Medieval Times

Elvira Solore

Net toen ze het op wilde geven, hoorde ze Nathan, ze keek wat wazig naar hem op, helemaal niet echt beseffend meer hoe het ging. Daarna ging hij weg, ze keek hem traag en niet begrijpend na. Ze zakte steeds verder onderuit nu, elke keer kopje onder, ze vocht voor haar leven, dit kon niet haar dood worden, dat was te triest voor woorden, ze hapte elke keer naar adem en spartelde.


Koningin Fay Lahero

In gedachten over wat ze moest zeggen tegen Stephen liep ze mompelend door de gangen heen naar zijn werkkamer, tot ineens haar naam werd geroepen, Ze keek gealarmeerd achterom, het was Nathan. Er was iets aan de hand, het kon niet anders. Ze rende naar hem toe en keek hem bezorgd aan.

Nathan Gerono

Fay kwam naar hem toe en hij trok haar mee, eenmaal bij Elvira sloeg hij zijn armen om haar heen zodat ze niet in het water zakte en zou verdrinken. Hij sprak geen woord tegen Fay, ze zou zelf wel begrijpen wat er gebeurd was en dat hij hulp nodig had, hij zou haar nooit kunnen genezen. Hij wist niet eens of hij dat kon. Waarschijnlijk niet, hij had het nooit gekund, maar Fay kon vast iets doen. Dat moest wel.

Koningin Fay Lahero

Ze werd door Nathan meegesleurd en ze keek geschokt naar Elvira, het duurde even een paar seconden voor ze kon reageren.
"Haal haar uit het water." Zei ze tegen Nathan, ze legde een handdoek op de grond neer, daar moest ze op worden gelegd, daarna hielp ze Nathan en trok ze Elvira het water uit. Ze hoestte zachtjes wat water op en daarna was het stil... Ze bewoog niet meer.
"Beadem haar." Ze had niet eens door dat ze Nathan commandeerde, dit moest gewoon goed en snel gebeuren. Ze maakte de wond zo goed als ze kon droog en begon de wond daarna voorzichtig te genezen.

Nathan Gerono

Hij deed precies wat ze vroeg, maar door wat ze daarna zei staarde hij haar even wat aan. Het duurde een seconde voor hij zich over Elvira heen boog en hij begon met beademen. Hij trilde zelfs een beetje, hij kon haar niet verliezen. Dan was hij weer helemaal alleen. Dat zou afschuwelijk zijn. Hij dacht terug aan de dood van zijn ouders en hij kneep zijn ogen dicht, hij wist dat hij hoop moest houden, maar dat was heel erg lastig nu.

Zarina
Ze zag de mensen naar haar kijken, en daarna kreeg ze een teken dat ze mee mocht. Ze stond dan ook gelijk op en volgde het tweetal dan ook. Ze hield een gepaste afstand, niet te groot, niet te klein. Zo goed kende ze deze mensen ook nog lang niet, maar het waren de eerste die haar konden vertellen wat ze kon doen. Niemand anders had tot nu toe een opdracht gegeven, of aandacht. Tot nu.
Binnen in het kasteel ging er gelijk iets mis. Zarina kon het bloed gewoon ruiken. In plaats van er op af te gaan, wat haar instinct zou commanderen, hield ze gepaste afstand. Ze mocht niet in de weg lopen bij dit soort situaties was haar geleerd. Maar er was iets goed mis, dat was zeker. Ze begon lichtjes te trillen van de spanning, maar bleef op haar plek.

