Police Life

Rowan Rivers

Steven had hem ook gemist en daardoor glimlachte Rowan nu zwakjes. Lincoln kwam naar hem toe om de wonden te verzorgen en nu was hij wel blij dat het hem allemaal niet zo heel veel pijn deed. Zodra hij klaar was bedankte hij de jongen even. Leroy leek perfect naar Steven te luisteren en schoot de kamer uit om de auto te controleren. 'Heb je hem betoverd ofzo?' Vroeg hij nu. Steven leek even rond te zoeken en knikte daarna naar een lichaam op de grond. Rowan liep er langzaam en wat wankel naar toe, maar al vrij snel had hij zijn evenwicht weer wat meer gevonden. Martin leek het heel zwaar te hebben en ging het niet redden, dat was duidelijk. Het zorgde voor enorm veel opluchting. Dit was tenminste iets. Hij had zo vreselijk naar dit moment uitgekeken. Het moment waarop hij eindelijk zou sterven. Hij genoot van het gevecht dat Martin nu voerde. Van het vechten voor zijn leven. Hij hoorde Steven en Lincoln wel overleggen, maar hij hield zich er buiten en staarde naar Martin. Hij legde zijn hand rond de keel van de man en hij kneep die langzaam dicht. Dood ging hij toch, maar Rowan wilde dit zelf doen. Met zijn blote handen.  Hij wilde het leven uit zijn lichaam weg voelen glijden. 

Steven Smith ~ Katelynn Camryn Leighton ~ Lincoln Smith

Rowan vroeg aan Steven of hij Leroy betoverd had, waarschijnlijk omdat hij zo goed luisterde en normaal juist altijd heel dwars was.
“Ik heb hem zelf de keuze gegeven en hij wilde helpen,” liet Steven weten. “Misschien geeft hij meer om je dan je denkt.” Steven glimlachte even lichtjes en keek toe hoe Rowan richting Martin ging en hem een tijdje aanstaarde. Martin leek nog wat te proberen te zeggen, maar meer dan gegorgel kwam er niet uit zijn mond. Uiteindelijk pakte Rowan Martin bij zijn nek vast en Steven liet het maar gaan, hij zou toch dood gaan en die man had enorm veel op zijn kerfstok.
Plotseling begon Katelynn flink onrustig te worden.. Ze was nog half buiten bewustzijn en allerlei vreselijke beelden schoten door haar hoofd. Ze had het idee dat ze weer vastlag op dat bed en was volledig in paniek. Hoewel het verschrikkelijk veel pijn deed schoot ze een stukje overeind en staarde ze met grote ogen vol paniek voor haar uit. Steven en Lincoln schoten meteen op haar af en probeerden haar terug te duwen, maar daardoor werd ze alleen maar paniekeriger. Ze jammerde en spartelde, haar hart ging als een gek tekeer en ze zag dingen die er niet waren, waarschijnlijk door het spul wat ze haar hadden toegediend.
“Ze moet liggen, die wond kan niet zoveel hebben,” sprak Lincoln.
“Ja, ik doe m’n best,” mompelde Steven. Echter was het zo makkelijk nog niet omdat Katelynn volledig in paniek leek te zijn en zelfs om haar heen begon te slaan nu. Steven voelde op het moment enorm veel medelijden voor haar, ze moest door een hel gegaan zijn en hij hoopte dat ze er lichamelijk, maar vooral geestelijk bovenop zou komen. Niet iedereen kon met zoiets leven. Net als Andrea, die had het echt geprobeerd, maar was te beschadigd geweest vanbinnen.

Rowan Rivers

Het feit dat hij het lichaam van Martin slap voelde worden gaf hem een raar soort van rust. Het gaf hem een goed gevoel. Hij kwam langzaam overeind en toen drong tot hem door dat Katelynn heel onrustig was. Zo erg dat Steven haar bijna niet stil kon houden. Hij aarzelde even kort, maar daarna kwam hij dichterbij. 'Laat mij maar.' Zei hij zacht. Hij pakte Katelynn voorzichtig vast.  'Rustig maar... je bent veilig nu. Dit gaat nooit meer gebeuren... Het komt allemaal goed. ' zei hij zacht. Hij hoopte dat zelf ook. Hij hoopte echt dat het allemaal goed zou komen. Martin was in ieder geval dood. Dat was al iets. Daar hoefden ze niet meer bang voor te zijn. Hij sloot zijn ogen en hij bleef zijn best doen om Katelynn te kalmeren.  Het was het minste dat hij voor haar kon doen. Hij keek even naar Steven en daarna kwam Leroy naar binnen. 'De auto doet het...' sprak hij direct.  Daarna bleef hij weer bij de deur staan. Rowan staarde naar het gezicht van Katelynn en daarna sloot hij zijn ogen. Hij was doodmoe.

