Police Life

Rowan Rivers

Hoe wel hij er enorm veel zin in had, was de kans groot dat het de komende tijd even niet zou gaan, ze had nog pijn en het gips zat ook flink in de weg, dus was het verstandiger om voorzichtig te doen, waarschijnlijk. Hij kon niet ontkennen dat hij het enorm jammer vond, want door de manier waarop ze met elkaar omgingen werd het verlangen nog veel erger. Hij bleef wel tegen haar aanliggen en hij had zijn arm om haar heen geslagen. Hij zakte in slaap, maar na een paar uur werd hij steeds onrustiger. Hij was nat van het zweet en hij mompelende in zijn slaap, hij had een vreselijke nachtmerrie over Andrea. Over deze kamer. Over hoe ze er uit had gezien en hoe hij haar minuten lang in zijn armen had gehouden. Schreeuwend en hijgend schoot hij overeind, hij trilde over zijn hele lichaam en zijn ogen waren groot van schrik. Hij keek naar de plek waar ze gelegen had en de tranen schoten in zijn ogen, hij voelde net zo veel pijn en paniek als hij op dat moment gevoeld had.

OEH ik heb vet snel getikt MANNN.

Oh er is alleen geen post.

Nu haat je mij.

Sorry.

Ik ga al tikken.

Daa.g

Katelynn Camryn Leighton

Ze had echt vrij diep geslapen en werd ook nog niet wakker toen Rowan onrustig heen en weer begon te woelen en begon te mompelen in zijn slaap. Pas toen hij schreeuwde en overeind schoot schrok Katelynn ook direct wakker en schoot ook overeind. Ze keek geschrokken om haar heen en toen naar Rowan. Even bleef ze hem aanstaren, tot ze door had dat hij waarschijnlijk een flinke nachtmerrie had gehad.
"Hey.." fluisterde ze zachtjes richting Rowan. Ze pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in. "Rustig maar.."

Rowan Rivers

Zijn borstkas ging heftig op en neer en even had hij het gevoel dat hij geen lucht kreeg, maar daarna voelde hij een zachte aanraking en staarde hij naar Katelynn. De tranen stonden in zijn ogen en hij sloeg zijn armen om haar heen, hij hield haar vast en de tranen liepen langzaam over zijn bleke gezicht heen. Het deed zo veel pijn. Het maakte hem misselijk. Het beeld dat hij had toen hij haar vond brak zijn hart. Hij had eerder moeten zijn, al wist hij wel dat het niets veranderde, toch bleef hij zich schuldig voelen, al was dat ook niet zo heel gek. 'Dit is het moment waarop ik wel een glas drank zou lusten.' Zei hij nu heel zacht. Dit waren moeilijke momenten, maar nu was hij met haar. Nu kreeg hij steun van haar. Als hij alleen zou zijn, zou hij het nu pas echt heel zwaar hebben, al wist hij wel dat hij hier Steven voor wakker mocht maken. Hij wilde zijn vriend niet tot last zijn. Hij bleef trillen, het beeld was zo heftig dat hij zichzelf niet zo snel rustig kreeg. 'Elke keer zie ik het weer... Hoe ze er bij lag, hoe ze hier op de grond lag...' sprak hij trillend.

Rowan Rivers

Ze zei dat het ook niet niks was, wat hij gezien had. Dat was ook zo, het had hem op dat moment echt ontzettend veel pijn gedaan en eigenlijk deed het dat nog steeds. Het zou hem nog wel even blijven achtervolgen, maar het kwam goed, hij was sterk genoeg. Hij knikte langzaam, dat hoopte hij zelf ook, heel erg. Hij hoopte dat hij hier mee kon leven. Ze duwde hem weer op het bed en hij kreeg een kusje op zijn wang, waardoor hij even zwakjes glimlachte. Ze was echt heel lief. Hij moest nog wat proberen te slapen en hij streek langs haar wang, nu zakte hij weer weg, ze wist hem aardig te kalmeren.

Katelynn Camryn Leighton

Ze had nog even een tijdje wakker gelegen, liggen malen over alles. Maar uiteindelijk was ze weer in slaap gevallen en werd ze pas vrij laat, voor haar doen, wakker.
Rustig ging ze overeind zitten en pakte haar kleding van de grond. Ze trok een shirtje aan en begon toen met ietwat moeite een broek aan te trekken. Echter lukte dit totaal niet met het gips, waardoor ze maar een lange rok aan trok, wat een stuk makkelijker ging. Daarna borstelde ze haar lange, donkerbruine haren en deed ze zittend op het bed haar make-up, met een klein spiegeltje in haar hand.

