Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Er werd gereageerd en het was inderdaad Rowan. Katelynn zuchtte even opgelucht, al wist ze maar al te goed dat ze er slecht aan toe was en dat het hier nog steeds gevaarlijk was.
Rowan probeerde het puin van haar been af te krijgen, af en toe voelde ze wat beweging maar het lukte hem nog niet om het daadwerkelijk eraf te krijgen.
Katelynn klemde haar kaken op elkaar en kneep haar ogen dicht. De dood leek nu zo dichtbij. Ze wilde helemaal niet dood. Nog lang niet. Ze wilde nog zoveel doen in haar leven.
"Ik wil nog niet dood.." mompelde ze zachtjes. Ze ademde wat zwaarder door de felle steken die door de schotwond trokken. Langzaam opende ze haar ogen weer toen ze weer gekraak en gepiep hoorde. Stof dwarrelde naar beneden en het volgende moment zakte een heel deel van het plafond naar beneden.

Rowan Rivers

Het lukte hem echt niet en hij had het gevoel dat er een andere agenten zouden komen om te helpen, omdat het veel te gevaarlijk was. Ergens begreep hij dat ook wel.Hij zag zelf ook niet echt een mogelijkheid om weg te komen. Toen er opeens gekraak te horen was en het plafond naar beneden kwam ging hij beschermend over Katelynn heenliggen. Hij wist niet of het veel hielp, hij voelde puin op zijn rug en hoofd komen en toen het over leek te zijn ging hij naast haar liggen en pakte hij alleen maar haar hand vast. Hij had een hekel aan opgeven, maar hij zag nu ook niet meer hoe ze hier uit moesten komen. ' We zijn tenminste samen.' was het enige wat hij er over zei.

Katelynn Camryn Leighton

Ze kneep haar ogen dicht en voelde hoe het puin naar beneden stortte. Toen het weer helemaal stil was opende ze haar ogen weer en hoestte ze even met veel moeite. Ook haar longen leken het er zwaar mee te hebben.
Rowan had haar hand vastgepakt en zei dat ze nu tenminste samen waren. Een traan rolde over Katelynn haar wang. Was dit dan hun einde?
"Ze weten waar we zijn.." wist ze zachtjes uit te brengen. Dat was hun laatste hoop. Ze kreunde zachtjes en voelde werkelijk elke minuut meer energie uit haar lichaam verloren gaan.

Rowan Rivers

Katelynn zei dat ze wisten waar ze waren. Dat was waar. Maar zouden ze ook iets kunnen doen om hun hier weg te halen? Waarschijnlijk niet. Hij wist dat de kans dat het ging lukken heel erg klein was en ergens had hij het gevoel dat hij zich er maar bij neer moest leggen dat het een keer klaar was. Er gebeurde al zo veel in zijn leven wat hij amper had kunnen overleven, het moest ooit klaar zijn en nu was het tenminste samen met Katelynn. Hij kneep zachtjes in haar hand en hij ademde trillend in, hij voelde zijn hoofd wat pijn doen door het puin wat er op was gevallen en hij kon zijn ogen amper meer open houden.

Katelynn Camryn Leighton

Voor zover ze nog kon bewegen met haar vastliggende been, kroop ze wat tegen Rowan aan. Ze kreunde zachtjes van de pijn en hield haar ogen gesloten. Moeizaam reikte ze met haar hand naar haar buik en voelde dat het shirt dat ze er omheen had gebonden ondertussen ook doordrenkt met bloed was. Hoewel ze scherp wilde blijven en alert, begon haar hoofd haar steeds meer in de steek te laten. Ze voelde zich duizelig en haar lichaam beefde. Ademen werd steeds vermoeiender. Hoe lang lag ze hier al? Al veel te lang in ieder geval.. En hoe lang zou het nog duren voor er hulp zou komen? Ze hoopte snel. Heel snel. Want ze wist dat als ze buiten bewustzijn zou raken, het snel zou gaan.

