Police Life

Rowan Rivers

Hij nam een paar slokken van zijn drinken en hij grijnsde toen Katelynn zei dat ze nog meer van hem hield. 'Ik geloof niet dat dat mogelijk is.' zei hij daarop en hij meende het ook oprecht. Hij twijfelde er niet aan dat Katelynn zielsveel van hem hield, maar hij had niet het gevoel dat het mogelijk was om meer te voelen dan hij voelde. Hij zou alles voor haar doen, echt alles. Hij zag een ondeugende twinkeling in haar ogen en daarna goot ze opeens de drank achterover, waardoor hij weer grijnsde. Hij nam een paar slokken van zijn drinken en hij zag dat ze overeind kwam, ze sloot de deur helemaal en hij staarde haar aan door wat ze daarna deed. Dit verbaasde hem duidelijk, maar het was ook goed te zien dat hij het leuk vond. Heel erg leuk zelfs. Ze gooide haar blouse op de grond en daarna volgde haar broek, waardoor hij diep inademde. Hij goot de drank nu zelf ook achterover en hij ging iets meer rechtop zitten. Zodra ze dichtbij genoeg was greep hij haar vast en drukte hij zijn lippen weer in haar hals. Met een simpele beweging haalde hij haar bh los en hij hield haar dicht bij zich. 'Denk je echt dat het nodig is om mij nog meer uit te dagen?' vroeg hij aan haar, hij klonk schor. Hij liet zijn handen direct over haar lichaam glijden en hij hield haar heel dicht bij zich.

Leroy Rivers

Lincoln begreep gelukkig dat het voor hem op dat moment niet zo makkelijk geweest was, maar nu achteraf zag hij wel in dat hij misschien anders had moeten handelen. Lincoln bleef even stil en Leroy had het idee dat hij het onderwerp daardoor zou laten rusten, maar uiteindelijk zei hij toch dat hij het gevoel had dat hij niet alles vertelde. Leroy spande aan en wilde daar kwaad op reageren, maar Lincoln zei al dat als het iets wat dat hij niet wilde vertellen, dat het goed was. Hij dacht alleen dat het makkelijker zou zijn als hij het met iemand deelde. Daardoor sloot Leroy zijn ogen. 'Ik weet het niet... ik weet niet of ik dat wel kan.' zei hij zacht. Hij keek Lincoln geen seconde meer aan en hij voelde dat zijn hartslag flink verhoogd was. 'Het is ook een heel lang verhaal...' zei hij nu zachtjes.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan leek het leuk te vinden en dat spoorde haar alleen maar meer aan. Ze keek hem grijnzend aan en kwam steeds iets dichterbij. Toen ze uiteindelijk dichtbij genoeg was greep hij haar vast en ze voelde zijn lippen in haar hals. Haar bh werd losgemaakt en ze drukte zich tegen hem aan, terwijl ze zijn shirt uittrok.
"Ik vond het nodig," grijnsde ze naar Rowan, toen hij vroeg of ze dacht dat het echt nodig was om hem nog meer uit te dagen. Ze liet haar handen over zijn borstkas glijden en begon hem toen weer te zoenen. Niets leek tussen hun in te kunnen komen nu. Steven was stabiel, dus een telefoontje van het ziekenhuis zouden ze niet verwachten, Olaf en Wessel waren hartstikke dood en de bende daarmee dus ook, dus ook daardoor zouden ze niet gestoord worden. Alleen de jongens waren een klein risico, als daar iets niet goed zou gaan of zo, maar Katelynn had het idee dat dat niet gauw zou gebeuren, of ze was gewoon naïef.
Tijdens het zoenen maakte ze Rowan zijn broek los en liet daarna haar handen weer over zijn lichaam glijden.

Lincoln Smith

Hij merkte de spanning op bij Leroy en werd dus iets voorzichtiger. Maar hij wist ook dat het geheim houden van gevoelige onderwerpen alleen maar voor meer explosiegevaar zou kunnen zorgen. Hij wilde hem helpen, een beetje van zijn last dragen voor zover dat mogelijk was.
Leroy zei dat hij niet wist of hij het wel kon vertellen. En het was een lang verhaal. Lincoln glimlachte waterig en legde zijn hand op zijn schouder. "Ik weet dat je het kan, als je het wilt," glimlachte Lincoln. "En je weet dat het mij niet uitmaakt hoe lang en gecompliceerd het verhaal is. Ik zal je nooit laten vallen of je veroordelen.." zei hij zachtjes.

