Red Dead Redemption

Cassandra McSmith
Ze knikte nog even toen Amy aangaf dat ze er zo uitzag door het gemis. Het moest verschrikkelijk zijn geweest, maar ze kon het niet accepteren dat John in slechte gezondheid hier terug zou komen en dan ten prooi zou vallen voor Marcel.
Haar aanbod om het hele weerzien binnen verder voort te zetten leek genegeerd te worden. 'Misschien is het een idee om binnen verder te gaan? Misschien zijn er nog foto's of bepaalde geuren wat hem aan zijn herinneringen kan helpen.' stelde ze dan nog een keertje voor.

Amy Marston

John bood zijn excuses aan en ze schudde haar hoofd terwijl ze ook haar hand weer liet zakken. Een traan rolde over haar wang, ze was toch teleurgesteld. Ze had gehoopt dat zij genoeg voor hem betekende om zijn herinneringen weer naar boven te kunnen halen, maar niets was minder waar...
"Het is niet jouw schuld, je leeft tenminste nog... ik had het echt niet aangekund als je dood was geweest..." fluisterde ze hees, ze keek op naar Cassandra en ze knikte nu een beetje.
"Is goed... al was John wel altijd buiten bezig met de beesten en binnen is het een grote rotzooi..." zei ze, daarna beet ze even op haar lip. Ze keek even naar haar dochter.
"Wil jij dan voor Spartan zorgen, alsjeblieft?" Vroeg ze haar dochter smekend, Jayne legde haar hand op de schouder van haar moeder en drukte een kus op haar wang.
"Geen probleem." Zei ze met een kleine glimlach. Ze pakte Spartan voorzichtig van haar vader over en nam hem mee naar binnen.
Amy liep zelf al voor om naar de boerderij te gaan. Waar was Jack eigenlijk? Ze had hem de hele dag nog niet gezien.

John Marston

Cassandra stelde voor om naar binnen te gaan, ze zei dat er daar misschien wel bepaalde dingen waren die zijn herinneringen terug konden krijgen. John hoopte het heel erg, hij irriteerde zich er mateloos aan dat hij niets meer wist. Toch ging hij er vanuit dat het niet zo was. Anders had hij zich nu toch ook wel weer wat herinnerd? Hij was enorm bang dat het nooit meer terug zou komen. Wat zou hij dan moeten? Hoe zou zijn leven er dan uit gaan zien? Hij slikte opnieuw.
Amy zei dat het niet zijn schuld was, al voelde het wel zo. Ze was allang blij dat hij nog leefde, vertelde ze. John glimlachte even waterig en keek toe hoe Jayne zijn paard mee nam. De hengst dribbelde met haar mee. Dat dier leek niet moe te krijgen.
Langzaam liep John achter Amy mee, richting de boerderij. Hij wist zichzelf echt geen houding te geven, het was echt enorm lastig voor hem. Hij liep achter zijn vrouw, maar het voelde niet als zijn vrouw. Iedereen leek wildvreemd voor hem. Hij zuchtte even diep en merkte dat de hoofdpijn steeds meer terugkwam weer. Misschien vroeg hij te veel van zichzelf. Daar scheen hij goed in te zijn.

Cassandra McSmith
Ze hoorde Amy nog zeggen dat John vaker buiten bezig was dan binnen. Ja, dat kon best, maar als ze binnen zaten was John moeilijker te zien voor de mensen die buiten langs reden met hun paarden en wagens. Spartan werd weggebracht en John liep achter Amy aan naar binnen toe. 'Ik zal jullie anders alleen laten voor een tijdje. Misschien is de rommel juist goed voor het geheugen. En denk ook aan wat foto's die jullie hebben.' zei ze nog tegen Amy, voordat ze te ver weg liepen.
Zelf liep ze achter Jayne en Spartan aan met haar merrie. Die kon ze beter ook wegzetten dan gewoon los laten en achter laten op het erf hier. Haar merrie was niet zo'n dribbelkont. Al keek ze haar ogen wel uit naar alle andere paarden en dieren en liet graag even weten dat ze er was en wie ze was. Tenminste, met dat gehinnik naar vreemde paarden dacht Cassandra altijd dat dat bedoeld werd.

