Police Life

Rowan Rivers

Ze leek ontzettend veel moeite te moeten doen om naar hem te glimlachen en ze zei dat het wel ging, ze was alleen een beetje moe. Hij keek haar onderzoekend aan, het kon natuurlijk. Hij geloofde er alleen niets van, maar hij was het zat om te vragen wat er gebeurd was. Ze had waarschijnlijk een hele goede reden om hem niets te zeggen, dat respecteerde hij. Hij sloeg zijn arm om haar heen en hij nam haar mee naar binnen. 'Ga maar op de bank zitten, ik pak wat thee voor je.' zei hij zacht.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan sloeg een arm om haar heen en nam haar mee naar binnen. Katelynn moest moeite doen om niet te gaan huilen, ze voelde zich zo enorm belabberd en opgejaagd.
"Dankje.." mompelde ze zachtjes en ietwat afwezig naar Rowan. Ze liep de woonkamer in en zakte neer op de bank. Opnieuw staarde ze even een tijdje voor haar uit. Haar blik ging op een gegeven moment naar de grote ramen. Ze had eigenlijk een prima uitzicht: haar forse tuin en daar achter kon je tussen de bomen door de weg zien. Maar nu kon ze niet van het uitzicht genieten. Ze stond op en liep naar de ramen, waarna ze de lamellen dichtdraaide, bang dat er anders mensen naar binnen zouden kijken. Daarna liep ze weer terug naar de bank en ging weer zitten.
Toen ze net weer zat, trilde haar mobiel. Met tegenzin pakte ze het apparaatje tevoorschijn en bekeek het beeldschermpje. 'Waarom doe je de gordijnen dicht, het is middag,' was het berichtje dat ze ontvangen had van opnieuw het anonieme nummer. Katelynn hapte even naar adem en haar gezicht kleurde nog witter. Gauw verwijderde ze het berichtje en stopte haar mobiel weer weg. Ze probeerde haarzelf weer een beetje te kalmeren maar het lukte niet bepaald goed. Ze werd alleen maar onrustiger. Op een gegeven moment stond ze langzaam op, haar benen trilden hevig en ze zakte er bijna doorheen. Ze liep richting Rowan en stortte zich in zijn armen. Hoewel ze nog zo duidelijk waren geweest; dit kon ze niet alleen, dit kon ze niet voor haarzelf houden. Dan zou ze gek worden.
Tranen rolden over haar wangen terwijl ze haar gezicht tegen Rowan aandrukte. Haar hele lichaam beefde.
"Ze.. Ze gaan me vermoorden.." sprak ze vol angst. Al wist ze niet eens of dat het uiteindelijke doel was van de anonieme beller, maar het maakte haar onwijs bang.

Rowan Rivers

Hij maakte zich echt enorm veel zorgen, dit voelde allemaal niet goed en hij wist niet wat hij moest doen om Katelynn te helpen, om haar te steunen. Daar was hij nooit goed in geweest. Hij pakte wat te drinken en hij zag dat ze alle gordijnen dicht deed, hij liet het maar, al gaf het hem niet zo'n heel goed gevoel. Eenmaal bij de bank kroop ze helemaal tegen hem aan, ze trilde en hij zag haar huilen, haar stem vol angst. Hij sloeg zijn armen stevig om haar lichaam heen en hij hield haar heel dicht tegen zich aan. 'Rustig, ik ben bij je en ik laat echt niet zomaar iets gebeuren, dat beloof ik je. Ik zal je niet meer alleen laten tot alles voorbij is, maar blijf alsjeblieft bij mij. Ik weet dat je graag wilt werken, maar laat mij je dan brengen en ophalen, voorlopig. Kijk hoe bang je bent, dat is niet nodig.' fluisterde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef snikken en voelde zich ergens heel erg opgelucht dat het eruit was. Zij was echt geen persoon die dit soort dingen lang voor haar kon houden. Dan maakte ze zich veel te druk. Ze hoopte vurig dat haar belager er geen gehoor van kreeg.
"Dat is goed.." snikte ze zachtjes toen Rowan zei dat hij haar voortaan wel zou halen en brengen van haar werk. Ze had geluk dat ze een kantoor op de rechtbank had en het daar dus wel redelijk beveiligd was.
Ze haalde even diep adem en probeerde rustiger te worden. In haar hoofd bedacht ze alleen maar wie dit kon zijn. Leroy? Nee, die zou niet anoniem bellen met vervormde stem. Misschien vrienden van hem? Dat kon. Of Martin. Maar die was nog niet vrij. Ze slikte even moeizaam en keek met rood doorlopen ogen naar Rowan.
Ze voelde haar mobiel weer trillen maar pakte hem dit keer niet, ze kon het even niet hebben om nog een keer zo een berichtje te lezen, dan zou ze helemaal in paniek raken.

