Red Dead Redemption

Jayne Marston

Hij vertelde waar hij zelf zoal op lette en ze knikte, ze had niet anders verwacht.
"Daarom ben je onder andere ook sheriff." Zei ze met een speels glimlachje tegen hem.
Hij wilde weten wat haar opviel aan hem. Ze leunde nu op de bar en keek hem met samengeknepen ogen aan.
"Veel. Je houdt veel achter, je doet je stoerder voor dan dat je eigenlijk bent en stiekem ben je gewoon heel eenzaamen stop je je ziel in je werk." Zei ze zacht tegen hem, het was niet haar bedoeling om hard te klinken, ze vertelde de waarheid en die was soms hard.
Hij vond het onbeleefd en niet gepast om naar haar te kijken. Ze lachte om hem en nam nog een slok bier.
"Ach, ik ben wel iets gewend. Voor mij is het meer een compliment. Dan weet ik dat ik er goed uit zie." Legde ze hem nu uit, toch waren andere vrouwen er vaak totaal niet blij mee. Zij was misschien gewoon iets simpeler.
"Afleiden is iets heel anders dan verleiden, Ryan, bovendien praat je als een oude man, heb je nooit lol in je leven?" Hij werd saai zo. Dan kon ze net zo goed weer naar huis gaan als hij zo sprak.
"Heb je echt nog nooit een vrouw je laten ompraten? Dan zijn ze vast niet knap genoeg in Armadillo, schiet toch op man, waar is je gevoel voor spanning en sensatie?" Vroeg ze hem plagend en ondeugend.
Ze zag er goed uit en daardoor glimlachte ze breed naar hem.

Saloon Armadillo


Amy Marston

John wist wat ze bedoelde en daardoor gaf ze hem met een glimlach een kusje, ze begrepen elkaar, ze hadden vaak al aan een half woord genoeg en misschien was het mede daardoor dat ze het al zoveel jaren met elkaar uithielden. Ze wisten van elkaar wanneer de ander hulp nodig had.
Het paard kwam in zicht en trok ook de aandacht van John. Het dier had iets... iets bekends... John zag het eerder en liep al met grote passen die kant uit, Amy volgde niet veel later en drong zich door de mensenmassa heen. Ze was niet zo heel erg groot en kon zichzelf er makkelijk doorheen dringen.
Hoewel het dier er niet uitzag als Spartan, niet meer althans, was het hem wel. Ze zag het aan zijn trotse houding, maar zijn ogen stonden dof. "Spartan!" Riep ze nu. "Hé, laat dit paard met rust, kom eraf!" Amy ondernam meteen actie.

Paardenmarkt perdido

Ryan Marston

Ze zei dat dat onder andere was waarom hij sheriff was, daardoor glimlachte hij een beetje. Daar had ze wel gelijk in. Ze zei dat er veel opviel aan hem. Hij hield veel achter, deed zich stoerder voor dan hij was en eigenlijk was hij gewoon eenzaam en stortte hij zich op zijn werk. Ze had wel gelijk, maar dat wist ze zelf ook al wel. Het was eigenlijk ook niet heel moeilijk om te zien, als hij je de kans gaf om langer dan een paar minuten in zijn buurt te zijn. Ze lachte om wat hij zei, ze was wel wat gewend en zag het als compliment. Ze zei dat afleiden iets heel anders was dan verleiden. ‘De grens ligt voor een man nogal dichtbij elkaar hoor,’ was zijn reactie daar op. Ze zei dat hij als een oude man sprak, ze vroeg of hij nooit lol in zijn leven had. Misschien wel niet. Ze vroeg of hij zich nooit door een vrouw had laten ompraten, dan waren ze hier vast niet knap genoeg. Daardoor grijnsde hij even. ‘Niet zo knap als jij bent, bedoel je? Denk je dat jij mij om zou kunnen praten?’ vroeg hij aan haar, op dezelfde plagende toon. Had hij zich ooit om laten praten? Vast wel. Het was vast wel eens gebeurd, vroeger. Het maakte niet echt veel uit, als het maar niet elke keer zo was. Ze vroeg waar zijn gevoel voor spanning en sensatie was, daardoor keek hij haar doordringend aan. ‘Soms zorgen omstandigheden er voor dat dat naar de achtergrond verdwijnt… ‘ zei hij tegen haar. ‘Maar, kom maar op met je actie en je sensatie. Als je mij nou eens laat zien wat dat precies is voor jou, dan zal ik daarna bekijken of het voor mij hetzelfde is…’ zei hij op plagende toon.

