Red Dead Redemption

Ryan Marston

Hij hield zijn ogen gesloten, hij zei niets meer. Toen ze opeens voor hem stond, ging zijn hand automatisch naar zijn revolver, hij had het duidelijk niet verwacht. Hij ontspande wel meteen weer, hij wilde geen vervelende vragen krijgen. Ze zei dat hij stil moest blijven zitten, daarna begon ze de wond schoon te maken. Hoewel het af en toe pijnlijk was, was er op zijn gezicht niets te zien, helemaal niets. Ze zei dat hij best voor zichzelf mocht zorgen, waardoor hij zacht zuchtte. Het was gewoon niet zo makkelijk voor hem als ze nu zei. Ze vroeg of hij het redde om naar boven te gaan of dat ze er met magische krachten voor moest zorgen dat hij boven kwam. ‘Als ik even blijf zitten, lukt het zo wel…’ mompelde hij zachtjes.

Armadillo, huis van Ryan.

Lucy Moore

Eigenlijk gaf hij de gehele tijd geen reactie, qua geluid niet, maar ook niet qua gezichtsuitdrukking. Helemaal niets. Ook op haar volgende vraag en opmerking werd amper gereageerd. Zacht gaf hij aan dat het zo wel zo lukken, als hij even zou blijven zitten. Ook al bracht ze luchtig, maakte ze er een grapje van, nee er kon nog geen kleine glimlach van af. Ze zuchtte geërgerd, waarom probeerde ze het nog? Hij haatte haar gewoon, dat was al voorbestemd. Ze moest deze twee weken even doorbijten, daarna zou het over zijn. 'Oké dan.' Reageerde ze nuchter waarnaar ze haar spullen pakte en naar boven liep. Ze probeerde wat deuren en kwam in wat kamers terecht. De lichte kamer met het vrij grote raam aan de voorkant van het huis eigende ze zichzelf toe. Ze zette haar spullen op de grond om daarna op het net nog mooie opgemaakte bed te gaan zitten, afwezig staarde ze naar het raam. De kamer was vrij leeg, maar er stond alles wat ze nodig had.

Armadillo, huis van Ryan

Ryan Marston

Hij kon ook gewoon de komende paar uur hier blijven zitten. Lucy liep weg, hij kon haar voetstappen bijna door het hele huis volgen, het was nogal gehorig, maar hij had er in zijn eentje toch geen last van. Hij bleef nog een paar minuten stil zitten, daarna kwam hij moeizaam overeind. Hij kneep zijn ogen dicht tegen de bonkende hoofdpijn, daarna liep hij langzaam naar de trap. Hij liep een stuk langzamer dan hij normaal deed, maar uiteindelijk kwam hij in zijn kamer. Hij liet zich al vrij snel op het bed zakken, hij wist dat hij eigenlijk zijn kleding uit moest trekken, maar dat was wel het laatste waar hij nu zin in had, dus besloot hij maar gewoon te blijven liggen, het was wel prima zo. Hij sloot zijn ogen weer, dan had hij een stuk minder last van de hoofdpijn.

Armadillo, huis van Ryan.

Lucy Moore

Op het moment dat ze net naar beneden wilde lopen zag ze Ryan zijn kamer inlopen. Ze zuchtte even en volgde hem, ze zag hem op het bed zakken. 'Ik wilde je serieus helpen, maar goed, blijkbaar is dat niet nodig.' Merkte ze op terwijl ze met haar rechter schouder tegen het kozijn van de deur leunde, ze liep de kamer verder niet in. 'Je kan het duidelijk allemaal goed zelf.' Sprak ze hem sarcastisch toe, hij lag namelijk bewegingloos op het bed, niet in staat om zich ook maar om te kleden of om verder te bewegen. Ze beet op de binnenkant van haar wang terwijl ze een beetje nadacht. 'Naja, welterusten dan maar.' Mompelde ze uiteindelijk. Het zag er naar uit dat hij niet eens haar hulp wilde, of het niet goed genoeg was, of zij niet goed genoeg was. Ze pakte de deurklink vast, om de deur zachtjes achter haar te sluiten. Een laatste blik richtte ze op de gedaante op het bed.

Armadillo, huis van Ryan.

