Medieval Times

Koningin Fay Lahero

"Ja, samen komen we er inderdaad meestal wel uit." Knikte ze nu wat bedenkelijk. Hij vroeg haar om naar hun slaapkamer te gaan, het was laat en dan waren ze nog eventjes samen.
"Heel graag, dankjewel, Stephen, ik vind dit echt heel erg fijn en ik hoop dat het niet te erg voor jou is zo." Zei ze hem nu zachtjes en ze keek hem even aan. Daarna kwam ze overeind vanuit haar stoel en pakte zacht zijn hand vast.


Elvira Solore

Vroeg in de ochtend ontwaakte ze weer, ze had een bonkende hoofdpijn en haar keel voelde als schuurpapier. Ze voelde ook dat haar mond kurkdroog was, ze had behoefde aan water. Ze wreef even in haar ogen en keek wat om zich heen. Ze zag er ook gewoon ziek uit, haar ogen wat rood en haar gezicht was ontzettend bleek, ze was ook wat futloos.... ze had natuurlijk nog een hele tijd in dat koude water gezeten.

Koning Stephen Lahero

Hij was blij dat ze er hetzelfde over dacht, want dat zorgde ervoor dat hij er iets meer vertrouwen in kreeg. Ze hoopte dat het voor hem niet te erg was, hij schudde direct zijn hoofd. 'Nee, dat valt gelukkig wel mee. Ik kan het wel hebben, ik vind het soms alleen wat lastig,' zei hij eerlijk. Ze dachten hier gewoon anders over. Hij begreep haar wel, hij zat gewoon anders in elkaar. Ze pakte zijn hand vast en hij kneep er zachtjes in, daarna liep hij met haar naar hun slaapkamer toe.

Nathan Gerono

Hij was echt de hele nacht wakker geweest, hij had over van alles nagedacht en goed op Elvira gelet, hij zag het dus ook meteen toen ze wakker werd. Ze zag er niet echt goed uit, maar dat had hij ook al wel verwacht. 'Gaat het?' vroeg hij zachtjes aan haar. 'Kan ik iets voor je doen?' was meteen zijn volgende vraag, hij wilde graag iets voor haar betekenen.

Koningin Fay Lahero

Het viel wel mee, hij kon het wel hebben, soms was het alleen wat lastig.
'Mag ik dan vannacht ook dicht tegen je aankruipen?" Vroeg ze hem nu met een glimlach. Hij kneep zachtjes in haar hand en niet veel later stonden ze in hun slaapkamer.
"Je bent echt lief, ik ben zo blij dat mijn angsten allemaal niet zijn uitgekomen, dat het goed ging, het geeft gewoon wat meer vertrouwen om het de volgende keer wat makkelijker te zeggen allemaal." Zei ze eerlijk tegen hem.


Elvira Solore

Ze keek wat afwezig naar Nathan toen ze hem hoorde. Hij vroeg of het ging, kwam wat laat bij haar aan en hij wilde wat voor haar doen.
Haar lippen weken van elkaar om te praten, maar er kwam niets uit haar keel. Ze smakte even wat met haar lippen. Ze had zo'n dorst... Een paar keer achter elkaar vormde ze met haar lippen het woord: "water".

Koning Stephen Lahero

Hij grijnsde een beetje door haar vraag. 'Natuurlijk mag dat,' zei hij tegen haar. Hij sloot de deur achter hun en daarna maakte hij het vuur aan. Hij had nog niet zo veel zin om meteen te gaan slapen, hij had liever nog even wat gezelligheid met Fay samen, bij het vuur. Waarschijnlijk zag ze dat zelf ook wel zitten. 'Wil je iets drinken?' vroeg hij, hij schonk voor zichzelf een glas wijn in.

Nathan Gerono

Hij pakte meteen water voor haar en hij gaf het voorzichtig aan, zijn blik werd wat bezorgder. Het ging duidelijk niet goed en dat zorgde er gewoon voor dat hij zich nog meer zorgen ging maken. Hij zag haar liever vrolijk en gezond, dit was hij niet gewend en hij wist ook niet goed hoe hij hier mee om moest gaan.

