Police Life

Wat zijn Lincoln en Leroy van elkaar?


Zenovia Gaia

Hij vond het jammer dat ze niet zo wanhopig was. "Dan had je sowieso niet mogen kijken, of zou ik er dan wat voor terugkrijgen?" Vroeg ze nu met haar hese stem. Ze gebruikte haar laatste kracht om de motor aan de kant te zetten, dan kon niemand het ding verder nog schade aanrichten. Ze mocht bij hem instappen en dan haalden ze later haar motor. Ze knikte. Dat was prima geregeld vond ze. Hij zou haar kunnen ontvoeren, maar ze was pittig genoeg en liet echt niet over haar heenlopen. Hij zou het dan nog bezuren als hij zoiets zou proberen. Ze liep nu naar de passagierskant en stapte in de auto. Wanneer haar schouder de stoelleuning raakte, ging ze haast door de grond van de pijn. Maar ze liet niets zien.

Euhm, eigenlijk alleen maar heel goede vrienden, maar ze wonen wel samen in het hotel. Ze zien elkaar zo ongeveer als broers.

Leroy Rivers

Bij haar vraag grinnikte hij. ‘Dat ligt er helemaal aan wat je er voor zou willen hebben,’ was zijn reactie. Ze zette haar motor aan de kant, zolang ze hem niet om hulp vroeg, gaf hij ook geen hulp. Hij vond dat hij eigenlijk al wel genoeg deed. Ze ging in de auto zitten, hij deed hetzelfde. Hij keek haar eigenlijk amper aan, hij reed meteen richting de garage, die maar twee straten verderop was. Hij zette de auto neer en hij keek opzij. ‘Blijf maar even zitten, dat is misschien wat beter…’ mompelde hij, daarna kwam hij zelf uit de auto. Hij liep naar binnen, overlegde wat met de jongens, daarna kwam hij weer naar buiten. Als hij zomaar iemand mee zou nemen naar binnen, zouden ze dat waarschijnlijk niet zo waarderen. Daarvoor gebeurden hiervoor veel te rare dingen. Hij wenkte de vrouw waarvan hij de naam nog niet eens wist, de jongens zouden de rest met de auto wel afhandelen.

Oh ik dacht homo xd

Zenovia Gaia

"Je hulp." Zei ze alleen als weerwoord tegen hem als zij hem een striptease gaf of wat hij ook wilde, dan wilde zij zijn hulp bij het stelen van de diamant. Ze keek hem nog even verleidelijk aan, de keuze was aan hem. Bij de garage aangekomen zei hij dat het beter was als ze bleef zitten. Ze gromde even en stapte eigenwijs dat ze was de auto uit. Ze stalde haar lichaam tegen de auto aan en haar oplettende ogen gleden over elk klein detail heen. Ze werd nu door hem gewenkt en met haar heupen wiegend liep ze op de mannen af. Ze deed haar best om niet al te wankel over te komen, maar ze had er wel heel erg veel moeite mee.

Haha, nee xd Al wordt het wel gezegd door mensen op hun school.

Leroy Rivers

'Mijn hulp?' herhaalde hij vragend. Haar verleidelijke blik liet hem slikken, hier was hij gevoelig voor. 'Ik hoef zeker niet te denken aan hulp in huis, of iets anders legaals?' vroeg hij haar. Hij kreeg al meteen de indruk dat ze zich bezig hield met zaken die niet goed waren, maar juist daarom was ze interessant voor hem. Altijd maar dat gezeik over rechtvaardigheid, hij wilde ook af en toe gewoon wat spanning in zijn leven, dat maakte het een stuk interessanter. Misschien was het ook gewoon afzetten tegen alles om hem heen. Na het gesprek was ze heupwiegend naar hun toe komen lopen, de mannen maakten verschillende opmerkingen over dat hij wel een lekker vriendinnetje had. Hij keek ze nors aan, maar hij sprak geen woord. 'Je moet zelf maar overleggen over de prijs, of over wat je wilt. Dat kan ik niet voor je doen,' zei hij bot tegen haar. Hij had zijn handen weer in zijn zakken gestoken en hij bleef haar doordringend aankijken.

