Police Life

Steven Smith

Hij kwam vandaag pas later dan normaal naar het bureau; ruim anderhalf uur later. Maar dat was gepland, hij was namelijk eerst voor een bespreking met het OM weg geweest. En hij had ook nog even kort met Carmen staan praten toen hij haar toevallig tegen was gekomen. Katelynn had hij niet gezien, maar die had waarschijnlijk ook genoeg te doen dus dat was niet zo gek.
Toen Steven eenmaal aankwam op het bureau liep hij eerst door naar het koffieapparaat en schonk een bekertje koffie in. Terwijl hij wachtte op de koffie ging zijn telefoon een paar keer, maar hij negeerde het. Eerst koffie.
Met het bekertje in zijn hand liep hij naar zijn kantoortje en plofte daar neer op de bureaustoel. Hij nam een paar slokken van de warme koffie en klapte zijn laptop open. Hoewel hij wist dat hij het moest afsluiten, hield hij zich toch weer bezig met de bende. Hij liep alles na, eigenlijk had hij het bijna helemaal afgerond. Maar hij wilde gewoon zeker weten dat er geen losse eindjes waren. Daarom belde hij zo af en toe wat rond of ging op onderzoek uit. Maar tot nu toe waren er geen hele verontrustende dingen op het spoor gekomen. Precies waar hij ook wel op hoopte eigenlijk.

Rowan Rivers

Blijkbaar was hij zo moe dat hij niet eens wakker had kunnen blijven, want hij schrok op van een klop op de deur. Hij staarde wat verbaasd op toen die open ging en hij ging rechtop zitten. 'Zo, zware nacht gehad?' Werd er lachend aan hem gevraagd. Het was Femke. Hij reageerde met wat binnensmonds gemompel. Ze kwam tegenover hem staan en leunde op het bureau. Femke was vrolijk als altijd en hij was dat dus totaal niet. Ze zag er goed uit, Femke was het type vrouw die het uniform heel goed kon hebben. 'Als ik iets voor je moet doen kan je het vergeten vandaag...' mompelde hij wat chagrijnig tegen haar. Hij kon het ook echt niet opbrengen om aardig te doen. 'Wat is er aan de hand? Je ziet er echt belabberd uit. Gaat alles wel goed met je?' Vroeg ze. De meeste agenten hier wisten wel zo'n beetje wat er allemaal gebeurd was en ze maakte zich duidelijk zorgen. 'Hm, niks ernstigs. Gewoon niet zo'n leuke avond gehad...' Zei hij tegen haar. 'Heb je ruzie gehad met Leighton?' Vroeg ze daardoor. Hij ademde nog eens diep in, met collega's over Katelynn praten was altijd gevaarlijk gebied door haar functie. 'Niet echt. Het is gewoon ingewikkeld.' Zei hij. 'Als je ergens over wilt praten ben ik er voor je. En vanavond kan je even alles vergeten, ik zorg er voor dat het gezellig is.' Zei ze vrolijk tegen hem. 'Dat is aardig, bedankt. ' was zijn simpele reactie. Ze vertrok weer en hij kwam langzaam overeind, hij besloot nog maar wat meer koffie te halen.

Steven Smith

Vlak voor de lunch liet hij het werk weer even rusten en besloot hij een nieuwe koffie te gaan halen. Onderweg naar het koffieapparaat werd hij door iemand aangeschoten, waardoor hij op keek.
"Nee, meen je dit? Olaf?" bracht Steven verbaasd uit tegen de man in pak die naast hem stond. De man lachte breed en legde zijn hand op Steven's schouder.
"Tijd niet gezien, vriend. Ik was in de buurt, ik dacht ik wip even langs. Hoe maak je het?" vroeg Olaf. Steven schudde zijn hoofd, nog altijd vol ongeloof. Maar er ontstond ook een grijns op zijn gezicht.
"Ja, het gaat prima, naar omstandigheden," knikte Steven. "En met jou dan? Wat doe je zoal allemaal nu? Duur pak heb je aan, je bent geen gewoon agentje meer zeker?"
Olaf lachte opnieuw en schudde zijn hoofd. "Nee, al jaren niet meer. Ik leid nu mijn eigen teams. Undercover en zo. Ook in het buitenland. Een hele grote operatie. Bevalt goed, hoor."
Steven keek de man aan en kon nog steeds niet goed beseffen dat hij nu tegenover hem stond. Olaf was jarenlang een hele goede vriend geweest van Steven, eigenlijk zijn beste vriend. Toen Steven zijn vrouw overleden was, was hij een tijd lang niet te pruimen geweest en had hij Olaf wat van zich weggeduwd, zoals hij dat altijd gauw deed met dierbare mensen in zijn leven in moeilijke tijden. In die periode had Steven ook Rowan leren kennen. En eigenlijk was Olaf toen steeds meer naar de achtergrond gevaagd en was Steven alleen nog maar met Rowan opgetrokken. Rowan en Olaf hadden elkaar wel al vaker ontmoet, maar tussen hen was er niet echt sprake van een klik. Ze waren ook wel echt heel ander soort personen. En Steven had ook altijd het idee gehad dat Olaf dacht dat het door Rowan kwam dat Steven niet meer met hem op trok in die tijd.
"Goed bezig, man, ik ben benieuwd naar verhalen van je. Wil je koffie?" vroeg Steven nu aan Olaf. Olaf knikte.
"Lekker, dankjewel."