Rowan Rivers

Hij werd pas wakker toen hij wat beweging voelde, hij knipperde wazig met zijn ogen. Hij had niet echt goed geslapen, door de nachtmerrie was hij daarna ook niet echt meer helemaal kalm geworden, maar het viel uiteindelijk nog mee, door Katelynn. Hij zag haar op het bed zitten en daardoor glimlachte hij even. Hij kroop naar haar toe en hij ging achter haar zitten, hij drukte zijn lippen in haar hals en hij liet zijn handen over haar rug heen glijden. 'Hoe laat is het?' vroeg hij daarna zacht aan haar, omdat hij geen idee had.

Katelynn Camryn Leighton

Toen ze klaar was met haar make-up legde ze het tasje weer weg en niet veel later voelde ze beweging naast haar. Vervolgens merkte ze hoe Rowan achter haar kwam zitten en zijn lippen in haar hals drukte. Ook voelde ze zijn handen over haar rug glijden.
"Tien uur," reageerde ze zachtjes op zijn vraag. Voor haar doen was dat echt onwijs laat. Maar ze was ook wel een aantal keren wakker geweest. En het was ook wel eens fijn om wat langer door te slapen.
Katelynn pakte haar mobiel van het nachtkastje en las even gauw haar mailtjes door van haar werk en reageerde er op een paar. Ze ging niet op alles reageren, want dan was ze nog wel even bezig. Daarna scrolde ze langs de berichtjes die ze had ontvangen. Ook dat was haast alleen werk gerelateerd. En een aantal van haar beste vriendin, Leah. Leah woonde best ver weg en ze spraken zo af en toe ergens af om elkaar weer te zien.
Als laatst viel haar oog op het berichtje van een onbekend nummer. Haar maag leek meteen samen te krimpen en een misselijk gevoel kwam in haar op. Toch was ze te nieuwsgierig en opende ze het bericht. Ik weet waar je bent, stond er in het berichtje, met een doodskop emoticon erachter. Katelynn slikte en klemde haar kaken stijf op elkaar. Daarna verwijderde ze het berichtje meteen.

Rowan Rivers

Hij bleef dicht tegen haar aan zitten en hij sloot zijn ogen, hij mompelde wel wat toen ze zei dat het tien uur was, maar het maakte hem niet zo heel erg veel uit. Hij was eigenlijk nog steeds wat moe, ondanks dat het al zo laat was. Hij voelde wel dat ze haar mobiel pakte, maar hij lette totaal niet op wat ze deed en hij zat gewoon dicht tegen haar aan, tot hij haar opeens aan voelde spannen. Daardoor keek hij langzaam op. 'Wat is er?' vroeg hij zacht. Het was nooit een goed teken als ze opeens aanspande en hij was daar heel alert op, want hij wilde het goed doen, daarom lette hij heel erg op wat ze voelde, op wat ze deed. Al leek het elke keer niet echt door hem te komen, nu had ze waarschijnlijk een berichtje gelezen. 'Was hij het?' vroeg hij nu doordringend aan haar.

Katelynn Camryn Leighton

Haast direct vroeg Rowan haar wat er aan de hand was. Waarschijnlijk had hij haar spanning gemerkt. Hij vroeg ook al meteen of 'hij' het was, hoogst waarschijnlijk doelend op Martin.
"Ja.. Dat denk ik wel," verzuchtte ze zachtjes. Ze stopte haar mobiel weg en stond toen voorzichtig op en pakte haar krukken. Daarna liep ze richting de woonkamer. Daar was duidelijk te zien dat Steven al wakker was en weg was naar zijn werk. Er stond vies servies op het tafeltje bij de bank en er lag wat papierwerk los.