Omg homo's hahaha xD

Steven Smith

Hij keek even op toen er een motor voorbij scheurde. Hij had terug kunnen lopen naar het bureau en er agenten achteraan kunnen sturen, maar hij was nu met Rowan en hij wilde er nu voor hem zijn.
Hij liep samen met Rowan het restaurantje in en nam plaats aan een tafeltje in de hoek van het restaurant. Hier zaten ze wel vaker, vroeger echt vaak, als ze samen tot laat werkten en ze dan nog honger hadden na het werk, en samen wat gingen eten en drinken.
"Vertel," mompelde Steven toen Rowan zei dat er een paar dingen waren waar hij over wilde praten.
Na de eerste woorden van Rowan, over het werk, knikte Steven kort. Hij haalde even diep adem en keek Rowan toen aan. "Mij lijkt het het beste als je weer gewoon aan het werk gaat.. Afleiding is goed. Vooral voor ons, geloof ik," zei hij als antwoord. "Daarnaast kan ik je best gebruiken.."
Toen Rowan begon over een psycholoog keek hij even verbaasd op. Meestal was Steven zelf diegene die er over begon tegen Rowan en wilde Rowan het niet. Nu begon hij er zelf over. Alleen was er één verschil, hij zou dan mee moeten van Rowan. Een kleine grijns ontstond op Steven's gezicht. Hij schudde langzaam zijn hoofd en bleef Rowan aankijken.
"Ik zal er over nadenken," antwoordde hij toen maar. En hij luisterde weer naar het volgende onderwerp van Rowan, wat dit keer ging over Leroy. Of hij met hem wilde gaan praten, hem een paar dingen te vertellen over wat er gebeurd was. Steven slikte kort. Wist even niet wat hij moest zeggen. Kon hij dat? Leroy was onwijs koppig en leek hen echt te haten.
"Ik kan het proberen.. Als jij ook een keer goed met hem gaat praten," sprak Steven nu. "En je moet meer met Andrea praten. Over je gevoelens. Andrea houd van je. En zij verteld ook altijd aan jou hoe ze zich voelt. En ik heb nog een tip: Stop met die alcohol. Ik heb best door dat je drinkt. En Andrea ook, geloof mij. En ik denk dat het haar nog meer pijn doet dan mij. Aangezien zij diegene is die nog een kind met je krijgt.. Ze wilt dat je er voor haar kan zijn, Rowan. En voor het kind dat jullie samen gaan krijgen. Ze wilt niet dat haar kind een alcoholist als vader krijgt.. Begrijp dat alsjeblieft.."
Steven zweeg weer even. Hij staarde voor zich uit en leek voor een moment uitgepraat. Toch was dat nog niet zo.
"Wat er met mij gebeurd is.." begon Steven nu weer, zijn stem klonk duidelijk zachter en heser. "Dat doet er niet meer toe, Rowan. Vergeet het. Het is verleden tijd.. Wij moeten verder gaan.." sprak hij gedempt. Al wist hij dat het niet gemakkelijk was zoiets te vergeten. Bij hem zelf zat het onwijs diep. Hij had nogsteeds nachtmerries. En hij vertrouwde zijn eigen agenten niet eens meer voor de volle honderd procent.
Hij beet even op zijn lip en staarde naar de tafel. Hij keek pas weer op toen Rowan zei dat hij even naar de wc moest. Steven mompelde zacht iets van 'is goed' en bleef daarna weer voor zich uit staren.
Ja, hij maakte zich ook druk. Om Lincoln. Vooral om Lincoln. Omdat Darcy hem steeds gezegd had dat als hij ooit weer vrij zou komen van hun, dat ze zich op Lincoln zouden storten. Dat ze zijn leven kapot zouden maken en hem af zouden maken, en dat dat dan zijn schuld zou zijn. Gelukkig was Darcy nu dood, daar kon hij zeker van zijn, want hij had alle kogels in zijn borst ontvangen die in het wapen hadden gezeten. Ook dat zag Steven elke nacht weer terug.
Helaas waren alleen nog niet al die vrienden van Darcy opgepakt. En je wist nooit wat die nog van plan waren, of dat die het nu zouden laten zitten allemaal. Steven zuchtte diep. Hij sloot zijn ogen even. Hij maakte zich ook druk om Rowan. Hij was bang dat hij er ooit aan onderdoor zou gaan, geestelijk. Dat hij weer enorm veel zou gaan drinken. Dat hij de relatie tussen hem en Andrea kapot zou maken daardoor. En zijn relatie met Leroy. Steven schudde even zijn hoofd. Hij moest niet te veel nadenken. Hij moest gewoon alles goed in de gaten houden...