Amy Marston

John liep een stuk langzamer dan haar en daarom hield ze haar pas even in en wachtte ze op hem. Ze ging naast hem lopen en ze keek naar hem op. “John, hoe gaat het met je?” Vroeg ze hem zachtjes, ze zag aan hem dat hij zich niet zo lekker voelde, ze hield de deur voor hem open en liet hem naar binnen stappen. Daarna ging ze naar de bank en ruimde ze wat dingetjes op zodat John kon gaan zitten.


Jayne Marston

Ze probeerde Spartan rustig te houden door zacht met hem te praten. Het ging best redelijk. Ze aaide even over zijn grote hoofd heen en haalde zijn hoofdstel uit. Die hing ze aan een haakje en daarna haalde ze het zware zadel van zijn rug af. Ze gaf hem nog even snel een borstelbeurt en daarna zei ze dat hij mocht gaan. Waarschijnlijk zou hij van nu af aan toch wel in de buurt blijven.

John Marston

Hij keek naar de grond, naar zijn voeten die steeds weer neer kwamen in het droge zand. Het geluid van een deur die opende klonk en John keek weer op. Hij zag dat Amy naar hem op keek en niet veel later vroeg zij hem hoe het met hem ging. John haalde zijn schouders even op en neer.
"Enkel wat hoofdpijn," reageerde hij op haar vraag. Nog ietwat mankend liep hij langs Amy de boerderij binnen en volgde haar daarna naar de woonkamer, waar Amy snel wat dingetjes van de bank af haalde. John nam uiteindelijk plaats op de bank en zuchtte gedempt. Zijn hoofd bonkte. Van de schotwonden had hij niet heel veel last meer, alleen dat het nog wat pijnlijk was bij het lopen.

Amy Marston

John reageerde dat hij alleen maar wat hoofdpijn had. Hij liep nog wel wat mank verder, maar als het alleen de hoofdpijn was waar hij last van had, dan viel dat allemaal nog best mee…
“Is dat omdat je niets meer weet?” Wilde ze nu weten. Ze voelde zich ongemakkelijk, het was niet meer zo vanzelfsprekend tussen hun omdat hij niets meer wist… Hij ging op de bank zitten met een zucht en ze besloot gewoon de rest ook een beetje op te halen.
“Weet je nog wie Jack is? Waar is hij eigenlijk…” mompelde ze zacht.

John Marston

Amy vroeg of de hoofdpijn kwam door het feit dat hij niets meer wist. Hij dacht even na, maar wist het eigenlijk niet. Waarschijnlijk was het door een ophoping van alle dingen samen.
"Ik weet het niet," reageerde hij dan ook eerlijk. "Misschien komt het nog door de klap. Of doordat ik ineens heel veel steeds krijg te horen over mij zelf.." opperde hij.
Op een gegeven moment begon Amy over Jack. Cassandra had hem wel over hem verteld, ja, dus hij wist wel wie het was. Waar hij was wist John zelf ook niet.
"Ja, ik weet dat hij mijn zoon is. Dat heeft Cassandra mij verteld.." zei John nu. Hij was bang dat hij Amy teleurstelde in wat hij nog wist, maar hij kon moeilijk gaan doen alsof hij die dingen al wist terwijl het hem verteld was door Cassandra.
"Ik weet dat ik er niks aan kan doen.. Maar alsnog.. Het spijt mij.." zei John nu. Op een of andere manier voelde hij zich schuldig tegenover Amy. Ze leek het hier niet makkelijk mee te hebben, en nu herkende hij haar, de kinderen en deze plek niet eens.