Rowan Rivers

Ze zei dat ze dacht van wel en daarna kwam ze overeind, hij bleef even zitten, daarna trok hij een broek en een shirt aan en liep hij achter haar aan. De spullen van Steven stonden er nog en hij pakte de blaadjes bij elkaar en legde die bij de rest van het werk in een la, daarna nam hij de vieze spullen mee naar de keuken. Hij zette het op het aanrecht en daarna liet hij het water koken en draaide hij zich weer naar haar toe. ' Vroeg of laat maakt hij een fout en is het over, Katelynn.' zei hij nu zacht. Hij liep naar haar toe en hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Dan hoef je nergens meer bang voor te zijn.' Fluisterde hij zacht, daarna zoende hij haar intens.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan kwam even later ook aangekleed de woonkamer binnen en begon wat troep op te ruimen. Daarna kwam hij weer naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. Hij zei dat Martin vroeg of laat een fout zou maken, en dan zou het over zijn. Dan hoefde ze nergens meer bang voor te zijn. Katelynn knikte kort en zuchtte.
"Maar hoever moet het gaan voor hij gepakt wordt.. Daar ben ik het meest bang voor.." mompelde ze zachtjes. Ze haalde even diep adem.

Rowan Rivers

'Maak je er nou niet al te veel druk over, dat heeft helemaal geen nut,' zei hij zacht en hij streek langs haar gezicht. Hij probeerde zich er zelf ook niet al te kwaad om te maken, maar dat was nog niet zo makkelijk. 'Je bent sterk, je kan dit. Je staat hier boven. Hij wil grip op jou krijgen, op ons. Dat lukt hem niet, dat frustreert hem en uiteindelijk zal hem dat de fout in laten gaan,' fluisterde hij. Hij liet zijn handen naar haar heupen glijden en hij keek diep in haar ogen. 'Ik hou van je,' mompelde hij nu zachtjes. Het waren zware woorden die hij niet zomaar zou uitspreken, maar hij meende het wel. Hij gaf om haar, hij was gek op haar en hij hield van haar, het gevoel werd met de dag sterker. Na die simpele zin zoende hij haar weer en hij trok haar dichter tegen zijn lichaam aan.

Katelynn Camryn Leighton

"Ik denk er niet constant aan.. Maar elke keer als ik hem even vergeten ben, stuurt hij weer een berichtje.." mompelde Katelynn zachtjes. Ze zuchtte weer even. Toen Rowan zei dat hij van haar hield keek ze hem aan en glimlachte ze lichtjes. "Ik hou ook van jou.." fluisterde ze gedempt. Daarna begon hij haar te zoenen en trok hij haar dicht tegen hem aan. Katelynn ging mee in de zoen, tot er hard op de deur gebonkt werd. Ze brak de zoen af en keek Rowan aan. Hadden ze geen bel of zo? Er werd opnieuw hard op de deur gebonkt.

Rowan Rivers

Ze fluisterde dat ze ook van hem hield en daardoor lag er een fonkeling in zijn ogen, hij vond het heel erg leuk om te horen. Het deed hem goed, het gaf hem zelfvertrouwen, hij kon dit, hij kon er voor zorgen dat hij een normale relatie had, ondanks alles wat er gebeurde. 'Ik ben zo blij dat ik jou heb leren kennen,' fluisterde hij. Zijn handen gleden net iets omhoog over haar lichaam toen er opeens hard op de deur gebonkt werd, hij zuchtte zacht. Hij liet haar los en daarna draaide hij zich om, dat zou vast een of andere hotelgast zijn die iets te klagen had. Hij vond het niet echt leuk dat ze gestoord werden en daarom trok hij ook met een chagrijnige blik in zijn ogen de deur open.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan liet haar los en liep richting de deur. Katelynn volgde hem een stukje tot aan de gang en bleef daar staan. Waarschijnlijk was het gewoon iemand van het hotel of die Carmen of zo.
Toen Rowan de deur open trok, bleef Katelynn's hart even stilstaan toen ze zag wie er stond. Echter had ze niet lang de tijd om na te denken. Martin duwde Rowan hard naar achteren en walste naar binnen. Hij keek even vals grijnzend naar Katelynn, maar wierp zichzelf toen als een leeuw op Rowan en begon flink hard uit te halen. Katelynn slaakte een kreet en leek te bevriezen. Ze keek alleen toe, ze wist niet wat ze moest doen.

