Police Life

Jessica Thornton

Ze leek niet de enigste te zijn die overdonderd leek door Franco's woorden. Ze kreeg excuses aangeboden. Ze knikte nog even als bedankje voor de excuses. Ze kreeg geen woord uit haar mond op dit moment. De hoofdinspecteur vervolgde zijn weg naar zijn kantoortje en Jessica dronk van haar koffie alsof haar leven er van af hing. Het brandde in haar keel, maar dat maakte haar weinig uit op dit moment. 'Dankjewel.' zei ze nog zachtjes tegen Franco, dat hij opkwam voor haar.
Ze zag Franco op zijn horloge kijken, waardoor zij ook snel even naar het klokje rechtsonder in het beeldscherm keek. Tijd om op te ruimen en uit te klokken. Ze zette haar koffiemok neer, plakte een plakkertje zorgvuldig onder een bepaalde alinea. Daarna legde ze dat dossier op het stapeltje er bij in de la, deed die dicht en sloot het af. De computer sloot ze ook af.
'Waar moet jij eigenlijk heen?' vroeg ze aan Franco, doelend op de planning na het werken. Misschien kon ze hem nog een beetje wegwijs maken aan deze kant van de stad, als dat nodig was. De computer was bijna klaar met afsluiten. Het duurde altijd zo lang, omdat die dingen zo traag waren.

Franco Crescenzo

"Geen probleem," sprak hij richting Jessica terwijl hij glimlachte. "Je mag best voor jezelf opkomen, ook al heeft die man een hogere functie. Hij moet zich niet té hoog gaan voelen."
Franco legde zelfs de pennen en de losse notities in de lade en zette daarna de computer uit. Dat duurde eventjes. Rustig wachtte hij tot het ding volledig uit was.
"Ik heb een huis gekocht hier vlakbij. Naast het park. Geraertsttaat 22," vertelde hij Jessica na haar vraag. "Maar ik heb nog niet echt de tijd gehad om al m'n spullen uit te pakken, dus het staat nog vol dozen. Dat ga ik straks maar uitpakken en opruimen. En ik moet nog even boodsschappen halen want ik heb nog niks thuis liggen."
De computer was eindelijk uit en Franco pakte zijn mobieltje van het bureau, stopte die in zijn broekzak en stond op. Hij gooide de laatste slokken koffie nog achterover en ruimde de mok op. Daarna liep hij naar het hoekje van de ruimte, niet ver van hun bureaus vandaan. Daar stond een kapstok. Hij griste zijn jas er vanaf en liet die eerst zorgvuldig door zijn handen gaan, alsof hij zijn sleutels zocht. Maar dat was niet zo. Toen er niets mis leek met de jas trok hij hem rustig aan.

Jessica Thornton

Franco vertelde dat er niets mis was met voor jezelf op komen. Dat klopte, maar als haar al 2 jaar lang werd gezegd er niet op te reageren en niets aan te proberen te veranderen, was dit toch wel een onwennige situatie.
Zelf stond ze ook op en nam haar jas die ze zonder nakijken zo aantrok. Dat Franco die van hem wel na leek te kijken vond ze wat apart, maar besloot er niets over te zeggen. Sommige mensen hadden eenmaal wat trekjes en wie weet zocht hij wel wat. Haar blonde, lichtelijk verwilderde staart haalde ze in een soepele beweging onder de jas uit en liep terug naar haar bureau waar ze haar tasje pakte. Even keek ze of ze alles wat ze er vandaag uit had gehaald ook weer terug in had gedaan, viste een sleutelbos er uit en was klaar voor vertrek.
Franco had verteld over een huis die hij gekocht had waar hij nog moest uitpakken en hij moest nog boodschappen doen. 'Weet je de winkel al te vinden?' vroeg ze nog. 'Ik moet ook nog boodschappen doen, dus als je niet weet waar te winkelen kan ik je wel de weg wijzen.' vertelde ze nog. Ze wist niet hoe lang hij al hier woonde, vast niet al weken als hij nog vanalles uit moest pakken. Het uitpakken liet ze wel aan hem alleen over. Zelf had ze er een hekel aan als anderen aan haar spullen zaten en haar huis inrichtte zoals ze het zelf niet zou willen. Dus haar hulp aanbieden voor het uitpakken van verhuisdozen als ze hem vandaag pas had leren kennen vond ze nog een beetje raar.