Rowan Rivers

Hij vond het fijn dat ze het goed vond, al wist hij dat het eigenlijk niet goed was, het betekende dat ze wel echt bang was, maar zo kon hij tenminste iets doen. Hij wilde haar zo graag helpen, altijd. Ze leek na te denken en hij hoorde haar mobiel trillen, waardoor hij het ding pakte en hem in zijn zak stopte. 'Laat het even los, ik ben bij je nu.' fluisterde hij. Hij drukte zachtjes zijn lippen op haar wang en daarna keek hij haar weer aan. 'Zullen we even samen in bad gaan? Misschien kan je dan iets meer ontspannen...' stelde hij voor.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan pakte haar mobieltje en stopte die weg. Daarna zei hij dat ze het los moest laten. Ze glimlachte waterig en knikte na zijn voorstel om samen in bad te gaan.
"Eerst mijn thee opdrinken," sprak ze gedempt, terwijl ze het theeglas vastpakte en nipte van de warme thee. Ze zuchtte zachtjes en staarde naar de grond.
"Ik snap niet wat ik fout heb gedaan.." mompelde ze nu zacht. "Ik was ooit zo gelukkig en dacht dat ik alles had wat ik wilde.. Een vriend, een goede baan, leuke hondjes, een prachtige villa.." ze schudde haar hoofd even. "En dan ineens.. Keert alles zich tegen mij.. Waarom?" Ze beet weer even op haar lip. Daarna keek ze weer even naar Rowan.
"Ik weet niet hoe ik het had volgehouden zonder jou. Ik denk dat ik dan echt gek was geworden.."

Rowan Rivers

Ze wilde eerst haar thee opdrinken en hij knikte even, dat vond hij goed. Ze zei dat ze niet snapte wat ze fout had gedaan, ze was ooit zo gelukkig en dacht dat ze alles had wat ze wilde. 'Ik zou eerder denken dat ik ongeluk breng.' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij wist dat het niet zo was, maar zo voelde het soms wel. Elke keer ging alles fout, nu ook met Katelynn. Terwijl het eerst heel goed was gegaan. Ze keek op naar hem en zei dat ze niet wist hoe ze het had volgehouden zonder hem, ze dacht dat ze dan echt gek geworden was. Hij streek zachtjes langs haar wang en hij gaf haar een kusje. 'Hou daar dan maar aan vast, want ik ga nergens heen, wat er ook gebeurt.' fluisterde hij. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij hield haar even zo vast, tot hij opeens wat geluiden hoorde. Heel langzaam keek hij op, in de hoop dat er niets was. Daarna klonk er opeens een hele harde klap, waardoor hij overeind schoot, al dook hij automatisch iets in elkaar dat hij een schot hoorde, nog voor hij iemand zag. Hij bleef wat beschermend voor Katelynn staan en hij wilde zijn revolver pakken, maar die lag natuurlijk op tafel. Hij vond het zo'n onzin om het ding in huis bij zich te dragen, maar daar had hij spijt van. Er klonk nog een schot en daarna zag hij ook iemand de kamer in gelopen. Hoewel de jongen een capuchon over zijn hoofd had getrokken, zag hij de heldere blauwe ogen van zijn zoon. Rowan ademde trillend in, als het zo zou eindigen, was het wel heel triest. Hij zag hoe de jongen zijn wapen nog eens omhoog bracht en daarna hoorde hij opeens gegrom en geblaf van Mack. De hond sprong op Leroy af, zonder te aarzelen. Hij sleurde de jongen tegen de grond en Rowan stond er eigenlijk maar wat verdoofd naar te staren.

