Police Life

Rowan Rivers

Het eten smaakte hem echt heel erg goed en hij was volledig ontspannen, dat gebeurde eigenlijk niet zo heel erg vaak de laatste tijd. Maar nu was het een heerlijk gevoel. Ze vroeg nu wat voor deal hij in gedachten had en door wat ze daarna zei staarde hij haar even wat verbaasd aan, maar hij grijnsde al vrij snel. 'Nou, zoiets bijvoorbeeld. Dat klinkt als een top idee... laten we dat proberen.' Zei hij tegen haar. Katelynn wist heel goed dat hij het serieus meende. 'Anders bel ik gewoon een taxi. Ook prima. Dan doen we het in een taxi, heb je dat wel eens gedaan?' Vroeg hij haar plagend. Daarna zei ze dat iedereen in leven moest blijven en anders wilden ze een vergoeding. 'Hoezo heb jij een vergoeding nodig? Je hebt toch geld zat?' Plaagde hij haar. Hij kon hier maar beter een grapje over maken, misschien wende hij dan zelf ook wat meer aan het idee, want het bleef voor hem lastig. Hij was hier in gewoon enorm ouderwets. Hij genoot van het eten, het smaakte heel erg goed, maar het was vooral de sfeer die hem goed deed nu. 'Maar, vertel maar eens verder over ladderzatte seks in de auto. Dat soort dingen vind ik altijd leuk om te horen...' Zei hij nu met een uitdagende fonkeling in zijn ogen.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan leek even verbaasd door haar opmerking, maar grijnsde daarna ook. Toen hij over de taxi begon lachte ze even en schudde ze haar hoofd. "En dan sla je de chauffeur straks voor z'n pan omdat hij naar mij kijkt," lachte ze. Ze schudde nog even haar hoofd en nam nog een paar happen van het eten. Het smaakte echt voortreffelijk, ze kon niet anders zeggen.
"Hmm, zeker," knikte ze met haar mond vol toen Rowan zei dat ze toch geld zat had. "Maar na de bruiloft kan ik denk ik wel weer wat centjes gebruiken," grijnsde ze.
Rustig at ze verder, tot haar bord leeg was. Ze legde het bestek erop en haalde de servet even langs haar mond. "Bij nader inzien lijkt een andere plek mij toch iets beter geschikt," krabbelde ze nu grijnzend terug. "Een beetje krap om goed overal bij te kunnen, nietwaar?" lachte ze.
Ze genoot echt van de tijd hier, de uren leken om te vliegen. Voor ze het wist had ze het hoofdgerecht ook al op en kwam het dessert al op tafel. Ze begon al aardig vol te zitten, maar het zag er te lekker uit om te laten staan.
"Ik ben straks te dik om nog seks te hebben denk ik," grinnikte ze nu zacht. Ze wreef even over haar buik, waarna ze weer een hap nam van het dessert.

Rowan Rivers

Hij had het echt vreselijk naar zijn zin zo, hetzelfde leek voor Katelynn het geval te zijn en dat maakte hem weer extra gelukkig. 'Ik denk niet dat ik dat zal doen als ik te druk bezig ben met jou. Maar misschien daarna, wellicht. Maar dan moet hij maar niet kijken, zo simpel is het . ' Zei hij grijnzend. Hij dronk zijn glas leeg en daarna had hij ook zijn eten al op. Katelynn dacht dat ze wel weer geld nodig zou hebben nadat ze getrouwd waren. Daardoor schudde hij zijn hoofd. 'Misschien moeten we dan wat zuiniger gaan leven...' Zei hij lachend. Hij leunde wat achterover en hij haalde een hand door zijn zwarte haar heen. 'Te dik? Vergeet het maar. We gaan nu niet beginnen met het verzinnen van excuses. Twee keer per dag is de afspraak, dus daar gaan we ons aan houden.' Zei hij uitdagend. 'Of je moet met hele goede alternatieven komen, maar anders kom je er helaas niet zo makkelijk van af. En geloof mij, ik kan enorm vervelend worden als ik iets graag wil. Dus bereid je maar vast voor op straks... want er is één ding dat ik graag wil en dat ben jij.' Zei hij met een fonkeling in zijn ogen.

Kateynn Camryn Leighton

Rustig at ze verder van het dessert, het smaakte geweldig, vooral nu in deze situatie. Ze wilde dat dit elke avond kon, dat ze altijd zo zorgeloos konden leven. Maar tegelijkertijd wist ze dat dat er niet in zat voor hun. Hun werk kon gewoon vrij stressvol zijn en door alles wat ze meegemaakt hadden was het nooit volledig zorgeloos. Maar als dit een keer in de zoveel tijd kon, vond ze dat al fijn.
"Zuiniger leven? Ik leef al zuinig genoeg!" protesteerde Katelynn nu grijnzend. "Nee, daar doe ik niet aan. Als je het geld heb moet je het uitgeven, toch?" grijnsde ze nu. Ze nam de laatste happen van het dessert en nam haar mond weer af met de servet, waarna ze ook het laatste slokje wijn achterover gooide.
"Hmm, dat was heerlijk," glimlachte ze.

