Die andere Police Life

Franco Crescenzo

Hij glimlachte even zwakjes om Jessica haar woorden en haalde zijn hand langs zijn bezwete gezicht. Moeizaam slikte hij even; zijn keel voelde kurkdroog aan. Hij keek even wat om zich heen, maar zijn hoofd begon daardoor wat te bonken, waardoor hij toch maar weer simpel voor zich uit staarde. Steeds meer emoties kwamen terug, en niet alleen de angst was nu flink aanwezig, ook de woede. Hij zag steeds het gezicht van de officier voor zich, die een stapel geld in haar handen gedrukt kreeg en hem grijnzend aan had gekeken. Daar werd hij echt kwaad van, hij kon niet wachten om hier weg te kunnen en haar op te gaan zoeken. Zijn handen jeukte, en hoewel hij wist dat het geen slim plan was om haar op te gaan zoeken, wist hij dat hij de verleiding maar slecht zou kunnen weerstaan.
Langzaam keek hij weer richting Jessica toen zij hem vroeg of hij iets te eten of te drinken wilde. "Doe maar wat water," zei hij gedempt. "Dankje." Trek in wat te eten had hij niet.

Jessica Thornton

Franco leek wat afwezig. Maar dat was ook niet zo heel gek. Ze had dan geen idee wat ze met hem gedaan hadden in die tijd dat ze hem uit het oog verloren was, maar aan de hand van hoe ze hem gevonden had en hoe lang hij nodig had om te herstellen was het niet gek dat Franco wat afwezig bleef. Plus nog alle medicatie en pijnstilling die hij binnen kreeg.
Franco gaf aan wel wat water te willen. Jessica stond daardoor op en liep met een schoon bekertje naar het badkamerachtig hokje dat zich naar de deur naar de gang bevond. Daar vulde ze de beker met water en liep weer terug. 'Ik zal je helpen met drinken.' Zei Jessica nog, waarna ze Franco iets overeind hielp en de beker aan zijn mond zette.

Franco Crescenzo

Zijn lichaam voelde ontzettend stijf en pijnlijk. Gelukkig wisten de pijnstillers het ergste randje pijn weg te halen, waardoor het wel verdraagbaar was.
Hij keek Jessica na en keek daarna weer een beetje rond in de kamer. Zijn hoofd bleef wat bonken en mentaal was hij vooral nog erg in de war en van slag. Maar dat was ook niet heel gek. Hij was immers een lange periode vastgehouden en zwaar mishandeld, zowel lichamelijk als geestelijk. En hoewel hij een harde was, deed dat hem toch niet heel veel goeds.
Jessica kwam even later weer terug met een bekertje water en hielp hem om te drinken. Franco kreunde even gedempt toen hij iets overeind kwam. Zijn lichaam had nog wel even de tijd nodig om op te knappen. Hij nam een paar slokken water en laste even een pauze in toen hij ervan moest hoesten, maar daarna wist hij het bekertje wel fatsoenlijk leeg te drinken. Het voelde in ieder geval fijn voor zijn droge keel. Die voelde aan als schuurpapier doordat hij een tijd aan de beademing had gelegen.

Jessica Thornton

Het kostte Franco duidelijk wat moeite. Ook al was dat niet zo raar na alles, ze vond het maar naar om te zien dat hij al zo'n moeite had met gewoon simpel wat water te drinken.
Het bekertje raakte leeg na een kleine hoestpauze en ze liet daarna Franco weer langzaam en voorzichtig terug in bed liggen. Ze liet haar blik even naar het beeldscherm met camerabeelden gaan om even te checken dat alles nog in orde was. Dat bleek ook zo te zijn gelukkig. Daarna keek ze weer naar Franco. 'Nog zo'n bekertje?' vroeg ze hem. 'Hoe voel je je eigenlijk, naar omstandigheden?' vroeg ze hem daarna. Ze was er wel benieuwd naar. Door dat staren 'in het niets' kon ze hem niet heel goed lezen wat dat betreft. Maar ze kon zich ook voorstellen dat dat een manier was om er niet te veel bij stil te staan, bij alle pijnen en herinneringen.

