Police Life

Steven Smith

"Ik ben zeker een engel, ik ben altijd iedereen zijn favoriete persoon," grijnsde hij nog even naar Rowan. Hij was blij om te zien dat Rowan zich duidelijk weer iets beter voelde, al wist hij ook dat hij de helft altijd niet liet zien. Toch was er duidelijk verbetering.
"Het is oké, ik heb wel gekkere dingen gezien in mijn leven," merkte Mellany op toen Rowan zijne excuses aanbood. "Anders had Steven mij waarschijnlijk ook niet gevraagd hier naar toe te komen. Of had ik wel geweigerd," glimlachte ze eerlijk. Daardoor knikte Steven kort en grinnikte hij even.
"Ik weet wel wie ik wel en niet mee kan brengen hierheen," beaamde hij. Daarna keek hij Rowan weer aan. "Hoe is het met Katelynn? Of slaapt ze nog?" vroeg hij nu.

Rowan Rivers

'Je bent mijn favoriete persoon, dat is ook wat waard toch?' vroeg hij nu grijnzend aan Steven. Mellany zei dat ze inderdaad gekkere dingen had gezien in haar leven en anders had Steven haar niet gevraagd of had ze geweigerd. 'Gelukkig. Maar toch voel ik mij verplicht excuses aan te bieden. Dit is niet een situatie waarbij ik mij heel erg op mijn gemak voel, dus ik hoop dat hij je de volgende keer onder andere omstandigheden meeneemt.' zei hij nu. Steven vroeg of het met Katelynn was en of ze nog sliep. 'Ze was wakker net en het ging redelijk. Beter dan de afgelopen uren. Maar ze is erg zwak en haar lichaam heeft het zwaar te verduren.' zei hij. 'Ik ben even roken.' zei hij direct daarna. Hij kon wel wat buitenlucht gebruiken. Hij haalde het pakje sigaretten uit zijn zak en hij ging buiten op de rand van de tafel zitten. Hij staarde voor zich uit terwijl hij de sigaret opstak en hij dacht na over wat er allemaal gebeurd was en over hoe ze nu ooit verder moesten. Hij had nog steeds geen idee. Lichamelijk gezien voelde hij zich wel oké, maar in zijn hoofd was het nog steeds een chaos als hij aan de toekomst probeerde te denken. Hij keek kort om, hij herinnerde zich nog dat hij tegen Steven gezegd had wel met haar te willen praten, misschien zou het hem helpen. Steven leek er van overtuigd te zijn dat het hem zou kunnen helpen, maar nu besloot hij dat het toch beter was om te doen alsof hij zich niets meer van het hele gesprek kon herinneren. Hij zou het vast zelf wel redden en anders niet. Hij wilde niet praten over wat er allemaal gebeurd was en waar hij allemaal last van had. Hij nam een trekje van de sigaret en hij keek weer voor zich uit, wat moest hij de komende tijd gaan doen? De hele dag hier zitten en niks doen?

Katelynn Camryn Leighton

Ze was weer een beetje weggedommeld maar werd nu langzaam weer wakker. Eerst was ze weer iets onrustig, maar ze kalmeerde nu al weer snel en kwam iets overeind. Vermoeid staarde ze wat voor haar uit en duwde zichzelf uiteindelijk helemaal overeind. Ze pakte het glas waar nog wat water in zat en dronk dat met grote slokken op, waarna ze naar de badkamer liep om hem weer bij te vullen en nog een glas water te nemen. De dorst bleef maar aanhouden en ze vulde het glas opnieuw. Ook dit glas dronk ze weer vrij snel leeg, waarna ze het glas wegzette. Ze keek even in de spiegel en begon haar samengeklitte haar wat te borstelen, toen ze plotseling werd overspoeld door een ontzettend misselijk gevoel. Misschien was ze iets te enthousiast geweest met drinken. Ze legde de borstel gauw weg en probeerde de misselijkheid nog weg te slikken, maar hield dat niet lang vol. Ze schoot naar de toilet toe en begon over te geven.