Rowan Rivers

Katelynn zei dat ze het nodig vond en ze trok zijn shirt uit, hij voelde haar handen over zijn borstkas glijden en daardoor sloot hij zijn ogen. Ze maakte hem echt helemaal gek zo, het was lang geleden dat hij dat op deze manier gevoeld had. Heel erg lang geleden. Hij was Katelynn vanaf het begin af aan trouw gebleven en dat was voor hem eigenlijk een wonder, maar soms had het hem flink moeite gekost. Katelynn betekende alleen zo vreselijk veel voor hem dat hij haar geen pijn wilde doen, maar dat betekende niet dat hij er niet naar verlangde. Dit was eigenlijk precies datgene dat hij gemist had en hij vond het geweldig om te zien dat ze dit nu wel deed. Hij werd weer door haar gezoend en daar ging hij vrij heftig in mee, maar dat leek nu niet zo'n probleem te zijn. Hij raakte haar overal aan en hij voelde dat ze zijn broek losmaakte, maar hij gaf haar niet echt ontzettend veel bewegingsruimte.

Leroy Rivers

Lincoln legde zijn hand op zijn schouder, waardoor hij even schrok, maar dat trok al snel weer weg. Hij zei dat hij wist dat Leroy het kon, als hij het wilde. En het maakte Lincoln niet uit hoe lang of gecompliceerd het verhaal was, hij zou hem nooit laten vallen of veroordelen. 'Ik... ik weet het wel. Het is gewoon...' zei hij nu zachtjes. Hij sloot zijn ogen even en hij haalde een hand door zijn haren. 'Je mag het niemand vertellen, oké? Dat wil ik echt niet... wat er ook gebeurd.' zei hij zacht. Hij was duidelijk vreselijk gespannen en hij voelde zich bijna misselijk, maar hij wilde het Lincoln wel vertellen. Hij vond het alleen heel erg moeilijk. Hij had dit nooit met iemand besproken. 'Het ging al een tijdje wat minder goed, ik had wat problemen, ook financieel. Er was alleen een gast die ik had leren kennen, Bart. Hij liet mij wat klusjes voor hem doen in ruil voor geld. Het was eigenlijk prima, hij leek best een aardige gast te zijn en ik vertrouwde hem na een tijdje ook...' zei Leroy zacht. Hij voelde dat de misselijkheid nog erger werd en hij probeerde rustig te ademen, maar het voelde vreselijk om dit te moeten vertellen. 'Tot hij mij op een avond van straat plukte. Hij zei dat ik bij hem kon slapen en... ik was naïef, ik weet niet wat ik dacht maar ik... ik had nooit verwacht dat hij zoiets met mij zou doen en... ik wist niet wat ik moest doen om het op te lossen. Ik was doodsbang en zo ging het maanden lang door, elke avond weer. Ondertussen waren de drugs het enige dat mij een beetje liet vergeten wat er gebeurde en...' hij stopte midden in het verhaal en hij kwam overeind, hij liep meteen naar de wc. Alleen al de gedachte aan wat er allemaal met hem gebeurd was zorgde ervoor dat hij moest overgeven. Leroy schaamde zich kapot hierdoor, hij was van zichzelf vrij zelfverzekerd en zijn ego was groot, juist daarom viel dit hem zwaar. Het had hem helemaal gebroken.

Katelynn Camryn Leighton

Ze gingen door met zoenen en haar handen gleden over Rowan zijn lichaam heen. Hij werd heftiger, maar dat spoorde haar alleen maar meer aan. Ze kroop wat terug en liet nu haar lippen vanaf zijn borstkas over zijn middenrif en over zijn buik glijden. Daarna zakte ze nog meer en wist ze zijn broek uit te krijgen. Ze begon hem nu daar te betasten en hield dat een best tijdje vol, tot ze weer wat om hoog kwam en de zoen weer voort zette. Ze schopte haar string uit en ging bovenop hem liggen. Zijn naakte lichaam tegen de hare. Het voelde geweldig. Ze pakte zijn gezicht vast en zoende hem vol overgave.

