Police Life

Rowan Rivers

Uiteindelijk was hij maar even op de bank gaan liggen, hij merkte nu heel goed dat hij opeens doodmoe was. Hij wist dat dat ook kwam doordat de drugs er voor gezorgd hadden dat hij geen moment had geslapen, zijn lichaam had zo veel moeten doen en nu opeens was dat klaar. Dat zorgde ervoor dat hij echt volledig uitgeput was en hoewel hij zijn best deed om een beetje wakker te blijven, ging het niet. Hij viel in slaap op de bank en hij was zo diep weggezakt dat hij niet eens droomde.

Katelynn Camryn Leighton

Toen ze binnenstapte was het erg stil. Ze draaide de deur op slot, aaide de hondjes even en liep rustig richting de woonkamer. Daar zag ze Rowan liggen op de bank. Een zwakke glimlach ontstond op haar gezicht en ze liep naar hem toe. Ze ging even bij hem zitten, terwijl ze een kusje op zijn voorhoofd drukte. Daarna liep ze naar de keuken, maakte ze even simpel wat luxe broodjes als avondeten en legde er een paar op het tafeltje bij Rowan, voor als hij wakker zou worden. Ze nam zelf een half broodje en gooide de rest weg omdat ze geen honger meer had. Daarna nam ze wat pijnstillers met wat water en vervolgens ging ze boven even douchen. Na het douchen had ze echt flinke steken in haar buik, waardoor ze op bed ging liggen. Ze was toch ook moe dus misschien kon ze een paar uurtjes slaap pakken. Uiteindelijk viel ze ook in slaap, vrij rustig zelfs.

Rowan Rivers

Hij werd niet eens wakker toen Katelynn naar hem toe kwam, zo doodmoe was hij. Toen hij wel wat meer wakker was, kwam het omdat er twee van de hondjes van Katelynn bij hem op de bank gesprongen waren. Hij zag broodjes liggen en hij kwam ietsjes meer overeind, maar nog steeds voelde hij zich doodmoe. Katelynn moest thuis zijn, die broodjes waren hier niet uit zichzelf gekomen. Hij liep langzaam naar boven toe en daar zag hij Katelynn op bed liggen. Ze leek redelijk rustig te zijn en hij was bang dat hij dat zou verpesten door bij haar te gaan liggen. Daardoor liep hij weer naar beneden en ging hij op de bank liggen. Hij staarde even naar het eten, maar de honger was nog niet terug. Hij ging liggen en meteen was hij weer diep weg in slaap.

Katelynn Camryn Leighton

Ze sliep voor het eerst weer redelijk oké, maar dat was ook niet zo gek want ze had de afgelopen dagen amper geslapen. Ze had de slaap echt nodig, anders zou het echt niet beter worden, ook lichamelijk niet.
Na een paar uur slapen werd ze wakker en bleef ze nog even liggen terwijl ze voor haar uitstaarde. Daarna stapte ze toch maar uit bed en liep ze de trap af naar beneden. Ze liep meteen door naar de tuin en ging op de tegels zitten aan de rand van het zwembad, terwijl ze haar voeten in het water liet zakken. Het water werd altijd verwarmd, dus dat was eigenlijk altijd lekker.

Rowan Rivers

Deze keer werd hij wel wakker toen hij wat hoorde, toen hij overeind kwam zag hij buiten Katelynn bij het zwembad zitten. Hij staarde even naar haar en daarna liep hij zelf ook naar buiten. Hij zag dat ze met haar voeten in het water zat en hij staarde naar haar rug. Hij ging op de rand van de tafel zitten en hij stak een sigaret aan, terwijl hij naar haar bleef kijken. Dit was hoe hij haar in zijn hoofd wilde hebben, dit moest de rest uit zijn hoofd verbannen. 'Hoe was het?' vroeg hij nu aan haar. Ze hadden het nog helemaal niet over het gesprek gehad en hij wilde weten of ze er zelf ook een goed gevoel over had.