Franco Crescenzo

Hij pakte zijn autosleutel in zijn hand en stak daarna zijn beide handen in zijn zakken. Zijn nieuwe huis was weleenswaar dichtbij het bureau, maar voor lopen was het wel net iets te ver.
"Ik weet niet welke winkel het handigst is vanaf mijn huis, ik woon hier sinds gister en heb nog niet eerder boodschappen gedaan," reageerde hij op Jessica. "En gezelschap tijdens het winkelen vind ik ook niet verkeerd hoor, ik heb een hekel aan boodschappen doen," grinnikte hij.

Jessica Thornton

Franco gaf aan niet te weten welke winkel hij het handigste kon nemen vanaf zijn huis, en hij had nog niet eerder boodschappen gedaan. Plus dat hij er een hekel aan had blijkbaar en gezelschap niet verkeerd vond. Ze lachte even kort. 'Ik zal je helpen met je boodschapjes.' zei ze.
'Ik weet niet hoeveel je moet hebben, maar als ik je sleutels zo zie ben je toch met de auto. Dus als je mijn flitsende raceauto zo wilt volgen dan laat ik je zien hoe je het simpelst bij de dichtstbijzijnde winkel komt die ook nog niet eens zo heel duur is.' vertelde ze nog, terwijl ze alvast het kantoor uit liep naar de parkeerplaats toe. Daar liep ze naar een klein, ferrari-rood autootje toe. Een oud ding, maar hij reed prima, en heel zuinig. Ze kon er ook verrassend veel in kwijt als ze haar achterbank omlaag zou klappen. Ze stapte in, startte de motor, deed haar gordel om, zette de auto in z'n achteruit en reed uit het vak. Pas wanneer ze Franco's auto in beeld zag, reed ze de parkeerplaats af en naar de dichtstbijzijnde winkel toe waar ze de auto weer parkeerde. Daar zette ze de motor weer af, stapte uit en nam een boodschappen tas vanaf de achterbank mee naar buiten. Daar wachtte ze weer op Franco.

Franco Crescenzo

"Oké," knikte hij glimlachend toen Jessica zei dat ze hem wel zou helpen met zijn boodschapjes. "En ik ben met de auto ja. Ik heb niet heel erg veel nodig hoor, ik ben thuis gewoon alleen. Maar ik koop wel even genoeg zodat ik niet elke dag naar de supermarkt hoef," liet hij weten. Hij had een tijd lang een vrouw gehad, maar die relatie was tegen de klippen gelopen toen hij bij de unit ging werken. Ze was gek geworden van de onzekerheid als hij weer eens maandenlang weg was op geheime missie en ze niets mocht weten. Niet waar hij was, niet wat hij deed, niet wanneer hij terugkwam en niet hoe hij er aan toe was.
"Ik zal je volgen," knikte hij nog richting Jessica. Vervolgens verliet hij ook het bureau en liep hij naar zijn matzwarte Alfa Romeo. Hij ontgrendelde de auto, liep er even kort een rondje omheen en stapte toen in. Rustig reed hij het vak uit en reed richting Jessica haar rode autootje.
Onderweg was hij- zoals altijd- heel alert. Hij volgde Jessica nauwkeurig en eenmaal op de parkeerplaats zocht hij een leeg parkeervak en draaide de auto er soepeltjes achteruit in. Vervolgens draaide hij de motor uit, trok de sleutels uit het contact en stapte uit. Hij gooide het portier dicht en vergrendelde zijn auto, waarna hij richting Jessica liep.
"Ik koop daar wel een tas," grijnsde hij toen zijn blik viel op haar boodschappentas. Zij was schijnbaar beter voorbereid op de boodschappen dan hij was.
Zijn blik ging even rond over de parkeerplaats en bleef hangen bij een donkergrijze pick-up; een auto die hij onderweg ook al ver achter zich had zien rijden. Maar dat hoefde natuurlijk niets te betekenen, zoveel mensen gingen boodschappen doen. Dus zocht hij er ook nog niet te veel achter.

