Police Life

Steven Smith

"Ik vergelijk jou niet met Martin, ik zeg alleen dat ze het zal herkennen omdat ze het bij Martin gewend was. Toevallig heb ik er ook ervaring mee namelijk," sprak hij fel terug. Hij luisterde naar Rowan zijn woorden en gaf hem ook de tijd om uit te praten, dat was al best wat voor Steven, want normaal discussieerde hij niet over dit soort onderwerpen, dan was het gewoon meteen klaar met zijn humeur en kon je maar beter uit zijn buurt blijven.
"Je moet jezelf niet wegcijferen Rowan, ik weet zeker dat zij het geen enkel probleem vind om ook soms naar jou te luisteren en jouw problemen aan te horen. En ja, je kan toch prima tegen haar zeggen dat je onrustig bent? Zo gek is dat toch niet? Het lucht je op als je het gewoon uitspreekt en het niet voor jezelf houdt. Ik weet hoe verleidelijk dat is, want ik ben zelf ook geen ster in dat soort dingen, maar om jullie relatie in stand te houden zou ik het toch wel flink aanraden," mompelde hij.
Rowan zei dat hij hier ook heen was komen rijden en daardoor schudde Steven even zijn hoofd. "Ja, maar dat had ik ook niet toegelaten als ik dat wist. Ik kan het mijzelf nooit vergeven als ik jou nu laat gaan en ik straks een berichtje krijg dat je jezelf of iemand anders de prak in heb gereden. No thanks, dan rijd ik liever even op en neer."
Hij begon alvast naar zijn auto toe te lopen, hij verwachtte wel dat Rowan hem zou volgen, want hij zou hem echt niet laten rijden.

Rowan Rivers

'Dat weet ik, Steven. Ik ken je al best wel een tijdje.' zei hij zacht. Daarna gaf Steven hem het advies om het toch echt te bespreken. 'Ik wacht gewoon tot het goede moment. Dat was er tot nu toe niet echt. Ik weet dat je gelijk hebt, het is gewoon heel lastig. Ik zie haar worstelen met haar eigen problemen en ik wil haar meer ellende besparen. Het is heel lastig om dan ergens over te beginnen. Zeker als ik niet eens echt weet wat ik voel, ik weet niet hoe ik het moet bespreken. Maar je hebt gelijk, ik zal het binnenkort wel doen.' zei hij zacht. Hij wist wel dat Steven gelijk had, hij wilde zijn relatie ook echt niet kapot maken, maar het uitspreken van zijn gevoelens was iets wat heel lastig bleef, zeker als hij het gevoel had dat Katelynn het al zwaar genoeg had. Dan wilde hij het niet meer. Steven zei dat hij het niet had toegelaten als hij het wist, waarschijnlijk was dat ook zo. Hij zou het zichzelf niet vergeven als er iets gebeurde en Rowan haalde zijn schouders even op, het maakte hem niet zo veel uit. Hij liep achter Steven aan en hij ging in de auto zitten, hij staarde naar buiten. Nog steeds vermeed hij het oogcontact met Steven een beetje, hij wist nog niet echt wat hij tegen Katelynn moest gaan zeggen en hij wist ook niet wat Steven ging doen.

Steven Smith

Hij opende de auto en stapte in. Met een ietwat rissige beweging klikte hij zijn riem vast en startte toen de auto.
"Ik snap dat je dat lastig vind, en daar heb ik alle begrip voor, maar drugs is nooit een oplossing, ook niet daarvoor," mompelde Steven nog kort. Hij had er wel genoeg woorden aan vuil gemaakt nu, hij had het idee dat hij zijn idee erover wel duidelijk had gemaakt en dat Rowan het wel begrepen had. Er te lang over doorgaan zou ook niet bepaald nuttig zijn en zou alleen maar frustratie oproepen, vooral bij zichzelf.
Hij reed de parkeerplaats af en reed richting de villa van Katelynn, wat niet heel lang rijden was. Onderweg zweeg hij, pas toen hij zijn auto op de oprit stilzette keek hij weer naar Rowan. Hij had even de neiging om mee te lopen naar binnen, maar besloot dat niet te doen. Het was niet zijn verantwoordelijkheid verder. Rowan moest ermee doen wat hij wilde, hij kon hem alleen adviseren, het was inmiddels een volwassen man.
"Laat dit de laatste keer zijn geweest, Rowan," sprak Steven nu tegen hem. "Ik weet dat je sterk genoeg ben om zonder te kunnen."
Hij liet de motor draaien en twijfelde nog een beetje waar hij heen zou gaan nu. Terug naar het bureau of toch proberen alvast ergens een hotel te regelen?