Koningin Fay Lahero

Ze had de wond van Elvira genezen en keek nu vertwijfeld naar haar, Nathan deed het goed, ze zou bij moeten komen... Toen ineens begon ze te hoesten, water verliet haar mond en Fay draaide haar voorzichtig wat op haar zij zodat al het water eruit kon. Elvira trilde helemaal en leek wat verward. Ze was er nog niet helemaal bij.
Fay keek Nathan eventjes aan en streek zacht over zijn rug. Elvira leefde weer en hij had dat gedaan. "Goed gedaan." Zei ze dan ook zacht tegen hem. Elvira ging wat overeind zitten, haar ademhaling klonk raspend en vermoeid, ze zag er ook vermoeid uit, even gleed haar blik naar de wond die compleet genezen was, daarna keek ze dankbaar naar Fay, die haar alleen maar toeknikte.
"Jullie redden het nu wel samen, toch? Vertroetel haar maar goed." Zei ze met een glimlach tegen Nathan en ze gaf hem even een knipoog.

Nathan Gerono

Opeens schoot ze overeind en hij staarde haar even wat aan, zijn blik vol opluchting. Hij voelde dat Fay over zijn rug streek en ze zei dat hij het goed gedaan had, al vond hij meer dat Fay het heel goed gedaan had, hij deed eigenlijk niets. Fay dacht dat ze het wel zouden redden en door wat ze daarna zei glimlachte hij zwakjes. 'Bedankt,' mompelde hij, duidelijk nog wat afwezig. Hij was zich kapot geschrokken. Hij sloeg zijn armen voorzichtig om Elvira heen en hij sloot zijn ogen.

Koningin Fay Lahero

"Geen dank." Zei ze zachtjes tegen Nathan. Daarna kwam ze langzaam overeind. Ze zag er niet uit, maar toch besloot ze gewoon naar Stephen te gaan, anders zou ze het uitstellen namelijk... Ze liep naar zijn werkkamer toe en klopte zachtjes aan op zijn deur. ze was er zenuwachtig voor en bang... bang voor al die dingen die ze aan Nathan had verteld... Ze sloot haar ogen even en haalde diep adem.


Elvira Solore

Ze voelde nu de armen van Nathan om haar heen en ze kroop bibberend tegen hem aan. Haar tanden klapperden helemaal en ze voelde zich zwak en ziek. "Onkruid vergaat niet, dat weet je toch..." Zei ze nu wat schor en hees tegen hem. Ze sloot haar ogen en kroop nog wat dichter tegen zijn lichaam aan.

Koning Stephen Lahero

Hij was weer aan het werk gegaan, hij wilde zo veel mogelijk gedaan hebben voor hij weg ging en nu hoefde hij ook niet echt na te denken over alles, dat was ook wel fijn. Opeens werd er op de deur geklopt en daardoor keek hij even op. 'Kom maar binnen,' zei hij, hij bleef wel doorgaan, hij zou vanzelf zien wie er binnen kwam. Er kwamen heel vaak allemaal mensen binnen, raadsmannen, maar ook andere mensen die iets wilden weten of te vertellen hadden. Hij was het wel gewend.

Nathan Gerono

Door wat ze zei glimlachte hij weer een beetje. 'Je bent geen onkruid, eerder een prachtige bloem,' mompelde hij plagend. Ze rilde helemaal en daardoor tilde hij haar voorzichtig op. Hij legde haar op het bed neer en zijn blik ging even naar de hond. Het dier was hun dus gevolgd. Hij zag dat Storm in de hoek zat, hij staarde wel naar haar, maar hij deed niets. Hij pakte de dekens en legde die over Elvira heen, daarna pakte hij haar hand weer vast. 'Wie was het?' vroeg hij nu, zijn stem klonk wat donker. Hij was wel ontzettend kwaad.

Koningin Fay Lahero

Ze kwam langzaam binnen toen ze zijn stem hoorde en ging tegenover hem zitten. "Ik wilde met je praten..." Zei ze heel erg zacht en ze beet even op haar lip. In haar ogen waren gemengde gevoelens te zien, ze was zo bang dat hij het hierdoor helemaal niet meer zag zitten.
"Heb je tijd?" Vroeg ze daarna nog aan hem.


