De Middeleeuwen

Koningin Elissa Beaufort

Hij geloofde wel dat ze hem streng in de gaten zou houden en daardoor lachte ze weer naar hem, hij voegde eraan toe dat ze het wel mocht. Ze deed het ook echt uit liefde. "Ik vind het ook echt fijn om te doen." Gaf ze eerlijk aan. Ze was echt gek op hem en ze wilde echt dat het goed met hem ging.
Wanneer ze aangaf dat andere mannen niet zo mooi van binnen waren als hij, vertelde hij haar dat hij het nog steeds lastig vond om te geloven dat hij zo bijzonder was. Ze glimlachte daardoor naar hem en pakte zijn hand zachtjes vast. Ze streek met haar vingers over de rug van zijn hand heen terwijl ze verder naar hem luisterde en ze bloosde lichtelijk weer. Zelf vond ze niet dat ze letterlijk iedereen kon krijgen. "Voor mij voelt het ook nog steeds apart dat je het wel wilt proberen met mij... ondanks alles wat ik je vertelt heb, ondanks de gevaren, ondanks deze komende dreiging waarvoor ik diep van binnen heel bang ben." Fluisterde ze tegen hem. Ze had hem eigenlijk al heel snel in vertrouwen genomen en hem veel laten zien en laten weten en toch schrok hem dat niet af. Hij wilde haar juist helpen, er voor haar zijn. "Dat is een van de dingen waarom je zo bijzonder bent." Fluisterde ze lief tegen hem.
Nadat ze het raam had geopend en weer bij hem kwam zitten, gaf hij aan dat hij het fijn zou vinden als ze bij zijn paarden ging kijken. "Natuurlijk, ik ben ook heel benieuwd hoe het met ze gaat." Glimlachte ze hem toe. Hij vond het ook goed als ze de dokter liet halen en Linde vragen of ze deze ochtend bij Brandon wilde zijn. Dan kon ze ook even haar gang gaan. "Lief van je." Zei ze zachtjes. Ze boog zich naar hem toe en drukte zachtjes haar lippen op zijn wang. Nog heel even keek ze liefdevol diep in zijn ogen, maar daarna kwam ze overeind. Ze liep met het overgebleven eten naar de deur toe en sprak haar wachter toe. Ze vroeg of hij wilde regelen dat dokter Medini kon komen en of hij een dienstmeisje daarna Linde wilde vragen of ze hierheen wilde komen. De wachter knikte haar meteen vriendelijk toe en zou alles regelen. Ze sloot de deur weer en keek naar Brandon. "De dokter komt zo. Wil je eigenlijk dat ik wat dingen voor je klaar leg dat je met Linde zou kunnen bespreken?" Wilde ze van hem weten.

Prins Brandon Lamoyne

Toen hij haar eerlijk vertelde dat hij het nog steeds lastig vond om te geloven dat hij zo bijzonder was, pakte ze zijn hand zachtjes vast. Ze glimlachte naar hem en ze streelde met haar vingers over de rug van zijn hand heen. Het voelde fijn. Hij genoot van die liefdevolle aanrakingen. Toen hij haar zei dat hij vond dat ze iedereen kon krijgen, zag hij haar blozen. Ze zei dat het voor haar ook nog steeds apart voelde dat hij het wel wilde proberen met haar. ondanks alles wat ze hem verteld had, ondanks de gevaren en de komende dreiging waarvoor ze diep van binnen heel bang was. Hij pakte haar daardoor voorzichtig vast. 'Het is logisch dat je bang bent, maar ik ben er voor je, Elissa. Met alles. Je staat er niet alleen voor.' zei hij zachtjes. Ze zei dat het een van de dingen was waarom hij zo bijzonder was. Daardoor staarde hij in haar ogen. 'Maar zo bijzonder is dat niet.' zei hij zachtjes. Hij vond het gewoon nog steeds lastig om te geloven dat ze zoveel in hem zag, maar hij merkte wel dat het echt zo was. Ze vond het lief van hem dat hij haar even haar gang wilde laten gaan en ze drukte haar lippen op zijn wang. Ze staarde nog eventjes in zijn ogen en daarna kwam ze overeind en liep ze naar de deur toe. Ze was eventjes aan het praten en daarna kwam ze terug met het nieuws dat de dokter zo zou komen. Ze wilde weten of ze wat dingen voor hem klaar moest leggen zodat hij dat met Linde kon bespreken. Hij staarde haar daardoor eventjes aan. 'Eh, ja, dat is goed... maar je mag niet te hoge verwachtingen van mij hebben, ik heb hier heel weinig ervaring mee.' zei hij zachtjes. Hij besprak altijd alleen maar dingen met generaals en ridders, of zijn vader. Hij was dit echt niet zo gewend.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze aangaf dat ze van binnen heel bang was, pakte hij haar vast, ze kroop tegen hem aan daardoor met een glimlach. Hij vond het logisch dat ze bang was, maar hij was er voor haar, met alles, ze stond er niet alleen voor. Ze omhelsde hem daardoor. "Ik ben echt heel blij met je." Zei ze vol liefde tegen hem. Hij vond dat het allemaal niet zo bijzonder was. "Echt wel." Zei ze met een grijns. "Ik keek echt wel rond, Brandon, dat feest organiseerde ik destijds niet voor niets, er was gewoon niemand waarvan ik dacht die past bij mij en toen zag ik jou, in de stallen. Het is gewoon alles aan jou dat ik bijzonder vind, ik ben echt stapelgek op jou." Sprak ze liefdevol tegen hem. "Geloof je me een heel klein beetje?" Vroeg ze hem nu met een glimlach.
Wanneer ze aan hem vroeg of ze wat klaar kon leggen dat hij met Linde kon bespreken, gaf hij aan dat ze niet te hoge verwachtingen moest hebben, hij had hier heel weinig ervaring mee. Ze keek hem daardoor aan en kwam weer naar hem toe. Ze ging rustig bij hem zitten en streek langs zijn gezicht. "Het hoeft niet, als je het liever niet doet, dan hoeft het echt niet... maar ik dacht dan heb je iets om over te praten met Linde, omdat ze een beetje verlegen is." Zei ze zacht tegen hem. "Maar ze is wel heel slim en ze beslist in het gebied van Liam alles samen met hem. Ook al komt ze hier gewoon uit het dorp, ze is nu wel echt een hertogin. Waarschijnlijk vind ze het wel fijn om te weten waar ze aan toe is, zodat ze het gebied beter aan kunnen sturen." Legde ze aan Brandon uit. "Ook al weten we nog zo weinig...." Dat was best frustrerend.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei dat ze echt heel erg blij met hem was en het was ook echt wel bijzonder. Ze had wel rondgekeken, ze had het feest niet voor niets georganiseerd en er was gewoon niemand waarvan ze had gedacht dat diegene bij haar zou passen. Toen had ze hem gezien in de stallen. Het was alles aan hem dat ze bijzonder vond, ze was stapelgek op hem. Ze vroeg of hij haar een heel klein beetje geloofde, waardoor hij glimlachte. 'Ik geloof je wel, ik weet dat je echt gek op mij bent. Dat merk ik aan alles. Ik vind het gewoon lastig omdat ik nog steeds misschien een beetje het gevoel heb dat jij te hoog gegrepen bent voor mij, of wat dan ook.' zei hij eerlijk. 'Maar ik weet dat je mij echt leuk vindt, daar twijfel ik niet aan.' voegde hij er wel meteen aan toe. Toen hij zei dat ze niet te hoge verwachtingen mocht hebben van zijn gesprek met Linde, kwam ze weer bij hem zitten. Ze streek langs zijn gezicht en ze zei dat het niet hoefde, als hij het liever niet deed hoefde het echt niet. Ze dacht alleen dat hij dan iets had om over te praten met Linde, omdat ze verlegen was. Ze was wel heel slim en ze bepaalde in het gebied van Liam alles samen met hem, ook kwam ze hier uit het dorp, ze was nu echt een hertogin. Waarschijnlijk vond ze het fijn om te weten waar ze aan toe was. Hij knikte langzaam. 'Maar straks zeg ik iets verkeerd.' zei hij zachtjes tegen haar. 'Straks doe ik het fout, maak ik dingen erger, zeg ik dingen die jij nooit zou zeggen of geef ik haar een verkeerd advies. Ik wil jou niet voor schut zetten en ik wil niets fout doen.' zei hij eerlijk.