Rowan Rivers

Steven zei dat hij begreep dat het lastig was, daar had hij alle begrip voor, maar drugs was niet de oplossing. Hij knikte langzaam, waarschijnlijk had hij wel gelijk, het had nu gewoon even als de oplossing gevoeld. Hij staarde naar de weg en veel sneller dan dat hij zou willen waren ze terug. Steven zei dat dit de laatste keer geweest moest zijn, hij wist dat hij sterk genoeg was om zonder te kunnen. 'Je hebt gelijk.' mompelde hij. 'Bedankt Steven.' zei hij daarna. Hij pakte zijn tas en hij stapte uit de auto. 'Ik spreek je morgen.' zei hij. Na die woorden liep hij naar de deur toe, die hij van het slot haalde en daarna naar binnen stapte. Hij wist nog steeds niet echt precies wat hij moest doen nu. Zou Katelynn het aan hem merken? Dan zou hij niet gaan liegen. Maar hij wilde het echt liever niet nu bespreken. Hij legde de tas op de tafel en hij keek rond, maar hij zag haar nergens. Hij liep de keuken in en zodra hij bloed zag, schoot zijn hartslag omhoog. Wat was er aan de hand? Wat had ze gedaan? Hij raapte de doekjes op en daarna keek hij paniekerig om zich heen. Meteen zag hij Andrea voor zich, met de wond in haar hoofd. Midden in een plas bloed. Hij keek of hij haar ergens zag liggen, maar ze was er niet. Uiteindelijk zag hij iets buiten en toen hij haar zag liggen schoot hij meteen op haar af. Hij knielde bij haar neer en hij sloot zijn ogen toen hij zag dat ze nog leefde. Hij was zich helemaal kapot geschrokken en hij voelde zijn hart nog in zijn keel kloppen. Hij hield haar arm vast en hij keek daarna op naar haar. Wat had ze gedaan?

Katelynn Camryn Leighton

Ze was een beetje weggedommeld en daardoor nog wat meer onderuit gezakt. Haar lichaam had nog heel wat slaap in te halen. Ze werd ook niet direct wakker toen Rowan thuis kwam, pas toen ze ineens vastgepakt werd schrok ze wakker en keek ze op. Ze knipperde even met haar ogen en zag dat het Rowan was. Hij zat naast haar op de grond en hij zag eruit alsof hij een spook had gezien.
"Hey," groette ze hem. Ze trok haarzelf iets omhoog in de stoel. Haar spieren voelden wat stijf, in deze stoel in slaap vallen was misschien achteraf toch niet het beste idee.
"Wat is er?" vroeg ze hem nu. Ze had oprecht geen idee waarom hij zo geschrokken leek, en daarom werd ze een beetje gespannen, bang dat er weer iets gebeurd was.