Katelynn Camryn Leighton

Ze gaf Steven onbewust een aantal klappen en Lincoln deed een poging om een injectienaald in te brengen voor wat kalmeringsmiddel, maar dat liet ze al helemaal niet toe.
Toen Rowan erbij kwam en haar vastpakte huiverde ze eerst nog wat en bleef ze strak gespannen liggen, maar na het horen van zijn stem kalmeerde ze al wat en begon de realiteit meer tot haar door te dringen. Hijgend door haar eigen drukke gedoe staarde ze hem aan.
Steven had in de tas van Lincoln een deken gevonden en sloeg die voorzichtig over Katelynn heen. Direct raakte ze weer iets meer gespannen door zijn aanwezigheid dus nam hij gauw weer afstand. Het had waarschijnlijk even tijd nodig, ze was nu gewoon even flink in de war.
Even later kwam Leroy terug met de mededeling dat de auto het deed. Steven knikte kort, dat was tenminste een meevaller.
“Wanneer zullen we gaan?” vroeg Steven nu in hebt algemeen.
“Ik zou wachten tot zij iets meer helder is,” liet Lincoln weten. “Als ze in de auto in paniek raakt kunnen we weinig doen.”

Rowan Rivers

Ze leek iets te kalmeren door zijn stem, maar zodra Steven weer meer dichterbij kwam raakte ze opnieuw in paniek. Hij streek langzaam langs haar gezicht en hij bleef tegen haar praten. Lincoln zei dat hij zou wachten tot Katelynn meer helder was, als ze in de auto in paniek raakte konden ze weinig doen. Hij ademde langzaam in en hij keek op. 'Ik denk dat we beter kunnen gaan.' zei hij zacht. 'Ik kan haar nu wel rustig houden, maar als we hier veel langer blijven hou ik het niet vol. Ik kan mijn ogen nu al amper meer open houden.' zei hij tegen Steven en Lincoln. Dan zou hij zeker niet in staat zijn om haar te kalmeren, het leek hem nu al heel veel energie te kosten om alleen te praten tegen haar .

Steven Smith

Hij wreef even met zijn hand in zijn gezicht en moest toegeven dat dit alles hem toch wel behoorlijk tegenviel, lichamelijk gezien. Ook niet heel gek natuurlijk; hij mocht eigenlijk nog niet veel doen en nu had hij flink wat lichamelijke arbeid verricht. Zijn lichaam voelde stijf en stram en zijn rug deed pijn, maar hij probeerde het te negeren.
“Gaat het, pa?” vroeg Lincoln hem nu.
“Jawel, maak je geen zorgen om mij,” kaatste Steven meteen terug. Hij was wel de laatste die mocht zeuren over zijn pijntjes, vond hijzelf.
Rowan gaf aan dat hij toch liever nu meteen vertrok. Daarop knikte Steven kort. “Oké, dan stel ik voor dat we nu meteen gaan.” Hij begon alles weer in de tas te stoppen en gaf die aan Lincoln. Daarna kwam hij weer richting Katelynn en Rowan.
“Ik ga je even optillen, Katelynn,” sprak hij tot haar, hopend dat het tot haar door zou dringen en ze niet in paniek zou raken. Hij kon Rowan haar niet laten tillen.
Eerst reageerde Katelynn weer wat huiverig, maar uiteindelijk bleef ze stil. Of dat nu was omdat ze besefte dat het goed was of omdat ze gewoon verstijfd was van angst wist hij niet, maar voor nu deed dat er ook niet toe.
Met een betrokken gezicht tilde hij Katelynn de ruimte uit en beval Mack mee te komen. Lincoln had de tas over zijn schouder geslagen en ondersteunde Rowan waar nodig.