Franco Crescenzo

Hij ging weer liggen en het frustreerde hem om te merken dat zelfs deze handeling zijn lichaam al veel energie kostte. Eigenlijk moest hij blij zijn dat hij nog leefde, want het had verschrikkelijk weinig gescheeld, maar hij voelde zich niet blij. Ook dat frustreerde hem.
Jessica keek naar een groot scherm in de hoek van de kamer, waardoor Franco er ook even naar keek. Daarna vroeg ze of hij nog zo’n bekertje wilde. Hij schudde langzaam zijn hoofd.
“Nee, ik heb even genoeg zo, dankje,” glimlachte hij zwakjes. Hij vond het fijn dat Jessica er was. Zij was letterlijk de enige die hij nu nog vertrouwde. Hij was na zijn dienstjaren altijd al wantrouwend geweest, maar dit was echt de druppel geweest die het over had doen lopen. Zijn vertrouwen in de mensen om hem heen was echt volledig weggevaagd.
Ze vroeg hem nu hoe hij zich eigenlijk voelde, naar omstandigheden. Daardoor haalde hij even zijn schouders op.
“Ongeveer alsof er een vrachtwagen over mij heen is gereden..” reageerde hij droog. “Twee keer..” Hij grijnsde even lichtjes, maar meende het wel. Zijn lichaam voelde echt aan als een wrak. Over zijn emoties nog niet eens te spreken, in zijn hoofd gingen alle emoties door elkaar en hij wist maar al te goed dat hij echt een tikkende tijdbom zou zijn als hij lichamelijk weer opgeknapt zou zijn.

Jessica Thornton

Franco schudde zijn hoofd als antwoord op haar vraag en gaf aan dat hij wel even genoeg had zo. Ze zette het bekertje weg en ging weer op de stoel naast het bed zitten. Ze sloeg haar ene been over haar andere heen, terwijl ze luisterde naar Franco's tweede antwoord, over hoe hij zich voelde. Ze grinnikte even kort. 'Laat mij raden, een zwaar beladen vrachtwagen.' voegde ze er nog aan toe. 'Je gevoel voor humor is wel bewaard gebleven.' concludeerde ze met een kleine grijns op haar gezicht.
'Ik heb trouwens het een en ander aan beveiliging geregeld voor je. En een beetje voor mij ook.' begon ze daarna wat serieuzer te vertellen. Ze vond het wel fijn als Franco er ook van op de hoogte was. 'Ik kan helaas niet 24/7 bij jou in de kamer blijven, maar ik ga er zo vaak als ik kan zijn. Dat je sowieso 1 bekend gezicht hebt die je vaak genoeg zult zien en waar je op kunt vertrouwen. Daarnaast zijn er maar 3 artsen die hier de kamer binnen mogen komen om jou in de gaten te houden en te behandelen. Buiten staan bewakers, ingehuurd door mijn vader. En compleet binnenstebuiten gekeerd door mijn vader. En op dat scherm in de hoek zijn de camerabeelden te zien van de gangen waar we ons bevinden en die naar deze kamer kunnen leiden.' vertelde ze Franco. Ze hoopte dat ze hem hiermee ook een beetje rust kon geven, dat zij het een en ander geregeld had en er zelf zo vaak als mogelijk probeerde bij hem te zijn voor zijn rust te houden. Hoe minder hij zich druk hoefde te maken over zijn veiligheid, hoe meer rust hij zou hebben en hoe sneller hij zou herstellen. Lichamelijk gezien in ieder geval. Wat er mentaal nog kapot gemaakt was, daar was Jessica nog niet achter.

Franco Crescenzo

Hij ging even wat verliggen en zijn gezicht vertrok wat door de pijnscheuten die door zijn lichaam trokken. Daarna keek hij naar Jessica, die naast het bed kwam zitten en vertelde over de artsen en over de beveiliging die ze geregeld had. Hij glimlachte lichtjes naar haar.
“Je bent te goed voor mij,” zei hij gedempt. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en staarde toen weer richting het plafond. Zijn lichaam voelde zwak en hij was doodmoe. Alleen elke keer als hij bijna weer wegzakte in slaap kwamen alle beelden ontzettend realistisch weer terug en dat maakte hem alleen maar meer uitgeput.

Jessica Thornton

Er werd lichtjes geglimlacht en gezegd dat ze te goed voor Franco was. 'Ik ben gewoon geweldig goed.' grapte ze met een kleine grijns op haar gezicht, waarbij ze ook iets te overdreven haar blonde haar over haar schouder zwaaide.
Ze liet haar blik weer even naar het scherm verderop in de kamer glijden ter controle, om daarna weer naar Franco te kijken. 'Wil je dat ik vraag of er iets gegeven kan worden dat je kan helpen wat te slapen?' vroeg ze Franco. Hij leek tegen de slaap te vechten, waarschijnlijk niet zonder reden, terwijl hij zijn slaap hard nodig heeft.