Koningin Elissa Beaufort

Hij glimlachte door haar woorden en gaf aan dat hij haar wel geloofde, hij wist dat ze echt gek op hem was want dat merkte hij aan alles. Ze glimlachte daardoor meteen naar hem. "Gelukkig maar, zolang het maar duidelijk is." Zei ze met een grijns tegen hem. Hij had het gevoel dat ze te hoog gegrepen was voor haar. Ze keek hem daardoor aan met een bezorgde blik in haar ogen. "Doe ik iets waardoor dat zo voelt?" Vroeg ze hem zacht. Ze was bang dat zij iets deed waardoor hij dat idee had. Hij voegde er wel aan toe dat hij wist dat ze hem echt leuk vond en daar twijfelde hij ook niet aan. Ze glimlachte daardoor weer naar hem. "Nooit doen ook." Zei ze en ze gaf hem een kusje.
Wanneer ze het had over Linde, was hij bang dat hij iets verkeerd zei. Straks deed hij het fout of maakte hij dingen erger. Hij was echt bang dat hij het verkeerd zou doen. Ze legde daardoor zachtjes haar hand op zijn wang en streelde over zijn huid. Ze keek hem diep in zijn ogen aan. "Heb een beetje vertrouwen in jezelf." Fluisterde ze lief tegen hem. "Het hoeft echt niet." Ze wilde hem absoluut geen druk op leggen, maar ze had gewoon gedacht dat hij het fijn vond dat hij dan wat te doen had, dat hij zich nuttig zou voelen, want ze wist dat hij dat heel graag wilde. Maar ze wilde ook niet dat hij zich zo voelde, dat hij bang was dat hij het fout deed, dat vond ze het allemaal niet waard. "Je zult mij nooit voor schut zetten en je zult dingen ook niet erger maken." Probeerde ze hem een beetje gerust te stellen, ze was er honderd procent zeker van dat hij dat niet zou doen, hij was veel te lief en veel te voorzichtig.

Prins Brandon Lamoyne

'het is heel erg duidelijk, maak je daar maar geen zorgen om. Ik weet heel goed dat je echt van mij houdt.' zei hij tegen haar. Dat was het ook niet, hij geloofde echt wel dat haar gevoelens oprecht waren. Daar twijfelde hij niet aan. Hij was meer gewoon onzeker omdat hij zichzelf niet goed genoeg vond, nog steeds. Maar het werd wel steeds iets minder. Hij hoopte dat het uiteindelijk helemaal zou verdwijnen. Elissa zei dat hij er nooit over moest twijfelen en ze wilde weten of ze iets deed waardoor het voor hem voelde alsof ze te hoog gegrepen was. Hij dacht daar even over na en hij schudde zijn hoofd. 'Nee, dat denk ik niet, ik denk dat het puur door mij komt.' zei hij zachtjes. Ze streelde langs zijn wang toen hij aangaf dat hij bang was dingen fout te doen bij Linde. Ze zei dat hij een beetje vertrouwen in zichzelf moest hebben, het hoefde echt niet. 'Maar ik wil het wel graag. Ik wil je laten zien dat ik wil helpen en dat ik dat ook kan, maar ik vind het wel heel erg moeilijk.' zei hij eerlijk tegen haar. Ze zei dat hij haar nooit voor schut zou zetten en dat hij dingen ook niet erger zou maken. 'Ik hoop dat je gelijk hebt, maar ik ben er alsnog wel bang voor.' zei hij.