Rowan Rivers

Hij hoopte dat Steven dit allemaal een beetje kon hebben, dat hij niet weer weken zou moeten herstellen. Dat zou hij heel erg vinden. Steven zei dat ze dan meteen zouden gaan en hij knikte even. Katelynn leek alles nu iets meer te accepteren en hij werd door Lincoln ondersteund. Leroy hield alles goed in de gaten, maar ze leken alleen te zijn hier. Hij leunde wat op Lincoln en hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij zou hier wel van herstellen. Zijn lichaam kwam hier zonder problemen weer boven op. Hij maakte zich alleen enorm veel zorgen om Katelynn. Wat ze de afgelopen tijd mee hadden gemaakt was zo veel dat zelfs hij ging twijfelen. Hij merkte aan zichzelf dat het minder goed met hem ging. Dat hij te veel dronk. Dat hij niet te genieten was op het werk en dat hij veel ruzie had. Katelynn had op haar eigen manier last van wat er gebeurde.  Dat zou nu nog erger zijn en dat liet hem twijfelen aan alles. Eenmaal bij de kapot geschoten auto leunde hij tegen de deurpost aan. Hij was kapot van dit stukje lopen.

Steven Smith

Eenmaal bij de auto zette hij Katelynn op de achterbank neer en leunde toen zelf even tegen de auto aan om bij te komen. Zijn rug deed verschrikkelijk veel pijn, maar dat zou wel weer wegtrekken, hoopte hij tenminste.
Hij zette de deur open voor Rowan en knikte kort. "Kom," sprak hij kort, om hem uit te nodigen om te gaan zitten. Zelf liep hij naar de voorkant van de auto en nam plaats achter het stuur. Lincoln en Leroy konden ook rijden, maar hij reed toch liever zelf, vooral bij dit soort momenten. Zo koppig was hij dan ook wel weer. En dan kon Lincoln helpen op medisch gebied als dat nodig was.
Steven startte de auto en hoopte dat het kapotgeschoten ding het zou houden tot de bewoonde wereld.
Toen iedereen in de auto zat reed hij voorzichtig en rustig het zandweggetje af wat nogal hobbelde. Eenmaal op het asfalt gaf hij een flinke dot gas.

Rowan Rivers

Hij zag dat Steven ook even stond uit te rusten en daarna gaf hij aan dat hij wilde gaan. Rowan knikte even en hij ging zitten, hij was echt kapot. Onderweg had hij een paar keer het gevoel dat hij wat wegzakte, het voelde als hele intense vermoeidheid, maar het deed ook wel pijn. Na een tijdje opende hij zijn ogen weer en zag hij dat ze in de bewoonde wereld waren. Waarschijnlijk reed Steven direct naar het ziekenhuis zodat Katelynn geholpen werd. Hij hoopte dat het mee zou vallen en dat ze hier snel weer van zou herstellen, maar hij durfde eigenlijk niet zo goed te hopen. Hij vond het moeilijk en hij was bang. Hij was niet vaak echt bang, maar nu was hij het wel.

Steven Smith

Toen de telefoons eenmaal weer bereik hadden, had Steven Lincoln laten bellen naar het ziekenhuis met de mededeling dat ze eraan kwamen. Dan konden ze zich er alvast op voorbereiden. Lincoln had zijn bevindingen opgenoemd en had daarna ook naar het politiebureau gebeld om het te laten weten.
Veel te hard reed Steven door de straten, andere auto's claxonneerden naar hem maar hij gaf er niks om. Eenmaal bij het ziekenhuis parkeerde hij bij de eerste hulp voor de deur en klom ietwat stijf en moeizaam uit de auto. Hij opende de deur bij Katelynn en tilde haar uit de auto. Ze hing slap in zijn armen en was duidelijk weer buiten bewustzijn.
Er kwamen een aantal artsen naar buiten snellen en zij namen Katelynn van hem over en keerden terug het gebouw in. Ook Rowan werd door een andere arts mee naar binnen begeleid om te onderzoeken en te behandelen. Lincoln stelde voor om samen met Steven te wachten, maar Steven gaf aan dat Lincoln wel naar huis mocht gaan met Mack. Ze hadden er toch niets aan als er veel mensen zouden wachten.
Lincoln, Leroy en Mack vertrokken met de auto richting het hotel en Steven liep richting de wachtkamer om daar ongeduldig te wachten op nieuws.