Elvira Solore

Ze was geen onkruid, eerder een prachtige bloem, daardoor glimlachte ze zwakjes. Ze werd door hem opgetild en in bed neergelegd, hij legde de dekens over haar heen en pakte daarna haar hand vast. Ze nam daar geen genoegen mee, ze kroop weer tegen hem aan en legde haar hoofd op zijn borst. Hij vroeg wie het was.
"Iemand van vroeger, iemand waarvan ik dacht dat hij dood was en waarvan ik dacht dat hij me nooit pijn zou doen... Hij is veranderd." Fluisterde ze weer schor, haar stem viel af en toe een beetje weg. Ze hoestte even zachtjes en wat pijnlijk.
"Ik was gewoon even dood..." Klonk haar stem nu afwezig.

Koning Stephen Lahero

Het was Fay, dat had hij niet verwacht. Meestal kwam ze gewoon binnen, of hij zag haar in de avond pas weer. Hij kon in haar ogen zien dat er iets was en door wat ze zei wist hij het zeker. Ze beet op haar lip en vroeg daarna voorzichtig of hij tijd had. 'Natuurlijk,' zei hij zacht. 'Waar wil je het over hebben?' vroeg hij daarna. Hij legde het werk neer en schoof het aan de kant, dit was belangrijk, dat was duidelijk.

Nathan Gerono

Ze kroop weer tegen hem aan en hij voelde haar hoofd op zijn borst, hij streek zachtjes door haar haren heen. Ze vertelde dat het iemand van vroeger was, de manier waarop ze sprak zorgde ervoor dat hij even stil bleef. 'Heb je een relatie met hem gehad?' vroeg hij daarna. Hij probeerde niet al te kwaad te klinken, Elvira kon hier helemaal niets aan doen, maar hij had gewoon aardig wat last van wraak gevoelens en dat was moeilijk te negeren. 'Je leeft gelukkig weer,' mompelde hij zacht.

Zarina
De rust keerde terug, waardoor ze zelf ook wat meer ontspande en haar eigen trillen hield op. Ze besloot nu voorzichtig wat op onderzoek uit te gaan in de kamer en snuffelde aan alles waar maar aan te snuffelen viel. Ze hield de mensen, en ook Storm, tussendoor goed in de gaten, voor het geval dat ze ergens kwam wat niet mocht.

Koningin Fay Lahero

Hij zei zacht dat hij de tijd had en vroeg waar ze het over wilde hebben. Het werk werd aan de kant gelegd.
"Ik..." Ze schoot nu al vol met tranen. Ze was hier zo slecht in tegenover Stephen, Nathan kon ze alles vertellen, maar Stephen interpreteerde het altijd net anders dan ze bedoelde. Ze haalde haar hand door haar haren heen.
"Het doet me pijn, Stephen, de manier waarop je nu met me omgaat... zo afstandelijk, zo kil... alsof je eigenlijk al weg bent..." Haar stem trilde en ze veegde de tranen van haar wangen af.
"Zo kan ik het echt niet aan, ik verlies zo echt de hoop dat het goed komt." Sprak ze heel voorzichtig en vol schaamte uit.


Elvira Solore

Het voelde fijn dat hij door haar haren streek. Nathan wilde weten of ze een relatie met Joshua had gehad. "Nee... hij was mijn allerbeste vriend, mijn maatje... Net zoals jij en Fay." Mompelde ze. Ze beet zachtjes op haar lip en voelde heel erg goed hoe emotioneel dit haar maakte, hoe kwam het dat Joshua zo slecht over haar dacht, haar dit aan kon doen?
Nathan mompelde dat ze gelukkig weer leefde, ze glimlachte zwakjes. Ze stak voorzichtig haar hand omhoog en streek langs zijn wang. De nieuwe hond had ze helemaal niet in de gaten, ze merkte het dier totaal niet op.

