Die andere Police Life

Jessica Thornton

Franco had er een hard hoofd in dat de versterking op tijd zou komen. Heel eerlijk, Jessica geloofde ook vrij weinig van dat ze op tijd zouden zijn. Franco probeerde haar nog gerust te stellen dat de konijnen zich wel zouden redden. Ze hoopte het maar. Ze probeerde zichzelf ook wijs te maken dat ze zich wel goed zouden verstoppen, maar ze was bang dat ze wat anders zou zien als het voorbij was.
Franco probeerde tot slot nog wat moed bij haar in te praten dat ze dit wel konden. Ze had er een hard hoofd in, maar ze moest haar uiterste best doen vandaag. Er stonden onschuldige levens op het spel, en laat dat nou net de reden zijn dat ze de handhaving in gegaan is, om die te beschermen.
Franco ging op de overloop zitten. Jessica ging gehurkt in de deuropening zitten van de slaapkamer. Ze sloot even kort haar ogen toen ze binnen kwamen en gelijk vol vuur begonnen te schieten. Maar ze bedacht zich dat ze dan weinig zou zien. Ze hoorde wat Italiaans geschreeuw, maar verstond er niks van. Aangezien ze wel Franco s naam herkende, ging ze er van uit dat het naar Franco gericht was. Ze ademde even diep in, maar bleef trillen van spanning en angst. Het was zo veel in een keer, in haar vertrouwde huisje. Daar waren haar vaders genen en politie-ervaring niet genoeg voor om er rustig onder te blijven.

Franco Crescenzo

Hij hoorde hoe de wapens opnieuw geladen werden en hoorde nu voetstappen in de gang. "Dove è il tuo, Franco?!" werd er geroepen. Er klonken nog meer schoten. Franco probeerde zich te concentreren op de stemmen. Er stonden twee auto's voor de deur. Hij moest uit gaan van vijf mensen per auto. Tien mensen totaal. Misschien meer, misschien minder. Maar ongeveer. Te veel om in één keer uit te schakelen. Met zijn team had hij dat wel gedaan toen der tijd, maar nu was hij alleen met Jessica en dan was dat echt onmogelijk.
Hij griste uit zijn zak een aantal rookbommetjes. Hij baalde even dat hij geen traangas bij zich had, maar daar deed hij nu niets aan. Met een snelle beweging trok hij de pinnetjes uit de bommetjes en gooide ze toen één voor één de trap af naar beneden. Daarna keek hij even naar Jessica.
"Probeer boven te blijven," zei hij tegen haar. "Ik ga het even proberen uit te dunnen beneden. Als ik straks vier keer achter elkaar schiet binnen een paar seconden, gooi er dan nog een aantal naar beneden." Franco duwde een aantal rookbommen haar kant op.
Binnen no time stond de gang blank van de rook en op dat moment kwam Franco overeind en verdween hij de rook in. Zo probeerde hij de mannen een beetje te overvallen.

Jessica Thornton

Franco deed heel lang niets dan daar zitten. Ze durfde haast niet te vragen wat ze moest doen, bang dat die mannen, even er van uitgaand dat ze erg ouderwets gebleven waren en alleen vrouwen voor plezier gebruikten, haar zouden horen en gelijk op hun af zou komen.
Franco gaf instructies, nadat hij rookbommen naar beneden had gegooid. Hij ging wat doen?! Ze wou hem tegen houden, maar hij was al weg voor ze wat kon zeggen. Ze legde de rookbommen klaar om binnen handbereik te hebben en de trap af te kunnen gooien.

Franco Crescenzo

Hij stond al gauw beneden en verbeet de pijn die hij voelde. Dit was niet het moment voor zijn lichaam om te gaan protesteren. Zijn vinger lag op de trekker en hij bleef dicht tegen de muur aan staan, tot de rook wat begon uit te dunnen en hij contouren begon te ontdekken. Dat was het moment waarom hij begon te schieten en er een hels vuurgevecht losbarstte. Op dit moment was Franco in het voordeel. Je herkende niemand in de rook, je zag alleen maar vage contouren. En Franco hoefde geen rekening te houden met andere personen, aangezien Jessica boven zat. Die Italianen wilden alleen hem raken en niet elkaar, dat was een stuk lastiger.
Hij had al wel zo'n vijf personen uitgeschakeld. Sommige bleven roerloos op de grond liggen, andere rende gewond naar buiten. Toen de rook echt dun werd rende Franco gauw richting de woonkamer en hield zich schuil achter de bank. Een aantal minuten was het wat stiller, tot er echt weer goed gezien kon worden. Zijn naam werd weer meerdere keren geroepen en de bank werd doorzeeft met kogels. Blijkbaar hadden ze door waar hij zat. Een minpuntje. Gelukkig bleven de meeste kogels in de bank hangen en de kogels die er wel doorheen kwamen raakten hem niet. Één kogel schampte zijn bovenarm, maar dat deerde hem niet zo.
Even gauw keek hij boven de bank uit en hij zag hoe een nieuwe groep mannen door de gang naar binnen kwam. Daardoor richtte Franco zijn wapen op het plafond en schoot vier keer achter elkaar, als teken voor Jessica. Daarna rende hij gebukt weg bij de bank en nam hij plaats achter een kastje, die hij op zijn kant gooide om er een betere schuilplek van te maken.