Lincoln Smith

Leroy leek er echt ontzettend veel moeite mee te hebben, maar leek later wel bereid om erover te praten. Daar was Lincoln wel blij mee, dat betekende dat Leroy hem echt vertrouwde en misschien kon Lincoln hem wel beter helpen als hij alles wist.
"Ik zal niets zeggen, tegen niemand.. Echt niet.." beloofde hij. Hij keek Leroy aan, die vertwijfelend begon te vertellen. Het duurde even voor Lincoln echt goed besefte wat er nou gebeurd was. Hij keek Leroy toen geschrokken aan en slikte even moeizaam. Het was echt vreselijk en Lincoln wist niet zo goed meer wat hij moest zeggen nu. Dit had hij eerlijk gezegd niet verwacht.
Leroy stond op en liep snel naar de wc. Lincoln liet hem even, maar toen hij minder geluiden hoorde stond hij op en ging hij achter hem aan.
"Het spijt mij.. Ik vind het zo erg voor je.. Ik zal het echt niemand vertellen, echt niet.." zei hij zachtjes.

Rowan Rivers

Hij vond het misschien nog wel het leukste dat Katelynn zo erg de leiding nam, normaal was hij hierin best wel dominant en wilde hij graag zelf bepalen wat er gebeurde, maar als ze hem zo kon verbazen dat hij niet echt begreep wat er gebeurde, vond hij het geweldig als de rollen juist omgedraaid waren. Dat daagde hem alleen maar meer uit en dat leek nu heel goed te werken. Hij sloot zijn ogen toen ze hem aanraakte en hij kreunde diep, zijn hele huid leek te tintelen door haar aanrakingen. Ze kwam omhoog en hij sloeg direct zijn armen om haar heen, hij werd weer door haar gezoend en daar ging hij heel heftig in mee.

Leroy Rivers

Hij kwam langzaam overeind en hij dronk wat water, daarna keek hij om naar Lincoln, die zei dat het hem speet. Hij vond het erg voor hem en hij zou het niemand vertellen. 'Bedankt.' fluisterde hij alleen maar zachtjes. Hij voelde zich echt verrot en heel erg zwak. Ergens was het een opluchting dat Lincoln dit nu wist, maar aan de andere kant veranderde het helemaal niets aan wat er maandenlang met hem gebeurd was. Hij probeerde er niet aan te denken, maar nu hij al twee dagen niets gebruikt had, kwamen de gedachten en herinneringen steeds helderder terug en dat wilde hij juist niet. Hij liep terug naar de bank en hij liet zich er langzaam opzakken. Hij leunde wat achterover en hij sloot zijn ogen. Hij wist dat hij niet door kon leven op de manier waarop hij de afgelopen tijd geleefd had, maar hij kon ook niet leven met de herinneringen aan wat er gebeurd was.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef hem zoenen, er leek geen eind meer aan te komen en dat vond ze totaal niet erg. Ze genoot er intens van en wilde dat dit voor altijd zo door zou gaan. Het voelde even alsof alle problemen er nooit waren geweest, alsof er nooit wat gebeurd was.
Opnieuw liet ze haar handen over zijn lichaam glijden, waarna ze de zoen staakte en iets overeind kwam. Ze keek hem aan en terwijl ze naar hem bleef kijken, kroop ze weer over hem heen, zodat hij bij haar binnendrong. Ze kreunde even gedempt en hervatte de zoen weer, terwijl ze zich haast aan hem vastklampte.

Lincoln Smith

Hij bleef bij Leroy staan en liep ook weer naar de woonkamer toen Leroy dat ook deed. Rustig zakte hij neer op de bank en keek naar Leroy. Hij wist echt niet zo goed wat hij nu moest zeggen of doen.
"Als je er verder een keer over wilt praten kan dat altijd.." zei hij zachtjes. Hij haalde zijn hand door zijn haren en keek even op de klok. Ze zouden het niet laat maken, maar ondertussen was er alweer een behoorlijke tijd verstreken.
"Als je wilt gaan slapen moet je het zeggen.." zei Lincoln nu. Hij wilde zelf pas gaan slapen als Leroy dat ook wilde, hij wilde hem niet alleen laten, vooral nu niet. "Als ik ooit wat voor je kan doen.. Laat het alsjeblieft weten.." sprak hij zachtjes.