Katelynn Camryn Leighton

Ze trappelde wat met haar voeten in het water en had eigenlijk de neiging om te gaan zwemmen, maar ze had haar kleren nog aan, dus hield ze het nog maar even zo. Toen ze achter haar geluiden hoorde keek ze om en zag ze Rowan naar buiten komen. Hij ging op de rand van de tafel zitten en stak een sigaret aan. Daarna vroeg hij haar hoe het was geweest.
Katelynn keek hem aan en haalde haar hand even door haar donkerbruine haren. Daarna knikte ze. "Eigenlijk heel goed," klonk haar stem vrij opgewekt. Ze was er echt blij mee, ze had het namelijk echt niet verwacht. "Zij was ook heel positief. Echt een topvrouw is het," glimlachte ze over de psychiater. Ze kon het echt goed met haar vinden.
"Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het zo goed zou werken. En natuurlijk moet ik niet te hard van stapel lopen, want er zullen echt nog wel momenten zijn dat ik mij echt niet oké voel, maar ze heeft mij veel tips gegeven en we hebben hele goede gesprekken gehad," vertelde ze nu.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar wat Katelynn te vertellen had en hij glimlachte zwakjes. 'Ik ben heel erg blij om dat te horen.' zei hij oprecht. Hij meende het ook duidelijk. Hij was opgelucht dat het blijkbaar echt goed hielp en hij was blij dat hij haar normaal aan kon kijken nu. 'Ik moest je bedanken van Steven. Hij is vrij.' zei hij daarna tegen haar. Wat positief nieuws zou haar waarschijnlijk nog wel meer goed doen. Hij nam een trekje van de sigaret en hij keek weer op naar haar. Hoe lang zou het duren tot alles weer was zoals vroeger? Als het zo goed bleef gaan, misschien wel niet zo heel erg lang. Maar dan moest hij het ook een beetje goed doen. Dan moest hij niet terugvallen in het gebruiken. Hij twijfelde nog steeds of hij Katelynn moest vertellen over wat hij gedaan had of dat het beter was om het helemaal te verzwijgen. Hij wilde haar niet overstuur brengen, maar hij wilde liever ook niet liegen, hij wist hoe erg ze daar een hekel aan had.

Katelynn Camryn Leighton

Haar ogen twinkelden even toen Rowan zei dat hij blij was om dat te horen. Ze was er zelf ook echt blij mee. Vervolgens vertelde Rowan dat hij haar moest bedanken van Steven omdat hij vrij was. Katelynn trok haar benen op en stond nu op.
"Nee, echt? Wat goed!" reageerde ze daarop. Dat nieuws deed haar ook echt goed, want ze had zich echt zorgen gemaakt over Steven daar. Ze had er heel erg haar best voor gedaan, en dat dat nu zijn vruchten af had geworpen viel haar positief.
Ze pakte een handdoek die ze onder de verkapping opgestapeld had liggen en droogde haar benen en voeten af. Ze wilde niet het hele huis vies maken.
"Waar gaat hij heen nu? Aangezien hij het hotel niet meer in kan?" vroeg ze Rowan nu nieuwsgierig.

Rowan Rivers

Hij glimlachte door haar enthousiaste reactie en hij keek toe hoe ze haar benen afdroogde, maar daarna keek hij weg. Elk klein dingetje leek voor hem verleidelijk te zijn en dat wilde hij helemaal niet. Hij wilde dat gevoel zo diep mogelijk wegstoppen. Anders zou het allemaal veel moeilijker worden. 'Hij is nu naar Lincoln toe, ik denk dat hij misschien wel naar het bureau toe gaat daarna. Hij zal morgen wel iets anders regelen, waarschijnlijk.' zei hij tegen haar. Hij maakte de sigaret uit en daarna kwam hij een beetje overeind. Hij keek haar aan, zwijgend, hij wist niet zo goed wat hij tegen haar moest zeggen. Hij wilde het hebben over normale dingen, maar hij wist duidelijk niets te verzinnen. 'Ik ga even wat werken.' zei hij uiteindelijk maar. Dat zou hem wel even afleiden, er waren zat dingen die hij gewoon hier vanuit huis kon doen. Het was niet alsof hij met iets dringends bezig was, het was meer een soort van excuus.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan vertelde haar dat Steven nu naar Lincoln toe was en misschien dan wel naar het bureau zou gaan. Hij zou morgen wel iets regelen waarschijnlijk. Katelynn knikte en hing de handdoek uit over het droogrek. Ze had ook eigenlijk niet anders verwacht dan dat Steven meteen naar het ziekenhuis zou gaan.
"Over het bureau gesproken.." begon ze nu tegen Rowan. "Wat betreft werk voor hem moet ik nog wel even aan de slag.. Hij mag nog niet werken. Ik moet nog even kijken of en hoe ik dat kan oplossen," vertelde ze eerlijk. Ze wist dat Steven een flinke workaholic was en hij zou not amused zijn als hij niet meer aan het werk zou mogen.
Rowan zei niet veel later dat hij wat ging werken en Katelynn keek hem na, waarna ze het water wat nu op de rand van het zwembad opruimde. Daarna liep ze ook weer naar binnen en ging ze op de bank zitten. Ze gaapte even en zette de televisie aan om te kijken wat daarop te zien was.