Katelynn Camryn Leighton

Ze grinnikte even zachtjes en schudde opnieuw haar hoofd. "Natuurlijk breng jij geen ongeluk," glimlachte ze naar hem. Ze sloot haar ogen even toen Rowan langs haar wang streelde en haar een kus gaf. Hij sloeg zijn armen om haar heen en ze legde haar hoofd tegen hem aan.
Toen er ineens geluiden klonken opende ze haar ogen weer. Met een schichtige blik keek ze richting de gang. Vervolgens klonken er schoten. Ze dook automatisch in elkaar en keek angstig richting de deuropening, waar iemand binnen kwam met een capuchon over zijn hoofd. Echter herkende ze Leroy duidelijk. Ze had hem nu vaak genoeg gezien om hem te herkennen aan zijn contouren en vormen. Katelynn huiverde en was doodsbang dat dit hun einde zou zijn. Leroy richtte zijn wapen op hun, ze kon niet goed zien of het nou op Rowan of op haar gericht was omdat ze zo dichtbij elkaar zaten. Vol paniek keek ze recht de loop in.
Uit het niets klonk er luid geblaf en gegrom en schoot de grote hond van Steven langs de meubels richting Leroy. Voordat Leroy kon reageren zette Mack af en greep Leroy. De jongen viel op de grond neer en Mack bleef in zijn arm hangen, nog altijd luid grommend. Elke keer als Leroy weer iets bewoog beet hij alleen maar harder en schudde zijn kop heen en weer.
Even bleef Katelynn staren naar het tafereel, maar daarna haastte ze zich naar voren. Ze wilde niet dat Leroy de hond dood zou schieten. Ten eerste omdat ze gaf om de hond en Steven het waarschijnlijk vreselijk zou vinden als hij dood zou gaan. Maar ten tweede omdat de hond nu hun enige redding leek te zijn.
Eenmaal bij Leroy aangekomen schopte ze het wapen hard uit zijn handen, waardoor het door de kamer heen schoof en eindigde onder een kast. Daarna keek ze over haar schouder naar Rowan, even niet meer wetend wat ze moest doen. Aan de ene kant wilde ze Mack lostrekken, maar ze wist dat hij niet naar haar zou luisteren en ze zou Leroy meer pijn doen door aan de hond te trekken. En dan was Leroy weer los, wat ook niet geheel voordelig was.

Rowan Rivers

Pas toen Katelynn begon te bewegen kon hij dat zelf ook, hij schoot naar voren en hij zag haar aarzeling. Hij griste zijn spullen van de tafel en hij greep Leroy vast. 'Mack, los. Het is goed jongen.' sprak hij doordringend tegen de hond. Hij greep Leroy bij zijn arm en drukte hem daarna hard op zijn buik, om hem daarna direct te boeien. Hij greep vervolgens zijn wapen vast en hij keek naar Katelynn. 'Bel de politie.' zei hij tegen haar. Hij wist niet of Leroy alleen was, hij had geen idee waar die vriendjes waren en als ze nog buiten stonden, hadden ze een probleem. Daarom greep hij zijn revolver stevig vast en keek hij naar zijn zoon. Heel even kwam de gedachte in hem op om het hier zelf af te maken. Dan waren ze van het gezeik af. Hij richtte het wapen op het achterhoofd van Leroy en hij ademde diep in, hiermee zou hij er voor kunnen zorgen dat de problemen een heel stuk minder waren, maar hij wist wat de gevolgen waren. Daarom liet hij het wapen weer zakken en keek hij naar de deur.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan kwam nu ook in actie en sprak Mack toe, waardoor de hond losliet. Hij bleef echter wel grommend en met ontblootte tanden naast Rowan staan. Leroy werd geboeid en Rowan zei tegen Katelynn dat ze de politie moest bellen. Ze knikte even snel en pakte het eerste beste mobieltje dat ze tegen kwam en belde 112. Daarna stopte ze het mobieltje weer weg en keek even richting Rowan en Leroy.
Niet veel later hoorde ze sirene's en liep ze richting de voordeur. Twee politieauto's parkeerden voor de deur en de agenten liepen naar haar toe. Katelynn vertelde even gauw wat er gebeurd was en liep toen samen met de mannen het huis weer binnen. Leroy werd van Rowan overgenomen en meegenomen. Katelynn had Mack bij zijn halsband gepakt omdat de hond een beetje opgefokt was en ze bang was dat hij anders straks in het been van een agent hing of zo iets.