Rowan Rivers

Hij staarde naar de bomen en hij merkte dat hij weer ontzettend de neiging kreeg om weg te vluchten, volledig uit het niets. Hij voelde zijn hartslag gewoon omhoog gaan als hij er aan dacht. Hij maakte de sigaret uit en hij overwoog het heel erg, hij wilde zijn mobiel pakken om wat vage vrienden een berichtje te sturen, maar nu realiseerde hij zich dat hij zijn mobiel aan Steven had gegeven. Juist om dit te voorkomen. Dat liet hem even vloeken, hij baalde van zichzelf. Hij klemde zijn kaken op elkaar om een woede uitbarsting te voorkomen, na een minuut dacht hij dat het wel weer ging en hij liep naar binnen toe. Steven en Mellany zaten nog steeds op de bank en hij aarzelde kort of hij nu verstandig moest zijn of niet, maar toch liep hij er naar toe. 'Ontzettend bedankt dat jullie hier gebleven zijn, maar ga lekker naar huis. Slaap nog een paar uur... wij redden het wel hier.' zei hij met een glimlach op zijn gezicht.

Steven Smith

Hij rekte zich nog eens uit en zette op een gegeven moment de televisie aan. Mellany kwam weer naast hem zitten nadat ze wat te drinken had gepakt en eigenlijk was het ondanks de situatie best gezellig.
Toen Rowan op een gegeven moment weer binnen kwam keek Steven weer op en na zijn woorden keek hij even naar Mellany, en toen weer terug naar Rowan. "We doen het graag," reageerde hij eerst. "En het lijkt ons nog geen strak plan om nu te gaan. We blijven nog even een paar uur, sowieso tot vanmiddag, dan kijken we wel weer verder. Dat vinden we echt niet erg," liet hij weten. Het leek hem gewoon nog niet zo een goed idee om Rowan en Katelynn nu alleen te laten. Hij wilde dat ze het eerst een beetje zouden bewijzen dat het goed ging. Nu waren ze net wakker, hij kon ze nog amper peilen.

Rowan Rivers

Hij zag Steven naar de vrouw kijken en daarna weer naar hem, waardoor hij al door kreeg dat dit niet zo makkelijk ging. Hij zei dat ze het graag deden en dat het hun geen goed plan leek om nu weg te gaan. 'Het gaat prima, echt.... ik red het verder wel.' zei hij nu. Steven zei dat ze sowieso nog een paar uur bleven, tot vanmiddag. Dan zouden ze daarna verder kijken. Ze vonden het echt niet erg. Hij klemde zijn kaken op elkaar en hij moest ontzettend veel moeite doen om niet enorm uit te vallen tegen hem. Hij merkte heel goed hoe kwaad dit hem maakte, maar als hij liet zien wat hij echt voelde zou Steven hem nooit alleen laten. 'Oké, prima. Ik loop nog even naar Katelynn toe.' zei hij uiteindelijk, nadat hij de woede wat weggestopt had. Zonder verder nog iets te zeggen liep hij de trap op, naar Katelynn toe. Hij wilde Steven en die vrouw weg hebben, maar hij wist niet hoe hij dat voor elkaar moest krijgen zonder dat het te erg opviel. Als hij zich normaal gedroeg zouden ze over een paar uur gaan. Dat moest te doen zijn, hij zou wel niet meer met ze praten vanaf nu. Dan kon hij ook niet kwaad worden.

Katelynn Camryn Leighton

Blijkbaar was het bij het opstaan na het overgeven niet helemaal goed gegaan, want nu werd ze ineens wakker op de grond. Ze kreunde even gedempt en krabbelde daarna overeind. Haar blik ging naar de spiegel en ze zag dat er wat bloed op haar hoofd zat. Blijkbaar had ze tijdens haar val de wastafel geraakt. Ze pakte wat toiletpapier en depte het bloed weg, waarna ze het papiertje weggooide en haar best deed om haar doffe, zwakke en vooral bleke gezicht wat op te fleuren met make-up. Ze hield er gewoon niet van als ze er zo onverzorgd en saai uit zag. Zo was ze niet. De flinke wallen in haar gezicht en haar ingevallen wangen waren al erg genoeg.

