Police Life

Steven Smith

Hij keek even opzij en zag Rowan ook staan. Die gaf aan dat hij even wat koffie ging halen en zo weer terug was. Daardoor knikte hij even naar hem en keek daarna weer naar zijn zoon. Lincoln vertelde hem dat hij zo geschrokken was, hij had echt gedacht dat die man hem zou hebben vermoord.
"Onkruid vergaat niet," reageerde Steven daar zwakjes glimlachend op. "Je moet jezelf niets kwalijk nemen, het was goed dat je op afstand bleef," prees hij de jongen daarna. Hij had echt niet gewild dat Lincoln zich erin had gemengd. Zijn zoon had eerder al maanden in het ziekenhuis gelegen door zijn toedoen, dat wilde hij echt niet nog eens hebben.

Rowan Rivers

Na een tijdje had hij zijn koffie op en gooide hij het bekertje weg, daarna liep hij de kamer weer in. Hij bleef wel op afstand staan en hij glimlachte even naar Steven. 'Ik geloof dat Katelynn en ik geluk hebben gehad dat jullie in de buurt waren. Bedankt daarvoor.' zei hij nu. Hij wist dat Steven zou zeggen dat hij hem niet hoefde te bedanken, maar hij was wel dankbaar en hij wilde het uitspreken, want hij voelde zich er al rot genoeg over. Maar nu was het over en hij hoopte dat Steven snel een beetje zou herstellen. 'Heb je enig idee hoe lang je hier moet blijven?' vroeg hij nu aan zijn vriend.

Steven Smith

Na een tijdje kwam Rowan de kamer weer in en zei dat Katelynn en hij geluk hadden gehad dat zij in de buurt waren geweest. Ook bedankte hij hem. Steven glimlachte weer even lichtjes.
"Ik wil inderdaad niet weten hoe het anders was verlopen," zei hij eerlijk. "Maar je hoeft mij er echt niet voor te bedanken. Ik was al blij genoeg dat ik die vent tegen wist te houden toen hij op de deur af liep. Hij schrok zich dood," vertelde Steven. Hij ging even verliggen en haalde zijn hand stijfjes door zijn haren.
"Als het aan mij ligt ga ik vandaag nog naar huis," zei hij vervolgens tegen Rowan. De pijnmedicatie sloeg wel goed aan en de pijn die hij nog voelde kon hij wel mee leven. De artsen hadden nog niet echt gezegd wanneer hij weg mocht. Ze wilden hem vast nog even 'houden' ter observatie, maar hij zou wel proberen gauw weg te mogen. Hier liggen was niets voor hem.
"Hoe gaat het bij jullie thuis?" vroeg Steven nu.

Rowan Rivers

Steven zei dat hij inderdaad niet wilde weten hoe het anders was verlopen, maar hij hoefde hem er niet voor te bedanken. Hij was blij genoeg dat hij die vent tegen kon houden. Daardoor grijnsde hij even. 'Dat heb je goed gedaan.' zei hij tegen Steven. Hij was er zelf ook blij mee. Steven zei dat hij vandaag nog naar huis ging, als het aan hem lag. 'Dat zal wel niet gaan gebeuren, maar als het goed met je gaat ben je hier vast zo weg.' zei hij tegen zijn vriend. Steven vroeg nu hoe het bij hun thuis was en hij keek kort op naar Lincoln, daarna keek hij weer naar Steven. 'Drukker dan normaal nu.' zei hij met een glimlachje op zijn gezicht. 'Maar wel oké, Katelynn is duidelijk enorm opgelucht en tussen ons gaat het goed, wat een wonder is na wat er gebeurd is, Femke stond opeens voor de deur.' zei hij nu tegen Steven. 'Ze is helemaal gek geworden.' voegde hij er aan toe. 'Met Leroy weet ik het niet zo goed, hij is enorm in zichzelf gekeerd. Ik hoop dat het hem goed doet dat Lincoln er is.' zei hij, hij keek daarbij even op naar de jongen. 'Maar hij heeft nog een lange weg te gaan...'