Rowan Rivers

Hij wachtte tot de koffie klaar was en hij pakte het bekertje bij de automaat weg toen hij wat gelach hoorde. Hij keek langzaam op en hij werd nog chagrijniger door wat hij zag. Alsof deze dag niet nog slechter kon worden. Olaf. Hij had hem al een tijd niet gezien en ergens vond hij dat ook niet zo erg. Olaf had in zijn ogen het perfecte leven. Hij wilde zich niet jaloers noemen, maar hij mocht hem niet zo. Nu had hij het blijkbaar heel gezellig met Steven. Hij staarde even naar de twee, die het nogal leuk leken te hebben. Hij kon niet echt verstaan wat er allemaal gezegd werd en misschien was dat maar beter ook. Hij overwoog even wat hij moest doen, het was wel zo netjes om er even naar toe te lopen, maar het leek er op dat zowel Steven als Olaf hem nog niet gezien hadden. Hij had totaal geen zin om er bij te gaan staan als ze het leuk hadden samen en hij zich verschrikkelijk voelde en daarom besloot hij te doen alsof hij ze niet gezien had en liep hij weg. Hij kreeg heel erg de neiging om zijn spullen te pakken en maar gewoon naar huis te gaan, maar alleen thuis zitten was nu ook niet het beste idee.

Steven Smith

Hij liep samen met Olaf richting het koffieapparaat en daar schonk hij twee bekertjes koffie in. Eentje gaf hij aan Olaf.
"Nee maar even serieus, zo een baan verdiend toch ook geen goud geld? Ik bedoel.. Je ziet eruit alsof je het goed voor elkaar hebt, voor welk bedrijf of instantie werk je?" grijnsde Steven nu. De kleren van Olaf zagen er super duur uit en hij droeg ook een horloge en schoenen waarvan Steven verwachtte dat het peperduur zou zijn.
"Dat kan ik helaas niet zeggen, maar het verdiend zeker goed," glimlachte Olaf. Steven nam een paar slokken van zijn koffie en schudde zijn hoofd. Olaf nam ook wat slokken, waardoor het eventjes stil was. Daarna doorbrak Olaf de stilte.
"Ook echt wat voor jou hè, dit klokje?" vroeg hij nu, terwijl hij zijn arm ophief om het glinsterende horloge te showen.
"Zeker, het is een prachtig ding," knikte Steven. Het was wel echt zijn smaak. Alleen waarschijnlijk totaal niet zijn prijsklasse.
"Ik ken jouw smaak ook wel," grijnsde Olaf nu. "Maar ik ken je ook al jaren natuurlijk. Weet je... Je mag hem wel hebben anders. Ik heb thuis nog een aantal mooie horloges liggen." De man maakte zijn horloge los en gaf die aan Steven, die een beetje met een bek vol tanden stond.
"Dat meen je toch niet, hè?" vroeg Steven, terwijl hij daar wat met het horloge in zijn hand stond.
"Jawel. Het is oké. Je mag hem houden," knikte Olaf bevestigend. Ietwat twijfelend deed Steven het horloge om en hij moest toegeven dat het geweldig stond. Maar dat kon ook niet anders, want het was echt een gaaf ding.
"Dankjewel. Hij is echt gaaf," bedankte Steven zijn jeugdvriend.
De twee mannen praatten nog een tijdje over koetjes en kalfjes terwijl ze nog een koffie namen. Uiteindelijk liet Steven weten dat hij ondertussen wel weer aan het werk moest.
"Natuurlijk, the job calls, I get it," reageerde Olaf lachend. Hij zette het bekertje weg. "Ik spreek je graag gauw weer, Steven. Het liefst eerdaags. Ik heb namelijk ook wat belangrijke informatie voor je over een zaak. Maar dat bespreek ik liever thuis met je."
Steven zette zijn bekertje ook weg en keek Olaf ietwat verbaasd aan. "Over welke zaak dan? Hoe weet jij welke zaken er lopen nu, hier?"
"Dat hoor je dan wel, oké? Ik roep het liever niet van de daken. Een belangrijke zaak, dat is het zeker. Ik bel je," sprak Olaf. Steven knikte kort. De mannen schudde elkaars hand en wensten elkaar een fijne dag toe, waarna Olaf het bureau uit verdween en Steven achter bleef bij het koffieapparaat. Enigszins verbluft en verrast. Dit had hij eerlijk gezegd echt niet verwacht. Dat hij Olaf zomaar weer eens tegen het lijf zou lopen. Olaf leek ook vergeten te zijn dat ze toen der tijd niet heel leuk 'uit elkaar' waren gegaan. Maar dat was natuurlijk ook al jaren terug en ze waren beide volwassen genoeg om dat op de achtergrond te houden.