Jessica Thornton

De auto's waren enorm verschillend. Dat vond ze wel grappig eigenlijk. Maar ze was blij met haar kleine, rode vierwieler. Die wist haar altijd wel op de plek van bestemming te brengen.
Franco kwam haar kant op lopen en zei dat hij in de winkel wel een tas kocht. 'Altijd handig om er een in de auto te hebben liggen.' zei ze nog met een klein grijnsje op haar gezicht. Ze had er in totaal 3. Eentje lag nog in haar auto, de ander had ze thuis laten liggen van de vorige keer dat ze boodschappen gedaan had. Ze zag Franco nog rondkijken, zelf dacht ze dat hij dat deed om te onthouden waar hij precies was, voor een volgende keer. Zij zag de pick-up niet, die viel haar niet op in ieder geval. 'Ik doe zelf ook voor 2 tot 3 dagen boodschappen halen. Is wel zo gemakkelijk als je in je eentje woont.' zei ze. Ze haalde een klein papiertje uit haar portemonnee. De portemonnee stopte ze terug in haar jaszak. 'En ik maak altijd een klein lijstje dat ik zeker weet dat ik niks vergeet.' zei ze nog. Ze liep thuis altijd de dag/avond van tevoren even rond om te kijken wat op, of bijna op was en zette dat op een lijstje. Daarna begon ze naar de winkel te lopen en liep binnen toen de schuifdeuren open waren. Ze pakte een mandje van de stapel af. 'Wil je dat ik met je mee loop tot je alles hebt wat je nodig hebt?' vroeg ze voor de zekerheid nog even na. Zelf was ze meestal snel klaar. Normaal ging ze haar lijstje af en ze wist ondertussen wel waar wat te vinden. Dus normaal stond ze in 10 minuten weer buiten, afhankelijk van hoe lang de rij was en of ze moet improviseren als er iets op was.

Franco Crescenzo

Hij stopte de sleutelbos in zijn jaszak en haalde zijn hand door zijn haren, terwijl hij weer richting Jessica keek en de pick-up liet voor wat het was.
"Dat is zeker waar," lachte hij toen Jessica zei dat het altijd handig was om zo'n tas in de auto te laten liggen. "Ik denk dat ik ook voor drie dagen wat koop. Een week zal niet lukken denk ik, tenzij het alleen magnetronmaaltijden zijn," grinnikte hij. Groente was meestal niet zo lang te bewaren namelijk.
"Ik loop gewoon als een ongeleid projectiel door de supermarkt en zie daar wel wat ik nodig heb," grijnsde hij toen Jessica begon over het briefje. Hij maakte eigenlijk nooit een briefje.
Samen met Jessica liep hij naar de winkel en liep daar naar binnen. Ook hij pakte een mandje, dat was wel zo handig.
Jessica vroeg nu of ze met hem mee moest lopen tot hij alles had. Daardoor haalde Franco zijn schouders even op en neer. "Maakt mij niet uit, je mag best je eigen route lopen. Ik ben meestal niet heel lang bezig," liet hij weten. Hij liep eigenlijk altijd gewoon een onwillekeurige route door de winkel en pakte dan hier en daar wat dingen die hij tegen kwam.

Jessica Thornton

Franco gaf aan dat hij meestal als een ongeleid projectiel door de winkel liep en pakte wat hij tegen kwam. Jessica is wat meer georganiseerd wat dat betreft concludeerde ze zelf. Maar zij wist dan ook waar wat te vinden en wat ze echt nodig had en wat echt niet. 'Ik ben ook altijd snel klaar, doordat ik een vaste route heb en een lijstje.' zei ze. Nou klonk het net alsof ze hem uitdaagde voor een kleine race. Was dat haar bedoeling? Niet expres in ieder geval. 'Ik denk dat ik sneller ben.' daagde ze toch een klein beetje uit met een kleine grijns op haar gezicht.
Daarna begon ze haar eigen route te lopen en pakte de spullen die op haar lijstje stonden. Doordat ze wist waar wat te vinden, stond ze al vrij snel bij de kassa en legde alles op de band wat in haar mandje lag. Ze had niet opgelet waar Franco naar toe liep en keek na het leegmaken van haar mandje even rond of ze hem ergens zat staan of lopen.

