wie wist op welk plan ze nou weer aan het broeden waren. Maar daar wilde John zich geen zorgen over maken. Hij wilde zich geen zorgen maken over dingen die hij niet zeker wist. Natuurlijk was hij altijd op zijn hoede, want een ongeluk kan in een klein hoekje zitten. Maar hij kon nu ook weer gewoon genieten van zijn leven. En dat was wel anders geweest voor hij Amy had leren kennen.

Amy Marston

Ze vond het heerlijk om weer bij John te zijn, om zijn aanwezigheid weer om haar heen te hebben. Ze voelde zich toch lichtelijk schuldig dat ze hem voorgelogen had, maar het was niets anders. Hij wist niets van de mannen die ze vroeger had gehad, hoe slecht de meeste waren. Hij wist heus wel dat ze handig was met een geweer en met messen, maar waar ze dat had geleerd, dat had ze hem nooit echt vertelt. Hij had er ook nooit naar gevraagd. Maar al die exen waren toch nog ergens goed voor, tot ze haast allemaal overstapten naar Rio Dondono, de plek waar ze dan wel thuishoorden, maar Amy had het altijd vertikt om met ze mee te gaan naar de boevenstad. Dat was misschien maar goed ook, anders was ze John nooit tegen gekomen.
Ze werd door hem losgelaten en hij plaagde haar. “Ach, volgens mij heb je wel ergere dingen overleefd.” Ze stak haar tong even naar hem uit en grinnikte ook even. Hij was zo levendig, zo anders dan toen ze hem had leren kennen. Hij had echt diep in de put gezeten, maar sindsdien was hij een vrolijke en gezellige man geworden.
“Ik ben ook dolblij dat ik weer terug ben, de grote stad werkt benauwend. Bah, hier is alles veel beter.” Glimlachte ze hem toe. “Ik heb je gemist.” Fluisterde ze nu heel erg eerlijk. Ze was maar een paar dagen weggeweest, maar toch had ze John continu gemist en dat kwam niet alleen maar door haar schuldgevoelens, nee, het was de man die ze had gemist, zijn kijk op dingen en zijn levensstijl.
Een vrolijke hond kwam kwispelend op haar afgerend. “Hee, Bandit!” Riep ze vrolijk uit en ze bukte zich om de hond te aaien. Hij likte haar gezicht en ze praatte even op enthousiaste toon tegen het dier.
“Wat was je vandaag nog allemaal van plan? We kunnen namelijk wel een drankje doen in Armadillo, als je daar tijd voor hebt? Dit paard moet weer terug naar de herbergier.” Sprak ze nu met een glimlachje, misschien was John hier wel voor te porren.

Sociel
Uiteraard had Sociel het kunnen weten. Als je verbleef in een stad die als gevaarlijk bekend stond - niet dat hij een keuze had gehad - en dan ook nog eens in de saloon ging zitten kon je eigenlijk wel verwachten dat er iets misging.
Goed, het diende er wel bij vermeld te worden dat Sociel een jongeman met erg weinig agressie was, dus ergens was het ook wel weer te begrijpen dat, toen hij per ongeluk het bier van een ruig ogende cowboy omstootte, hij eigenlijk had verwacht dat zijn nederige excuses - want het speet hem oprecht, hij wilde zelfs wel een nieuwe betalen - aanbieden voldoende zou zijn.
Echter, voor hij goed en wel door had gehad wat er was gebeurd, was hij met een bloedende neus ruggelings over een tafel geschoven, waarbij hij nog een paar mensen van hun drinken ontdeed, al had hij het nu niet eens door (anders had hij aan hen ook wel zijn excuses aangeboden).
Hij rolde kreunend van de tafel af en krabbelde overeind. De grote cowboy had er twee metgezellen bijgekregen en hoewel Sociel zeker niet bang aangelegd was, kon hij niet zeggen dat hij er veel voor voelde om in zijn eentje tegen drie kleerkasten in te gaan, vooral niet omdat hij er weinig vertrouwen in had dat de rest van de saloon neutraal was.
Hij week onbewust achteruit. Als er klappen vielen hing hij. Hij paste wel twee keer in ieder van die drie, en waarschijnlijk vonden ze dit nog leuk ook.
Zijn reactie hierop verdiende absoluut geen schoonheidsprijs, maar Sociel zag geen andere mogelijkheid. In een snelle handeling greep hij een stoel, die hij tegen de middelste van het drietal aan smeet. Even ontstond er verwarring. Toen brak de hel los. Sociel keerde zich om en zette het op een lopen. Hij schoot door de achteruitgang naar buiten, met een luid 'Sorry!' naar de verontwaardigd protesterende barman, waarna hij de nacht inrende, tot hij bij zijn paard kwam, een jonge quarterhorse. Hij hees zich snel in het zadel en dreef aan.