Saloon Armadillo

John Marston

Eenmaal bij de groep mensen liep Amy voor hem uit, omdat zij makkelijker door de mensen heen wist te komen. Vele mannen wilden John er niet langs laten, en hij was een stuk groter waardoor het ook lastiger ging. Echter drong hij zich tussen alle mensen heen en duwde hij er gewoon een paar aan de kant. Toen hij Amy de naam 'Spartan' hoorde noemen wist John het zeker. Vooral toen hij daarna vooraan kwam te staan en het met zijn eigen ogen zag.
De hengst stond trillend op zijn benen en zwetend op zijn plaats. Zijn vacht was dof en zijn ogen stonden angstig en vermoeid. Een witte rand was in zijn ogen te zien. Zijn heupbeenderen staken uit, evenals zijn ribben. Het zag er niet uit, dit leek niet eens op Spartan. Toch herkende John hem zonder twijfel.
Amy riep dat de mannen het paard met rust moesten laten en dat de man eraf moest komen. Echter leek niemand op haar te reageren. De mensenmassa joelde en probeerde alles zo goed mogelijk te kunnen zien. Niemand leek Amy te horen.
John schreeuwde nu ook dat de man van het paard af moest komen, de man keek nu even op, maar reageerde niet en gaf Spartan een tik, waarna de hengst met korte stijve pasjes begon te stappen. John beet op zijn lip van de woede die door zijn lichaam stroomde. Daarna bracht hij zijn hand naar zijn mond en floot hij luid. Niet alleen de mensenmassa was abrupt stil, ook Spartan leek te bevriezen. Een soort twinkeling leek er in zijn ogen op te komen. En het duurde nog geen seconden voor de hengst plotseling recht de lucht in sprong en zich gelijk omdraaide. Hij trok zijn hoofd naar beneden, sprong nogmaals hoog de lucht in en trapte hard naar achteren. De man die erop zat was al snel zijn beugels kwijt en probeerde te blijven zitten, maar John wist dat Spartan niet makkelijk was om op te blijven zitten als hij zo wild te keer ging.
De man rukte Spartan in zijn mond. De hengst stopte en begon te steigeren. Eerst een lage, daarna klapte zijn hoeven weer op de droge grond. Maar hij zette meteen weer af en steigerde weer, steeds hoger en hoger. De man zocht grip aan de teugels en trok zo danig hard dat Spartan zijn evenwicht verloor en achterover viel. Met een dreun klapte hij op de grond, half op de man. Spartan bleef even liggen, hijgend, zwetend. Maar daarna sprong hij overeind en schudde hij zich uit. Hij gaf nog een bok na en bleef toen met ver open gesperde neusgaten staan. John drong zich langs de laatste mensen en rende naar de pikzwarte hengst toe. Hij greep de teugels vast en streelde het dier even over zijn hals.
"Hé! Dat is ons paard, blijf er vanaf!" schreeuwde nu een andere man. De man trok zijn wapen en richtte die op John. "Dat beest is een fortuin waard, denk maar niet dat jij hem zomaar kan stelen!" siste hij nog richting John. John keek de man alleen maar fel aan, met een dodelijke blik. Daarna trok John ook zijn wapen in een fractie van een seconde en trok hij de haan van het wapen naar achteren. Hij zou sowieso sneller zijn als het op schieten uit zou komen.

Lucy Moore

Eigenlijk had Lucy helemaal niets meegekregen van het gehele voorval. Ze was met zijn hengst gaan wandelen, zoals haar gevraagd was. Het dier was gelukkig niet kreupel, eerder wat stijf. Dat was dan ook de reden waarom ze wat verder was gaan wandelen waardoor ze niets had meegekregen van de situatie. Hoe verder ze liepen, hoe vloeiender en beter het dier ging bewegen.Eenmaal terug bij zijn huis was ze gelijk naar binnen gelopen nadat ze de hengst terug op stal had gezet. Echter liep Ryan net weg, maar was hij niet alleen. Hij had een vrouw aan zijn zijde, die verdomd veel op Amy leek. Lucy kneep haar ogen iets meer samen, maar ontdekte al snel dat het de jongere versie was, haar dochter. Ze had hem op de hoogte willen brengen van de voortgang van zijn hengst en hem willen zeggen dat ze even weg wilde. Maar daar kreeg ze de kans niet toe, de twee Marstons verdwenen al uit haar gezichtsveld. Lucy bleef zuchtend achter waarnaar ze maar weer verder ging met het schoonmaken van het huis. Echter bleef het aan haar knagen. Ze had naar haar ouders willen gaan. Er waren een aantal dagen verstreken sinds de confrontatie met haar ouders, nu wilde ze toch weer een gesprek met hen aangaan. Maar dat ging niet, aangezien Ryan zonder enig woord er vandoor was gegaan voor quality time met familie of iets. Jup, het leek echt op thuis werken. Natuurlijk, het was zijn leven, maar zij had juist ook zo graag naar haar familie gewild, dat was wat haar frustreerde, ze was jaloers. Nadat ze klaar was hakte ze de knoop door, hij was namelijk nog steeds niet terug. Ze zou er gewoon voor zorgen op tijd terug te zijn, zodat hij het niet zou merken. Gelijk ging ze op weg naar het huis van haar ouders. Echter liep het anders dan ze gehoopt had, totaal anders. Haar vader had ze stom dronken op de bank aangetroffen. Altijd al hield hij van een drankje, maar in deze status had ze hem nog nooit eerder meegemaakt. Haar moeder was nergens te bekennen. Hij gooide haar van alles voor de voeten. Ze had hun levens kapot gemaakt, ze was ontzettend egoïstisch, waar had ze het lef vandaan gehaald om zo weer terug te keren, net of er niets gebeurd was? Het was haar schuld dat zijn vrouw, haar moeder hem verlaten had. De laatste dagen hadden er namelijk ontwikkelingen plaats gevonden in huize Moore. Haar moeder had haar vader verlaten. Voorover gebogen en zwaar teleurgesteld verliet Lucy haar ouderlijk huis. Ze verwachtte dat haar moeder bij haar zus zou zijn, maar die woonde helaas niet in Armadillo. Dat was dus geen optie om nu heen te gaan, al wist ze überhaupt niet of dat verstandig zou zijn. Het was duidelijk dat ze genoeg had aangericht. Niets vermoedend liep ze naar de Saloon toe, ze wilde zich zo graag beter voelen, die rot gevoelens weg hebben. Voordat ze naar binnen was gestapt merkte ze de twee Marstons op bij de bar. Ryan lachte en grijnsde, hij leek weliswaar echt opgewekt en vrolijk. Haar binnenkomst zou dat waarschijnlijk veranderen, aangezien ze dus zonder toestemming weer eens was weggeglipt en ze al niet bepaald vriendjes waren. Daarnaast kon ze een goed gehumeurde Ryan best gebruiken, voor haar vraag slash mededeling straks. Ze besloot om niet binnen te komen en liep weer weg. Nadat ze wat flessen drank had ingeslagen liep ze terug naar zijn huis. Eenmaal daar schonk ze een glas drank in en ging op de bank zitten. Het scheelde dat ze alles al gedaan had, zelfs extra dingen, dus kon zij ook even quality time nemen, al was zij alleen. Dat was juist waar ze zoveel moeite mee had, waarom ze de muur om haar heen steen hoger opbouwde. Ze vond het verschrikkelijk om alleen te zijn, maar ze leek niemand meer over te hebben. Ze had het verknald, flink verknald bij iedereen en alles. De waarheid was hard, verdomd hard. Gulzig zette ze het glas aan haar lippen en de vloeistof vloeide gemakkelijk naar binnen. Haar ogen kneep ze dicht, het liet haar slokdarm branden. Maar het was het waard, straks zou ze zich beter voelen, stukken beter. Het scheelde haar op dit moment niet meer dat Ryan niet blij zou zijn met wat hij aan zou treffen waarschijnlijk, het maakte toch allemaal niet meer uit, de wanhoop om die rot gevoelens en pijn niet meer te voelen overtroffen het. Ze dacht terug aan vroeger, voor die domme keuze die alles veranderde. Ze had genoeg vrienden, en had zeker wel gelukkige momenten gekend. Maar ze was nou eenmaal geen makkelijke puber geweest en dacht de hele wereld aan te kunnen. De ruzies met haar vader maakte het er niet bepaald beter op en het verlangen om door te breken in de muziek had uiteindelijk de knoop doorgehakt. Natuurlijk had ze Ryan gekend voordat ze weg was gelopen. Hij was anders, totaal anders dan nu. Ook hij was in zijn jongere jaren een stuk vrolijker geweest. Ryan was knap, daar kon je niet om heen, dat had ze voorheen ook gevonden. Maar hij was ouder en ze had altijd gedacht dat hij waarschijnlijk alleen maar als een klein kind zag. Nu  was hij veranderd in een arrogante, koppige zak die enorm gesloten was en waar ze constant ruzie mee had. Maar dat lag ook aan haar. Want of ze het nu wilde of niet, hij had gelijk gehad. Vroeger was ze een stuk beleefder en aardiger geweest, een beter persoon als nu. De drank ging veelte gemakkelijk en te snel naar binnen, het ene glas naar de andere terwijl ze langzaam in een meer ontspannen roes zakte.