Ryan Marston

Toen hij opnieuw haar stem hoorde, opende hij zijn ogen. Hij moest er echt heel erg aan wennen dat hij niet alleen was, hij schrok constant van haar. ‘Ik ben het gewend om alleen te zijn, Lucy. Dit is niets persoonlijks. Ik accepteer nooit hulp, van niemand. Zolang je iets zelf kan, moet je het zelf doen…’ zei hij tegen haar. Hij waardeerde het wel, alles dat ze deed, maar hij zou het niet zeggen. Hij kon het toch niet onder woorden brengen en het deed er niet echt toe. Haar sarcastische opmerking deed hem nu niet zo veel, hij had toch geen energie om er op in te gaan, dus liet hij het maar gewoon. ‘Welterusten…’ mompelde hij nog, ze kon zelf vast ook slaap gebruiken, maar hij had het zeker keihard nodig, want hij zou morgen gewoon vroeg gaan werken, zoals hij elke dag deed.

Armadillo, huis van Ryan.

Lucy Moore

Wat mokkend was ze naar haar kamer gelopen, gewoon deze twee weken doorbijten, dat lukte wel, ze moest zich niets van hem aantrekken. Ze had ook niet kunnen verwachten dat hier alles in eens goed zou gaan, allemaal van zijn leien dakje. Karma moest haar nog steeds flink terugpakken, dat mocht wel duidelijk wezen nu. Nadat ze haar tanden had gepoetst en om had gekleed kroop ze onder de dekens. Ze draaide zich op haar zij en trok haar benen iets op, zo lag ze nou eenmaal het liefste. Het was stil, zo verdomd stil. Dat was ze niet gewend. Waar ze laatste jaren had doorgebracht was hoe dan ook altijd leven. Maar hier, hier was het de rust zelve. Niet met elkaar te vergelijken, echt enorme tegenpolen in vele opzichten. De slaap leek ze niet te vatten, maar toch bleef ze koppig in bed liggen met haar ogen gesloten. Uiteindelijk viel ze na een tijdje moeizaam in een lichte slaap.

Armadillo, huis van Ryan

Ryan Marston

Hij was echt op geweest, zijn lichaam had het al eerder aangegeven, maar hij ging altijd door tot hij echt niet meer kon, nu kon hij gewoon niet meer. Hij was heel erg snel in slaap gevallen, maar hoewel hij doodmoe was, sliep hij maar lichtjes, zoals altijd. Hij sliep nooit heel diep, want hij was altijd en eeuwig op zijn hoede. Hij realiseerde zich maar al te goed dat hij niet voor niets was aangevallen. Het was een waarschuwing geweest, maar hij wist niet van wie. Hij wist niet eens of het een Maniak was, of iemand anders. Hij wist gewoon niets, daar baalde hij van. Hij moest het uitzoeken, maar hij had geen idee. Het kon best iemand van de familie zijn. Was dat bij John stom toeval geweest, of had het met elkaar te maken? Hij had eigenlijk echt geen idee. Toch wist hij wel dat hij voorzichtig moest zijn, als ze hem daar neer konden slaan, konden ze hem hier ook opzoeken, zo simpel was het.

Armadillo, huis van Ryan.

Lucy Moore

Ook al was ze moe geweest, toch liet haar biologische klok haar niet uitslapen. Vroeg in de morgen werd ze weer wakker, met tegenzin stond ze op en maakte zich klaar, wel wat traag. Stilletjes liep ze naar beneden toe, er was niemand beneden, Ryan sliep waarschijnlijk nog. In de keuken zocht ze naar iets eetbaars. Er was niet veel, er moest duidelijk boodschappen gedaan worden. Het werd toast met ei. Zachtjes zingend ging ze aan het werk. Eigenlijk was ze de hele dag door aan het zingen. Ook al wilde ze dat deel van haar leven achterlaten, zou ze nooit van der leven meer optreden, het ging niet om het zingen tegen te houden. Ze zette het bord met de toast en het glas met melk op een dienblad wat ze had gevonden en liep naar boven. Ze klopte op de deur, maar wachtte niet op zijn reactie. Ze liep naar binnen, hij lag inderdaad nog op bed. Ze gaf hem het dienblad. 'Zo, maakt dit het een heeeel klein beetje goed?' Vroeg ze hem poeslief, toch proberend haar goede kant te laten zien. Of ze nu wilde of niet, de komende twee weken zat ze hier hoe dan ook opgescheept.