Rowan Rivers

Hij ademde langzaam in en hij voelde dat ze tegen hem aan kroop, waardoor hij heel zachtjes en voorzichtig haar vast hield, hij wist verder ook niet wat hij moest doen. Wegkomen samen ging toch niet lukken, hij dacht dat hij waarschijnlijk in zijn eentje ook niet meer weg kwam en hij wilde toch bij Katelynn blijven. Hij had geen idee hoe lang hij zo bij haar lag, maar hij hoorde opeens wat geluiden, geroep. Hij zag lichten en hij probeerde iets overeind te komen, maar hij merkte dat hij zelf ook wat verzwakt was. Er kwamen mensen naar hun toe, maar hij zag enorm wazig.

Katelynn Camryn Leighton

Ze merkte dat ze steeds meer begon weg te zakken. De pijn leek verdoofd en eigenlijk voelde het wel goed zo. Haar ogen waren dicht gezakt en haar ademhaling was zeer onregelmatig.
Pas toen Rowan bewoog en bij haar weg werd gehaald, opende ze met moeite haar ogen. Ze wilde schreeuwen, gillen, maar ze kreeg haar mond niet eens open. De angst om alleen te sterven was ineens heel groot. Rowan was weg en zij lag hier.. Om haar heen waren ook mensen bezig om het puin van haar af te krijgen zodat ze haar ook konden helpen, maar daar keek ze dwars doorheen. Ze wilde naar Rowan.
Op een gegeven moment kwam ze vrij te liggen en werd ze voorzichtig opgetild. Er werd zachtjes tegen haar gepraat, dat ze vol moest houden, dat er artsen buiten klaarstonden. Katelynn kreunde zachtjes en ademde zwaar.

Rowan Rivers

Hij had niet echt goed door wat er gebeurde, hij had een flinke hoofdwond en was daardoor aardig in de war, alles was ook nog eens wazig voor hem. Toen hij buiten was merkte hij dat ze Katelynn ook hadden en meteen wilde hij naar haar toe. Hij kon haar niet alleen laten, hij was doodsbang. De artsen wilden hem eerst niet laten gaan, maar accepteerden daarna toch dat hij mee ging in de ambulance, als hij zich daar maar liet verzorgen. Dat vond hij geen enkel probleem, hij wilde gewoon heel graag bij haar in de buurt zijn. Dan accepteerde hij alles wel.

Katelynn Camryn Leighton

Ze deed zo onwijs haar best om bij bewustzijn te blijven, maar het was echt heel moeilijk. Ze had flink wat bloed verloren en haar been leek er ook niet echt goed aan toe te zijn. Haar lichaam trilde en ze zag lijkbleek.
Toen ze buiten kwamen kwamen er meteen artsen aangerend en namen haar over van de agenten. Ze werd op een brancard gelegd en haastig onderzocht, de artsen riepen allemaal lastige benamingen die voor haar klonken als een heel andere taal. Snel werd ze een ambulance in gereden en werd er een infuus ingebracht. Ze hielden haar vitale functies goed in de gaten en ze kreeg een zuurstofmasker op. De schotwond werd gauw verbonden en zou in het ziekenhuis direct geopereerd worden. Katelynn moest moeite doen om haar ogen open te houden, maar ze vertikte het werkelijk om ze te sluiten.

Rowan Rivers

Hij zat zwijgend in de ambulance en de rit leek een eeuw te duren, maar uiteindelijk waren ze in het ziekenhuis en werd Katelynn weggebracht. nu mocht hij niet meer mee. Hij had ook niet echt meer energie om ergens tegen in te gaan. Hij werd op een bed gelegd, zijn wonden werden schoongemaakt, gehecht en verbonden en daarna lag hij daar maar. Hij maakte zich enorm zorgen, hij was doodsbang haar alsnog te verliezen, maar door de klap op zijn hoofd kon hij niet goed nadenken en was alles wazig.