Rowan Rivers

De woorden van Steven galmden door zijn hoofd, hij leunde met zijn handen tegen de spiegel aan terwijl de tranen over zijn bleke gezicht heen liepen. Waarom was het gewoon nooit over? Waarom was het nooit gewoon normaal? Hij had wat water in zijn gezicht gegooid en hij had er voor gezorgd dat hij er weer wat toonbaarder uitzag, maar dat was bijna onmogelijk. Het was toch wel aan hem te zien, Steven zag altijd alles. Met tegenzin liep hij terug naar de tafel, hij ging weer op de stoel zitten. ‘Ik wil graag aan het werk, ik zal met Leroy praten, als jij dat ook doet…’ zei hij zacht. ‘Met Andrea kan ik niet praten, Steven. Ik hou zielsveel van haar, maar ze heeft al genoeg meegemaakt. Ze kan mijn problemen daar niet bij hebben, het is al erg genoeg dat ik jou dit allemaal moet vertellen.’ Zei hij. ‘Ik wil niet dat ze zich zorgen maakt, niet nog meer dan nu… ‘ voegde hij er zacht aan toe. Hij wist wel dat Andrea zich al veel zorgen maakte, over hem, over alles, maar hij kon daar toch niets aan veranderen, hij kon er alleen voor zorgen dat het zo min mogelijk was. ‘Ik kan ook niet stoppen met drinken. Dat weet je zelf ook wel… ik zorg gewoon dat ze er geen last van heeft…’ zei hij, zijn stem stierf weg. Hij haalde een hand langs zijn ogen, hij vond het vreselijk om zo zwak te zijn, hierdoor werd zijn frustratie alleen maar erger. Soms leek hij gewoon een bom die op ontploffen stond, elke kleine opmerking kon er voor zorgen dat hij zijn gevoelens niet meer onder controle kon houden. ‘En wat er met jou gebeurd is, doet er wel toe. Het is het belangrijkste wat er de afgelopen tijd gebeurd is. Je kan niet zeggen dat ik het zomaar moet vergeten, want je weet heel goed dat ik dat niet kan. Ik kan het niet vergeten, want het voelde als falen. Ik kon je niet vinden. Niemand kon je vinden. Ik zou er juist voor moeten zorgen dat je veilig was, ik was er verdomme zelf bij! Maar ik was niet in staat om iets te doen, het is gewoon achterlijk en ik kan het niet vergeten. Ik zal het mezelf nooit vergeven en ik weet dat jij het al helemaal niet zomaar vergeet…’ zei hij, zijn stem trilde. ‘Ik hoef niets meer te eten….’ Mompelde hij, ietwat kortaf. Hij had een vreselijke hekel aan dit soort gesprekken.