Rowan Rivers

Katelynn begroette hem eerst heel erg normaal en daarna vroeg ze aan hem wat er was. Ze leek totaal geen idee te hebben van wat er aan de hand was. Hij keek naar haar arm en daarna weer op naar haar. 'Wat heb je gedaan? Wat is er gebeurd?' vroeg hij zacht aan haar. Hij werd ietsjes rustiger, maar nog steeds voelde hij zijn hart flink tekeer gaan. Hij maakte zich zo vreselijk veel zorgen om haar, misschien was dat wel het grootste onderdeel van zijn spanning. 'Ik zag de doekjes in de keuken, ik dacht... ik dacht dat ik je ergens op de grond zou vinden, net zoals met Andrea...' zei hij nu zacht en wat emotioneel. Hij knipperde even en hij liet haar nu langzaam los. Het leek niet heel ernstig, maar toch maakte hij zich echt zorgen. Nu durfde hij helemaal niet meer te vertellen over zichzelf, over wat hij gedaan had.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan keek naar haar en zij bleef hem bezorgd aankijken, niet begrijpend wat er aan de hand was. Hij vroeg haar wat ze gedaan had, wat er gebeurd was, maar ze begreep er echt niets van.
"Wat bedoel je?" vroeg ze hem voorzichtig. Pas daarna begon hij uitleg te geven, hij had de doekjes in de keuken gezien en was bang geweest haar net zo te vinden als dat hij Andrea jaren terug had gevonden. Katelynn kwam nu overeind van de stoel en sloeg haar armen om hem heen, hij was blijkbaar echt heel erg geschrokken.
"Jezus, sorry, echt.. Sorry.." sprak ze zachtjes tegen hem. "Ik was de vaatwasser leeg aan het ruimen en sneed per ongeluk in mijn hand. Niets ernstigs," liet ze meteen weten. Ze hief haar hand even op en liet de kleine snee zien.
"Ik ben het alleen vergeten op te ruimen, omdat ik gebeld werd. Sorry.. Ik wilde je niet laten schrikken.. Oh, wat erg.." Ze pakte zijn gezicht vast en drukte een kus op zijn wang. Ze hield hem nog even een tijdje vast, maar daarna liep ze gauw naar binnen om de keuken schoon te maken.

Rowan Rivers

Ze vroeg wat hij bedoelde, maar daarna leek het tot haar door te dringen. Ze bood haar excuses aan, meerdere keren. Ze sloeg haar armen om hem heen en hij hield haar stevig vast. Hij voelde dat hij een brok in haar keel kreeg en dat hij weer tranen in zijn ogen kreeg. Hij begreep niet dat hij hier zo emotioneel van werd. Ze legde uit wat er gebeurd was en ze liet de snee zien, waardoor hij langzaam knikte. Het was helemaal niet erg, maar hij was zich echt doodgeschrokken. Hij hield haar heel stevig vast, tot ze hem losliet en zijn gezicht pakte. Hij kreeg een kus op zijn wang en hij kalmeerde nu weer iets. Toen ze hem losliet en wegliep kreeg hij het weer moeilijk, hij voelde de tranen over zijn gezicht heen lopen. Hij dacht echt dat hij haar zou vinden, net zoals bij Andrea. Hij ging op de grond zitten en hij leunde met zijn hoofd in zijn handen, hoe moest hij nou aan Katelynn vertellen wat hij gedaan had? Ze zou zo vreselijk teleurgesteld in hem zijn. Dat wilde hij niet, juist niet. Hij wilde het goede doen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze gooide de doekjes weg en veegde het aanrecht schoon. Daarna spoelde ze het mes af waar nog bloed op zat, en maakte ze de gootsteen schoon. Vervolgens ruimde ze de vaatwasser alsnog volledig leeg en keek even rond of het zo allemaal netjes en opgeruimd was. Ze knikte even goedkeurend en liep toen weer terug naar de tuin, waar Rowan op de grond zat. Ze voelde zich echt schuldig, dit had ze nooit gewild. Rustig liep ze naar hem toe en ging naast hem zitten. Ze sloeg haar armen weer om hem heen.
"Sorry.." zei ze nogmaals. "Het was stom van mij om het te laten liggen.." Ze zuchtte even zachtjes, ze baalde er echt van, het was gewoon een stomme actie van haar.