Koningin Fay Lahero

Het mocht van hem en daardoor leek ze haast net een blij kind. Ze vond dat altijd zo prettig... Stephen maakte het vuur aan en ze hielp hem eventjes een klein beetje met haar kracht, daarna ging ze op de grond tussen de kussens zitten. Hij vroeg of ze ook wat wilde drinken.
"Nee, ik heb niet zo'n dorst." Zei ze zachtjes. "Nathan en ik hebben net Elvira nog gered..." Mompelde ze nu.


Elvira Solore

Het water werd haar voorzichtig aangegeven en ze nam er kleine slokjes van, daarna ging het weer wat beter, ze kroop weer in het bed en kroop stevig in de dekens.
"Niet bang zijn, ik ben gewoon ziek, dat hebben mensen wel eens vaker." Ze bedoelde het alleen maar een beetje plagend tegen Nathan. Ze pakte zijn hand en trok die wat naar zich toe, ze legde hem tegen haar wang, haar gezicht gloeide, ook al was ze bleek en had ze het koud. ze sloot haar ogen weer even.

Koning Stephen Lahero

Ze zei dat ze geen dorst had, hij vond het prima, het hoefde ook niet. Hij ging naast haar zitten en ze vertelde hem dat Nathan en zij Elvira nog gered hadden. 'Gered? Wat was er gebeurd dan?' vroeg hij direct. Hij wist van niets en dit liet hem best wel schrikken, blijkbaar was het nogal ernstig.

Nathan Gerono

Ze kroop weer onder de dekens en ze zei dat hij niet bang moest zijn, ze was gewoon ziek, dat hadden mensen wel vaker. 'Ik heb er niet zo veel ervaring mee,' zei hij plagend tegen haar. Zijn hand werd gepakt en hij voelde de warmte. Ze was dus echt ziek. Hij sloeg zijn armen weer om haar heen. 'Wil je nog wat slapen?' vroeg hij zachtjes.

Koningin Fay Lahero

"Elvira was neergestoken... in bad, met de bedoeling dat ze dood zou gaan. Ze ging ook elke keer bijna kopje onder, ze was eigenlijk al dood. Nathan heeft haar beademd en ik heb haar wond genezen." Vertelde Fay zachtjes aan Stephen. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan.
"Het gaat nu wel weer redelijk met haar." Legde Fay uit.


Elvira Solore

Hij had niet zoveel ervaring met zieke mensen. Hij sloeg zijn armen weer om haar heen en ze kroop weer dicht tegen hem aan. Hij vroeg of ze nog wat wilde gaan slapen, ze knikte een klein beetje en daarna vielen haar ogen alweer dicht.

Zarina
Ze had zich na een tijdje neergelegd en was ook in slaap gevallen. Ondanks dat alles nieuw, en daardoor redelijk spannend, is voor haar, kon ze wel gemakkelijk in slaap vallen. In de ochtend werd ze weer wakker, maar bleef liggen. Ze keek even kort de kamer rond, voordat ze haar kop weer tussen haar voorpoten legde en even tevreden zuchtte.
Ze maakte twee kleine smakbewegingen en had even een paar secondes nodig om te herinneren waar ze gisteren het water had gevonden. Daarna stond ze toch op en liep op haar gemakje naar de waterbak toe om wat te drinken.

Koning Stephen Lahero

Ze vertelde wat er gebeurd was en eigenlijk begreep hij er nog niets van. 'Waarom? Wat heeft ze gedaan?' Vroeg hij. Ze zouden haar toch echt niet voor niets iets aandoen, er moest een reden achter zitten en die wilde hij heel erg graag weten, want dit was gewoon apart. 'Is het in het kasteel gebeurd?' Was zijn volgende vraag, iets bezorgd. Waarschijnlijk dus wel, als ze in bad had gelegen. Hij wilde het zeker weten, want hier was hij niet blij mee. 

Koningin Fay Lahero

Stephen wilde weten wat erg gebeurd was, waarom Elvira. "Oh shit... ik ben het je helemaal vergeten te vertellen... Nathan zei het mij ook best wel laat. Hij en Elvira worden gezocht door de huurlingen en ze zijn hier om hun twee te vermoorden... ze zouden niet in de buurt van het kasteel komen, maar dat is dus wel gebeurt..." vertelde ze zacht aan Stephen. "Ik ben het echt compleet vergeten. Sorry..." verontschuldigde ze zich nog

Koning Stephen Lahero

Door wat ze vertelde staarde hij haar even aan. 'Dit meen je niet...' Gromde hij. Hij werd hier zo verschrikkelijk kwaad van. Die Nathan moest op gaan passen. Hij wilde niet kwaad worden op Fay, want hij was niet boos op haar, maar Nathan moest echt heel erg op gaan passen. 'Ik kan het gewoon niet geloven, het is alsof hij zo graag weg gestuurd wilt worden... Echt niet normaal.....' Zei hij kwaad. 