Jessica Thornton

Ze wachtte maar af en af. Er klonk behoorlijk wat geweld beneden en het enigste dat zij kon doen was wachten tot de verkeerde naar boven kwam of tot Franco het teken gaf dat hij weer rook nodig had.
Even was het stil. Enkel Italianen die Franco riepen. Was dat omdat ze hem hadden, of hem zochten? Al snel nadat ze zich dat afvroeg, werd er 4x achter elkaar geschoten. Jessica trok een pin uit een rookbom en gooide die naar beneden. Hetzelfde deed ze met nog enkele rookbommen. Ze besloot de helft nog te houden voor een derde ronde en daarna zouden ze het zonder rookbommen moeten zien te klaren.
Ze hield de trap daarna weer goed in de gaten. Ze hoorde traptreden kraken, waardoor ze haar wapen gereed maakte. Zodra ze een vreemde, maar kwade kop zag, die lichtelijk verbaasd leek te zijn ook een blondine te vinden, schoot ze hem zonder pardon zo weer de trap af, voordat die van zijn verbazing bijgekomen was.

Franco Crescenzo

Hij hoorde de rookbommen op de vloer vallen en hoorde het gesis van de rook die vrijkwam. Al gauw zag de gang weer blauw van de rook en kwam Franco iets overeind. Hij pakte zijn automatische wapen en begon lukraak te schieten. Zo te horen aan bepaald gekrijs raakte hij er in ieder geval weer een aantal. Hij trok zich weer wat terug toen hij zijn wapen moest herladen en hoorde kogels langs de kast schaven. Toen hij weer wat overeind kwam voelde hij zich even goed duizelig. Hij vroeg zijn lichaam ook iets te veel op het moment. Maar hij kon er niets beters van maken.
Opnieuw schoot hij boven de kast uit en toen de rook weer weggetrokken was probeerde hij de situatie zo gauw mogelijk te bestuderen. Er lagen al genoeg mannen op de grond, maar hij zag er sowieso nog een stuk of zes die rondliepen en schoten. Toen er getik op de grond klonk en er iets naar hem toe rolde reageerde Franco heel adequaat. Hij greep de handgranaat vast en smeet hem gauw van zich weg. In de lucht ontplofte het ding en hij werd naar achteren gesmakt tegen de muur aan. Voor eventjes werd het zwart voor zijn ogen en het volgende moment werd hij door iemand vastgegrepen en werd er een stungun tegen zijn keel gedrukt. Franco werd overeind getrokken en zijn wapens werden bij hem weggehaald. Hij werd opgetild en hij dacht na over welke opties hij nog had. Een aantal Italianen klapten euforisch en zagen hun winst al voor zich. Franco was echt niet van plan zich zo gauw over te geven. Hij fakete alsof hij half buiten bewustzijn was en toen ze door de gang liepen en hem mee naar buiten wilden nemen greep hij ineens vol met zijn handen in het gezicht van zijn belager. Hij prikte in zijn ogen, waardoor de man even uitgeschakeld was. Franco viel op de grond neer toen de man hem los liet en direct klonken er weer harde knallen. Hij slaakte een kreet toen een kogel in zijn schouder boorde en schoot de deur uit. Zo hoopte hij ook Jessica te kunnen ontlasten, die Italianen zouden hem toch wel volgen. Direct klom hij met enige moeite over de schutting van de buren en klom daarna de daken op. Hij voelde zijn shirt nat worden van het bloed, maar nam niet de moeite daarop te reageren. Achter zich hoorde hij hoe hij gevolgd werd. Hij wist niet hoe lang hij dit vol zou houden en het feit dat hij nu niets qua wapens bij hem had maakte hem niet bepaald positief.

Jessica Thornton

Ze wachtte weer af en hield de trap in de gaten. Een nog grotere knal klonk, waardoor ze zich nu echt zorgen begon te maken. Er werd geklapt na een tijdje. Waarvoor? Wat viel er te klappen? Was Franco.. dood? Toch klonk vlak daarna weer onrust. Was hij toch nog levend dan?
Wat moest ze nu doen? Ze zat zo vol vragen en ze wist totaal niet wat ze moest. Tot ze nog wat gerommel in huis hoorde. Ze waren nog niet allemaal weg. Waar was die fucking versterking? Ze hoorde krakende traptreden en richtte haar wapen weer. Ze schoot toen ze een Italiaan zag, maar voor ze haar wapen herlaadde had, stonden er al meer voor haar neus. Ze schoot er nog een keer, maar werd daarna overmeesterd en meegenomen. Ze schreeuwde het uit, uit angst en door de pijn dat ze haar aandeden.