Armadillo, huis van Ryan

Ryan Marston

Hij had de halve nacht wakker gelegen, omdat hij zich zorgen maakte om alles en hij er in zijn hoofd gewoon heel erg mee bezig was. Hij was wel weer in slaap gevallen, maar toen hij voetstappen hoorde werd hij automatisch wakker, hij zou altijd wakker worden van geluid. Hij keek op, hij reageerde snel, maar toen hij zag dat het Lucy was, liet hij zich weer op het kussen zakken, zijn hoofd deed nog steeds heel veel pijn. Hij keek even naar het dienblad dat ze vast had, bij haar vraag glimlachte hij zwakjes, maar dat was al heel wat. ‘Ja, dit maakt het goed,’ zei hij zacht, zijn stem klonk wat schor. Hij sloot zijn ogen weer, hij had even tijd nodig om de hoofdpijn wat te laten zakken. Daarna kwam hij weer iets meer overeind en ging hij helemaal rechtop zitten.

Armadillo, huis van Ryan.

Lucy Moore

Het was duidelijk dat Ryan in eerste instantie zijn spieren aanspanden, totdat hij besefte dat het Lucy was waardoor hij zijn hoofd weer op het kussen liet zakken. 'Zag ik daar nu een glimlach?' Klonk haar stem bijna verontwaardigt, plagend. De hele tijd leek Ryan zo gespannen en strak, net of er geen glimlach vanaf kon, of het leven alleen maar een grote zeik zooi was die hij geen glimlach gunde. Dit maakte het inderdaad goed volgens hem, vanwege die woorden glimlachte ze haar witte en rechtte tanden bloot. 'Hehe, dat is mooi.' Grijnsde ze lichtjes en liet ze zich nonchalant op het randje van het bed zakken. 'Dus, vertel het eens, wat is vandaag de bedoeling?'

Armadillo, huis van Ryan

Ryan Marston

Hij glimlachte nog eens zwakjes door wat ze zei, al bleef het daar bij, hij reageerde er verder niet echt op. Het deed er toch niet toe, hij kon er niets nuttigs op zeggen. Ze was blij dat dit het goed maakte, hij kon het aan haar gezicht zien. Ze kwam op het bed zitten, waardoor hij haar aan bleef kijken, ze vroeg wat vandaag de bedoeling was. ‘Ik werk thuis,’ zei hij tegen haar, ietwat kort, maar zo deed hij altijd. Het was niets persoonlijks. ‘Ik zou het fijn vinden als jij voor de paarden zorgt en wat dingen in huis doet,’ zei hij daarna, omdat hij wel begreep dat het saai was als ze de hele dag niets deed. ‘Maar ik wil je ook niet hier binnen opsluiten, dus als je naar buiten wilt om te wandelen… of weet ik veel… dan kan je dat doen, als je het maar wel even aangeeft,’ voegde hij er aan toe. Hij sloot zijn ogen weer even, hij wist dat hij niet anders kon dan rustig aan doen vandaag, maar hij zou wel gewoon gaan werken.

Armadillo, huis van Ryan.

John Marston

Amy zei nog koppig dat het toch een keer mis zou gaan. John wist dat ze gelijk kon hebben. Hij probeerde het al heel lang uit te stellen dat hem echt iets zou overkomen, iets ergs. Dat hij zou komen te overlijden. Hij had al heel vaak de dood in de ogen gekeken, het was bijna een wonder dat hij nog leefde. Maar hij was bang dat hij echt een keer zou overlijden en dat hij alles wat hij hier opgebouwd had achter moest laten, zonder dat hij langer op kon letten. En die gedachten maakte hem toch wat bang.
Een rilling trok over zijn rug, hij haatte het om eraan te denken. Echter liet Amy hem terug komen in de realiteit, toen ze haar arm om zijn lichaam heen legde en hem ondersteunde richting de grote deuren van de stal. Bij elke stap die John zette schoot er een enorme steek door zijn been. Elke keer als hij een beetje op het been leunde moest hij snel zijn andere been onder zijn lichaam plaatsen om te kunnen blijven staan. Hij had zijn kaken stijf op elkaar geklemd, maar liet verder niet veel zien van de pijn die hij had. Aan Amy gaf hij meestal wel toe dat hij pijn had, maar nu was het vrij logisch dat hij pijn had, en echt toegevoegde waarde om het te vertellen had het niet.
Hij leunde tegen een houten paal van de schuur toen Amy de vergrendelde deur ontgrendelde en opende. Daarna leunde hij weer lichtjes op haar en strompelde hij verder. Automatisch keek hij om zich heen toen ze de stallen uit liepen. Er kon altijd zomaar ineens iemand zitten. Meestal merkte hij het wel, maar soms ging het te snel om het te ontdekken. Daarom lette hij altijd op.
"Ik weet niet wat ik nou met Ryan aanmoet," mompelde hij nu ineens gedempt. Hij kreunde even zachtjes door de pijn. Daarna zuchtte hij.