Armadillo, huis van Ryan

Jayne Marston

Hij werd niet boos om wat ze zei, waarschijnlijk gaf hij haar gelijk over haar bedenkingen. Hij was eenzaam en stortte zich op zijn werk. Zo was hij. Had ze toch gelijk, ze had het dan ook niet heel erg vaak mis.
De grens tussen afleiden en verleiden lag voor een man heel dicht bij elkaar vertelde hij. Ze glimlachte daardoor, dat begreep ze wel. Vrouwen konden heel goed als afleiding een man verleiden en dat wist Jayne als een van de beste, moest ze stiekem toch wel toegeven.
Hij wilde weten of ze hem om kon praten. “Ik heb nog geen knappere vrouw gezien, alleen die ene die voor straf bij je werkt.” Gaf ze aan. “En ja ik weet wel zeker dat ik dat kan.” Haar stem klonk weer wat zachter en haar ogen twinkelden ontdeugend.
Hij wilde dat ze liet zien wat het precies voor haar was, de spanning en sensatie, dan ging hij daarna bekijken of het voor hem hetzelfde was.
Ze streek met haar vingers langs zijn kin en keek hem doordringend aan. Als hij het echt wilde weten, dan vond ze dat geen enkel probleem. Jayne was sinds haar reis wel een stukje losbandiger geworden.

Saloon Armadillo



Amy komt vanmiddag

Ryan Marston

Ze had nog geen knappere vrouw gezien, alleen die ene die bij hem werkte. Lucy. Lucy was inderdaad een mooie vrouw. Had het hem beïnvloed? Had het er voor gezorgd dat hij haar ander behandelde? Misschien, als ze echt lelijk was geweest, had hij haar niet in huis laten werken. Dan had hij haar misschien wel gewoon opgesloten. Ze zei op ondeugende toon dat ze wel zeker wist dat ze het kon, dat liet hem glimlachen. Toen hij opeens haar vingers langs zijn kin voelde glijden, was zijn eerste reactie om haar hand weg te slaan, maar dat ging hij gelukkig tegen, want dat was niet echt zijn bedoeling. Hij had hier immers zelf om gevraagd. Ze keek hem doordringend aan, wat er voor zorgde dat zijn grijzige ogen ook strak op die van haar gericht waren, hij kon niet eens meer wegkijken. Hij voelde de verandering in zijn lichaam, nog voor ze ook maar echt iets deed. Hij moest toegeven dat ze wist wat ze moest doen, dat was duidelijk. Hij wist ook niet goed hoe hij er mee om moest gaan. Was dit actie en sensatie voor haar? Dat kon hij zich wel voorstellen. Hij bleef haar aankijken, maar ondertussen ging er van alles door zijn hoofd heen. Hij wist niet of dit allemaal wel zo verstandig was. Jayne was de dochter van John, ze was familie. Heel even sloot hij zijn ogen, ze had juist gezegd dat hij zich niet als een oude man moest gedragen, hij wist dat het geen kwaad kon om iets losser te worden. Daarom legde hij zijn hand in haar hals en trok hij haar iets dichterbij. ‘Is dit afleiding of verleiding?’ vroeg hij haar, met een grijnsje op zijn gezicht.