Franco Crescenzo

Hij was net het dak over toen hij Jessica hoorde schreeuwen. Daardoor stopte hij met rennen en bleef hij hijgend staan. Wat moest hij doen? Terug gaan? Hij kon haar niet aan haar lot overlaten, echt niet. Vooral niet omdat deze mannen voor hem kwamen. Haar mocht gewoon niets overkomen. Franco balde zijn vuisten even en rende gauw terug. Toen hij een Italiaan tegenkwam verraste hij hem door ineens bovenop hem te springen en pakte hij zijn wapen af. Hij gooide de man van het dak en rende door. Eenmaal bij het huis van Jessica trapte hij de ruit van de slaapkamer in en sprong daardoor naar binnen. Hij zag nog net een glimp van Jessica, die de kamer uitgetrokken werd. Daardoor schoot hij een aantal kogels in het plafond, puur om aandacht te trekken.
"Lasciala andare!" riep Franco. Hij wilde dat ze haar lieten gaan. Er werd een wapen tegen Jessica's hoofd gezet en iedereen draaide zich tot Franco. Hij slikte even moeizaam.
"Goccia tu arma!" werd hem toegeschreeuwd; hij moest zijn wapen laten vallen. Franco keek even naar zijn wapen en met enige tegenzin liet hij het op de grond vallen en schopte hij het van zich weg. Het volgende moment werd hij weer ruw vastgegrepen en tegen de grond gedrukt. Hij schold in het Italiaans en bleef tegenwerken, hoewel zijn lichaam echt op was. Opnieuw werd er een stungun tegen zijn keel gezet, alleen dit keer niet om te dreigen. Flinke elektrische schokken gingen door zijn lichaam en hij kon even totaal niet meer ademen. Voor de tweede keer werd het zwart voor zijn ogen.

Jessica Thornton

Een ruit ging kapot en iedereen draaide zich om. Ze zag Franco staan, duidelijk al toegetakeld van eerst. Er werd wat geroepen en geschreeuwd, maar het enigste waar Jessica op lette was het wapen dat tegen haar hoofd aan gedrukt werd.
Franco gaf zich over, het wapen nam afstand van haar hoofd en, hoe ongepast ze het ook vond, zuchtte ze trillend even van opluchting. Franco werd buiten westen geëlektrocuteerd.
Ze zag hoe ze Franco mee namen, en zelf werd ze ook meegenomen. Nu ze haar toch al vast hadden, was dat net zo gemakkelijk. Tenminste, zo kwam dat over op haar, want verstaan wat de mannen zeiden kon ze nog steeds niet. Ze kreeg een vochtige doek tegen haar mond en neus aangehouden en voordat ze herkende wat het was, raakte ze zelf ook buiten westen.

Franco Crescenzo

Toen hij weer bij bewustzijn kwam hing hij met kettingen om zijn armen aan een betonnen wand. Zijn spieren deden verschrikkelijk veel pijn en de schotwond in zijn schouder bloedde overduidelijk nog.
Toen de Italianen doorhadden dat hij weer bij bewustzijn was kwamen ze naar hem toe en begonnen ze hem volledig verrot te schelden. Ze begonnen over onderwerpen die pijnlijk waren voor Franco en toen hij na een paar uur mentaal door leek te slaan, begonnen ze zijn lichaam te verminken op alle manieren die er waren en hem het zo lastig mogenlijk te maken. Hij kreeg een flinke dosis drugs geïnjecteerd en elke keer als hij out ging hielden ze even op, maar als hij weer bijkwam gingen ze weer vrolijk verder. De bloedende schotwond werd met een heet stuk ijzer dichtgeband terwijl de kogel er nog in zat en er liepen tranen over Franco’s wangen van de pijn. Hij wist dat ze dit vol zouden houden tot aan zijn dood. Ze braken hem mentaal volledig door over gebeurtenissen te praten die hem getraumatiseerd hadden, en lichamelijk takelden ze hem zeer hevig toe. Non-stop. Na een lange tijd had Franco niet eens meer besef van tijd en leek hij ook al behoorlijk in een soort trance te leven. Hij staarde maar wat voor zich uit terwijl die Italianen niet van stoppen wisten.