Rowan Rivers

Hij had zich hier echt totaal niet op voorbereid, hij had verwacht hier veilig te zijn met haar, hij had geen seconde bedacht dat het misschien Martin wel kon zijn die bij de deur stond. Dan had hij zijn wapen wel meegenomen, maar die lag nog op de tafel. Hij had het niet echt nodig gevonden om die constant bij zich te dragen, maar dat had hij fout ingeschat, want hij kon er nu nooit bij en die Martin leek wel bezeten te zijn. Hij haalde uit alsof hij Rowan het liefste zo snel mogelijk afmaakte en dat was misschien ook wel zo, maar hij kreeg niet eens echt adem door de klap tegen de muur die hij gemaakt had. Hij voelde al heel snel het bloed over zijn gezicht heen lopen, hij was nog niet echt helemaal in vorm en doordat Martin hem verrast had, werkte het niet echt mee. Toen hij een stap opzij zette raakte hij iets uit balans en de volgende klap kwam recht tegen zijn slaap aan. Hij knalde met zijn hoofd tegen de muur en daarna zakte hij als een lappenpop in elkaar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze keek verstijfd toe hoe Martin Rowan bleef slaan. Angstig deinsde ze zelf wat achteruit, terug de woonkamer in. Het duurde niet lang voordat ze zag hoe Rowan in elkaar zakte en op de grond neer viel. Opnieuw slaakte ze een kreet en het drong nu pas tot haar door dat ze de politie moest bellen. Ze griste haar mobiel uit haar zak, maar Martin stond al voor haar neus en sloeg haar mobiel uit haar handen. Hij schopte zonder twijfeling vol tegen Katelynn haar gips, waardoor ze in elkaar zakte en er tranen in haar ogen sprongen van de pijn. Terwijl ze nu haast weerloos op de grond lag, begon hij keihard tegen haar aan te schoppen. Katelynn hapte naar adem toen hij tegen haar ribbenkast schopte en had echt het idee dat dit haar eind ging worden. Hij ging haar vermoorden. Het was klaar.. Ze jammerde nog wat zachtjes, maar Martin leek niet eens na te kunnen denken en leek haar niet eens te horen. De man waar ze ooit zoveel van gehouden had, stond nu op het punt om haar te vermoorden.
Net op het moment dat ze het echt op wilde geven, stopte Martin en tilde haar overeind. Hij pakte haar bij haar keel en streelde met zijn andere hand over haar kaaklijn. Een rilling trok door haar heen.
"Jullie hebben vast wel een mooi mes in huis, toch?" grijnsde Martin nu vals. Daarna smeet hij Katelynn hard tegen de muur aan en zakte ze weer op de grond neer. Martin liep richting de keuken en haalde daar alles overhoop, op zoek naar een groot mes. Katelynn probeerde overeind te krabbelen, maar het ging onwijs lastig en alles deed pijn. Haar shirtje was doordrongen van het bloed, waarschijnlijk was de nog vrij recente schotwond weer open gegaan.
Toen Martin het messenblok vond, wist Katelynn met behulp van de muur en zwaar ademhalend overeind te komen. De adrenaline hielp daar goed aan mee. Haar blik viel direct op de tafel. Rowans wapen lag er. Ze keek weer even richting Martin. Haar hart bonsde in haar keel. Voorzichtig en moeizaam begon ze richting de tafel te schuifelen.
"Laat dat maar uit je hoofd," siste Martin ineens. Katelynn stopte weer met lopen en keek opzij. Martin was omgedraaid en keek haar richting op. Zij stond ongeveer anderhalve meter van de tafel af. Hij dik twee meter. Ze klemde haar kaken stijf op elkaar. En toen sprongen ze beide naar de tafel toe. Katelynn wist het wapen eerder te pakken, maar Martin duwde haar meteen omver en sloeg haar keihard in haar gezicht. Hij probeerde het wapen uit haar handen te trekken, maar Katelynn hield het stevig beet en spartelde wild. Martin gromde kwaad en sloeg haar nog een aantal keer. Uiteindelijk hadden ze beide het wapen vast en rolden ze heen en weer over de grond. Tot Katelynn het wapen met moeite richting Martin wist te draaien en de trekker vond. Er klonk een behoorlijk harde knal, het galmde door de gangen van het hotel. Martin verslapte direct en lag nu nog bovenop Katelynn. Katelynn verstijfde opnieuw en leek volledig in een waas te leven, alsof haar hersens haar wilden beschermen tegen de waarheid. Ze probeerde weg te krabbelen, maar Martin was te zwaar en alles deed pijn. Ze kreeg hem niet van haar af.