Leroy Rivers

Katelynn  en Rowan waren uit eten, dus nu had hij zelf wat eten gepakt, voor Lincoln. Waarschijnlijk zou het opvallen als hij opeens eten mee naar boven zou willen nemen, want hij at zelf eigenlijk nooit iets. Hij nam het bord met eten mee naar boven en hij zette het naast Lincoln op het bed. 'Hier, eet wat... Ze zijn nu allebei weg, dus ik kon veilig iets voor je pakken.' Zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht tegen zijn vriend. Hij ging zelf op de grond tegen de muur aan zitten en Brody kwam voor Lincoln zitten. De hond was duidelijk gewend om te bedelen voor zijn eten. 'Rowan zei dat ze uit eten zouden gaan en dat ze daarna terug komen en dat hij met mij wilt praten...' Zei hij zachtjes . Hij vond het duidelijk echt niet leuk, hij was doodsbang om te moeten praten. Hij wilde niet van slag raken door wat er gezegd zou worden. Hij was ook bang dat ze boos op hem zouden worden en dat wilde hij liever niet. Hij wilde niemand teleurstellen, maar hij wist dat hij dat wel deed. Hij zag gewoon niet in hoe hij dit anders moest doen. Het afgelopen jaar was het enige dat hem bezig hield het krijgen van drugs. Het bij elkaar verzamelen van genoeg geld om het te kopen en verder had hij nergens rekening mee hoeven houden en had hij nergens aan hoeven denken. Nu opeens moest hij nadenken over wat er met hem gebeurd was en dat kon hij echt niet. Hij vond het afschuwelijk. Leroy had nooit echt geleerd ergens over te praten en hij was van zichzelf ook nog eens enorm gesloten, wat het niet makkelijker maakte.


Rowan Rivers

Het was duidelijk dat Katelynn hier net zo van genoot als hij deed en dat vond hij heel erg fijn om te merken. Ze verdiende het om te genieten en tot rust te komen. 'Jij moet met jouw geld doen wat jij wilt.' Zei hij grijnzend tegen haar. Hij vond het allemaal wel prima, het maakte voor hem niet zo veel uit. Hij dronk een slokje van zijn wijn, maar als hij zelf terug wilde rijden was het een beter idee om het hier ook bij te laten zitten. Hij wist dat hij nog prima kon rijden, maar Katelynn zou het waarschijnlijk niet zo'n heel erg goed idee vinden. Dat begreep hij ook wel. Hij schrok op doordat zijn mobiel opeens ging en hij haalde de telefoon uit zijn zak, hij zag dat het Blake was. Hij aarzelde even, maar klikte het gesprek toen weg. Als het echt dringend was zou Blake hem niet persoonlijk bellen, waarschijnlijk . Bovendien wilde hij liever genieten van een avond vrij, hij vond dat het wel mocht. Dit kwam morgen wel. Hij dronk zijn glas leeg en hij keek weer naar Katelynn. 'Ik vind het fijn als je het naar je zin hebt. Dan ben je nog aantrekkelijker dan normaal.' Zei hij grijnzend .

Even geen zin in Linciepinkie

Katelynn Camryn Leighton

Ze glimlachte even naar Rowan en keek hoe hij ook zijn wijn opdronk. Niet veel later ging zijn mobieltje af. Hij leek het gesprek weg te klikken.
"Je mag best opnemen hoor, als diegene maar niet onze avond verpest," zei ze nu met een kleine grijns op zijn gezicht.
De volgende woorden van Rowan deden haar weer even glimlachen. Ze hield de ober aan en vroeg hem om nog een wijntje, en toen ze die eenmaal op had wenkte ze de ober opnieuw en vroeg ze om de rekening. Ze gaf een flinke fooi en rekende het af, waarna ze overeind kwam. Daarna keek ze weer naar Rowan.
"Zullen we maar gaan?" vroeg ze hem. Hij wilde immers nog met Leroy praten en het leek haar het beste als dat niet al te laat zou gebeuren.