Rowan Rivers

Toen hij de slaapkamer in kwam merkte hij dat hij lichtelijk gespannen was, maar die spanning viel wat meer weg toen hij Katelynn zag. Hij liep naar haar toe en hij legde zijn handen op haar schouders. 'Ik hou van je.' zei hij zacht tegen haar. Hij drukte even kort zijn lippen in haar hals en daarna sloeg hij zijn armen om haar middel heen, hij bleef dicht tegen haar aan staan. Katelynn was het enige dat er voor zorgde dat hij zich een beetje normaal gedroeg nu, want als hij haar niet had gehad, was hij echt allang weg geweest. Dan had hij dit nooit gedaan, dan was hij nooit gestopt met gebruiken. Hij wilde nu nog steeds weg, maar wel alleen als het met Katelynn een beetje goed ging, niet als ze bang en in paniek was. Gelukkig leek het met haar ook iets beter te gaan, dat stelde hem wel wat gerust. Ondertussen was hij in zijn hoofd bezig met plannen maken over wat hij allemaal wilde gaan doen zodra hij de kans had.

Katelynn Camryn Leighton

Ze hoorde iemand de trap op komen en keek op toen iemand de kamer binnen liep. Het was Rowan. Hij legde zijn handen op haar schouders en zei dat hij van haar hield. Daardoor glimlachte ze even. "Ik hou ook van jou, ontzettend veel," kaatste ze liefdevol terug. Hij drukte zijn lippen in haar hals en sloeg daarna zijn armen om haar middel heen.
Katelynn zuchtte even zachtjes van ontspanning en draaide zich nu iets om, zodat ze ook Rowan voorzichtig vast kon pakken. "Ik ben zo blij dat je er weer bent.. Ik ben echt niets zonder jou.." fluisterde ze zachtjes en eerlijk. Ze drukte even kort een kusje op zijn lippen en keek hem licht glimlachend aan. Haar hoofd bonkte nog wat- waarschijnlijk door de val- maar verder was ze best tevreden over hoe ze zich nu voelde. Voor nu tenminste. Want het was nog lang niet goed.

Rowan Rivers

Ze zei dat ze ook van hem hield, ontzettend veel. Dat vond hij fijn om te horen. Hij liet zijn handen nu langzaam naar haar heupen glijden en hij luisterde naar wat ze zei. Ze draaide zich om en hij keek haar aan, ze zei dat ze blij was dat hij er weer was, ze kon niets zonder hem. 'Hm, dat denk je maar.' zei hij zacht tegen haar. 'Eigenlijk ben je veel sterker dan je denkt. We hebben nog een lange weg te gaan, ook in onze relatie.' zei hij zacht. Hij waarschijnlijk wat meer dan Katelynn. Hij kreeg een kusje van haar, maar daar nam hij duidelijk geen genoegen mee. Hij legde zijn hand vrij dwingend in haar hals en hij zoende haar direct heftig. Zijn andere hand gleed meteen onder haar kleding door. Hij was vreselijk opdringerig en ongeduldig en hij had het zelf eigenlijk niet zo door.

Katelynn Camryn Leighton

Ze voelde zijn handen naar haar heupen glijden en ze schudde even haar hoofd. "Het is zo," bracht ze er koppig tegenin. Ze had het een halfjaar uit mogen proberen en het was haar totaal niet bevallen. Echt niet.
Rowan zei dat ze nog een lange weg te gaan hadden, ook in hun relatie. Daardoor knikte ze dit keer. "Dat weet ik. Maar we zullen ons best doen," glimlachte ze zwakjes. Hij legde zijn hand nu in haar hals en begon haar te zoenen, terwijl ze voelde hoe zijn hand onder haar kleding verdween. Ze ging mee in de zoen, daar was ze nu wel ontspannen genoeg voor en dat deed haar ook goed. Al wist ze dat het wel beter was als hij niet verder zou gaan, want haar lichaam was nog flink gevoelig en beschadigd en dat zou niet pijnloos gaan op het moment. Dat had tijd nodig.