Franco Crescenzo

Hij trok de dekens iets meer over hem heen en merkte hoe zwaar zijn oogleden waren. Zijn lichaam protesteerde hevig, hij had rust nodig, maar hij vertikte het op weer in slaap te vallen. Waarschijnlijk zou hij toch binnen no-time weer wakker schrikken.
Langzaam knipperde hij even met zijn ogen en keek naar Jessica, die voorstelde om te vragen of hem iets gegeven kon worden om hem te helpen met slapen. Daardoor schudde hij meteen zijn hoofd. "Nee, dat hoeft niet," zei hij gedempt. Hij wreef even in zijn gezicht en staarde weer richting het plafond. Uiteindelijk verloor hij het gevecht en zakten zijn ogen dicht. De eerste minuten leek hij rustig te liggen, maar daarna kwam alles weer terug, alle trauma's door elkaar en het was zo ontzettend realistisch en heftig.
Happend naar adem schrok hij weer wakker. Pijnscheuten trokken door zijn borstkas. Hij had weer even de tijd nodig om te kalmeren, waarna hij weer opzij keek naar Jessica.
"Misschien toch maar wel.." kwam hij nu terug op zijn eigen antwoord van zojuist. Dit ging niet werken zo en het kostte hem alleen maar meer energie. Energie die hij niet eens had.

Jessica Thornton

Franco wees het aanbod iemand te halen voor een kalmerend middel af. Hij dommelde weg in slaap en ze observeerde hem, terwijl ze van haar koffie nipte. Toen hij weer wakker werd en naar adem aan het happen was, zette ze haar koffie aan de kant, klaar om te helpen waar nodig was, als ze al kon helpen. Franco kwam daarna terug op zijn eerdere antwoord. Ze knikte en glimlachte even bemoedigend, waarna ze haar telefoon pakte en een melding doorgaf aan een van de drie artsen die momenteel dienst had. 'Hij komt er aan.' informeerde ze Franco nog.
De arts kwam niet veel later binnen. Ze vertelde wat er aan de hand was. Vooral dat Franco niet kon slapen, terwijl hij wel duidelijk moe is. De arts had dat al begrepen van het bericht en begon het kalmerende middel toe te dienen. Zelf ging Jessica weer op de stoel zitten en hield voorzichtig een hand van Franco vast, in een poging hem nog wat meer te kunnen kalmeren. 'Ik blijf hier.' zei ze hem nog.

Franco Crescenzo

Zweetdruppeltjes liepen over zijn voorhoofd en hij veegde ze weg met de mouw van zijn shirt. Jessica knikte naar hem als antwoord en hij keek naar haar toen ze haar telefoon pakte en het door leek te geven aan een van de artsen. Franco knikte op zijn beurt toen ze doorgaf dat de arts eraan kwam.
Het duurde niet lang voor de man binnen kwam lopen. Jessica vertelde nog eens wat er was en niet veel later spoot hij een vloeistof via zijn infuus zijn bloedbaan in. Franco keek naar de injectie en omdat het direct in zijn bloed kwam merkte hij ook al gauw dat het begon te werken. Jessica had zijn hand vast en hij keek haar nu aan. Hij was echt ontzettend blij dat ze hier was, meer dan hij ooit kon verwoorden. Een minuscule glimlach ontstond nog op zijn gezicht, maar al zijn spieren leken wat te verslappen en alles om hem heen werd vreselijk wazig. Geluiden echode door zijn hoofd en even leken de beelden er tussendoor te willen prikken, maar dat lukte nu niet. Na een paar minuten zakte hij weg in een hele diepe slaap en bleef dit keer ook rustig.

Jessica Thornton

Ze bedankte de arts, die gelijk een notitie maakte van het inspuiten van het kalmerende middel en andere gegevens nakeek en bijwerkte. Daarna ging de arts weer weg. Jessica keek toe hoe Franco wegzakte in een diepe slaap. Ze vond het van de ene kant eigenlijk best eng hem weer zo weg te zien zakken. Maar ze wist dat dit beter voor hem was, en hij wilde het zelf. Dat moest ze niet vergeten. Dit was goed voor hem. Hierdoor kreeg zijn lichaam de nodige rust en zou hij beter kunnen herstellen.
Zodra ze zeker wist dat Franco diep in slaap was, liet ze voorzichtig zijn hand los. Bang om hem wakker te maken, hoe onmogelijk dat momenteel ook was. Ze maakte daarna een soort van bureau klaar voor haar om aan te werken. Ze had beloofd in ruil voor dit soort van babysitten, dat ze wat thuiswerk zou maken. En eigenlijk was ze best blij met die extra taak. Anders zat ze letterlijk te niksen op momenten dat Franco sliep. Tussendoor hield ze natuurlijk de boel in de gaten via de camerabeelden en soms liep ze wat rond om wat te drinken of om naar de wc te gaan.