Amy Marston

Natuurlijk zag ze wel dat John pijn had, maar ze zei er niets over, het had geen nut bij John, dat wist ze inmiddels al. Hij  vond het al genoeg als ze wist dat hij pijn had en dat was het. Er werd niet omheen gedraaid, het was zoals het was. Amy was eraan gewend geraakt en ze vond het ook niet erg meer.
Ze liepen samen de stallen uit, ze zag de oplettendheid van John, zelf lette ze ook wat beter op. Eigenlijk was dit tafereel op een ander ogenblik komisch geweest. Een tengere vrouw in een versleten japonnetje die een sterke gewonde man met zich meedroeg. Het klopte niet, maar Amy was veel sterker dan iedereen dacht. Vroeger versloeg ze de mannen al met armpje drukken, behalve als ze echt heel sterk waren.
John wist niet wat hij nu met Ryan aanmoest. “Dat snap ik.” Zei ze nu met een lichte glimlach tegen hem. Wanneer hij kreunde, drukte ze zacht haar lippen op zijn wang.
“Het is nog maar een klein stukje, lieverd.” Fluisterde ze hem toe.
“Maar ik denk dat je Ryan een kans moet geven, John, hij heeft wel bewezen dat hij zijn best wil doen, al begrijp ik dat je hem niet te vertrouwen vindt. Zoek hem eens op als je beter bent en praat met hem.” Zei ze hem heel erg zachtjes.
Vanuit het niets hoorde ze geblaf toen ze bijna bij de deur van hun huis waren, met een ruk keek ze op, meteen ontspande ze weer, het was Jayne met Bandit. Ze droeg de hond in haar armen omdat hij gewond was geraakt, maar de hond leek er niet echt veel van te willen weten. Hun dochter kibbelde met de hond terwijl ze stevig doorliep.

Voor het huis van John en Amy



Chayenne Lahero

Hij vroeg haar even plagend of het niet zo was dat hij het zonnestraaltje was. Ze grinnikte weer even.
"Misschien als je slaapt." Was haar opmerking tegen hem terug die behoorlijk bijdehand klonk. Ze had het altijd ontzettend naar haar zin met Marcel, ze was ook blij dat het omgekeerd precies hetzelfde was, je merkte altijd heel duidelijk aan Marcel of hij je wel of niet mocht en als hij daarbij ook nog eens grapjes tegen je maakte, was het heel duidelijk dat hij je meer mocht dan alleen over het algemeen.
"Pardon? Was je het soms niet met me eens of zo?" Vroeg ze ontzettend uitdagend en ze zette haar handen in haar zij, ze had het nog steeds over het onweerstaanbaar knap gedeelte. Haar grijsblauwe ogen keken hem voor een moment doordringend en uitdagend aan. Ze vond het leuk om dit bij hem te doen. Hij was niet iemand die aan haar lippen hing, bah, wat had ze daar een hekel aan.
Hij zou het zeggen als hij een nieuw klusje had en haar ideeën waren ook welkom, ze knikte daardoor dankbaar even.
"Fantastisch, nog promotie ook." Lachte ze. "Ik ga eerst eens even een kijkje overal nemen, om te zien of er wat veranderd is." Zei ze nu duidelijk tegen hem. Heel even was ze serieus en zakelijk, maar ze schakelde net zo snel weer om.
"Kom brompotje." Lachte ze hem toe toen hij zei dat ze een gratis drankje van hem kreeg, ze pakte zijn arm vast en nam hem op sleeptouw naar de saloon waar ze het liefste zat.