Katelynn Camryn Leighton

Ze zakte steeds verder weg en de stemmen van de artsen klonken steeds meer alsof ze vervormd waren. Toen ze in het ziekenhuis waren aangekomen werd ze onder narcose gebracht en zakte ze dus helemaal weg. Direct werd ze naar de operatie kamer gebracht en geopereerd aan haar verwondingen.
Ruim een uur later werd ze naar de IC gebracht, waar het wachten was op hoe ze zou ontwaken. Ze werd goed in de gaten gehouden en lag aan allerlei monitoren zodat ze ook van binnen alles goed in de gaten konden houden.

Rowan Rivers

Toen de operatie voorbij was werd hij bij haar in de kamer gelaten. Hij had moeite met lopen en hij was misselijk, maar zodra hij eenmaal in de stoel naast haar bed zat ging het wel weer goed met hem. Hij pakte heel voorzichtig haar hand vast en na een tijdje legde hij vermoeid zijn hoofd op het bed neer en zakte hij weer wat weg, hij kon alle rust ook wel gebruiken, dus dit was niet zo heel erg en zo had hij toch nog een beetje het gevoel dicht bij haar te zijn..

Katelynn Camryn Leighton

Ze had totaal geen besef meer van tijd toen ze wakker werd. Wat er allemaal gebeurd was stond goed op haar netvlies gebrand. De paniek leek haast direct weer teruggekeerd toen ze haar ogen opende. Het veilige gevoel dat ze eerst nog had ervaren, was nu opgelost als sneeuw voor de zon. Met grote, bange ogen keek ze de wereld in, starend naar het spierwitte plafond.
Ze was moe, doodmoe. Ietwat misselijk, waarschijnlijk door de medicatie. En toch- ondanks de pijnstillers- voelde ze duidelijke pijn. Elke keer dat ze in- en uitademde trokken er flinke steken door haar buik, alsof de wond steeds weer opnieuw uit elkaar getrokken werd.

Rowan Rivers

Hij was af en toe een beetje wakker geworden, maar nu lag hij nog met zijn hoofd op het bed van Katelynn te slapen. Hij voelde zich nog net zo wazig, maar dat was niet zo gek. Hij leek het te merken toen Katelynn wakker werd en hij kwam een beetje overeind, hij staarde naar haar, zonder iets te zeggen. Heel voorzichtig pakte hij haar hand vast en daarna legde hij zijn hoofd weer heel zacht tegen haar aan. Zijn hoofd was ook het enige dat echt pijn deed, al was vooral het heel wazige gevoel vervelend.

Katelynn Camryn Leighton

Ze keek even kort naar Rowan toen hij een beetje overeind kwam. Hij pakte haar hand vast en Katelynn kneep er zachtjes in. Ze zuchtte zachtjes en sloot na een tijdje haar ogen weer. Haast direct zakte ze weer diep weg, haar lichaam had nog een hoop rust nodig om aan te sterken.
Pas tegen de ochtend schrok ze weer wakker. Ze schoot overeind, volledig bezweet en verward. Haar ademhaling schoot omhoog en ze mompelde zacht en paniekerig woordjes. Even was ze weer terug in de rechtbank. Het moment dat de mannen begonnen te schieten, dat ze het bloedbad had gezien en was gaan rennen. Dat ze de harde explosies had gehoord en oog in oog had gestaan met één van de schutters, die haar geraakt had. En dat ze door was gevlucht, tot achterin het gebouw, en daar tegen de muur werd geknald door een nieuwe explosie.
Haar gezicht zag spierwit, alsof ze een spook had gezien. Met haar handen kneep ze flink hard in het dekbed. Ze wist niet dat een mens zoveel angst kon ervaren. Zo bang was ze nog nooit geweest.

