Die andere Police Life

Franco Crescenzo

Jessica zei als grapje dat ze dan ruzie zou krijgen met haar vader, waardoor hij even schaapachtig glimlachte. Daarna zei ze dat ze het niet erg vond, ze hielp hem graag en zat er nu toch al in verwikkeld. Franco sloeg zijn blik even neer en haalde zijn hand door zijn haren.
"Het spijt mij," zei hij nu. "Ik had het ook graag anders gezien.." Hij zuchtte even en keek weer terug naar Jessica toen ze vertelde dat ze wel zou regelen dat ze thuis wat papierwerk kon gaan doen. Ze zou dan alleen wel even naar het bureau moeten om spullen op te halen. Hij zou mee kunnen, als hij wilde, gaf ze aan. Even de buitenwereld in. Daardoor peinsde Franco even, maar knikte uiteindelijk toch.
"Ja, ik ga wel even mee," knikte hij. Immers lagen er ook nog spullen van hem daar, die hij graag weer mee nam. Onder andere zijn wapens.

Jessica Thornton

Franco bood zijn excuses aan. 'Jij hebt er niet om gevraagd dat ze jou zo lastig kwamen vallen.' Wijfde ze de excuses weg.
Franco gaf aan wel mee te willen naar het bureau, nadat gij even goed er over na leek te denken. 'Mooi. Dan ga ik even bellen dat ze weten dat ik thuis werk vandaag. Ga jij je klaarmaken voor vertrek?' Vroeg ze aan Franco, terwijl ze ondertussen opstond. Ze pakte haar telefoon in haar handen en begon te bellen, terwijl ze naar de andere kant van de kamer liep. Eerst naar haar vader, dat die op de hoogte was en haar bij kon staan als de hoofdinspecteur lastig begon te doen. Die vervelende man was ook nog niet ontslagen, ondanks dat ze hetzelfde als bij de officier geprobeerd hadden. Maar hij stond in ieder geval wel onder streng toezicht. Dat was al iets. Daarna belde ze het bureau om te laten weten dat ze vanwege een speciale opdracht vanuit thuis moest werken. De hoofdinspecteur sputterde tegen, maar Jessica kapte dat al snel af onder het mom van dat het van hoger af kwam en hij hun maar moest bellen als hij het er niet mee eens was. Zodra ze klaar was met bellen stopte ze haar telefoon weg en wachtte tot Franco klaar voor vertrek was.

Franco Crescenzo

Hij wist dat Jessica gelijk had, hij had er ook niet om gevraagd om lastig gevallen te worden. Maar het kwam wel door zijn leven vroeger en dus indirect door hem. Jessica stond er helemaal buiten. Daarom voelde hij zich wat schuldig tegenover haar.
"Is goed, knikte hij toen Jessica zei dat ze ging bellen om te laten weten dat ze thuis zou werken vandaag en hij zich dan klaar kon maken. Hij liep naar boven, stapte even heel gauw onder de douche en deed fatsoenlijke kleren aan. Daarna kwam hij weer beneden en keek hij even rond of hij nog iets mee moest nemen, maar eigenlijk zou hij niet weten wat. Het wapen dat hij van Jessica had gekregen zat achterin zijn broek en hij pakte het even vast. Zijn blik was gericht op het wapen, hij twijfelde even. Het liefst nam hij het ding mee, want zonder voelde hij zich ontzettend kwetsbaar en gespannen. Maar wat als hij die officier toevallig tegen kwam? Of de hoofdinspecteur lastig ging lopen doen? Zou hij zichzelf dan houden? Hij gaf ze liever een klap dan dat hij meteen een kogel door hun hoofd zou jagen. En dan niet omdat zij dan nog zouden leven, daar gaf hij echt heel weinig om. Maar meer omdat hij dan echt in de problemen zou komen.