Rowan Rivers

Hij hoorde Katelynn dichterbij komen en het voelde bijna als een opluchting dat ze haar armen om hem heen sloeg. Hij hield haar heel dicht bij zich en hij sloot zijn ogen. 'Het maakt niet uit, jij kan er niets aan doen... ik schrok gewoon.' fluisterde hij. Hij hield haar heel dicht bij zich en hij probeerde weer wat tot rust te komen, maar dat ging niet zo heel makkelijk. Nu dacht hij weer constant aan het moment dat hij Andrea gevonden had. Maar Katelynn was niet Andrea en ze was juist positief, ze zou zoiets niet doen. Hij bleef haar vasthouden, zwijgend. Hij wist nog steeds niet goed hoe hij het moest gaan vertellen. Maar als hij het niet deed, kwam ze er vroeg of laat achter, of zou Steven zich gedwongen voelen het haar te moeten vertellen. Dat was ook geen goed idee.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze er niks aan kon doen, hij was gewoon geschrokken. “Ik had er gewoon beter over na moeten denken,” zei ze zachtjes. Ze was er gewoon weggelopen en had geen moment nagedacht over wat er zou gebeuren als Rowan dat zou zien.
Ze legde haar hoofd tegen hem aan en bleef dicht tegen hem aan zitten. Ze snapte zijn angst. Vooral nu omdat zij toch wat minder stabiel was. Ze wilde hem beloven dat ze nooit zelfmoord zou gaan plegen, maar eigenlijk kon ze dat niet beloven. Ze wist immers niet wat de toekomst hun zou brengen. Maar ze wist wel zeker dat ze echt geen zelfmoord zou plegen zonder het eerst duidelijk te laten merken. Of ze moest zo enorm ver heen zijn dat er geen weg meer terug was, maar dan moest er wel iets heel heftigs gaan gebeuren.
Andrea was een heel ander persoon geweest, veel meer gesloten en op zichzelf. Zij had nooit goed met haar gevoelens om kunnen gaan en het nooit goed uit kunnen spreken. Wat dat betreft was Katelynn het tegenover gestelde van haar.

Rowan Rivers

Katelynn zei dat ze er gewoon beter over na had moeten denken. Hij reageerde er niet op, het was goed zo. Er was niets met haar aan de hand. Ze bleef tegen hem aanzitten en hij streek zacht met zijn hand over haar rug heen. 'Ik wil niet dat jou iets overkomt...' fluisterde hij. Hij keek haar nog steeds niet aan, hij wist heel goed dat ze het aan hem zou zien als ze hem aan zou kijken en dat wilde hij niet, maar hij kon dit niet eeuwig volhouden. Hij bleef haar in zijn armen houden en hij hield zijn ogen gesloten. 'Ik wil je niet teleurstellen... ik wil niet voor nog meer problemen zorgen en ik... ik wil niet dat je je zorgen maakt om mij, oké? Dat is niet nodig.... ik wil niet dat je boos bent.' zei hij nu zachtjes. Hij voelde opnieuw de tranen in zijn ogen branden en daarom bleef hij verder stil, hij voelde zich vreselijk zwak als hij zo emotioneel was.

Katelynn Camryn Leighton

Ze voelde zijn hand over haar rug glijden en ze waren beide een tijdje stil. Maar dat was soms ook even goed. Daarna begon Rowan weer te praten. Ze keek naar hem, maar hij leek het oogcontact een beetje te vermijden.
“Je stelt mij niet teleur.. En ik ben niet boos..” sprak ze zachtjes terug tegen Rowan. Ze snapte niet helemaal waar dit vandaan kwam, maar hij was gewoon van slag en soms zei je dan gewoon dingen.
“Ik hou van je Rowan, heel veel..” sprak ze liefkozend. “En dat zal altijd zo blijven.”

Rowan Rivers

Ze zei dat hij haar niet teleurstelde, ze was niet boos. Daarna zei ze dat ze heel veel van hem hield en dat zou altijd zo blijven. 'Dat weet ik nog niet zo zeker.' zei hij zacht tegen haar. Hij streek langs haar gezicht en daarna keek hij haar aan. Hij ademde diep in en uit, hij was doodsbang voor haar reactie. Bang dat hij er voor zou zorgen dat ze in paniek zou raken of dat ze zo boos en teleurgesteld was dat ze hem weg zou sturen. Hij liet haar nu langzaam los, omdat hij bang was dat ze bang voor hem zou worden en weg wilde, hij wilde haar niet het gevoel geven dat hij haar dwong om bij hem te zitten. 'Ik heb weer gebruikt. Het spijt mij, het laatste dat ik wil is voor nog meer problemen zorgen en ik weet hoe stom het is... ik...' zei hij, maar daarna keek hij weg. Hij kon wel allemaal redenen op gaan noemen waarom hij dit gedaan had, maar dat zou toch niet goed genoeg zijn.