Op weg naar saloon, rio dondono

Lucy Moore

Nonchalant hield ze haar armen gestrekt naar achteren en leunde er een beetje op.Hij zou deze dag thuis werken en het was de bedoeling dat ze de paarden verzorgde en wat dingen in huis deed. 'Dat moet wel lukken.'  Mompelde ze luchtig waarnaar ze terug opstond en haar blouse terug glad streek. Lucy mocht best naar gaan wandelen of naar buiten als ze dat wilde omdat hij haar niet wilde opsluiten, echter moest dit wel in overleg gebeuren. 'Oké, prima.' Knikte ze om vervolgens de kamer weer uit te wandelen. Regelrecht liep ze naar de stallen toe en gaf de paarden eten en schoon water. Met haar schouder leunde ze tegen de houten paal aan terwijl ze naar de dieren keek. Ze moest wachten totdat ze klaar waren met eten zodat ze de voerbakken er weer uit kon halen. Diep ademde ze in en uit en staarde nadenkend voor zicht uit. Een bruine lok haar streek ze uit haar gezicht, haar gezichtsuitdrukking stond wat triest. Het was maar al te duidelijk dat ze met haar gedachten bij niet zulke leuke gebeurtenissen was.

Armadillo, huis van Ryan

Ryan Marston

Ze vertrok weer, hij liet zich weer in de kussens zakken. Hij sloot zijn ogen, in de hoop dat de bonkende hoofdpijn weg zou zakken, maar dat gebeurde niet. Dan moest hij het maar gewoon negeren, hij had geen geduld om in bed te wachten tot alles over was. Hij kwam voorzichtig iets overeind, hij was duizelig, het was nog erger dan het eerst al was. Hij keek even naar het dienblad, ze had serieus eten voor hem gemaakt. Hij pakte het bord op en hij nam een paar happen van het eten, het smaakte goed. Heel goed zelfs. Hij at het eten op, om zich daarna om te kleden, hij had nog steeds dezelfde kleding aan. Zodra hij klaar was liep hij langzaam naar beneden, zodat hij aan het werk kon. Lucy was nergens te zien, ze was vast bij de paarden dan.

Armadillo, huis van Ryan.

Lucy Moore

Nadat de paarden het eten op hadden begon ze met het uitmesten van de stallen. De radio had ze aangezet en zachtjes zong ze mee terwijl ze begon met het uitmesten van de eerste stal. Haar mouwen stroopte ze op, het was nu al aardig benauwd, het werd vast een warme dag. De eerste stal was alweer schoon en die strooide ze weer op. Gelijk ging ze verder met de volgende stal, het was echter beter geweest als ze de kruiwagen tussendoor geleegd had. Haar blik gleed even over de iets te volle kruiwagen. Als ze voorzichtig deed moest het wel lukken naar de mesthoop. Voorzichtig reed ze het zware ding naar buiten toe, wat niet een bepaald succes bleek te zijn. Bijna aangekomen bij de mesthoop viel het ding om in de bocht. Er was geen houden meer aan voor haar, ze kon niet voorkomen dat de kruiwagen om viel. Ze vloekte gefrustreerd omdat de mest daarmee ook op de grond viel en verspreid op de grond lag. Ze schudde haar hoofd en draaide zich weer om zodat ze mestvork binnen kon pakken.

Armadillo, huis van Ryan

Ryan Marston

Hij wilde net bij Lucy gaan kijken, toen hij een klap hoorde en daarna gevloek. Meteen spande hij aan, hij trok zijn revolver uit het holster en hij liep langzaam richting de stallen. Hij zag dat ze daar niet was, daarom schoot hij naar buiten, hij richtte de revolver meteen voor zich uit, zijn blik was strak en heel doordringend. Toen hij zag dat er helemaal niets aan de hand was, ademde hij weer langzaam uit. Door de hele situatie werd hij ontzettend gespannen, bij alles was hij op zijn hoede, waarschijnlijk ook terecht. Hij wilde niet dat er nog iets gebeurde, maar hij wist dat het maar zo kon. Hij moest er gewoon rekening mee houden. Hij stopte zijn revolver weer weg en hij wreef even langs zijn hoofd, nu bonkte het alleen nog maar meer.

Armadillo, huis van Ryan.