Steven Smith

Hij glimlachte even en keek even verbaasd toen Rowan over Femke begon, die blijkbaar voor de deur had gestaan. Laatst was Rowan natuurlijk ook al begonnen over Femke, die een beetje te handtastelijk was geworden op het bureau.
"Wil ik weten wat er gebeurd is..?" vroeg Steven nu, hij grijnsde even kort. Waarschijnlijk was Femke wel echt aan het verkeerde adres bij Katelynn. Vooral als het Rowan betrof.
Rowan vertelde dat het tussen hem en Katelynn dus weer erg goed ging, met Leroy wist hij het niet zo goed. Die had nog een lange weg te gaan. Steven keek even naar zijn eigen zoon, die weg keek naar de grond op het moment dat Rowan naar hem keek.
"Hij komt er wel weer bovenop, dat moet wel. Het is vast net zo'n harde als zijn vader," glimlachte Steven naar Rowan. Daarna keek hij weer even naar Lincoln. Hij had sterk het idee dat de jongen meer wist omdat hij zo stil bleef en weg keek.
"Hoe vind jij dat het met Leroy gaat, Linc?" vroeg Steven nu gericht aan zijn zoon. Lincoln keek ietwat geschrokken op en probeerde dat daarna te verbergen. Hij was altijd heel eerlijk en open en vond het enorm lastig om dingen achter te houden. Dat was altijd van hem af te lezen.
"Ik eh.. Hij heeft inderdaad nog wel een lange weg te gaan.." beaamde Lincoln maar.

Rowan Rivers

Steven vroeg grijnzend of hij wilde weten wat er gebeurd was, waardoor Rowan ook even grijnsde. 'Het is best een interessant verhaal.' zei hij plagend tegen zijn vriend. Hij keek naar Steven en volgde zijn blik naar Lincoln, maar daarna keek hij terug naar Steven. Die zei dat hij er wel weer bovenop kwam, dat moest wel. Hij was vast net zo'n harde als zijn vader. 'Dat valt tegen Steven.' zei hij daarop. 'Hij was nooit zo diep gezonken als ik een betere vader geweest was, maar ik hoop dat ik het nu goed kan maken.' zei hij. Hij zag dat Steven nu weer gericht was op Lincoln en daardoor keek Rowan hem ook aan. Hij vroeg hoe hij vond dat het met Leroy ging, maar Lincoln leek daar van te schrikken en stamelde een halve bevestiging over wat Rowan al gezegd had. Het klonk niet zo overtuigend. 'Lincoln, als jij meer weet dan wij, dan kan je dat vertellen. Het enige dat ik wil is hem helpen.' zei hij nu zacht. 'Wat heeft hij je verteld?'

Steven Smith

Hij grijnsde nog even om Rowan zijn woorden, maar keek wat serieuzer toen Rowan begon over dat hij geen goede vader was geweest, maar hij hoopte dat hij het nu beter kon gaan doen.
"Ach, niemand is perfect. Het komt wel goed," zei Steven nu. Hij keek weer even naar Lincoln, die er redelijk ongemakkelijk bij zat nu. Rowan zei nu dat als hij meer wist, hij dat kon vertellen, ze wilden Leroy alleen maar helpen. Rowan vroeg hem wat Leroy hem verteld had. Lincoln staarde naar zijn eigen handen en was even een tijdje stil. Hij had Leroy beloofd niets te zeggen. Daar moest hij zich aan houden. Anders zou Leroy hem straks ook niet meer vertrouwen. En Leroy zou het zelf moeten vertellen als hij daar aan toe was. Het was niet aan Lincoln om dat nu aan de grote klok te hangen.
"Nee, ik weet niks. Niet meer dan jullie tenminste," reageerde hij nu, waarna hij weer op keek naar Rowan. "Alleen dat hij het gewoon zwaar heeft.." sprak hij. Steven keek zijn zoon aan en merkte maar al te goed dat er dingen achter gehouden werden. Dat zag hij bij iedereen altijd wel goed, maar vooral bij zijn eigen zoon. Net als dat hij dat bij Rowan altijd wist te bespeuren.

Rowan Rivers

Hij ademde langzaam in, het was ontzettend duidelijk dat Lincoln dingen achterhield, maar blijkbaar had hij daar een goede reden voor. Het was niets voor Lincoln om dat op deze manier te doen, maar het leek zo te zijn dat hij inschatte dat het beter was om het achter te houden in plaats van te vertellen. 'Oké, ik begrijp dat je de keuzes overwogen hebt en er voor kiest om het niet te vertellen, dat respecteer ik. Maar als het iets is dat hem in gevaar kan brengen of hem problemen kan geven, overweeg die keuze dan nog eens. Als het nodig is, wil ik het weten.' zei hij nu tegen Lincoln. Als het niet uitmaakte, vond hij het wel goed zo, dan hoopte hij dat Leroy ooit zo eerlijk was om wel alles te vertellen. Hij maakte zich namelijk flink zorgen om de jongen.