Jessica Thornton

Franco was naar boven gegaan om zich klaar te maken. Ze had tussen het bellen door de douche horen lopen. Toen ze toch al even klaar was met bellen en ze ook al een tijdje de douche niet gehoord had, wilde ze toch wel even poolshoogte gaan nemen. Ze liep de trap op en klopte even op de deur, voordat ze die langzaam verder open deed. Vooral om te zien dat ze Franco niet net stoorde met aankleden of zo.
Franco leek naar haar reserve wapen te kijken. Waar dacht hij aan? Soms wou ze wel eens bij mensen in het hoofd kunnen kijken, maar aan de andere kant ook liever niet. Hoeveel problemen en gedoe dat weer kan opleveren. 'Wil je het meenemen voor in de auto? Of wat wou je er mee doen?' vroeg ze dan ook toen ze zelf niet kon uitvogelen wat Franco precies met dat wapen wou doen. Op het bureau zelf zou hij het niet nodig hebben, maar misschien wou hij het onderweg wel bij zich hebben. 'Misschien is het ook handig als je je penning mee neemt, die moet ook in een van de dozen zitten. Dan heb je gelijk meer recht om je eigen spullen mee te nemen die je nog mee wou nemen.' gaf ze nog de tip.

Franco Crescenzo

Hij staarde nog steeds naar het wapen en schrok op toen hij Jessica ineens achter hem hoorde. Daardoor draaide hij zich om, met het wapen nog steeds in zijn hand. "Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik ermee wil," zei hij nu. "Het liefst neem ik hem mee, natuurlijk. Maar.. Ik weet niet wat ik doe als ik de officier tegen kom.. Of als de hoofdinspecteur lastig gaat lopen doen.." zei hij eerlijk. Dat wat precies wat hem dwars zat. En het bureau kon dan wel vol lopen met gewapende agenten, waardoor je je eigenlijk veilig zou moeten voelen, maar dat was bij hem niet helemaal het geval. Want hij vertrouwde ook de agenten niet.

Jessica Thornton

Franco gaf aan niet te weten wat hij wilde. Stel dat hij bepaalde mensen tegen komt. Ze knikte even begrijpend en dacht na. 'Wat nou als je het wapen mee neemt en als we op het bureau zijn in de auto laat liggen? Dan heb je maar een klein stukje dat je op mijn schietskills moet rekenen, geen gedoe met andere agenten, hoofdinspecteurs en officiers. En voor je het weet heb je je eigen wapens weer binnen handbereik.' stelde ze voor. 'Dan doen we gewoon eerst naar de opslag lopen voor jouw wapens en pakken we daarna het werk dat voor mij klaar ligt om thuis te werken.' vatte ze het nog even kort samen. Het leek Jessica in ieder geval niet verstandig als Franco een wapen mee het bureau in nam. Daar vond ze hem nog net wat te onstabiel voor. Stel dat hij weer net in zo'n flashback blijft hangen en weer zoiets gebeurd als met de arts in het ziekenhuis de vorige dag, maar dan met een wapen.
'Of heb je toch liever dat ik even alleen ga?' stelde ze daarna nog een optie voor. Misschien was mee naar het bureau gaan toch net een te grote stap voor Franco. 'Dan moet je mij alleen even laten weten welke wapens je precies wilt hebben. Allemaal meenemen is mij wat te veel in mijn eentje.' voegde ze er nog aan toe.

Franco Crescenzo

Jessica stelde voor om het wapen mee te nemen maar in de auto te laten liggen. Dan hoefde hij maar een klein stukje op haar schietskills te rekenen. Daardoor grijnsde hij even lichtjes. Toch peinsde hij er nog even over. Zijn vertrouwen was gewoon zo flink geschaad dat hij in iedereen een vijand zag. En die flashbacks waren ook niet niks, hij was dan echt in staat iemand van zijn leven te beroven om zichzelf voor zijn eigen gevoel in veiligheid te brengen.
Uiteindelijk zei Jessica dat het ook nog een optie was dat zij toch alleen zou gaan. Dan zou hij alleen even moeten laten weten welke wapens hij wilde hebben. Langzaam schudde hij zijn hoofd.
"Nee, het is oké, ik ga wel met je mee. Ik laat het wapen wel in de auto liggen. Ik moet mij gewoon niet zo aanstellen, niet iedereen op het politiebureau is corrupt," zei hij nu gedempt. Hij checkte Jessica haar reservewapen even gauw en laadde het daarna in een vlugge handbeweging.
"Goed, ik ben wel klaar," zei hij daarna, terwijl hij het wapen weer in zijn broek stopte. Hij griste ook zijn penning nog even uit een doos en stak die in zijn zak.