Rowan Rivers

Hij vond het eigenlijk niet zo nodig dat ze hem zouden helpen, Lincoln had het prima gedaan en het ging wel met hem, hij wilde het liefste constant bij Katelynn zijn. Toch had hij niet echt kracht om er tegen in te gaan. Hij wilde ook niet te veel moeilijk doen. Hij werd even gecontroleerd en de arts gaf aan dat het voor zijn gezondheid beter was om rustig aan te doen en een nacht in het ziekenhuis door te brengen, maar dat vond hij niet nodig. Hij liep langzaam en vermoeid de kamer uit, hij vroeg meteen naar Katelynn, maar daar mocht hij niet bij en er was ook geen nieuws. Hij zuchtte even en daarna liep hij wat verder, hij zag dat Steven in de wachtkamer was. Hij ging voorzichtig op een stoel zitten. Hij had wat pijnstilling gekregen en dat maakte hem nog duffer, het was beter om even te zitten. 'Bedankt Steven.' mompelde hij zacht. Zonder Steven waren ze allebei hartstikke dood geweest.

Steven Smith

Hij was eerst gaan zitten, maar aangezien zijn rug al gauw vervelend ging doen stond hij weer op en beende hij maar wat heen en weer. Na tientallen minuten ging hij toch weer op een stoel zitten en zuchtte zachtjes.
Gelukkig duurde het niet zo lang voor Rowan ook de wachtkamer binnen kwam lopen. Steven keek op en schudde langzaam zijn hoofd toen Rowan hem bedankte.
"Daar hoef je mij echt niet voor te bedanken hoor," liet hij weten. Hij had Rowan en Katelynn immers niet aan hun lot over kunnen laten. Dan was het waarschijnlijk ook wel heel verkeerd afgelopen. Steven moest er niet aan denken, het zou een nachtmerrie zijn.
"Nog wat over Katelynn gehoord?" vroeg hij nu aan Rowan. Hier was nog geen arts geweest dus hij had ook nog niets kunnen vragen. Al ging hij er vanuit dat geen nieuws op dit moment goed nieuws was. Als het echt heel erg slecht zou gaan zouden ze het hopelijk wel horen.

Rowan Rivers

Steven zei dat hij hem niet echt hoefde te bedanken. 'Toch ben ik je dankbaar.' zei hij zacht. Steven vroeg of hij al wat gehoord had en hij schudde zijn hoofd. 'Ze konden nog niets vertellen.' zei hij. Hij wreef langs zijn voorhoofd, hij voelde zich rot. Hij maakte zich ontzettend veel zorgen en het was veel om alles wat er gebeurd was te verwerken. Er was zo veel gebeurd de afgelopen weken. Er was zo veel dat maar bleef rondspoken in zijn hoofd. Het zorgde er echt voor dat hij zich slecht voelde en hij probeerde er maar niet de hele tijd aan te denken, maar dat ging niet zo goed. 'Het enige voordeel aan dit alles is dat Martin dood is.' zei hij zacht. Hij hoopte gewoon echt dat Katelynn hier bovenop kwam. Hij was daar op het moment het meeste bang voor.

Steven Smith

Rowan zei dat hij hem toch dankbaar was en daardoor glimlachte Steven lichtjes. Vervolgens gaf Rowan aan dat de artsen nog niets konden vertellen wat betreft Katelynn. Daardoor trok de glimlach alweer van zijn gezicht.
"Ach.. Geen bericht is goed bericht, hopen we maar..." mompelde hij gedempt. Hij haalde zijn hand even door zijn korte haren en ging verzitten, omdat het niet echt lekker zat.
Hij knikte kort toen Rowan aangaf dat het enige voordeel aan deze situatie was dat Martin dood was. "Ja, van die kwal zullen we geen last meer hebben. En van een groot deel van de bende ook niet meer. Ik weet niet of er nog mannen zijn die leven en hoeveel," zei hij.
Steven haalde even diep adem en staarde wat voor zich uit. Daarna keek hij weer opzij naar Rowan.
"Hoe hebben ze Katelynn eigenlijk te pakken gekregen?" vroeg hij nu, aangezien hij alleen het laatste deel van de situatie meegekregen had.