Franco Crescenzo

Jessica gaf aan dat zij ook altijd snel klaar was, juist doordat ze een lijstje had en een vaste route door de winkel. Vervolgens daagde ze hem een beetje uit door te zeggen dat ze dacht dat zij sneller zou zijn.
"We zullen zien," grijnsde Franco daarop. Hij liep naar de wand van de supermarkt en pakte een zelfscanner. Daarna draaide hij zich om en liep het pad in waar ze het dichtstbij hadden gestaan. Boven alle paden hingen wel bordjes met wat er te vinden was, dus sommige paden sloeg hij automatisch wel over. Rustig vulde hij zijn mandje met nodige spullen. Etenswaren, maar ook handige hebbedingetjes voor thuis.
Ondertussen bleef hij ook nog altijd alert op zijn omgeving. Hij kreeg namelijk steeds meer het idee dat er mensen rondliepen die hem in de gaten hielden. Maar concrete bewijzen had hij niet. Die zouden hem ook niet zomaar gegeven worden natuurlijk.
Eenmaal bij de kassa zette hij de scanner in de muur en rekende af- dat was een stuk sneller dan de reguliere kassa. Hij had Jessica al eerder bij de kassa zien staan dan hij, maar zij stond nu nog in de rij en hij had al betaald en was zijn spullen in de gekochte boodschappentas aan het stoppen.
Toen hij klaar was liep hij langs de kassa's en bleef bij de uitgang wachten op Jessica. Terwijl hij daar stond keek hij ook weer oplettend om zich heen en zag een man bij de winkelwagentjes staan kijken naar hem. Toen hun blikken kruisten keek de man gauw weg en deed alsof hij in een boekje aan het bladeren was. Op dit moment besefte Franco dat hij absoluut geen vast patroon mocht krijgen hier. Hij moest proberen alles zo onregelmatig mogelijk te houden, zodat hij nooit een bepaalde dag op een bepaald tijdstip zekerweten ergens was.

Jessica Thornton

Ze zag Franco bij de uitgang staan wachten. Lichtelijk verbaasd had ze gekeken, want ze had hem niet in de rij zien staan. De zelfscanners was ze helemaal vergeten. Die dingen had ze nog nooit geprobeerd, mede doordat ze ook zelden heel veel nodig had. En ze is een gewoontemens/dier. Hoe je het ook wilt noemen als mens zijnde. Ze probeerde zelden iets nieuws uit dat handiger of sneller kon zijn.
Toen ze kon afrekenen, rekende ze af, pakte in en liep naar de uitgang. 'Hoe heb je dat gedaan?' vroeg ze, doelend op het snelle klaar zijn. 'Weet je wel zeker dat je alles hebt wat je nodig hebt?' vroeg ze daarna, waarbij ze haar bruine ogen ietsjes samen kneep. Maar niet serieus bedoeld natuurlijk.
Dat Franco ontdekt had dat hij in de gaten werd gehouden, had Jessica nog niet echt in de gaten. Daar had ze zelf nooit op hoeven te letten, dus dat deed ze nu ook niet echt. Al had ze wel in de gaten dat er iets was met Franco. 'Is er iets aan de hand?' vroeg ze dan ook zachtjes en met een serieuze ondertoon. Ze liep ondertussen wel al rustig richting de schuifdeur om naar buiten te lopen. Ze nam aan dat Franco ook wel klaar was hier.

Franco Crescenzo

Niet veel later kwam Jessica naar hem toe lopen en vroeg hem direct hoe hij dat had gedaan en of hij wel alles had wat hij nodig had. Daardoor lachte hij even.
"De zelfscan is een stuk sneller dan de gewone kassa," grinnikte Franco terug. "En of ik alles heb.. Tsja, ik denk het wel. En anders heb ik pech."
Hij keek nog even een keer richting de man die nog altijd deed alsof hij in het boekje aan het kijken was. Daarna draaide Franco zich om en liep met Jessica mee de winkel uit.
"Er was daar iemand die mij wel heel interessant vond," sprak hij eerlijk tegen Jessica, al was dat nog wel een makkelijke omschrijving.