Jessica Thornton

Franco kon toch wel even grijnzen. Dat deed haar goed, dat hij ook momenten had dat hij even kon lachen en ontspannen. Hoe kort die momentjes ook konden zijn. Franco gaf daarna ook aan dat hij wel echt even mee wou. Hij wilde zich niet aanstellen. 'Ik vind het geen aanstellen. Ik weet niet wat er na je ontvoering nog gebeurd is, dat hoor ik wel als je er klaar voor bent het te vertellen, maar ik weet wel dat het niet niks geweest zoals ik jou gevonden heb en hoe je nu nog van nare gedachtes en ervaringen last hebt. Ik vind het heel dapper dat je zo snel toch mee wilt.' sprak ze Franco toe.
Toen Franco aangaf dat hij klaar was, knikte ze even en liep de kamer uit, de trap weer af en door naar de voordeur. Ze controleerde onderweg nog of ze alles bij haar had was ze moest hebben, en haar eigen wapen, voor ze de voordeur opende om naar buiten te lopen en de auto in te stappen. Bij de voordeur wachtte ze tot Franco ook buiten was, waarna ze de deur afsloot en verder liep naar de auto toe. Ze zag de beveiliger bij de buurvrouw het gras maaien, die een bijna onzichtbaar teken gaf dat alles in orde was. Ze knikte daarop terug en stapte in. Ze startte de auto zodra Franco ook zat, reed weg en stopte pas weer bij het politiebureau. Ze stapte uit, wachtte tot Franco ook uit de auto was en sloot de auto daarna af om vervolgens naar binnen te lopen. Zo ver zij gezien had, was er niets of niemand om zich druk om te maken.

Franco Crescenzo

Jessica zei dat ze het geen aanstellen vond en dat ze niet wist wat er na zijn ontvoering gebeurd was, maar dat het niet niks was hoe ze hem gevonden had. Ze vond het dapper dat hij zo snel al wel weer mee wilde.
Franco sloeg zijn blik even neer en wist niet goed hoe hij hierop moest reageren, al vond hij het een aardige opmerking van haar. Daarom knikte hij alleen maar kort en liep hij met haar mee de trap af en naar de deur. Direct voelde hij de spanning oplopen, maar nog niet op een manier dat hij zichzelf kwijt zou raken.
Achter Jessica aan liep hij naar buiten en daar keek hij meteen nauwkeurig rond. Maar de enige die hem opviel was de man in de tuin bij de buurvrouw, die een beveiliger bleek te zijn. Franco staarde even naar de man, maar liep daarna mee naar de auto en stapte in.
Eenmaal bij het politiebureau aangekomen stapte hij uit de auto en keek hij opnieuw rond. Hier waren echt ontzettend veel plekken voor iemand om zich te verstoppen voor hij hem kwaad zou willen doen. Maar echt een handige plek was het niet omdat het politiebureau hier zat. Franco scande de omgeving nogmaals af en liep toen naast Jessica mee het bureau binnen. Daar werd hij direct begroet door wat collega's, die hem meelevend vroegen hoe het met hem was. Franco zei dat het prima ging en wuifde het allemaal een beetje weg, hij had er niet zo veel zin in en hij had het idee dat het hem afleidde. En hij wilde niet afgeleid zijn. Hij moest alert zijn. Altijd.