Koning Stephen Lahero

Ze zei nog helemaal niets en hij zag nu al de tranen in haar ogen. Dat was geen goed teken. Het betekende dat ze iets heel ergs ging vertellen en dat vond hij niet echt leuk. Door wat ze zei werd zijn vermoeden bevestigd en hij wist in eerste instantie niet eens wat hij moest zeggen. 'Ik... hoe kan ik er voor zorgen dat het minder wordt?' vroeg hij heel zacht. 'Ik wil je geen pijn doen, ik weet gewoon totaal niet hoe ik hier mee om moet gaan...' fluisterde hij. Hij wist het echt niet, alles was ontzettend verwarrend en voor hem was die afstand juist fijn. Hij had het altijd fijn gevonden.

Nathan Gerono

Ze zei dat het haar allerbeste maatje was, net zoals hij en Fay. Hij kon zien hoe veel pijn het haar deed. 'Dat kan bijna niet, als hij dit flikt,' zei hij zacht. Hij streek langs haar wang en hij keek haar diep in haar ogen aan. 'Ik vind het heel erg voor je...' zei hij daarna. Hij kon zich voorstellen hoe veel pijn het deed. Hij keek even op toen hij gegrom hoorde, het was Storm, waarschijnlijk omdat de hond bewoog en door de kamer liep. 'Storm, kappen,' zei hij doordringend, waardoor hij opkeek en direct ophield.

Koningin Fay Lahero

Hij zei eerst helemaal niets, waardoor de tranen over haar wangen bleven lopen. Daarna vroeg hij aan haar hoe hij ervoor kon zorgen dat het minder werd. Hij wilde haar geen pijn doen, hij wist gewoon totaal niet hoe hij hiermee om moest gaan.
"Weet ik... ik weet ook dat je die afstand fijn vind en ik heb het echt geprobeerd, maar het maakt me echt gek, ik kan 's nachts niet meer slapen, ik ben bang dat je liever bij Rysha blijft, ik zie het dan gewoon niet meer zitten en het maakt me depressief..." Fluisterde ze hem toe en ze bleef verwoed haar tranen wegvegen.
"Ik zou gewoon willen dat je je laatste paar dagen hier met je gezin door zou brengen... dat je me hoop geeft en vertrouwen, zodat ik het uit kan houden als je daar bent, zodat ik weet dat alles goed komt, dat ik je weer zou zien en dat het dan allemaal goed is. Het spijt me als ik teveel van je vraag... het spijt me echt." Ze snikte nu zachtjes en legde haar hoofd in haar handen.



Elvira Solore

Het kon bijna niet volgens Nathan. "Je weet hoe ze zijn, die huurlingen, Nathan, je weet het... misschien hebben ze hem wel gehersenspoeld.. of haat hij me echt..." fluisterde ze, ze hoestte weer zacht. Hij zei daarna dat hij het heel erg voor haar vond, ze knikte alleen wat. Ze schrok een beetje op door wat er daarna gebeurde.
"Is er iets?" Vroeg ze nu, Storm zou nooit zomaar aanslaan.

Zarina
Ze keek naar Storm toen hij begon te grommen. Echter keek ze ook snel weer weg. Niet omdat gezegd werd te stoppen. Ze wilde ook niet gaan uitlokken door aan te staren. Ze was niet uit op ruzie. En ondanks dat ze misschien wat jonger en flexibeler is dan Storm, twijfelde ze er aan of ze kans maakte als het wel uit liep op ruzie.
Ze had alles van de kamer inmiddels al gezien en geroken, op de hoek na waar Storm lag. Ze besloot er nog niet meteen op af te lopen, maar eerst eens rustig te gaan zitten.