Rowan Rivers

'Het is Blake. Ik weet niet precies wat het is, maar het kan vast tot morgen wachten.' Zei hij tegen haar. Waarschijnlijk had het niet echt zo veel haast. Katelynn stelde voor om maar te gaan en hij vond dat ook wel slim, anders zou het meteen zo laat zijn. Dat wilde hij niet. Hij pakte Katelynn vast en even later reden ze richting huis. Onderweg legde hij zijn hand op haar been neer en hij keek even opzij. 'Stel dat het niet echt goed loopt vanavond, probeer je er dan buiten te houden... Ik wil niet dat Leroy zich gaat afreageren op jou. Dat zou ik heel erg vinden.' Zei hij zacht tegen haar. Hij parkeerde de auto en hij stapte naar buiten, hij zag dat hij een berichtje van Blake had nu. Daarin vroeg zijn collega of hij hem terug wilde bellen als hij in de gelegenheid was. Hij liep met Katelynn naar binnen en hij besloot eerst met Leroy te praten en dan Blake terug te bellen. Hij legde zijn spullen op het aanrecht en daarna riep hij Leroy, die al vrij snel beneden verscheen. De jongen was zichtbaar onrustig. Rowan begreep het wel, maar hij wilde toch echt met hem praten. 'Ga maar zitten.' Zei hij tegen zijn zoon. De jongen nam plaats op de bank en tikte onrustig met zijn vingers op zijn benen. Rowan wist nog steeds niet echt wat hij moest gaan zeggen.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan gaf aan dat Blake hem gebeld had, maar dat dat vast wel tot morgen kon wachten. Daardoor knikte ze kort. Als hij dat dacht, vond ze het prima. Ze wist niet waar Blake hem over wilde spreken maar het zou wel goed zitten.
Samen met Rowan liep ze terug naar de auto en onderweg keek ze weer wat naar buiten. Rowan's hand lag op haar been en toen hij begon te praten keek ze op.
"Je weet dat ik dat niet kan," reageerde ze op zijn woorden. Als het tussen Rowan en Leroy fout zou lopen, zou ze zich er echt niet buiten kunnen houden. Zo was ze gewoon niet. "Maar je moet er niet vanuit gaan dat het niet goed gaat... Heb een beetje vertrouwen.. Bij mij flipte hij toch ook niet?" glimlachte ze nu.
Eenmaal thuis liep ze meteen door naar de keuken en zorgde ze dat de hondjes vers voer en water kregen. Daarna pakte ze haar mobiel en scrolde ze door haar mailtjes heen. Een dagje vrij en haar inbox stroomde alweer helemaal over. Ze zuchtte even zachtjes en opende een paar berichtjes.