Amy Marston

John reageerde erop dat hij het niet eens wist waardoor hij hoofdpijn had. Ze keek hem vol medelijden aan. Het was zo ontzettend sneu… Het was wel duidelijk dat hij het niet aankon, al die informatie. Ze legde heel even har hand op zijn schouder. Hij wist wie Jack ongeveer was door wat Cassandra had vertelt. Daarna bood hij nogmaals zijn excuses aan. Amy zuchtte even.
“John, je kunt er niets aan doen… Ik ben inderdaad teleurgesteld, maar dat is omdat ik had gehoopt dat je mij wel zou herkennen, ik had gehoopt dat ik genoeg voor je betekende om je geheugen terug te halen, al was het maar een klein deel.” Sprak ze met een zachte en trillende stem.

John Marston

Hij voelde dat Amy haar hand op zijn schouder legde. Het bleef even stil en hij hoorde haar zuchten. Daarna vertelde ze hem dat hij er niets aan kon doen, maar dat ze inderdaad teleurgesteld was. Ze had gehoopt dat hij haar wel zou herkennen, dat ze genoeg voor hem zou betekenen dat hij een beetje van zijn geheugen terug zou krijgen. Haar stem klonk licht trillend en hoewel John het gevoel had dat hij haar niet echt super goed kende, had hij medelijden met haar.
"Het spijt mij.." herhaalde hij zachtjes. Hij sloot zijn ogen even. Voor een moment vlogen er allerlei beelden door zijn hoofd heen. Het zorgde ervoor dat de hoofdpijn alleen maar erger werd. Het leken herinneringen die terugkwamen, maar wanneer hij zijn ogen weer opende wist hij niet meer precies wat hij had gezien in zijn hoofd. Daar had hij vaker last van de laatste tijd.

Cassandra McSmith
Ze liep met haar merrie achter Jayne en Spartan aan en zette haar merrie dan ook stil toen Jayne Spartan afzadelde. Ze bleef nog even stil staan, voordat ze begon te praten.
'Waar kan ik mijn merrie zetten?' vroeg ze aan Jayne. Ze vond het toch wel lastig om Jayne te onderbreken, aangezien ze het vermoeden had dat Jayne niet zo blij met haar is geweest.

Amy Marston

Weer speet het John. Ze suste hem zachtjes. “Dat hoef je niet zo vaak te zeggen, lieve John. Ik zie aan je gezicht dat je het heel erg moeilijk vind en dat je pijn hebt en in de war bent, dat hoef je me niet te vertellen. Al doe je zo je best om alles te verbergen, toch zie ik het.” Zei ze hem nu met een kleine glimlach.
“Zal ik je naar boven brengen? Naar de slaapkamer? Daar is het rustig en kun je misschien even slapen.” Stelde ze zachtjes voor. Hij moest ook zo op z’n tijd zijn rust nemen.


Jayne Marston

Ze begon even wat dingetjes op te ruimen en hoorde dat Cassandra iets aan haar vroeg, ze wilde weten waar ze haar merrie neer kon zetten.
Er stonden op dit moment nog maar twee paarden in de stallen, dus de rest was leeg. “Zet haar maar in de voorste linkerbox neer. Dan kan ze ook nog wat naar buiten kijken.” Zei ze met een lichte glimlach.

John Marston

Hij glimlachte even waterig toen Amy zei dat hij niet zo vaak hoefde te zeggen dat het hem speet. Ze zei hem ook dat ze aan zijn gezicht kon zien dat hij het heel erg moeilijk vond en dat hij pijn had en in de war was. Toen ze dat vertelde keek John even weg. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij had er zeker moeite mee. Hij werd er gek van dat hij niets meer wist en hij wilde dolgraag zijn herinneringen terug hebben.
"Is goed.." reageerde hij gedempt toen Amy voorstelde of ze hem naar boven moest brengen, naar de slaapkamer, zodat hij misschien even kon slapen. Hij gaf het niet graag toe, maar hij was echt heel moe. Wat op zich ook niet zo heel raar was, want niet lang geleden kon hij nog niet eens meer dan dag en nacht op bed liggen.