Lincoln Smith

Hij voelde zich nu echt totaal niet op zijn gemak, hij kon zien aan het gezicht van zijn vader dat die hem niet geloofde. Hij was ook gewoon niet goed in liegen. Maar hij wilde zijn vriendschap met Leroy niet op het spel zetten. En als hij dit zou vertellen zouden Steven en Rowan dat sowieso niet voor zichzelf houden en er niets mee doen.
Lincoln slikte even moeizaam en keek weer naar de grond. Hij knikte langzaam als reactie op de woorden van Rowan. Ietwat nerveus haalde hij zijn hand door zijn haren en bleef naar zijn eigen voeten staren.
"Linc.." sprak zijn vader nu. "Als het belangrijk is moeten wij het weten, hè?" zei hij nu. Lincoln haalde even diep adem en voelde de spanning stijgen. Nadat hij in coma had gelegen waren zijn emoties nog weleens heftig.
"Heeft hij je gevraagd het te verzwijgen?" vroeg hij nu. Hij kende zijn zoon immers goed. Lincoln vertelde alles altijd eerlijk, maar als iemand hem vroeg om iets geheim te houden dan deed hij dat ook, al vond hij dat vreselijk moeilijk als het iets belangrijks betrof. Of iets waar hij zelf ook mee zat.
Lincoln keek langzaam weer op naar zijn vader en hield zijn kaken stijf op elkaar geklemd. Daarna stond hij op en liep hij de kamer uit. Hij kon dit gewoon niet, hij haatte het wanneer hij zo onder druk gezet werd aan alle kanten.

Rowan Rivers

Steven bleef doorvragen en Lincoln vertrok opeens. Daardoor keek hij Steven even aan. 'Het maakt niet uit, als Leroy Lincoln in vertrouwen neemt is het tenminste iets. Ik wil hem gewoon zo graag helpen, dat is alles.' zei hij zacht. 'Lincoln wil waarschijnlijk zijn vertrouwen niet beschadigen en dat is goed, ik hoop gewoon dat Leroy niet verder afzakt. Hij gedraagt zich tegenover Katelynn en mij perfect, maar het lijkt met hem zelf helemaal niet goed te gaan.' zei hij tegen zijn vriend. Hij stak zijn handen in zijn zakken en hij besloot het voor nu maar gewoon te laten rusten. 'Ik ga wel eens kijken waar Lincoln uithangt en dan neem ik hem mee naar huis, zorg jij maar dat je snel opknapt. Laat mij wat weten zodra jij weet wanneer je weg mag, oké?' vroeg hij nu aan Steven.

Steven Smith

Hij keek zijn zoon even verbaasd na. De jongen kon voorheen altijd best wat hebben, maar de coma leek hem wel veranderd te hebben. Zijn emoties toonde hij altijd al lastig, net zoals Steven zelf, maar nu leek hij meer met zichzelf in de knoop zitten met zijn emoties. Steven hoopte dat dat mettertijd ook weer bij zou trekken.
"Ja, dat snap ik," reageerde hij op Rowan. Hij haalde zijn hand even door zijn haren. "Normaal is hij niet zo snel op zijn teentjes getrapt," zei hij daarna, doelend op Lincoln. Hij had gewoon niet echt verwacht dat hij weg zou lopen. Zo herkende Steven hem niet. Maar hij was nog niet heel lang terug pas uit de coma gekomen, misschien hoorde het er nog een beetje bij.
"Is goed," knikte hij toen Rowan zei dat hij ging kijken waar Lincoln uithing en hem mee naar huis zou nemen. Hij zou het moeten laten weten wanneer hij hier weer weg mocht. Daardoor knikte hij opnieuw. "Ik zal je een berichtje sturen als dat duidelijk is, of ik sta gewoon ineens voor je deur," grijnsde hij nu plagend.

Lincoln Smith

Met gebalde vuisten liep hij de gang door en ijsbeerde verderop een beetje heen en weer. Het frustreerde hem dat hij zo weinig kon hebben de laatste tijd. Het leven ging gewoon weer door, iedereen ging door, maar het leek alsof het hemzelf niet lukte om door te gaan. Het voelde alsof hij stilstond in de tijd.
Ook vond hij het vervelend omdat hij er gewoon voor de volle honderd procent voor Leroy wilde zijn. Hij had nu het idee dat dat niet lukte. Niet zoals hij dat wilde.
Lincoln liet zich neerzakken op een plastic stoeltje en staarde wat voor zich uit. Zijn been onrustig bewegend. Het voelde alsof er bij hem een grens overschreden was qua tolerantie. Hij was altijd zo makkelijk geweest met alles accepteren en loslaten, maar nu leek alles juist aan hem te blijven hangen.