Rowan Rivers

Hij voelde de adrenaline verdwijnen toen de agenten Leroy meenamen. Hij merkte dat zijn lichaam wat trilde van de spanning en hij keek daarna naar Katelynn, dit had heel anders af kunnen lopen. Hij gaf Mack een aai en daarna pakte hij Katelynn vast. 'Ik hou van je.' Fluisterde hij eigenlijk alleen maar. Hij was geschrokken, maar ergens toch ook echt enorm opgelucht dat het nu met Leroy allemaal even klaar was. Dat was een zorg minder. Nu Martin nog. Maar dit scheelde al een hoop. Hij streek een pluk haar uit haar gezicht, zijn vingers trilden nog een beetje en hij keek haar doordringend aan. 'Ik hou zo enorm veel van je...'

Katelynn Camryn Leighton

Ze haalde even diep adem en zuchtte opgelucht toen de agenten wegreden en het 'probleem Leroy' opgelost leek te zijn. Hoewel het ook wel een beetje raar voelde, omdat het toch Rowan zijn zoon was.
"Ik hou ook van jou," glimlachte ze richting Rowan. Ze sloeg haar armen om zijn middel en merkte dat ze nog lichtelijk trilde van de spanning. Ze was natuurlijk ook al behoorlijk gespannen geweest voordat Leroy was verschenen, dus het was nu een beetje dubbelop.

Rowan Rivers

Hij sloeg zijn armen nu om haar lichaam heen en zo bleef hij gewoon een tijdje staan, heel erg rustig eigenlijk. Hij kalmeerde weer iets meer en daarna liet hij haar zachtjes los. 'Ik ga even alles afsluiten, dan kunnen we daarna naar boven.' Fluisterde hij. Waarschijnlijk konden ze toch nog niet slapen, maar ook even praten en bij elkaar in bed liggen was heel fijn. Hij deed alles op slot en daarna pakte hij haar weer stevig vast. Hij had Mack nog even flink beloond en daarna nam hij haar met zich mee naar boven. ' Je handelde zo goed. Beter dan ik. Je doet het zo geweldig allemaal.' zei hij lief tegen haar. Katelynn veranderde hem wel enorm, bij haar was hij een stuk gevoeliger, hij liet het meer toe en hij was enorm eerlijk.

Katelynn Camryn Leighton

Ze staarde wat voor haar uit en dwaalde alweer af in haar hoofd, denkend aan alles wat er gaande was. Door alle commotie was ze de laatste tijd niet echt verder gekomen aan de zaak van Steven. En dat zorgde ervoor dat ze zich schuldig voelde. Ze kon zich voorstellen hoe zwaar het moest zijn voor hem in de gevangenis. Hij was er mentaal al niet goed aan toe. En daarbuiten was het ook nog eens levensgevaarlijk. Katelynn beet even op haar wang en zuchtte zachtjes. Ze baalde.
Ze keek toe hoe Rowan alles goed afsloot en Katelynn liep naar de gang en zette het alarm aan. Dat ding gebruikte ze eigenlijk nooit, het zat er al in sinds de bouw van de villa maar tot nu toe had ze het nooit gebruikt omdat de toegangspoort en de meerdere sloten op de deur haar altijd veilig genoeg hadden laten voelen. Nu was dat echter niet het geval meer.
Ze keerde terug naar Rowan en samen gingen ze naar boven. Rowan zei dat ze goed had gehandeld net met Leroy, beter dan hij. Daardoor glimlachte ze weer even. "Slijmbal," grinnikte ze zachtjes. Daarna kleedde ze zich om en kroop ze in bed onder de dekens. Ze was doodmoe, maar wist nu al dat ze waarschijnlijk erg kort en onrustig zou slapen.

Rowan Rivers

'Ik ben geen slijmbal, ik hou gewoon veel van je, je bent een schatje en je hebt het heel goed gedaan.' zei hij zacht tegen haar. Hij zoende haar langzaam en daarna nam hij haar mee naar boven toe. Hij liet haar op het bed zitten en hij streek weer zacht langs haar wang. Hij was zo blij met haar en met hoe ze dit deed. 'Laten we een poging doen om wat te slapen. Morgen weer een dag en waarschijnlijk horen we dan wel meer. Ik hoop dat ze hem meteen goed op sluiten, dan zijn we daar van af. Maar ik vind het toch jammer. Ik had gehoopt dat het goed zou komen met hem.'