Jessica Thornton

Met moeite wist ze haar ogen weer te openen en tegelijkertijd probeerde ze alles te herkennen en zo snel als mogelijk haar lichaam weer onder haar controle in beweging te krijgen. Maar dat viel niet echt mee. Alles tolde om haar heen, beeld bleef wazig. Ze had het ook koud. Toen het 'tollen' stopte, duurde het even, of ze begon weer goed beeld te krijgen. Een deur ging dicht en de ruimte werd weer donkerder. Ze lag op wat zachts. Ze mistte wat kleding. Wacht.. was dat tollen wel echt tollen? Pijn begon nu ook tot haar door te dringen. Ze was nog te verward om wat ze zich net begon te beseffen, of er kwam weer een man binnen en de ruimte werd weer wat meer verlicht.
Wankel kwam ze overeind, klaar om te vecht, of iets wat er op leek. Maar ze maakte geen kans. Ze was nog te verdoofd en onstabiel, waardoor ze al snel klem zat tussen de man en de muur. Ze probeerde zich nog los te maken van de greep, maar dat lukte niet. Ze kon nou alleen nog proberen het die man moeilijk te maken, maar dat leverde alleen een goeie klap op dat er voor zorgde dat haar neus begon te bloeden en die man ging gewoon verder.
Ze kon alleen nog maar jammeren dat ze het niet wilde, dat ze weg wilde, dat ze wilde dat hij stopte, maar dat had ook allemaal geen zin. Hij wilde blijkbaar wat anders horen en begon haar pijn te doen, meerdere frustraties op haar uitlevend. Daardoor begon Jessica van de pijn te schreeuwen, terwijl de tranen langs haar gezicht af liepen.

Franco Crescenzo

Hij vocht voor zijn leven, aangezien hij nog altijd een sprankeltje hoop had dat ze hier weg zouden komen. Maar dat vechten werd steeds lastiger, aangezien hij mentaal opnieuw volledig gebroken werd, en dat terwijl hij mentaal nog niet eens hersteld was geweest. Op een gegeven moment voelde hij de lichamelijke pijn niet eens meer, terwijl ze allerlei gruwelijke dingen bij hem deden. Hij hing in de kettingen en zijn lichaam zat volledig vol met bloed en open wonden. Zelfs toen er iets van zuur overheen gegooid werd reageerde alleen zijn lichaam door flink aan te spannen, maar vertrok in zijn gezicht geen spier meer.
Op een gegeven moment begonnen ze over Jessica. Franco volgde het niet eens meer, maar toch deed hij zijn best omdat hij om Jessica gaf. Een paar minuten later werd Jessica de kamer in gegooid en met een wazige blik staarde Franco naar haar. Hij hoefde niet eens te raden wat er met haar gebeurd was. Franco voelde zich kotsmisselijk worden en dacht aan zijn vorige vriendin. Hij had verdomme nooit meer een relatie aan moeten gaan, dit was allemaal zijn schuld..
Het laatste sprankeltje hoop en vechtlust om te leven leek volledig uit zijn ogen te verdwijnen en hij hing slap in de kettingen. Bloed liep langs zijn lichaam naar beneden en hij trilde hevig. Zweet stond op zijn voorhoofd en zijn lichaam voelde kokend heet aan. Zijn gezicht zag lijkbleek en klam.
Nog één Italiaan vond het nodig om zijn volledig kapotgeslagen gezicht nog een lading klappen te geven, waarna iedereen de ruimte weer verliet. Franco zat tussen bewusteloosheid en bewustzijn in en ademde schokkerig en moeizaam.

Jessica Thornton

Toen die man klaar was met wat hij nodig vond te doen, werd ze even kort alleen gelaten. Tot er weer mannen binnen kwamen. Twee stuks nu die haar oppakten. Ze vreesde voor wat ze gingen doen, maar in tegenstelling tot wat ze vreesde, werd ze meegenomen en een andere kamer in gegooid. Echt letterlijk gegooid. Door die wonden die de vorige man haar toegebracht had, brandde de viezigheid van de vloer behoorlijk in haar wonden. Maar ze schonk er niet te veel aandacht aan en maakte dat ze snel een hoekje in kroop en haar benen naar haar toe trok, zo klein mogelijk makend, want ze waren nog niet de ruimte uit. Ze trilde, vooral van angst, terwijl ze voorzichtig rond durfde te kijken toen de Italianen de ruimte verlieten.
Ze zag iemand aan de muur hangen. Het duurde even voor ze die persoon ook herkende. Hij zag er vreselijk slecht uit. Ze keek snel de ruimte nog even rond of er geen valstrikken waren waar ze blindelings in zou kunnen trappen als ze gewoon op Franco af zou lopen. Voor zo ver ze door de pijn nog kon lopen. Haar benen waren in orde, maar van de benen naar boven toe deed vanalles pijn. Voorzichtig met hulp van de muur hees ze zichzelf op en liep moeizaam naar Franco toe. Zoals Franco er bij hing, mocht zij blij zijn dat ze niet zo heftig toegetakeld was.
Ze zag dat Franco nog adem haalde. Maar de manier waarop, en hoe hij er verder bij hing, leek het er niet op dat hij dit nog lang vol ging houden. Ze stak voorzichtig haar trillende hand uit om op Franco's wang te leggen en zo voorzichtig naar de kaak te laten glijden om te zien of hij bij bewustzijn was. Dat zag ze namelijk niet bij een hangend hoofd. 'Ze zullen ons zoeken en vinden. Ik weet zeker dat mijn vader er alles aan zal doen om ons op tijd te vinden.' probeerde ze Franco nog wat hoop te geven. En stel dat ze alleen naar haar op zoek waren, dan zou zij alles op alles zetten dat Franco meegenomen werd als ze haar kwamen redden. Haar vader zou dat waarschijnlijk ook willen, dat ook Franco gered werd, maar gezien meer mensen Franco kwijt dan rijk zijn zou zij eerder de reden zijn om hun twee te zoeken en te redden.