Rowan Rivers

'Nou, dan zie ik vanzelf wel wanneer je verschijnt. Maar hou er rekening mee dat je bij ons nooit weet wat je aantreft hé.' zei hij grijnzend tegen zijn vriend. Daarna liep hij de gang door. Het duurde niet lang voordat hij Lincoln zag zitten en hij ging bij de jongen staan, maar eerst bleef hij even stil. 'Je weet dat ik het niet erg vindt, hé?' vroeg hij zacht. 'Ik begrijp dat je het niet wilt vertellen, als je dat met hem afgesproken hebt. Ik vind het ook heel goed dat jij je aan die belofte houdt. Ik maak mij gewoon veel zorgen en wil graag overal controle over hebben, terwijl dat soms niet nodig is. Helemaal niet. Ik ben blij dat jij eerlijk bent tegenover hem en dat hij jou kan vertrouwen. Dat is het belangrijkste.' zei hij nu rustig tegen Lincoln. 'Kom, dan gaan we naar huis.' zei hij daarna. Hij ging hier helemaal niet moeilijk over doen, hij begreep wel dat het voor Lincoln een klote situatie was, want hij stond er precies tussenin.

Lincoln Smith

Hij bleef naar zijn eigen handen staren toen hij voetstappen hoorde en in zijn ooghoek zag dat het Rowan was. Pas toen Rowan bij hem kwam staan keek hij op. Hij vertelde hem dat hij het niet erg vond en dat hij begreep dat hij niets vertelde, als hij dat met Leroy afgesproken had. Lincoln knikte kort, maar zweeg nog wel. Toen Rowan voorstelde om naar huis te gaan stond Lincoln op en liep met hem mee door de gangen, richting de uitgang en toen richting de auto.
Eenmaal in de auto staarde hij weer uit het raam. Hij begreep zijn eigen gevoelens niet echt meer, wat hem frustreerde. Hij hoopte gewoon dat de onrust vanzelf weer weg zou trekken en ook weg zou blijven, maar ergens betwijfelde hij dat aangezien het de afgelopen weken alleen maar erger leek te worden.

Rowan Rivers

Lincoln zweeg, maar liep wel met hem mee. Rowan vond dit een moeilijke situatie, maar hij wist vaak al niet hoe hij dit met Leroy aan moest pakken, laat staan met Lincoln. Daarom bleef hij zelf ook maar zwijgen. Eenmaal thuis liet hij Lincoln weer binnen en hij zag dat Leroy op de bank zat. Hij staarde een beetje als een zombie voor zich uit en hij reageerde niet eens op hun toen ze binnenkwamen. Rowan ademde langzaam in en liet het maar even, hij wist niet zo goed hoe hij met de hele situatie om moest gaan. Hij voelde zijn mobiel trillen en hij zag dat het een berichtje was, van Femke. Ze bood haar excuses aan voor haar gedrag en stelde voor om het toch een keer uit te praten, op het bureau. Hij klikte het berichtje weg en hij stak de mobiel weer in zijn zak. Hij wist niet of Katelynn het zo'n goed idee zou vinden .  Waarschijnlijk niet en dat begreep hij ergens ook wel.

Lincoln Smith

De hele weg was het stil in de auto. Lincoln wist gewoon echt niet waar hij over moest praten op dit moment. Hij staarde maar wat naar buiten en probeerde het voor zichzelf gewoon een beetje op orde te krijgen.
Eenmaal bij de villa aangekomen stapte hij uit en liep hij met Rowan mee naar binnen. In de woonkamer bleef hij staan. Hij keek even naar Rowan, naar Katelynn en naar Leroy.
"Ik ga even Mack ophalen," zei hij nu. "Die zit nog in het hotel." Hij glimlachte even waterig. "Tot zo," zei hij nog, daarna draaide hij zich om en verdween hij de deur weer uit. Hij had gewoon even lucht nodig. Het bedrukte gevoel dat de hele tijd over hem heen hing werkte benauwend.

Katelynn Camryn Leighton

Ze had de televisie aangezet, maar keek er eigenlijk niet echt naar. Haar laptop had ze op schoot gepakt om wat mailtjes te versturen en te lezen. Ook kon ze op haar laptop gewoon in alle systemen, dus ze kon best veel betekenen vanaf huis. Dat was wel fijn, dat voelde het in ieder geval niet alsof ze niets kon doen thuis.
Leroy was erg stil, maar ze liet hem maar, ze wilde ook niet geforceerd steeds gesprekken met hem hebben, dat kwam wel wanneer het nodig was en hoefde niet constant. Ze wilde hem niet afschrikken.
Op een gegeven moment kwamen Rowan en Lincoln weer thuis. Katelynn groette beide en glimlachte even naar Rowan, die al gauw naar zijn mobiel keek omdat hij waarschijnlijk een berichtje kreeg.
Lincoln vertrok al gauw weer, om de hond van Steven te halen.