Jessica Thornton

Het ging tot zo ver goed. Ze waren in het politiebureau en niemand die hun had willen stoppen. Enkel een aantal collega's die hun begroette en vooral Franco vroegen hoe het ging. Na enkele korte woordenwisselingen vond ze het wel goed genoeg geweest en gaf ze aan dat ze niet te lang konden blijven, omdat Franco nog moest rusten en zij zelf ook aan het werk moest natuurlijk. De collega's dropen af en ze konden eindelijk naar de opslag lopen. Daar wachtte ze tot de nodige controle en administratie gedaan was als bewijs dat Franco ook echt Franco was en zijn eigen spullen wilde ophalen, of een deel er van. Er moest ook iemand mee lopen om zeker te weten dat Franco niet nog andere wapens meenam dan alleen zijn eigen. Jessica zelf liep ook mee, om zeker te weten dat Franco zich niet bedreigd voelde zo alleen met een collega die hij nog niet zo heel goed kende. Jessica wist wel dat die collega betrouwbaar en aardig is, maar voor de zekerheid liep ze mee om zeker te weten dat ze Franco kon proberen te helpen als hij te veel last kreeg van spanningen.

Franco Crescenzo

Hij was blij dat Jessica er uiteindelijk tussen kwam en ervoor zorgde dat iedereen hen weer even met rust liet. Want hij werd er alleen maar nerveus van. Rustig liep hij met Jessica mee naar de opslag, waar zijn identiteitsbewijs gecontroleerd werd en hij zijn penning moest laten zien. Daarna werden er wat documenten bij gepakt die hij moest ondertekenen. Zonder te lezen wat er op de formulieren stond ondertekende hij het. Het was toch altijd alleen maar bullshit en weinig nuttigs.
Nadat al het papierwerk afgehandeld was liep hij met de agent mee naar de opslag en keek daar even rond. Uiteindelijk viel zijn blik op zijn grote sporttas en liep hij daar op af. Hij ritste de tas even open en checkte of al zijn wapens er nog in zaten, wat er best een hele boel waren. Daarna ritste hij de tas weer dicht en gooide de ontzettend zware tas over zijn schouder.

Jessica Thornton

Franco had al vrij snel zijn tas gevonden en leek nog even te willen checken of alles compleet was. De tas hing hij over zijn schouder. 'Zo, nou alleen nog mijn huiswerk.' zei Jessica. Ze liep achter de collega aan de opslag weer uit en liep eigenlijk bijna meteen door naar haar bureau waar een goeie stapel dossiers klaar lagen om verwerkt te worden. Thuis had ze op haar laptop de nodige programma's en gegevens staan om in het systeem te kunnen komen. Ze deed de dossiers in een stevige koffer die op slot kon. Ze liet haar blik even op de deur van de hoofdinspecteur vallen, maar die was hartstikke dicht. Misschien maar beter ook. Ze draaide zich naar Franco toen ze klaar was. 'Zullen we maar weer gaan?' vroeg ze aan Franco met een kleine glimlach op haar gezicht.

Franco Crescenzo

De tas was ontzettend zwaar en nu zijn lichaam niet bepaald getraind was had hij er wel moeite mee, maar hij klaagde niet en liep stug door met Jessica om haar werk te pakken. Eenmaal bij haar bureau pakte ze de stapel papierwerk die er lag en stopte dat in een koffer. Franco volgde haar blik naar de deur van het kantoortje van de hoofdinspecteur. Hij voelde zich ietwat opgelucht dat die man niet rondliep hier en hem nog niet gezien had. Hij had eigenlijk niet zo een zin in een ontmoeting met die vent. Nu wist Franco niet of die man ook meegeholpen had aan zijn ontvoering, maar hij had hem in ieder geval undercover willen laten werken bij die Italianen, wat gelijk stond aan zelfmoord plegen, dus Franco zag hem niet bepaald als vriend.
"Klinkt als een goed plan," knikte hij toen Jessica vroeg of ze maar weer zouden gaan. Franco pakte de tas even anders vast en begon nu te lopen richting de uitgang van het bureau. Net op dat moment hoorde hij een deur open gaan en zag hij in zijn ooghoek de hoofdinspecteur het kantoortje uit lopen. Franco klemde zijn kaken op elkaar en richtte zijn blik gewoon op de uitgang. Hij deed alsof hij het niet door had, dat leek hem voor iedereen het beste. Helaas moest de hoofdinspecteur dat verpesten en kwam hij op hun af lopen en riep hij zijn naam. Franco keek even kort opzij naar Jessica en draaide zich toen om naar de man.
"Franco! Tijd niet gezien, jongen. Hoe is het er nu mee?" vroeg de man. Franco bestudeerde het gezicht van hem. Meende hij dat nou of speelde hij een heel zielig spelletje?
"Geweldig," klonk Franco's stem sarcastisch. Hij keek de man fel aan.
"Fijn om te horen," reageerde de hoofdinspecteur. "De officier zou ook blij zijn dat te horen, ze is ontzettend geschrokken van het voorval," zei hij. Dat viel bij Franco letterlijk in het verkeerde keelgat. Zijn spieren spanden aan en hij klemde zijn kaken stijf op elkaar. Zijn handen begonnen te trillen; wat meestal geen goede voorbode was.
"Zij is geen slachtoffer.." was het enige wat hij uit zijn mond wist te persen met een hese stem. De neiging om de man aan te vliegen werd steeds groter en Franco wilde problemen voorkomen, daardoor draaide hij zich met een ruk om en liep hij weer weg.