Zenovia Gaia

"Hartstikke illegaal." Zei ze met een knipoog tegen hem. Verder wilde ze niets weten. "En als je vaker mijn goddelijke lichaam wil zien, tja, dan moet je me wat vaker helpen." Zei ze met een grinnik tegen hem, heerlijk vond ze dit, daardoor werd ze vriendelijker. Daardoor ging ze meer genieten. Ze merkte wel dat hij geïnteresseerd was en ze vond haar lichaam een mooi ruilmiddel. Wanneer ze bij de mannen aankwam werd er iets gezegd over een vriendinnetje. Ze trok een wenkbrauw omhoog en haar blik was genoeg om de mannen het zwijgen op te leggen. De jongen met wie ze mee was gereden had het over de prijs. Ze rukte haar ketting van haar hals af. Ze hield het zwarte bandje aan het uiteinde vast, in het midden bungelde de diamant. "Ik neem aan dat dit genoeg is, daarbij verwacht ik ook dat jullie mijn motor ook ophalen. De diamant is echt, twijfel daar maar niet aan en ook nog eens meer waard dan een normale reparatie." Zei ze kortaf.

Leroy Rivers

Ze gaf aan dat het hartstikke illegaal was, maar eigenlijk vond hij het daardoor alleen maar leuker. Als hij vaker wat van haar lichaam wilde zien, dan moest hij haar vaker helpen. ‘Hm, misschien krijg ik dat ook wel voor elkaar zonder je te helpen…’ zei hij, voor even was er een grijns op zijn gezicht te zien, al werd zijn blik al snel weer hard en ijskoud. Ze rukte de ketting van haar hals, de mannen keken er naar, ze overlegden niet eens maar accepteerden het meteen, ook dat liet hem grijnzen. Het volgende moment liepen ze al weg, nadat Leroy verteld had waar ze de motor konden halen. Hij stond alleen nog met haar, de vrouw waarvan hij de naam niet wist. ‘Wat is je naam?’ vroeg hij daarom aan haar, hij deed niet eens zijn best om vriendelijk te doen, hij kon het gewoon niet echt. ‘Kom maar mee, ik pak wat te drinken, ik neem tenminste aan dat je verder niets beters te doen hebt en wel met mij wilt wachten,’ zei hij, daarna liep hij naar de achterkant van de garage, eigenlijk was het een simpele loods. Er stond een koelkast achterin waar hij twee biertjes uithaalde, hij liep met het blikje in zijn hand terug naar haar en gaf het ding aan.

Zenovia Gaia

Hij dacht wel dat hij het voor elkaar kreeg zonder haar te helpen, ze schudde haar vinger heen en weer in de lucht. "Dat dacht ik toch even niet." Ze ze hooghartig tegen hem. "Voor wat, hoort wat." Klonk haar stem simpeltjes. Haar ketting werd erg snel geaccepteerd en met een grote grijns zag ze de mannen vertrekken. Dat was erg mooi. De jongen vroeg naar haar naam. "Raven." Zei ze, ze gaf aan niemand haar echte naam. Die wist alleen zijzelf. "Jij?" Ze keek hem even aan. Nog steeds was ze stug en afstandelijk, maar er kon zo af en toe wel een glimlach bij haar vanaf. Ze mocht met hem meekomen en hij had het over drinken, zonder het antwoord af te wachten liep hij al naar de koelkast en haalde hij twee biertjes eruit. Natuurlijk. Bier. Hoe voorspelbaar. Ze nam het blikje aan, ze probeerde het open te maken, maar ze ging door de grond van de pijn in haar pols. Toch was het klikje te horen dat het blikje open ging.

Leroy Rivers

‘Ik heb zojuist gezorgd dat je motor direct gemaakt wordt en dat je geen gezeik met de politie hebt. Daar verwacht ik toch ook wel iets voor terug…’ gromde hij naar haar. Hij liet zich op de oude bank zakken, die tegen de wand van de loods aanstond. Hij opende het blikje en hij nam een paar grote slokken, daarna keek hij weer op naar haar, omdat ze haar naam zei. Hij vroeg zich af of ze echt zo heette, maar hij besloot dat het hem niet boeide. ‘Leroy,’ zei hij, toen ze zijn naam vroeg. Hij zat helemaal onderuit gezakt, hij haalde zijn mobiel tevoorschijn om een kort smsje naar Lincoln te sturen met waar hij was. Hij keek even hoe laat het was, hij probeerde een inschatting te maken van hoe lang het zou duren voor hij gezeik zou krijgen omdat hij weg was, maar dat kon nog wel even duren. Bovendien was dat voor hem geen reden om terug te gaan, hij was liever hier, of ergens anders waar de mensen wel relaxt met hem omgingen. ‘Dus, vertel eens wat over jezelf, nu we hier toch moeten wachten…’