Rowan Rivers

Toen hij opnieuw wakker werd knipperde hij moeizaam met zijn ogen. Hij merkte de spanning bij Katelynn op en daardoor pakte hij weer zachtjes haar hand. 'Rustig maar.' Fluisterde hij, zijn stem heel erg schor. Zijn herinneringen van wat er gebeurd was waren heel vaag, zo vaag dat hij het allemaal niet echt meer wist. Hij was aardig de weg kwijt door die klap op zijn hoofd, maar hij was nog net zo bezorgd om Katelynn als altijd, want hij was stapelgek op haar en dat leek het enige te zijn dat op dit moment duidelijk was voor hem.

Katelynn Camryn Leighton

De pijn in haar buik trok haar terug in de realiteit. Ze kreunde gedempt en liet zich met haar hoofd terug in het kussen zakken. Haar ademhaling bleef wat versneld, want de paniek was nog niet weg. De beelden bleven haar constant teisteren.
Rowan pakte haar hand weer vast en zei dat ze rustig kon zijn, daardoor keek Katelynn even op en glimlachte zwakjes en haast onzichtbaar naar hem.
Door Katelynn haar snelle hartslag was één van de monitoren beginnen met piepen en kwam er een arts binnen lopen. De man vroeg hoe het ging en gaf Katelynn nog wat extra pijnmedicatie en een kalmeringsmiddel.

Rowan Rivers

Hij keek wel naar Katelynn, maar hij reageerde niet echt heel erg op haar. Hij leunde wat in de stoel en hij had zijn ogen gesloten toen hij opeens wat gepiep hoorde. Er kwam een arts binnen en Rowan keek naar de deur. Hij volgde niet wat er gebeurde en het maakte voor hem ook niet echt uit. Hij leek nergens echt bij stil te kunnen staan en niet te begrijpen wat er gebeurd was, omdat het meeste uit zijn hoofd gewist was. Hij wist ook niet meer hoe ze uiteindelijk hier gekomen waren en het leek allemaal alleen maar vager te worden.

Steven Smith

De tijd in de gevangenis viel hem zwaar, zoals eigenlijk wel verwacht. Hij was er natuurlijk niet zo heel populair, als ex-hoofdagent zijnde. Of naja, negatief populair eerder. Wanneer andere gedetineerde de kans kregen vielen ze hem aan of deden zelfs een poging hem om het leven te brengen, wat ook al een aantal keer gebeurd was.
Het enige wat goed was aan de situatie, was dat hij met een psycholoog sprak in de gevangenis en dat had hem wel echt geholpen. En dat kon hem ook helpen om eerder vrij te komen.
Hij voelde zich verder vrij eenzaam, hij bracht het meest van de tijd alleen door omdat hij meer gehaat dan geliefd werd. En veel bezoek kreeg hij ook niet. Eigenlijk helemaal niet. Alleen Lincoln belde redelijk vaak naar hem, de jongen was voor zijn studie in het buitenland en had hem beloofd zo snel mogelijk terug te komen, maar dat was niet direct mogelijk geweest. Steven kon het zijn zoon niet kwalijk nemen, hij deed tenminste zijn best en liet tenminste nog zien dat hij nog om zijn vader gaf, en liet hem hier niet wegrotten.
Het was middag en er klonk een zoemer. Niet veel later opende de celdeuren automatisch van zijn afdeling. Tijd voor lunchpauze. Steven stond met een zucht op van zijn rommelige bed en liep met zijn handen in zijn zakken gestoken de cel uit en richting de grote eetzaal. Daar zocht hij een rustig hoekje uit en ging daar alleen aan de hoek van een tafel zitten met wat broodjes. Hij zocht expres zo min mogelijk contact met de andere gevangene omdat dat eigenlijk altijd escaleerde.