Rowan Rivers

Ze bleef hem zoenen en hij voelde haar handen over zijn lichaam heen glijden, daarna kroop ze bovenop hem en hij kreunde diep. Ze hield hem heel stevig vast, maar dat vond hij eigenlijk alleen maar fijn. Hij genoot van alles wat ze deed en hij liet zijn handen over haar rug heen glijden. Hij had zijn ogen gesloten, maar na een tijdje legde hij zijn hand in haar hals en keek hij haar aan. Hij voelde alles in zijn lichaam tintelen als hij alleen al naar haar keek, wat Katelynn met hem kon doen had hij nooit eerder meegemaakt en dat was heel bijzonder. Hij sloot zijn ogen weer en hij genoot van het geweldige gevoel. Hij liet zijn handen naar haar heupen glijden en hij drukte zijn lippen weer in haar hals.

Leroy Rivers

Lincoln kwam bij hem zitten en hij zei dat hij er altijd over kon praten, als hij dat wilde. Leroy knikte langzaam, maar hij wist niet of hij hier ooit nog wel iets over kon zeggen. Hij schaamde zich er veel te veel voor. Hij wist dat het misschien beter zou zijn als hij het wel zou bespreken, maar hij wist niet eens hoe. Hij had nooit echt geleerd om over dingen te praten, zijn vader was er ook niet echt goed in en Leroy had nooit echt in een situatie gezeten waarbij het hem zou helpen. Lincoln zei dat hij het moest zeggen als hij wilde gaan slapen. Daarna zei hij nog dat hij het moest laten weten als Lincoln ooit iets kon doen. 'Ik ben al blij dat je hier bent nu.' fluisterde hij. Hoewel zijn vader en Katelynn heel goed voor hem waren, vertrouwde hij niemand zoals hij Lincoln vertrouwde. 'Wil je bij mij op de kamer slapen? Er staat een extra matras, jij mag wel in het bed, dan ga ik daar wel op liggen.' vroeg hij nu zacht. Hij was doodsbang om alleen in een kamer te liggen, maar ook daar schaamde hij zich veel te veel voor, hij had het niet tegen Katelynn of zijn vader kunnen zeggen.

Katelynn Camryn Leighton

Zijn aanrakingen voelden geweldig, haar huid voelde enorm gevoelig en tintelingen trokken door haar heen. Ze zoende hevig door en sloot haar ogen genietend. Uiteindelijk verbrak Rowan de zoen en voelde ze zijn lippen in haar hals. Ze kreunde gedempt en voelde een siddering door haar lichaam trekken. Niet veel later kwam ze tot haar hoogtepunt en bleef ze ontspannen Rowan liggen, waarna ze opzij van hem afrolde maar hem wel vast bleef houden.

Lincoln Smith

Het was weer een tijdje stil. Het voelde niet heel gemakkelijk, maar dat kon ook niet zo goed in deze situatie. Stiltes konden ook goed zijn en misschien was het nu ook wel even goed. Beide in hun eigen gedachten verzonken.
“Ik ben ook blij dat ik er ben,” zei hij tegen Leroy toen hij zei dat hij blij was dat hij er was. Hij glimlachte even zwakjes.
“Natuurlijk, maar ik kan ook wel op dat matras hoor, neem jij het bed maar,” zei hij nu tegen Leroy. Leroy hoefde zich niet voor hem op te offeren, Lincoln vond een los matras prima.
“Zullen we dan maar naar boven gaan?” stelde Lincoln nu voor.

Rowan Rivers

Het was duidelijk dat ze hier allebei enorm van genoten en hij merkte dat het ook wel voor aardig wat opluchting zorgde. Het was alsof er wat spanning van hem afviel en dat voelde fijn, want dat had hij al een tijd niet meer zo gevoeld. Ze kwam naast hem liggen en hij glimlachte naar haar, nog onder de indruk van wat er net gebeurd was. Hij streek langs haar wang en daarna gaf hij haar een kus, heel liefdevol. 'Ik weet niet precies wat je allemaal met mij doet, maar het is geweldig.' fluisterde hij met een grijnsje op zijn gezicht tegen haar. Hij kwam nu een beetje overeind en hij schonk hun glazen bij, hij nam een paar slokken en hij pakte haar hand stevig vast. 'Ik geloof niet dat ik ooit zoiets gevoeld heb als wat jij met mij doet...'