Katelynn Camryn Leighton

De dagen gingen vreemd genoeg vrij snel voorbij. Misschien omdat ze zich stortte op haar werk en nergens anders over probeerde na te denken. Als ze constant angstig zou blijven zou ze er aan onderdoor gaan.
Leroy was naar de gevangenis gebracht en ergens voelde dat wel erg raar, omdat het toch Rowan's zoon was. Maar het was wel een last van haar schouders. Hij was toch een flinke bedreiging voor hun geweest. Van Martin en zijn vriendjes leek ze ook minder te horen, en tot nu toe bleven het ook alleen nog maar dreigementen. Toch trokken de rillingen iedere keer over haar rug wanneer ze weer een berichtje ontving met een dreigement. Ook werden haar dingen opgedragen, zoals ervoor zorgen dat bepaalde verdachte mensen vrij gesproken zouden worden. Maar dat kon ze niet doen, dan zou ze haar werk op het spel zetten en dat was wel het laatste dat ze wilde. Ze had er hard voor moeten knokken om op deze plek te komen en ze zou het niet snel meer afstaan.
Katelynn negeerde de berichtjes gewoon en stuurde nooit wat terug, ze verwijderde de berichtjes alleen maar, bang dat ze het anders allemaal terug zou gaan lezen en dat ze daardoor wel van slag zou raken. Nu leek het alsof ze niet meer bestonden, als ze ze meteen verwijderde.
Het was alweer meer dan een week geleden dat een man tot twintig jaar gevangenisstraf veroordeeld was. Een man die zij vrij had moeten krijgen van Martin en zijn vriendjes. De eerste dagen na het proces was Katelynn vrij gespannen geweest en bang dat er iets zou gebeuren met haarzelf of de mensen waarom ze gaf. Maar er gebeurde werkelijk niets en momenteel was de angst weggevaagd en begon ze er steeds meer in te geloven, of nou ja, in te hopen dat alle dreigementen gewoon loos waren.
Toch bracht Rowan haar nog elke dag naar haar werk. Het voelde voor hem fijner, maar zij vond het eigenlijk ook wel fijn. Thuis voelde ze zich altijd wel redelijk veilig, vooral als Rowan ook thuis was. Nu voelde ze zich onderweg naar haar werk of iets ook wel veilig omdat ze niet alleen was. Op haar werk was ze wel vaak alleen, maar dat was binnen de rechtbank dus naar haar idee zat dat ook wel goed.
Op dit moment zat ze in haar kantoortje. Twee uur geleden had Rowan haar afgezet bij haar werk. Sindsdien was ze meteen aan de slag gegaan met lopende zaken en ander werk wat nog gedaan moest worden. Door alle gekkigheid van de afgelopen tijd liep ze een beetje achter qua werk, maar ze begon alweer steeds meer in de buurt te raken. Ze werkte dan ook keihard de afgelopen weken.
Terwijl ze door ging met typen op haar laptop, keek ze even op haar horloge. Het was nu vijf over tien. Over ruim een uur zou ze een bespreking hebben. Daarna had ze zichzelf beloofd om een vrije middag in te lassen. Dus als alles mee zat zou ze vandaag rond drie uur al klaar zijn met werken.

Rowan Rivers

Nadat hij Katelynn had afgezet op haar werk was hij weer naar huis gegaan. Hij had een stukje hardgelopen, wat getraind en daarna was hij toch maar richting het bureau gegaan. Hij zag het niet echt zitten om meteen weer volledig aan het werk te gaan, de band tussen hem en de hoofdinspecteur was ontzettend slecht na alles en hij was liever niet eens bij hem in de buurt, maar hij wilde toch wel iets te doen hebben. Hij keek regelmatig op zijn horloge en hij zuchtte zacht, daarna stuurde hij Katelynn een kort berichtje om te vragen hoe laat ze ongeveer klaar zou zijn. Hij liep door de gang heen om wat koffie te halen, in gedachten verzonken over alles.