Amy Marston

Hij keek van haar weg, dat was iets wat hij altijd deed als ze te dichtbij kwam met haar woorden. Ze drukte voorzichtig haar lippen op zijn slaap.
“Het komt wel goed…” Fluisterde ze nu, aangezien ze dat zelf ook heel erg graag wilde, en nu ze hem weer bij haar had, vond ze dat toch gewoon heel erg prettig, ook al wist hij nog helemaal niets.
Hij wilde wel naar de slaapkamer en ze knikte daardoor even. Ze kwam naast de bank staan en nam de arm van John om hem te helpen met opstaan.

Cassandra McSmith
Ze kon haar merrie in de voorste box links zetten. Ze leidde haar merrie dan ook naar die box toe, zette haar er in en draaide haar om. Daarna begon ze met afzadelen en hing ze de spullen netjes op bij de box.
Daarna haalde ze zelf ook nog even een borstel over haar bonte merrie heen, voordat ze de box verliet en de deur achter haar dicht deed. Gelukkig deed haar paard niet heel moeilijk over nieuwe omgevingen, maar ze maakte wel al te graag gebruik van de mogelijkheid om naar buiten te turen, naar de soortgenootjes waar ze op zich wel kennis mee wilde maken. Al wist Cassandra ook wel dat dat niet verstandig was, en zeker niet voor maar een paar uurtjes. De kudde kon haar merrie makkelijk te nieuwsgierig vinden en buiten sluiten, misschien zelfs met de nodige klappen.

John Marston

Hij voelde hoe Amy dichterbij kwam en voelde niet veel later dat ze een kus op zijn slaap drukte. Ietwat ongemakkelijk staarde hij voor zich uit, hij wist zichzelf totaal geen houding te geven en dat was zeker geen pretje. Amy zei hem zachtjes dat het wel goed kwam, al betwijfelde hij dat. Hij hoopte het vurig, maar de kans was zo klein.. Dacht hij zelf tenminste.
"Ik hoop het.." zuchtte hij dan ook eerlijk. Daarna liet hij zich door Amy helpen met het opstaan van de bank, zocht hij even evenwicht en liep toen rustig achter haar aan naar de trap. De hond liep blij kwispelend met hen mee. John liep de trap op omhoog achter Amy aan en moest toegeven dat zijn conditie echt heel slecht was op het moment. Eenmaal boven hijgde hij er helemaal van. Hij baalde enorm, hij voelde zich zo kwetsbaar. En dat straalde hij ook uit.

Amy Marston

Ze had hem geen kus moeten geven, ze merkte het aan hem. Hij wist niet wat hij ermee moest, maar ze wilde hem zo graag laten zien hoeveel ze van hem hield… ze wilde dat hij het zag. Dat hij het wist.
Ze ging hem voor de slaapkamer in, de kamer was nog heel erg netjes en schoon vergeleken met de rest van het huis, dat kwam omdat ze sinds hij weg was, op de bank had geslapen. Als ze kon slapen dan… Vaak ging dat niet eens.
“Zal ik anders Bandit bij je laten? Dan kun je misschien rustig slapen, Bandit zal je wakker maken als er iets aan de hand is namelijk.” Hij had daar namelijk altijd last van gehad, dat hij zich niet veilig voelde of gewoon op wilde letten op zijn omgeving.


Jayne Marston

Ze keek nog even naar Cassandra, maar besloot daarna weer aan het werk te gaan. De kippen aten nu namelijk al het biks op wat haar moeder op de grond had laten vallen en dat was nu ook weer net niet de bedoeling…
Ze ruimde alles weer netjes op en gaf nu de onrustige jonge dieren hun maaltijd. Ze waren tevreden met haar en ze zag Spartan even opkijken. “Ja jongen, jij verdient ook wel wat lekkers.” Zei ze tegen het dier.
Ze pakte in de stallen een emmer en schepte daar wat biks in dat ze op de grond neerzette voor Spartan. Hij begon haast meteen hongerig te eten.