Saloon Armadillo

Jayne Marston

Hij keek grijnzend naar haar terug, waarschijnlijk wilde hij weten wat ze van plan was, ze wist het zelf nog niet, hoever zou ze gaan? Hoever kon ze gaan voor ze spijt kreeg van haar acties? Ze wist het nog niet.
Hij legde zijn hand in haar hals en vroeg of dit afleiding of verleiding was.
Haar hand gleed over zijn borst. "Dit is verleiding." Sprak ze tegen hem terwijl ze hem aan bleef kijken. "Maar..." ze boog zich naar zijn oor. "Dit is afleiding." Lachend ging ze weer rechtop zzitten met zijn portemonnee in haar handen die ze plagend heen en weer zwaaide.
"Je bent nog steeds mijn type niet, Ryan." Grinnikte ze speels.
Zo zou ze tenminste nergens spijt van krijgen, zo kon ze doen en laten wat ze wilde en gewoon vrienden met Ryan blijven.

Saloon Armadillo

Ryan Marston

Hij voelde haar hand over zijn borstkas heen gaan, daardoor slikte hij even. Ze zei dat het verleiding was, daarna kwam ze dichterbij. Ze fluisterde in zijn oor dat dit afleiding was. Het volgende moment was ze weer bij hem weg en had ze zijn portemonnee vast. Daardoor schudde hij grijnzend zijn hoofd. Hij greep het ding vast en hij stopte het weer weg. ‘Oké, je bent goed.’ Gaf hij toe. ‘Maar laat het mij niet bij iemand anders zien, want dan ben ik genoodzaakt je te straffen. Bovendien heb ik al één knap iemand in huis, dus het zou zonde zijn om haar weg te moeten sturen voor jou,’ zei hij plagend tegen haar. Hij kon gewoon merken dat Jayne op een bepaalde manier wist hoe ze met hem om moest gaan. Zolang ze grapjes bleef maken, bleef hij ontspannen. Misschien kwam het wel door haar vader, dat ze het daardoor geleerd had. In ieder geval beviel het hem wel, zo kon hij tenminste een keer een beetje ontspannen. Ze grinnikte dat ze nog steeds zijn type niet was. ‘Jij ook niet die van mij…’ was zijn reactie. De barman kwam naar hun toe, hij bestelde nu twee biertjes, hij wist dat Jayne er ook nog wel eentje lustte. Hij draaide zich weer naar haar toe en hij keek haar even doordringend aan, daarna keek hij weer naar de mensen in de saloon. Het begon langzaam wat drukker te worden.

Saloon Armadillo

Jayne Marston

Hij gaf toe dat ze goed was en daardoor grinnikte ze weer en maakte ze een gebaar naar hem dat ze dat allang al wist.
"Dit trucje gebruik ik ook haast nooit, ooit van een vriend geleerd, maar die eikel dumpte me en nam mn geld mee. Toch is het wel handig, als ik ooit weer het verschil tussen verleiding en afleiding moet uitleggen." Vertelde ze hem met een grote grijns rond haar lippen.
Hij zei dat het zonde zou zijn om het andere meisje weg te sturen. "Je zei net nog dat ze niet je vriendin was, wat zou het dan uitmaken? Of heb je stiekem toch een oogje op haar?" Plaagde ze hem.
Hij bestelde nog twee biertjes en ze nam die dankbaar aan. "Lekker" glimlachte ze.


Amy Marston

Ze begon te schelden wanneer niemand haar leek te horen, ze kon furieus worden, vooral als ze zag hoe slecht Spartan eraan toe was, het arme dier... John floot en ze zag hoe heftig Spartan daarop reageerde. Ze glimlachte eventjes tot ze in haar nek gegrepen werd.
"Mag ik u vriendelijk verzoeken om mij los te laten?" Vroeg ze fel. De man lachte en ze rook de vieze sigarenlucht die zijn mond verliet.
"Dat is mijn paard juffie, wil je het beest hebben, moet je dokken." De kerel voor haar was groot en behoorlijk imposant, toch was Amy absoluut niet bang.
"Je ziet toch hoe hij op het fluitsignaal reageert? Dit is het paard van mijn man, altijd al geweest!" Gromde ze boos. Ze duwde de man van haar af omdat hij haar nog steeds beet had en niet veel later ontving ze een stomp in haar maag, ze begon op de vuist te gaan met deze vent, al zou ze zoiets nooit kunnen winnen, ze was dapper genoeg.
Een andere man hield zich met John bezig, hij had het dier net gekocht van de handelaar waar zij ruzie mee had.
Ineens voelde ze een ruk aan haar haren en iets kouds tegen haar keel. "Die knol heb ik net verkocht, als je meer te bieden hebt, is ie van jou. Anders ga je zonder te mopperen weg en laat ik je meissie met rust." Sprak de handelaar tegen John.