Franco Crescenzo

Hij had weer even kort een black-out, en toen hij weer een beetje bijkwam stond er weer iemand voor zijn neus. Direct kromp hij wat in elkaar, voor zover dat kon met zijn armen aan de kettingen. Pas toen Jessica begon te praten leek het heel erg langzaam tot hem door te dringen dat zij het was. Hij knipperde wat met zijn ogen, hoewel één oog sowieso half dicht bleef zitten. Dat oog was volledig opgezwollen en zat vol bloeduitstortingen en pus.
"Jessica.." klonk zijn stem zwak en schor. Hij wist niet zeker of zijn hoofd hem nou voor de gek begon te houden of dat ze hier echt stond. Het kon ook nog eens een effect zijn van de drugs die hij toegediend had gekregen. Hij wist gewoon bij niets meer of het echt gebeurde of niet.
Blijkbaar was het praten niet gemakkelijk voor zijn lichaam, zijn keel was kurkdroog en voelde als een schuurpapiertje en na het noemen van haar naam moest hij hoesten. Bloed kwam uit zijn mond en werkelijk alles deed pijn, waardoor hij het hoesten probeerde te stoppen.
Pas heel laat drongen de woorden van Jessica tot hem door. Ze was er zeker van dat ze hen zouden zoeken en zouden vinden. Franco zou willen dat hij daar ook nog zo zeker van was. En hij deed echt zijn best om sterk te blijven, maar ze hadden hem mentaal zo erg gebroken dat hij nergens meer in geloofde en nergens meer op vertrouwde.
Zijn lichaam was echt in een zeer slechte staat en hij snapte ook eigenlijk niet hoe het kon dat hij nog leefde. Zijn hele gezicht zat vol bloed, zwellingen en blauwe plekken. Zijn oog was dik en ontstoken, zijn lip was gebarsten en zijn neus stond wat scheef. Bij zijn jukbeen was het haast paars gekleurd en ontzettend dik en zijn kaak leek ook ontwricht.
Zijn hals was volledig opgezwollen en zat vol rode plekken van de stungun en er zat een blauwe rand omheen van elke keer dat ze zijn luchtpijp dicht hadden gedrukt.
Zijn borstkas was één grote ravage. Door het vele bloed was het niet eens meer te herkennen. Er zaten meerdere diepe wonden, waarvan er een aantal flink ontstoken waren. Met zijn ribben leek ook het een en ander mis te zijn, maar dat was niet echt te zien, hij voelde het alleen.
Ook zijn buik was niet heel gelaten en zat vol met plekken en wonden. In zijn beide armen zaten blauwe plekken en gaatjes door de injectienaalden en een aantal vingers leek gebroken te zijn. Verder lagen zijn polsen volledig open door de kettingen waar hij steeds met zijn volledige gewicht in hing.
Zijn benen hadden het ook zwaar te verduren gehad en zagen bont en blauw en bij zijn linker scheenbeen hing zelfs een heel stuk huid los en was zijn bot te zien.
De ruimte waren ze waren was nou niet bepaald hygiënisch, waardoor er constant vliegen op de wonden gingen zitten.
Franco sloot zijn ogen even, maar hij werd overspoeld door vreselijke beelden en trauma's, waardoor hij met een verwilderde en uiterst zwakke blik zijn ogen weer opende en voor zich uitstaarde.