Rowan Rivers

Katelynn zei dat hij een beetje vertrouwen moest hebben, want Leroy had bij haar ook niks gedaan. Dat was misschien wel waar, maar dat gaf niet echt een garantie voor hoe het nu zou zijn. Rowan hoopte gewoon dat het goed zou komen. Dat hoopte hij echt. Hij ging tegenover zijn zoon zitten en hij keek Leroy aan. 'Ik maak mij vreselijk veel zorgen om je, Leroy. Ik snap hoe moeilijk het is om te praten over je gevoelens, dat vind ik zelf ook. Maar je kunt op deze manier niet doorgaan.' Zei hij zacht. 'Waarom niet? Stuur je mij dan weg?' Vroeg Leroy hem nu. Rowan schudde zijn hoofd even. 'Natuurlijk niet... zo makkelijk gaat dat echt niet. Daar gaat het ook niet om.' Sprak hij zacht. 'Jij begrijpt er niets van... wat wil je bespreken?' Vroeg Leroy, vrij aanvallend. Rowan wist dat dit kwam omdat hij gebruikt had, maar hij vond het wel moeilijk. 'Ik wil je gewoon helpen.' Zei hij zacht tegen zijn zoon. 'Je kunt niet helpen.. wat wil je dat ik je vertel? Wat hij bij mij gedaan heeft? Vind je dat leuk om te horen? Jij snapt het toch niet. Jij bent nooit verkracht, jij bent de verkrachter!' Schreeuwde Leroy nu vol emotie. De jongen schoot overeind en Rowan stond automatisch ook op. 'Leroy, alsjeblieft... je weet dat dit niet waar is. Ik wil niet dat je zo tegen mij praat.' Zei hij nu doordringend . Als Leroy zo doorging zou hij zijn geduld verliezen, maar het was bijna alsof Leroy het daar om deed. Alsof het vechten en ruzie maken voor hem een soort van uitlaatklep gaf. Alsof het hem afleiding gaf van zijn gevoelens en problemen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze leunde wat tegen het aanrecht aan terwijl ze een mailtje beantwoordde en daarna nog wat mailtjes doorlas. Morgen had ze weer een boel te doen. Dat was ook waarom ze niet heel graag dagen vrij nam, al het werk verschoof weer door. Ze haalde even diep adem en stopte uiteindelijk haar mobiel weer weg. Vanavond zou ze toch niet alle mailtjes af kunnen werken. Dat kwam morgen wel weer.
Vanuit de keuken volgde ze het gesprek tussen Rowan en Leroy een beetje globaal. Toen ze de aanvallende woorden van Leroy hoorde schrok ze even. Het voelde een beetje alsof hij haar ook aanviel, op een of andere manier.
Met grote, krachtige stappen verliet ze de keuken en liep ze richting de jongens. Haar blik stond streng, al verraadde de waterige randjes om haar ogen dat dit onderwerp haar zeker wel erg aandeed.
Ze pakte Leroy zijn schouder vast en keek hem doordringend aan.
"Zitten," klonk haar stem duidelijk maar ietwat trillend. Een korte stilte volgde, maar die verbrak ze zelf weer.
"Moet je perse verkracht zijn om het te begrijpen?" vroeg ze nu aan Leroy. Ze schudde haar hoofd even en keek kort naar Rowan en daarna weer terug.
"Luister, Leroy. Je vader wilt je helpen. Hij geeft om je en hij wilt je helpen. Maar dat werkt niet als je niet geholpen wilt worden. En als je je blijft verzetten. En aangezien ik wél verkracht ben," zei ze nu duidelijk, "weet ik dat het geen enkel zin heeft wat je nu aan het doen bent. Het gaat ons niet helpen, maar bovenal jezelf niet. Je bent hier van harte welkom, altijd, en we willen je ontzettend graag helpen. Maar je start bij jezelf. En als wij je niet kunnen helpen en jij niet geholpen wilt worden door ons, zullen wij extern gaan zoeken voor hulp. Dus maak maar een keuze."
Eerder had ze niet streng willen zijn voor de jongen, maar misschien was het juist beter om grenzen aan te geven. En daarbij ging hij nu gewoon te ver. Ze kon dit niet toestaan, niet hier, niet in haar huis, niet tegen Rowan.
Opnieuw was ze even stil en haalde ze diep adem. Ze staarde voor haar uit, maar keek daarna opnieuw naar Leroy.
"Denk je dat het voor mij makkelijk is? Ik ben meerdere malen verkracht in drie verschillende situaties en door verschillende mannen.. Ze mishandelden mij wekenlang, ik zat opgesloten in een donker hok, alsof ik een beest was.. Ze zaten aan mij en het deed zoveel pijn. Het was zo vernederend, zo vreselijk. Uiteindelijk vocht ik er niet eens meer tegen omdat het toch geen nut had.. " klonk haar stem nu hees. In haar hoofd zag ze de beelden weer terug komen, realistischer dan ooit tevoren. Ze sloot haar ogen even en had moeite met het wegduwen van de beelden.
"En ik kan je vertellen dat ik volledig naar de knoppen was vanbinnen. Mijn hele zelfbeeld is in stukjes gescheurd. Nooit was ik onzeker over mijzelf en over mijn lichaam, en nu wel. Nooit voelde ik mij ongemakkelijk of onveilig bij mannen, nu wel. Het enige dat ik wilde was huilen in een hoekje, niets doen, wachten tot de rot gevoelens en nachtmerries vanzelf zouden vertrekken. Maar dat gingen ze niet. Ik versterkte ze alleen maar door mij terug te trekken en alles voor mijzelf te helpen. Al die losse flarden van mijzelf waren zo ver weggevlogen dat ik ze niet in mijn eentje meer kon vangen. Daar had ik hulp bij nodig. En dat was echt niet gemakkelijk. Want ik schaamde mij dood, en doe dat nog steeds. Maar hoe meer stukjes van mijzelf ik terug vond, hoe beter ik ermee om wist te gaan. En nog steeds ben ik er niet. Nog lang niet. En ik zal nooit meer zo zijn als vroeger. Het litteken zal voor altijd blijven. Maar ik wil er niet in blijven hangen. Dat kan niet, voor niemand niet."
Ze haalde haar trillende hand even door haar haren en beet even kort op haar lip.
"Je vader heeft mij ook veel geholpen, zonder hem denk ik serieus dat ik er niet eens meer was geweest.." klonk haar stem nu zachtjes. Dat geloofde ze echt. Op bepaalde momenten had ze echt niet alleen moeten zijn. En nog steeds had ze dat soort momenten. Een soort van terugvallen.
"Dus... Herkansing... Verman jezelf, raap jezelf bij elkaar, en praat met elkaar. Gewoon normaal, als mannen onder elkaar. En niet als een stel opvliegerige pitbulls. Want dan kunnen we er net zo goed meteen mee stoppen, dat heeft voor niemand zin. Dan zorgen we ervoor dat iemand anders je gaat helpen, of je het nou wilt of niet."