Jessica Thornton

Het ging zowat vlekkeloos. Het halen van de wapens, collega's zien, haar werk meenemen. Geen hoofdinspecteur te bekennen. Tot ze bijna bij de deur waren en Jessica al gezwaaid had naar een paar collega's als teken dat ze weer weg was. Net op dat moment hoorde zij ook de hoofdinspecteur Franco roepen.
De hoofdinspecteur hield zich van de domme. Duidelijk om de andere agenten niets door te laten hebben. Toen hij begon over de officier zag ze dat bij Franco niet veel meer nodig was om hem te laten ontploffen. Franco was wel al verstandig genoeg om zich om te draaien en weg te lopen. Ze zag zelf de hoofdinspecteur behoorlijk tevreden kijken door de reactie die hij uitgelokt had. Ze keek hem waarschuwend aan, maar liep daarna achter Franco aan. Herrie schoppen terwijl Franco buiten met een ras vol wapens liep was niet verstandig.
Jessica liep gelijk naar haar autootje toe en ontgrendelde de deuren. Ze keek Franco even aan. 'Gaat het een beetje?' Vroeg ze lichtelijk bezorgd, terwijl ze haar koffer op de achterbank legde.

Franco Crescenzo

Hij wachtte niet meer op Jessica, omdat hij voelde dat hij nu echt op zijn tenen liep. Elke verkeerde prikkel kon hem doen doorslaan en dat was precies niet wat hij wilde. Maar waarschijnlijk wel wat de hoofdinspecteur wilde; nog een reden om zo goed mogelijk zijn best te doen het niet te laten gebeuren.
Met grote stappen liep hij naar het autootje van Jessica en bleef naar de grond staren zodat hij zo min mogelijk prikkels meer binnen kreeg. Toen hij hoorde hoe de auto ontgrendelde trok hij gauw de deur open en ging hij zitten. Hij ademde snel en zijn handen trilden nog steeds.
“Ja, het gaat..” reageerde hij hees toen Jessica vroeg of het wel ging. Echter ontstonden er allemaal vlekjes voor zijn ogen omdat dit hem zo ontzettend veel energie kostte; energie die hij nog niet had. Maar hij was al blij genoeg dat hij zichzelf redelijk in toom wist te houden.

Jessica Thornton

Ze ging achter het stuur zitten. Franco zat vrij snel in de auto. Het ging wel volgens hem. Ze bekeek hem even vlug en het leek er niet echt op dat hij helemaal de waarheid sprak. Des te meer redenen om snel de auto te starten en naar huis te rijden.
Eenmaal thuis stapte ze uit en liep ze naar Franco's kant. 'Zal ik de tas meenemen?' Vroeg ze. Dan hoefde Franco alleen zichzelf te tillen, niet ook nog de tas met wapens. Ze had ondertussen ook haar koffer met papierwerk van de achterbank gepakt.