Jessica Thornton

Haar naam werd gezegd door Franco. 'Sshht. Spaar je krachten die je nog hebt.' zei ze zachtjes terug, terwijl ze hem voorzichtig weer los liet. Ze hoopte maar dat hij nog genoeg krachten had om hier doorheen te komen. Maar ze begon er een hard hoofd in te krijgen toen ze bekeek hoe hij er aan toe was. Meestal maakt het bloed het erger dan het lijkt, maar in dit geval betwijfelde ze of het ook daadwerkelijk veel erger leek door het bloed.
Ze begon te veel last te krijgen van het staan, waardoor ze zich langs de muur af naar de grond liet zakken om daar in elkaar gedoken te zitten. Het voelde alsof ze binnen in haar de boel kort en klein geslagen hadden, zo'n pijn had ze in haar buik. Ze keek met lichte tegenzin op toen de deur na een tijd weer open ging. Er kwamen weer een paar mannen binnen. Ze leken even te twijfelen wat ze eerst zouden doen, maar ze leken ook in te zien dat Franco niet heel veel meer nodig heeft en Jessica levendiger uitzag. En zo pakten ze waarschijnlijk 2 voor de prijs van 1 als ze Jessica eerst weer wat aandeden.
Ze pakten Jessica bij haar haar vast en sleurden haar weg van Franco. Het deed pijn, wat ze duidelijk liet merken. Ondanks de pijn probeerde ze zich wel los te maken van die greep, maar het had niet echt veel zin. Er werd een tafel binnen gebracht, waarschijnlijk hadden de mannen zin in een ander positie dan tegen een muur of de vloer. Ze werd hardhandig op de tafel gelegd en gehouden, waarna er een z'n gang ging. Jessica spartelde behoorlijk tegen, maar kon niks voorkomen zoals ze vastgehouden werd.

Franco Crescenzo

Zweet liep over zijn lichaam en hij keek Jessica aan met een lodderige blik in zijn ogen. Hij had er echt geen vertrouwen meer in, zij was nog het enige wat hij had maar hij wist dat ze dat ook zouden ontnemen. Hij had dit alles al een keer meegemaakt en hij ging het echt niet trekken om het nog een keer mee te maken.
Toen de deur weer open ging en Franco zag wat er voor zich gebeurde leek hij kortsluiting te krijgen in zijn hoofd. Met zijn laatste beetjes energie begon hij ineens weer wild te spartelen in de kettingen en in het Italiaans te schreeuwen. Al klonk zijn stem niet bepaald krachtig meer. Zijn polsen scheurden nog erger kapot en meerdere wonden sprongen open, maar dat deerde hem niet, ze moesten van Jessica afblijven. Dit was allemaal zijn schuld..
Na een tijdje zo tekeer gaan stopten de mannen eindelijk bij Jessica en kwamen ze op hem af. Er werd weer een injectie drugs tevoorschijn gehaald en hoewel Franco het haatte, begon hij te snakken naar dat spul. De naald werd in zijn arm gezet en langzaam werd de vloeistof zijn bloedbaan in gespoten. Franco kreunde gedempt en zijn spieren leken direct te verslappen. Niet veel later hing hij weer lusteloos in de kettingen. Eerst doodstil, alsof hij het leven al gelaten had. Maar daarna begon zijn lichaam te schokken en ontstond er schuim op zijn mond. Zijn ogen draaiden rond in zijn oogkassen en zijn hart begon steeds langzamer te kloppen.

Jessica Thornton

Het enigste wat Jessica nog uit kon brengen was het woord 'nee'. Nee op wat haar aangedaan werd, nee op Franco die te keer ging en nee op wat ze Franco aan gingen doen. Alle andere woorden hadden geen zin meer, maar zelfs naar de 'nee' werd niet geluisterd.
Ze werd nog door eentje op de tafel gehouden, terwijl ze toekeek hoe ze Franco weer wat toedienden. Nou was zij aan de beurt om daar met al haar kracht tegenin te gaan, zo ver ze dat kon. Ze werd geslagen door haar gespartel en geschreeuw. Ze werd buiten bewustzijn geslagen.
Ze kreeg niets meer mee van de chaos die daarna nog volgde. Agenten kwamen binnen. Er werd geschoten, geschreeuwd en nog veel meer. Toen de kust veilig was, werden zij en Franco meegenomen naar ambulances en met hoge spoed naar het ziekenhuis vervoerd. Ze kwam tussendoor even kort bij bewustzijn, maar het waren te veel prikkels in een keer, waardoor ze al snel weer wegviel.

Franco Crescenzo

Eenmaal in het ziekenhuis werd hij op de intensive care gelegd en volgde er een spoedoverleg tussen de artsen. Ze moesten hem opereren en wilden hem het liefst een tijdje in kunstmatige coma houden zodat zijn lichaam de tijd kreeg om aan te sterken. Maar ze waren bang dat hij op dit moment de narcose niet zo overleven. Daarom besloten ze uiteindelijk maar om hem een klein roesje te geven en al zijn wonden tijdelijk schoon te maken, te ontsmetten en te hechten. Ze waren urenlang met hem bezig en af en toe moesten ze alles op alles zetten om hem er niet tussenuit te zien knijpen.
Uiteindelijk werd hij weer terug naar de intensive care gebracht en werd hij aan allerlei apparatuur gelegd zodat hij goed in de gaten gehouden kon worden. Kunstmatige coma was nu nog even geen optie omdat hij er gewoon echt te slecht aan toe was en ze bang waren dat hij erin bleef. Daarom gaven ze hem veel pijnstillers en kalmeringsmiddelen en hoopten ze maar dat hij zelf een beetje mee zou gaan werken, omdat het anders nog wel een lastig karwei ging worden.

