De Middeleeuwen

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat ze er natuurlijk voor hem was, ze vond het nu zelfs moeilijk om hem even alleen te laten. Hij glimlachte daardoor. 'Je bent veel te lief.' zei hij zachtjes. 'Ik vind het fijn om zo veel mogelijk samen met jou te zijn, maar ik red het wel eventjes, echt.' drukte hij haar op het hart, omdat hij niet wilde dat ze alsnog niet weg zou gaan omdat ze het gevoel had dat ze bij hem moest blijven. 'Ik heb vertrouwen in de dokter en ik vind het niet erg om even alleen te zijn terwijl hij hier is.' maakte hij haar nog even duidelijk. Ze drukte haar lippen even kort en liefdevol op die van hem en daarna nam ze afstand van hem. Ze kwam overeind en ze liet de man binnen. Hij werd vriendelijk begroet en de man kwam dichterbij, hij wilde weten hoe hij zich voelde. 'Een stuk beter dan gisteren. De wonden branden en doen pijn, maar ik geloof dat ik door de ergste koorts heen ben.' zei hij eerlijk. 'Ik ben wel een beetje misselijk, waardoor ik eten niet zo goed aandurf.' voegde hij er eerlijk aan toe.

Koningin Elissa Beaufort

Hij vond haar veel te lief en dat liet haar wel weer even glimlachen. "Alleen voor jou." Zei ze zacht en met een glimlach. Hij vond het fijn om zoveel mogelijk met haar samen te zijn, maar hij redde het wel eventjes. "Je hebt gelijk." Zei ze zacht tegen hem. Ze streelde nog even langs zijn wang met een glimlach. Ze vertrouwde erop dat het wel even ging met hem. Zijn woorden stelden haar wel heel erg gerust, dat was wel heel fijn.
Brandon vertelde aan de dokter hoe hij zich voelde en daardoor knikte Elissa even. "Dan ga ik naar Linde toe. Tot zo." Zei ze zachtjes, dan kon hij verder alles met de dokter bespreken. Ze gaf Brandon nog een klein kusje tegen zijn slaap en keek nog even naar hem. Daarna ging ze de slaapkamer uit.


Dokter Medini

Brandon vertelde hem dat hij zich een stuk beter voelde dan gisteren, de wonden branden wel en deden pijn, maar hij geloofde dat hij over de ergste koorts heen was. De dokter knikte even, het was voor hem prettig dat Brandon zelf zoveel wist. Dat maakte het voor hem simpeler om hem te helpen. Hij was wel een beetje misselijk en durfde eten niet zo goed aan. "Dat is niet erg. Ik heb weer nieuwe thee bij me waar genoeg vitaminen en voedingsstoffen in zitten voor je. Zolang je misselijk bent en niet durft te eten, hoeft dat ook niet." Vertelde hij rustig. "Zolang je de thee drinkt en misschien af en toe wat eet als koningin Elissa ook eet, dan komt het goed." Knikte hij. "Mag ik de wonden even bekijken?" Vroeg hij aan Brandon en hij stalde al zijn spullen uit bij het bed. "Wil je voor nu iets hebben tegen de pijn?" Wilde hij ook weten van de man. Hij kon verdovende zalf rond de wonden smeren of hem iets pijnstillends geven in een drankje.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa gaf hem gelijk en ze streelde nog eventjes langs zijn wang. Hij merkte dat haar aanrakingen hem echt heel goed gerust konden stellen, het voelde fijn dat hun band door alles heel veel sterker werd. Ze gaf aan dat ze naar Linde toe zou gaan toen de dokter binnen kwam en hij knikte even. 'Dat is goed. ik zie je straks weer.' zei hij tegen haar. Hij vertelde de dokter waar hij last van had en de man gaf aan dat het niet erg was dat hij niet durfde te eten. Hij had nieuwe thee waar genoeg vitaminen en voedingsstoffen inzaten. Zolang hij misselijk was hoefde hij niet te eten. Hij kon mee eten als Elissa at als dat ging en anders was de thee goed. 'Oké, dan doe ik dat.' zei hij. De man wilde weten of hij de wonden mocht bekijken, waardoor Brandon knikte. Hij vond het niet fijn, maar hij zag wel heel goed de noodzaak. De dokter wilde ook nog weten of hij iets wilde hebben tegen de pijn. 'Nee, liever niet. Liever achteraf, als het nodig is.' zei hij. Hij wilde het liefste zo helder mogelijk blijven, ook hierbij. Zelfs al was het maar plaatselijk, alsnog had hij het voor de zekerheid liever niet. 'Kunt u misschien inschatten hoe lang ik nog in bed moet blijven?' wilde hij nu graag weten.