Koningin Elissa Beaufort

Ze moest zich er geen zorgen om maken, hij wist heel goed dat ze echt van hem hield. "Daar ben ik blij mee." Zei ze lief tegen hem. "Dat geldt voor mij ook." Zij wist ook echt heel goed dat hij heel veel van haar hield. Wanneer ze vroeg of zij iets deed waardoor het zo voor hem voelde, schudde hij zijn hoofd. Hij dacht van niet, hij dacht dat het door hem zelf kan. "Kan ik je dan ergens mee helpen waardoor het minder is?" Ze wilde hem zo graag helpen zodat hij zich beter zou voelen, dat zou ze echt heel fijn vinden.
Wanneer ze aangaf dat hij het niet hoefde te bespreken, gaf hij aan dat hij het wel heel graag wilde, hij wilde haar laten zien dat hij haar wilde helpen en dat hij het ook kon, hij vond het alleen heel moeilijk. Ze drukte daardoor zachtjes haar lippen op die van hem en keek hem daarna diep in zijn ogen aan. "Je bent zo lief." Zei ze hem zacht. Hij hoopte dat ze gelijk had dat hij haar niet voor schut zou zetten of het erger zou maken, maar hij was er wel bang voor. "Ik wil je graag helpen." Zei ze. Ze vond het zo vervelend voor hem dat hij er zo onzeker over was, zelf was ze er namelijk van overtuigd dat hij het allemaal kon en dat hij er nog goed in was ook. "Wat kan ik voor je doen zodat je niet zo bang bent dat het fout gaat?" Vroeg ze nu.

Prins Brandon lamoyne

'Ik ben blij dat ik genoeg duidelijk maak hoe veel ik van je hou.' zei hij glimlachend tegen haar. 'Want dat kan echt niet duidelijk genoeg zijn, ik wil dat je daar nooit maar ook een seconde aan twijfelt.' voegde hij er aan toe. Gelukkig leek dat nog helemaal niet het geval te zijn. Ze vroeg of ze ergens mee kon helpen waardoor zijn gevoel wat minder werd. Hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Ik zou niet weten wat. misschien heeft het gewoon tijd nodig, ik heb wel het gevoel dat het langzaam iets beter wordt.' zei hij tegen haar. 'Ik denk dat het gewoon mijn eigen onzekerheid is. Ik heb nog nooit zo van iemand gehouden en heel eerlijk gezegd dat ik ook dat niemand ooit op deze manier van mij zou houden.' zei hij eerlijk tegen haar. Toen ze het hadden over het praten met Linde zei hij dat hij heel graag wilde laten zien dat hij wilde helpen. Ze drukte haar lippen op die van hem en daarna keek ze in zijn ogen. Ze zei dat hij heel lief was en dat ze hem graag wilde helpen. Ze vroeg wat ze voor hem kon doen zodat hij niet zo bang was dat het fout ging. Daardoor ademde hij diep in. 'Ik weet het niet zo goed.' zei hij zachtjes. Hij wilde ontzettend graag helpen, maar door zijn eigen onzekerheid kreeg hij bijna de neiging om zich volledig terug te trekken en met niemand meer te praten omdat hij bang was dat hij iets fout deed. De neiging om alles maar aan Elissa over te laten was daardoor groot.

Koningin Elissa Beaufort

Hij zei glimlachend dat hij blij was dat hij genoeg duidelijk maakte hoeveel hij van haar hield. Hij wilde dat ze daar nooit ook maar een seconde aan zou twijfelen. Het maakte haar warm van binnen dat hij dat zo zei en ze vond het zo fijn en lief. Zacht streek ze langs zijn wang. "Dat je dit zo zegt... daar smelt ik gewoon van." Sprak ze tegen hem met een verliefde blik in haar ogen. Wanneer ze vroeg of ze ergens mee kon helpen, schudde hij zijn hoofd. Hij wist niet wat, misschien had het tijd nodig. Hij had wel het gevoel dat het langzaam iets beter werd. "Dat vind ik echt heel fijn om te horen. Ik wil graag dat het beter word, dat het langzaam gaat, dat maakt mij niet uit." Glimlachte ze hem toe. Hij dacht dat het zijn eigen onzekerheid was. Hij had nog nooit zo van iemand gehouden en hij dacht ook dat niemand ooit op deze manier van hem zou houden. "Oh lieverd, zeg dat alsjeblieft niet, je bent zo leuk!" Zei ze meteen tegen hem en ze knuffelde hem voorzichtig en zachtjes, ze wilde hem geen pijn doen.
Wanneer ze vroeg of ze iets kon doen waardoor het met Linde beter ging, gaf hij zacht aan dat hij het niet goed wist. Ze keek diep in zijn ogen en pakte zijn hand zachtjes vast. "Wil je dat ik er in het begin even bij blijf?" Vroeg ze nu aan hem. "Je hebt echt niets om onzeker over te zijn, je bent zo lief en zo leuk." Zei ze lief en ze streek zacht met haar vingers over zijn hand heen. "De dokter komt ook zo, dan blijf ik gewoon dichtbij je, is dat goed?" Wilde ze van hem weten. Ze vond het fijn om te weten in hoeverre het voor hem ging, hij werd nu ineens zo onzeker en ze vond dat helemaal niet nodig.