Rowan Rivers

'Ja, laten we dat hopen.' zei hij zacht tegen Steven. Zolang ze nog niets wisten, was het ook nutteloos om er al te veel zorgen over te hebben, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. 'Ze zijn vast niet allemaal dood. Daar durf ik bijna niet vanuit te gaan. Maar elke gast van die bende minder is goed.' mompelde hij. Het was even stil en daarna vroeg Rowan hoe ze Katelynn te pakken hadden gekregen. Hij ademde even diep in, hij baalde er nog steeds van. Als hij naar haar geluisterd had, als hij haar geloofd had, dan was dit niet gebeurd. Maar hij was zo wantrouwend en hij had die foto's blind geloofd. Het had hem ontzettend kwaad gemaakt. 'De afgelopen week was hectisch, we waren een keer achtervolgd en op het nippertje weggekomen. De volgende dag kreeg ik een berichtje met daarin foto's van Katelynn. Foto's waarop ze bezig was met een andere man. Ik dacht dat ze vreemdging en die ruzie liep nogal hoog op. Ik zocht haar op in het bureau en toen alles uit de hand liep werd ik in een cel gegooid. Ik denk dat ze toen hun kans gegrepen hebben, want toen ik daar na een paar uur uit kwam, kreeg ik een berichtje met foto's van wat ze allemaal met haar deden. Ze lieten mij weten dat ik een uur daarna zelf opgehaald zou worden. Toen heb ik jou dat berichtje gestuurd en vanaf daar weet je het wel ongeveer.' legde hij uit. Hij leunde achterover en hij sloot zijn ogen weer, hij was echt doodmoe.

Steven Smith

Rowan vertelde na een korte stilte hoe het allemaal was gelopen. Ze hadden gedaan alsof Katelynn vreemd was gegaan en Rowan was daarin getrapt. Steven had eerlijk gezegd ook niet anders verwacht van hem, dat soort dingen waren ook wel vaker voorgekomen bij Andrea en het lag bij Rowan gewoon erg gevoelig.
Blijkbaar had de bende toegeslagen toen Rowan vast zat in de cel. Vanaf daarna wist Steven het verhaal. Hij knikte kort en haalde rustig adem. Hij hoopte maar dat Katelynn er mentaal gezien een beetje redelijk uit zou komen, ze zou er sowieso een flinke knauw van gehad hebben. Steven wist zich nog goed voor de geest te halen hoe het met Andrea vanaf zo een soortgelijk moment alleen nog maar bergafwaarts was gegaan. Ze was toen zelfs opgenomen geweest in een gesloten inrichting en zelfs dat had haar niet genoeg geholpen aangezien ze er uiteindelijk een einde aan gemaakt had.
"Als er nog mannen zijn die leven, gaan we ze opsporen en maken we ze allemaal af," mompelde Steven ietwat kwaad. Dit soort dingen maakte hem gewoon echt woedend.

Rowan Rivers

'Stop met nadenken, daardoor ga ik mij nog meer zorgen maken. Praat gewoon over onzin.' mompelde hij zacht. Hij vond het misschien nog wel erger als Steven stil was, als hij er uit zag alsof hij aan het denken was. Dan ging Rowan zelf ook nadenken en dat wilde hij niet. Hij wilde hier niet over nadenken, hij maakte zich al zo verschrikkelijk veel zorgen. Hij voelde zich er echt heel erg rot over en hij voelde zich ook ontzettend schuldig. Hij hoopte maar dat Katelynn het hem zou vergeven. Door wat Steven zei over die mannen knikte hij langzaam. 'Ik doe niets liever dan dat. En daarna ga ik met pensioen.' mompelde hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Na vandaag was hij wel een beetje klaar met alles. Hij wist niet wat hij verder met zijn leven zou moeten, maar dit had echt heel veel losgemaakt bij hem. Hij had een hoop meegemaakt, maar vandaag leek anders te zijn. Hij voelde zich verslagen.