Lucy Moore

Verbaasd trok ze haar wenkbrauw op toen ze iemand naar buiten zag stormen. Ryan kwam naar buiten, zijn revolver richtte hij voor zich uit. Onschuldig stak ze haar handen omhoog. 'Ik was het maar..' Sprak ze rustig uit naar hem. Haar blik gleed terug naar de omgevallen kruiwagen. 'Ik overschatte mezelf een beetje, dat ding was zwaarder dan ik dacht, te overladen.' Een lichte grijns sierde haar lippen na het uitspreken van deze woorden. Ze zag dat hij zijn revolver weer wegstopte en hij langs zijn hoofd wreef. Lucy liep langs hem heen, om de mestvork binnen te pakken, maar om daarna weer direct naar buiten te komen. 'Kan dat werk wat je moet doen niet één dagje wachten? Want sorry dat ik het zeg, maar je ziet er beroerd uit.' Zei ze hem terwijl ze de omgevallen kruiwagen wat moeizaam overeind hees. Lucy was tenminste wel vaak eerlijk, soms te eerlijk juist. Nog steeds ontzag ze haar rechter, gewonde been. Het was wel wat beter te doen, maar de pijn bleef. Ze gooide het deel wat zich nog in de kruiwagen bevond leeg op de mesthoop, om daarna de kruiwagen mee terug te nemen en de mest die op de grond lag in de nu lege kruiwagen te gooien.

Armadillo, huis van Ryan

Ryan Marston

Lucy zei dat zij het maar was, ze legde uit wat er gebeurd was, hij zag hoe ze langs hem wegliep en even later weer naar buiten kwam. Ze vond dat hij er beroerd uitzag en ze vroeg of het werk niet één dagje kon wachten. ‘Ik kan niet wachten, dat is het grootste probleem,’ zei hij tegen haar. Het werk viel nog wel mee, zolang er geen hele rare dingen gebeurden, kon hij het wel even laten rusten. Maar hij kon er niet tegen om niets te doen, hij wilde bezig blijven, altijd. ‘Maar dank voor je bezorgdheid,’ zei hij tegen haar, heel even verscheen er een waterig glimlachje op zijn gezicht, daarna draaide hij zich om en liep hij weer naar binnen. Hij kon wel rustig aan doen, maar niets doen ging niet, dat kon hij gewoon niet, dan werd hij helemaal gek van zichzelf en ging hij zich aan alles irriteren.

Armadillo huis van Ryan

Lucy Moore

Het wachten was juist het probleem, dat kon hij juist niet. Luchtig haalde ze haar schouders op. 'Ach, ja dat kan.' Mompelde ze terwijl ze het laatste beetje mest in de kruiwagen gooide. Nadat hij haar bedankt had voor haar bezorgdheid was hij weer terug naar binnen verdwenen. De opgeschepte mest bracht ze naar de mesthoop om daarna de laatste restjes op de grond bij elkaar te vegen en vervolgens op te vegen met het stoffer en blik. De gang bij de paardenstallen veegde ze ook weer helemaal netjes. Eenmaal helemaal klaar liep ze terug naar binnen en waste eerst haar handen. Haar lange haren bond ze in een staart, het was echt warm, vooral als haar haren ook nog eens in haar nek hingen. 'Klaar en wat nu?' Vroeg ze hem rustig. Natuurlijk kon ze zelf wel wat bedenken, maar hij was hier de 'baas' en het was maar al te duidelijk dat hij tot nu toe niet zo gecharmeerd was van haar zelfstandige acties.

Armadillo, huis van Ryan

Ryan Marston

Hij zat wat papieren door te nemen toen Lucy binnen kwam, nog steeds moest hij wennen aan haar aanwezigheid, waarschijnlijk was hij er nog steeds niet aan gewend tegen de tijd dat ze weer wegging. Het maakte ook niet echt uit. Ze zei dat ze klaar was, ze vroeg of ze nog iets kon doen. ‘Zou je een stukje met mijn hengst willen wandelen? Ik denk dat hij een flinke trap tegen zijn been gehad heeft, ik wil weten hoe kreupel hij is…’ zei hij tegen haar. Hij wist dat iemand zijn paard met opzet kreupel gemaakt had, hij hoopte maar dat de schade meeviel, want nu had hij twee paarden die hij niet kon gebruiken en dat was niet echt handig, want het kon maar zo zijn dat hij een paard hard nodig had.