Koning Stephen Lahero

Opnieuw bleef hij stil, hij had tijd nodig om na te denken. 'Ik wil je heel graag dat gevoel geven. Ik zal altijd terugkomen, echt altijd. Voor jou, voor de kinderen, ik heb hier zo veel dat ik nooit achter zal willen laten en bovendien heeft het zuiden mij niet zo heel veel te bieden. Ik wil niet dat jij daar aan twijfelt, dat is echt niet nodig.' fluisterde hij. 'Ik hou zielsveel van je, maar je weet dat ik twijfel. Ik heb die afstand juist nodig omdat het mij pijn doet, omdat ik dan alvast kan wennen aan de eenzaamheid die ik voel als ik daar ben. Natuurlijk is Rysha daar, maar dat is maar één persoon. Hier zit iedereen waar ik om geef...' legde hij voorzichtig uit.

Nathan Gerono

'Ik weet het ook niet,' mompelde hij. Hij kon moeilijk hardop uitspreken dat hij die gast het liefste nog vandaag afmaakte. Waarschijnlijk wist ze wel hoe hij er over dacht. 'Ik zou je willen helpen, maar ik geloof niet dat er meer is dat ik kan doen... ik hoop dat ik nu een beetje je maatje ben... je beste vriend. Ik hoop dat je mij blind vertrouwd, ik zou nooit zoiets doen,' zei hij heel zacht. Hij kon niet zo goed met dit soort dingen omgaan. Hij keek weer even naar de nieuwe hond. 'Ja, we hebben er een huisdier bij, geloof ik...'

Koningin Fay Lahero

Hij begon te praten, hij zou altijd terugkomen, altijd, voor haar en voor zijn kinderen. Hij had hier zoveel dat hij nooit zou willen achterlaten. Het zuiden had hem niet zoveel te bieden, alleen Rysha was daar, verder was iedereen waar hij om gaf hier.
"En je moeder..." Fluisterde ze zachtjes. Hij hield zielsveel van haar, maar ze wist dat hij twijfelde, hij had die afstand nodig omdat het hem pijn deed, dan kon hij vast wennen aan de eenzaamheid.
"Ik begrijp het wel... maar echt Stephen, ik smeek het je, het liefste wat ik nu wil is je armen om me heen, en dat je me zacht vertelt dat het goed komt, daar snak ik zo erg naar, ik snak naar genegenheid, naar iemand die me vasthoudt en... en...troost me gewoon, alsjeblieft, alsjeblieft... hou me vast en zeg gewoon wat liefs... dat is alles wat ik nodig heb nu, alsjeblieft, Stephen" Ze was echt overstuur. Ze huilde nu echt en keek hem zelfs wat hulpeloos aan, haar blik was zo verdrietig, ze had het gewoon nodig, zijn sterke armen om haar heen die haar vertelden dat alles goed zou komen en dat ze niet bang hoefde te zijn.


Elvira Solore

hij zou haar willen helpen en zei dat hij hoopte dat hij nu een beetje haar maatje was, haar beste vriend en hij hoopte ook dat ze hem blind vertrouwde, hij zou zoiets nooit doen.
"Dat ben je ook... ik vertrouw je blind en ik wist ook dat jij degene was die me zou redden, je bent mijn alles, mijn held, mijn maatje, mijn liefde." Ze streelde zachtjes langs zijn wang terwijl ze deze betekenisvolle woorden zachtjes uitsprak. Nathan gaf aan dat ze er een nieuw huisdier bij hadden. "Echt?" Vroeg ze hem nu nog.

Koning Stephen Lahero

Hij had inderdaad ook zijn moeder daar, maar die had hij zijn hele leven moeten missen. Dat was toch anders. Hij hield wel van haar, maar zijn vader verpeste het nogal. Ze smeekte hem om haar vast te houden en hij kwam daardoor overeind en hij sloeg zijn armen om haar heen. Hij vond het heel erg moeilijk, hier in verschilde hij zo erg van Fay. Ze waren gewoon totaal anders in dit soort dingen, maar toch gaf hij haar wat ze nodig had. Hij hield haar heel stevig vast en hij streek over haar rug heen. 'Ik hou van je, Fay. Het komt echt wel goed, echt... ik zal je nooit alleen laten,' fluisterde hij.