Franco Crescenzo

De halve rit zat hij met zijn ogen gesloten. Eigenlijk niets voor hem, aangezien hij op de omgeving wilde letten en juist alert wilde zijn, maar zijn hoofd bonkte als een gek en hij voelde zich even niet zo lekker.
Toen Jessica de auto parkeerde bij haar huis opende hij zijn ogen weer en klom hij met enige moeite de auto uit. Met zijn hand steunde hij op het dak om niet meteen weer om te vallen. Zijn lichaam had even de tijd nodig om te herstellen, daarna ging het wel weer redelijk.
Toen Jessica voorstelde om zijn tas mee te nemen wilde hij eerst zeggen dat hij dat zelf wel kon, maar uiteindelijk knikte hij toch maar. "Is goed, dankjewel," zei hij gedempt. Daarna duwde hij zich weg bij de auto en liep hij richting de voordeur.

Jessica Thornton

Ze vond Franco verdacht rustig en hij had met uitstappen blijkbaar ook de auto nodig als steunpunt. Franco knikte als antwoord op haar vraag, waardoor ze de tas met enige moeite optilde en voorzichtig over haar schouder gooide, zodat ze het gewicht echt op haar rug droeg en niet langs haar. Ze zette haar koffer nog even neer om de auto af te sluiten, die was nog niet modern genoeg voor zo'n afstandsbediening, en pakte de koffer daarna weer op om achter Franco aan te lopen. 'Wil jij de voordeur open maken? Ik heb daar altijd 2 handen voor nodig en die heb ik nou een beetje vol.' vroeg ze onderweg nog aan Franco. 'De sleutel hangt hier aan mijn vinger bij de autosleutel, die vierkante moet je hebben.' voegde ze er nog aan toe.

Franco Crescenzo

Jessica vroeg hem of hij de deur open kon maken aangezien zij haar beide handen vol had. Daardoor knikte hij opnieuw even en pakte de sleutelbos van haar aan. Hij zocht even naar de goede sleutel en stak die toen in het sleutelgat, waarna hij het omdraaide en de deur open duwde. Hij liet eerst Jessica naar binnen lopen, liet zijn blik nog even over de omgeving glijden en sloot de deur toen weer. Hij draaide de deur op slot en hing de sleutels aan een haakje in de gang waar hij ze wel vaker had zien hangen. Daarna liep hij door naar de woonkamer en plofte hij neer op de bank.

Jessica Thornton

Ze mocht als eerste naar binnen, wat ze wel fijn vond. Ze wist niet of ze de deur goed dicht kreeg als ze die achter haar wilde sluiten. Ze liep zelf ook meteen door naar de woonkamer, waar ze de koffer achter liet, en vervolgens liet ze de tas met wapens voorzichtig op een stoel in de woonkamer zakken door zelf wat door de hurken te gaan en los te laten wanneer ze dacht dat het kon zonder dat de wapens nog een stuk zouden vallen.
'Jezus Christus.. Dat jij dat op het bureau gedragen hebt, in jouw toestand. Mafketel.' zei ze nog plagend tegen Franco. 'Kan ik iets voor je pakken? Water, iets te knabbelen, medicatie, of iets anders?' vroeg ze daarna nog. Hij zag er in de auto niet heel fit uit, ze wou het hem niet ook nog aan doen dat hij zelf nog door het huis moest gaan zoeken om iets te drinken of te eten te vinden.

Franco Crescenzo

De volgende ochtend werd hij badend in het zweet wakker. De vreselijke beelden bleven hem weer enorm lastig vallen. Zijn hoofd bonkte als een gek en zijn lichaam trilde lichtjes. Hij klom uiteindelijk maar uit bed aangezien slapen toch niet meer zou lukken. Zweet liep langs zijn lichaam en hij liep zachtjes richting de douche, aangezien hij zichzelf zo niet bepaald schoon vond. Eenmaal daar trok hij zijn nachtkloffie uit en keek hij in de spiegel naar zijn eigen lichaam. Hij zat vol littekens en half genezen wonden. Echt gewoon overal. Zijn lichaam zag er vreselijk uit. Franco schudde even zijn hoofd en stapte toen onder de douche. Het warme water voelde goed langs zijn lichaam, maar bracht op zijn beurt ook weer bepaalde herinneringen naar boven die hij liever voor altijd vergat.