Rowan Rivers

Hij had gehoopt dat het in de loop van de dag beter zou gaan, maar het ging met hem alleen maar slechter. Hij was onrustig, enorm geprikkeld en hij voelde zich gefrustreerd. Hij kon alleen maar denken aan wat er allemaal gebeurd was toen ze vast hadden gezeten bij de bende en hij had dat de laatste tijd niet zo erg gehad. Nu opeens liet het hem niet meer los. Hij wist dat een paar collega's  bezig waren geweest met die zaak en ondanks dat het beter voor hem was om het te laten rusten, kon hij het niet. Hij zocht de collega's op en hij vroeg naar meer informatie, die hij niet kreeg. Ze zeiden keurig dat er niets nieuws te melden was, maar dat hij zich hier ook buiten moest houden. Hoewel het niet eens slecht nieuws was, zorgde het voor een aardige uitbarsting van Rowan. Hij werd kwaad op de collega's, hij schold ze zelfs uit. Hij wilde alles weten, maar hij kreeg niets te horen. Er was ook niets te vertellen, maar dat drong niet tot hem door. Toen iemand opeens zijn hand pakte en hem meenam keek hij verbaasd op. Femke, natuurlijk. Ze nam hem mee de gang op en Ze drukte hem tegen de muur en hij wilde direct uitvallen tegen haar. 'Rustig nou... kalmeer een beetje Rowan, er is niks aan de hand...' sprak ze tegen hem. Hij haalde trillend adem, hij was vreselijk opgefokt, om niks. 'Rustig maar... Dit gaat je niet helpen. Je moet eerst even wat meer kalmeren. ' Zei ze zacht. Hij leunde met zijn hoofd tegen de muur en hij sloot zijn ogen.  Hij voelde haar vingers zachtjes over zijn arm heen glijden en hij keek haar daardoor weer aan. Lag het aan hem of raakte ze hem best wel veel aan? Hij besloot dat hij dingen zag die er niet waren, het kwam vast doordat het al zo lang geleden was. Hij liet haar los en hij duwde haar wat grof naar achteren, ze keek hem beduusd aan. 'Laat mij met rust.' Beet hij haar toe.

Steven Smith

Eenmaal terug in zijn kantoortje focuste hij zich nog een paar uur op de bende, noteerde alle losse eindjes en dingen die hij nog uit wilde zoeken, en liet het toen weer even rusten. Hij ging weer verder aan andere zaken en liep tussendoor langs collega’s om te kijken of alles daar goed ging en of hij iemand kon helpen.
Terwijl hij over de afdeling liep kwam hij in de gang Rowan en Femke tegen. Hij stopte bij het tweetal en keek van de een naar de ander.
“Gaat alles hier goed?” vroeg hij toen.

Rowan Rivers

Femke begon weer tegen hem te praten en hij kneep zijn ogen dicht. Normaal mocht hij haar wel, maar nu kon hij helemaal niemand uitstaan. Zijn humeur was vreselijk en hij had thuis moeten blijven. Dat gevoel werd nog veel erger toen hij opeens de stem van Steven hoorde. Olaf was dus blijkbaar weg. 'Als zij van mij af blijft is er niks aan de hand.' Zei hij onaardig.  Hij zag dat hij met die opmerking Femke enorm van haar stuk bracht, dit had ze duidelijk niet verwacht en ze werd er fel door. 'Als jij niet met een kater aan het werk zou gaan omdat je hebt gedronken na een ruzie, zou er niks aan de hand zijn.' Beet ze hem toe.  Hij keek haar doordringend aan, deze opmerking kon hij niet waarderen.  'Ik heb geen ruzie gehad.' Reageerde hij. Hij beukte haar aan de kant en hij liep meteen het kantoor binnen, hij smeet de deur met een klap dicht. Iedereen hier leek het normaal te vinden zich te kunnen bemoeien met zijn privé leven. Hij pakte heel kwaad zijn spullen bij elkaar, hij wist nog niet wat hij ging doen, maar hij ging wel weg hier.