Leroy Rivers

Opeens kwam Katelynn naar hun toe. Hij werd gedwongen om te zitten en dat deed hij ook. Hij staarde in haar gezicht en hij luisterde naar elk woord dat ze zei. Hoewel hij eerst de neiging had ook boos op haar te worden, trok dat langzaam weg. Hij wilde helemaal niet boos tegen haar doen, en de enige reden dat hij zo kwaad op zijn vader werd, was omdat hij zich ergens op af moest reageren. Hij staarde nu voor zich uit, Katelynn vertelde over wat er met haar gebeurd was en daardoor drong wel tot hem door dat hij misschien iets normaler tegen ze moest doen. Maar behalve dat liet het hem wel enorm denken aan wat er met hem gebeurd was. Aan de maanden met Bart. Hij keek nu weer op en hij zag zijn vader de hand van Katelynn vastpakken, hij leek haar oprecht heel erg te steunen. Leroy kende hem gewoon niet zo heel erg goed op deze manier. Niet als bezorgde partner of vader. Katelynn gaf hem nu de keuze en hij ademde langzaam in. 'Ik wil hier blijven... Het spijt mij, ik ben gewoon zo boos op alles en iedereen en ik wil jullie geen pijn doen.' Zei de jongen nu. Rowan knikte nu langzaam, blijkbaar had Katelynn genoeg van zijn respect gewonnen, want hij luisterde duidelijk naar haar. Rowan trok Katelynn wat naar zich toe en hij ging weer op de bank zitten. Hij vond dit heel moeilijk, juist omdat Leroy enorm op hem leek. Daardoor werd het heel vaak juist allemaal erger. 'Katelynn heeft gelijk, alles wat ik wil is jou helpen . Ik ben inderdaad nooit verkracht. Maar dat zegt niet dat ik je niet begrijp. Ik heb genoeg gezien...' Zei hij zacht. 'En ik begrijp ook waarom je gebruikt. Maar dit ga je niet meer lang volhouden. Dat moet je zelf ook door hebben...' Zei Rowan zachtjes. Leroy staarde nu alleen maar naar de grond. 'Ik kan het gewoon niet... Ik kan niet stoppen. Dan is het enige waar ik aan kan denken Bart...' Zei Leroy zachtjes.

Katelynn Camryn Leighton

Blijkbaar leek het te werken wat ze deed. Eerlijk gezegd had ze er totaal niet over nagedacht en was het zeer impulsief geweest. Maar ze was blij dat het de situatie gered leek te hebben.
Tranen stonden in haar ogen doordat ze alles bij haarzelf weer zo naar boven had gebracht en toen Rowan haar hand vastpakte glimlachte ze even zwakjes.
Toen Leroy zijn excuses aanbied knikte ze even kort. "Vertel dat maar aan je vader," zei ze nu, aangezien hij zich vooral onredelijk tegen Rowan had gedragen. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek naar beide mannen op de bank. Eigenlijk leken ze heel erg op elkaar, ook qua gedrag. Dat was wel iets waar Katelynn soms een beetje huiverig van werd. Natuurlijk wist ze van Rowan zijn drugs- en geweldverleden, maar tijdens hun relatie had het allemaal nog wel meegevallen. Ze hoopte gewoon heel erg dat dat zou blijven. Want zoals Leroy nu was, zou ze Rowan niet willen zien. Dat zou haar hart breken.
"Je kan het wel, Leroy. Je moet er in geloven.." zei ze nog tegen de jongen. In haar hoofd herhaalde ze de naam. Het was namelijk heel wat dat hij dat uitsprak. Zelf kende ze ook een Bart, van het werk, maar die zat in een heel ander milieu.
"Ik laat jullie weer even alleen, als jullie je kunnen gedragen.." glimlachte ze nu lichtjes. Ze haalde haar hand door haar haren en liep daarna weer terug naar de keuken en vanuit daar door naar de tuin. In de tuin nam ze plaats op een tuinstoel en ging daar lekker in het zonnetje liggen, terwijl ze haar gedachten weer een beetje op orde probeerde te krijgen. Ze werd er alleen maar onrustig van.
Op een gegeven moment pakte ze haar laptop erbij en begon ze wat rond te neuzen in het enorme systeem van alle politiekorpsen bij elkaar.