Paardenmarkt perdido

Ryan Marston

Ze legde uit dat ze het trucje ooit van een vriend geleerd had. ‘Als hij dat gedaan heeft, is het geen vriend, Jayne,’ was zijn reactie. Het trucje maakte in ieder geval wel duidelijk wat ze bedoelde, daar moest hij haar gelijk in geven. Ze zei dat hij gezegd had dat het zijn vriendin niet was, dus dat het niets uitmaakte, daarna vroeg ze of hij stiekem toch een oogje op haar had. Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Hm, nee, ik heb zelfs een verschrikkelijke hekel aan haar,’ zei hij. Lucy vroeg te veel, te veel door en ze was veel te opstandig. Daar werd hij vreselijk chagrijnig van en hij kon er niet goed mee omgaan. ‘Het zou alleen iets te veel van het goede worden om twee mooie vrouwen in huis te laten lopen. Ik geloof niet dat ik dat aankan,’zei hij glimlachend, hij besloot er maar een grapje van te maken, daar was hij beter in dan over serieuze dingen praten. Hij pakte het glas op en hij nam een paar slokken van het bier, om zijn glas daarna weer op de bar te zetten. Het smaakte goed, maar hij dronk nooit zo heel veel, hij wilde alert blijven.

John Marston

Zijn ogen schoten heen en weer, hij wilde alles zien en in zich opnemen, alleen het ging allemaal zo snel nu. Hij bleef zijn wapen richtten op de man die tegenover hem stond, de man die schijnbaar Spartan gekocht had van de handelaar voor een niet al te lage prijs. John was echter niet van plan om Spartan zomaar weg te geven. Geen denken aan. Hij zou hij weggaan mét Spartan. Daar was hij vastbesloten over.
"Laat dat paard los, dat dier is van mij!" gromde de man. De hand van de man trilde niet, dat betekende dat hij niet bang was om een kogel te lossen. Maar dat was John ook niet.
Plotseling hoorde John ergens naast zich nog een stem, een man vertelde hem dat hij Spartan net verkocht had en als hij meer te bieden had, hij van hem zou zijn.
"Dit paard is van mij," gromde John. Hij liet Spartan los- het dier bleef toch wel bij hem- en hij greep nog een revolver in zijn andere hand, waarmee hij richtte op de man die Amy vast hield.
"Het maakt mij geen ene reet uit voor hoeveel je hem verkocht heb, dit paard is van mij en blijft van mij," sprak John nog. Daarna hoorde hij het bekende geluid van de haan van een wapen die schietklaar werd getrokken. Zonder enige twijfeling schoot John, precies tegelijk als de koper van Spartan. De kogel van de man ging recht op John af, maar de kogel van John ging recht op die kogel af en ze botste tegen elkaar aan, waarna de twee kogels een hele andere kant op kaatste. John haalde direct de trekker nog eens over en schoot zijn belager in zijn hand, waardoor hij zijn wapen liet vallen. Daarna, zonder enige waarschuwing, draaide John zich richting Amy en de andere man en haalde de trekker nog twee keer over. De eerste kogel boorde vlak naast Amy door de schouder van de man, waardoor hij het mes schreeuwend van de pijn liet vallen. De tweede kogel eindigde in zijn bovenbeen. Het maakte John niets uit als hij wanted zou worden, zelfs al zou hij in alle stadjes wanted worden. Hij had alles over voor Spartan.

Amy Marston

John was vastberaden over Spartan, dat betekende dus dat hij al een uitweg gevonden had zodat hij haar ook ongedeerd vrij kon krijgen. Ze zag dat zijn revolver op de man die haar vast hield was gericht. Hij schoot en de twee kogels botsten tegen elkaar aan en schoten allebei een andere kant op. Daarna loste John nog twee schoten op de man die langzaam op de grond viel door de pijn. Ze haalde diep adem en keek nu naar John.
Ze knikte hem toe als bedankje, ze wist ook wel dat Spartan hun beide niet kon houden. Daar was hij veel te mager voor, daardoor schoot ze langs de menigte heen en rende ze naar het paard dat hun in Perdido gebracht had.


Paardenmarkt Perdido



Jayne Marston

Ryan zei dat het geen vriend was als hij dat gedaan had. Ze schudde haar hoofd. “Nee, daarna niet meer nee.” Zei ze met een grijnsje terug tegen hem.
Ryan had geen oogje op de dame, hij had zelfs een verschrikkelijke hekel aan haar. Jayne haalde even haar schouders op, dat kon zomaar, ze zou vast wel iets hebben gedaan wat niet door de beugel kon.
Het zou teveel van het goede worden met twee mooie vrouwen in huis, dat kon hij niet aan.
“Dat denk ik inderdaad ook.” Plaagde ze hem nu.
Ze nam een grote slok van haar bier en leunde een beetje op de bar.

Saloon Armadillo

Ryan Marston

Ze zei dat het daarna geen goede vriend meer was, daardoor grijnsde hij. Hij had ook niet anders van haar verwacht. Ze dacht ook dat hij het niet aankon, daardoor schudde hij zijn hoofd. 'Al stuur ik haar zo weg voor jou hoor... Ze zal blij zijn dat ze dan van mij af is...' Zei hij plagend tegen haar. Hij nam nog een paar slokken van zijn bier, daarna keek hij nog eens rond. Toen hij opeens een paar opvallende gezichten zag, keek hij nog eens rond. 'Jayne, opletten...' Zei hij, zijn stem klonk kalm maar zacht. 'Er zijn hier wat oude bekenden en ik ben er zeker van dat ze komen omdat wij hier samen zitten...' Zei hij, op dezelfde toon. Hier was hij al bang voor geweest. Ze kwamen hem intimideren, maar hij had echt geen zin in gezeik en zo te zien waren ze met een groep. Hij legde geld op de bar neer en hij keek haar doordringend aan. 'We gaan weg alsof er niets aan de hand is, maak hier alsjeblieft geen probleem van, dat wil je niet. En je vader ook niet. Ik loop met jou naar buiten, langzaam. Ze zullen ons volgen tot het afgelegen stuk bij mijn huis.' Zei hij tegen haar, daarna kwam hij overeind en sloeg hij zijn arm om haar heen. Hij wilde haar vooral dicht bij zich houden, want hij wilde niet het risico lopen dat ze haar zouden grijpen. Dan was hij genoodzaakt iets te doen, dat was precies wat ze wilden. 