Rowan Rivers

Lincoln zei dat hij Mack op ging halen en hij was daarna ook meteen weg, het volgende moment kwam Leroy overeind en die liep naar boven toe. Nu was hij opeens alleen met Katelynn. Hij kwam bij haar zitten en hij keek haar even aan. 'Lincoln weet iets, Leroy heeft hem iets verteld en Linc heeft waarschijnlijk beloofd er over te zwijgen. Ik maak mij zorgen om hem. Hoewel Leroy zich tegen ons niet verkeerd gedraagd, is hij zo in zichzelf gekeerd... dat kan nooit goed blijven gaan. Ik ben bang dat hij opeens weg is.' Zei hij zacht tegen haar. Daarna voelde hij zijn mobiel nog eens trillen, weer een berichtje van Femke. Hij legde zijn mobiel weg en hij pakte de hand van Katelynn vast. Hij maakte zich echt heel erg zorgen om zijn zoon en hij voelde zich vreselijk machteloos.

Katelynn Camryn Leighton

Leroy verdween naar boven en nu bleef ze dus achter met Rowan. Rowan kwam naast haar zitten en keek haar aan. Hij begon nu over Leroy. Lincoln leek iets over hem te weten maar zei er niets over. Rowan maakte zich zorgen om Leroy. Katelynn glimlachte even naar hem en pakte zijn hand vast.
“Ik denk niet dat hij zomaar weg zal gaan. Hij voelt zich hier wel goed, geloof ik..” zei ze gedempt. “Maar ik snap dat je je zorgen maakt. Al kan je er nu weinig aan doen.. De toekomst zal uitwijzen hoe het gaat.. We doen wat we kunnen. Hij zal dat ook wel doorhebben. De rest moet uit zichzelf komen. Hij weet dat hij ons alles kan vertellen..”

Rowan Rivers

Katelynn stelde hem een beetje gerust, maar nog steeds vond hij het vreselijk. Hij wilde zo graag meer kunnen doen, hij wilde dat Leroy hem vertrouwde, heel erg graag. Deze hele situatie zorgde er gewoon voor dat hij gefrustreerd raakte, omdat hij zo machteloos was. 'Ik hoop dat je gelijk hebt.' mompelde hij nu alleen maar. Feit was dat Leroy amper at, amper sprak, het was niet echt een goed teken. Hij gebruikte voor nu misschien even geen drugs meer, maar als hij zo door ging maakte dat ook niet echt veel meer uit. 'Femke stuurde mij een berichtje, ze wil het graag uitpraten, op het bureau.' zei hij nu tegen haar. Hij wilde haar wel een kans geven om de situatie uit te leggen, maar hij wist niet echt hoe Katelynn daar over zou denken.

Katelynn Camryn Leighton

"Ik ook," glimlachte ze waterig. Ze hoopte het echt, Leroy was een leuke jongen en ze hoopte echt dat hij op zou knappen. Ondertussen waren ze wel nogal een probleem 'gezin' wat dat betreft, iedereen had zo zijn geschiedenis en trauma's om mee te dealen. Op het moment ging dat Katelynn wel oké af, maar ze wist dat het nog niet voorbij was. Al die beelden en herinneringen zouden niet in één keer weg zijn.
Ineens zei Rowan dat Femke een berichtje had gestuurd, ze wilde het graag uitpraten op het bureau. Katelynn spande zich nu aan en klemde haar kaken even op elkaar. Ze zweeg eventjes, om dit tot haar door te laten dringen. Die vrouw had haar zo ontzettend kwaad gemaakt. "Met wie?" vroeg ze nu uiteindelijk. "Met jou alleen, zeker?" mompelde ze daarna wantrouwend.