Franco Crescenzo

Er waren wat weekjes verstreken en sinds een paar dagen kon hij eindelijk uit bed. Daar maakte hij direct dankbaar gebruik van. Hij vond het vreselijk om zich zo kwetsbaar te voelen en hoe sterker hij weer werd, hoe beter. Het was dat zijn lichaam nog te veel pijn deed bij inspanningen, anders zou hij alweer zijn gaan trainen om weer spieren te kweken.
De artsen hadden hem nog wel graag even hier gehouden deze dagen om aan te kijken hoe het allemaal verliep, maar het ging eigenlijk boven verwachting goed. Het herstellen leek ineens een sprintje te trekken, het ging ineens heel snel. Alleen mentaal had Franco niet het idee dat het er beter op werd. De constante angst, wantrouwen, nervositeit, zorgde ervoor dat hij zich maar moeilijk kon ontspannen. Zijn eigen emoties frustreerde hem, wat ook niet echt een fijn gevoel was. En dan was er nog die ontzettende woede en onmacht. Hij was bijna bang om weer 'gewoon' te gaan leven, omdat hij bang was dat hij verkeerde dingen zou gaan doen.
Op het moment zat hij alleen in de ruimte. Jessica was even weg, hij wist eigenlijk niet waarheen, maar hij hoefde natuurlijk niet alles te weten. De artsen hielden zich ook op de achtergrond, tenzij hij echt specifiek ergens om vroeg of het weer even tijd was voor een check-up.
Franco zat op de rand van het bed en staarde voor zich uit, hij probeerde alles een beetje op een rijtje te krijgen en probeerde zijn gedachten wat rustiger te krijgen, maar hoe meer hij dat probeerde, des te meer ging het juist de andere kant op.
"Verdomme, Franco," gromde hij tegen zichzelf. Hij balde zijn vuisten en keek om zich heen. Zijn handen trilden lichtjes. Zijn ogen stonden paniekerig en fel. Hij wist niet goed hoe hij erop moest reageren en blijkbaar deed hij het juist grandioos fout, want het nare gevoel bekroop hem alleen maar meer. De muren leken werkelijk op hem af te komen en uiteindelijk leek de omgeving te veranderen in de ruimte waar hij opgesloten was geweest en wekenlang mishandeld.
Hevig trillend bleef Franco op de bedrand zitten, hij probeerde zichzelf ervan te overtuigen dat dit allemaal niet echt was, maar hij verloor zichzelf in de waanbeelden. Hij slikte moeizaam en ademde snel. Toen hij een stem hoorde keek hij schichtig op. Als een kat in het nauw. Één van de artsen was binnen gekomen voor een controle en die leek niet te beseffen dat dit een vreselijk slecht moment was.
Franco keek naar de arts. Zweet liep over zijn lichaam. Hij zag totaal iemand anders voor zich en had geen enkel idee dat deze arts hier alleen was om hem te helpen, en niet om hem pijn te doen en kapot te maken. Eerst bleef hij verstijfd zitten, teruggetrokken, maar toen de arts aanstalten maakte om naar hem toe te komen besloot Franco voor zichzelf op te komen en sprong hij van het bed af. Hij haalde flink hard uit, wat de arts totaal niet aan had zien komen. De man klapte op de grond neer, maar Franco gaf hem weinig tijd om bij te komen. Hij greep hem vast, trok hem overeind en drukte hem daarna hardhandig tegen de muur aan. Zijn handen klemde hij om de keel van de man en hij duwde hem tegen de muur omhoog. De arts hapte naar adem, maar kreeg geen zuurstof meer binnen. Franco had geen enkel idee waar hij mee bezig was, hij had alleen het idee dat hij zichzelf moest beschermen.

Jessica Thornton

Het ging goed met Franco. Ze was er blij mee. Het gaf haar echter ook wat meer vrijheid door zich weer langzaam aan met werk bezig te houden. Van de ene kant jammer, ze vond die 'vakantie-tijd' wel fijn, maar aan de andere kant ook wel beter dat ze zelf ook weer door ging met haar leven.
Zo was ze nu net klaar met werken, een half dagje vandaag, maar werk was werk. Ze reed nog best wel op haar gemakje naar het ziekenhuis toe, om bijna blindelings naar Franco's kamer toe te lopen. Echter was de deur open en geen bewaker te vinden. Er was ook duidelijk gedoe te horen, dus zette Jessica een eindsprintje in. Eenmaal in de kamer zag ze dat de bewakers net aan het ingrijpen waren bij een Franco die de arts probeerde te verstikken.
Ze dacht snel na, heel snel. 'Raak hem niet aan.' zei ze al snel tegen de bewakers. De bewakers waren topfit en met hun tweetjes zouden ze Franco, hoe hij er nu nog aan toe is, met gemak kunnen overmeesteren. Maar dat zou Franco absoluut geen goed doen. Ze richtte haar aandacht daarna op Franco.
'Kijk naar mij, Franco. Ik ben het, Jessica. Je bent in het ziekenhuis. Dit is je arts. Hij wilt je geen kwaad doen. Haal even diep adem.' zei ze rustig tegen Franco, terwijl ze rustig dichterbij kwam. Ze stak haar hand uit. 'Laat hem maar los. Kom, dan gaan we even zitten.' zei ze er bij.