Koningin Fay Lahero

Stephen begon te grommen en ze keek naar de grond. Hij kon het niet geloven, het was alsof Nathan graag weg gestuurd wilde worden, het was niet normaal. Hij was echt kwaad.
"Het spijt me echt... ik wilde het meteen vertellen, maar het liep allemaal niet zo goed. Elvira had mannetjes die de gasten in de gaten hield en toen ze die verslagen hadden, hebben ze er niet meer over nagedacht dat er nog eentje rond zou lopen... waarschijnlijk was dit de laatste." Vertelde ze aan Stephen.

Koning Stephen Lahero

'Het hoeft jou niet te spijten, hij doet dit verkeerd. Hij maakt deze fouten en ik ben er niet blij mee. Hoe kan ik nou rustig weg gaan? Ik geloof niet dat het de laatste is. Het is nooit de laatste. Hij had het moeten vertellen. Niet alleen aan jou, hij had het meteen moeten melden, hij wist dit hoe dan ook heel erg ver van te voren. Ik heb je toch gezegd dat hij niet te vertrouwen is?' vroeg hij haar nu. Hij kon er niets aan doen, dit maakte hem echt kwaad. Nathan leek dat talent te hebben.

Koningin Fay Lahero

Het hoefde haar niet te spijten, Nathan deed dit verkeerd, hij maakte deze fouten en volgens Stephen was het nooit de laatste. Nathan had het hem moeten vertellen en hij was niet te vertrouwen.
"Stephen... alsjeblieft, hij is te vertrouwen, dat weet ik zeker... hij bedoelt dit niet verkeerd, hij dacht het allemaal zelf op te kunnen lossen, maar dat lukt hem niet, hij wilt jou de tijd besparen en de moeite. Doe alsjeblieft niet zo boos, dit is onze laatste avond samen, alsjeblieft... ik regel het wel, Stephen, ik zal ervoor zorgen dat het kasteel uitgekamd wordt en dat alle rotten appels in de cel worden gegooid, dan mag jij daarna uitzoeken wat je met ze gaat doen, oké?" Wilde ze van hem weten.

Koning Stephen Lahero

Hij baalde hier verschrikkelijk van, maar hij wilde ook deze avond niet verpesten en hij kon Nathan nu waarschijnlijk beter met rust laten, anders zou het hoe dan ook fout gaan. 'Oké,' gaf hij dus maar toe, al vond hij het vreselijk. Hij sloeg zijn arm weer om haar heen en hij sloot zijn ogen kort, hij wist zichzelf wel weer wat te kalmeren. Nathan moest alleen heel erg op gaan passen.

Koningin Fay Lahero

"Dankjewel." Zei ze zacht en lief tegen hem toen hij toegaf. Ze drukte een kus op zijn wang en leunde tegen hem aan.
"Dan heb ik tenminste ook wat te doen wanneer je weg bent, eigenlijk vind ik het wel leuk... boeven opsporen." Plaagde ze lichtelijk. "En ja, ik zal hartstikke voorzichtig doen, je kent me toch en ik zal je ook op de hoogte houden." Glimlachte ze hem nu toe.

Koning Stephen Lahero

'Hm, ik wil gewoon dat het rustig is, ik wil mij geen zorgen moeten maken om wat er hier gebeurt... met jou. Hoe weet ik nou dat jij veilig bent? Dat Chayenne en Faith veilig zijn? Ik heb geen idee, ik zit hartstikke ver weg en ik moet het hebben van een brief die waarschijnlijk veel later aan komt,' mompelde hij. 'Maar laten we er maar over ophouden, dit maakt mij humeur niet echt veel beter. '

Koningin Fay Lahero

"Je voelt het, Stephen, je voelt het in je hart, aan de ring... nog voor dat het echt gevaarlijk wordt, zal jij het aanvoelen, vertrouw op dat gevoel, Stephen... Vertrouw op je hart." Vertelde ze hem zacht. "Eer dat die brief bij jou is, ben jij alweer hier, dat weet ik zeker." Glimlachte ze hem toe. Ze moesten erover ophouden want dit maakte zijn humeur echt niet zo heel veel beter. Ze glimlachte hierdoor en drukte een kusje op zijn wang.
"Ik vind het zo fijn om bij je te zijn..." Mompelde ze nu zachtjes tegen hem.