Rowan Rivers

Hij was een moment aardig ver weggezakt en niets van de omgeving drong tot hem door, tot het schot klonk. Dat had elke keer zo'n impact op hem dat hij nu direct overeind schoot, maar net zo snel weer door zijn benen zakte, omdat zijn hoofd het nog niet aankon. Hij voelde zich duizelig, misselijk en hij had het gevoel dat hij elk moment kon overgeven. Hij was flink geraakt en zijn slaap was toch een aardig gevoelige plek. Zijn zicht was ook niet zo goed, zijn blik was wazig en hij had een paar seconde nodig voor hij kon zien wat er precies aan de hand was. Hij kwam nu wat voorzichtiger overeind en wankel liep hij naar Katelynn toe, daar zakte hij naast haar neer en greep hij het lichaam van Martin vast, hij duwde hem aan de kant en daarna sloeg hij zijn armen om Katelynn heen. Hij hield haar dicht tegen zich aan en hij sloot zijn ogen. Hij wist dat waarschijnlijk net als de vorige keer mensen het schot gehoord hadden, dus zijn collega's zouden er zo wel zijn, grote kans dat het inclusief Steven was. Hij merkte dat hij de grootste moeite had om wakker te blijven, hij hield haar wel in zijn armen, maar hij kon zijn ogen amper open houden en hij leunde half tegen haar aan.

Katelynn Camryn Leighton

Haar lichaam trilde enorm. Haar ogen waren groot en staarden in het niets. Haar gezicht was lijkbleek. Dat Rowan naar haar toe kwam had ze niet eens door. Ze ademde zwaar en haperig. Op dit moment voelde ze geen pijn, geen emotie. Hoewel haar shirtje rood was van haar eigen bloed en haar gezicht ook verschillende verkleurde plekken had met bloed. Het rillen nam alleen maar toe, haar huid voelde wat koud aan en ze begon te zweten. Haar hart klopte enorm snel en leek het er zwaar mee te krijgen.

Rowan Rivers

Hij voelde zich wazig en doordat hij zich zo slecht voelde, kon hij niet echt helder nadenken. Het duurde allemaal lang, hij kon het niet zo makkelijk verwerken en pas toen hij zag dat ze erg bloedde pakte hij zijn mobiel en belde hij een ambulance. Daarna trok hij zijn shirt uit en drukte hij die stevig op de bloedende wond. Hij ondersteunde haar en hij liet haar uiteindelijk op de grond liggen, maar hij bleef wel bij haar zitten. Hij probeerde wakker en helder te blijven tot de ambulance er zou zijn, maar dat was echt niet makkelijk. 'Volhouden, ik heb je veel te hard nodig,' mompelde hij nu zwakjes, daarna vloog de deur open.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was weggezakt en door de enorme angst, schrik en haar lichamelijke toestand in schok geraakt. Gelukkig was de ambulance en politie er snel geweest en waren Rowan en zij beide naar het ziekenhuis afgevoerd. Katelynn was opnieuw geopereerd omdat het bot in haar been weer verkeerd stond en de oude schotwond was opnieuw gehecht en verbonden.
Ze hadden Martin ook net aan kunnen redden en hij lag nu bewaakt op de intensive care. Of hij het ging halen wisten de artsen nog niet.
Pas de volgende dag werd Katelynn weer wakker. Eerst was ze gewoon kalm en staarde ze wat voor haar uit. Maar al gauw drong alles weer tot haar door en voelde ze zich gelijk weer flink gespannen. Ze had Martin neergeschoten.. Of was hij dood? Haar hart klopte in haar keel. Wat zouden de gevolgen zijn? Raakte ze haar baan kwijt? Ze zou sowieso zich moeten verantwoorden voor de rechter, hoewel het zelfverdediging was.

Rowan Rivers

Het ging redelijk met hem, hij had waarschijnlijk wel een hersenschudding en daarom was een nachtje in het ziekenhuis niet zo slecht, maar hij was vooral heel erg geschrokken. Hij had dit niet aan zien komen en hij was een paar momenten echt bang geweest dat het fout zou gaan. Het leek wel alsof het nu meer deed. Alsof hij eerder bang was dat het fout ging, hij was bang om Katelynn kwijt te raken, nog meer dan hij bij Andrea gehad had en daar was het al erg. Elke keer liet dit hem twijfelen. Kon hij dit wel? Kon hij die druk wel voelen? Was het wel verstandig om samen door te gaan? Na wat praten met de arts was het goed als hij naar Katelynn ging. Hij haalde een hand door zijn haren, zijn gezicht was aardig blauw, maar het was wel te doen met de pijn. Hij stapte de kamer in en hij keek naar Katelynn, wat bezorgd, maar iets afstandelijk. Hij was echt bang. Bang dat er een keer wel iets helemaal fout ging en dat hij haar zou verliezen. Dan zou hij niet meer verder kunnen.