Lincoln Smith

Hij was wandelend terug gegaan naar het hotel, wat al wel een halfuurtje geduurd had. Daar had hij binnen even wat gedronken en met Mack geknuffeld, die super blij was dat er eindelijk weer iemand was. De hond wist hem altijd wel wat te kalmeren en dat was ontzettend fijn. Uiteindelijk verliet Lincoln het hotel weer en nam Mack los mee.
Het was best een tijdje lopen en hij nam ook nog een omweg omdat hij door het park liep. Mack dribbelde wat voor hem uit en rende soms wat heen en weer. Hij was blij dat hij eindelijk weer even los kon rennen. Lincoln was wat in gedachten verzonken en liep rustig door met zijn handen in zijn zakken.
"Lincoln..?" klonk er ineens een stem. Lincoln keek op en stopte met lopen. Kende hij die gozer? De jongen zag er slecht uit, mager en een doffe huid. Lincoln kneep zijn ogen wat samen. Mack merkte de spanning en keerde terug naar Lincoln, om beschermend naast hem te komen staan.
"Je bent Lincoln dus," concludeerde de jongen nu. Lincoln bleef de jongen aanstaren.
"Ik ben Lincoln ja.. Maar, ken ik jou?" vroeg hij nu. Hij herkende de jongen gewoon echt niet, maar had het idee dat het misschien wel aan hem lag.
"Ik weet niet of jij mij kent. Jaren terug hebben we elkaar weleens gezien," sprak de jongen nu. Zijn stem eentonig en emotieloos. Lincoln kreeg er de rillingen van.
"Sorry, ik kan het mij niet herinneren. Maar ik moet gaan," sprak Lincoln nu. Hij begon te lopen, maar de jongen hield hem tegen. Mack begon te grommen en ontblootte zijn tanden. De jongen keek even naar Mack, maar daarna weer naar Lincoln.
"Is Leroy nog je beste vriend?" vroeg de jongen nu. Lincoln wreef even nerveus langs zijn gezicht, dit alles had een nare bijsmaak.
"Ja.. Hoezo?" vroeg Lincoln nu. Hij keek om zich heen, het was belachelijk rustig in het park. Al zou Mack hem sowieso beschermen als het nodig was.
"Top. Goed om te weten. Ik weet dat Leroy niks heeft qua geld. Maar hij is mij nog behoorlijk wat verschuldigd. Jij ziet eruit alsof je het wel goed voor elkaar heb.." zei de jongen nu. Lincoln voelde de bui al hangen en probeerde opnieuw weg te lopen, maar de jongen ging weer voor hem staan en trok zijn jas wat aan de kant, waardoor Lincoln een lemmet van een mes zag glimmen.
"Wat wil je dat ik doe? Bemiddelen of zo? Laat mij er gewoon buiten, klootzak!" riep Lincoln nu, alsof ineens al zijn spanning een weg naar buiten had gevonden. Hij gaf de jongen zeer impulsief een duw en kreeg een harde klap terug. Dat was waar Mack ingreep, de hond sprong tegen de jongen op en klemde zijn kaken om zijn arm.
"Haal godverdomme die klote hond van mij af!" schreeuwde de jongen nu. Lincoln wilde niet dat Mack in de problemen zou komen en pakte de halsband van de hond vast en trok hem weg bij de jongen. De hond bleef kwaad grommen. De jongen krabbelde overeind. Bloed kwam door de stof van zijn shirt heen en er zaten gaten in.
"Laat dat beest nog één keer los en ik steek mijn mes dwars door z'n hart," siste de jongen. Hij pakte zijn mes al vast. Lincoln klikte Mack aan de riem en hield hem naast zich. De hond had bloed op zijn bek zitten.
"Je laat Leroy met rust, hij heeft het al zwaar genoeg," klonk Lincoln zijn stem nu gefrustreerd. De jongen moest nu even lachen.
"Prima, dan laat ik Leroy met rust. Betaal jij het maar terug, als je het zo graag voor hem opneemt. Elke week wil ik driehonderd euro. Ik zie je elke dinsdagnacht om half vier hier in het park. Zonder die klote hond," zei de jongen nu. "En als je er niet bent, tja, dan zijn de gevolgen voor jou.."
Lincoln balde zijn vuisten. Hij had de neiging om Mack weer los te klikken, maar wist dat hij de situatie dan alleen maar erger zou maken. De jongen keek hem nog een tijdje aan, maar liep toen zelf weg. Lincoln bleef wat verbluft achter. Hij veegde de druppels bloed onder zijn neus vandaan en probeerde de kin van Mack een beetje schoon te krijgen, al was dat lastiger.
Langzaam begon hij weer verder te lopen richting de villa. Misschien kon hij dit ook wel oplossen. Hij zou sowieso Leroy ermee helpen. Lincoln had nog een spaarrekening waar redelijk veel geld op stond voor zijn studie. Hij kon daar flink wat mee af betalen. Als hij Leroy daarmee kon helpen deed hij dat graag. Leroy had al genoeg op zijn bordje op dit moment, hij wilde hem hier niet ook mee lastig vallen.
Rustig liep hij de oprit van de villa op en na even een beetje aarzelen stapte hij naar binnen en liet hij Mack los.