Jessica Thornton

Franco legde uit dat de zelfscanner een stuk sneller was. Ze was nog niet helemaal overtuigd, aangezien de gewone kassa wel erg vertrouwd was voor haar. Ze draaide een kwartslag met haar hoofd toen Franco antwoordde dat iemand hem wel interessant vond. 'Wat voor iemand? Een vrouw? Of een man die wel op mannen lijkt te vallen?' vroeg ze met een kleine grijns op haar gezicht, om er toch een iets luchtigere draai aan te geven. Al klonk het niet zo onschuldig zoals Franco het vertelde.
Ze keek zelf daarna ook even om of ze zelf kon ontdekken wie er naar Franco keek. Misschien kende ze die persoon en wist ze waarom die naar Franco zou kijken. Maar ze kon zelf zo snel niet ontdekken wie Franco dan in de gaten zou houden. Bij haar kleine autootje stopte ze. 'Wacht even.' zei ze nog tegen Franco, terwijl ze haar boodschappen tas in de auto legde en wat begon te rommelen in haar kleine tasje. Toen ze een pen gevonden had kriebelde een aantal cijfers en een straatnaam op haar boodschappenlijstje, die had ze toch niet meer nodig. 'Mocht je denken dat ik ergens mee kan helpen, kun je mij bellen of opzoeken. Ik woon niet zo gek ver van jou vandaan.' zei ze, terwijl ze het papiertje afgaf aan Franco.

Franco Crescenzo

Jessica leek te begrijpen dat zijn woorden niet bepaald een grapje waren, maar reageerde er wel luchtig op, wat hij eigenlijk wel fijn vond.
"Het lijkt er helaas op dat het een man is," grinnikte Franco terug.
Rustig liep hij verder met de zware boodschappentas in zijn hand. Bij Jessica haar autootje wilde hij haar gedag zeggen, maar zij zei hem om nog even te wachten. Ze legde haar tas in de auto en krabbelde wat op een papiertje. Daarna werd het papiertje aan hem overhandigd. Hij keek ernaar en zag een telefoonnummer en adres.
"Dankje," knikte Franco terwijl hij het papiertje aan nam en in zijn zak stopte. "Fijne avond nog en tot morgen," groette hij haar vervolgens. Hij glimlachte nog even lichtjes en liep toen naar zijn eigen auto.

Jessica Thornton

Franco ging nog mee in het grapje en zei dat het helaas een man bleek te zijn. 'Jammer voor hem.' grapte ze nog terug, doelend op dat Franco niet zo in mannen geïnteresseerd leek te zijn. Niet op die manier. Franco bedankte haar daarna nog voor haar adres en telefoonnummer en wenste haar een fijne avond. 'Van hetzelfde. Veel succes met uitpakken en tot morgen.' zei ze vriendelijk terug. Toen Franco verder liep, draaide Jessica zich om en stapte in. Ze startte haar autootje, reed de parkeerplaats af en naar haar eigen kleine huisje toe. Al was het meer een appartementje, maar ze had er zelf meer dan genoeg aan.
'Hey schatjes.' begroette ze haar uit de kluiten gewassen konijnen nog, waarbij ze ook bij het zelf in elkaar gezette binnenhok open zette, zodat ze door het huis heen konden rennen. Ze had niks met katten, een hond vond ze zielig om zo lange uren op te sluiten en kleine knagers en vogels vond ze niks aan. En in een stil huis binnenkomen vond ze ook niks. Deze joekels vond ze dan wel weer super gaaf, maar een goed hok had ze wel zelf moeten ontwerpen. Ze waren gelukkig zindelijk en haar huis was knaag- en nagelproof. Ze ruimde de boodschappen in en deelde een paar bospeentjes uit aan de konijnen. Daarna begon ze pas met haar eigen avondeten klaar te maken, om die daarna mee naar de bank te nemen en voor de tv op te eten.

Franco Crescenzo

Met een omweg reed hij terug naar zijn huis, meer om voor wat verwarring te zorgen, want hij wist wel dat als deze mannen hem inderdaad in de gaten hielden, ze allang wisten waar hij woonde.
Eenmaal thuis had hij eerst alle boodschappen uitgeruimd en daarna was hij de laatste paar dozen uit gaan pakken. Echt heel veel spullen had hij niet mee, de laatste jaren was hij meer op pad geweest dan in één vast huis dus echt veel spullen had hij sowieso niet.
Pas rond een uur of negen zat hij te eten en daarna keek hij wat televisie. Elke keer als er een auto rondreed langs zijn huis keek hij weer op en noteerde de kentekenplaten. Al was dat ook niet echt iets concreets, maar beter dan niets.
's Avonds laat was hij nog even door de buurt gaan wandelen. En toen werd zijn vermoeden toch echt wel bevestigd. Een heel stuk was hij gevolgd door een man op een afstandje, hoe hij ook liep, hij bleef hem volgen. Franco had gedaan alsof hij niets door had gehad. Pas na een tijdje had hij zich omgedraaid en was hij recht op de man af gaan lopen. Een risico, maar als het inderdaad iemand was die iets van hem te weten wilde komen, zou hij schrikken. En als het een gewone burger was zou hij als het goed is niet reageren.
De man reageerde echter wel duidelijk. Eerst stopte hij met lopen en keek hij wat verschrikt, alsof hij zich betrapt voelde. Daarna draaide hij zich met een ruk om en schoot weg. Franco bleef staan, schudde zijn hoofd en liep toen terug naar zijn huis.