Cassandra McSmith
Ze was klaar met haar merrie en zag hoe Jayne de boel netjes maakte en de dieren voerde. Ze stond even te kijken, maar daar kon ze eigenlijk slecht tegen. Kijken en niets doen. 'Kan ik ergens mee helpen?' vroeg ze. Het leek haar nog iets te snel om al naar binnen te gaan. Om te zien hoe het met John en Amy ging.

John Marston

Hij had de hele nacht aan een stuk door geslapen, maar was al heel vroeg wakker geworden. De hoofdpijn leek iets afgenomen en John was zelfstandig naar beneden gegaan en had wat te eten en te drinken gezocht. Daarna was hij licht mankend richting de paardenstallen gegaan en had hij Spartan opgezadeld. Hij was namelijk toe aan een rustig ritje rondom de boerderij, niet al te ver weg. Maar gewoon even zijn gedachten op een rijtje zetten en even tot rust komen. Even alleen zijn.
Bandit dribbelde naast Spartan mee toen John opgestegen was, maar de hond bleef netjes staan toen John het erf verliet. De hond liep nooit zomaar zonder toestemming mee het erf af.
Spartan leek te voelen dat zijn baasje nog niet helemaal gezond was en hij stapte heel erg rustig en schrok nergens van, terwijl juist hij soms een behoorlijke etterbak kon zijn. John drukte zijn hoed wat verder op zijn hoofd om zijn gezicht te beschermen tegen de felle zon. Zijn hoofdpijn kwam weer iets meer op. Of dat kwam door de lichte inspanning of door de zon wist hij niet.

Chayenne Lahero

Ze besloot even weg te gaan uit Rio Dondono, ze voelde zich afschuwelijk en hoopte dat ze even rust kon vinden, die stomme Syauron hielp ook niet mee, hij vroeg van die stomme onmogelijke dingen van haar, daar had ze echt gewoon geen zin in. Ze reed met haar paard over de vlakte en zag verderop een bekend paard.
“What the…” Fluisterde ze, dit was John, leefde hij nog? Verdomme, dat was ook niet de bedoeling… Hoe moest ze dit ooit aan Marcel vertellen dat zijn broer nog leefde? Hij zou niet te genieten zijn.
Ze reed wat behoedzaam dichterbij. De blik op zijn gezicht was haast onnozel, alsof hij haar niet kende. Hij leek alleen op de zon te letten. Ze wist dat hij een behoorlijke klap had gemaakt, wat nu als hij toen toch wat opgelopen had? Het zou zomaar kunnen natuurlijk. Ze besloot de gok te wagen en reed op hem af, ze merkte het vanzelf wel als hij haar wantrouwde of herkende.

John Marston

Hij reed rustig door en volgde het zandpad gewoon. Zo kon hij de weg niet kwijt raken, hij zou alleen maar om hoeven te keren en dan zou hij weer eindigen bij de boerderij.
Op een gegeven moment hoorde hij voor zich hoefgetrappel. Hij keek onder zijn hoed door naar het paard en de ruiter die ze naderde. Hij herkende diegene niet. Natuurlijk niet. Hij herkende niemand meer. Rustig reed hij verder, hij kreeg het waarschijnlijk zelf wel te horen als het een bekende van hem zou zijn.
Hij zuchtte even en gaf Spartan wat meer teugel, zodat hij zijn hals kon strekken. Het paardrijden was nog wel aardig vermoeiend voor hem, hij merkte dat zijn spieren nu al begonnen te zeuren.