Rowan Rivers

Katelynn reageerde koppig en daardoor grijnsde hij even, want hij vond het leuk als ze zo deed. Ze wist dat ze nog een lange weg te gaan hadden, maar ze zouden hun best doen. Daar reageerde hij eigenlijk niet echt op. Hij was veel te druk bezig met de rest. Ze ging mee in de zoen, waardoor hij nog een heel stuk gretiger werd. Hij trok haar dichter tegen zich aan en hij merkte dat zijn ademhaling versnelde en zijn hartslag omhoog schoot. Hij liet zijn lippen afglijden naar haar hals, terwijl hij ondertussen haar kleding gehaast lostrok. Zijn aanrakingen waren vrij ruw en gehaast, alsof hij dit heel snel gehad wilde hebben. Dat was eigenlijk ook precies wat hij wilde. Hij wilde van het gevoel af en dit was daar een goede manier voor.

Katelynn Camryn Leighton

Ze werd dicht tegen Rowan aangetrokken en ze voelde zijn lippen weer naar haar hals afglijden. Daardoor trokken er toch wat tintelingen door haar lichaam, wat fijn voelde. Ergens wilde ze wel verder gaan, omdat het afleiding gaf en het met hem altijd zo goed voelde. Maar aan de andere kant was ze wat huiverig, bang dat het nog pijn zou doen omdat Bart niet bepaald zacht met haar om was gegaan. En bang dat ze door die eventuele pijn weer in paniek zou gaan raken.
Rowan begon haar kleding uit te trekken en ze probeerde hem iets kalmer te laten worden door af en toe zijn handen vast te pakken.

Rowan Rivers

Hij ademde af en toe diep in en uit om een poging te doen om een beetje rustig te blijven, maar dat was niet zo makkelijk. Hij was veel te opgefokt en het was veel te lang geleden om nog kalm te doen. Hoewel hij zijn best deed om haar echt geen pijn te doen, was het wel duidelijk dat hij dit heel erg graag wilde. Katelynn liet alles toe, maar pakte hem af en toe vast. Op die manier werd hij gedwongen om rustiger aan te doen, maar hij merkte dat hij alleen maar meer opgefokt werd. 'Niet doen. Ik wil je, nu.' zei hij, zijn stem klonk schor en doordringend. Het was ontzettend dwingend, maar in vergelijking met het afgelopen half jaar viel het enorm mee hoe hij tegen haar deed. Hij zette haar nu tegen de muur aan en hij maakte zijn riem los, daarna trok hij zijn broek naar beneden en het volgende moment drong hij hard bij Katelynn naar binnen. Zijn greep op haar lichaam was krachtig en hij zoende haar direct weer, ook dat was heftig.

Katelynn Camryn Leighton

Op een of andere manier durfde ze hem niet te stoppen. Hij gedroeg zich heel anders dan normaal en het leek zelfs een beetje op Bart zijn werkwijze. Daardoor durfde ze hem niet te laten stoppen en durfde ze hem niet goed te zeggen dat het haar niet handig leek als hij verder ging. Zijn woorden klonken ook haast kil en dat zorgde ervoor dat ze verstijfde en helemaal niets meer deed. Ze staarde doelloos voor haar uit en balde haar trillende handen. Toen hij hard bij haar naar binnen drong schoot er een felle pijn door haar lichaam en hapte ze even naar adem. Vlekjes begonnen voor haar ogen te dansen en de wereld begon om haar heen te tollen. Ze klemde haar kaken stijf op elkaar tegen de pijn en haar ogen begonnen te branden.

Rowan Rivers

Hij ademde trillend in en ondanks dat hij echt heel erg graag precies wilde doen waar hij zin in had, kon hij het niet. Als hij naar haar keek zag hij de angst die hem zo kwaad maakte en hij zorgde daar nu zelf voor. Hij wist dat ze hem waarschijnlijk niet durfde te stoppen, maar dat ze dit eigenlijk vreselijk vond. Daarom liet hij haar met heel erg veel moeite los. Hij slikte even moeizaam en hij trok nu gehaast zijn kleding weer aan, maar nu was het onrustige gevoel nog veel erger dan het net al was. 'Sorry, ik wil je geen pijn doen en ik wil je niet zo behandelen.... ik... ik ben nog wat in de war.' zei hij nu zachtjes. Hij wilde het ook echt niet, hij wilde Katelynn juist beschermen. Hij ademde diep in, maar hij kon hier niet langer blijven, dan zou hij haar echt dwingen, hij wist zeker dat hij zich niet meer in kon houden. Daarom draaide hij zich om en liep hij gehaast de trap af. Hij moest weg hier, dat was veel veiliger voor Katelynn. Hij greep zijn jas vast en hij liep direct door naar de deur, hij ging Steven niet om toestemming vragen, hij moest weg hier.