Franco Crescenzo

De arts spartelde wat en probeerde te praten, maar kreeg geen woorden meer uit zijn keel. Franco bleef zijn luchtpijp dicht knijpen, als hij niet gestopt zou worden zou hij doorgaan tot de arts dood zou zijn, dat was wel zeker.
Op een gegeven moment kwamen de beveiligers poolshoogte nemen en die schrokken zich een ongelukje. Toen één van hen Franco vastpakte om hem weg te trekken keek Franco fel op. Hij was echt volledig doorgedraaid. Gelukkig kwam Jessica ook al gauw, en zei dat de beveiligers van hem af moesten blijven. Dat was maar goed ook, want hij werd daar alleen maar agressiever van. Zweet gutste van zijn lichaam en in zijn ogen was te zien dat hij dit eigenlijk puur deed door enorme doodsangst. Hij had echt het idee dat deze man hem kwaad had willen doen.
Jessica begon nu tegen hem te praten en eerst leek hij er totaal niet op te reageren. De arts was ondertussen buiten bewustzijn geraakt, maar Franco hield hem nog steeds klem tegen de muur. Op een gegeven moment keek hij opzij naar Jessica en na een paar seconden herkende hij haar. Op datzelfde moment leek alles weer op zijn plek te vallen en keek hij verward naar de arts en naar zijn eigen handen. Hij schrok van waar hij mee bezig was en liet de arts plotseling nu los. Die zakte op de grond neer. Franco deinsde achteruit en haalde zijn trillende hand door zijn haren. Wat had hij gedaan, verdomme?
"Jezus.." mompelde hij gedempt. "Ik.. Ik.." Hij schudde even zijn hoofd, hij was nog te veel van slag om fatsoenlijke zinnen uit zijn mond te krijgen. De beveiligers ontfermden zich nu over de arts. Franco staarde er geschrokken naar en was duidelijk geschokt door zijn eigen daden.

Jessica Thornton

Franco leek haar uiteindelijk te herkennen en liet geschrokken de arts los. De bewakers hielpen de arts de kamer uit. Ze nam Franco rustig mee naar het bed, dan kon hij zitten als hij wilde. En zo niet, dan bleef hij staan. Maar dan was hij in ieder geval dichter in de buurt van het bed.
'Hij zal het begrijpen wanneer hij weer bij komt.' probeerde ze Franco nog een beetje gerust te stellen. Ze sprak het niet goed wat Franco deed, maar ze gaf hem ook niet de schuld. Franco kon er ook niks aan doen dat hij zo'n trauma opgelopen heeft. 'Probeer wat te ontspannen. Let op je ademhaling.' gaf ze hem nog een tip en glimlachte hem bemoedigend toe. Ze keek even de kamer rond om zelf te ontdekken of ze zag wat het getriggerd had. Maar ze kon in eerste instantie niks zien. 'Weet jij wat er voor gezorgd heeft dat je.. Hoe zeg je dat.. Terugviel in die nare tijd?' vroeg ze Franco.

Franco Crescenzo

De bewakers hielpen de arts overeind en namen hem mee de kamer uit. De deur viel terug in het slot en Franco beet even op zijn lip. Hij baalde hier echt van.
Jessica nam hem mee richting het bed. Hij ging daarop zitten en kwam langzaam wat meer tot rust. Zijn ademhaling werd meer gecontroleerd en die doodsangst leek weer even uit zijn ogen te verdwijnen.
Jessica zei dat de arts het wel zou begrijpen wanneer hij weer bij zou komen. Franco staarde alleen voor zich uit en haalde diep adem. Hij schrok er gewoon van dat hij die man hier gewoon vermoord zou hebben als niemand tijdig had ingegrepen.
Eventjes sloot hij zijn ogen. Hij deed zijn best om weer wat rustiger te worden. Zijn lichaam leek constant alert te zijn en dat was onwijs vervelend.
Hij schudde zijn hoofd even toen Jessica vroeg of hij wist wat ervoor gezorgd had dat hij terug was gevallen in die nare tijd.
"Ik was gewoon aan het nadenken over alles," vertelde hij eerlijk. "En toen fokte ik mijzelf alleen maar meer op. Die arts kwam precies op het verkeerde moment.." zei hij nu zacht. Hij keek even naar zijn handen, waar bloed op zat van de arts. Hij voelde zich er echt heel rot over dat hij dit had gedaan. En hij schaamde zich er ook voor. Wat moest Jessica wel niet van hem denken?
Zijn lichaam trilde nog lichtjes en hij haalde zijn hand weer even door zijn haren. Een soort zenuwtrekje.