Steven Smith

Hij ging weer even verzitten en wreef met zijn handen in zijn gezicht. Rowan zei dat hij gewoon over onzin moest gaan praten, maar Steven wist echt niet waar hij dan over moest praten. Er was op het moment heel veel om over te praten, te veel, maar aan de andere kant ook weer niet. Hij zuchtte even zachtjes en luisterde naar de woorden van Rowan, dat hij niets liever deed dan die mannen opsporen en afmaken, en dat hij daarna met pensioen zou gaan.
"Jij heb makkelijk praten met een vriendin met centen," grapte Steven. Hij grinnikte even en probeerde de situatie wat luchtiger te maken hierdoor.
Een tijdje later zag hij een arts aan komen lopen en keek hij op, waarna hij zich ietwat moeizaam overeind hees.
"Alles is goed verlopen," begon de arts. Alleen door die woorden viel er al een behoorlijke last van Stevens schouders. "We hebben haar geopereerd en al haar wonden behandeld. De schotwond was op een vrij gunstige plaats, er is niets geraakt. Ze heeft alleen veel bloed verloren waardoor ze er zeer slecht aan toe was, maar dat is nu een stuk beter. Ze heeft ze flink veel kneuzingen, maar alles zal genezen met de tijd. Voor vannacht willen wij haar op de IC houden, maar als ze de nacht voorspoedig doorkomt mag ze morgen naar de zaal. Als jullie willen mogen jullie wel even naar haar toe."

Rowan Rivers

'Hm, ik weet niet of Katelynn dat ook zo ziet.' Zei hij tegen zijn vriend. Ze zou waarschijnlijk gek van hem worden als hij echt zou stoppen met werken. Er verscheen een arts en door wat er gezegd werd was hij enorm opgelucht. Hij was echt ontzettend bang geweest dat ze het niet zou halen.  Dan zou hij instorten, dan hoefde het van hem echt niet meer. Hij zou het niet kunnen hebben, niet na alles. Hij kon niet twee keer zijn partner verliezen. Dat werd te veel. Ze mochten naar haar toe en hij bedankte de arts, hij was vriendelijker dan hij ooit zou zijn door dit nieuws. Hij keek even naar Steven en daarna liep hij naar de kamer waar ze nu lag. Hij wist uit ervaring dat het er nu nog akelig uit zou zien, maar ze zou beter worden. Dat was het belangrijkste. Hij stapte voorzichtig naar binnen en hij liep naar het bed toe. Hij leunde op de rand en hij pakte heel zachtjes haar hand vast. Uit het niets voelde hij de tranen over zijn gezicht lopen, normaal had hij dat nooit en het was ook een groot deel opluchting. Hij was echt enorm geschrokken en onder de indruk van alles en nu realiseerde hij zich heel goed hoe belangrijk ze voor hem was. Hij moest zich stevig vasthouden aan het bed, de emoties zorgden er voor dat hij nog vermoeider was.

Katelynn Camryn Leighton

Ze had totaal geen besef van tijd meer en de hele situatie had haar volledig in de war gemaakt. In haar hoofd ging alles door elkaar, alle gebeurtenissen, er was geen touw aan vast te knopen en ze was ontzettend onrustig vanbinnen.
Hoeveel later het was wist ze niet, maar ze begon nu langzaam te ontwaken. Ze opende voorzichtig haar ogen en staarde de wazige wereld in. Ze voelde zich gek, haast zwevend; waarschijnlijk door de narcose, de pijnstillers en het middel om haar te kalmeren. Haar lichaam was doodmoe, dat merkte ze heel goed. De pijn was ergens ver weg op de achtergrond, de medicatie zorgde er goed voor dat ze daar niet al te veel last van had.
Pas minuten later drong het tot haar door dat Rowan naast haar bed zat. Ze zag wazig zijn contouren, maar wist zeker dat hij het was. Hij had haar hand vast. Ze probeerde zachtjes in zijn hand te knijpen, maar ze wist niet goed of het nou lukte of niet, ze voelde zich heel licht in haar hoofd en vaag.