Katelynn Camryn Leighton

Er was weer een tijdje voorbij gegaan. De gebeurtenis was voor zowel Rowan als haar een klap geweest, maar ze waren er beide gelukkig weer goed bovenop gekomen. Alleen mentaal had Katelynn er nog wat last van, ze voelde zich totaal niet veilig in haar eentje en zag alles aan als dreiging. Wanneer er een auto iets te lang achter haar aanreed, dacht ze meteen dat ze geliquideerd zou worden. Of als een scooter haar inhaalde wanneer ze ergens liep. Die angst maakte haar moe, maar ze was allang blij dat ze nog leefde en dat Rowan ook nog leefde en ze samen gelukkig waren.
Vooral toen ze van de politie te horen kreeg dat de aanslag op het gerechtsgebouw inderdaad op haar gemunt was geweest- alleen nogal uit de hand gelopen-, was ze ontzettend geschrokken. Ze had de hele avond bij Rowan op de bank zitten huilen.
Bij wie de aanslag vandaan was gekomen wist de politie nog niet. Maar Katelynn zelf kon het eigenlijk wel raden.

Ondertussen was het alweer vijf weken geleden. Ze was nog niet aan het werk. Ten eerste omdat het gerechtsgebouw nog altijd opnieuw gebouwd werd. Maar ook omdat ze er mentaal nog niet klaar voor was. Ze voelde zich wel weer redelijk goed en stabiel. Maar werken zag ze nog even niet zitten. Wel was ze nu wat meer bezig met de zaak van Steven; wat vruchten af begon te werpen. Het ging de goede kant op.
Op dit moment zat ze thuis op de bank het nieuws te kijken met een dampende kop koffie in haar hand. Ondanks alle omstandigheden voelde ze zich gelukkig. Hoe dat mogelijk was wist ze niet. Maar het samenzijn met Rowan maakte haar gewoon zielsgelukkig. Ze leek elke dag meer van hem te houden.


Steven Smith

De dagen in de gevangenis gingen tergend langzaam voorbij. Elke dag was weer opnieuw overleven en hij raakte er geïrriteerd van. Een paar dagen terug had hij gevochten met een mede-gedetineerde en had hij een paar dagen in de isoleercel moeten verblijven. Hoewel de stilte en de leegte daar hem gek maakte, voelde hij zich daar wel een stuk veiliger. Echter was het nu weer tijd om terug te keren naar de normale cel en werd hem door zijn advocaat toegezegd dat hij zich moest proberen te gedragen, want ze waren bezig aan zijn zaak en het ging de goede kant op. Hij moest zich niet gaan misdragen, dan kon hij het weleens verprutsen voor zichzelf.
Eenmaal terug in zijn eigen cel begon het gejoel om hem heen alweer. Hij werd er gestoord van. Alle cellen stonden gewoon open, iedereen mocht een paar uur rondlopen waar ze wilde. Maar Steven koos ervoor om in zijn eigen cel te blijven zitten. Veiliger voor hemzelf, veiliger voor zijn zaak en veiliger voor zijn mede-gedetineerde. Al hechtte hij weinig waarde aan het laatste.

Rowan Rivers

De dagen leken maar langzaam voorbij te gaan, maar gelukkig was hij heel erg blij met Katelynn en ging het tussen hun wel perfect. Dat was het belangrijkste, voor hun allebei. Hij werkte af en toe, maar wel iets minder dan normaal. Katelynn werkte nog niet en hij wilde liever zo veel mogelijk bij haar zijn, maar hij wilde ook niet helemaal niets doen. Hij werkte dus gewoon wisselende diensten en dat ging redelijk zo. Hij haalde nu een hand door zijn warrige haren heen en hij zette zijn auto bij het huis neer, daarna liep hij naar de deur toe en stapte hij naar binnen. Hij zag Katelynn op de bank zitten en hij glimlachte even, daarna gaf hij haar een kusje.

Katelynn Camryn Leighton

Ze nam af en toe een slok van de warme koffie en had haar benen op de bank getrokken. Mack lag naast de bank op de grond te slapen en de kleine hondjes lagen met zijn drieën in de grote mand van Mack.
Toen ze geluiden hoorde en daarna de deur open hoorde gaan, keek ze eerst even alert op, maar Mack deed niet meer dan zijn kop wat opheffen, dus wist ze dat het goed volk was- anders had hij aangeslagen. Niet veel later werd dat ook bevestigd, want het was Rowan die binnen kwam.
Katelynn glimlachte naar hem en hij gaf haar een kusje. "Hey," groette Katelynn hem redelijk opgewekt. "Lekker gewerkt?"