Rowan Rivers

Ze begon nu over het werk en zei dat Steven eigenlijk nog niet mocht werken en ze ging kijken hoe ze dat op zou lossen. Daar dacht hij even over na. Hij opende ondertussen zijn laptop en hij keek naar Katelynn, die televisie ging kijken. 'Vind je dat je zelf wel mag werken?' vroeg hij nu doordringend. Hij keek naar het scherm van zijn laptop en hij merkte dat dit de onrust was waar hij tegenop had gezien. Hij voelde zich een soort van opgefokt zonder dat daar een reden voor was. Hij wilde gaan sporten, maar hij wist dat zijn spieren het niet aan zouden kunnen nu, dus dat was geen goed idee. Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij keek weer op naar haar. 'Sorry, ik bedoel het helemaal niet verkeerd, het is gewoon... ik weet het niet. Ik ben nog wat van slag.' zei hij nu. Hij wilde haar geen pijn doen met zo'n opmerking.

Katelynn Camryn Leighton

Ze ging wat onderuit zitten en zapte wat, maar keek weer op toen Rowan weer begon te praten. Van zijn vraag zelf schrok ze niet echt, want zo'n rare vraag was het niet, maar het was meer de toon waarop. Daardoor bleef ze eerst nog even stil om ervoor te zorgen dat ze niet van slag raakte. Dat lukte haar eigenlijk heel goed.
"Nee, ik ga zelf ook niet werken de komende dagen en misschien wel weken. Misschien af en toe wat vanuit huis, simpele dingetjes, maar verder niet," vertelde ze Rowan. Ze pakte een dekentje en trok die over haar heen omdat ze het een beetje koud begon te krijgen.
"Maar Steven komt net uit de gevangenis, vanaf hogerop is er gezegd dat hij ontslagen moet worden, dat het klaar is," vertelde ze nu eerlijk. "Dus daar bemoei ik mij zo nu en dan wel een beetje mee, ja."
Rowan bood nu zijn excuses aan en Katelynn glimlachte lichtjes. "Het is oké."

Rowan Rivers

Hij merkte dat hij door haar reactie misschien nog wel meer boos werd, al reageerde ze eigenlijk hartstikke rustig en normaal. Hij klemde zijn kaken op elkaar en hij voelde hoe hij aanspande. Hij wilde gewoon niet horen dat Steven ontslagen zou worden of iets in die richting, dat kon hij niet hebben. Hij ademde diep in, terwijl hij strak naar haar keek. Bijna dreigend. Hij had echt een paar seconde nodig voor hij het gevoel een beetje weg kon stoppen. Misschien hielp het als hij iets dronk. Dat was nog altijd minder erg dan iets gebruiken. Tenminste, zo zou Katelynn het waarschijnlijk zien. Drinken zou minder opvallen, in ieder geval. Ze zei dat het oké was en hij wist met moeite een glimlach op zijn gezicht te toveren. Hij kwam overeind en hij pakte een glas uit de kast, hij schonk het glas vol met cognac en daarna keek hij naar Katelynn. 'Kan ik iets te drinken voor je pakken?' vroeg hij vanuit de keuken. Hij goot het glas drank in één teug achterover en daarna vulde hij het glas weer bij. Dan viel het niet zo op dat hij meer dronk. Hij herhaalde hetzelfde nog eens en daarna zette hij het glas op tafel, naast zijn laptop neer.