Katelynn Camryn Leighton

De tijd tikte langzaam door en ze had eigenlijk niet zoveel concentratie meer. Daarom haalde ze een cappuccino en nam ze even kort pauze. Ze nam plaats op een bank die in de hal stond en begon daar rustig haar koffie op te drinken. Toen haar mobiel trilde verstijfde ze even, maar toen ze zag dat het Rowan was trok de spanning meteen alweer weg. Hij vroeg hoe laat ze ongeveer klaar zou zijn. Katelynn stuurde terug dat dat rond een uur of drie zou zijn, als alles meezat.
Na ongeveer een kwartiertje pauze gehouden te hebben liep ze weer naar het koffie apparaat om nog een koffie te halen voor tijdens het werken. Terwijl de koffie in het bekertje liep, hoorde ze rumoer en keek ze op richting de ingang van het gebouw. Ze pakte het volle bekertje, nam een slok en bleef kijken. Er klonk wat geschreeuw. Ach, dat kwam vaker voor, dat er weer iemand naar binnen wilde die er niet in mocht en werd tegen gehouden. Of andere gekken. Katelynn haalde haar schouders even op en neer en liep weg. Toen er echter schoten klonken van automatische wapens, liet ze het bekertje dampende koffie op de grond neervallen en dook ze automatisch in elkaar. Er klonk nog meer geschreeuw, gegil en glasgerinkel. Met grote ogen staarde ze naar de ingang en zag ze hoe een groep mannen met flinke wapens over de bewakingspoortjes klommen en alle bewakers om hen heen werkelijk doorzeefde met kogels.
Seconden lang stond ze daar, als aan de grond genageld, toe te kijken naar het bloedbad. Pas daarna besefte ze zich dat ze in levensgevaar was en moest maken dat ze wegkwam hier. Ze sprong op en rende de gangen door. Gelukkig kende ze hier de weg uit haar duimpje. Het alarm galmde door het gebouw. Ze werd opgejaagd door het geluid van kogels die zich in muren en deuren boorden. Haar hart klopte in haar keel en ze rende haar longen uit haar lijf.
Haar intuïtie zei haar niet naar haar eigen kantoortje te gaan. Ze rende er langs en opende verschillende deuren met haar pasje. Uiteindelijk eindigde ze in een lege rechtszaal. Ze sloot de deur achter zich en probeerde wat voorwerpen voor de deur te plaatsen. Plotseling klonk er een enorm harde knal, alsof er een bom af was gegaan. Ze voelde de grond onder haar voeten trillen en er vielen dingen van het plafond. Direct daarna begonnen ook de brand- en rookmelders te gillen.
Trillend op haar benen stond ze midden in de lege rechtszaal. Niemand zou haar hier vinden. Die kans was nihil. Het was een enorm groot gebouw. Maar dat wilde ze toch ook, dat ze haar niet zouden vinden? Toch zorgde de gedachten dat niemand wist waar ze was voor rillingen op haar rug. Ze haalde even diep adem en probeerde niet in blinde paniek te raken.

Rowan Rivers

Hij zat maar wat ongeduldig te wachten tot Katelynn klaar was en hij een goed reden had om weg te gaan, maar dat leek echt een eeuw te duren. Toen er opeens allemaal meldingen binnenkwam schrok hij op, omdat hij weer enorm in gedachten verzonken was. Zodra hij hoorde wat er aan de hand leek te zijn en waar dat was, raakte hij enorm in paniek. Hij probeerde zichzelf te kalmeren, zodat hij wel mee kon en misschien ook nuttig was. Hij was niet de enige, hij rende met een groepje agenten mee en eenmaal onderweg deed hij zijn best om zo kalm mogelijk te blijven, maar toen hij bij de rechtbank was, verdween dat gevoel. Een paar uur later zou hij hier naar toe gegaan zijn om Katelynn op te halen. Hij hoopte dat dat nu nog kon. Dat ze in orde was. Die kans was niet echt heel erg groot, maar hij wilde de hoop niet opgeven. Zodra hij het bloedbad zag, begon zijn hart harder te kloppen en merkte hij dat hij zijn aandacht er totaal niet bij had, maar hij moest scherp zijn. Er stond veel rook in het gebouw en hij moest ophouden dat hij niet in hoesten uitbarsten. Hij was eigenlijk maar met één ding bezig, Katelynn vinden. De rest interesseerde hem niets en hij wist dat het gevaarlijk was, maar hij kon er toch niets aan doen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef minutenlang staan. Starend naar de deuren. Er kwam rook onder vandaan en ze voelde de warmte toenemen. Argwanend keek ze richting het plafond, bang dat er iets op haar zou vallen. Uiteindelijk koos ze er toch voor om via een achterdeur deze rechtszaal te verlaten en verder het pand in te vluchten. Ze hoorde nogsteeds schoten en vroeg zich af wat het doel was van de daders. Waarom deden ze dit?
Ze rende een hoekje om en plotseling stond ze oog in oog met een gewapende man. Hij droeg een bivakmuts en hield zijn wapen voor zich uit. Even twijfelde ze of het geen agent was van de speciale eenheden, maar toen hij begon te schieten wist ze zeker dat dat niet het geval was. Katelynn spurtte weg en de man zette de achtervolging in. Uiteindelijk was zij in het voordeel omdat zij de weg hier goed wist. Ze schoot een klein gangetje in die ook beveiligd was door een pasjescontrole in de deur. Vlak voordat de man daar aankwam viel de deur in het slot. Katelynn hoorde de kogels tegen de deur aan knallen. Gelukkig waren het allemaal flink dikke deuren..
Ze rende een lange gang door en stopte pas met rennen in een klein kantoortje van een collega van haar. Hijgend leunde ze met haar handen op haar knieën. Haar gezicht betrok even toen er een pijnscheut door haar buik ging. Ze keek naar beneden en zag nu pas dat haar shirt doordrenkt was met bloed. Blijkbaar had de man haar toch geraakt toen ze tegenover hem had gestaan. En goed ook. Ze klemde haar kaken op elkaar en probeerde er niet te veel naar te kijken, ze werd er nu al duizelig en misselijk van.
Aan het eind van de gang hoorde ze opnieuw een keiharde klap. Een explosief. Instinctief liet ze zich op de grond neerzakken en probeerde haar hoofd te beschermen. Het volgende moment vloog de deur uit zijn scharnieren en klapte Katelynn keihard tegen de muur aan. Het werd direct pikzwart voor haar ogen.