Katelynn Camryn Leighton

Haar ademhaling was versneld en haar ogen stonden wat paniekerig. Toen Rowan haar los liet bleef ze met behulp van de muur nog even staan, al trilden haar benen zo erg dat het niet echt lang meer zou duren voor ze neer zou zakken. Haar lichaam was kapot, ze kon echt gewoon niet meer en dat zorgde er ook voor dat de laatste restjes positiviteit uit haar gezogen leken te worden.
De woorden van Rowan drongen niet eens meer tot haar door. Ze zakte door haar benen en belandde op de grond. Alleen bleef ze achter. Alle angst en paniek leek weer terug te komen, op zulke momenten was ze gewoon het liefst niet alleen. Ze begon weer hevig te trillen en begon weer waanbeelden te zien. De muren leken letterlijk op haar af te komen.

Rowan Rivers

Eenmaal bij de deur aarzelde hij kort, hij wilde haar niet achter laten, hij wist hoe bang ze zou zijn. Maar ondertussen wist hij ook dat hij op dit moment het gevaarlijkste was, hij kon niet bij haar blijven. Hij wist zich echt niet in te houden en hij was ontzettend bang dat hij haar zou dwingen. Hij sloot zijn ogen even en daarna draaide hij toch om. Als ze haarzelf iets aan zou doen zou hij zichzelf dat nooit vergeven, hij wilde het niet. Hij wilde nog steeds samen een toekomst opbouwen, hoe onmogelijk dat ook leek te zijn. Hij liep nu de woonkamer in, daar bleef hij even stil staan, voor zijn blik naar Mellany ging. 'Wil je bij Katelynn kijken? Ze is nogal in paniek en ik kan haar niet helpen.' zei hij, ook dat was doordringend. Hoewel hij een vraag stelde, klonk het meer als een bevel. Hij wachtte ook niet echt op haar antwoord, hij liep zelf al naar buiten toe, de tuin in. Hij wist dat constant roken hem echt niet ging helpen, maar voor zijn gevoel hield het hem iets rustiger.

Steven Smith

Samen met Mellany zat hij televisie te kijken. Daardoor hadden ze ook niet direct door dat er iets gaande was. Pas toen Rowan voorbij liep stond Steven op om achter hem aan te gaan, maar Rowan keerde alweer terug en vroeg aan Mellany of zij bij Katelynn wilde gaan kijken, omdat ze nogal in paniek was en hij haar niet kon helpen. Steven keek ook even kort naar Mellany en knikte langzaam naar haar als goedkeuring.
"Oké," knikte Mellany nu, waarna ze overeind kwam en naar boven liep. Steven bleef even staan en liep toen achter Rowan aan naar buiten. Hij bleef eerst een tijdje naast hem staan zonder iets te zeggen, maar daarna keek hij opzij naar zijn vriend.
"Mellany wilt je helpen," zei hij nu. "We hebben al afspraken ingeroosterd voor je," vertelde hij. "Het zal je echt helpen," glimlachte hij waterig.

Rowan Rivers

Hij ademde diep in en hij keek op toen Steven opeens naar hem toe kwam. Hij schrok er bijna van, terwijl hij het wel verwacht had. Het was een tijdje stil en dat gaf hem de tijd om weer een beetje te kalmeren, al was het opgefokte gevoel er nog steeds. Dat zou niet helemaal weg gaan, waarschijnlijk. Niet als hij hier niets stond te doen. Steven begon te praten, hij zei dat Mellany hem echt wilde helpen. Rowan wilde reageren dat hij niet te helpen was, dat hij er niet op zat te wachten. Het maakte hem bijna kwaad dat Steven er over begon. Ze hadden al afspraken ingeroosterd en het zou hem echt helpen. 'Wanneer is de eerste keer?' vroeg hij na een paar minuten. Hij had de tijd nodig om rustig op Steven te kunnen reageren, hij voelde heel goed dat er niet veel nodig was om hem heel kwaad te maken. Hij wist nog niet of hij het wel zou doen. Of hij echt met haar zou gaan praten. Hij vond het raar, hij schaamde zich en hij geloofde niet echt dat het hem zou gaan helpen. Bovendien maakte alleen al de gedachte aan praten hem ontzettend kwaad.