Jessica Thornton

De rest van de dag was vrij rustig verlopen voor haar gevoel. Geen gekke mensen aan de deur, met Franco leek het de rest van de dag ook wat rustiger te zijn en ze werkte thuis. Dat is sowieso altijd een stuk rustiger dan op het bureau.
Ze was alweer vroeg wakker na een, voor haar, rustige nacht. Haar blonde en licht verwilderde haren had ze in een snelle knot samengebonden. Enkele eigenwijze plukjes hingen alweer los langs haar gezicht. Ze zat ook in simpele kleding aan de eettafel te werken, terwijl de konijnen beneden los rondliepen. Ze zat aan de laptop de dossiers te verwerken en waar nodig nog wat opmerkingen op een post-it er bij te noteren. Sommige agenten gooiden er echt met de pet naar wat het papierwerk betreft. Dat was dus ook echt niet voor iedereen weggelegd.
Ze nam een minipauze door haar koffiemok te pakken en al nippend van de warme koffie naar het beeldscherm te staren. Ze hoorde de douche boven weer aangaan. Franco was wakker. Tenminste daar ging ze van uit. Een ongewenste gast zou als het goed is geen douche gaan nemen als die inbreekt in iemands woning. Ook al zijn rare snuiters overal wel te vinden, ze ging er maar niet van uit dat die toevallig net vandaag in haar woning aan het douchen was op een doordeweekse ochtend.
Opeens ging haar telefoon. Geheim nummer. Dat kon goed haar vader zijn. Ze nam op en hoorde inderdaad haar vader. Hij klonk wat van slag. Hij had van een van de beveiligers een verdacht gesprek opgevangen. Er was al extra beveiliging haar kant op aan het komen en hij hoopte maar dat ze niet te laat zouden zijn. In dat verdachte gesprek werd gepraat over een inval bij haar thuis vanwege Franco. Jessica trok wat bleek weg. Hier was ze nog niet klaar voor. Eerst Franco op de been helpen en dan weer gedoe tegenkomen. Niet eerder al. Ze gaf aan thuis voorbereidingen te gaan treffen en ging op. Haar laptop klapte ze dicht, die zou automatisch vergrendelen in slaapstand. Ze pakte daarna Franco zijn wapentas op en droeg die met enige moeite mee naar boven. Ze klopte luid op de deur voor ze de kamer binnen liep. Wachten op een reactie hadden ze geen tijd voor. 'Franco, er zijn problemen onderweg.' Informeerde ze hem gelijk.

Franco Crescenzo

Na het douchen was hij terug gelopen naar de slaapkamer en had zich daar omgekleed. Hij was alweer iets gekalmeerd en staarde even uit het raam naar buiten. Hij wilde net de kamer uit lopen toen er op zijn deur geklopt werd en Jessica binnen stapte. Direct was hij weer volledig alert, want hij merkte aan haar lichaamstaal al dat er iets mis was. En daar had hij gelijk in, want een paar seconden later vertelde ze hem dat er problemen onderweg waren. Ze had zijn tas met wapens bij haar en hij pakte die over. Hij zette de tas op zijn bed en ritste die open. Daarna keek hij weer naar Jessica.
"Wat heb je gehoord?" vroeg hij nu aan haar. Eigenlijk reageerde hij nu nog best kalm. Hier was hij voor opgeleid, dit soort dingen had hij zo ontzettend vaak gedaan. Het voelde nu meer als werk dan als een persoonlijk issue. Al wist hij dat dat wel zou veranderen als ze eenmaal in actie zouden komen. Hij pakte een handpistool, drukte er gauw wat kogels in en stak het wapen in zijn broek. Daarna pakte hij een wapen van een wat groter formaat en een groot, zwaar standaard. Hij klikte het wapen vast op het standaard en duwde die richting het raam, waar hij uitzicht had op de weg. Vervolgens keek hij weer richting Jessica. Hij wilde alle details weten, dat was belangrijk.