Prins Brandon Lamoyne

Ze streek langs zijn wang en ze zei dat ze smolt van wat hij zei. Hij glimlachte daardoor. 'Daar ben ik blij mee.' zei hij zachtjes tegen haar. Ze vond het fijn om te horen dat het langzaam iets beter werd, ze wilde graag dat het beter werd. Het maakte haar niet uit dat het langzaam ging. Hij glimlachte daardoor nog iets meer. 'Gelukkig.' zei hij zachtjes. 'Ik zou niet willen dat je vindt dat ik hier moeilijk over doe, of wat dan ook.' zei hij eerlijk. Dat wilde hij echt niet. Toen hij zei dat hij niet had gedacht dat iemand ooit op deze manier van hem zou houden, zei ze dat hij dat niet moest zeggen, dat hij zo leuk was. Ze knuffelde hem zachtjes en hij leunde een beetje tegen haar aan. 'Ik heb vooral het gevoel dat jij de enige bent die daar zo sterk over denkt.' zei hij zachtjes. Hij vond zichzelf echt niet zo geweldig. Hij gaf aan dat hij niet zo heel goed wist of ze kon helpen met Linde en ze pakte zijn hand vast. Ze wilde weten of hij het fijn vond als ze er in het begin even bij zou blijven. 'Ja, misschien is dat wel fijn.' gaf hij toe. Ze zei dat hij niets had om zo onzeker over te zijn, hij was lief en leuk. De dokter kwam ook zo, ze zou dan dichtbij hem blijven en ze wilde weten of dat goed was. Hij knikte nog eens, hij had het duidelijk zwaar nu, het was beter als ze er bij bleef, waarschijnlijk.

Koningin Elissa Beaufort

Hij zei zacht dat hij er blij mee was dat ze hem zei dat ze smolt door zijn woorden. "En ik ben blij met jou, je bent zo lief voor me." Zei ze vol liefde tegen hem. Hij glimlachte gelukkig weer wat meer wanneer ze aangaf dat het niet uitmaakte dat het langzaam ging. Hij wilde niet dat ze vond dat hij hier moeilijk over deed. "Oh nee, helemaal niet! En als ik te enthousiast ben of te graag iets van je wil, dan moet je het echt aangeven. Ik vind het gewoon echt heel fijn dat je mij vertrouwt en als ik dan te snel met iets ga omdat ik dat zo gewend ben, dan moet je het aangeven. Je bent niets verplicht, echt niets. Je moet doen wat voor jou goed voelt." Drukte ze hem liefdevol op het hart. Ze wilde gewoon dat hij dat wist, dat hij altijd voor zichzelf mocht kiezen als hij dat nodig had.
Ze bleef hem vasthouden toen ze hem knuffelde en ze streelde lief over zijn rug heen met haar vingertoppen. Hij dacht dat zij de enige was die er zo sterk over dacht en ze glimlachte daardoor. Haar lippen drukte ze zachtjes in zijn hals en ze hield hem voorzichtig nog iets steviger vast toen hij tegen haar aan leunde. "Als je het hebt over de enige van ons twee, dan denk ik dat je gelijk hebt." Glimlachte ze lichtelijk en ze keek hem daarna even aan. "Wat een ander verder denkt, is niet belangrijk. Wij moeten het met z'n tweeën doen." Fluisterde ze zachtjes.
Brandon vond het wel fijn als ze in het begin erbij bleef als Linde er was. "Dan doe ik dat, ik vind het echt geen probleem." Ze kneep zacht in zijn hand. Wanneer ze het had over de dokter, knikte hij alleen maar. "Ik kan ook zeggen dat het nu niet uitkomt als je het niet wilt." Gaf ze aan. Ze wist evht niet wat teveel voor hem zou zijn op dit moment.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat ze ook blij was met hem, dat hij zo lief voor haar was. Het liet hem glimlachen, het deed hem goed om dat te horen. Ze vond ook helemaal niet dat hij te moeilijk deed en ze wilde ook dat hij het moest aangeven als ze te enthousiast deed of ze graag iets van hem wilde, ze vond het gewoon fijn dat hij haar vertrouwde en als ze dan te snel ging omdat ze dat zo gewend was, moest hij het aangeven. Hij was niets verplicht, echt niets. Hij moest doen wat voor hem goed voelde. Hij knikte langzaam. 'Ik vind het lastig, ik wil zo graag dat alles voor mij normaal wordt en ik weet dat ik het daardoor gewoon moet gaan doen, maar aan de andere kant vind ik alles eng.' zei hij eerlijk tegen haar. Dat maakte het nogal lastig. Toen ze hem omhelsde merkte hij dat hij dat echt even nodig had. Ze drukte zachtjes haar lippen in zijn hals en ze streelde over zijn rug heen. Ze zei dat hij gelijk had als hij het had over de enige van hun twee. Wat de rest dacht was niet belangrijk, ze moesten het met zijn tweeën doen. 'Maar ik vind het wel belangrijk, ik wil niet dat jouw volk denkt dat ik niet geschikt voor je bent, dat ik niets kan, dat ik je niet genoeg kan helpen.' zei hij zachtjes en heel eerlijk tegen haar. Ze zou er bij blijven als Linde kwam aan het begin en als hij niet wilde dat de dokter kwam dan zou ze dat zeggen. 'Ik wil mijn eigen herstel niet in de weg zitten, ik wil wel dat het verzorgt wordt. Het gaat denk ik wel als jij er bij bent.' zei hij.