Rowan Rivers

Katelynn wilde weten met wie Femke wilde praten en trok daarna de conclusie dat het met hem was. Hij knikte langzaam. 'Ik begrijp dat je het niet echt een geweldig idee vindt, maar ik wil haar de kans geven om haar kant van het verhaal uit te leggen en ik wil nog even checken of het echt niets met Wessel te maken heeft.' zei hij tegen haar. Hij pakte haar handen stevig vast en hij bleef doordringend in haar ogen kijken. 'Ik zal haar heel duidelijk vertellen dat dit een eenmalige actie is, dat ik haar de kans geef om dit uit te leggen, maar dat ik haar daarna nooit meer wil zien. Er gaat niets gebeuren.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij hoorde Lincoln wel binnenkomen, maar hij was nogal geconcentreerd gericht op Katelynn.

Leroy Rivers

Hij had het vreselijk zwaar. Hoewel het ergens fijn was dat Lincoln van de situatie wist, kwamen de herinneringen steeds meer terug. Hij wist dat het vooral kwam doordat hij nuchter was nu, daardoor waren zijn gedachten helderder en dat zorgde ervoor dat hij zich veel meer bewust was van wat er maandenlang met hem gebeurd was. Dat wilde hij niet. Hij zat helemaal in de hoek van de kamer, op het bed. Hij had een deken om hem heen geslagen en hij staarde voor zich uit. Zijn shirt was nat van het zweet en hij voelde zich misselijk, ondanks dat hij helemaal niets gegeten had.

Katelynn Camryn Leighton ~ Lincoln Smith

Ze keek Rowan aan en hij zei dat hij Femke wel een kans wilde geven om haar kant van het verhaal uit te leggen. En hij wilde nog checken of het echt niets met Wessel te maken had. Katelynn haalde even diep adem en het was van haar gezicht af te lezen dat ze dit niet fijn vond. Het liefst had ze gewoon dat Rowan die vrouw nooit meer zou zien. En zij zelf ook niet. Ze zuchtte even zachtjes en staarde voor haar uit, tot Rowan haar handen vastpakte en haar in haar ogen keek. Hij zei dat hij haar alleen de kans zou geven om dingen uit te leggen, maar dat hij haar daarna nooit meer wilde zien. Er zou ook niets gebeuren. Katelynn bleef hem even een tijdje aanstaren.
"Je moet doen wat voor jou goed voelt," zei ze nu na enige twijfeling. "Als je denkt dat het nog enig nut heeft, hou ik je niet tegen.." zei ze daarna zachtjes. Ze beet even op haar lip en keek op toen Mack binnen kwam hobbelen en daarna Lincoln in beeld kwam.
"Hey, Linc," groette ze hem. De jongen keek naar haar op en groette zachtjes terug. Katelynn zag een druppel bloed onder zijn neus. Daardoor keek ze hem meteen bezorgd aan. "Is er iets gebeurd?" vroeg ze hem. Lincoln schudde direct zijn hoofd. "Nee, hoor," gaf hij aan. "Ik heb gewoon een bloedneus," zei hij. Hij glimlachte waterig en verdween naar de keuken om een stukje keukenrol te pakken om het bloed weg te halen.

Rowan Rivers

Door wat ze tegen hem zei zuchtte hij even. 'Katelynn, je weet dat dit voor mij lastig is. Je kan wel zeggen dat ik moet doen wat voor mij goed voelt, maar ik weet dat jij het niet wilt hebben. Hoe kan ik er nou voor kiezen wat ik wil als ik weet dat jij dat niet wilt hebben?' vroeg hij zacht aan haar. Ze begroette Lincoln en daardoor keek hij zelf ook op, ze vroeg of er iets gebeurd was en Lincoln zei dat het niet zo was, hij had een bloedneus. Hij liep de keuken in en Mack kwam nu naar hem toe, hij begroette de hond en hij zag dat de hond weggeveegd bloed aan zijn bek had, daardoor keek hij naar Katelynn. 'Hij liegt.' zei hij nu zacht. Hij twijfelde. Lincoln was niet zijn zoon, moest hij hem wel confronteren? Hij wilde ook niet dat er iets gebeurde nu Steven in het ziekenhuis lag. Hij vond dit alleen heel vervelend, hij hield niet van deze situaties. 'Lincoln, je kunt niet constant dingen achterhouden. Het is duidelijk dat er niet niets gebeurd is. Vertel mij alsjeblieft wat er aan de hand is.' zei hij nu zacht tegen de jongen.