Katelynn Camryn Leighton

Ze keek Rowan onzeker en verbaasd aan, ze snapte echt niet goed waar dit naartoe ging en ze bouwde aardig wat spanning op zo. Rowan opende zijn ogen en keek haar aan. Een paar seconden gingen voorbij. Katelynn keek hem in zijn ogen en zijn blik kwam haar bekend voor. De stand van zijn ogen, gewoon zijn hele gelaat.. Haar spieren spanden aan. Beelden van Martin schoten door haar hoofd. Haar hartslag schoot omhoog. Ze keek weg, naar de omgeving, naar de tuin, naar het zwembad. En ze probeerde er echt goed en geconcentreerd naar te kijken, beseffend wat ze zag, dat moest werken tegen die beelden. Eerst bleven de beelden terugkomen, maar ze had het vrij snel onder de knie en het leek echt te werken. Ze lette op haar ademhaling, dat ze niet te snel ging ademen, en keek toen weer naar Rowan, die nu zei dat hij weer gebruikt had. Hoewel ze het al gezien had en eigenlijk de boodschap al duidelijk was, voelde het toch nog als een klap in haar gezicht. Ze bleef Rowan aanstaren en wist eigenlijk gewoon niet zo goed wat ze er mee aan moest. Moest ze boos worden? Verdrietig? Teleurgesteld? Haar ogen begonnen wat te branden, maar ze bleef hem aankijken.
Alles ging door haar hoofd, moest ze weglopen? Schreeuwen? Haar hoofd begon te bonken. Ze wist het niet zo goed. Moeizaam slikte ze even en haalde haar inmiddels trillende hand door haar haren.
Na een paar minuten doodse stilte, die ze echt nodig had om ervoor te zorgen dat ze zichzelf in het gareel wist te houden, kroop ze weer tegen Rowan aan en pakte ze zijn hand vast.
"We hebben allebei problemen.." klonk haar stem nu schor. Het was duidelijk te horen dat het iets met haar gedaan had, maar ze wist haarzelf aardig te herpakken. "En we gaan er samen weer bovenop komen.." sprak ze er achteraan. Ze legde haar hoofd weer tegen hem aan en kneep haar ogen dicht. Even was ze bang dat er weer talloze beelden door haar hoofd zouden schieten, maar die bleven weg. Blijkbaar was ze echt goed bezig.

Rowan Rivers

Het duurde ontzettend lang voor ze reageerde en hij voelde daardoor de spanning in zijn lichaam opbouwen, doodsbang dat ze volledig zou flippen door wat hij gedaan had, dat hij het helemaal verpest had. Dat wilde hij echt niet, maar hij was er heel bang voor. Het zou een hele logische reactie zijn, dat wel. Hij zag de emoties in haar ogen en uiteindelijk pakte ze zijn hand vast. Ze kroop weer tegen hem aan, iets wat hij totaal niet verwacht had. Hij had eigenlijk alles verwacht behalve dat ze toenadering zou zoeken. Dat had hij niet verwacht. Ze zei dat ze allebei problemen hadden, maar dat ze er samen bovenop zouden komen. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en hij sloeg zijn armen nu weer om haar heen. Hij wist niet echt hoe hij moest reageren, omdat dit niet de reactie was die hij verwacht had. 'Je hebt gelijk.' fluisterde hij uiteindelijk. Ze moesten er allebei weer bovenop komen. Hij trok haar nu bij zich op schoot en hij sloeg zijn armen stevig om haar heen. 'Ik hou zo veel van jou.' fluisterde hij, zijn stem trilde nu ook. Hij kon de gevoelens die hij voor Katelynn had niet eens beschrijven.

Katelynn Camryn Leighton

Na opnieuw een moment stilte zei Rowan dat ze gelijk had en trok hij haar bij hem op schoot. Hij sloeg zijn armen om haar heen en zij sloeg op haar beurt haar armen om hem heen. Natuurlijk wist ze hoe Martin altijd geweest was met drugs op, en ergens diep vanbinnen vreesde ze daar ook wel voor, maar ze wist ook als geen ander dat ze dat wel aan zag komen meestal. En Martin was zonder drugs ook enorm opvliegerig geweest met enorme losse handjes, het was niet honderd procent de schuld van de drugs geweest.
Ze had even de neiging om te zeggen dat hij het hierna nooit meer moest gaan gebruiken, maar uiteindelijk zei ze dat niet. Dat zou hij zelf ook wel begrijpen, hoopte ze. Ze wist namelijk niet hoe ze zou reageren als ze hem nog een keer zo aan zou treffen.
Ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas en sloot haar ogen weer even. "Ik hou ook van jou.. Ontzettend veel.." zei ze zachtjes terug tegen hem.