Katelynn Camryn Leighton

Ze merkte aan Rowan dat hij niet heel blij was met het nieuws dat er een kans was dat Steven ontslagen zou worden. Opnieuw liet ze even een stilte vallen, zodat het bij hem een beetje kon dalen. Ze haalde even diep adem en haalde haar hand door haar haren.
"Ik laat dat niet zomaar toe hoor, maak je geen zorgen. Ze doen altijd ontzettend lastig na zoiets, maar uiteindelijk slijt dat en geven ze toe," vertelde ze Rowan wat meer achtergrondinformatie. Misschien zou hij zich er dan minder zorgen over maken. Het was toch wel een dingetje dat ze niet graag voor hem achterhield. Hij zou waarschijnlijk niet blij zijn als hij het uiteindelijk van Steven moest horen, terwijl zij het dan al een tijdje wist.
Rowan stond op en liep naar de keuken. Niet veel later hoorde ze hem vragen of hij wat drinken voor haar kon inschenken.
"Doe maar een glaasje water, dankje," reageerde ze daarop. Ze nam wel weer een alcoholisch drankje als ze iets meer slaap had. Anders viel het een stukje zwaarder en ze wilde wel gewoon goed nuchter blijven.

Rowan Rivers

'Ik hoop het maar.' mompelde hij over Steven. Hij hoopte het echt, want anders was dat over met pensioen gaan niet alleen maar meer een uitweg. Dan zou hij het zeker doen. Hij schonk een glas water voor haar in en hij gaf het haar aan, daarna ging hij weer bij zijn laptop zitten. Hij staarde naar het scherm, maar hij deed eigenlijk niets. Hij nam wat slokken van de drank, maar verder staarde hij maar een beetje voor zich uit als een zombie. Er was zo veel wat hij met Katelynn wilde bespreken, maar aan de andere kant wilde hij helemaal niet met haar praten en was hij te onrustig om ook maar stil te zitten. Hij sloot zijn ogen en hij wreef langs zijn slapen, even overwoog hij om Steven een berichtje te sturen. Hij kon gewoon vragen of ze samen even een stukje gingen wandelen of wat dan ook. Hij kon ook naar het bureau gaan, grote kans dat Steven daar was. Dan hoefde hij Katelynn niet lastig te vallen en zou hij erger voorkomen. Hij durfde het alleen gewoon niet aan. Hij was bang voor de gevolgen. Hij kwam overeind en hij schonk het glas weer bij, hij leunde wat op het aanrecht. Daarna nam hij het glas en de fles mee naar buiten en ging hij op de rand van de tafel zitten. Hij stak een sigaret aan en hij staarde weer voor zich uit.

Katelynn Camryn Leighton

Ze keek naar de televisie, maar eigenlijk waren er niet zulke hele boeiende programma's op nu. Daarom zette ze de televisie uiteindelijk uit en nam ze wat slokken van haar water. Ze merkte dat ze thuis meer moeite had om in de positiviteit te blijven, vooral omdat Rowan op het moment totaal geen positieve energie uitstraalde en ze zich zelfs een beetje ongewenst voelde. Maar ze wist ook wel dat ze het even tijd moest geven, hoewel dat lastig was.
Rowan verdween uiteindelijk weer naar buiten en Katelynn stond nu op en riep de hondjes bij haar. Ze zou wel even een kort rondje met ze doen en daarna zou ze wel zien wat ze ging doen. Misschien ging ze wel al naar bed of zo straks. Het alleen buiten rondlopen was een puntje waar ze ook aan wilde werken, omdat ze zich buiten nog best onveilig voelde.