Steven Smith

Hij hoorde de woorden van Rowan en Femke aan en schudde langzaam zijn hoofd. Net twee kleine kinderen zo. Uiteindelijk stoof Rowan weg naar zijn kantoortje. Steven wachtte even, maar besloot er toen achteraan te gaan. Rustig opende hij de deur van het kantoortje en stapte binnen, waarna hij de deur weer sloot.
“Wat is er nou allemaal aan de hand?” vroeg hij, terwijl hij even aan het horloge draaide en vervolgens zijn armen over elkaar sloeg. Rowan leek duidelijk van slag, maar wat de aanleiding daarvan was had Steven gemist. Misschien had hij ruzie met Katelynn, maar dat leek hem ook weer erg sterk omdat Katelynn niet gauw ruzie maakte met Rowan. Maar ze was natuurlijk een pittige tante dus het was wel mogelijk.

Rowan Rivers

Hij keek op toen de deur open ging, het was Steven. Hij vroeg wat er aan de hand was en daardoor haalde Rowan zijn schouders even op. Zijn blik viel op het horloge van Steven. Die was nieuw, dit had hij nog niet eerder gezien. ‘Je hebt een goed salaris, maar dit is wel heel overdreven.’ mompelde hij. Hij bedoelde het niet rot, al klonk het niet zo heel erg aardig. Hij ging op de rand van het bureau zitten en hij keek nu op naar Steven. ‘Wat doet Olaf hier?’ vroeg hij nu. Hij negeerde de vraag over zichzelf, hij had geen zin om alle problemen te overleggen. Misschien kwam dat zo nog wel, maar nu wilde hij het niet. Hij moest eerst even zelf bedenken wat er precies aan de hand was en hoe hij dat het beste kon verwoorden. Hij zou Katelynn nooit willen schaden met de dingen die hij zei, zeker niet omdat iedereen hier haar kende op een andere manier dan hij. Ze had hier een duidelijke functie en hij wilde daarom oppassen met wat hij zou zeggen. ‘Ik dacht dat je hem niet meer sprak…’ ging hij nu verder, nog steeds over Olaf. Hij deed zijn best niet verwijtend te klinken, maar vandaag kwam alles nogal kortaf uit zijn mond.

Steven Smith

Rowan haalde zijn schouders even op en negeerde verder Steven zijn vraag, want hij begon ineens over het horloge. Steven keek even naar het horloge en keek toen weer terug naar Rowan.
“Olaf gaf deze aan mij,” liet hij eerlijk weten. “En hij waar hier omdat hij toevallig weer een keer in de buurt was en even langs wilde komen. En hij heeft blijkbaar belangrijk nieuws over een belangrijke zaak, maar daar wilde hij het nu nog niet over hebben,” vertelde Steven nu. “Ik heb hem ook al jaren niet meer gesproken. Hij stond ineens voor m’n neus. De laatste keer dat ik hem gezien had was toen die keer dat jullie twee ruzie hadden en ik ertussen was gekomen en een soort van jouw kant had gekozen.”

Rowan Rivers

Hij luisterde naar wat Steven vertelde en hij knikte langzaam. ‘Dat is aardig van hem.’ mompelde hij, omdat hij het horloge aan Steven had gegeven. Het was heel aardig, maar wel een bizar duur cadeau. Gaf hij ooit iets aan Steven? Eigenlijk niet. Nooit. Hij zuchtte en hij wist dat hij er niet zo over na moest denken, dat deed hem toch geen goed. ‘Je hoeft nu mijn kant niet meer te kiezen. Als hij hier in de buurt is, is het goed om tijd in elkaar te investeren. Niet alleen op zakelijk gebied, maar meer dan dat. Ik weet zeker dat jullie het nog net zo leuk kunnen hebben als vroeger. Als ik er niet geweest was. Probeer dat weer op te bouwen, het is goed voor je.’ zei hij nu tegen Steven. Bovendien had Olaf het duidelijk goed voor elkaar. Hij kwam nu overeind en hij gooide de rest van zijn spullen in de tas. ‘Het gaat af en toe niet zo heel goed met Katelynn en mij. Tussen ons is alles best, maar er zijn soms momenten van enorme flashbacks en dat is lastig. Gisterenavond was zo’n moment, we hadden het allebei nogal zwaar.’ zei hij nu. ‘Ik heb gewoon slecht geslapen.’ voegde hij er aan toe. Dat was niet helemaal waar, het was vooral de drank waar hij last van had. ’Als elke agent hier op het bureau de behoefte heeft om mijn relatie met de officier van justitie compleet te analyseren moeten ze dat vooral doen, maar niet waar ik bij ben.’ zei hij, zijn stem doordringend. Hij vond het duidelijk niet leuk. Al sinds het moment dat bekend was dat hij iets met Katelynn had, viel het hem zwaar om daar normaal mee om te gaan op de werkvloer. ‘Ik stop voor vandaag, ik voer toch geen zak uit.’ mompelde hij daarna tegen zijn vriend en hij pakte zijn jas. Hij wist nog niet waar hij naar toe ging, hij ging niet alleen thuis zitten, maar hij zag het wel. ‘En zeg tegen Femke dat ze moet stoppen met dubbelzinnige opmerkingen en aanrakingen om mij te verleiden. Of ontsla haar meteen.’ voegde hij er aan toe.