Zenovia Gaia (De Raaf)

Hij gromde tegen haar wat hij allemaal niet voor haar had gedaan. “Weet je wat? Breng me straks nog naar het ziekenhuis en daarna mag je een nachtje bij me overnachten. Deal?” Vroeg ze nu aan hem met een speelse glimlach rond haar lippen. De rits van haar pak haalde ze een klein stukje verder open tot ongeveer halverwege haar borst. Er was nét niet teveel te zien. Met een zachte kreun ging ze zitten op de bank naast hem. Hij zei zijn naam nog en daarna haalde hij een mobieltje uit zijn broekzak. Ze nam een grote slok van het bier en zuchtte zacht even. Ze was doodop. Toch keek ze naar Leroy, er was iets aan hem. “Je bent liever niet thuis, is het wel?” Vroeg ze opmerkzaam aan hem. Daarna vroeg hij of ze wat over zichzelf kon vertellen. “Nee.” Zei ze kort tegen hem. Ze had een hekel aan die vraag en ze keek hem vol afkeer aan.

Leroy Rivers

Hij hoorde haar aanbod, waardoor hij grijnsde. Niet alleen omdat het hem wel aanstond, maar eigenlijk ook omdat ze gewoon interessant was en hij liever ergens anders was, waar dan ook. Bovendien was het geen moeite om haar naar het ziekenhuis te brengen. ‘Ja, deal,’ zei hij dus ook. De speelse glimlach stond haar goed, al vond hij die harde blik haar ook wel leuk staan. Ze maakte toch niet veel indruk op hem als ze hard reageerde, dat was hij namelijk wel gewend. Ze trok de rits van haar pak iets naar beneden, zijn blik volgde haar bewegingen meteen, al stopte ze precies op het moment dat het interessant begon te worden, waardoor hij haar weer grijnzend aankeek. Hij zag haar een grote slok van het bier nemen, daarna trok ze opeens de conclusie dat hij liever niet thuis was. Ze wilde niets over haarzelf vertellen, dat was wel duidelijk. ‘Dus ik moet wel antwoord geven, maar je gaat mij niets vertellen?’ vroeg hij haar, met een doordringende blik in zijn ogen.

Zenovia Gaia

Het was een deal en ze knikte, dat was mooi, kon ze tenminste veilig naar het ziekenhuis en werd ze ook nog eens thuisgebracht. Wat die nacht zou gebeuren, vond ze totaal geen probleem, ze vond het zelfs leuk. Deze jongen was misschien een paar jaar jonger dan haar, hij zou het als geweldig ervaren en daar keek ze nu al naar uit. Hij zag zijn blik de rits volgen, hij leek teleurgesteld dat ze niet verder ging. “Er moeten wel een paar geheimpjes overblijven voor vannacht.” Zei ze uitdagend tegen hem. De vraag die hij daarna stelde viel natuurlijk wel te vertellen. “Daar komt het wel op neer.” Zei ze tegen hem. Ze dronk haar blikje leeg en deukte het in. Alcohol verdoofde misschien de pijn een beetje.