Pas een paar uur later werd ze weer wakker. Ze was onwijs suf en hoorde een verschrikkelijke piep in haar oren. Overal om haar heen lag puin en ze kon zich niet verroeren. Er lag een zwaar voorwerp op haar linkerbeen. Het was pikdonker en er hing een dikke laag van stof en rook. Ze had moeite met ademhalen en besefte dat dit misschien wel haar dood zou worden. Het zou uren en misschien wel dagen duren voordat iedereen gevonden zou worden. En zoals ze zich voelde, had ze niet het idee dat ze het nog uren vol zou houden.
Met onwijs veel moeite trok ze haar shirt uit en knoopte die strak om de flink bloedende schotwond. Dat zou haar misschien nog iets meer tijd geven.
Ze vroeg zich af of de weg naar dit kantoortje toe überhaupt nog begaanbaar was. En ergens was ze bang dat die hele gang niet eens meer bestond. Ze kreunde zachtjes en begon binnensmonds te smeken, al werd het steeds harder.
Het plafond leek nog steeds niet bepaald stevig en ze was doodsbang dat het in zou zakken. In het midden van het kantoortje was een gat in het plafond.
De temperatuur in de kleine ruimte begon aardig op te lopen en hoewel ze geen brand zag, wist ze dat het in de buurt moest zijn. Ze hoestte zachtjes en sloot haar ogen, die al flink geïrriteerd waren.

Blijkbaar was ze weer even weggezakt want ze schrok wakker toen ze gestommel hoorde. Ze had even de tijd nodig om weer echt goed bij zinnen te zijn en besefte dat er iemand rondliep in de ruimte boven dit kantoortje. Ze zag zelfs af en toe door het gat in het plafond een zaklamp schijnen.
"Help.." klonk haar stem zacht en zwakjes. Ze balde haar vuisten en kneep ze samen. "Help..!" wist ze nu wat luider uit te brengen. Eerst leek ze niet gehoord te worden en begon ze opnieuw de moed een beetje te verliezen, maar op een gegeven moment zag ze hoe de lichtbundel van de zaklamp naar beneden scheen.
"Volgens mij is daar iemand!" hoorde ze een persoon roepen.