Steven Smith

"Zeker," knikte Steven toen Rowan zei dat het aardig was van Olaf om het horloge te geven. Daarna zei Rowan dat Steven nu geen kant meer hoefde te kiezen, hij zei hem dat hij die band weer met hem moest gaan opbouwen, dat zou goed voor hem zijn.
"Zoals vroeger gaat het nooit meer worden, we waren toen jong, het was heel anders. Het is een aardige man, maar ik weet niet of ik weer echt een vriendschap met hem aan kan gaan," liet hij eerlijk weten. Daarna begon Rowan eindelijk over zichzelf, hij zei dat alles goed ging tussen hem en Katelynn maar dat er af en toe momenten waren van flashbacks en dat ze het gisteravond beide erg zwaar hadden.
"Dat is ook niet zo gek natuurlijk. Uiteindelijk zullen dat soort dingen steeds weer beter worden. Je moet het tijd gunnen," zei Steven erop. Hij keek toe hoe Rowan zijn spullen pakte en wilde gaan.
"Het lijkt mij inderdaad goed als je eventjes vrij neemt. Rust lekker uit, praat met Katelynn. En probeer van het alcohol af te blijven," sprak Steven nog.

Rowan Rivers

'Geef het een kans. Het is goed als hij er voor je is. Je weet nooit wanneer je het nodig zult hebben.' zei hij tegen Steven. Hij trok zijn jas aan en hij luisterde naar wat Steven vertelde. 'Ja, misschien. Maar misschien ook niet. Bij Andrea werd het ook niet beter en toen was ze er niet meer.' zei hij. Hij durfde er niet meer op te vertrouwen dat alles goed kwam. Katelynn was sterk, dat wist hij ook wel. Maar het vertrouwen was toch weg. Steven vond het goed als hij vrij nam, hij moest uitrusten, met Katelynn praten en niet drinken. 'Ik doe mijn uiterste best. Katelynn is waarschijnlijk aan het werk, maar komt goed. Als er iets is of als je mij nodig hebt kan je bellen. Ik zie je morgen ochtend.' zei hij tegen zijn vriend. Hij pakte zijn sleutels en daarna liep hij naar buiten toe. Eenmaal daar stak hij een sigaret op en ademde hij diep in. Hij besloot maar gewoon naar de rechtbank te rijden, dan zag hij wel of ze er was. Hij parkeerde zijn auto en hij legde het wapen in zijn dashboard kastje, anders werd het weer een heel gedoe. Hij vergrendelde de auto en daarna liep hij het grote gebouw in. Na de beveiliging melde hij zich netjes bij de balie, al had hij geen idee of ze hier wel was of niet. Hij zag het wel. Anders ging hij iets anders doen.

Katelynn Camryn Leighton

Het was weer een enorm enerverende dag, ze rende van hot naar her en de lunch schoot er ook bij in. Nu had ze toch geen honger, dus dat scheelde. Vlak na de bedoelde lunchpauze had ze een gesprek met haar baas en loog ze de boel een beetje bij elkaar, dat het allemaal gewoon goed ging en ze nergens over hoefde te praten.
Ze zat net weer een uurtje op kantoor te werken toen haar vaste telefoon ging. Het was de mevrouw van de balie. Er was iemand voor haar. Katelynn zuchtte even en zei tegen de vrouw dat ze mocht zeggen dat ze niet aanwezig was. Maar de vrouw gaf toen al gauw aan dat het Rowan was, waardoor Katelynn haar zei hem door te sturen naar haar kantoortje.