Locatie; Rio Dondono, eerst in de saloon, nu op straat

Liv
Ook in de straten van Perdido, een smal steegje dat doodliep, om specifieker te zijn, verliep een ontmoeting niet helemaal zo soepel als zou hebben gekund. Twee jongemannen, beiden ronduit bezopen, waren achter een jonge cowgirl aangekomen. De jonge cowgirl in kwestie had daarvoor al een buitengewoon slecht humeur gehad en kon er niet echt om lachen.
Aan het einde van het steegje draaide ze zich om. In haar handen hield ze een afgezaagde shotgun. De blikken van de twee mannen konden nog het best worden vertaald als 'hoe hebben we die over het hoofd gezien?'.
Liv grijnsde vreugdeloos.
"Flikker op," zei ze bot.
"Woah, woah, rustig, we kunnen dit.. eh.. civiel oplossen," zei een van de mannen gladjes. Liv fronste. Ze had geen idee wat civiel precies was, maar dat het tweetal nog steeds niet was opgeflikkerd, enkele seconden nadat ze hen dat op had gedragen, stoorde haar dermate dat ze direct aanlegde.
Sommige mensen hadden nog zoiets als een laatste waarschuwing. Bij Liv was je eerste waarschuwing ook meteen je laatste. Wat er dan volgde was of een kogel of, als ze geen vuurwapen bij de hand had, gewoon haar vuisten of iets waar ze mee kon slaan.
Een van de twee schoot al weg. De tweede leek te denken dat ze blufte. Een enkel schot overtuigde hem van het tegendeel. Goed, het was net mis, maar de boodschap was overgekomen en een moment later stond Liv daar alleen. Ze liet het vuurwapen zakken en begon richting de saloon te lopen,nog steeds behoorlijk uit haar humeur.

Locatie: Perdido, loopt richting Saloon

John Marston

"Ik heb ook nooit van de grote stad gehouden. Vroeger woonde ik er, met mijn vader. Vreselijk." John schudde zijn hoofd. Hij kon zich niet heel veel meer van die tijd herinneren, maar hij wist wel dat er altijd drukte was daar. Misschien had het ook een slechte invloed op hem gehad doordat hij toen bij zijn vader woonde, die hij totaal niet mocht. Pas toen Marcel echt voor het verkeerde pad had gekozen en het bleek dat John verdomd goed met wapens overweg kon, was zijn vader ineens normaal tegen hem gaan doen en had hij de laatste paar jaren van zijn leven gedaan alsof John zijn grote trots was. Marcel was een schande geweest. En dat vond John nogsteeds. Marcel wás een schande voor de familie. Zijn vader was niet altijd even goed geweest in zijn leven en had ook aardig wat mensen omgelegd, maar Marcel was een ongelooflijk slecht persoon. Hij had geen gevoelens, geen emoties, niks. Behalve haat.
John's gezicht was even vertrokken bij het terugdenken aan zijn jeugd, maar nu hij door de woorden van Amy weer terug kwam in de realiteit ontstond er weer een glimlach op zijn gezicht. "Ik heb jou ook heel erg gemist. Het is raar dat ik het zeg, maar zonder jou is het té rustig hier," zei John met een grijns op zijn gezicht.
Hij keek op naar de donker kleurige, grote hond die op hen af kwam rennen. De hond kwispelde zo hard dat zijn staart er haast af vloog. Ook hij leek erg blij Amy weer te zien. Het dier hechtte nooit zoveel waarde aan andere personen, maar hij gaf toch echt wel om Amy. En John was blij dat te zien.
"Hmm, eigenlijk niet veel. Ik wilde wat jonge paarden rijden, maar daar heb ik nog zat tijd voor," antwoordde John op de vraag van Amy, wat hij allemaal van plan was vandaag. Daarna stelde ze voor een drankje te doen in Armadillo en zei ze dat het paard dat ze mee had ook weer terug moest naar de herbergier.
"Prima. Dan zadel ik wel even een ander paard denk ik, tenzij ik echt dood wil," lachte hij nog met een glimlach, waarna hij met de jonge palomino hengst terug liep richting de stallen en het zadel af begon te halen.