Jessica Thornton

Franco vroeg naar meer details. Hij leek niet eens een greintje paniek of angst te accepteren. 'Mijn vader belde. Een van de beveiligers had een kwartier geleden een gesprek opgevangen dat ze hier binnen willen vallen, omdat jij hier zit. Gezien het feit dat die Italianen jou voor het laatst lastiggevallen hebben en je uit hun handen weggehaald bent geworden, lijkt het ons dat de Italianen het weer zijn. Versterking in vorm van agenten zijn onderweg, maar het is nog maar afwachten of ze er op tijd zullen zijn. Dus we moesten ons zo goed als mogelijk voorbereiden op zelfverdediging.' Vertelde Jessica. Dat was zo'n beetje alles wat zij te horen had gekregen. Net toen ze klaar was met praten ging de deurbel. En binnen een paar seconden nog een keer en langer ook. Iemand zonder geduld dus. Ze slikte even, maar controleerde ook haar dienstwapen snel of die klaar voor actie was. Die maffiagasten zouden woest zijn dat Franco nog in leven is. Die gaven niks om planning en geheimen. Die deden gewoon wat ze wilden, wanneer en waar. 'Oh nee, de konijnen.' Mompelde ze nog geschrokken zachtjes. Ze was in staat naar beneden te rennen, maar ze wist dat dat niet verstandig was. Die dieren hadden een goed vluchtinstinct, hopelijk ging hun dat redden.

Franco Crescenzo

Terwijl Jessica begon te vertellen hield hij zich bezig met zijn wapens. Hij stak er twee bij zich en schoof de ander dicht tegen het raam. Ondertussen luisterde hij naar Jessica. Ze vertelde dat haar vader had gebeld en dat er een gesprek onderschept was dat ze hier binnen zouden gaan vallen. Waarschijnlijk de Italianen. Franco knikte langzaam. Hij durfde erop te wedden dat zij het inderdaad waren. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en pakte nog wat handige kleinigheidjes uit de tas waarna hij de tas met resterende wapens toen optilde en die in de kast onder een dekentje legde. Het was niet de bedoeling dat andere mensen ermee aan de haal gingen, dat zou niet in hun voordeel werken. En tijd om een kluis of iets dergelijks te regelen was er nu ook even niet.
Jessica vertelde dat er versterking onderweg was, maar dat het de vraag was of die op tijd zouden komen. "Vast niet," reageerde Franco nonchalant. Veel vertrouwen had hij daar niet in. Nooit gehad ook.
Toen de deurbel ging greep Franco één van zijn wapens vast en laadde die door. In zijn hoofd probeerde hij razendsnel een strategie te bedenken, hij sloot zijn ogen even en zag in zijn hoofd een plattegrond van dit huis en berekende zijn kansen. De bel werd langer ingedrukt en Franco opende zijn ogen weer. Hij keek naar Jessica, die last minute nog over de konijnen begon.
"Die redden zich wel," probeerde Franco haar gerust te stellen. Hij schoof het gordijn iets aan de kant en keek naar beneden. Er stond een grote, zwarte BMW voor de deur en hij zag er nog één aan komen rijden. Geen kentekenplaten. Helaas kon hij net niet diegenen zien die voor de deur stonden.
Opnieuw werd er aangebeld. Dit keer constant. Franco keek weer even naar Jessica. "We kunnen dit," zei hij nog even tegen haar. Hij wist dat dit namelijk niet de scenario's waren waar zij op getraind was.
"Apri la porta! Altrimenti abbiamo cacciando la porta!" werd er buiten geroepen. Franco hield zijn wapen in zijn hand en verliet de kamer nu. Hij ging gehurkt op de overloop zitten, zodat hij net om het hoekje naar beneden kon kijken.
"Stiamo venendo a prenderti, Franco!" werd er nu geroepen. Het volgende moment klonk er een enorm harde knal en vloog de deur open. Direct werd er een heel magazijn van een wapen leeg geknald. Blijkbaar waren ze erg schietgraag vandaag. Franco spande zich aan en bleef stilletjes zitten. Dit werd echt een geval van dweilen met de kraan open. Die maffiabende was immens groot. Dit was maar een minuscuul aantal van hen.