Steven Smith

Rowan was nog altijd niet zo spraakzaam. Steven moest toegeven dat hij er wel van baalde. Hij miste zijn vriend, hij wilde gewoon weer dat het was zoals voorheen. Het zou nooit echt onbezorgd worden, maar dat was het ook nooit echt geweest. Maar beter dan dit mocht het wel gauw worden van hem.
"Overmorgen," gaf hij kort aan toen Rowan vroeg wanneer de eerste keer was. Steven sloeg zijn armen over elkaar heen omdat de wind vrij koud was buiten en hij staarde wat voor zich uit. Een paar minuten lang. Daarna draaide hij zich weer tot Rowan en pakte hij hem vast.
"Luister, Rowan," begon hij nu streng. "Ik weet dat je dit niet wilt en dat je weer terug wilt krabbelen. Maar ik wil dat je gaat praten. Niemand is daar ooit slechter van geworden. Als je er niet alles aan gaat doen om weer jezelf te worden, ga je meer verliezen dan je lief is," sprak hij duidelijk. "En ik wil je niet nog een keer kwijt, echt niet. Je bent mijn beste vriend en dat zal je voor altijd blijven. Maar ook bij mij is de maat een keer vol. Ik heb ook niet de eeuwige energie om jou te pushen om dingen te gaan doen. Je moet het ook zelf doen, zelf willen. Er zelf voor gaan. Anders heeft het voor mij ook geen nut, als jij de strijdbijl al neergooit. Ik wil je dolgraag helpen, altijd, dat weet je. Maar alleen als je het zelf ook wilt en ervoor wilt gaan."

Rowan Rivers

Hij slikte even  toen Steven zei dat de eerste keer overmorgen was. Dat was al heel snel. Het was even stil, maar daarna begon Steven met preken. Rowan staarde hem even aan en schudde daarna zijn hoofd. 'Ik stond op de fucking stoep, Steven. Ik stond buiten. Maar ik draaide mij om, kwam terug en sta hier, of niet soms? Als ik hier onder uit had willen komen had ik al duizend keer de kans gehad. Natuurlijk vind ik het niet leuk. Ik vind het meer dan niet leuk, ik ben nu al doodsbang en zenuwachtig voor dat gesprek. Maar dat zegt nog niet dat ik het niet ga doen. Geef mij je preek maar als blijkt dat ik niet geweest ben.' Zei hij nu. Tot nu toe deed hij zijn uiterste best om alles goed te doen, om bij elke keuze die hij maakte voor de goede optie te kiezen. Dat viel niet mee, maar hij deed alles wat hij kon. 'Wat heb ik nog meer te verliezen. Jou? Katelynn? Mijn leven? Dit is alles wat ik nog heb, Steven. Ik ben alles al kwijt. Ik ben mezelf kwijt, mijn baan, Ik heb niets meer verder, ik zou niet weten wat ik nog meer zou moeten verliezen. Ik ga met haar praten, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen, wat ik moet doen... Ik vertrouw haar niet, ik schaam mij kapot voor alles en ik geloof niet dat het helpt. Maar ik ga het een kans geven, oké?' Vroeg hij zacht. Het was duidelijk dat hij constant enorm in tweestrijd stond tussen alles, maar hij deed echt zijn best. 'Ik kan niet meer bij Katelynn zijn. Ik kan mij niet inhouden bij haar en ik ga haar dwingen tot dingen die nog helemaal niet kunnen, maar aan de andere kant wil ik zo graag bij haar zijn dat ik mezelf veel te ver dwing.' Vertelde hij nu eerlijk. Hij vertelde het omdat hij Steven wilde bewijzen dat hij echt het goede wilde doen. 