Jessica Thornton

Franco had er duidelijk moeite mee. Ze kon het zien aan hoe hij zich gedroeg. Wat nerveuzig leek het haast. Naar handen kijken, bewegingen herhalen. Franco wist ook niet hoe hij zo van de kaart was geraakt. Hij was gewoon aan het nadenken en de arts kwam op het verkeerde moment. Ze dacht zelf ook even na, terwijl ze wat water pakte voor Franco en het aan hem gaf. Als hij het zou willen.
'Is het misschien de kamer waar je in zit? Niet genoeg afleiding, te wit? Geen mensen die je op een positieve manier herinnert?' vroeg ze nu. Misschien dat de omgeving hem te makkelijk in die gevaarlijke staat bracht waarin Franco dacht dat hij moest vechten voor zijn leven. Ze ging ondertussen naast Franco zitten. 'Als de artsen het goedkeuren, kan ik misschien wel regelen dat je hier weg kan, als je denkt dat je dat gaat helpen.' stelde ze voor.

Franco Crescenzo

Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en dacht na waar het precies fout was gegaan, maar hij wist het echt niet. Het was gewoon alles bij elkaar geweest. En vooral de beelden die hem maar bleven lastig vallen. Daardoor kon hij de realiteit moeilijk scheiden van de waanbeelden.
Jessica gaf hem een glas water en hij nam dat aan. “Dankje,” mompelde hij zacht. Zijn handen trilden nog, waardoor het water heen en weer schudde in het glas. Franco nam een paar slokken en zette het glas toen op het tafeltje naast het bed.
Jessica begon nu wat dingen op te noemen waar het misschien aan kon liggen. Franco keek haar aan.
“Ik denk dat het gewoon alles bij elkaar is,” zei hij. “Het feit dat ik alleen was, in deze ruimte, zonder afleiding.. Denk ik..” klonk zijn stem vertwijfelend. Hij dacht weer even terug aan wat er gebeurd was met hem die weken en spande daardoor zijn spieren weer wat aan. Mishandelen was erg, maar die Italianen wisten precies hoe ze iemand kapot konden maken. Ze waren veel te ver gegaan. Franco kon er ook niet over praten, alleen over de vliegtuigcrash. Maar wat daarvoor gebeurd was die weken, kreeg hij zijn strot niet uit. Hij wilde het Jessica wel vertellen en wist dat het hem misschien ook zou helpen, maar het was echt te moeilijk, hij kon het niet, hoe graag hij het ook wilde.
Hij schudde de gedachten uit zijn hoofd, bang dat hij anders weer zou flippen. Zijn ogen waren op Jessica gevestigd. “Als dat zou kunnen zou dat fijn zijn,” knikte hij toen zij aangaf dat ze misschien kon regelen dat hij hier weg mocht. Het werkte toch wat benauwend dat hij hier ‘opgesloten’ zat. En hij wilde gewoon proberen zijn leven weer op te pakken.
Voorzichtig pakte hij Jessica’s hand vast en glimlachte even zwakjes naar haar. “Ik ben zo blij met jou..” zei hij zacht. EU

Jessica Thornton

Franco gaf aan dat het waarschijnlijk alles bij elkaar is. Ze snapte het wel. Een ziekenhuiskamer moet natuurlijk zo neutraal en schoon mogelijk. Het kon al snel op een hele andere soort kamer lijken als je al wat dwars zat. Hij zou het fijn vinden als hij weg kon hier. Dat leek haar ook niet meer dan logisch. Die aantal uren per dag dat ze hier doorgebracht had, als gezond persoon zonder trauma's die haar in haar hoofd alsmaar lastig bleven vallen, vond ze al vervelend. Laat staan als je hier verplicht moest zitten, met die nare gedachtes.
Haar hand werd voorzichtig vastgepakt en ze zag een zwak glimlachje van Franco. Hij was blij met haar. 'En ik ben blij om dat te horen.' zei ze daar op terug met zelf ook een kleine glimlach op haar gezicht, waarbij ze ook even zachtjes in de hand kneep. 'Wat heb je het liefst?' vroeg ze daarna. 'Wil je eerst een tijdje bij mij logeren tot je je klaar voelt om opnieuw weer een eigen huis te nemen? Of wil je liever weer terug naar een hotelkamer? Of meteen een eigen huis?' vroeg ze hem wel nog. Ze liet Franco's hand weer los en grabbelde in haar tas naar een kladblokje en een pen. 'Laten we even op papier zetten wat je het liefst wilt. Een soort stappenplan waar we naar toe kunnen werken. Dan weet ik ook waar ik straks naar kan vragen als ik wat voor je ga regelen.' stelde ze voor.