Leroy Rivers

Lincoln zei dat hij ook blij was dat hij er was en daardoor glimlachte Leroy zwakjes, maar dat was gezien de omstandigheden al heel wat. Lincoln zei dat hij het goed vond, maar hij kon ook wel op het matras, hij mocht in het bed. Leroy knikte even, hij vond het allemaal allang goed, als hij maar niet alleen hoefde te zijn. Lincoln stelde voor om naar boven te gaan en daardoor kwam Leroy overeind. Hij opende de deur naar de tuin en hij liet de grote zwarte hond binnen, hij stond heel rustig bij de kleine hondjes van Katelynn, die hem allemaal uitgebreid onderzochten. Het grote dier deed niets en keek alleen op naar Leroy. Hij sloot de deur weer en daarna keek hij naar Lincoln. 'Vind je het erg als hij ook bij ons slaapt?' vroeg hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Katelynn en Rowan lieten de honden nooit boven, maar hij hoopte dat ze dit niet zo heel erg vonden, als hij gewoon bij Leroy op de kamer bleef.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan streelde langs haar wang en gaf haar een kus. Door zijn woorden grijnsde ze even. “Dan kan ik mijn baan toch wel goed loslaten, nietwaar?” plaagde ze nu. Ze stak haar tong even uit en pakte haar glas toen Rowan die bijgevuld had. Ze wist nu al dat ze dit morgen ging merken, ze dronk nooit echt veel en was ook wel gevoelig voor alcohol. Daarbij was het misschien ook niet de beste combinatie met een waarschijnlijke hersenschudding. Maar dat deerde haar nu weinig, dat zag ze morgen allemaa wel. Misschien viel het we mee, want de laatste tijd was ze wel meer gaan drinken dan dat ze normaal deed.


Lincoln Smith

Hij kwam ook overeind toen Leroy op stond, maar bleef staan toen hij zag dat Leroy naar de deur van de tuin liep. Hij opende de deur en liet een grote, zwarte hond binnen. Leroy vroeg hem nu of hij het erg vond als de hond ook bij hen sliep. Daardoor schudde hij zijn hoofd.
“Nee hoor, dat is oké,” glimlachte Lincoln. “Thuis slaapt Mack ook soms bij mij,” liet hij weten. Dat liet hem meteen beseffen dat hij de herdershond morgenochtend ook even op moest halen als zijn vader nog langer in het ziekenhuis zou moeten blijven. De arme hond zat nu helemaal alleen.
Samen met Leroy en de hond liep hij nu de trappen op naar boven. Ook de kleine hondjes volgden, die waren ontzettend nieuwsgierig naar de grote hond. Eenmaal op zolder in de slaapkamer grinnikte Lincoln even om de beestenboel. Drie Chihuahua’s en een grote hond. Een grote gezellige boel zo.

Rowan Rivers

Ze grijnsde en zei dat ze haar baan toch wel goed kon loslaten. Hij grijnsde daardoor weer. Katelynn wist zich altijd alles wat hij ooit gezegd had nog te herinneren. 'Ik weet het nog niet. Je was duidelijk de baas, dus blijkbaar kan je dat nog niet echt loslaten.' zei hij plagend tegen haar. Hij nam een paar slokken van zijn drinken en daarna zoende hij Katelynn weer. 'Ik heb ontzettend veel geluk met jou en dat realiseer ik mij heel goed.' zei hij zachtjes. Hij streek langs haar wang en daarna goot hij de drank achterover. Hij bleef naar haar kijken, wat in gedachten verzonken, maar dat was eigenlijk alleen maar positief. Hij was echt gek op haar. Hij liet zijn vingers langzaam over haar lichaam glijden, ze was echt vreselijk aantrekkelijk.