Rowan Rivers

Door wat Katelynn zei bood Leroy hem nu ook zijn excuses aan. Hij was verbaasd hoe het mogelijk was dat ze zo veel met hem kon bereiken, Leroy luisterde bijna perfect naar wat ze zei. Katelynn zei dat ze hun weer alleen zou laten en hij glimlachte even naar haar, hij was haar dankbaar. Katelynn ging naar buiten en hij keek weer naar zijn zoon. 'Ik wil niet dat je denkt dat wij je zomaar wegsturen. Dat doen we echt niet. Maar we willen wel graag vooruitgang zien en op dit moment is dat moeilijk. Ik begrijp hoe zwaar het is om te stoppen met gebruiken, maar het is wel iets waar je naar toe moet gaan werken, het is belangrijk. Je lichaam gaat dit op deze manier ook echt niet lang volhouden en ik wil je heel graag nog wat langer bij mij hebben. Ik weet dat onze relatie met elkaar niet altijd goed is geweest, maar ik wil niets liever dan dat herstellen.' Zei hij tegen zijn zoon. 'Dat wil ik ook...' Zei Leroy nu zacht. 'Goed, dan houden we het hierbij voor vandaag. En morgen wil ik graag samen gaan praten over hoe het met je gaat.' Zei hij tegen de jongen. Die knikte en ging meteen weer naar boven. Hij liep zelf naar de keuken en hij pakte een fles wijn uit de koelkast, hij nam twee glazen mee en hij liep naar Katelynn toe. Hij schonk de glazen vol en hij gaf haar een glas aan. 'Ik weet niet precies hoe je het doet, maar je verricht wonderen met hem...' Zei hij zacht tegen haar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze beet zich vast in deze informatie en maakte het haarzelf veel te persoonlijk. Misschien wilde ze deze man zo graag vervolgen omdat dat niet gebeurd was bij de mannen die haar misbruikt hadden. Misschien hoopte ze dat ze het daardoor een beter plekje zou kunnen geven allemaal.
Tussendoor pakte ze even het pakje sigaretten dat nog op het tafeltje buiten lag en stak een sigaret aan. Ze nam een trekje en sloot haar ogen even om te genieten van de zonnestralen.
Een aantal minuten later verscheen Rowan buiten en gaf hij haar een glas wijn aan. Ze pakte het dankbaar aan en nam een slok, terwijl ze de sigaret ook nog tussen haar vingers had.
"Ik weet eigenlijk ook niet hoe ik het doe," glimlachte ze waterig om Rowan zijn woorden. "Ik deed maar wat.."

Rowan Rivers

Hij nam een slokje van de wijn, Katelynn had er wel voor gezorgd dat hij veel meer wijn was gaan drinken. Maar het beviel hem eigenlijk ook wel en op deze manier liet hij de sterke drank iets vaker staan. Hij pakte nu de sigaret van Katelynn af met een grijns op zijn gezicht. Hij nam een trekje en gaf haar de sigaret weer terug. 'Voor iemand die maar wat deed, deed je het bijzonder goed. Ik ben blij dat jij zo tot hem door kunt dringen. Misschien heeft hij wel meer een moederfiguur nodig dan ik ooit had gedacht.' Zei hij zacht tegen haar. De moeder van Leroy was overleden toen Leroy nog jong was en vanaf dat moment was er eigenlijk nooit meer vast iemand in zijn leven geweest, tot hij een relatie kreeg met Andrea. Daarvoor was het meer elke avond een andere vrouw. Hij keek nu weer naar Katelynn en hij nam een paar slokken van de wijn. 'Laat mij raden... je bent opzoek naar Bart?' Vroeg hij haar nu. De naam spookte bij hem ook constant door zijn hoofd. 'Als je ook maar iets vindt laat je het wel weten toch?' Vroeg hij. Hij had Katelynn beloofd zelf geen onderzoek te doen, wat waarschijnlijk ook verstandiger was, maar zodra ze ook maar iets van info had wilde hij zich er niet buiten houden. Hij pakte nu haar kin vast en hij keek haar even doordringend aan, daarna zoende hij haar vrij plotseling nogal heftig.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan pakte de sigaret van haar af om zelf een trekje te nemen, en gaf hem toen weer terug. Ze grijnsde even en nam zelf ook weer een trekje. Ze blies de rook uit en nam toen een paar slokken van de wijn.
Langzaam knikte ze toen Rowan aangaf dat Leroy misschien wel meer een moederfiguur nodig had dan hij ooit had gedacht. "En vastigheid, duidelijkheid," plakte ze er nu aan vast. Elke keer als ze heel duidelijk was tegen Leroy, leek ze tot hem door te dringen.
Ze nam nog een paar slokken van de wijn en scrolde weer door de pagina's heen. Toen Rowan vroeg of ze op zoek was naar die Bart, keek ze weer even op. Hij vroeg ook of ze het wel liet weten als ze ergens achter kwam. Daardoor knikte ze. "Ja, natuurlijk." Ze focustte zich weer op het beeldscherm, maar Rowan pakte haar kin vast en begon haar opeens heel heftig te zoenen. Ze had even de tijd nodig, maar zoende hem toen terug.