Jessica Thornton

Jessica was gemakkelijker te behandelen qua verwondingen. Haar hoofd was uiteindelijk behoorlijk beurs gekleurd door die laatste klap die haar buiten westen gebracht had geworden. Ze waren nog even bang voor een scheur of breuk, maar dat bleek gelukkig ook mee te vallen. Qua verwondingen had ze voor een groot deel genoeg aan een goede schoonmaak. Enkel de mentale schade, dat was erg lastig te peilen.
De artsen hadden getwijfeld of zij wel op de IC moest liggen, maar uiteindelijk bleek het handiger haar en Franco in 1 ruimte te leggen, voor het geval dat er weer gevaar dreigde. En misschien ook voor elkaars rust, wanneer ze bijkwamen.
Langzaam aan werd Jessica weer een beetje wakker. Suf van de pijnstilling die ze toegediend kreeg, keek ze langzaam de kamer rond. Ze concludeerde dat dit geen martelkamer van de maffia was. De apparatuur, de arts in witte jas die gegevens nakeek, dat het schoon is vooral. Schoon en licht van kleur. Geen donker, vochtig, smerig hok waar mannen alleen binnen kwamen en haar gelijk vastpakten. Uiteindelijk viel haar blik op een bed bij haar in de buurt waar ook iemand in lag. Van waar ze lag kon ze niet goed zien wie het was, maar ze hoopte dat het Franco was. Dat hij het ook tot hier gered had.

Franco Crescenzo

Het duurde een tijdje voor hij een beetje bij leek te komen. Hij was ontzettend wazig en leek totaal zichzelf niet te zijn. Er stond een arts naast hem om alles in goede banen te leiden en die probeerde al extra voorzichtig te handelen, maar toen hij aan het infuus van Franco zat begon Franco zich ineens flink druk te maken en begon hij hard tegen te werken. Hij haalde zelfs uit naar de man, hij wilde gewoon niet dat er nog iemand aan zijn lichaam kwam. Er hadden al te veel mensen aan zijn lichaam gezeten.
Gelukkig raakte hij de man niet heel hard, aangezien hij amper kracht had. Maar hij bleef hem elke keer weg meppen als hij in de buurt kwam. Hij brak keihard door alle kalmeringsmiddelen heen en meer durfden ze hem niet te geven. Het was wel duidelijk dat zijn trauma’s heel diep zaten.

Jessica Thornton

Er was wat gedoe bij het andere bed waar de man in lag waarvan Jessica dacht dat dat Franco wel eens zou kunnen zijn. Moeizaam draaide ze haar hoofd die richting op en herkende tussen de verwondingen door wel Franco. Een Franco die niks moest hebben van artsen. Wat ze niet heel gek vond, gezien het laatste wat ze wist was dat hij ingespoten werd met iets door een man.
Wat moeizaam door alle pijnstilling die zij binnen kreeg, stak ze haar hand uit richting dat bed. Ze kwam totaal niet in de buurt van Franco zijn bed zo. Ze mompelde wat over dat het goed was. Ze wilde Franco gerust stellen, maar ze was er te zwak voor dat goed duidelijk te kunnen maken. Uiteindelijk wist ze wat luider 'Franco' te roepen. Ze wilde dat hij haar zag, dat zijn aandacht op haar gericht was en niet de arts.

Franco Crescenzo

Omdat hij toch echt afgemeten aantallen medicatie nodig had bleef de arts het proberen. Nog altijd heel rustig en totaal niet dwingend, maar Franco moest niks van hem hebben en zelfs wanneer hij weer weg leek te vallen en de arts pakte zijn arm, begon hij weer ontzettend erg tegen te werken. Het was dat hij nog niet genoeg kracht had, anders had hij die man vast en zeker tegen de grond geslagen.
Ietwat vertwijfelend nam de arts nu afstand en bleef wat bedenkelijk staan. Op deze manier ging het niet werken. Hij checkte Franco zijn waardes en besloot uiteindelijk toch maar extra kalmeringsmiddelen te geven omdat Franco het op deze manier ook niet zou redden. Eerst bleef hij door de kalmeringsmiddelen heen breken, maar uiteindelijk raakte hij weer buiten westen. De arts zorgde voor extra infusen en bedrading zodat hij zo min mogelijk lichamelijk contact met Franco hoefde te hebben.