Leroy Rivers

Hij grijnsde weer door haar uitdagende opmerking, hij vond dit geweldig. ‘Ja, natuurlijk…’ zei hij instemmend, voor het eerst lag er een oprechte vrolijke blik in zijn ogen, al betrok het heel erg snel weer en was hij weer hard en kil, zoals meestal. Hij was gewoon apart, soms was het heel erg, soms was het wat minder. Het kwam waarschijnlijk gewoon door zijn verleden, hij had nooit een stabiel leven gehad en dat alles had hem gemaakt tot hoe hij nu was. Ze zei dat het er wel op neer kwam, daardoor snoof hij even. ‘Je weet zo wel genoeg over mij, toch? Zo veel interessants is er niet te vertellen…’ gromde hij. Hij dronk zelf ook het blikje leeg, daarna kwam hij overeind en pakte hij twee nieuwe blikjes uit de koelkast, hij gaf haar het blikje weer aan. De mannen kwamen ondertussen terug en begonnen met de auto en de motor, hij zuchtte, hij verveelde zich nu alweer. Hij verveelde zich eigenlijk constant, dat was ook wat er voor zorgde dat hij allemaal dingen deed die zijn omgeving liever niet had.

Zenovia Gaia

Hij stemde met haar in en ze zag een vrolijke blik in zijn ogen, daarna werd hij weer kil. Weer gleed haar blik onderzoekend over hem heen. Hij had waarschijnlijk veel meegemaakt in zijn leven, hij was zo gevormd door zijn omgeving, zo was hij niet echt. Waarschijnlijk was hij altijd een vrolijke en gezellige jongen geweest als hij niet zoveel had meegemaakt. Hij gaf aan dat ze zo wel genoeg over hem wist. Hij had weinig interessants te vertellen. Ze zuchtte weer eens. “Prima.” Zei ze tegen hem met een wegwerp gebaar. Ze keek uit het raam en zag de mannen arriveren met haar trots. Haar motor. Ze keken af en toe naar haar en ze deed haar best om er zo verleidelijk mogelijk bij te zitten, al leek dat steeds onmogelijker door de pijn die haar echt nekte. Ze pakte het volgende blikje bier van hem aan. Dit keer lukte het haar niet meteen om het blikje open te maken, haar pols deed ongelooflijk veel pijn en dat gepaard met haar schouder…

Leroy Rivers

Hij zag echt wel wat ze deed, ze trok duidelijk de aandacht van de mannen. ‘Als je dat even niet doet, zijn ze waarschijnlijk sneller klaar…’ gromde hij tegen haar. Hij keek opzij, ze kreeg het blikje niet open, nu pas realiseerde hij zich dat ze waarschijnlijk pijn had. Zonder iets te zeggen pakte hij het blikje van haar af en maakte hij het voor haar open, daarna gaf hij het terug. Hij kwam overeind en hij liep naar de mannen toe, eigenlijk alleen maar omdat hij echt niet stil kon zitten. Hij moest iets te doen hebben. Hij bekeek de motor even kort, daarna draaide hij zich weer om naar Raven, omdat ze toch een stuk interessanter was. Zijn blik was doordringend, zijn ogen waren iets samengeknepen. Hij draaide zich weer naar de mannen, hij zei dat ze de auto eerst moesten doen, dan kon hij haar naar het ziekenhuis brengen. Ze konden de motor ook morgen nog wel ophalen. Hij liep weer naar haar toe, hij ging naast haar zitten en hij zuchtte zacht. ‘Woon je hier in de buurt, of is het ver rijden?’ vroeg hij haar, vrij kortaf.

Zenovia Gaia

“Wat? Mag ik geen andere mannen aandacht geven?” Ze keek nu naar hem met een opgetrokken wenkbrauw. “Één avondje plezier betekent nog niet meteen dat ik van jou ben.” Plaagde ze hem uitdagend. Ze genoot van spelletjes. Snelheid en verleiding, dat waren haar sterkte punten. Het blikje werd uit haar handen gepakt en Leroy maakte het voor haar open om het vervolgens weer aan haar terug te geven. Ze bedankte hem niet, ze wilde niet toegeven dat ze zwak was op dit moment. Ze nam weer een grote slok en zag hoe hij op stond en weer weg liep. Ze keek hem na en eenmaal bij haar motor keek hij weer op naar haar. Al heel erg gauw was hij bij haar terug en vroeg haar of ze in de buurt woonde. “Vanaf het ziekenhuis is het tien minuutjes met de auto.” Gaf ze heel erg zacht aan. Ze begon zich echt zwak te voelen.