Rowan Rivers

Hij was in slaap gezakt. Hij had de hand van Katelynn nog steeds vast, maar hij was doodop en hij kon de rust goed gebruiken, daarom was hij wat weggezakt. Toch was hij nog wel heel erg alert, want zodra hij heel zachtjes iets voelde knipperde hij met zijn ogen. Het duurde eventjes voor hij echt wakker was en hij ging heel voorzichtig wat meer rechtop zitten. Zijn schouder begon nu wel flink pijn te doen. Die pijn zakte wel meteen naar de achtergrond toen hij zag dat ze wakker was. Hij was daar duidelijk echt enorm blij mee. Hij pakte haar hand nu iets steviger vast. ' Ik hou van je... zo ontzettend veel...' Fluisterde hij vol liefde en vol gevoel. Hij kreeg even weer tranen in  zijn ogen, maar snel veegde hij die weg. Hij wilde zich niet constant zo enorm zwak voelen . 'Het spijt mij zo... van alles... Het spijt mij echt.' Bracht hij wat schor uit. Hij voelde zich vreselijk schuldig.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef richting Rowan kijken. Langzaamaan werd haar beeld iets scherper, maar ze bleef zich een beetje afwezig voelen.
Rowan begon te praten. Ze had tijd nodig om het tot haar door te laten dringen. Hij zei dat hij van haar hield en zei dat het hem speet. Katelynn haalde even diep adem en staarde nu weer even naar het plafond.
"Het is niet jouw schuld.." klonk haar stem zeer zacht en schor. Van haar verwondingen was zo met kleding aan niet zoveel te zien, alleen haar flink blauw gekleurde nek was duidelijk te zien.
Ze slikte even moeizaam omdat haar keel wat droog en pijnlijk was en keek weer even naar Rowan. De angst en paniek leek een beetje naar de achtergrond gegaan te zijn, maar ze wist dat elk klein ding haar nu van slag kon maken.

Rowan Rivers

Ze zei schor dat het niet zijn schuld was, waardoor hij wegkeek. Het voelde wel als zijn schuld. De kans was groot dat zoiets als dit anders wel op een ander moment gebeurd was, maar het was gebeurd omdat ze ruzie hadden gehad. Omdat hij haar niet vertrouwde. Omdat hij echt had gedacht dat ze vreemdging. Terwijl hij juist degene was die minder goed te vertrouwen was. Het was oneerlijk van hem om juist haar dan van zoiets te beschuldigen. Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij staarde voor zich uit. 'Ik hoop dat je snel opknapt.' mompelde hij alleen nog maar. Hij sloot zijn ogen en hij probeerde wat tot rust te komen, maar hij bleef zich onrustig en opgefokt voelen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze glimlachte even zwakjes naar Rowan maar had gewoon verder nog niet de kracht en energie om langer te praten. Ze voelde zich doodmoe. Uiteindelijk sloot ze haar ogen weer en na nog even zo te liggen zakte ze weer diep weg.
Tussendoor werd ze af en toe weer even kort wakker, maar niet volledig bewust. Tot de medicatie wat begon uit te werken en alle beelden allemaal weer door haar hoofd begonnen te spoken. Alles door elkaar en het leek verdomd echt. Haar hartslag vloog omhoog en ze begon sneller te ademen en te zweten. Ze woelde heen en weer in het bed en jammerde zachtjes. Tot de beelden zo heftig werden dat ze wakker schrok en meteen half overeind schoot. Haar lichaam was volledig gespannen, elk spiertje in haar lichaam. Ze staarde met grote ogen voor haar uit en ademde verschrikkelijk snel.

Rowan Rivers

Toen Katelynn wat meer wegzakte probeer hij wel wakker te blijven, maar het was bijna niet te doen. Hij was zo vreselijk moe. De stoel zat niet echt lekker en zijn schouder deed best wel pijn, maar toch zakte hij wat weg in slaap. Toen hij opeens iets in de kamer hoorde schoot hij direct overeind, waardoor hij meteen in elkaar dook van de pijn. Hij schrok enorm en hij keek wat paniekerig om zich heen, terwijl hij zijn hand automatisch bewoog naar de plek waar normaal zijn wapen zat, maar nu niet. Hij realiseerde zich al vrij snel dat het Katelynn was, die zelf ook nogal geschrokken keek. Daardoor pakte hij haar voorzichtig vast en keek hij haar aan. 'Rustig maar, er is niets aan de hand.' fluisterde hij. Zijn stem trilde een beetje omdat hij zelf ook nogal geschrokken was.