Rowan Rivers

Hij kreeg door dat Katelynn het nogal druk was en hij wilde net tegen de vrouw zeggen dat hij dan wel weg ging, maar hij werd al door gestuurd. Hij aarzelde nog even, maar nu wist Katelynn toch al dat hij er was en besloot hij door te lopen. Hij klopte kort aan en daarna stapte hij haar kantoor in. ‘Sorry, ik wil je niet storen als je het druk hebt.’ zei hij als eerste. Toch was hij wel blij om haar even te zien. Dat deed hem toch een soort van goed, terwijl hij verder een rot dag had. ‘Als je druk hebt ga ik meteen weer, ik wilde je gewoon even graag zien. Ik heb de rest van de dag vrij.’ zei hij zacht. Katelynn had waarschijnlijk ook wel door dat hij last had van wat er gisterenavond gebeurd was. Dat soort dingen vond hij vooral moeilijk en liet hem heel erg terug denken aan alles. Hij dacht altijd wel dat Katelynn er vooral veel last van had, maar blijkbaar had hij dat zelf ook. Het was ook erg traumatisch geweest, maar hij vond het moeilijk om zijn gevoelens daar over te bespreken, al deed hij de laatste tijd echt goed zijn best. ‘Het is echt een klote dag…’ gaf hij dus ook toe.

Katelynn Camryn Leighton

Ze hing op en legde de mappen die op haar bureau lagen netjes op elkaar. Het duurde niet lang voordat er geklop op de deur klonk en de deur vervolgens ook open ging. Katelynn keek op en glimlachte naar Rowan, die binnen kwam.
"Het is oké, het drukste is al achter de rug," reageerde ze op Rowan zijn woorden. "Wil je wat drinken?" vroeg ze hem nu. Ze had een eigen koffieapparaatje staan in de hoek en ook een klein koelkastje met wat drinken erin.
Rowan zei dat hij rest van de dag vrij had en dat het een klote dag was. "Het is goed dat je dan even afstand neemt," knikte Katelynn. "Je moet gewoon een beetje rustig aan doen."

Rowan Rivers

Katelynn zei dat het goed was, het drukste was al achter de rug. Ze vroeg of hij wat wilde drinken en hij knikte langzaam. 'Water is goed.' zei hij zacht. Misschien ging hij zich daardoor wat beter voelen. 'Ja, wellicht heb je gelijk. Ik voel mij alleen zo vreselijk nutteloos als ik niets doe. Al werk ik een uurtje minder. Het is alsof het werk er voor zorgt dat ik mij belangrijk voel, verder ben ik niets.' mompelde hij. Hij had echt een slechte dag. Hij pakte haar hand vast en hij keek haar aan. 'Ik baal van gisterenavond.' zei hij zachtjes. 'Ik heb het gevoel dat ik niet sterk genoeg ben.'

Katelynn Camryn Leighton

Ze stond op en liep richting het koelkastje en schonk daar wat water in een glas. Daarna draaide ze zich om tot Rowan en gaf ze het aan hem.
Hij zei dat ze gelijk had, alleen dat hij zich vreselijk nutteloos voelde als hij niets deed.
"Ja, dat ken ik," zei Katelynn. "Maar het is echt goed om soms een stapje terug te doen, om daarna juist weer een stapje vooruit te kunnen," vertelde ze. Ze kneep zachtjes in Rowans hand en glimlachte.
"En je bent zonder je werk echt niet niks. Zonder je werk vind ik je minstens nog net zo belangrijk." Ze keek hem aan en toen hij zei dat hij baalde van gisteravond knikte ze langzaam. "Ik ook. Maar we moeten het accepteren. Uiteindelijk komt het wel weer goed, dat geloof ik echt. Het heeft tijd nodig, we hebben heel wat meegemaakt, het duurt gewoon even voor we dat een plekje hebben kunnen geven.."

Rowan Rivers

'Als ik niet ontslagen wil worden door domme acties is het beter om soms weg te gaan, ja. Maar het is wel moeilijk.' zei hij tegen haar. Hij dronk wat van zijn water en hij keek op naar haar door wat ze zei. 'Zonder mijn werk ben ik niets, Katelynn. Echt niet. Dan vind jij mij vanzelf ook niet meer leuk. Dan stort ik in... dan zou ik er net zo goed niet meer kunnen zijn.' fluisterde hij. Hij dacht er echt zo over. Hij wilde haar niet alleen laten, maar zijn werk was alles voor hem, zonder dat was hij niets. 'Ja, dat is ook wel zo. Maar dit... ik baal er van en ik weet hoe veel invloed alles op ons heeft. Hoe diep de dingen die gebeurd zijn in ons geheugen zitten.' zei hij zacht. Hij liet haar hand los en hij dronk zijn water op. 'Het is beter als ik ga, ik zou hier niet zomaar binnen moeten komen lopen. Ik ben blij dat ik je even zag.' zei hij tegen haar, hij gaf haar kort een kus. 'Ik ga even hardlopen en als ik mij daarna iets beter voel ga ik naar die borrel. Dan zie ik je daarna thuis.' zei hij tegen haar.