Dokter Medini

Brandon gaf aan over het eten en de thee dat hij dat zou doen en de man knikte daardoor. Dat kon Brandon zelf het beste inschatten. Hij gaf aan dat de wonden bekeken mochten worden. "Goed." Sprak dokter Medini kort en hij haalde de deken voorzichtig van het lichaam van Brandon af. Hij zag langs de randen van het verband dat het nog wel wat rood was. Brandon vertelde hem dat hij niets tegen de pijn wilde, alleen als het achteraf nodig was. "Prima." Was weer het korte antwoord. Brandon vroeg of hij kon inschatten hoe lang hij nog in bed moest blijven liggen. Daardoor haalde de man diep adem en keek hij Brandon even doordringend aan. "Eens denken... ik moet eerst nog de wonden bekijken, ik weet nog niet of er nog etter of iets anders zit wat er niet hoort. Wel zag ik dat je grote en meest belangrijke spieren nog in tact zijn of licht beschadigd. Dat is een goed teken. De roodheid moet wel eerst verdwijnen en het moet geen pijn meer doen als je in bed beweegt. Vanaf dan mag je voorzichtig bewegen. De wonden zullen dan nog wel bloeden maar als we het twee keer per dag op deze manier helemaal behandelen, zal het geen kwaad kunnen." Sprak de man bedachtzaam. Hij begon het verband langzaam los te halen. "Ik kan geen echte inschatting maken van hoe lang je in bed moet blijven. Dat is bij ieder mens verschillend. Jou ken ik verder nog niet." Hij glimlachte even en keek in de ogen van Brandon na die woorden. "Het is straks van belang dat je de juiste voedingsstoffen gaat binnenkrijgen en dat je steeds iets meer gaat eten. Nu hebben we hier het geluk dat we veel gezond eten hebben en veel soorten vis, dan zul je ook langzaam meer energie krijgen en zal alles makkelijker gaan. Voor mij is het ook fijn dat je liever geen pijnstilling wilt, dan loop je beter tegen de grenzen van je lichaam aan. Met pijnstilling is het toch makkelijker om over je grenzen heen te gaan." Legde hij verder nog uit.
"Maar volgens mij weet je voor het overgrote deel dat allemaal al. Laten we de wonden maar eens bekijken." Knikte de dokter nu. Hij begon voorzichtig alles schoon te maken.



Koningin Elissa Beaufort

Ze sloot de deur zacht achter haar dicht en liep de gang door waar een paar kamers verder haar werkkamer was. Ze klopte op de deur. “Linde, ik ben het.” Zei ze. Ze hoorde een antwoord van Linde en vervolgens liep ze naar binnen toe. "Is de dokter bij Brandon?" Vroeg ze als eerste. Elissa knikte daardoor en bekeek haar vriendin die druk was met alles ordenen en sorteren. Ze had helemaal rode wangen. Elissa vond het zo lief van haar dat ze zo graag wilde helpen, ze was ook zo ijverig. Linde keek met een glimlach op naar haar vriendin en haalde even diep adem. “Wat ben ik blij dat ik geen koningin ben.” Zei ze met een grijns. Elissa kwam daardoor met een lach dichter naar haar toe en kwam bij haar zitten. “Ik doe het al zo lang, voor mij is het standaard werk.” Zei ze tegen haar vriendin. “Maar het werd nu wel wat veel, we zijn natuurlijk een paar dagen weggeweest en ik heb mij ontzettende zorgen gemaakt over Brandon.” Legde ze uit. Linde knikte even en de twee kletsten samen eerst even een beetje bij. Ze dronken samen rustig wat thee en het deed Elissa echt goed om één van haar twee vriendinnen weer te zien. Ze vroeg ook nog naar Olivia, die had het druk volgens Linde, ze was bezig met de nieuwste modetrends. Lachend schudde Elissa haar hoofd, typisch wat voor Olivia. “Over mode gesproken, je ziet er goed uit, Elissa.” Zei Linde nu ineens. Elissa bloosde even en keek naar de zachtblauwe jurk die ze aanhad. “Dat komt door Brandon.” Zei ze zachtjes en ze kreeg meteen een verliefde blik in haar ogen. Linde grijnsde daardoor. “Hij is echt goed voor je, ik zie het aan alles.” Knikte ze. “Ik ben bijna klaar met alles sorteren, dan kunnen we straks het nalopen.” Zei Linde ineens weer zakelijk. Elissa knikte daardoor. “Heel fijn, dankjewel, ik moet even op zoek naar een paar boeken.” Klonk haar stem dankbaar en daarna wat afwezig terwijl ze de werkkamer rondkeek om te zien waar die boeken gebleven waren. Ze kwam weer overeind en speurde de boeken af die er stonden. “Hmm… Misschien moet ik toch naar de grote bibliotheek.” Zei ze mompelend.