Rowan Rivers

Zodra hij de sigaret op had draaide hij zich om en zag hij Katelynn met de honden vertrekken. Hij gooide de peuk weg en daarna liep hij langzaam naar binnen. Hij liep onrustig heen en weer door de woonkamer heen en hij voelde hoe het zweet hem uitbrak. Uiteindelijk liep hij naar boven toe en haalde hij de spullen weer uit zijn tas. Zijn handen trilden en hij ademde diep in om zichzelf een soort van rustig te houden. Als Katelynn met de honden ging lopen was ze wel een paar minuten weg. Hij pakte het buisje met heldere vloeistof en hij vulde de injectienaald. Hij aarzelde even, maar daarna stak hij het ding toch in zijn arm. Hij sloot zijn ogen en na zo'n twee minuten realiseerde hij zich dat hij op moest schieten. Hij ruimde de spullen weer op, stopte het in zijn tas en hij liep naar beneden. Hij pakte zijn laptop en stopte die ook in zijn tas, daarna schreef hij op een briefje dat hij nog even naar het bureau was, om nog wat met Steven te praten. Het was best logisch, Steven was net vrij, natuurlijk wilde hij tijd met hem doorbrengen. Daarna sprong hij in de auto en reed hij weg. Hij wist zich maar met heel erg veel moeite op de weg te concentreren, want alles werd nu een beetje wazig voor zijn ogen. Eenmaal bij het bureau stapte hij uit, de kans was heel groot dat Steven nog bij Lincoln in het ziekenhuis was. Als hij hier een paar uur zou blijven, kon hij daarna normaal naar huis en zou Katelynn niets aan hem merken. Dan was hij gewoon rustig en kon hij normaal met haar omgaan, zonder zo opgefokt te zijn. Hij liep zijn kantoor binnen en hij gooide de tas op zijn bureau, daarna ging hij op de bank liggen en sloot hij zijn ogen.

Steven Smith

Hij had een paar uur bij Lincoln aan het bed gezeten, met hem gepraat zonder antwoord te krijgen, maar daarna begon het hem allemaal juist op te breken. Hij kon het gewoon niet aanzien Lincoln hier zo te zien. Dat deed hem echt ontzettend veel pijn.
Uiteindelijk was hij opgestapt en meteen doorgereden naar het bureau. Hij was op zijn kantoor gaan zitten en was toen gebeld door een collega van Katelynn, die hem volledig op de hoogte had gesteld wat zijn werk betreft. Steven had hem uitgescholden, misschien niet de meest strategische oplossing, maar hij had zich niet in kunnen houden.
Toen hij een halfuurtje later een bakje koffie haalde bij het koffie automaat, zag hij Rowan binnen komen lopen. Daardoor trok hij zijn wenkbrauwen even verbaasd op, hij had hem echt niet verwacht, echt gewoon niet. Hij had verwacht dat hij de hele avond bij Katelynn zou blijven. Juist nu. Was Katelynn nu dan alleen thuis? Hij wist zelf maar al te goed hoe benauwend dat kon werken.
Steven wachtte tot zijn koffie klaar was en nam die toen mee, waarna hij naar het kantoortje van Rowan liep en de deur opende. Hij stapte binnen en keek naar Rowan, die op de bank lag.
"Wat doe jij hier?" vroeg hij enigszins verbaasd. Thuis kon hij toch ook op de bank liggen? Hij begreep het gewoon echt niet.

Rowan Rivers

Hij had zijn ogen gesloten en hij genoot van het gevoel van rust wat hij nu had, al werd dat ruw verstoord toen de deur open ging en de stem van Steven door de ruimte galmde. Hij vroeg verbaasd wat hij hier deed en daardoor ging Rowan rechtop zitten. 'Niets, ik kwam wat spullen halen en genoot even van de rust.' zei hij nu tegen Steven. Hij had hem echt totaal nog niet hier verwacht. Hij had gedacht dat Steven nog in het ziekenhuis zou zijn en anders in zijn kantoor, maar niet dat hij zomaar hier binnen zou komen lopen. Hij pakte nu wat dossiers van zijn bureau en stopte dat in zijn tas, die hij daarna over zijn schouder heensloeg. 'Ik ga weer naar huis, ik zie je morgen.' zei hij daarna tegen Steven. Hij liep langs zijn vriend het kantoor uit. Met een beetje geluk sliep Katelynn al. Dan kon hij er morgen ochtend gewoon normaal voor haar zijn. Dan kon hij haar helpen en ondersteunen.