Saloon Armadillo

Jayne Marston

“Gaan we slijmen, Ryan?” Vroeg ze hem nu aangezien hij de andere vrouw zo weg zou sturen voor haar. Ineens zag ze dat de sfeer omsloeg, er kwamen een paar gasten binnen die Ryan heel erg serieus maakten. Hij z ei dat ze moest opletten en daardoor gleed haar hand haast meteen naar haar revolver, meestal betekende opletten thuis dat ze binnen de kortste keren moest gaan schieten.
Hij vertelde dat het oude bekenden waren en dat ze kwamen voor hun. Ze wilde tegensputteren, hem zeggen dat ze voor hem kwamen en niet voor haar, ze had er niets mee te maken, maar nu waarschijnlijk wel.
Ze zouden weggaan alsof er niets aan de hand was, ze moest geen problemen maken, dat wilde zij niet en haar vader ook niet. Zwijgend stond ze op en plantte ze haar hoed op haar hoofd. Ze droeg een ernstige uitdrukking op haar gezicht, maar van binnen brandde ze van het verlangen naar spanning, toch zou ze braaf doen wat Ryan haar vertelde.
Er werd een arm om haar heen geslagen en daarna liepen ze samen de saloon uit. Ze bleef zwijgen, dat was altijd beter dan iets verkeerds zeggen, bovendien kon ze zo goed luisteren of ze gevolgd werden en door hoeveel.

Op straat in Armadillo

Ryan Marston

Gelukkig ging ze zonder problemen met hem mee. Hij vond het niet erg als het uit de hand zou lopen, hij wilde gewoon niet dat het daar binnen gebeurde en hij wilde niet dat haar iets overkwam. Eenmaal buiten, bleef hij haar vasthouden, ze bleef stil, hij deed hetzelfde. Even had hij de hoop dat ze niet gevolgd zouden worden, maar dat werden ze wel. Hij kon de voetstappen horen, hoewel ze waarschijnlijk hun best deden om stil te zijn. Hij bleef Jayne vasthouden, hij liep rustig naar huis, zoals hij normaal ook zou doen. Toen ze dichterbij kwamen, trok hij Jayne dichter naar zich toe. Hij bracht zijn lippen naar haar wang. ‘Als ik zo in je hand knijp, draaien we ons om,’ fluisterde hij, zodat alleen zij het kon horen en het nog steeds zou lijken alsof ze niets door hadden. Hij pakte haar hand vast en hij zette nog precies drie stappen, daarna kneep hij in haar hand, de volgende seconde trok hij zijn revolver en draaide hij zich om, in een perfect vloeiende beweging. Zijn blik ging over de mannen heen, ze waren met vijf. Dat viel nog wel te overzien, al wilde hij eerst informatie, voor het op schieten uit zou lopen.

Jayne Marston

Ze hoorde een viertal of vijftal achter hun lopen als ze het goed gehoord had, ze wist het niet zeker, maar ze concentreerde zich erop en wachtte af of ze niet dichterbij zouden komen. Ze werd dichter tegen Ryan aangetrokken, een paar minuten hiervoor zou ze er een geintje over hebben gemaakt, nu luisterde ze vol spanning naar hem en knikte ze, haar hand werd vastgepakt en na een paar passen, kneep hij erin. Ze draaide zich razendsnel om en richtte haar revolver op een van de mannen. Ze had een donkere blik in haar ogen.
Ze had het totaal niet op dit soort mannen, het was gewoon alleen al wat ze uitstraalden, de manier waarop ze naar haar keken, beviel haar ook niet. Normaal hield ze inderdaad van deze aandacht, maar ze keken op een gluiperige manier die haar de rillingen gaf.

Straat Armadillo

Ryan Marston

Een grote, brede man kwam naar voren, hij had een akelige grijns op zijn gezicht. ‘Och, Ryan toch… kijk nou eens…’ zei de man, op beledigende toon. ‘Wat moet je van mij, Eric?’ vroeg Ryan, zijn stem klonk kalm, al was het ietwat kortaf. ‘We moeten niets van jou, al ziet zij er lekker uit,’ sprak Eric, waardoor Ryan aanspande, maar hij deed niets. ‘Je weet waarom wij hier zijn…’ sprak de man, Ryan reageerde nog steeds niet. ‘We komen jou iets duidelijk maken, sheriff. Iets heel erg duidelijk maken…’ sprak hij, terwijl hij langzaam dichterbij kwam. ‘Je neemt het niet echt serieus, hé? De brieven zijn blijkbaar niet genoeg… je weet dat je vader daar niet zo blij mee is… Jammer dat je zo nodig vriendjes moet worden met de rest… jammer dat jij je niet gewoon gedeisd houdt, zoals je zou moeten doen…’ sprak de man, hij bleef voor Ryan stil staan. ‘Ik wil je een voorstel doen. Jij laat je wapens vallen en je laat ons doen waarvoor we hier zijn. Dan mag zij gaan,’ zei hij, hij wierp een blik op Jayne. Ryan wilde opzij kijken naar haar, maar hij zou zijn blik echt niet afwenden, dus kneep hij zijn ogen iets samen. Hij wist dat hij hier toch niet aan zou kunnen ontkomen, al deed hij niets liever dan een kogel door hun lichamen heen jagen. Jayne had hier niets mee te maken. ‘Oké,’ zei hij daarom dus ook. Hij wist dat ze hem toch wel zouden laten leven. Als ze zouden gaan schieten, was hij zo snel genoeg om er twee te kunnen raken, Jayne misschien ook, maar dan zouden ze nog dieper in de problemen zitten, dat wist Eric ook.