Katelynn Camryn Leighton ~ Lincoln Smith

Katelynn haalde even diep adem en keek Rowan weer aan. "Ik vind het oké als je nog met haar gaat praten. Ik moet gewoon niet zo onredelijk zijn," zei ze nu zachtjes. Ze had gewoon een hekel aan Femke en hoorde daarom het liefst nooit meer wat over haar, maar eigenlijk paste dat niet bij hoe ze normaal was. "Ga maar met haar praten, misschien geeft het ons ook wel meer rust. Ik wil inderdaad ook wel weten of er een link is tussen haar en Wessel of niet.." zei ze nu eerlijk. Als dat namelijk zo was, was alles namelijk waarschijnlijk nog niet over.
Mack kwam nu naar Rowan toe en hij aaide de hond. Katelynn staarde wat voor haar uit en keek op naar Rowan toen hij ineens zei dat 'hij' loog. Het duurde even voor het tot haar door drong dat hij Lincoln bedoelde. Katelynn keek naar de hond en merkte nu het bloed op dat op zijn kin zat. Ze schudde even haar hoofd en likte langs haar lippen. Ooit had ze een kinderwens gehad, maar op dit moment had ze haar handen al vol aan kinderen die niet eens van haar waren. Ze deed het met liefde, maar merkte wel dat het haar een beetje veel begon te worden, zo vlak na alle andere gebeurtenissen.
Rowan zei nu tegen Lincoln dat hij niet constant dingen achter kon houden en vroeg hem om alsjeblieft te vertellen wat er gebeurd was. Lincoln kwam weer uit de keuken en keek Rowan aan. Hij wreef wat nerveus langs zijn kin.
"Goed dan.." zei hij uiteindelijk zachtjes. "Ik kwam in het park een oude vriend van Leroy tegen.." zei hij nu gedempt. "Die herkende mij en was blijkbaar niet zo blij.. Hij viel mij aan, maar Mack kwam ertussen en beet hem, waardoor hij al gauw wegging," zei hij nu. Het was deels waar, hij liet alleen maar een deel weg.
"Kan je het alsjeblieft niet tegen Leroy zeggen?" vroeg hij nu.

Rowan Rivers

Katelynn zei nu dat hij met haar moest gaan praten. Ze moest niet zo onredelijk zijn. 'Dat ben je niet, ik snap jou heel goed. Als ik in jouw schoenen stond had ik je nooit laten gaan.' zei hij. Hij wist dat heel goed, daarom nam hij haar ook niets kwalijk. Ze dacht dat het hun misschien wat meer rust kon geven en ze wilde ook weten of er een link was tussen Wessel of niet. Hij knikte langzaam. 'Is goed, dan doe ik dat.' zei hij tegen haar. Hij zou er voor zorgen dat er niets geks zou gebeuren. Lincoln leek nerveus te zijn door zijn vraag, maar hij gaf wel toe. Hij vertelde wat er gebeurd was en Rowan staarde de jongen even aan. 'Waarom wil je dat niet meteen vertellen?' vroeg hij zacht. Hij mocht het niet tegen Leroy zeggen. Waarschijnlijk vond Lincoln dat Leroy zich niet druk moest maken om dit soort dingen. 'Oke, hij hoeft het niet te weten. Maar wees alsjeblieft eerlijk als dit soort dingen gebeuren.' zei hij nu zacht tegen de jongen. 'Gaat het met je of moet ik even wat ijs voor je pakken?' vroeg hij daarna. Meteen het volgende moment ging zijn mobiel, waardoor hij binnensmonds vloekte, maar daarna wel netjes opnam. Hij liep weg uit de keuken en na twee minuten klikte hij het gesprek weg en draaide hij zich weer terug naar Katelynn en Lincoln. 'Ik moet even naar het bureau. Ik kijk of ik daarna meteen met Femke kan praten en dan hoop ik over twee uur weer thuis te zijn.' zei hij nu tegen Katelynn.

Katelynn Camryn Leighton

Ze knikte nog even naar Rowan en keek naar Lincoln, die nu had toegegeven wat er gebeurd was. "Ik wilde gewoon niet dat Leroy bezorgd zou worden," gaf hij als reden dat hij het verzwegen had. Het klonk vrij logisch dus Katelynn geloofde hem wel. Lincoln zei dat het wel ging, het bloeden was gestopt en hij maakte ook even de kin van Mack beter schoon met een vochtig doekje. Daarna verdween hij samen met de hond naar boven.
Katelynn keek even op toen Rowan gebeld werd en zag hem naar de keuken lopen. Toen hij later terugkwam zei hij dat hij naar het bureau moest, daarna zou hij met Femke gaan praten. Hij zou over twee uur weer terug zijn. Katelynn kwam nu overeind van de bank en keek hem aan.
"Is goed, doe voorzichtig en gedraag je," grijnsde ze plagend naar hem. Ze drukte een kus op zijn lippen en liet haar vingers even langs zijn kaaklijn glijden, waarna ze weer afstand nam. "Tot zo," glimlachte ze naar hem.