Steven Smith

Hij had verwacht dat Rowan zou schrikken van hem, omdat hij hier ineens stond, maar dat gebeurde niet. Hij reageerde eigenlijk alleen maar heel rustig en kwam overeind. Steven keek hem doordringend aan en had direct door dat er iets niet klopte. Door de jaren heen was hij daar wel ervaringsdeskundige in geworden. In zijn jeugd vooral door zijn vader, maar daarna door Rowan.
Steven was gewoon even van zijn voetstuk geslagen. Hij bleef even met een mond vol tanden staan. Rowan deed alsof er niets aan de hand was en liep weg. Steven staarde voor zich uit en voelde de enorme frustratie en de trauma's van vroeger door zijn lichaam trekken. Hij moest even slikken en rustig in en uit ademen voor hij zijn rust weer een beetje teruggevonden had. Zijn gedachten gingen naar Katelynn. Haar ex gebruikte ook. Daar was hij niet leuker van geworden. Wat dat betreft kon hij haar een hand schudden, ze hadden er beide enorm nare ervaringen mee. En daarom kon Steven zich maar al te goed voorstellen hoe ze zich zou voelen als ze hierachter kwam.
Wat moest hij nu? Hij keek naar Rowan, die verder liep. Moest hij ingrijpen? Of niet? Moest hij Katelynn bellen? Hij schudde zijn hoofd even en zuchtte even flink. Waarom plaatste Rowan hem in deze situatie? Dit kon hij toch verdomme niet negeren?
Zijn blik ging naar de plek waar zijn tas had gestaan. Er lag nog een dopje van een injectienaald, die waarschijnlijk uit zijn tas was gevallen toen hij er gauw dossiers in had gepropt. Steven pakte het vast en zette toen de achtervolging in.
"Rowan, je bent nog wat vergeten," klonk zijn stem bitter en koud.

Rowan Rivers

Hij liep door de gang heen, richting de deur van het bureau. Precies op dat moment hoorde hij de stem van Steven. Hij bleef daardoor stil staan. Hij kon aan de toon van Steven's stem horen dat hij het wist. Dat hij wist wat er aan de hand was en waarom hij hier was. Hoewel de stem van Steven vooral koud klonk, was het voor Rowan alleen maar heel duidelijk dat Steven teleurgesteld was in hem en dat vond Rowan misschien wel het aller ergste. Dat vond hij vreselijk. Hij draaide zich nog steeds niet om naar Steven, hij was te laf om hem aan te kijken. 'Het spijt mij.' zei hij alleen maar, wat schor. Hij draaide zich nu toch om naar Steven en hij staarde hem aan. 'Ik weet dat het stom is, ik weet heel goed dat ik vreselijk onverstandig ben en dat Katelynn dit niet leuk gaat vinden... ik... ik begrijp heel goed dat je kwaad op mij bent, dat je teleurgesteld bent. Ik los het op, oké?' zei hij nu. Hij keek Steven kort aan en daarna draaide hij zich weer om en liep hij naar de deur. Hij kon het wel gaan ontkennen tegen Steven, maar dat zou helemaal hypocriet zijn, hij wist immers dat hij fout bezig was. Hij had het gisteren gewoon gedaan omdat hij zo vreselijk in de war was, en vandaag omdat hij niet rustig kon blijven. Dit moest dan echt de laatste keer zijn.

Steven Smith

Hij smeet het dopje Rowan zijn kant op en liep verder naar hem toe. Rowan bleef eerst nog met zijn rug naar hem toe staan, maar draaide zich later weer om. Hij zei dat hij er spijt van had en dat hij wist dat het stom was, dat het onverstandig was en dat Katelynn het niet leuk ging vinden. Hij begreep dat Steven teleurgesteld was en zei dat hij het op zou lossen. Daarna probeerde hij opnieuw weg te komen, maar dit keer reageerde Steven sneller en pakte hij Rowan zijn schouder vast en draaide hem opnieuw om.
"Ik weet niet wat ik erger vind," begon Steven nu met een trillende stem. "Dat je hier op een fucking politiebureau komt met dat vergif in je bloedbaan, of dat je je zwaar depressieve vriendin alleen thuis achterlaat en op deze manier terugkeert." Hij schudde zijn hoofd en moest echt moeite doen om niet volledig uit zijn slof te schieten. Maar hij wist dat dat niks zou werken, hij moest niet te hard uit zijn plaat gaan. Al was een standje zeker wel op zijn plaats.
"Hoe denk je dat Katelynn gaan reageren? Zij heeft deze hele dag lopen knokken om beter te worden, om haar leven weer op de rails te krijgen. En dan kom jij zo thuis, alsof je al nooit verwacht had dat het iets zou gaan werken voor haar en je haar eigenlijk al opgegeven hebt."
Steven liet Rowan los en keek hem doordringend aan. Zijn blik fel, maar ook emotioneel. Dit soort dingen deden hem altijd heel veel.
"Ik kan dit toch niet negeren, Rowan? Wat verwacht je van mij?" vroeg hij hem nu, bijna breekbaar.