Chayenne Lahero

Hij leek zich gewoon op zijn gemak te voelen alsof hij haar niet herkende. Daardoor besloot ze de gok te wagen, ze keek hem verrast aan.
“John! Lieve John, je leeft nog!! O god, ik dacht dat ik je kwijt was.” Riep ze tegen hem uit. Omdat ze zich al vreselijk voelde, was het niet moeilijk om wat tranen over haar gezicht te laten lopen. Ze kwam dichterbij en keek hem aan.
“Herken je me niet meer? Ik ben het, Selena, je zusje.” Zei ze nu zacht tegen hem, nu maar hopen dat niemand haar naam zei als ze hem naar Marcel toe lokte. Zou hij eigenlijk wat over zijn overleden zus weten? Ze waagde de gok gewoon, hij zag er te zwak uit om zich te kunnen verdedigen tegen haar.

John Marston

Hij leek de vrouw net te passeren zonder een woord tegen elkaar te zeggen, tot de vrouw ineens tegen hem begon te praten. Ze leek heel emotioneel, tranen liepen over haar wangen terwijl ze zei dat ze had gedacht dat ze hem kwijt was geweest. John keek haar ietwat verbaasd aan, hij wist niet wie het was. Natuurlijk wist hij dat niet. Maar al snel werd dat uitgelegd.
De vrouw vroeg of hij haar niet meer herkende en hij sloeg zijn ogen even neer. Daarna vertelde ze dat ze zijn zusje was, Selena. Na die woorden keek John weer op. Hij leek even na te moeten denken over wat hij moest zeggen en had Spartan stil laten staan naast het paard van de vrouw, die zijn zusje scheen te zijn.
"Sorry.. Ik heb een ongeluk gehad, ik weet niets meer.. Het spijt mij dat ik je niet herkende," zei hij tegen haar. Het deed hem pijn dat hij zijn eigen zusje niet eens meer leek te herkennen.
"We doen er alles aan om mijn herinneringen weer terug te krijgen.. Maar tot nu toe is het nog niet echt gelukt.." gaf hij eerlijk toe. "Amy heeft helemaal niet verteld dat ik nog een zusje had.. Cassandra ook niet, trouwens.." mompelde John daarna ietwat verbaasd.

Chayenne Lahero

Hij verontschuldigde zich en zei dat hij niets meer wist, Amy en Cassandra hadden hem ook niet verteld dat hij nog een zusje had. Ze veegde haar tranen weg en knikte een beetje, wat timide.
“Ik snap wel waarom ze dat niet gezegd hebben…” Vertelde ze zachtjes aan hem.
“Ze hebben je vast over Marcel verteld? Over je broer? Hij was heel erg slecht bezig, maar ik besloot hem te helpen, daardoor dacht Amy vast dat ik hun verraden heb, logisch ook, ik was ineens verdwenen… Het gaat steeds beter met Marcel, hij is geen slechterik.” Vertelde ze hem heel geloofwaardig en met een klein glimlachje.

John Marston

Ze zei dat ze wel snapte dat Amy en Cassandra niets gezegd hadden. Daarna begon ze over Marcel, zijn broer, dat hij heel erg slecht bezig was geweest en dat zij hem was gaan helpen. Zij dacht dat Amy daardoor dacht dat zij haar verraden had. Maar het ging nu beter met Marcel, hij was niet slecht.
John zweeg even. Hij probeerde alle informatie op te vangen en op te slaan, maar het ging lastig. Hij was zo enorm in de war, hij wist niet wie en wat hij moest geloven.
"Fijn dat het beter gaat met hem.." zei John gedempt, zijn stem klonk zwak. Zijn hoofd bonkte weer enorm.
"Sorry, Selena, ik weet even niet wie en wat ik nou moet geloven. Ik hoor zoveel verhalen.. Misschien moet ik zelf eens met Marcel praten, dan hoor ik het van beide kanten en is het misschien duidelijker," stelde hij voor, niet wetend dat Marcel eigenlijk zijn grootste vijand was.