Leroy Rivers

Lincoln zei gelukkig dat hij het goed vond, Mack sliep ook wel eens bij hem. De honden liepen allemaal naar boven en eenmaal in de kamer was het opeens best wel vol. Leroy pakte het matras en wat dekens voor Lincoln, daarna ging hij op de rand van het bed zitten. Hij voelde zich nog steeds wat onrustig door alles, maar hij wist ook dat het kwam omdat zijn lichaam van slag was. Dat zou nog wel een paar dagen zo zijn en hij zou het waarschijnlijk nog heel zwaar gaan krijgen, maar nu was Lincoln tenminste hier en hoefde hij niet alleen te zijn. De grote zwarte hond sprong nu opeens bij hem op het bed en Leroy omhelsde het dier voorzichtig. In de tijd dat hij op straat geleefd had, was de hond ook vaak bij hem geweest. 'Welterusten.' zei hij nu zacht tegen Lincoln, daarna draaide hij zich op zijn zij en staarde hij naar de muur.

Katelynn Camryn Leighton

Blijkbaar was ze na nog wat drankjes toch in slaap gevallen, want nu werd ze wakker. Het was niet eens achterlijk vroeg meer, zoals normaal, voor haar doen had ze echt flink uitgeslapen. Ze gaapte even en rekte zich uit. Haar hoofd bonkte flink en ze voelde zich niet zo heel fit, maar ze hoefde toch niet te werken vandaag dus ze vond het wel oké. Ze had haar kleren nog uit, die lagen allemaal verspreid over de vloer. Ze kroop nu weer tegen Rowan aan en sloot haar ogen weer even.

Rowan Rivers


Hij werd wakker toen hij Katelynn tegen zich aan voelde kruipen en daardoor glimlachte hij even. Hij voelde haar huid tegen zijn huid aan en hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Goedemorgen.' zei hij wat schor tegen haar. Hij streek langs haar wang en hij drukte kort zijn lippen in haar hals. Daarna kwam hij wat overeind. Zijn hoofd bonkte lichtjes, maar dat was niet zo gek. Hij zag de lege flessen staan en dat liet hem glimlachen, maar hij had een geweldige avond en nacht met haar gehad. Hij raapte wat kleding op van de grond en hij trok zijn ondergoed aan. Daarna greep hij Katelynn vast en zoende hij haar uitgebreid. 'Vanavond weer een avond samen doorbrengen?' vroeg hij uitdagend aan haar. Hij kon er nooit echt genoeg van krijgen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze merkte dat Rowan ook wakker werd en opende daardoor haar ogen weer. Ze keek hem aan en glimlachte. “Goedemorgen, schoonheid,” grijnsde ze naar hem. Rowan kwam overeind en begon zich aan te kleden. Katelynn ging rechtop in bed zitten en rekte zich even uit.
“Als het met iets minder drank kan,” grijnsde ze toen Rowan vroeg of ze vanavond weer een avondje samen door zouden brengen. Haar hoofd bonkte als een gek. Ze kwam nu ook overeind en begon zich ook rustig aan te kleden.

Rowan Rivers

Hij grijnsde door wat ze tegen hem zei. 'Jij bent hier de schoonheid, ik niet.' zei hij lachend. Ze rekte zich uit en zei dat het kon, als het maar met iets minder drank was. Daardoor pakte hij haar kin vast en keek hij haar aan. 'Dat lijkt mij een goed idee. Hier maken we geen gewoonte van.' zei hij tegen haar. Hij zoende haar even langzaam en daarna trok hij zijn kleding helemaal aan. De hoofdpijn was vervelend, maar hopelijk trok het wel weer wat weg. Hij wilde wel nog wat gaan werken vanmiddag. 'Ik ga zo met lincoln naar Steven toe, kijken hoe het met hem is. Dan kom ik daarna weer richting huis, maar ik wil vanmiddag nog wel wat doen, als ik de tijd heb.' zei hij tegen haar. Hij wilde sowieso wel even naar het bureau, maar dat hoefde niet lang te duren. Hij hoopte dat Leroy een goede nacht had gehad, dat het goed voor hem was dat Lincoln er was.