Huis van Ryan, Armadillo

Lucy Moore

Het leek of hij opnieuw haar aanwezigheid niet verwachtte. 'Liet ik je nou weer schrikken? ' Vroeg ze hem serieus, maar al snel schakelde ze weer om. 'Ben ik dan zo angstaanjagend?' Er was voor een paar seconden niets meer te bekennen van die serieusheid van net. Zijn hengst was kreupel, hij wilde weten hoe kreupel het dier was. Rustig knikte ze wat. 'Ja hoor.' Gaf ze aan terwijl ze hem kort aan keek. 'Misschien is het ook wel zo handig als ik zo boodschappen ga halen, er is niet zoveel meer.' Stelde ze voor terwijl ze met haar vingers even door haar paardenstaart streek en al een stap naar achteren zette om de ruimte weer te verlaten. Vervolgens verliet ze de kamer, om terug naar de stallen te lopen. Ze deed het dier zijn halster om en klopte hem kort op zijn gespierde hals.

Armadillo, huis van Ryan

John Marston

Hij had die nacht niet bepaald veel geslapen. Steeds wanneer hij anders was gaan liggen of wanneer hij omrolde, was er een enorme steek door zijn been getrokken waardoor hij steeds weer klaarwakker was. Op een gegeven moment had hij het zo'n beetje opgegeven en was hij naar het plafond gaan staren en luisterde hij naar de ritmische ademhaling van Amy. Zo had hij iets meer dan een uur gelegen, waarna hij, zonder dat hij het echt door had gehad, toch in slaap was gevallen.
's Ochtends vroeg werd hij langzaam wakker. Even was hij zijn been vergeten, nu hij stil lag merkte hij niets. Echter toen hij een klein stukje bewoog vertrok zijn gezicht direct en klemde hij zijn kaken op elkaar. Zijn been deed pijn en voelde stijf en dik aan. Logisch ook. Hij zuchtte even en hoorde buiten op het erf de haan kraaien en de vogels fluiten. Hij genoot van de rust die de boerderij hem gaf.


Marcel Marston

Hij lachte even kort naar Chayenne. Daarna vertelde zij hem dat ze eerst overal even een kijkje wilde nemen, om te zien wat er allemaal veranderd was. Marcel glimlachte kort. Al was dat haast geen glimlach te noemen, want zijn gezicht leek nog vrij strak te staan. Het leek alsof hij niet eens kón glimlachen. Maar dit was al heel wat voor hem.
"Er is zat veranderd. De cellenblokken zijn verbouwd, vergroot en verstevigd. Mijn huis is veranderd. En er is nog een deel van de stad bij gebouwd. Nieuwe huizen en nieuwe winkels. Meer plek voor Maniakken dus," vertelde Marcel tevreden.
Nadat hij had gezegd dat ze een gratis drankje van hem kreeg, leek ze weer om te slaan, het serieuze op haar gezicht was meteen weer weg. Ze pakte zijn arm vast en trok hem richting een saloon.
"Ho ho, pas op met wat je zegt, anders krijg je geen drankje hoor," grijnsde hij. Een aantal Maniakken keken verbaasd naar Chayenne en Marcel op, sommige kende Chayenne niet, vooral de nieuwe Maniakken kende haar niet. En veel Maniakken zagen Marcel altijd alleen maar als kil, emotieloos persoon die altijd ongezellig was en nergens voor in was, behalve voor zijn eigen ideeën.
Marcel gaf een groepje Maniakken een vernietigende blik toen hij zag dat ze richting hem keken. Direct keken deze mannen weg en gingen ze verder met waar ze mee bezig waren.
Marcel volgde Chayenne de saloon in en liep meteen door naar de bar. De barman was bezig met een ander groepje mannen die drank wilde, maar toen Marcel met zijn vuist op de houten bar sloeg en de barman hem zag staan, liep hij meteen naar hem en Chayenne toe.
"Wat wil je hebben?" vroeg Marcel nu aan Chayenne, terwijl hij haar aan keek. De barman wachtte geduldig.