Armadillo op straat

Lucy Moore

Ze was in het hoekje van de bank gekropen, ze had bijna alles opgedronken. Ze had het warm, een warm gevoel voelde ze in haar buik en haar gevoelens waren verdoofd. Het zorgde ervoor dat ze zich niet van alles door haar hoofd ging malen. Die kans was op zulke momenten groot, te groot. Ze was en alleen, voelde zich teleurgesteld en het voorval van eerder had alle littekens weer opengescheurd. En juist op zulke momenten kon ze het niet aan om over zulke dingen na te denken. Veel te snel stond ze op waardoor zwarte vlekken haar gezichtsveld vertroebelde. Ze greep de bank weer vast, ze stond te duizelen op haar benen. Met veel moeite ruimde ze het op om daarna zich terug te trekken in haar kamer. Eenmaal in haar kamer liet ze zich achterover op het bed vallen, maar de stilte irriteerde haar mateloos. Ze pakte de gitaartas en ritste de gitaar er uit en ging terug op het randje van het bed zitten. Met haar vingers gleed ze over de klankkast heen en zachtjes zuchtte ze. Sinds ze besloot om achter dat leventje een punt te zetten had ze geen noot meer gespeeld, geen letter meer opgeschreven. Eerder zocht ze altijd de muziek als de uitweg als ze zich zo voelde, het liet haar weer ontspannen en zorgde ervoor dat ze haar gedachten weer enigszins kon structureren. Haar vingers onderzochten de snaren, die kietelden onder haar vingertoppen door de structuur. Haar vingers zette ze op de hals en ze sloot haar ogen even. Ze speelde een akkoord en voor ze het wist vlogen haar vingers over de snaren, of ze nooit had besloten om ooit ook nog maar een akkoord te spelen. Het liet haar glimlachen en zorgde er automatisch voor dat ze een stuk nuchterder leek. Haar vingers gleden van de snaren, ze moest weer glimlachen, maar al snel werd haar uitdrukking weer strak. Hoorde ze nu stemmen? Nogmaals luisterde ze goed, het waren er meer. Ze keek naar het raam die op een kiertje stond. De gitaar legde ze naast zich neer en ze snelde de trap af. Trager als gewoonlijk, maar het ging tot nu toe allemaal goed. De deur opende ze tot een kiertje en ze tuurde door de kleine ruimte naar buiten. Ze zag Ryan en Jayne, maar verder zag ze nog vijf andere onbekende mannen. De revolvers waren op elkaar gericht. Gespannen hield ze haar adem in en sloot de deur weer heel zachtjes zodat niemand het zou horen. Ze vloekte zacht toen de deur meer geluid maakte dan ze had gehoopt, zouden ze het opgemerkt hebben? Haar blik schoot gespannen door de ruimte heen, wat was er hier toch in godsnaam allemaal aan de hand?

Armadillo, huis van Ryan

Jayne Marston

“Hou je kop.” Gromde ze nu omdat er werd gezegd dat ze er lekker uit zag. Ze kreeg een chagrijnige uitdrukking op haar gezicht en bleef staan waar ze stond. Er was iets met Ryan, ze gingen hem iets duidelijk maken, maar hij nam het niet serieus. Dus dat was die brief die hij in zijn handen had en daarvoor kwam de man om hem te verwonden.
“Ho eens even, wat zijn jullie van plan, ik stap niet zomaar op.” Wilde ze nu weten, misschien was ze ook gewoon wel een tikje nieuwsgierig, want wat had Ryan dan toch allemaal op zijn geweten? Hij was niet slecht, althans, ze zag de andere mannen aan voor de slechteriken.
Ze hoorde geluid, maar ze keek niet op, dat was veel te gevaarlijk nu, het leek op een deur. Een frons kwam in haar wenkbrauwen te staan en ze bleef maar de mannen kijken voor haar.

Straat Armadillo

Ryan Marston

Jayne werkte niet meer echt mee nu, hij had gehoopt dat ze gewoon weg was gegaan, dan had ze daarna terug kunnen komen om te helpen. Eric was duidelijk niet blij dat ze niet echt meewerkte. 'Jammer...' Zei de man. 'Ryan, komop. Doe dat wapen weg, je weet dat je niet als eerste zal schieten. Dat mag je niet eens. We hebben je nog niet eens iets gedaan...' Sprak hij lachend. Hoewel Ryan woedend was, reageerde hij nergens op. Hij gunde ze het gewoon niet. De man zette zijn revolver tegen de borst van Ryan aan, die hem nog steeds doordringend aankeek. Hij was niet bang. Hij was sowieso niet zo snel ergens bang voor. Hij had niet zo veel te verliezen, daar zorgde hij ook wel voor. Dat deed toch alleen maar pijn, hij wilde geen zwakke plekken hebben. 'Eric dit duurt te lang....' Sprak een andere man, het volgende moment werd er geschoten. Hij voelde de pijn door zijn been trekken, maar het deed hem niet zo veel. Dit viel nog mee. Het belangrijkste voor hem was dat Eric op de grond zakte, hij klemde zijn handen rond de wond in zijn buik. Ryan grijnsde, dit had hij al een tijdje willen doen. Hij keek even opzij naar Jayne, de mannen tegenover hem wisten duidelijk even niet goed wat ze moesten doen, want Eric was toch wel een beetje de leider van hun groepje. 