Katelynn Camryn Leighton

"Maar daarom is het extra knap dat je het wel heb gedaan," glimlachte ze naar Rowan toen hij zei dat het soms wel beter was om weg te gaan, maar het wel moeilijk was. Daarna ging hij weer verder over dat hij zonder zijn werk echt niet leuk was. Katelynn pakte hem vast en schudde opnieuw haar hoofd.
"Daar geloof ik niet in Rowan, je blijft wie je bent. Je moet jezelf niet zo wegcijferen. Ik hou van je om wie je bent, niet om je functie of om wat dan ook." Ze drukte een kus op zijn lippen en liet zijn hand los toen hij zei dat hij weer zou gaan. Hij zou even gaan hardlopen en als hij zich daarna wat beter zou voelen zou hij naar die borrel gaan.
"Is goed, ik hoor het wel. En je mag altijd binnen komen lopen, dat is geen probleem. Tot straks," glimlachte ze naar hem.

Rowan Rivers

'Ik vind het lief dat je dat zegt.' zei hij zacht. Hij was het niet met haar eens, maar het deed hem ergens wel goed om dit zo te horen, dus dat was niet verkeerd. Ze bedoelde het natuurlijk heel erg goed. Hij kreeg een kus van haar en ze zei dat ze het wel zou horen, hij mocht altijd binnenlopen. 'Dat is ook heel lief, bedankt. Het doet mij echt goed om je even te zien. Jij mag bij mij ook altijd binnenlopen.' zei hij zacht. Hij streek langs haar wang en daarna liep hij het kantoor uit. Hij stapte in zijn auto, daarna besloot hij even te sporten en voelde hij zich inderdaad wat beter. Hij had zich omgekleed, even gedoucht en hij besloot toch naar de borrel te gaan. Hij had rot gedaan tegen Femke en dat wilde hij graag oplossen, bovendien was wat meer contact met zijn collega's ook goed. Hij had nog een berichtje van Femke gekregen, dat ze niets verkeerd bedoeld had en graag met hem wilde praten. Dat wilde hij ook, hij moest niet alles op iedereen afreageren. Toen hij het bureau in liep hoorde hij al wat gelach. Het vrij rustig verder, hij ging de kantine in en hij werd meteen begroet. Hij had het meestal niet zo op dit soort dingen, maar hij wilde het wel een kans geven. Hij keek even rond, hoe groot was de kans dat Steven ook even bij hun kwam staan? Niet groot, waarschijnlijk. Het was voor hem eigenlijk ook de eerste keer. Hij pakte een glas wijn en hij ging bij wat collega's staan die hij wel aardig vond, hij zag Femke wel, maar hij ging straks wel naar haar toe. Hij stuurde Katelynn even een berichtje dat hij toch bij de borrel was, misschien kwam ze ook nog wel even langs. Hij wist het niet. Hij dronk wat van de wijn, het was best wel gezellig en dat deed hem goed. De sfeer werd steeds wat losser en de muziek werd aangezet, misschien was dit toch een goede keuze geweest.

Katelynn Camryn Leighton

Ze keek Rowan na en bleef toen weer alleen achter op haar kantoortje. Nog een paar uur werkte ze door, pleegde telefoontjes en deed wat administratie. Daarna besloot ze dat het genoeg geweest was en ruimde ze de spullen op haar kantoortje zorgvuldig op en deed de spullen in haar tas die ze weer mee naar huis moest nemen.
Ze verliet rustig het gerechtsgebouw en stapte in haar auto, waarna ze naar huis reed. Daar ging ze eerst even gauw iets eten, waarna ze naar buiten vertrok met de hondjes. Het was rustig op straat en dat voelde wel even fijn, even zo min mogelijk prikkels. Ze twijfelde of ze straks ook even naar die borrel zou gaan. Eigenlijk was ze wel best moe, maar het was ook wel gezellig en Rowan zou het ook wel leuk vinden.