Katelynn Camryn Leighton

“Hmm, jij mag er ook wezen hoor,” grijnsde ze met een knipoog naar Rowan. Hij zoende haar even en zei dat ze hier inderdaad geen gewoonte van moesten gaan maken, qua drank. Daardoor schudde ze haar hoofd even. Dat moesten ze inderdaad niet gaan doen. Ze dronken al genoeg tussendoor. En als ze weer zou gaan werken zou het helemaal geen goed plan zijn.
Ze kleedde zich helemaal aan en maakte een knot in haar haren. Daarna keek ze weer naar Rowan. Hij zei dat hij straks met Lincoln naar Steven zou gaan en dat hij vanmiddag nog wel even wilde gaan werken. Kayelynn knikte. “Is goed, ik zie je wel weer verschijnen. Ik werk gewoon thuis, tenzij er dringende dingen zijn,” gaf ze aan. Ze gaapte even en deed haar make-up, waarna ze de trap af daalde naar beneden.

Rowan Rivers

'Blijf nou maar gewoon thuis, je verdient wel een dagje rust.' zei hij zachtjes tegen haar. Bovendien had hij ook liever dat Leroy niet alleen was, hij leek Katelynn wel te vertrouwen, dus was het goed als ze bij hem in de buurt was. Hij trok een spierwit overhemd aan en hij pakte zijn wapen mee, daarna liep hij achter haar aan naar beneden. Eenmaal daar was het verbazingwekkend stil. Geen honden, geen jongens, helemaal niets. Hij draaide zich om en hij liep weer terug naar boven, toen hij daar de kamer inkeek was het een stuk minder rustig. Alle honden schoten langs hem de trap af en hij zag Leroy overeind komen. Hij was volledig bezweet en hij keek onrustig, bijna angstig uit zijn ogen. Tot hij zich leek te realiseren wie er stond en hij wat kalmer werd. 'Komen jullie wat eten? Dan gaan wij zo naar Steven, Linc.' zei hij nu tegen de jongens. Leroy staarde hem alleen maar aan, maar hij besloot hem even te laten en daarom liep hij weer naar beneden toe.

Katelynn Camryn Leighton

“Ik blijf ook thuis,” glimlachte ze naar Rowan. “Behalve als er echt nood aan de man is, maar dat za wel niet gebeuren.” Ze liep naar beneden en merkte dat het er heel erg rustig was. Geen hondjes, niks. Katelynn trok haar wenkbrauwen even op, normaal waren de hondjes altijd beneden.
Op een gegeven moment hoorde ze gebonk op de trap en kwamen alle honden aangerend. Drie kleintjes en de grote. Katelynn grinnikte even en liep meteen door naar de keuken. Daar vulde ze de bakjes met voer en ververste het water. Niet veel later kwam Rowan weer beneden en vlak daarna de jongens ook.
“Goedemorgen,” knikte Katelynn naar Leroy en Lincoln. Ze zette wat vers brood op tafel zodat ze gewoon konden pakken als ze wilden.

Rowan Rivers

Katelynn begroette de jongens en het viel hem op hoe stil Leroy was. Dat was raar, hij had juist verwacht dat Lincoln er voor zou zorgen dat hij wat vrolijker was, maar dat leek nu niet echt het geval te zijn. Leroy was juist heel stil. Daarom vroeg hij zich af wat daar de reden van was, maar het kon best zijn dat hij het gewoon zwaar had, lichamelijk zou hij zich ook wel niet al te best voelen. Hij leek wel nog magerder te zijn dan hij eerst was, al at Leroy ook niet zo veel. Hij pakte Katelynn vast en hij drukte zijn lippen kort op haar wang. Hij liet zijn hand via haar rug afglijden naar haar kont en daar kneep hij even kort, waarna hij naar haar glimlachte. 'Linc, ben je klaar om te gaan?' vroeg hij na een tijdje.

Katelynn Camryn Leighton

Ze pakte zelf een bakje uit de kast en vulde die met yoghurt en wat muesli. Ze bleef staan terwijl ze er wat happen van nam. Leroy en Lincoln waren beide wat stilletjes, maar dat was niet heel gek natuurlijk. Er was genoeg gebeurd en ze waren nog jong. Ze had zelf ook nog last van alles wat er gebeurd was.
Rowan pakte haar vast en ze voelde zijn lippen op haar wang. Daarna voelde ze zijn hand op haar rug en naar beneden glijden, naar haar kont. Ze tikte even plagend op zijn hand en grijnsde naar hem.
Lincoln trok zijn kleding recht en keek richting Rowan, die vroeg of hij klaar was om te gaan. Daarom knikte hij. “Ja, ik ben klaar,” zei hij.