Rowan Rivers

Katelynn had gelijk, Leroy had duidelijkheid nodig. Dat had hij ook nooit echt gehad. Hij had altijd alles kunnen doen wat hij wilde en er was nooit echt duidelijkheid geweest over wat wel en niet kon. Hij deed zijn best om dat zelf nu wel te bieden, maar vroeger was dat heel erg anders geweest. Ergens was het ook wel logisch dat Leroy daarom zo op hem reageerde. Katelynn had duidelijk even nodig voor ze door had wat er gebeurde en ze mee ging in de zoen. Daarom hield hij op en keek hij haar grijnzend aan. 'Focus op mij. Niet op werk. Ik weet hoe leuk hij je werk vindt maar ik ben toch echt veel leuker...' plaagde hij haar nu. Hij pakte de laptop van haar af en zette die naast hem neer, zodat ze er net niet bij zou kunnen. Daarna boog hij over haar heen en zoende hij haar meteen weer. Hij liet zijn vingers langs haar hals glijden en hij hield haar vast, zodat ze niet echt de kans kreeg om hem weg te duwen of tegen hem in te gaan. Voor hem was het niet snel genoeg, hij was daarin misschien wel wat extreem, maar hij had zich maanden enorm ingehouden en dat ging nogal in tegen hoe hij eigenlijk was.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan stopte de zoen al vrij snel en zei dat ze op hem moest focussen en niet op haar werk. Daardoor grijnsde ze even. "Hé," reageerde ze protesterend toen Rowan haar laptop afpakte en die naast hem neerzette. Ze deed nog een poging het te pakken, maar ze kwam er niet bij en hij pakte haar vast. Hij boog over haar heen en begon haar weer te zoenen. Ook voelde ze zijn vingers langs haar hals glijden. Nu was zij diegene die de zoen stopte en hem aankeek.
"Moet je niet eerst toestemming vragen?" grijnsde ze nu plagend aan hem, omdat hij nogal opdringerig deed. Ze pakte zijn gezicht nu vast en kwam heel langzaam dichterbij zijn gezicht, drukte haar lippen op die van hem en begon hem daarna weer intens te zoenen. Expres heel langzaam om hem een beetje te pesten, maar wel zeer intens.

Rowan Rivers

Ze protesteerde nog even toen ze niet meer bij de laptop kon, maar hij gaf haar echt de kans niet om weg te komen. Ze vroeg nu of hij niet eerst om toestemming moest vragen en daardoor grijnsde hij even. 'Jij bent gewoon veel te erg gewend dat je overal toestemming voor geeft. Dat zit er natuurlijk een beetje in bij jou, iedereen vraagt constant om toestemming. Maar aangezien je met mij gaat trouwen, hoef ik dat niet meer. Ik val buiten de regels nu...' plaagde hij haar even. Ze ging wel mee in de zoen, maar het was duidelijk expres heel erg langzaam. Hij wist dat ze het deed om hem te pesten en dat lukte op deze manier ook buitengewoon goed. Hij voelde het verlangen in hem oplaaien en hij werd nog iets heftiger. Hij liet zijn handen nu onder haar blouse glijden en hij hield haar dicht bij zich terwijl hij haar aanraakte. Hij stopte de zoen en hij keek haar even aan. 'Moet ik nog steeds toestemming vragen?' Vroeg hij aan haar, met een plagend uitdrukking op zijn gezicht.

Katelynn Camryn Leighton

Ze grijnsde om Rowan zijn woorden. "Nu ga je zeker weer zeggen dat ik mijn werk niet los kan laten," lachte ze. "Maar je valt pas buiten de regels als we daadwerkelijk getrouwd zijn, dus dat is balen voor je," grijnsde ze nu. De zoen werd weer hervat en ze merkte dat Rowan hebberiger werd door haar plagerige zoen. Zijn handen verdwenen onder haar blouse en uiteindelijk stopte hij de zoen en keek hij haar weer aan. Hij vroeg of hij nog steeds om toestemming moest vragen. Daardoor grinnikte ze even. "Altijd," grijnsde ze. Daarna pakte ze zijn gezicht weer vast en begon ze hem opnieuw te zoenen, dit keer wat heftiger. Haar handen gleden van zijn gezicht naar zijn hals en daarna naar zijn borstkas. Ze zocht een weg onder zijn blouse en raakte daarna met haar vingers zachtjes zijn huid aan.

Rowan Rivers

Door wat ze zei grijnsde hij breed. 'Dat is inderdaad zo. Je kunt het niet los laten. Maar daar werken we aan. Dat komt vast goed.' Zei hij tegen haar. Hij voelde dat ze de zoen nu heftiger maakte en daardoor ging hij er maar al te graag in mee. Haar handen gleden nu over zijn spieren heen . Zijn huis tintelde er door en het maakte hem nog iets gretiger. Rowan was op het moment goed in vorm, hij sportte veel de laatste tijd en hij leefde relatief gezond voor zijn doen. Het was ook wel aan hem te zien. Hij genoot van haar aanraking en hij bleef haar intens zoenen. Hij werd steeds iets heftiger en hij maakte nu vrij snel haar blouse los. Hij drukte zijn lippen in haar hals en hij liet zijn handen over haar buik heen glijden. Hij was blij dat ze niet echt moeite had met zijn gedrag. Anders zou dat waarschijnlijk vervelend worden, al werd ze hem wel een keertje zat. Die kans zat er dik in. Hij wist dat hij hierin echt heel erg was.