Franco Crescenzo

Jessica zei dst ze blij was dst te horen en kneep in zijn hand. Franco glimlachte weer even. Hij keek Jessica aan en luisterde naar haar woorden. Vragen over waar hij heen wilde. Bij haar logeren, een hotelkamer of meteen weer een eigen huis. Daar had hij eigenlijk nog niet over nagedacht, dus deed hij dat nu een beetje. Een hotelkamer of eigen huis leek hem nog niet echt een strak plan. Hij was bang dat een gloednieuwe, onbekende omgeving waar hij vaak alleen zou zijn, hem geen goed zou oden.
“Als je het oké vind blijf ik de eerste tijd het liefst bij jou,” gaf hij nu aan. “Ik denk dat ik daarna wel een keer een hotelkamer ga regelen. Een eigen huis lijkt mij nog niet een heel goed idee,” zei hij. De halve groep van die Italianen liep nog steeds rond in dit land en Franco wist ook totaal niet wat ze van plan waren. Daarom leek het hem niet handig om al aan een eigen huis te beginnen.

Jessica Thornthon

Ze vond het zelf ook het beste idee als hij even bleef logeren tot hij er beter aan toe was, maar ze wou hem nergens toe dwingen. Hij is een volwassen man en als hij vond dat hij al alleen kon zijn dan moest ze die keuze respecteren. Gelukkig koos hij toch voor het logeren tot hij er aan toe was een hotelkamer te regelen. Ze knikte even en schreef dat op papier. 'Ik heb een extra kamertje met een extra bed. Muren zijn mooi blauw en ik heb hele vrolijk gekleurde dekens en kussenhoezen. Dus niks van dat alles zal op deze kamer lijken. Moeten we alleen nog een beetje opruimen.' zei ze daar over met een kleine grijns op haar gezicht. 'Ik had trouwens wat persoonlijke spullen van jou van het hotel kunnen bemachtigen waar je als laatst gewoond hebt en ik heb nog wat ik je huis kunnen rondsnuffelen naar dingen die mij belangrijk voor jou leken. Jouw huis is nu meer een zwerveropvang geworden. De wapens liggen opgeslagen op het bureau vanwege veiligheid.' deelde ze nog mee aan Franco. Ze wilde wel dat hij wist waarom ze een paar dozen met zijn spullen in die kamer opgeslagen had staan en wat er met zijn wapenverzameling gebeurd is.
Ze dacht even na waar ze het nog meer over moesten hebben en dingen op papier moesten zetten. 'Heb jij nog bepaalde hobby's waar jij je mee bezig wilt en kan houden als ik moet werken?' vroeg ze aan Franco. 'Koken en schoonmaken vind ik trouwens geen enkel probleem als je dat wilt overnemen.' voegde ze er aan toe met een grijns op haar gezicht. 'Buurvrouw is bijna altijd thuis. Heel aardig vrouwtje mocht je wat gezelschap nodig hebben.' gaf ze nog aan. 'In de vorm van praten. Andere vormen zou ik gezien haar leeftijd niet snel aanraden.' voegde ze er nog aan toe.

Franco Crescenzo

Jessica beschreef het extra kamertje wat ze had, waardoor hij glimlachte. Het maakte hem eigenlijk niet zo heel erg uit hoe het kamertje eruit zag, als hij maar weer een beetje kon gaan en staan waar hij wilde en weer een poging kon doen om zijn leven weer op te pakken.
Ze vertelde ook dat ze wat spullen van hem uit het hotel had meegenomen en uit zijn eigen huis, dat nu meer een zwerveropvang was geworden. Franco kon het zich wel voorstellen, dat huis was onleefbaar geworden, volledig kapot geschoten. Het was afgezet met lint, maar zwervers trokken zich daar natuurlijk niets van aan.
Zijn wapens lagen op het bureau opgeslagen vanwege de veiligheid. Franco knikte even. Waarschijnlijk was dat het eerste wat hij zou gaan doen; zijn wapens ophalen. Zonder wapen voelde hij zich kwetsbaar.
Jessica vroeg nu om zijn hobby's. Hij haalde zijn schouders even op. "Ik zoek de sportschool wel op als ik mij verveel," reageerde hij daarop. Hij grijnsde even om haar woorden over het koken en schoonmaken. "Koken kan ik best hoor," grinnikte hij. Ze zei ook dat ze een heel aardig buurvrouwtje had, voor als hij wat gezelschap wilde. In de vorm van praten tenminste, want gezien haar leeftijd zou ze andere vormen niet aanraden. Daardoor lachte Franco even kort. Wat al best wonderbaarlijk was, want meer dan een zwakke glimlach had hij tot nu toe nog niet laten zien.
"Ik zal het onthouden," knikte hij nu glimlachend.