Prins Brandon Lamoyne

De dokter haalde de deken van zijn lichaam af en hij gaf aan dat het prima was dat hij liever geen pijnstilling wilde. Toen Brandon wilde weten hoe lang hij nog in bed moest blijven liggen, gaf de man aan da hij eerst de wonden nog moest bekijken, maar dat hij had gezien dat de belangrijkste spieren nog in tact waren of maar licht beschadigd. Dat as een goed teken. De roodheid moest wel weg en het moest geen pijn meer doen als hij in bed bewoog, vanaf dan mocht hij voorzichtig wat meer bewegen. De wonden zouden bloeden, maar als ze dat twee keer per dag zouden verzorgen zou het geen kwaad kunnen. Brandon knikte daardoor eventjes. ‘Ik begrijp het.’ Zei hij. Hij vond het jammer dat hij niet te horen kreeg dat het zo goed ging dat hij morgen al kon lopen, maar hij wist ook dat hij dat eigenlijk niet mocht verwachten. Hij zei dat hij geen echte inschatting kon maken omdat het bij iedereen anders was, hij kende hem verder nog niet echt. Brandon knikte daardoor. Dat was natuurlijk waar. Het was vooral belangrijk dat hij de juiste voedingsstoffen zou binnenkrijgen en dat hij meer ging eten. Ze hadden geluk met het eten hier. Dat realiseerde hij zich ook, dat zou bij hem thuis waarschijnlijk een stuk lastiger worden. Gelukkig was er hier genoeg goed eten. De man zei dat het eigenlijk ook goed was dat hij geen pijnstilling wilde, zodat hij niet zo over zijn grenzen zou gaan. Dat wist Brandon ook, dat hielp ook zeker mee in zijn afweging. De man wilde de wonden gaan bekijken en hij dacht dat Brandon het meeste al wist. ‘Jawel, maar ik krijg graag bevestiging.’ Zei hij eerlijk. Hij wilde er niet zomaar vanuit gaan dat hij alles al wist. Het verband werd losgemaakt en de man begon alles schoon te maken, wat toch echt nog wel heel veel pijn deed. Brandon klemde zijn kaken op elkaar en hij bleef diep doorademen om het aan te kunnen.

Dokter Medini

Brandon begreep wat hij hem vertelde en daardoor knikte de dokter weer. Het was prettig dat hij geen uitgebreide uitleg hoefde te geven. "Wellicht gaat het allemaal veel sneller dan je verwacht." Zei de dokter geruststellend tegen hem. "Onze koningin zorgt er duidelijk voor dat je niets tekort komt." Glimlachte hij erachteraan.
Toen hij aangaf dat Brandon het meeste al wist, gaf de man aan dat het zo was, maar dat hij graag bevestiging kreeg. "Daar is helemaal niets mis mee." Zei de dokter geruststellend. Vooral met dit soort wonden was het vaak gevaarlijk als mensen alles zelf deden zonder zijn hulp. Bij het schoonmaken deed de dokter extra voorzichtig, hij zag dat het echt pijn deed bij Brandon. "Het ziet er goed uit, ik zie nog een paar plekjes, die maak ik nog even wat dieper schoon. Probeer rustig te blijven ademen." Zei hij rustig en hij begon de plekjes voorzichtig schoon te maken.

Prins Brandon Lamoyne

De dokter zei dat het misschien wel veel sneller zou gaan dan dat hij dacht. 'Dat hoop ik dan maar.' zei hij. De man zei dat de koningin er duidelijk voor zorgde dat hij niets tekort kwam. dat liet Brandon meteen weer glimlachen. 'Zeker niet.' zei hij zachtjes. Hij begon met het goed schoonmaken van de wonden en de man zei dat er nog een paar plekjes zaten en die zou hij wat dieper schoonmaken, hij moest goed door blijven ademen. 'oké.' zei hij zachtjes. Hij deed zijn best om dat inderdaad te doen, maar de pijn begon nu wel heel intens te worden. Hij sloot zijn ogen eventjes en direct schoten er beelden door zijn hoofd. Puur omdat de pijn hem daar aan terug liet denken. Aan momenten tijdens gevechten, na een veldslag, aan de meest vreselijke dingen. Hij opende zijn ogen direct weer en hij hapte naar adem. Het zweet brak hem uit, hij klemde zijn kaken nog meer op elkaar en hij deed zijn uiterste best om een beetje rustig te blijven en in de realiteit te blijven.