Rowan Rivers

Opeens was Steven bij hem en werd hij vastgegrepen, waardoor er een schok door hem heen ging. Normaal had hij kwaad gereageerd, maar nu juist het tegenovergesteld. Hij was te rustig en dat was waarschijnlijk waardoor Steven door had gehad dat er iets aan de hand was. Steven zei dat hij niet wist wat hij erger vond en Rowan staarde hem aan. 'Ik doe toch niets? Ik lag op de bank, Steven... niemand ziet mij hier, het is niet alsof ik aan het werk ben.' zei hij zacht. 'Katelynn merkt niets, ik ben juist rustiger nu. Dat is waarom ik dit deed. Ik wil niet opgefokt reageren op haar, juist niet. Dat verdient ze niet... ik wil gewoon kalm en rustig kunnen zijn... een goede partner.' zei hij. HIj meende het ook echt, dit was hoe hij er over dacht. Hij had totaal geen kwaad in de zin tegenover Katelynn en toen Steven het had over dat hij Katelynn al opgegeven had schudde hij zijn hoofd. 'Je weet dat dat niet waar is. Je weet hoe veel ik van haar hou... juist jij weet hoe veel ik van haar hou.' zei hij zacht tegen Steven. Hij werd nu losgelaten en Steven zei dat hij dit niet kon negeren, hij vroeg wat er verwacht werd van hem. Daardoor dacht Rowan na, maar hij wist het niet goed. 'Niets, ik verwacht niets van je... ik begrijp elke keuze die je maakt en ik wil je nooit dwingen om iets te doen. Dat zou ik nooit doen.' zei hij nu. Natuurlijk wilde hij liever dat Steven zich hier gewoon buiten hield, maar hij zou Steven niet vragen voor hem te liegen. 'Ik denk niet dat het nodig is dat Katelynn dit weet... ze heeft er geen last van, ik doe haar geen pijn, ik zal haar nooit iets aandoen. Het is voor haar juist beter als ik zo ben. Ik zal echt niet aan het werk gaan of wat dan ook...'

Steven Smith

De woorden van Rowan maakte het niet veel beter. Hij deed alsof het om iets heel normaals ging. "Je hoeft ook niet meteen iets te doen.. Je gaat toch gewoon niet op zo'n manier naar het bureau?" klonk zijn stem licht trillend. Dat spul was hier gewoon echt not done, vooral bij een agent. Als agenten dit zouden zien zouden ze bij hem weer komen zeiken, dat Rowan altijd maar alles mocht en nooit problemen kreeg.
Rowan zei dat hij het deed om rustiger te zijn voor Katelynn. Hij wilde een goede partner zijn. Daardoor schudde Steven zijn hoofd.
"Katelynn heeft inderdaad een goede partner nodig. Een partner die transparant is, open, eerlijk, ook over zijn gevoelens. En ze niet verbloemd met drugs. En daarbij ben je niet eens helder zo, denk je dat je zelf haar signalen goed zal herkennen nu? Ik denk het niet," klonk Stevens stem streng. Hij wilde zo graag dat Rowan een keer naar hem zou luisteren wat dit betreft. Drugs was nóóit een betere optie, echt nooit.
Toen Rowan zei dat het niet nodig was dat Katelynn dit zou weten, dat ze er geen last van zou hebben, haalde Steven even diep adem. "Denk je echt dat ze het niet merkt? Misschien als ze volledig van slag is dat ze het niet herkend, maar je bent toch niet vergeten dat Martin ook graag aan de drugs zat? Neem maar van mij aan, dat als ze een beetje scherp is, ze het direct merkt. Ze kent je door en door, Rowan. Ze merkt het meteen.." Hij sloot zijn ogen even en wreef over zijn slapen. Zijn lichaam vond de stress van de afgelopen maanden niet zo grappig meer.
"Praten, Rowan, dat is de remedie.. Nu stapel je alle onrust alleen maar op en ooit komt dat er uit. En daar ga je ontzettend veel spijt van krijgen, neem dat maar van mij aan. En je moet ook maar niet denken dat ik je zo naar huis laat rijden, ik breng je wel."