Steven Smith

Eindelijk leek Rowan een beetje open te breken, dat was ook wat hij wilde bereiken, hij wilde hém bereiken.
"Weet ik, en ik vind het ook goed dat je niet weg bent gegaan," zei hij als reactie op Rowan zijn woorden. "En ik begrijp dat je zenuwachtig bent, maar het gaat je echt meevallen, dat weet ik echt zeker," zei hij.
"Je heb nog genoeg te verliezen," sprak hij daarna. "Op het moment heb je net zoveel- al niet meer- dan dat ik heb, behalve een baan. Je moet kijken naar wat je heb, niet naar wat je niet heb."
Hij knikte langzaam toen Rowan zei dat hij het een kans ging geven om met Mellany te praten. "Super. Dat wilde ik gewoon even horen," gaf Steven toe. "Je moet praten. Niet alles voor jezelf houden. Dan maak je het jezelf en ieder ander alleen maar moeilijker," vertelde hij.
Rowan vertelde over het issue dat hij nu had wanneer hij bij Katelynn in de buurt was. Steven sloeg zijn arm nu om Rowan heen, puur om hem te steunen.
"En juist daarom is het belangrijk te gaan praten met Mellany. Ze heeft vaker dat soort problemen verholpen. Heb er vertrouwen in, ga ervoor, ik weet dat je het kan, ik geloof in je.." sprak hij gedempt.

Rowan Rivers

Steven zei dat hij het wist en hij vond het goed dat hij niet weg was gegaan. Hij staarde nu wat verbaasd naar zijn vriend, hij had verwacht dat Steven teleurgesteld zou zijn, boos zou worden, hij wist het niet. Hij had alles verwacht behalve deze rustige reactie terug. 'Steven, serieus? Ze je mij al hier de hele dag zitten en niets doen? Tuinieren? De planten water geven?' vroeg hij nu. 'Op dit moment zou ik liever met je ruilen, geloof ik.' mompelde hij daarna. Natuurlijk was Katelynn hem ontzettend veel waard, maar het feit dat hij geen werk had en dat hij voorlopig waarschijnlijk ook geen werk zou hebben, maakte hem verschrikkelijk nerveus. Hij voelde zich nutteloos daardoor en dat gaf hem een vreselijk gevoel. Hoewel Rowan alles behalve onzeker over kwam, was hij het bij dit soort dingen wel enorm. Hij voelde zich heel erg snel nutteloos en overbodig en het feit dat hij geen werk had maakte dat alleen nog maar erger. Steven zei dat hij wilde horen dat hij Mellany een kans gaf en hij ademde diep in, hij was er echt enorm zenuwachtig voor. 'Ik durf haar nu al amper onder ogen te komen.' mompelde hij. Het was echt heel erg en hij wist nog niet hoe hij het moest gaan doen. Hij moest praten, niet alles voor zichzelf houden, dan maakte hij het alleen maar moeilijker. Hij voelde de arm van Steven om zich heen en hij slikte moeizaam door wat zijn vriend zei. Hij merkte dat hij tranen in zijn ogen kreeg en hij schraapte zijn keel even. 'Jezus, is dit nodig Steven?' vroeg hij daarna mompelend, terwijl hij langs zijn ogen wreef.

Steven Smith

"Wie weet ben je wel een geweldige tuinman, onderschat het niet," grijnsde Steven nu, hij probeerde het een beetje luchtiger te maken. Rowan zei dat hij op dit moment liever met hem zou ruilen, waardoor Steven langzaam knikte.
"Dat snap ik. Maar er zijn ook zat momenten geweest dat dat andersom zo was. Uiteindelijk wordt het wel weer beter, sowieso beter dan dat het nu is. Dat kan niet anders, dat weet jij ook," reageerde hij. Toen Rowan zei dat hij Mellany nu al amper onder ogen durfde te komen keek hij hem weer aan.
"Zo gek is dat niet. Maar je zal merken dat het allemaal echt makkelijker is dan je zelf denkt. Je moet er niet te grote problemen van maken. Het is niet meer dan praten. Ze zal je geen rare dingen laten doen of zo. En je kan altijd aangeven wanneer het te veel wordt. Daarbij weet zij ook wel wat ze doet. Ze heeft jaren ervaring," probeerde hij hem gerust te stellen.
Een kleine glimlach ontstond op zijn gezicht door Rowan zijn reactie toen hij een arm om hem heen had geslagen. "Ja, Rowan, dat is soms even nodig. Daar zijn we vrienden voor, weet je nog?" glimlachte hij flauwtjes.