Rowan Rivers

Hij kreeg een tik van Katelynn en daardoor grijnsde hij even. 'Wacht maar. Dat krijg je nog terug.' zei hij uitdagend. Hij keek op toen Lincoln zei dat hij klaar was en hij knikte even. Hij pakte zijn autosleutels en hij keek even naar Leroy, die nog steeds zwijgend aan tafel zat en geen hap had gegeten. Hij zou vanmiddag wel met de jongen proberen te praten. Hij gaf Katelynn nog een kusje. 'Ik zie je straks weer.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij liep daarna met Lincoln naar de auto en even later waren ze onderweg naar het ziekenhuis. Hij hoopte dat het redelijk ging met Steven, want hij voelde zich flink schuldig over deze hele situatie.

Lincoln Smith

Hij keek even naar Rowan en Katelynn, het leek echt heel goed te zitten met hun relatie. Hij had het idee dat dit nog beter klikte dan het met Andrea toen. Andrea was veel stiller en timide geweest. Katelynn was een stuk duidelijker en leek ook een stuk zelfverzekerder. Lincoln herinnerde zich Andrea als een hele lieve, warme maar ook ontzettend onzekere vrouw. Heel anders dan Katelynn eigenlijk.
Rowan nam afscheid van Katelynn en Lincoln volgde hem naar de auto. Hij voelde zich toch iets gespannen, er was altijd een risico dat er iets mis ging of zoiets. Lincoln had zijn vader al meerdere keren bijna verloren en die angst bleef er altijd. Het voelde vreselijk.
Onderweg keek Lincoln uit het raam. Uiteindelijk kwamen ze aan bij het ziekenhuis en stapte hij uit.

Rowan Rivers

Het was stil onderweg, maar hij vond het niet zo erg, hij had ook niet zo heel erg veel te zeggen tegen Lincoln. Hij had de neiging hem te vragen naar Leroy, misschien had hij Lincoln wel wat verteld, over hoe het met hem ging, hoe het de afgelopen maanden met hem gegaan was, maar hij wist dat hij het beter niet kon doen. Leroy zou het hem vast zelf vertellen, als het belangrijk was. Hij stapte uit de auto en hij glimlachte even naar Lincoln, daarna melde hij zich bij de balie en werden ze doorgestuurd naar een andere afdeling van het ziekenhuis.

Lincoln Smith ~ Steven Smith

Rowan glimlachte even naar Lincoln, waardoor hij kort terug glimlachte. Rustig liep hij met hem mee naar binnen en daar werden ze naar de juiste afdeling gestuurd. Ze kregen te horen waar Steven lag en liepen daarheen. Lincoln liep voorop en duwde de deur open waar het nummer op stond dat genoemd was. Meteen liep hij door naar het bed. Steven leek te slapen, maar toen Lincoln zijn hand vastpakte opende hij zijn ogen en glimlachte hij zwakjes.
"Pap.." sprak Lincoln zachtjes. "Hoe gaat het?" De jongen bekeek zijn vader even, aan de rechterkant van zijn hals zat een flinke laag verband en ook zijn schouder leek volledig ingepakt te zijn.
"Best oké," reageerde Steven. Zijn stem klonk wat schor en zwak, maar dat was op dit moment niet zo gek.

Rowan Rivers

Hij bleef even op afstand staan van Lincoln en Steven, hij gunde ze ook wel een momentje samen. 'Ik ga even wat koffie halen, ik zie jullie zo weer.' zei hij uiteindelijk, zodat ze echt even samen waren. Hij liep de kamer uit en hij haalde koffie voor zichzelf, hij nam langzaam een paar slokken toen het genoeg afgekoeld was. Hij ging buiten bij de kamer staan en hij staarde wat voor zich uit. Hij dacht aan gisteravond en het zorgde voor een glimlach op zijn gezicht, hij kon zich niet voorstellen dat het allemaal best goed afgelopen was. Zo had het er eerst niet echt uitgezien, maar het was goed gekomen. Wessel was dood. Nu hoopte hij alleen nog heel erg dat het met Leroy goed bleef gaan, want daar maakte hij zich flinke zorgen om.