Leroy Rivers

Door haar conclusie keek hij haar heel fel aan. ‘Daar gaat het helemaal niet om,’ gromde hij bot. ‘Ik wil gewoon snel weg hier…’ siste hij. ‘Bovendien weet ik nog helemaal niet of het wel zo plezierig zal zijn, dat is nog maar afwachten… en ik zit al helemaal niet op gezeik te wachten…’ voegde hij er aan toe. Bij de volgende vraag die hij haar stelde, kreeg hij een zacht antwoord. Het was duidelijk dat ze echt last had van de val, al leek ze dat te willen verbergen. Het ging haar duidelijk niet zo goed af. ‘Nou, misschien gaat er wel helemaal niets van komen vannacht, als jij zo zwak bent…’ mompelde hij, het klonk beledigend, hij was gewoon niet anders gewend. Gelukkig kreeg hij vrij snel te horen dat de auto klaar was, hij liep weer naar de mannen toe, na even kort gesproken te hebben over het geld, wenkte hij Raven weer. Waarschijnlijk was ze wel blij dat ze naar het ziekenhuis konden gaan.

Zenovia Gaia

Hij gromde en siste tegen haar, ze haalde alleen haar schouders maar op, al was dat geen verstandig idee. Ze kreunde zacht door de pijn in haar schouder. Ineens zei hij tegen haar dat het er misschien helemaal niet van ging komen als zij zo zwak was. Haar ogen schoten vuur. “Ik. Ben. Niet. Zwak.” Klonk ze kwaad tegen hem. Ze keek hem razend aan. “Ze gooien me vol pijnstillers. Ik red me wel.” Gromde ze daarna. Ze haalde diep adem en keek van hem weg. Hij ging weer weg en leek wat te onderhandelen in de garage, daarna werd ze gewenkt. Opgelucht haalde ze adem en kwam ze langzaam overeind. Weer wankelde ze op haar hakken, maar ze liep zo goed en kwaad als ze kon naar de auto toe. Zonder wat te zeggen, nam ze plaats aan de passagierskant.

Leroy Rivers

‘Ik mag het hopen,’ gromde hij tegen haar. Ze kon wel zeggen dat ze niet zwak was, hij verwachtte toch wel wat van haar. Een deal was een deal, ze deed haar best maar. Ze kwam naar de auto toe, zodra ze zat reed hij weg. Hij wist de weg naar het ziekenhuis heel goed, veel te goed eigenlijk. De afgelopen tijd was hij er te vaak gekomen, al ging hij er liever niet heen. Hij tikte ongeduldig met zijn vingers op het stuur zodra ze ergens moesten wachten, hij had echt geen geduld, helemaal nooit. Hij reed veel te hard, maar deze keer lette hij wel wat beter op dat er geen idioten zoals Raven tegen hem aan zouden rijden. ‘Hoe weet ik dat je je wel aan je afspraak houdt?’ vroeg hij opeens, licht uitdagend. Dit was tenminste leuk, het was niets om maar zwijgend naast elkaar te zitten.

Zenovia Gaia

Hij reed hard, maar ze was wel wat gewend, haar ogen schoten over de straat, al bestuurde ze de auto niet, toch lette ze heel erg goed op. Haar zintuigen waren erg scherp en ze wist dondersgoed waar ze op moest letten in het verkeer. Alleen de botsing met Leroy was een foutje geweest, maar uiteindelijk viel de schade mee. Hij wilde weten hoe ze zich aan haar afspraak zou houden. “Als er vannacht niets gebeurd, zal ik je alles over mijn leven vertellen wat je van me wilt weten.” Zei ze monotoon tegen hem en ze keek recht voor zich uit. Tot haar opluchting zag ze het ziekenhuis in zicht komen. Het grote gebouw was vroeger misschien spierwit geweest, maar nu was de groene aanslag overal te zien. Er was nergens meer genoeg geld de laatste tijd, zelfs aan uiterlijk werd geen geld meer besteed. Het was meer dan zonde.