Jessica Thornton

Franco wilde de sportschool wel opzoeken als hij zich verveelde. Ze wist niet goed wat ze daar van moest vinden. Misschien zag ze nog te veel een door verwondingen zwakke Franco voor zich die nog lang niet naar een sportschool moest gaan kijken, laat staan dat hij daar zou sporten. Uiteindelijk schreef ze het toch op. Net als het koken. 'Ik heb altijd al een privé chef willen hebben.' grapte ze nog daarover. Ze vond het fijn dat Franco wat vrolijker kon reageren. Zeker nadat hij die arts aangevallen had.
Ze keek even naar het korte lijstje dat ze had. Waarom dacht ze dat die langer zou worden? Ze had geen idee. 'Ik ga even met mijn vader bellen, de hogere macht die het een en ander kan regelen. Misschien is het ook een goed idee dat we, voor we weg gaan hier, nog even de arts spreken van net. Dat jullie beiden de kans krijgen om elkaar nog even te spreken en dingen goed af te ronden.' stelde ze voor. 'Maar pak maar eerst in wat van jou is wat hier in de kamer ligt. Dan bel ik eerst om dit te kunnen regelen.' voegde Jessica er nog aan toe. Daarna stond ze op en pakte haar telefoon en zocht het nummer van haar vader op. Ze liep naar de andere kant van het kamertje. Franco mocht het best horen, het ging immers om hem en zo kon ze hem ook een beetje in de gaten houden. Maar tegelijkertijd vond ze het ook raar om naast iemand te zitten en dan met een totaal ander iemand te bellen.
Haar vader nam op en na de gebruikelijke hallo en hoe is het, begon Jessica te vragen of het kon wat ze graag wilden. Ze moest ook doorgeven wat er op het gegevensbordje stond qua waardes en haar algemene indruk, waarbij ze ook aangaf wat er vandaag gebeurd was en waar dat waarschijnlijk door kwam. Zelf vond Jessica wel dat Franco klaar was voor een volgende stap. Lichamelijk was hij genoeg hersteld om het ziekenhuis uit te mogen, als hij rustig aan deed. Mentaal gezien zullen de meningen over verdeeld zijn. Gelukkig stond haar vader aan hun kant. Hij zou wat beveiliging ook wat regelen en de lijst doorsturen met de gezichten van de beveiligers die rond zouden hangen, vermomd als burgers. Dan wisten ze in ieder geval wie hun in de gaten hield van de goede mensen. Ze noteerde nog het een en ander en sloot het gesprek daarna af.
'Slecht nieuws.' begon ze tegen Franco. 'Stiekem daten met de buurvrouw gaat lastig worden als haar 'zoon' terug bij haar intrekt na een moeilijke scheiding.' voegde ze er met een kleine grijns aan toe. 'Andere slechte nieuws, je zit voorlopig met mij en mijn gigakonijnen opgescheept.' was haar tweede 'slechte' nieuwtje. 'Ik zal de dokter even oproepen om het voorval van net even goed af te sluiten. Ik zal er bij blijven.' zei ze daarna wat serieuzer.

Franco Crescenzo

Hij knikte even toen Jessica aangaf dat ze haar vader zou bellen. Het verbaasde hem ergens wel hoe goed ze alles voor elkaar leek te hebben. Dat was heel erg fijn. Ook omdat zijn hoofd er nog niet echt naar stond om alles te moeten regelen.
Franco stond langzaam op en begon wat spullen bij elkaar te ruimen, wat niet echt veel was. Dat stopte hij in een tas en legde het op het bed neer. Zelf liep hij richting het kleine raam en staarde naar buiten. Aan de ene kant kon hij niet wachten om gewoon weer lekker op straat rond te lopen en zijn eigen gang te gaan. Maar aan de andere kant was hij een beetje huiverig. Hij wist niet goed hoe hij er zelf op zou reageren. Voor al dit was hij al vrij wantrouwend geweest en nu zag hij helemaal iedereen aan als vijand. Dat maakte hem alleen maar nerveuzer.
Toen Jessica ophing draaide hij zich naar hem om. Hij grijnsde even om haar woorden. Daarna gaf ze aan dat ze de arts zou roepen om het voorval van net goed af te sluiten. Franco knikte en stak zijn handen in zijn zakken. Het liefst deed hij gewoon alsof er niets gebeurd was, maar hij wist dat dat niet goed was en ook niet echt mogelijk was.