Amy Marston

Het gebeurde wel eens vaker, Amy vroeg er echt nooit naar, dit was iets voor John alleen, grote lijnen wist ze over zijn verleden, maar de details niet. Hetzelfde gold andersom. John was weer eens in gedachten over vroeger, ze zag het aan zijn hele blik. Ze zweeg daarom ook gewoon maar en liet het tot hij weer terug kwam naar de realiteit, naar het nu.
Het was te rustig geweest zonder haar en ze grijnsde breed. “Zeg dat nu maar niet te hard, je weet nooit wat er op de loer ligt.” Ze grinnikte even zachtjes daardoor.
Ze was door haar knieën gezakt om Bandit wat meer aandacht te geven, hij vond het heerlijk om door haar geaaid te worden, ze waren best snel goede maatjes geworden van elkaar.
Hij wilde jongen paarden nog gaan rijden, maar daar had hij nog tijd genoeg voor, ze knikte tevreden, dat vond zij ook. Anders zou ze hem wel helpen, de jonge dieren inrijden vond ze vaak ook nog wel heel erg leuk om te doen, al riskeerde ze niet graag ongevallen.
Hij ging een ander paard zadelen. “Eentje die sterk genoeg is om ons op de terugweg allebei te dragen.” Plaagde ze hem en ze gaf hem zacht een duwtje.
“Ik hou je toch echt liever heel.” Haar stem klonk liefdevol en ze drukte een kus op zijn wang, nog voordat hij met de hengst terug naar de stal liep. Zij liet het paard wat ze bij zich had rustig grazen en speelde wat met Bandit.

Locatie: Boerderij van John en Amy tussen Armadillo en Rio Dondono in

John Marston

"Ach, de laatste tijd lijkt het wel opvallend rustig. Of ze hebben gewacht tot jij terug was?" grinnikte John. Hij grapte er nu over, maar was er in zijn hoofd toch vrij nuchter over. Hij genoot gewoon van elk moment waar hij gelukkig van werd, zoals de momenten met de dieren en de momenten met Amy en de kinderen. Want hij wist dat- vooral voor hem- een ongeluk in een klein hoekje zat. Er hoefde maar één gek iemand flink omgekocht te zijn door Marcel en het kon al flink fout gaan. Dat was dus ook de reden dat John niet snel mensen vertrouwde. Echt niet snel. Het had ook ongelooflijk lang geduurd voordat hij Amy was gaan vertrouwen en haar in zijn leven had geaccepteerd.
Hij legde het zadel even op de grond neer, haalde het hoofdstel af bij de jonge hengst en liet hem de weide in rennen. Bokkend voegde hij zich weer bij zijn vriendjes. John ruimde de spullen op en pakte nu een ander zadel. Het zadel dat hij vrijwel alleen voor Spartan gebruikte. Ook pakte hij er een hoofdstel bij, en legde dat klaar, waarna hij de stallen uit liep en op zijn vingers floot.

Amy Marston

De laatste tijd leek het opvallend rustig, dat was juist het enge, dan was er momenteel overal gevaar en moest ze ogen in haar achterhoofd houden, want het betekende niet veel goeds. Marcel, de broer van John was hartstikke gevaarlijk en ze hadden er al genoeg aanvaringen mee gehad. Ze wilde er vanaf zijn, maar dat leek haast onmogelijk. Marcel zelf was een lafaard en liet zijn vuile klusjes altijd door iemand anders doen.
John was klaar met de jonge hengst en floot nu voor zijn eigen paard, zijn trouwe hengst. Ze vond het een machtig mooi beest hoe hij daar aan kwam galopperen op enkel een fluitend geluidje.
“Goh, John, zou het niet geweldig zijn om een veulen van Spartan te fokken? Het zou zonde zijn als hij straks oud wordt en geen nakomelingen heeft.” Sprak ze met een glimlach. Ze steeg op het valkkleurige beestje dat ze had geleend en zette haar hoed even recht.


Boerderij tussen Armadillo en Rio Dondono in





Jayne Marston
Dochter van Amy en John Marston
Lijkt als twee druppels water op Amy en wordt vaak op afstand met haar verward.
Een fanatieke tante die gigantisch goed met wapens overweg kan. Niets is haar te gek en ze is behoorlijk fel als iemand haar beledigd of alleen al aankijkt op een manier waarop ze het niet wil hebben. Snel op haar teentjes getrapt, maar voor haar familie doet ze alles en is niets te gek. Dat is dan ook echt haar grootste zwakte.