Rowan Rivers

Het was nu al zo lang aan de gang, er waren meer doden mensen dan levende mensen uit het gebouw gehaald, maar nog geen Katelynn. De kans dat ze hier nog levend uit kwam,werd steeds kleiner en dat begon heel erg goed tot hem door te dringen. Straks was hij helemaal alleen. Dan had hij echt niets meer. Hij had het gevoel dat hij op instorten stond, het was een heel sterk en wanhopig gevoel. Hij voelde zich zo enorm radeloos, in elke situatie tot nu toe. Er was nooit iets dat hij kon doen. Hij kon nooit echt helpen. het enige wat hij deed was zijn omgeving ongeluk geven en het was bijna zo ver dat hij dacht dat hij er maar beter niet meer kon zijn, of helemaal alleen. Hij stond op het punt om het gebouw uit te gaan, het was ook nog eens hartstikke gevaarlijk en hij had de hoop eigenlijk ook al helemaal opgegeven, er leek echt niemand meer in leven te zijn. Net toen hij zich omdraaide hoorde hij zijn naam, maar hij kon niet zien wie er riep. Daarna hoorde hij nog meer geroep, blijkbaar was er iemand. Hij kwam dichterbij, maar er was echt bijna geen hand voor ogen te zien. 'Katelynn?' Riep hij, zijn stem trilde lichtjes, al was dat ook van de inspanning. Hij scheen rond met zijn zaklamp, maar nog zag hij niks. Het was ook niet zo makkelijk om door het gat in de ruimte te kijken, al was het duidelijk dat er iemand moest zijn, volgens de man naast hem.

Katelynn Camryn Leighton

Haar hoofd bonkte en ze hoestte zachtjes. Zelfs dat leek haar ontzettend veel energie te kosten en zorgde voor flinke steken in haar lichaam.
Ze probeerde bij bewustzijn te blijven. Dit was haar laatste hoop. Met waterige ogen keek ze richting het gat in het plafond. Ze hoorde mensen praten en zag opnieuw het licht van zaklampen.
"Help..!" klonk haar stem weer schor, maar toch redelijk luid. Ze hoorde de stem van Rowan en daardoor maakte haar hart een sprongetje.
"Rowan!" riep ze nu, al werd haar stem gesmoord door de dikke rook. Eventjes spartelde ze wat om haar been los te krijgen maar het lukte in geen mogelijkheid. Nu er hulp enorm dichtbij leek te zijn sloeg de paniek weer toe. Haar ademhaling versnelde en ze kreunde zachtjes.

Rowan Rivers

Toen hij ergens vaag zijn naam leek te horen besloot hij dat hij naar beneden moest. Hij keek even hoe hij dat het beste kon doen, maar echt tijd om goed te kijken had hij niet. Hij liet zich door het gat heen zakken en kwam daarna met een klap op de grond neer, maar meteen kwam hij overeind. Hij keek met samengeknepen ogen rond en toen zag hij haar zitten. Meteen schoot hij op haar af en keek hij hoe erg ze er aan toe was, maar het was amper te zien. Ze leefde nog, nu moest ze hier alleen zo snel mogelijk weg en hij zag niet echt in hoe hij dat moest doen. Hij kon haar niet echt omhoog tillen, maar op een andere manier deze ruimte uit zou ook niet zo makkelijk zijn. Daarna viel zijn blik op haar been en ademde hij moeizaam in. Dit ging heel lastig worden.

Katelynn Camryn Leighton

Haar lichaam trilde, waarschijnlijk door het vele bloedverlies en de shock. Ze deed haar best om haar ademhaling onder controle te houden, ze wist immers dat als haar hart tekeer ging, ze alleen maar in een sneller tempo bloed verloor.
Ze sloot haar ogen weer even, maar opende die weer toen ze gestommel hoorde en een klap. Er was iemand door het gat naar beneden gesprongen. Met samengespleten, geïrriteerde ogen keek ze richting de schim die naar haar toe kwam. Ze deed weer een tevergeefse poging om haar been onder het puin vandaan te trekken maar er zat werkelijk geen beweging in.
"Rowan..?" vroeg ze zachtjes. Ze kon niet goed zien of hij het was.

Rowan Rivers

Hij probeerde rustig adem te halen en een oplossing te verzinnen, maar hij kon echt bijna niet nadenken, het lukte hem gewoon niet en daardoor frustreerde het hem nog veel meer. Hij keek op toen hij weer zijn naam hoorde. 'Ik ben het, ik ben bij je...' zei hij zo rustig mogelijk tegen haar. Daarna bewoog hij zich naar haar been. Hij pakte brokken puin vast en hij deed zijn best om het omhoog te duwen, om flink wat kracht te zetten en hij voelde zijn spieren trillen door de enorme inspanning. Hij deed zijn best om er zo veel mogelijk beweging in te krijgen, maar dat was enorm lastig.