Katelynn Camryn Leighton

Ze grijnsde even om Rowan zijn woorden, maar kreeg niet de kans om erop te reageren want het zoenen ging weer door. Haar handen gleden over Rowan's lichaam heen en ze voelde zijn handen over haar buik glijden nadat hij haar blouse losgemaakt had. Een tinteling trok door haar lichaam heen en ze knoopte nu Rowan zijn blouse los zodat ze er beter bij kon. Uiteindelijk staakte ze de zoen weer en drukte ze haar lippen zachtjes en teder in zijn hals, waarna ze afzakte naar zijn borstkas en daarna naar zijn buik. Uit het niets ging haar mobiel en daar schrok ze even van. Ze kwam iets omhoog, keek Rowan aan en zoende hem nog even. Daarna nam ze toch afstand en pakte ze haar mobiel.
"Met Leighton," opende ze het gesprek, terwijl ze tegelijkertijd haar blouse weer dicht maakte. Eigenlijk had ze niet op willen nemen, maar aangezien het van wat hogerop kwam kon ze dat maar beter wel doen. Die hielden er niet van als ze slecht bereikbaar was.

Rowan Rivers

Hij voelde dat Katelynn nu ook zijn kleding los begon te maken en hij sloot zijn ogen even. Ze drukte haar lippen op zijn borstkas en daardoor spande hij automatisch wat aan, het was een heerlijk gevoel. Ze gleden af naar beneden en dat maakte het verlangen alleen maar erger en toen ze met haar lippen bij zijn buik kwam kreunde hij zachtjes. Hij liet zijn handen weer over haar lichaam heen glijden, hij werd steeds  iets gretiger en hij schrok daardoor ook een beetje toen haar mobiel opeens ging. Ze zoende hem nog even, maar daarna nam ze afstand en nam ze op. Hij ademde diep in om zichzelf weer een beetje kalm te krijgen, maar dat viel niet mee. Hij voelde het verlangen in zijn lichaam branden en het was moeilijk voor hem om nu opeens te stoppen. Hij pakte zijn glas op en hij goot de drank achterover, daarna keek hij weer naar Katelynn, in zijn blik was bijna te zien dat hij niet wilde wachten. Hij hoopte maar dat dit snel voorbij was.

Katelynn Camryn Leighton

Ze schrok een beetje van wat er aan de andere kant van de lijn verteld werd en dat was aan haar gezicht af te lezen.
"Dat meen je niet.." reageerde ze gedempt. "En er zijn geen sporen naar iemand?" vroeg ze. Ze was weer even stil en luisterde naar de stem aan de andere kant. "Logisch ook, in dit vakgebied weet je wel hoe je jezelf moet indekken.." merkte ze op. Ze schudde haar hoofd even en was weer een tijdje stil.
"Nee, dat snap ik. Maar daar heb ik geen problemen mee, ik heb niets te verbergen.." zei ze nu. Ze liep wat heen en weer terwijl ze belde. Uiteindelijk bleef ze staan bij het zwembad.
"Oké. Is goed. We zullen alert moeten zijn. Ja, fijne avond, dag," hing ze uiteindelijk op. Ze stopte haar mobiel in de kontzak van haar broek en staarde naar het zachtjes kolkende water van het zwembad terwijl zei in haar hoofd druk aan het nadenken was.

Rowan Rivers

Het leek langer te gaan duren dan hij leuk vond. Katelynn kwam overeind en liep heen en weer. Hij bleef even naar haar kijken, maar hij maakte zichzelf helemaal gek van ongeduld en dat was niet zo'n goed idee. Hij kwam overeind en hij twijfelde even of hij zijn blouse weer aan moest trekken en hij gewoon naar binnen moest gaan, maar hij wilde het niet. Daarom gooide hij het ding aan de kant en pakte hij het pakje sigaretten. Hij stak een sigaret aan en hij vulde zijn glas wijn weer bij, terwijl hij probeerde niet naar Katelynn te kijken. Zijn lichaam werd totaal niet rustiger en in zijn hoofd werd alles al helemaal niet rustiger . Hij kon hier echt niet tegen. Hij goot de wijn achterover en hij schonk zijn glas weer bij, daarna hing Katelynn op en kwam hij overeind. Hij nam een trekje van de sigaret en hij keek naar haar. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg hij nu. Al wilde hij het niet eens echt weten, hij wilde vooral weten of het er voor zorgde dat ze nu weg moest of niet. Want dan zou hij waarschijnlijk helemaal niet meer rustig blijven.