Katelynn Camryn Leighton

Ze was maar een kort rondje gegaan met de hondjes, omdat ze de lat niet meteen te hoog wilde leggen voor haarzelf. Het was immers ook avond, dus dan was het toch nog een tikkeltje spannender. Toch viel het haar reuze mee. Ze had zich geen moment echt heel gespannen gevoeld, ze was misschien alleen iets meer alert dan ze vroeger was geweest, maar dat was oké.
Toen ze terug thuis kwam maakte ze de hondjes los en vulde de voer- en waterbakjes bij. Daarna begon ze de vaatwasser uit te ruimen terwijl ze wat in gedachten verzonken was. Daardoor pakte ze een mes per ongeluk bij het lemmet vast en sneed ze in haar handpalm. Normaal zou het slechts een klein sneetje zijn geweest, maar omdat er nog korstjes zaten van toen ze haar eigen handpalmen kapot had gedrukt met haar nagels, kwam er nu toch behoorlijk wat bloed uit. Ze vloekte even en liet het mes op de grond vallen, het bloed druppelde op het aanrecht en in de gootsteen. Ook over wat schone kopjes heen. Ze rommelde in wat kastjes en pakte wat schone doekjes, waarmee ze het kleine wondje afdepte en wachtte tot het gestopt was met bloeden. Daarna legde ze het bebloedde doekje op het aanrecht en wilde net alles schoon gaan maken en op gaan ruimen, tot haar telefoon ging. Ze besloot het zo maar schoon te gaan maken en nam op, terwijl ze naar buiten liep en in de tuin wat heen en weer liep terwijl ze met een collega sprak over hoe het met haar ging en daarna over het werk. Ze hadden een best lang gesprek, waardoor ze de rommel in de keuken alweer vergeten was, en toen ze uiteindelijk weer ophing ging ze buiten op de stoel voor het raam zitten. Het was best nog een lekker temperatuurtje en het geluid van de zingende vogels maakte haar ontspannen. Ze sloot haar ogen en het voelde goed om even zo heerlijk te ontspannen. Ze ging wat onderuitgezakt zitten en genoot hier echt even van.

Rowan Rivers

'Ik kan ook niet op zo'n manier thuis zitten.' mompelde hij tegen Steven, al zag hij ook wel in wat zijn vriend bedoelde. Hij vond het gewoon geen probleem als hij maar met niemand sprak en zich nergens mee bezig hield. Er was verder toch niemand die iets aan hem zou merken, waarschijnlijk. Hij kon ook geen fouten maken als hij niet aan het werk was. 'Vergelijk mij niet met Martin, alsjeblieft. Ik lijk in helemaal niets op hem.' zei hij tegen zijn vriend. Het frustreerde hem altijd als hij ook maar iets het gevoel had vergeleken te worden met Martin, daar kon hij niet tegen. Juist niet omdat hij zo graag beter wilde zijn dan hij was. 'Ik kan het haar ook niet vertellen, Steven. Ik wilde wel. Ik wilde het heus wel met haar bespreken, maar ze heeft al genoeg aan haar hoofd met wat er gebeurd is. Ik wil sterk voor haar blijven, ik wil dat ze alles met mij kan bespreken maar dat ze zich niet druk hoeft te maken om mijn gevoelens, om mijn problemen.' zei hij. Hij was vrij eerlijk tegenover Steven, omdat hij ook wel inzag dat liegen over alles niet ging werken. Dat wilde hij ook helemaal niet. Bovendien vertrouwde hij Steven genoeg om dit met hem te bespreken. 'Wat moet ik dan tegen haar zeggen? Dat ik onrustig ben? Dat slaat nergens op.' zei hij zacht. Steven wilde hem naar huis brengen, hij moest niet denken dat hij hem liet rijden. 'Ik ben ook hier naar toe gekomen.' was zijn reactie. 'Maar wat jij wilt.' zei hij daarna. Waarschijnlijk kwam hij er toch niet onderuit.