Jessica Thornton

De arts en Franco leken haar beiden niet te horen. Ze baalde er van. Ze baalde er enorm van. Met een zucht gaf ze op. Ze raakte er moe van, van dat aandacht trekken alleen al. Ze viel zelf ook weer in een diepe slaap.
De eerste volgende keer dat ze wakker werd duurde het weer even voor ze weer scherp zag. Er zaten mensen langs haar bed. Of ja, 2 mensen zaten en 1 iemand stond. Na een tijdje herkende ze de mensen. Haar ouders en de buurvrouw. Het leek even te duren voor ze in de gaten hadden dat ze wakker was, omdat ze met elkaar in gesprek waren. Haar moeder had het het eerste in de gaten en knuffelde haar voorzichtig. Ze zei niets, maar Jessica wist dat haar moeder opgelucht was dat Jessica nog in leven was. Het liefst zou haar moeder haar bij haar ouders thuis opsluiten en nooit meer naar buiten laten, maar ze wisten allemaal dat dat haar niet ging helpen. De buurvrouw hield even kort haar hand vast en kneep zachtjes. 'Heb je ze nog gevonden.' vroeg ze zachtjes en schor, doelend op de konijnen. De buurvrouw knikte, maar ze kon aan het gezicht al aflezen dat de konijnen het niet overleefd hadden, waardoor bij Jessica tranen over haar wangen liepen. Ze was er al bang voor, door al dat schieten en uiteindelijk die granaat.
Ze zag haar vader naar Franco kijken en een paar stappen die kant op zetten. 'Voorzichtig' wist Jessica nog zachtjes te waarschuwen. Ze vond het vreselijk om Franco weer helemaal van slag te zien, alleen maar omdat iemand in zijn buurt kwam. Haar vader stopte dan ook met dichterbij komen, waardoor hij nog steeds dichter bij Jessica stond dan bij Franco. 'Er loopt opnieuw van alles. Onderzoeken en zo. Ik had ze al gewaarschuwd beter onderzoek te doen de vorige keer, voor het weer uit de hand liep.' deelde haar vader zakelijk mee. Jessica stak haar hand uit, die haar vader even kort vast pakte. Hij was nooit zo van de knuffels en het troosten. Sowieso had hij pas laat te horen gekregen dat hij een dochter verwekt had, werk ging altijd voor bij hem. Soms iets te veel. Maar hij had uiteindelijk wel altijd veel over voor de mensen waar hij verantwoordelijk over was, zijn agenten en zijn familie.

Franco Crescenzo

Toen hij later weer wakker werd was het opnieuw één grote chaos in zijn hoofd. Hij werd er echt gek van. Zijn hoofd had moeite om het echt met het nep te onderscheiden en Franco wist ondertussen gewoon niet meer wat hij moest geloven. Zijn lichaam zat onder het verband en hij zag er ontzettend slecht uit, maar toch bleef hij onwijs fel en liet hij niemand in zijn buurt. Het laatste beetje vertrouwen in zijn medemens was volledig weg.
En wat de Italianen hem allemaal gezegd hadden maakte dat niet veel beter. Hij wist niet of hij dit kon allemaal. Nog een keer. Vroeg of laat zouden ze hem weer vinden. Misschien was het beter geweest als hij echt overleden was.

Matthew Pierce (de vader XD)

Eigenwijs als dat die man was, waar zou Jessica het toch van hebben, was hij toch wat dichter bij Franco gaan zitten. Jessica was inmiddels weer in slaap gevallen, nadat ze hem nog meerdere kregen gevraagd had echt voorzichtig te doen bij Franco in de buurt. Zijn dochter wilde echt dat Franco de rust kreeg die hij nodig had. Zijn vrouw en Jessica's buurvrouw waren ondertussen alweer vertrokken. Matthew was nog even blijven hangen en zat op een stoel tussen beiden in.
Hij zag dat Franco wakker werd. 'Hey kerel, Franco.' begon hij. Hier had hij op gewacht, tot Franco ook weer wakker werd. Hij moest hem even wakker zien, zien hoe erg het was. 'Ik kom niet bij je in de buurt, wees niet bang. Ik ga niets doen bij jou, ik wil alleen wat zeggen.' gaf hij gelijk aan wat hij van plan was. Waarom hij nog hier zat. 'Ik neem jou helemaal niets kwalijk van dit alles. Ook niet nu Jessica hier ook ligt. Ik geef jou geen enkele schuld hiervan. Ik weet hoe eigenwijs ze is.' gaf hij daarna aan. Hij wilde Franco laten weten dat hij echt niet kwaad was. Hij wist dat Franco alles zou doen wat hij kon doen om onschuldige mensen buiten zijn problemen te houden. Maar Jessica had er ook een handje van zich er dan juist mee te bemoeien. Dat kon handig zijn, de extra hulp, maar in dit geval had het extra problemen gegeven voor Jessica zelf. 'En het spijt mij dat ik het niet voor elkaar kreeg om sneller extra versterking te regelen. Ik probeer al zo veel te regelen voor jullie veiligheid, maar ik kom er maar niet door heen.' verontschuldigde hij zich nog. Hij had zo veel gedaan, zo veel mensen aangesproken, gewaarschuwd, gevraagd, haast gesmeekt er anders naar te kijken, om te helpen.