De volgende morgen was hij al vroeg op het bureau. Hij was alvast rustig begonnen met werken en toen hij de hoofdinspecteur uiteindelijk binnen zag komen stapte hij op hem af en zei hij dat hij even met hem wilde praten.
Franco volgde de man naar zijn kantoortje en viel meteen met de deur in huis. Hij vertelde dat hij gevolgd werd en dat hij niet wist door wie en wat ze wilden. De hoofdinspecteur reageerde alleen totaal niet meewerkend. Hij zuchtte diep en staarde Franco maar wat aan.
"Sorry dat ik het zeg hoor, Franco, maar hier was ik dus al bang voor," sprak de man.
"Waarvoor? Dat ik gevolgd zou worden?" vroeg Franco nu, zijn ogen ietwat dichtknijpend.
"Nee.." De man schudde zijn hoofd. "Toen ik hoorde dat jij hierheen kwam was ik al bang dat zoiets als dit ging gebeuren. Je hebt veel meegemaakt, nu ineens kom je weer terug in de 'normale' wereld, waar je jarenlang niet meer in geleefd heb. Je bent het verleerd, je ziet te veel. Je bent paranoia."
Dat viel bij Franco toch echt in het verkeerde keelgat. Hij stond op van de stoel en sloeg met zijn vuisten op het bureau. "Ben je zelf wel helemaal goed bij je hoofd?" siste Franco nijdig. "Hoe durf je te zeggen dat ik paranoia ben!" Zijn stem galmde door het kantoortje en was ook daarbuiten te horen.
"Ja, ik heb zware dingen meegemaakt. Ja, ik ben anders getraind en ja, ik let op meer dingen dan de meeste mensen. Maar ik zie ook wat ik zie. Ik ben realistisch. Hoezo zou ik denken dat ik gevolgd wordt als dat niet het geval is?"
De hoofdinspecteur was ook opgestaan en keek Franco wat droog aan. "Je woont hier in de stad. Er zijn veel mensen hier. Soms moeten die gewoon dezelfde kant op als jij. Dat is niet raar. Dat betekend niet meteen dat ze je volgen," sprak hij, voet bij stuk houdend. Franco balde zijn vuisten en snoof geïrriteerd.
"Als ik jou was zou ik een afspraak maken met een psychiater. Misschien doet het je goed als je praat over wat je allemaal meegemaakt heb," ging de man verder. Hij overhandigde Franco een visitekaartje van een bekende psychiater van de politie. Franco pakte het aan, maar verscheurde het direct in meerdere stukken.
"Ik ga even koffie halen," zei de hoofdinspecteur nu. Hij liep zijn kantoortje uit. Franco bleef achter met een bek vol tanden, maar zette daarna de achtervolging in. Vlak voor het koffieapparaat greep hij de hoofdinspecteur stevig vast bij zijn bovenarm en draaide hem zijn richting op.
"Het maakt mij niet uit wat je denkt over mij," gromde Franco tegen hem. "Maar weet dat, mocht mij iets overkomen, het ook jouw schuld is. Want ik heb het met je besproken. Als ik uiteindelijk doodgeschoten wordt zal de overheid misschien niet zo treuren, dan kan ik toch niet meer met informatie lekken. Maar als ik ontvoerd wordt zijn de poppen aan het dansen. En geloof mij, dan zal de regering bij jou aan gaan kloppen, en dat zal geen pretje zijn, want die zijn echt niet zo vriendelijk en welgezind als je denkt dat ze zijn."

-------

https://justrpgforum.actieforum.com/viewtopic.forum?t=62