Koningin Elissa Beaufort

Ze zag hem glimlachen naar haar toen ze aangaf dat ze blij met hem was dat hij zo lief was. Ze vond het elke keer weer fijn om hem te zien glimlachen wanneer hij zich zo onzeker voelde, het was alsof hij dan even opleefde en dat voelde goed.
Door haar woorden knikte hij langzaam, hij vond het lastig, hij wilde graag dat alles normaal was voor hem, daardoor moest hij het gewoon doen, maar aan de andere kant was alles eng. Ze streek zacht door zijn haren heen en knikte. "Ik vind het fijn dat je er zo eerlijk over bent." Gaf ze zachtjes aan. "We doen het rustig aan." Zei ze hem zacht. Ze begreep hem heel erg goed, soms had ze ook dat soort momenten, het voelde heel herkenbaar. "We slepen elkaar door alles heen, het komt goed." Glimlachte ze nu.
Hij vond het wel belangrijk wat anderen vonden, hij wilde niet dat haar volk dacht dat hij niet geschikt was, dat hij niets kon en haar niet genoeg kon helpen. "Wees daar alsjeblieft niet bang voor. Waarschijnlijk vinden ze het alleen maar fijn voor ons dat we een relatie hebben. De meeste mensen zijn zo aardig en als ze je leren kennen, zullen ze je zeker accepteren omdat je zo lief en begripvol bent." Legde ze zachtjes aan hem uit.
Hij gaf aan dat het wel zou gaan met de dokter, hij wilde zijn eigen herstel niet in de weg zitten, het ging wel als ze erbij was. Ze knikte daardoor even en gaf hem een klein kusje. "Ik blijf dichtbij je." Beloofde ze hem. Ze hoorde vervolgens een klopje op de deur. "Mijn koningin, prins Brandon. Het is dokter Medini." Werd er door de wachter gezegd. Nu het over het algemeen bekend mocht zijn dat ze een relatie hadden, vond het personeel dat een stuk prettiger, nu konden ze dit soort dingen weer gewoon zeggen en hoefden ze niet zacht te kloppen zodat Elissa eerst naar de deur kwam. "Ben je er klaar voor?" Vroeg ze lief aan Brandon.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei dat ze het fijn vond dat hij er zo eerlijk over was, waardoor hij glimlachte. 'Ik wil altijd zo eerlijk mogelijk zijn.' zei hij. Dat vond hij heel erg belangrijk. Ze zei dat ze het rustig aan zouden doen, waardoor hij knikte. Dat was voor hem waarschijnlijk het beste om te doen. Ze zei dat ze elkaar overal doorheen zouden slepen, dat het goed kwam. hij glimlachte. 'Ja, je hebt gelijk. We helpen elkaar.' stemde hij in. Ze vond dat hij niet bang moest zijn voor het volk. Ze zouden het waarschijnlijk alleen maar fijn vinden voor hun dat ze een relatie hadden, de meeste mensen waren zo aardig en als ze hem zouden leren kennen zouden ze hem accepteren omdat hij zo lief en begripvol was. Hij knikte langzaam. Hij was dat ook allemaal totaal niet zo gewend. Het ging hier echt heel anders dan bij hem thuis en hij had eigenlijk altijd zijn hele leven te horen gekregen dat hij nooit geschikt zou zijn als koning. Al vanaf het begin af aan. Dat zat er zo diep in dat hij ook dacht dat hij daarom niet geschikt was als haar partner, omdat ze iemand nodig had die wel geschikt kon zijn als koning. Om haar te helpen. Toen hij aangaf dat hij wel wilde dat zijn wonden verzorgd zouden worden en dat het wel ging als ze erbij was, gaf ze hem een kusje en zei ze dat ze dichtbij hem was. Hij knikte daardoor en hij deed zijn best om een beetje te ontspannen, maar dat viel nog niet mee. Even later werd er aangegeven dat de dokter er was en ze vroeg aan hem of hij er klaar voor was. Hij knikte langzaam. 'Ik denk het wel.' zei hij zachtjes tegen haar.

Koningin Elissa Beaufort

Hij wilde altijd zo eerlijk mogelijk zijn. "Dat siert je." Zei ze liefdevol tegen hem. Zelf was ze ook zo en ze kon het alleen maar waarderen als een ander ook zo was. Dat gaf haar echt een goed gevoel. Hij vond ook dat ze gelijk had, ze zouden elkaar helpen. Ze knikte daardoor weer met een glimlach. "Altijd." Beloofde ze hem en ze kneep even zachtjes in zijn hand.
Hij knikte langzaam toen ze uitleg gaf over het volk, voor haar was het zo gewoon dat iedereen vriendelijk elkaar toeknikte en altijd aardig was, maar voor hem was dat zo enorm anders altijd geweest. Dat begreep ze wel, Ze begreep heel goed dat het heel ingewikkeld voor hem was. "Als je straks weer meer buiten bent, dan wen je vanzelf aan hoe mensen hier met elkaar omgaan. Het is hier zo anders dan bij jouw ouders." Glimlachte ze nu.
Ze zag hoe hij probeerde om een beetje te ontspannen, maar dat ging nog niet helemaal zag ze. Wanneer de dokter voor de deur stond, gaf Brandon aan dat hij dacht dat hij er wel klaar voor was. Ze ging naast hem zitten op het bed en sloeg haar arm om zijn schouder heen en trok hem zachtjes en wat beschermend tegen haar aan.
"Kom maar binnen." Riep ze vriendelijk naar de deur. De dokter opende meteen daardoor de deur en liep naar binnen toe. Hij legde zijn spullen bij het voeteneind neer van Brandon en glimlachte de twee vriendelijk toe. "Hoe gaat het?" Vroeg hij geïnteresseerd.