Nathan Gerono

Door wat ze zei wist hij niet meer hoe hij reageerde, haar woorden waren zo oprecht en hij vond het nog steeds wat moeilijk. Ze streelde langs zijn wang en hij keek haar dankbaar en vol liefde aan. 'Ik schrok mij kapot. Echt... ik dacht dat je het niet zou halen,' zei hij zacht. Hij was echt heel erg geschrokken. Waarschijnlijk nog meer dan ze zich realiseerde. 'Ja, echt... alleen Storm vindt het nog niet zo leuk, geloof ik,' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht.

Koningin Fay Lahero

Hij kwam overeind en sloeg zijn armen om haar heen. Ze hield hem ook stevig vast en haar hoofd verstopte ze tegen hem aan. ze snikte nog zachtjes, maar doordat hij over haar rug heen streek, werd ze langzaam wel weer wat rustiger, wat minder overstuur. Hij hield van haar, het kwam echt goed, hij zou haar nooit alleen laten.
"D-dank je..." Fluisterde ze hem zachtjes toe. Ze hield hem echt heel erg stevig vast, zodat hij haar niet meer zomaar los kon laten.
'ik hou ook van jou... ik was zo bang voor dit gesprek..." Bekende ze nu zacht. Ze sloot haar ogen even om haar rust nog meer op te zoeken.


Elvira Solore

Nathan zei niets meer, ze zag alleen zijn dankbare en liefdevolle blik. Hij zei nu dat hij zich kapot was geschrokken, hij dacht dat ze het niet zou halen. "Zolang jij er voor me bent, zal ik altijd blijven vechten." vertelde ze aan hem terug. Ze hadden echt een nieuw huisdier, alleen Storm vond het nog niet zo leuk.
"Oude brombeer." Sprak ze met een lichte glimlach. "Ik ben moe..." Mompelde ze nu zacht.

Koning Stephen Lahero

Hij vond het fijn dat het werkte, dat hij het wel goed deed, ondanks dat het voor hem niet zo goed voelde. Niet omdat hij dit niet wilde, gewoon omdat het tegen zijn eigen gevoel in ging. Dat maakte het lastig. Hij glimlachte een beetje door wat ze zei. 'Je was bang dat ik je niet zou begrijpen,' concludeerde hij. 'Dat kan ik mij voorstellen, ik vind het ook lastig. Maar dat moet jou niet tegenhouden, ik heb liever dat jij altijd vertelt wat jou dwarszit...' zei hij daarna.

Nathan Gerono

Door wat ze zei glimlachte hij. 'Daar ben ik blij mee,' zei hij zacht. Ze vertelde hem dat ze moe was. 'Je mag slapen hoor, geen enkel probleem. Ik zal je wel beschermen,' zei hij plagend. Hij zoende haar even zachtjes en daarna kroop hij zelf ook wat dichter tegen haar aan. 'Het is goed als je wat rust neemt, heel goed. Ga maar slapen en slaap morgen lekker uit..'

Koningin Fay Lahero

Hij concludeerde al dat ze bang was dat hij het niet zou begrijpen. Hij kon het zich voorstellen, hij vond het ook lastig, maar dat hoefde haar niet tegen te houden, hij had liever dat ze altijd vertelde wat haar dwars zit.
"Maar je kan er niets aan doen... want jouw gevoel zegt juist hele andere dingen..." Mompelde ze nu zachtjes tegen hem. Daarom vond ze eigenlijk dat het vrij weinig uitmaakte dat hij het nu wel of niet wist.
"Ik was bang dat je weg zou lopen..." Fluisterde ze hem nu toe. Ze voelde zich echt heel erg veel beter nu. Het hielp haar zo goed...