John Ross
De jonge man was in opleiding bij zijn vader, zoals meerdere jongens het beroep van hun vader zouden overnemen. Al was er ook de vrijheid om gewoon weg te gaan en iets totaal anders te gaan doen. Maar dat hoefde John niet. Hij wilde het beroep van zijn vader leren, kennen en uitvoeren. Met trots droeg hij dan ook al een klein sheriff sterretje op zijn hemd. Zijn zusje was echter een ander verhaal. Die leek niet van plan te zijn net als hun moeder huisvrouw te worden van een hardwerkende man. Die was vaker de hort op dan dat ze zich thuis bevond. Ook nu had hij geen idee waar zijn zusje uit hing en het zou hem verder ook een worst wezen.
Een kleine tik tegen zijn hoed was genoeg om wat meer te kunnen zijn. Buiten de saloon stond hij een beetje weg te dutten, wachtend op een opdracht of een klusje. En zodra hij een schot hoorde, was hij gealarmeerd. Hij leunde al niet meer tegen de muur aan en keek de brede straat door. Meerdere mensen waren rond aan het kijken waar geschoten werd, maar op twee mannen na die er vandoor renden er leek zich verder niets te laten zien. Tot een jonge vrouw uit datzelfde steegje kwam lopen. Hij haalde een wenkbrauw op, toch wel enigszins verbaasd.
Natuurlijk had hij verhalen gehoord dat vrouwen gevaarlijker waren of konden zijn dan de mannen. Dat vrouwen niet meer zo maar over zich heen lieten lopen en steeds vaker zelf met een wapen op zak rond lopen. Maar het bleef toch nog een vreemd gezicht om te zien. Hij kreeg een gebaar van iemand aan de andere kant van de straat die de steeg was gaan bekijken. Er was niets achtergelaten. Een korte knik liet hij zien als bedankje dat de man was gaan kijken, waarna hij zijn blik weer naar de jonge vrouw liet gaan om toch een poging te doen of hij kon ontdekken wat voor typetje in het stadje van zijn vader twee mannen de stuipen op het lijf had gejaagd.

Saloon in Perdido

Naam: Syauron Dewano
Geslacht: man


Deze voor als je een paard heb:

Naam: Demon Dancer
Welk ras: Champagne
Geslacht: Hengst
Kleur: Grijs, verder geen bijzondere aftekeningen.
Extra: nope

John Marston

Hij zag in de verte de pikzwarte hengst aankomen rennen. Het dier galoppeerde keihard en remde pas af toen hij het erf op gedenderd kwam. John wist dat hij kon vertrouwen op Spartan, de hengst kwam altijd direct. En nog snel ook. Dat was soms wel heel erg handig.
"Ik denk dat Spartan dat wel graag zou willen," reageerde John op het voorstel van Amy, of het niet geweldig zou zijn om een veulen van Spartan te fokken. "Alleen moeten we dan wel een mooie merrie hebben."
Spartan stopte vlak voor John en brieste. John stapte naar voren, klopte de hengst op zijn hals en begon het om te zadelen terwijl hij eigenlijk nog los stond. Spartan leek toch niet weg te willen lopen.
Toen het paard volledig opgezadeld was, pakte John de teugels vast en klom hij zonder enige moeite in het zadel. Hij plaatste zijn voeten in de beugels en drukte zijn hoed recht, waarna hij achterom keek naar Amy. "Let's go."
Locatie: Boerderij van John&Amy, tegen Armadillo aan.



Marcel Marston

Hij had het de laatste tijd erg druk. Heel Rio Dondonno werd uitgebreid. De stad werd vergroot, huizen en andere gebouwen werden vernieuwd. Het cellenblok werd steviger, zodat gevangene minder snel zouden kunnen ontsnappen. Er werden nieuwe huizen bij gebouwd voor Maniakken, gezien er de laatste tijd weer aardig wat bij waren gekomen. Marcel wat trots. Trots op zijn stad. Trots op wat hij bereikte. John was geen haar beter dan hij. Marcel vond zelfs dat hijzelf véél meer bereikt had en véél beter was.
Met een opgeheven hoofd liep hij door zijn stadje. Of naja, het begon nu toch al een aardig flinke stad te worden. Het breidde steeds iets meer uit. Het werd steeds groter. Wat voor Marcel alleen maar goed uit kwam: hij was er zeer tevreden over.
Ooit zou hij zijn zin krijgen. Hij wist het zeker. Hij zou ervoor gaan. Als de tijd rijp zou zijn, zou het gebeuren. Marcel wist alleen nog niet wanneer dat zou zijn. Het enige wat hij wist, was dat hij dan enorm blij zou zijn.
"Hé, jij daar!" bromde hij tegen een Maniak die bezig was het cellenblok te verbouwen. De man keek op. "Er mogen nog wat cellen bij hoor! En ik wil dat de tralies extra stevig worden gemaakt. Ik wil dat deze cellen er bekend om gaan staan dat niemand er zomaar meer uit komt," zei Marcel. Zijn stem klonk kil, hard, emotieloos. Ieder zou rillingen op zijn rug krijgen van ongemak, behalve de Maniakken die het gewend waren natuurlijk. Die waren net zo.
Locatie: Rio Dondonno - hoofdstraat (cellenblok)