Prins Brandon Lamoyne

Hij vond het fijn om te merken dat Elissa zijn eerlijkheid kon waarderen. Hij vond het heel erg belangrijk, altijd al. Dat was voor hem in hun relatie ook echt heel belangrijk en hij had het gevoel dat Elissa daar hetzelfde in stond, wat hij fijn vond. Ze leek ook te begrijpen dat het voor hem lastig was dat alles hier zo anders was en dat hij er een ander beeld bij had. Ze zei dat hij vanzelf zou wennen aan hoe iedereen hier met elkaar omging, als hij weer naar buiten kon. Het was hier zo anders dan bij zijn ouders. Hij knikte daardoor langzaam. 'Ja, daar heb je gelijk in, het is gewoon anders dan wat ik gewend ben en ik heb nog niet zo veel tijd gehad om er ook echt aan te wennen.' zei hij. Het hielp natuurlijk niet dat hij alleen maar hier op bed lag. Hij hoopte vooral dat hij haar niet zou teleurstellen. Dat hij geen grote fouten zou maken. Hij had nog steeds een beetje het idee dat hij ongeschikt was voor deze rol, maar hopelijk zou dat wennen. Ze pakte hem steviger vast toen de dokter binnen kwam en hij merkte heel goed dat het direct voor meer spanning zorgde dan normaal. Op momenten waarbij hij daar last van had, had hij er ook meteen best wel erg last van. De man vroeg aan hem hoe het ging, waardoor hij eventjes nadacht over die vraag. 'Ik heb een stuk minder pijn en wat meer energie.' zei hij. Hij kon nog niet echt zeggen hoe veel meer energie omdat het aan het einde van de dag pas zou blijken, maar het leek wel alsof het beter ging daarmee. Hij wilde zeggen dat hij wel wat gespannen was vandaag, maar dat durfde hij niet zo goed, hij wilde niet dat de man hem zwak zou vinden daardoor.

Koningin Elissa Beaufort

Hij dacht ook dat hij vanzelf zou wennen hoe hier iedereen met elkaar omging. Het was alleen anders dan dat hij gewend was en hij had er ook niet echt de tijd voor gehad om er aan te wennen. "Nee, inderdaad, dat besef ik mij ook heel goed." Zei ze nu zachtjes. "Voordat we naar je ouders gingen, was het toch anders. Toen was alles nog geheim en stiekem. Nu is dat anders, maar ik vind dit wel prettiger, ik vind het heel fijn dat ik niet meer hoef te liegen over onze relatie. Ik houd er echt niet van om de waarheid te verdraaien." Sprak ze hem toe met een lichte glimlach rond haar lippen. "Maar het gaat straks langzaam aan, je went vanzelf aan wat mensen en er zijn hier ook minder mensen als bij jouw ouders. Je gaat ze vanzelf goed leren kennen." Ze probeerde hem zoveel mogelijk gerust te stellen hierin.
Ze streelde zacht over zijn schouder heen terwijl ze zo naast hem zat en knikte de dokter vriendelijk toe. Brandon reageerde op zijn vraag dat hij minder pijn had en meer energie. Dokter Medini glimlachte daardoor en knikte even. "Fijn, heel fijn." Sprak hij vriendelijk. Hij bleef op zijn plek staan bij het voeteneind van Brandon. "En verder?" Vroeg hij voorzichtig door. "Is er stress of spanning om alles wat er gaande is met de griep?" Vroeg de dokter peilend. Hij zag namelijk echt duidelijk dat Brandon gespannen was en dat Elissa weer veel meer beschermend over hem was, maar zij leek minder gespannen te zijn dan Brandon.

Prins Brandon Lamoyne

Ze besefte ook heel goed dat hij weinig tijd had gehad om te wennen aan de situatie hier. Voordat ze naar zijn ouders waren gegaan was het toch anders, toen was alles nog geheim en stiekem. Nu was dat anders, maar ze vond dit veel prettiger. Ze vond het fijn dat ze niet meer hoefde te liegen over hun relatie en ze hield er niet van om de waarheid te verdraaien. 'Dat vind ik ook heel erg fijn.' zei hij zachtjes. 'Het is dan wel heel erg wennen voor mij, maar het zijn wel kleine stapjes in de goede richting en dat is nodig.' zei hij tegen haar. Hij vond het niet makkelijk, maar hij had zeker wel het gevoel dat het nodig was en dat het goed was voor hun relatie. Ze zei dat hij vanzelf zou wennen aan mensen en dat er hier niet zo veel mensen waren als bij zijn ouders, hij zou ze vanzelf goed gaan leren kennen. 'Ik hoop het.' zei hij zachtjes. Ze streelde over zijn schouder heen toen de dokter dichterbij kwam en hij gaf antwoord op de vraag. De man zei dat het heel fijn was en hij bleef op zijn plek staan. Daarna vroeg hij hoe het verder was. Hij wilde weten of er stress of spanning was door wat er gaande was met de griep. Brandon wist meteen al niet meer wat hij moest zeggen, omdat hij bang was om iets verkeerd te doen. Hij keek even opzij naar Elissa en hij deed verder vooral zijn best om rustig te blijven.