Rowan Rivers

Hij vermaakte zich steeds iets beter, al kwam dat waarschijnlijk ook door de wijn die steeds ingeschonken werd. Dat maakte hem een flink stuk losser. Hij was niet de enige die wat losser werd, zijn collega's hadden dat blijkbaar ook. Er werd zelfs gedanst en hij leunde nu een beetje in zijn eentje tegen de tafel aan. Hij staarde naar zijn glas met wijn en hij keek wat verbaasd op toen hij opeens aangestoten werd. Het was Femke. 'Sorry van vanmiddag... Ik had je echt gewoon met rust moeten laten. Het spijt mij.' Zei ze. Het was heel oprecht. 'Het is al goed, ik moet ook mijn excuses aanbieden.' Zei hij tegen haar. Hij dronk zijn glas leeg en hij keek opzij naar haar. 'Is het uitgepraat tussen jullie? Komt ze ook?' Vroeg ze nu aan hem. 'Ik had geen ruzie met haar, dat was het niet. Ik weet niet of ze nog komt.' Zei hij zacht. Hij had geen idee wat ze zou doen, misschien kwam ze nog wel. ' Ben je niet bang dat ze het hier niet leuk vinden als ze komt? Het is toch de baas...' Zei ze daarna.  Hij staarde haar even aan en schudde zijn hoofd. 'Steven is de baas. Je zou bang moeten zijn als hij er bij was.' Zei hij, nog steeds iets kortaf. Hij voelde nu haar warme hand over zijn arm glijden. 'Ja, maar toch... Leighton is van het OM. Ze trekt hier aan de touwtjes. Vind je dat soms niet raar?' Vroeg ze nieuwsgierig.  Hij haalde alleen maar zijn schouders op en hij schonk zijn glas nog eens bij. De kans was groot dat hij zich morgen nog beroerder voelde, maar voor nu was het even fijn. Hij nam een paar slokken en daarna keek hij weer naar het groepje dat aan het dansen was. 'Als ze niet komt mag je zo met mij dansen!' Zei Femke nog. Daarna liep ze weg en stond hij weer iets rustiger.

Katelynn Camryn Leighton ~ Steven Smith

Toen Katelynn terug thuis gekomen was met de hondjes was ze nog even op de bank neergeploft met een kopje koffie. Daarna zorgde ze ervoor dat de hondjes genoeg voer en water ter beschikking hadden en besloot ze toch maar naar het bureau te gaan. Zo vaak was ze niet bij dat soort dingen en misschien gaf het wel wat positieve afleiding. Anders zat ze hier ook maar zo alleen, te wachten tot Rowan thuis kwam.
Ze maakte zich even gauw klaar boven en stapte daarna in haar auto naar het bureau toe. Daar liep ze naar binnen, hing ze haar jas op en zag Steven zijn kantoortje in verdwijnen. Ze volgde hem en opende de deur van zijn kantoortje.
"Geen borrel voor jou?" vroeg ze hem glimlachend.
"Nee, daar had ik even geen zin in. En ik ben nog bezig hier, dus ik vind het wel prima zo, ik kan vanaf hier ook meegenieten met de muziek."
Katelynn schudde haar hoofd even lachend. "Waar ben je mee bezig dan? Wat is er zo belangrijk dat je daar nu- 's avonds laat- nog mee bezig bent?" vroeg ze hem nu, niet aanvallend, maar gewoon oprecht geïnteresseerd. Ze stapte iets dichterbij en keek nieuwsgierig naar de documenten op zijn bureau en de foto's die ze zag liggen.
"Het maakt niet uit, alle zaken zijn belangrijk," reageerde Steven ontwijkend. Katelynn sloeg haar armen over elkaar heen.
"De bende zeker? Bijt je je daar nog steeds zo in vast?"
Steven reageerde niet, voor Katelynn het teken dat ze inderdaad gelijk had. Ze zuchtte even zachtjes.
"Probeer het los te laten Steven... Kom ook gezellig naar de kantine straks.." sprak ze hem zachtjes toe.
"Ik kijk wel eventjes," knikte Steven, al verwachtte Katelynn niet dat hij zou komen. Ze bleef nog even staan, maar groette hem toen en verliet zijn kantoortje. Rustig liep ze richting de kantine, waar je haast blind naar toe kon lopen omdat de muziek je er wel heen zou leiden.
Eenmaal aangekomen in de kantine voegde ze zich tussen de mensen en zocht ze naar Rowan terwijl ze van alle kanten begroet werd. Direct waren er een aantal redelijk dronken mannen die naar haar kont staarden en dat had ze echt wel door, maar ze negeerde het. Zo lang de opmerkingen uit bleven vond ze het wel prima.