Elvira Solore

Ze mocht gaan slapen van Nathan, hij beschermde haar wel, zijn stem klonk wat plagend. 'Zolang je het maar meent..." Fluisterde ze. Hij zoendeh aar zacht en kroop dichter tegen haar aan. Ze ging lekker liggen en luisterde nog heel even naar hem.
"Blijf je hier tot ik wakker ben?" Vroeg ze hem nu zacht en ze keek hem nog heel eventjes aan. Ze was dan wel niet snel bang te krijgen, maar ze vond het toch fijn om Nathan bij zich te hebben, ook als ze wakker werd.

Koning Stephen Lahero

'Maar dan nog weet ik wel heel erg graag wat er in jou omgaat. Anders zal ik jouw gedrag niet begrijpen...' zei hij zacht. 'Ik weet dat jij van mij ook graag wilt dat ik eerlijk vertel wat ik voel en daar doe ik mijn best voor, zelfs als ik weet dat jij er misschien wel niets mee kan. Als je mij dit niet verteld had, had ik geen idee gehad wat je van mij verwachtte...' zei hij zacht. 'Ik heb echt liever dat jij het gewoon zegt...' zei hij daarna, hij drukte zacht zijn lippen op haar wang.

Nathan Gerono

'Natuurlijk meen ik het, altijd,' fluisterde hij. Ze wilde dat hij hier bleef tot ze wakker was, hij knikte even. 'Ja, ik zal hier zijn tot je wakker bent,' zei hij daarna. 'Ga maar lekker slapen,' fluisterde hij. Hij zoende haar nog heel kort, daarna legde hij zijn hoofd op het kussen neer en staarde hij alleen nog maar naar haar. Wat er gebeurd was had hem wel zekerder gemaakt van zijn gevoel. Hij hield echt heel erg veel van haar, hij wilde haar niet kwijt.

Koningin Fay Lahero

Ze luisterde naar Stephen, hij wilde gewoon heel erg graag weten wat er in haar omging, anders zou hij nooit haar gedrag gaan begrijpen. Hij wist dat ze van hem ook graag wilde dat hij eerlijk alles vertelde en daar deed hij ook zijn best voor, zelfs als hij wist dat ze er niets mee kon. Als ze dit niet vertelt had, had hij geen idee gehad wat ze van hem verwacht had. Ze moest het dus gewoon zeggen.
"Ik snap het wel, ik zal het voortaan proberen, maar ik vind het zo lastig, ik wil je niet teleurstellen, echt niet." Zei ze hem nu. Ze voelde zijn lippen zacht op haar wang en ze glimlachte nu weer eventjes voor het eerst weer.


Elvira Solore

Hij bleef tot ze weer wakker werd, ze werd nog even gezoend en daarna vielen haar vermoeide ogen dicht en sliep ze nog geen minuut later. Ze sliep wel wat onrustig en hoestte veel tussendoor, haar keel deed echt zeer. Ze zweette ook heel erg, ze voelde zich echt ziek en bleef heel erg onrustig, maar ze sliep wel, de hele tijd...

Koning Stephen Lahero

'Ik begrijp echt wel dat het lastig is en dat jij mij vooral geen pijn wilt doen...' zei hij zacht. 'Maar samen komen wij er meestal wel uit,' zei hij daarna. Hij hoopte gewoon dat het bleef, dat ze alles wel op zouden lossen als ze het bespraken, ondanks al zijn twijfels. Het was duidelijk dat Fay die ook had, al was het op een andere manier. 'Nou, zullen wij maar naar onze slaapkamer gaan? Het is laat zat en dan zijn wij nog even samen...' stelde hij voor.

Nathan Gerono

Ze sliep, maar het was duidelijk dat ze echt ziek was. Haar lichaam had waarschijnlijk nogal wat energie gebruikt, dus hij vond het niet heel gek. Het zorgde er alleen wel voor dat hij geen oog dicht had. Hij dacht constant aan wat hij die gast aan ging doen als hij hem te pakken kreeg en hij was toch wat ongerust over Elvira, dus bleef hij maar gewoon wakker. Vroeger deed hij dat wel vaker, het was niet echt een probleem.