Koningin Elissa Beaufort

Brandon vond het ook heel fijn dat ze niet meer hoefden te liegen of de waarheid verdraaien. Ze glimlachte daardoor naar hem, blij dat hij er ook zo over dacht. Hij vond het wel heel erg wennen, maar het waren wel kleine stapjes in de goede richting. Hij gaf aan dat het nodig was. "Ik ben trots op je, dat je het aandurft. Heb ik er niet teveel op aangedrongen?" Vroeg ze aan hem. Ze vroeg zich af of hij er wel helemaal achter stond, want hij vond het duidelijk echt heel lastig.
Wanneer ze aangaf dat hij vanzelf de mensen hier goed leerde kennen, gaf hij aan dat hij het hoopte. Ze knikte daardoor en glimlachte.
De dokter vroeg om meer informatie, Brandon sloeg daardoor dicht en hij keek naar haar. Rustig bleef ze over zijn arm en schouder heen strelen. "Je weet dat ik hem vertrouw, je kunt hem alles vertellen, echt, of wil je dat ik wat vertel?" Vroeg ze voorzichtig aan Brandon om te kijken wat lukte. De dokter ging nu rustig aan het uiteinde van het bed zitten en bleef rustig wachten. Hij nam hier graag de tijd voor, hij had veel meer patiënten die zo konden reageren als Brandon. Vaak bleef hij zo rustig mogelijk op zo'n moment.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat ze trots was op hem, dat hij dit aandurfde en ze wilde weten of ze er niet te veel op had aangedrongen. 'Nee, dat denk ik niet. Ik denk dat dat een beetje nodig is, ik ben bang dat ik anders nooit zo'n stap durf te zetten. Het is waarschijnlijk alleen maar goed dat je er een beetje op aandringt.' zei hij zachtjes tegen haar. Toen de dokter om meer informatie vroeg wist hij helemaal niet zo goed wat hij moest zeggen, omdat hij zelfs hierbij bang was dat hij iets verkeerd deed. Elissa bleef rustig over zijn schouder heen strelen, wat hem enorm hielp, maar de spanning verdween nog niet echt. Ze zei dat ze de dokter vertrouwde, hij kon hem alles vertellen, maar ze wilde ook weten of hij wilde dat ze hem wat zou vertellen. Hij ademde langzaam in, in een poging te doen om zichzelf wat meer te kalmeren. De dokter ging aan het uiteinde van het bed zitten en hij nam alle tijd, wat goed was. Anders zou het waarschijnlijk te veel voor hem worden. Hij staarde naar Elissa en hij leek te zoeken naar woorden, maar zijn hoofd was nogal een chaos nu. 'Ik weet het niet.' wist hij uiteindelijk alleen maar schor uit te brengen. Hij kneep zijn ogen dicht en hij legde zijn hoofd tegen haar aan, in een poging zichzelf wat te kalmeren. Toch hielp het niet echt, als hij zijn ogen gesloten had werd hij alleen maar meer verward, door alle chaos in zijn hoofd.

Koningin Elissa Beaufort

Hij dacht niet dat ze er teveel op aangedrongen had, hij dacht dat het een beetje nodig was, anders had hij nooit zo'n stap durven zetten. Het was dacht hij alleen maar goed dat ze een beetje erop aandrong. Ze glimlachte daardoor lichtelijk naar hem en knikte even. "Gelukkig maar, ik wil je echt niets verplichten." Sprak ze zachtjes en lief tegen hem.
Ze voelde dat Brandon gespannen bleef, daarom bleef ze heel rustig over zijn schouder strelen met haar vingers. Zelf was ze heel erg rustig, ze voelde zich alleen bezorgd om Brandon. Wanneer ze aangaf dat ze de dokter vertrouwde en dat Brandon alles kon vertellen of dat hij wilde dat zij het zou vertellen, zag ze hem langzaam inademen. Ze zweeg daardoor en streek nu zachtjes door zijn haren heen met haar vingers. Ze keek toe hoe de dokter rustig ging zitten en gewoon afwachtte. Brandon keek in haar ogen, ze zag zijn blik en na een tijdje gaf hij schor aan dat hij het niet wist. Ze knikte daardoor en zag hoe hij zijn ogen dichtkneep en zijn hoofd tegen haar aanlegde. "Rustig maar, kijk maar naar mij." Fluisterde ze lief en zacht. "We zitten nu hier, samen op het bed, voel je mijn vingers door je haren?" Klonk haar stem heel zacht en rustig. "Probeer maar rustig aan wat te ontspannen, dan voel je je beter." Adviseerde ze hem.

Prins Brandon Lamoyne

Hij voelde de vingers van Elissa nog steeds zachtjes over zijn schouder heen glijden. Het was heel erg rustig en Elissa bleef zelf ook rustig, wat hij hard nodig had. Als ze nu spanning op zou bouwen zou ze hem waarschijnlijk enorm aansteken en dan zou dit alleen maar erger worden. Ze zei dat hij de dokter kon vertrouwen en ze wilde weten of ze het zelf moest vertellen, maar hij kwam er zelf echt helemaal niet meer uit. Hij wist het gewoon niet. Hij voelde haar vingers door zijn haren heen glijden, maar dat kwam niet echt helemaal binnen nu. Niets leek nog helemaal goed binnen te komen. Hij kneep zijn ogen dicht en hij legde zijn hoofd tegen haar aan, Elissa zei dat hij rustig moest worden en naar haar moest kijken. Ze zei dat ze hier zaten, samen op het bed, ze vroeg of hij haar vingers door zijn haren heen voelde. Hij moest rustig wat ontspannen, dan voelde hij zich beter. Hij deed gigantisch zijn best om naar haar te luisteren, maar het leek amper te lukken. Het zweet brak hem uit en zijn spieren stonden strak onder zijn huid. Dat was nog meer zichtbaar dan normaal omdat hij een beetje begon af te vallen. Hij opende nu wel zijn ogen en hij staarde naar Elissa, maar de paniek leek alleen maar toe te nemen in plaats van af te nemen. Zijn hartslag schoot flink omhoog en hij voelde zich net zo alert als wanneer hij tijdens een gevecht was. Zijn lichaam en zijn hoofd waren nogal in de war door alle heftige gevoelens. Hij kneep automatisch zijn ogen weer dicht, puur omdat hij hoopte dat het de onrust minder zou maken als hij niets kon zien, maar in werkelijkheid liet het hem juist wat meer de realiteit kwijtraken, tot hij vrijwel uit het niets opeens omhoog schoot en hij ook van het bed af kwam. Direct voelde hij de pijn, wat zijn instincten alleen maar sterker maakten. Hij staarde kort naar de dokter en heel even voelde hij de neiging om hem aan te vallen, omdat hij zo in de war was. Dat gebeurde alleen gelukkig niet, omdat Brandon liever niet zomaar iemand aanviel en dat besef er blijkbaar nog wel was, waardoor hij weg probeerde te komen en hij deinsde achteruit. Zijn benen konden het echt maar net aan.