Leroy Rivers

Hij luisterde naar haar monotone stem, door wat ze zei schudde hij zijn hoofd. ‘Alsof dat mij iets interesseert… jou levensverhaal heeft geen waarde voor mij…’ gromde hij. Hij parkeerde de auto, hij zou er wel voor zorgen dat hij kreeg wat hij van haar wilde, al ging hij er eigenlijk wel vanuit dat ze zich aan haar woord zou houden, ze was niet het type om loze beloftes te maken. Hij stapte uit, hij wachtte tot Raven ook uit de auto stapte, daarna liep hij naar de ingang van het ziekenhuis. Hij liep vrij langzaam, hij wist dat ze hem waarschijnlijk maar moeilijk bij kon houden op die hoge hakken, terwijl ze zo aan het wankelen was. Hij had zijn handen alweer in zijn zakken gestoken en hij keek strak voor zich uit. Hij vond het vreselijk om hier naar binnen te moeten, maar hij liet zich niet zomaar kennen.

Zenovia Gaia

Het had allemaal geen waarde voor hem, toch had hij een paar uur geleden nog willen weten wie ze was. Hij was echt onmogelijk en ze stapte maar moeilijk de auto weer uit. Ze liep stevig door, ze merkte heus wel dat hij langzamer liep voor haar, maar ze had er flink de pas in. Ze liet zich echt niet zomaar kennen. Zenovia was eigenwijs en eigenzinnig. Ze was wie ze was en dat moest hij dan ook maar accepteren. Ze merkte dat hij wat aarzelend was over het ziekenhuis. “Slechte herinneringen?” Vroeg ze aan hem. Ze stapte het ziekenhuis binnen en rook meteen de verachtelijke geur van de hygiëne in het ziekenhuis, waarom moest het altijd zo erg stinken? Het ziekenhuis was vaak juist een bron van bacteriën. Ze mocht naar de eerste hulp en werd haast meteen geholpen.

Leroy Rivers

Ze trok opnieuw een conclusie, het was vreselijk irritant. ‘Niets wat er toe doet,’ gromde hij haar toe. Ze was echt heel erg vervelend, hij snapte niet dat hij al deze moeite deed. Of eigenlijk begreep hij dat wel, maar hij wilde niet aan zichzelf toegeven dat hij haar wel interessant vond. Misschien was het ook gewoon een vlucht, hierin kon hij vluchten, dan hoefde hij tenminste niet in het hotel te zitten en zich dood te vervelen. Ze werd eigenlijk meteen geholpen, hij mompelde nog dat hij op de gang bleef wachten, hij had echt geen zin om met haar mee te gaan. Hij liep naar een automaat toe waar hij een bekertje water uit haalde, daarna ging hij op een stoel in de gang zitten, hij hoopte maar de ze snel met haar klaar waren, want hij was hier echt liever niet.

Zenovia Gaia

Gelukkig bleef Leroy wachten in de wachtruimte, ze had er helemaal geen zin in om hem mee te hebben. Ze loog alles bij elkaar om haar verwondingen te verklaren. Ze was met haar motor over de kop geslagen, er lag wat op de grond waardoor de motor onderuit ging. Het was een geloofwaardig verhaal en ze hielpen haar allemaal heel erg goed. Na een lange tijd was haar schouder verbonden en haar pols zat in het gips. De wond op haar buik was schoongemaakt en alles was nog goed gehecht. Ze was volgestopt met pijnstillers en daardoor voelde ze zich vrolijker dan zou moeten. Ze kwam de gang weer in en liep naar Leroy toe. “Zullen we samen wat gaan eten?” Vroeg ze nu aan hem, ze begon honger te krijgen, en er was nog tijd genoeg voor ze naar bed zouden gaan.