Syauron Dewano

In elkaar gedoken zat hij op zijn paard. Hij had een vreselijke hekel aan het zand dat in zijn gezicht kwam, maar aan de andere kant gaf het hem wel het vertrouwde gevoel. Het gevoel echt thuis te zijn. Die gedachte zorgde voor een wat rare grijns op zijn gezicht, die niemand kon zien, omdat zijn halve gezicht bedekt was door een doek. Zodra hij Rio Dondono inreed, trok hij de doek iets naar beneden. Hij zat nog net zo in elkaar gedoken, het was een flinke reis geweest, maar nu was hij weer terug, dat was het belangrijkste. Hij had wat oude zaken af moeten handelen, soms kwam je daar gewoon niet onderuit, dit was zo’n moment geweest. Hij was er tegen niemand dieper op in gegaan, al was dat ook helemaal niet nodig. Niemand zou hem ooit ergens naar vragen en dat vond hij prima. Toen hij opeens een bekende stem hoorde, kwam de grijns weer op zijn gezicht te staan. ‘Dat ziet er goed uit,’ zei hij, terwijl zijn blik van de cellen naar Marcel ging. Hij sprong van zijn paard, ietwat stijf, daarna rekte hij zich uit, zodat zijn spieren weer wat soepeler waren. Het lange rijden zorgde er gewoon voor dat je daarna even niet zo makkelijk kon bewegen.

Locatie: Rio Dondono, hoofdstraat

Emily Rodriguez

Op het moment van de ruzie had Emily zich in de keuken bevonden, maar natuurlijk werd zij weer aangewezen om de grote chaos op te ruimen. Iedere dag weer was het hier hetzelfde liedje, altijd waren er wel van die gasten die stoer wilden doen en ruzie zochten. Nadat de ruzie gesust was begon ze met alle glas scherven op te ruimen. Het geld was de enige reden dat ze hier nog werkte. Met haar moeder woonde ze net tussen Rio Dondono en Perdido in, helaas was het werk schaars momenteel en was dit het best verdiende baantje in de buurt. Nadat alle glas scherven waren opgeruimd, mocht ze op haar knietjes gaan zitten om de grond af te nemen met een doek omdat alles plakte van het bier. Ze negeerde alle blikken, denk aan het geld. Emily wilde hier al jaren weg, gewoon helemaal weg hier, maar nooit had ze het idee doorgezet. Ze was de enige familie die haar moeder nog had en nadat ze ziek werd had ze het al helemaal nooit over haar hart kunnen verkrijgen om weg te gaan. Hier was haar moeders leven, hier was ze opgegroeid, daarom had ze haar hier ook niet weggehaald, niet dat ze haar ooit zover had gekregen, maar dat terzijde. Emily had zich er maar bij neergelegd dat ze hier nooit weg zou komen.

Rio Dondono, Saloon

Naam: Ryan Marston
Speciaal:Neef van John en Marcel Marston,
Sheriff van Armadillo



Paard: Warmbloed, hengst.

Ryan Marston

Hij klopte zijn paard op zijn hals, het zwarte dier was nat van het zweet, maar dat was goed voor hem. De conditie van het paard was hartstikke goed, hij zou zo wel weer opdrogen, al nam Ryan wel de moeite om het dier droog te wrijven, want hij gaf wel om zijn dieren. Ze werkten hard voor hem, het minste dat hij kon doen was ze met respect behandelen. Hij nam het paard mee naar de stal, hij wreef het dier droog, wel snel, want hij had eigenlijk nog genoeg te doen. Zodra hij klaar was gaf hij het paard wat water en eten, om daarna snel de spullen op te ruimen. Een paar minuten later zat hij al in zijn kantoortje om wat papierwerk door te nemen, eigenlijk het saaiste dat er was, maar het hoorde erbij, dus vond hij het helemaal niet zo'n probleem. Hij haalde een hand door zijn stekelige bruine haren heen, daarna legde hij het papier aan de kant en stond hij op om buiten een rondje te lopen, iets wat hij elke dag deed.

Armadillo, loopt de straat op.