Koning Stephen Lahero

Ze stelde hem wel iets gerust, maar toch vond hij het echt niet leuk. Vooral omdat blijkbaar iedereen hier van wist, behalve hij. Daar baalde hij gewoon nogal van. Meer dan hij toe wilde geven. Ze zei dat ze het fijn vond om bij hem te zijn en hij kreeg een kusje op zijn wang. 'Ik vind het ook heel erg fijn,' zei hij zacht. Hij streek langs haar gezicht en daarna pakte hij haar kin vast en zoende hij haar kort. Hij zou haar echt gaan missen.

Koningin Fay Lahero

Hij vond het ook heel erg fijn, daardoor glimlachte ze liefdevol naar hem, hij streek even langs haar gezicht en pakte daarna haar kin om haar kort te zoenen. Ze zoende zachtjes en lief met hem mee en keek hem daarna weer even aan met een glimlach. Ze voelde zich echt fijn zo, het ging nu een stuk beter en ze begrepen elkaar zo tenminste.
"Ga je me een beetje missen, straks?" Vroeg ze nu ook met een plagende ondertoon in haar stem.

Koning Stephen Lahero

'Ik ga je verschrikkelijk missen,' gaf hij toe. Hij ademde diep in, hij vond het echt lastig. Het werd alleen maar meer omdat hij nu tijd met haar doorbracht. Dat maakte het zo moeilijk. Het kwam wel goed, dat wist hij zeker. Hij zou een tijd weg zijn, maar hij was nu ook weer een tijd thuis geweest, hij moest hier gewoon mee om leren gaan. Het zou vast meer wennen. 'Ga jij mij missen?' plaagde hij haar een beetje.

Koningin Fay Lahero

Hij gaf aan dat hij haar verschrikkelijk ging missen. Ze zag hem diep inademen en ze streelde even zacht over zijn wang. "Sorry, vind je het wel fijn om het zo te bespreken? Ik wil wel dat je je op je gemak erbij voelt en dat je het allemaal aankan, dat het niet teveel voor je word." Zei ze zacht tegen hem. Hij vroeg of zij hem ging missen.
"Heel erg veel." Zei ze hem met een glimlach terug, daarna staarde ze eventjes in het vuur en leunde tegen Stephen aan.

Koning Stephen Lahero

'Ik weet niet of ik het echt fijn vind, maar ik overleef het wel en ik weet dat het jou goed doet, dat vind ik erg belangrijk,' zei hij zacht. Hij kon het wel aan, maar hij vond het wel heel erg moeilijk. Ze ging hem heel erg missen en ze leunde wat tegen hem aan, hij hield zijn arm stevig om haar heen. 'Ik weet niet hoe lang ik weg zal zijn. Ik ben bang dat het wel even zal duren,' zei hij zacht.

Koningin Fay Lahero

Hij wist niet of hij het echt heel erg fijn vond, maar hij overleefde het wel en hij wist dat het haar goed deed, dat vond hij heel erg belangrijk. Ze glimlachte hierdoor naar hem. "Dat is lief... " Zei ze zachtjes tegen hem. "We vinden wel een middenweg, toch?" Vroeg ze aan hem.
Hij wist niet hoe lang hij weg zou zijn, hij was bang dat het wel even zou duren, ze knikte hierdoor eventjes. "Rysha moet bijna bevallen zeker... ik denk dat je zeker tot dan moet blijven." Zei ze zacht tegen hem. Ze vond het jammer, maar ze wist dat het nodig was.

Koning Stephen Lahero

'Ja, ik denk het wel... Daar wil ik ook eigenlijk wel bij zijn...' Zei hij zacht. Waarschijnlijk zou het heel moeilijk worden om weg te moeten gaan als het kind er was. Hij zou ze achter moeten laten, juist op het moment dat je graag in de buurt wilde zijn, maar hij wilde ook niet te lang weg blijven van huis. Dit was echt heel erg lastig. Hij dacht dat hij dan wel een poosje weg zou zijn en dat vond hij vreselijk voor zijn gezin en vooral voor Fay.