Rowan Rivers

Ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas aan en ze zei dat ze ook van hem hield. 'Ik ben blij dat je dat nu nog kunt zeggen.' fluisterde hij. Hij meende het ook echt, want hij had gedacht dat de kans groot was dat ze dat nu niet meer zo zou zijn. Hij nam nu een beetje afstand van haar en daarna tilde hij haar op. Hij hield haar in zijn armen en hij glimlachte een beetje naar haar. Hij nam haar mee naar binnen en hij liep meteen door naar boven. Daar legde hij haar op het bed neer. Hij boog over haar heen en hij drukte zacht zijn lippen op die van haar, daarna kwam hij weer naast haar zitten. 'Je bent moe, ik wil je niet wakker houden. Je lag zo schattig te slapen toen ik je opeens abrupt wakker kwam maken met mijn paniek.' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht tegen haar. Hij pakte haar hand vast en hij bleef haar aankijken. 'Ik ben zo vreselijk trots op je... hoe hard je vandaag gewerkt heb, aan jezelf. Daar zal ik een voorbeeld aan nemen.' zei hij zacht tegen haar. Hij begon langzaam en rustig haar kleding los te maken, hij wilde laten zien hoe veel hij om haar gaf en hij wilde bewijzen dat hij niet opeens gewelddadig zou worden.

Katelynn Camryn Leighton

"Ook als je stomme dingen doet, hou ik nog van je.." sprak ze zachtjes terug tegen Rowan. Ze was dol op hem en zelfs al zou hij verkeerde keuzes maken, die liefde voor hem zou altijd blijven.
Rowan tilde haar nu op en nam haar mee naar binnen. Hij liep de trap op en legde haar op het bed neer. Ze glimlachte om zijn woorden, haar ogen twinkelden lichtjes. Vooral toen hij zei dat hij trots op haar was, begon ze te glunderen.
"Jij kan dat ook, echt," glimlachte ze naar hem. Daar was ze echt van overtuigd. Ze keek toe hoe Rowan haar kleding losmaakte en gaapte even. Ze was inderdaad echt wel moe. Een volle nacht slaap zou haar ontzettend goed doen.

Rowan Rivers

'Hetzelfde geldt voor mij.' zei hij tegen haar. Wat ze ook deed, hij zou altijd zielsveel van haar houden. De gevoelens die hij voor Katelynn had zouden nooit meer verdwijnen, dat wist hij zeker. Daarom had hij het ook zo moeilijk met alles. Hij wilde haar echt niet kwijtraken. Hij zag de twinkeling in haar ogen en ze zei dat hij het ook kon. De glimlach op haar gezicht deed hem goed. Hij zag haar gapen en dat liet hem grijnzen. 'Je bent schattig zo.' plaagde hij haar. Hij trok haar kleding helemaal uit en hij gooide het aan de kant, daarna drukte hij heel zacht zijn lippen in haar hals. Hij overwoog om maar meteen de rest van de drugs weg te gooien, maar die gedachte maakte hem onrustig. Aan de andere kant wilde hij dat Katelynn trots op hem was en hij wist dat ze het waarschijnlijk niet in huis zou willen hebben. Hij nam afstand van haar en hij twijfelde of hij het maar meteen moest doen, het was veiliger als hij het niet constant bij hem in de buurt had. Toch deed hij het niet. De gedachte maakte hem te onrustig. Het kwam wel. Hij kon het ook gewoon nu laten en niet meer gebruiken. Hij trok zijn kleding uit en hij kwam bij haar liggen, hij sloeg zijn arm om haar lichaam heen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef glimlachen en grinnikte even toen Rowan zei dat ze schattig was zo. Hij kleedde haar verder uit en drukte daarna zijn lippen in haar hals. Een tinteling ging door haar heen en ze ademde diep en rustig in. Toen Rowan afstand nam trok ze de dekens even goed en klopte ze haar kussen een beetje op. Daarna legde ze haar hoofd in het kussen en gaapte ze weer even kort. Met haar hand bedekte ze haar mond. Rowan kwam nu naast haar liggen en sloeg zijn arm om haar heen. Ze kroop zelf wat meer tegen hem aan en terwijl ze dat deed trok er een flinke steek door haar buik. Echt een vreselijk felle steek, haar gezicht betrok en ze kromp er even van samen. Zelfs haar gezicht trok voor een moment wit weg. Ze greep naar haar buik, maar zo snel als dat de steek opgekomen was, verdween hij ook weer, en kwam er ook weer kleur op haar gezicht.