Rowan Rivers

Katelynn vroeg of hij lekker gewerkt had en hij haalde zijn schouders langzaam op. Hij mistte Steven met de dag meer, het viel hem heel zwaar om onder iemand anders te moeten werken en dat ging ook niet echt heel goed. Hij liet zich naast haar op de bank zakken en hij wreef langs zijn slapen, hij had nog hoofdpijn ook. 'Ik heb je gemist.' Mompelde hij alleen maar zachtjes en hij pakte haar hand vast. Hij wilde eigenlijk gewoon even stoppen, een weekje weg met haar of wat dan ook, maar hij wist niet echt of hij haar daar ook gelukkig mee zou maken. 'Hoe is het met jou?' Vroeg hij nu wel aan haar.

Katelynn Camryn Leighton

Na haar vraag of hij lekker had gewerkt haalde hij alleen zijn schouders een beetje op. Blijkbaar niet heel lekker dus. Katelynn merkte aan hem dat hij niet meer met zoveel plezier naar zijn werk ging als anders. Toen Steven nog werkzaam was. Met de dag leek hij meer tegenzin te krijgen.
"Niet echt dus?" glimlachte ze zwakjes en met ietwat medelijden. Rowan kwam naast haar zitten, zei dat hij haar gemist had en pakte haar hand vast.
"Ik heb jou ook gemist," sprak ze gedempt en vol liefde terug. Ze gaf hem een kusje en keek hem aan. "Met mij gaat het wel prima, denk ik," knikte ze kort. "Ik denk dat ik doorslaggevende informatie heb over de zaak van Steven," vertelde ze nu meteen, in de hoop Rowan wat op te beuren. "Misschien kan ik er wel voor zorgen dat hij eerdaags vrijgesproken wordt." Haar ogen twinkelden.

Franco Crescenzo

Na een tijdje vrij te zijn geweest, ging hij weer aan het werk. Echter niet meer op de plek waar hij al jaren gewerkt had. Vorig week had hij namelijk te horen gekregen dat het beter was als hij overgeplaatst werd naar een ander bureau. Hoewel hij het in eerste instantie totaal niet fijn vond, had hij meegewerkt en had hij het geaccepteerd.
En vandaag was het zover. Zijn eerste werkdag op zijn nieuwe werkplek. Hij was benieuwd hoe anders het er zou zijn. En wie zijn partner werd. Of het zou klikken tussen hen. Dat was altijd wel een dingetje bij Franco namelijk. Hij kwam soms wat bot uit de hoek, was wat gesloten en op zichzelf. Hij kon ook ontzettend koppig zijn. Maar als hij eenmaal iemand vertrouwd, gaat hij letterlijk voor diegene door het vuur.
Rustig parkeerde hij zijn auto op het parkeerterrein voor de deur van het bureau. Hij pakte alles wat hij nodig had; papierwerk, zijn portemonnee en jas. Met die spullen in zijn handen stapte hij uit en gooide hij het portier dicht. Hij snoof de frisse lucht even op- heel wat anders dan in de echte binnenstad. Daarna beende hij richting de ingang en liep naar binnen. Hij meldde zich bij de balie en mocht doorlopen. Vervolgens werd hij door de hoofdinspecteur begroet en meegenomen naar een bureautje. Hij praatte even met de beste man en ontving zijn politie identiteitskaart en zijn dienstwapen. Vervolgens kreeg hij een korte rondleiding door het bureau en eindigde ze weer bij een ander bureautje.
"Dit is jouw nieuwe werkplek," werd hem verteld. Franco staarde naar het bureau waar een computer stond en knikte kort. Prima.