Armadillo voor het huis van Ryan. 

Jayne Marston

“Ryan misschien niet, maar ik wel.” Zei ze met een kleine grijns tegen de man terug die hem bedreigde. Hij zette zijn revolver tegen de borst van Ryan aan. Ryan leek niet eens bang te zijn, maar niet veel later, na een kleine afleiding, werd hij in zijn been geschoten en daarna schoot hij de man in zijn buik.
De anderen stonden maar wat dom te kijken. “Vlucht of wordt gedood.” Zei ze met een kleine laconieke grijns rond haar lippen. Twee kozen het hazenpad en de anderen schoot ze neer. Triomfantelijk stopte ze haar revolver weer terug en pakte ze Ryan voorzichtig beet.
“Gaat het?” Ze snapte er echt helemaal niets meer van.

Straat Armadillo

Ryan Marston

Hij kneep zijn ogen dicht tegen de hoofdpijn, die schoten vlakbij zijn hoofd maakten het niet veel beter, het dreunde helemaal door. Hij hoorde wat Jayne zei, door wat ze deed glimlachte hij. Ze had wel lef, dat was zeker. Het was goed dat ze het deed. Toen hij voelde hoe hij vastgepakt werd, ging er kort een schok door zich heen, maar daarna realiseerde hij dat zij het was. Ze vroeg of het ging, hij knikte langzaam. Hij zou nooit toegeven dat het niet ging. Eric lag te kermen van de pijn op te grond, Ryan twijfelde. Hij kon hem afmaken, dat zou wel een mooie boodschap zijn dat ze hem beter met rust konden laten. Aan de andere kant was het ook wel een aantrekkelijk idee om hem gewoon hier te laten liggen, misschien stierf hij vanzelf wel. ‘Gaat het met jou?’ vroeg hij zacht aan haar, ze leek niet gewond te zijn, maar hij wilde het toch even zeker weten. Hij wierp een blik op zijn been, de kogel was in zijn onderbeen gegaan, waarschijnlijk tegen zijn scheenbeen. Het voelde niet zo lekker. Het bloeden viel nog wel mee, hij had wel eens ergere dingen meegemaakt, daarom deed het hem ook niet zo veel.

ARmadillo op straat

Jayne Marston

Hij knikte dat het wel ging, maar door de snelheid van de knik, zag ze dat het niet echt heel erg goed ging met hem. Hij vroeg of het wel met haar ging en ze grinnikte.
“Die schijtluizen durven niet eens te schieten.” Snoof ze, daar ging haar sensatie, viel het alsnog tegen… Ze trok Ryan wat tegen zich aan en begon zo naar zijn huis te lopen.
“Nu ik toch al erin betrokken ben, vertel eens waarom ze je bedreigen en wat ze eigenlijk met je wilden doen?” Wilde ze toch stiekem weten

Richting Ryans huis

Ryan Marston

Het ging met haar, daar was hij blij om. Bij de opmerking die ze daarna maakte grijnsde hij een beetje. ‘Ze willen mij niet doden. Ze hadden waarschijnlijk gehoopt dat het uit zou lopen op een beetje knokken…’ zei hij tegen haar. Hij voelde dat hij tegen haar aangetrokken werd, met een ietwat verbeten gezicht liep hij met haar mee. Hij was niet van plan langzamer te lopen door die schotwond, pijn maakte je hard, het was beter als je veel kon hebben. Ze wilde weten wat er nou allemaal speelde, daardoor keek hij even opzij, om daarna weer voor zich uit te staren. Hij wist niet of het wel zo handig was om het te vertellen, bovendien sprak hij er gewoon liever niet over. ‘Het zijn familie zaken, Jayne.’ Mompelde hij zacht. ‘Tenminste, Eric was ooit een vriend. Een kennis, eigenlijk meer. Het doet er ook niet toe. Het komt er op neer dat hij close is met de familie,’ voegde hij er aan toe, meer zei hij niet, waarschijnlijk had ze hier nog niet zo heel veel aan. ‘Het was niet mijn bedoeling om jou er bij te betrekken. Daarom twijfelde ik om mee te gaan,’ zei hij daarna. Jayne had gedacht dat zijn twijfel kwam door Lucy, maar dat was niet zo.

Armadillo op straat naar Ryan

Jayne Marston

“Willen ze je niet eens vermoorden? Wat een laffe honden…” Snoof ze nu weer. Ze baalde er echt van dat het niet op een gevecht uit was gekomen. Dat was heel erg goed aan haar te merken.
Het waren familiezaken waardoor de mannen hier waren, de baas van het stel was ooit een vriend, hij was close met familie. “Met Marcels kant?” Vroeg ze, ze kenden de gasten niet, ze waren nog nooit bij haar vader geweest.
Ze zette Ryan op de bank neer en stroopte zijn broek langzaam op. Haar ogen bestudeerden de kogelwond. “De kogel zit er nog, zal ik hem eruit halen?”

Huis van Ryan