Rowan Rivers

Ze kwam bij hem liggen en meteen daarna zag hij haar wit wegtrekken. Ze leek duidelijk pijn te hebben en haar hand gleed naar haar buik toe, waardoor hij haar hand zachtjes vastpakte. 'Gaat het wel?' vroeg hij aan haar, bezorgd. Misschien was hij wel te bezorgd, maar ze leek echt nog best wel veel pijn te hebben. 'Misschien moeten we morgen even langs de dokter gaan. Het kan geen kwaad om te controleren of alles wel goed gaat.' zei hij tegen haar. Hij wilde liever zeker weten dat er verder niets aan de hand was en hij zag ook liever dat ze wat minder pijn had. De pijn leek nu weer weg te trekken en hij streek langzaam langs haar gezicht.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan vroeg of het wel ging en ze knikte langzaam. "Ja.. Ja, het gaat wel. Het zijn af en toe van die rotsteken. Maar het trekt elke keer ook gauw weg," liet ze weten. Wel vond ze het ontzettend vervelend. Eerst waren het echt alleen steken geweest, maar nu viel ze af en toe gewoon bijna flauw tijdens zo een steek. Maar misschien kwam dat ook wel door de stress, het weinig eten en het te weinig slapen.
"Ja, als ik morgen weer last heb ga ik wel even langs denk ik," zei ze, toen Rowan zei dat ze misschien morgen even naar de dokter moest gaan. "Ik had het een weekje terug al opgenoemd, hij zei dat het niets ernstigs hoefde te zijn, maar het zou vanzelf weg moeten gaan. In ieder geval niet erger worden," zei ze. Was het erger geworden? Ja, over het algemeen wel. Maar ze wist niet of dat dus kwam door de andere omstandigheden. Ach, ze kon altijd even bellen morgenochtend en vragen of ze het nodig vonden als ze even langs kwam, voor controle.

Rowan Rivers

Ze vertelde over de pijn en hij knikte langzaam. 'We gaan morgen sowieso wel. Ik ga graag met je mee, dan heb ik iets nuttigs te doen.' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht tegen haar. Hij vond het fijn om haar ergens mee te kunnen helpen, al was haar naar de dokter brengen niet echt iets wat geweldige hulp bood, maar het was iets. Als hij wist dat hij haar morgen mee zou nemen naar de dokter, zou het in ieder geval voorkomen dat hij voor die tijd nog iets zou gebruiken. Hij wist dat hij het nodig had om zichzelf dat soort dingen op te leggen, want als hij het gevoel had niets te doen te hebben of nutteloos te zijn, was de stap naar iets gebruiken kleiner. 'Ga nu maar slapen, ik hou je alsnog wakker.' zei hij met een grijnsje op zijn gezicht tegen haar. Hoewel het voor hem misschien makkelijker was als ze wakker was, was het voor haar gezondheid veel beter om goed uit te rusten.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze morgen gewoon even heen zouden gaan, dan had hij ook wat nuttigs om te doen. Katelynn grijnsde even een beetje.
"Is goed. Ik bel morgenochtend wel even of ik langs kan komen," knikte ze. Misschien hadden ze wel betere medicijnen voor haar, als het inderdaad nog een gevolg was van de ontsteking. Want dit was gewoon heel vervelend.
Ze grijnsde opnieuw even door Rowan's volgende woorden. Daarna drukte ze een kusje op zijn lippen en kroop ze weer dicht tegen hem aan. "Welterusten," sprak ze nog zachtjes tegen hem. Daarna sloot ze haar ogen en was ze eigenlijk al heel gauw vertrokken.