Amy Marston

Ze had af en toe geslapen en af en toe naar John gekeken of het goed met hem ging. Ze was vreselijk bezorgd aangelegd en John verdiende ook alle zorg die hij nodig had. Hij was haar alles.
Tegen de ochtend merkte ze dat John ontwaakte en daardoor kwam ze langzaam overeind en drukte ze een kusje op zijn voorhoofd.
“Goedemorgen lieverd.” Fluisterde ze tegen hem. Ze streek met haar hand langs zijn wang. “Zal ik eens een paar smeerseltjes op je uitproberen?” Haar ogen glinsterden plagend. Ze was nu eenmaal van de zalfjes en mengseltjes op natuurlijke basis, ze hielpen altijd. Vroeger had ze dat geleerd van een paar oude indianen en ze was die er nog steeds dankbaar voor.

Boerderij John en Amy


Chayenne Lahero

Marcel vertelde haar dat er zat veranderd was, hij gaf een aantal voorbeelden. “Ah, nog meer casanova’s.” Lachte ze nu wanneer hij aangaf dat er ook meer plek was voor Maniakken. Er was geen enkele Maniak die het niet geprobeerd had bij haar, toch bleef het bij haar bij plagen en flirten, verder ging ze nooit. Ze was veel te slim om als slet behandeld te worden of te zijn.
Ze lachte door de woorden van Marcel.
“Een drankje krijg ik toch wel, al zou die dan van iemand anders zijn dan van jou.” Plaagde ze hem. Ze kon echt wel een gratis drankje bemachtigen ergens.
Samen liepen ze naar de saloon en ze zag Maniakken verbaasd kijken.
“Wisten jullie niet dat staren onbeleefd is?” Vroeg ze de mannen, daarna hief ze haar hoofd de lucht in en liep ze de saloon in. Aan de bar nam ze plaats en ze sloeg haar ene been over de ander heen.
“Whisky.” Zei ze tegen Marcel met een knikje, ze haalde haar hoed van haar hoofd af en haalde een hand door haar bijna witte haren heen.

Saloon Rio Dondono

John Marston

Hij dacht aan wat Amy de vorige dag had gezegd, dat hij misschien bij Ryan langs moest gaan. En misschien had ze daar wel gelijk in. Hij zou het gauw genoeg merken als hij toch niet betrouwbaar zou zijn. En daarbij, Ryan was een sheriff, die waren toch wel enigszins te vertrouwen? John besloot maar gewoon een keer langs hem te gaan. Maar dat zou hij pas doen als hij weer een beetje fatsoenlijk kon lopen. Hij wilde het niet riskeren om zo zwak en kwetsbaar als hij nu was te paard naar Armadillo te gaan in zijn eentje. Vooral niet omdat het leek alsof iemand Ryan en John uit elkaar wilde houden.
John werd uit zijn gedachten geschud toen Amy opeens bewoog en een kus op zijn voorhoofd drukte. John glimlachte lichtjes.
"Goedemorgen," groette hij haar terug, terwijl hij haar even aankeek. Ze stelde voor een paar van haar zelf gemaakte zalfjes op hem uit te proberen en John lachte even. Amy altijd met haar zelf gemaakte medicatie. Maar hij moest wel toegeven dat het vaak nog werkte ook.
"Zo lang je het niet erger maakt dan het al is, vind ik het allemaal prima," antwoordde John met een grijns op zijn gezicht. Hij duwde de dekens van zich af en keek naar zijn been. De wond was verbonden dus die kon hij niet zien. Hij kon alleen zien dat zijn been een stukje dikker was dan normaal, maar niet verontrustend dik.


Marcel Marston

Hij knikte kort naar Chayenne toen ze hem liet weten dat ze graag Whisky wilde hebben. Marcel keek nu weer richting de barman.
"Twee Whisky," sprak hij luid en duidelijk. De man knikte als teken dat hij het begrepen had en liep direct weg om het te gaan regelen. Marcel draaide wat op de barkruk en keek Chayenne aan.
"Dus, nog wat avonturen beleefd onderweg?" vroeg hij haar nu. "John toevallig nog gezien, of niet?" vroeg hij er achteraan. Hij was ondertussen al op de hoogte van de aanval op John kort geleden en vroeg zich af hoe het met zijn 'geliefde' broertje ging. Niet dat hij medelijden zou hebben of zo, hij zou er nog eerder om lachen en van genieten.
De barman keerde terug en plaatste twee flinke glazen Whisky voor Marcel. Daarna liep hij terug naar het groepje mannen waar hij eerder al mee bezig was geweest. Marcel pakte een van de twee glazen en nam een klein slokje.