Koningin Elissa Beaufort

Ze merkte dat Brandon heel erg zijn best deed, dat zag ze aan alles. Hij probeerde het echt. Ze wilde hem zelf ook zo graag helpen en ze was helemaal op hem gefocust. De dokter bleef op zijn plek zitten en leek iets te willen zeggen, toen hij verandering in Brandon zag en zijn alertheid opmerkte, zweeg hij. Hij bleef zitten en besloot om zich kalm en rustig te houden. Dat besluit zorgde er ook voor dat hij niet reageerde wanneer Brandon hem kort aanstaarde. Hij kende de aard van de man en hij had gezien en gemerkt dat Elissa het meeste invloed op hem had. Daarom besloot hij zich nergens in te mengen, dat zou de paniek alleen maar erger maken.
Elissa reageerde wel. Brandon begon te zweten en ze voelde zijn hele lichaam verstijven en aanspannen. Zacht bleef ze over zijn arm strelen, maar ze zag aan alles dat ze hem hier niet zomaar uit kon krijgen. Toch probeerde ze rustig te blijven. Het ging voor haar gevoel allemaal zo snel, Brandon schoot overeind en ze zag zijn blik naar de dokter gaan, die heel stil zat. Ineens deinsde hij achteruit en zijn benen konden hem amper dragen. Elissa kwam daardoor overeind van het bed, rustig en kalm. "Brandon, het is oké, we zijn in onze slaapkamer, je hoeft niet bang te zijn. Ik ben bij je en ik bescherm je." Sprak ze zachtjes. Ze strekte haar hand zachtjes naar hem uit en kwam zo rustig dichterbij. Ze probeerde met haar ogen zijn blik te vangen en keek rustig en liefdevol naar hem.

Prins Brandon Lamoyne

Op dit soort momenten was hij zo van slag en zo in de war, het deed heel veel met hem. Het maakte hem gigantisch onzeker over zichzelf en heel verdrietig. Hij wilde gewoon normaal doen, hij wilde niet dat iemand hem zo zag, hij wilde niet dat hij zo zwak was, dat hij dit allemaal niet aankwam. Dit kwam waarschijnlijk gewoon door een combinatie van alles, hij vroeg veel van zichzelf, hij deed heel zijn best om alles zo snel mogelijk goed te doen, hij zat nog niet helemaal goed in zijn vel en het feit dat hij dagen stil lag op bed en hij niet zo veel mensen zag, hielp ook niet mee. Hij deed keihard zijn best om te kalmeren, maar zijn lichaam leek er anders over te denken en de verwarring was heel sterk. Uiteindelijk sprong hij op uit het bed, waar zijn benen nogal veel moeite mee hadden. De pijn schoot door zijn lichaam heen, wat zijn reactie eigenlijk alleen maar aanwakkerde, omdat hij daardoor meer het gevoel had dat hij daadwerkelijk in gevaar was. Hij probeerde weg te komen van de dokter. Niet omdat hij bang voor de man was, maar omdat hij bang was dat hij hem straks helemaal niet meer zou herkennen en dat hij de man per ongeluk iets aan zou doen. Dat wilde hij nooit. Hij zou nooit zomaar iemand pijn willen doen. Hij keek wazig op toen Elissa dichterbij kwam. Ze sprak tegen hem en haar woorden galmden door zijn hoofd. Uit reflex stapte hij nog meer naar achteren toe. De pijnscheuten schoten door zijn hele lichaam heen en de druk op de wonden was enorm. Hij voelde nu ook dat de wond in zijn been volledig opensprong. Het verband leek dat niet aan te kunnen, want er liep bloed langs zijn been naar beneden. Toch bleef hij nog steeds staan, hij voelde het zelf niet eens genoeg, het drong niet goed tot hem door. Hij stond nu met zijn rug tegen de muur aan en hij staarde naar Elissa, compleet in de war. Hij herkende haar ergens ver weg wel, maar het was een enorme chaos in zijn hoofd. Haar blik was heel rustig, wat nu voor het eerst weer een beetje tot hem door leek te dringen. Er kon niets aan de hand zijn, want Elissa was rustig.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze rustig tegen hem sprak, zag ze dat hij wel naar haar keek, maar hij leek haar niet te zien. Zodra ze haar hand uitstrekte, zag ze hem achteruit lopen. "Lieverd... doe jezelf alsjeblieft niet zoveel pijn." Fluisterde ze hem zacht toe. Ze liet haar hand weer langs haar lichaam zakken en bleef op haar plek staan. Hij was te ver weg, hij zag haar niet. Eenmaal met zijn rug tegen de muur, leek er iets te veranderen. Ze bleef op zo'n twee passen afstand van hem staan. "Het is echt oké." Fluisterde ze tegen hem. "We zijn in onze slaapkamer." Klonk haar stem zachtjes. Ze voelde zelf hoe de zon haar huid verwarmde en zag ook dat Brandon in de zon stond van het openstaande raam. "Voel je de warmte van de zon op je gezicht? Dat voelt fijn toch?" Vroeg ze hem zacht om hem wat meer in het hier en nu te krijgen. Ze zag gewoon dat hij ver weg was. Ze besloot nu om op een klein afstandje van hem op de grond te gaan zitten. "Waarschijnlijk doet je lichaam hartstikke veel pijn, probeer jezelf een beetje te ontlasten, lukt het om op de grond te gaan zitten en tegen de muur te leunen?" Ze besloot om gewoon zacht en rustig tegen hem te blijven praten, hopelijk zou hij dan vanzelf iets meer kalmeren en rustiger worden. Ze hield zoveel van hem en wilde zo graag dat hij geen pijn had.