Dokter Medini

Hij hoopte dat het sneller zou gaan dan hij dacht. Het liet de dokter even lichtelijk glimlachen. Blijkbaar wilde deze jongeman graag en snel weer aan de slag. Een hele goede eigenschap, maar hij moest toch nog wel een tijdje rustig aan doen. Wanneer hij sprak over de koningin, zag hij hem glimlachen en hij vond ook dat hij zeker niets bij haar tekort kwam. Het liet dokter Medini even met een glimlach knikken, hij zag ook dat zijn koningin bij deze jongeman ook niets tekort zou komen.
Het schoonmaken van de diepere plekken, leek hem echt heel veel pijn te doen. Wanneer hij zijn ogen in een klap opende en naar adem hapte, stopte de dokter even. "Rustig maar... kom maar even op adem." Klonk zijn stem geruststellend. De dokter bleef bij hem zitten en keek naar zijn gezicht. Hij zweette flink, het was duidelijk iemand die veel had meegemaakt. Hij zag dit soort reacties wel vaker bij de ridders. "Haal rustig en diep adem, ik doe niets, blijf erbij." Sprak hij heel rustig. "Zodra je wilt dat ik Elissa laat halen, moet je het mij laten weten." Ditmaal sprak de dokter niet over de koningin, waarschijnlijk zei dat Brandon niets, maar haar naam wel.


Koningin Elissa Beaufort

“Ga maar lekker naar de bibliotheek, als er wat met Brandon is, dan weet ik zeker dat jij de eerste bent die het hoort.” Zei Linde lief tegen haar. Elissa haalde even diep adem en knikte, ze had gelijk. “Linde, hoe doen we dat dan verder met alles?” Vroeg ze zacht. Haar vriendin haalde haar schouders op. “Ik doe wat ik kan en dan zullen we het later vandaag bespreken. Ik weet niet of Brandon ook alles wilt horen?” Zei ze rustig tegen Elissa. Elissa knikte daardoor. “Dat weet ik ook niet, ik zal het aan hem vragen straks.” Ze verliet de werkkamer en nog wat nadenkend liep ze het kasteel door. Het was heerlijk om gewoon weer zo goed de weg overal te weten, om in dit vrolijke en lichte kasteel te zijn waar op vele plekken bloemen stonden. Dat zorgde alleen al ervoor dat haar zorgen weer langzaam naar haar achterhoofd vervaagden. Ze werd door iedereen vriendelijk begroet, het deed haar echt goed om weer thuis te zijn, dat merkte ze alleen nu pas. Als ze weg was geweest, begreep ze weer waarom zoveel mensen het hier zo aangenaam vonden. Ze liep de trap af naar de begane grond en daar vond ze de grote zware deuren van de bibliotheek. Een wachter opende de deur voor haar, zelfs hij had er wat moeite mee. Dit was één van de oudste ruimtes in het kasteel. Ze werd begroet door een paar jongeren die hier lessen namen of zelf wat bestudeerden en met een glimlach knikte ze iedereen toe. Verder werd ze met rust gelaten, er werd wel naar haar gekeken, maar haar meest betrouwbare mensen wisten dat ze nog even niet in staat was om de zorgen van het rijk op haar te nemen.
Ze wist zelf wel waar ze moest zoeken. Hier had ze ongelooflijk veel tijd doorgebracht als kind zijnde. Ze liep de rijen langs en vond de boeken van haar grootmoeder. Ze bladerde er een paar voorzichtig door en de mooiste en interessantste boeken over de omgeving, de landbouw en het bos nam ze met zich mee.

Prins Brandon Lamoyne

De dokter leek vrij snel door te hebben dat hij nogal wat spanning opbouwde op deze manier. Hij deed echt zijn best om het te onderdrukken en om het uit te schakelen, maar het was heel heftig. Dat soort herinneringen konden opeens heel hard omhoog komen en zeker in combinatie met de pijn die hij voelde was dat nogal intens. Het lukte duidelijk niet om het compleet weg te stoppen. Hij vond het vervelend dat iemand hem zo moest zien, hij vond het ook niet echt al te goed voor zijn reputatie als hij zo bang overkwam. Hij wilde niet dat iemand dacht dat hij zwak was. Dat hij Elissa niet zou kunnen beschermen. De man hield direct op met waar hij mee bezig was en hij probeerde Brandon meteen te kalmeren. Hij zei dat hij even op adem moest komen en Brandon knikte daardoor, niet in staat om verder iets uit te brengen. De man zei dat hij rustig en diep moest ademhalen en dat hij niets deed, dat hij er bij moest blijven. Als hij wilde dat Elissa gehaald zou worden moest hij het zeggen. Alleen al haar naam had veel effect op hem. Hij ademde nog eens diep in, het laatste wat hij wilde was dat Elissa teruggeroepen zou worden nu, ze zou zich dan elke keer nog veel meer zorgen maken en hij vond het juist belangrijk dat ze weer wat meer dingen kon doen. ‘Nee, ik red het wel. Ik wil dat ze de tijd heeft om te werken.’ Zei hij zachtjes, half buiten adem en heel schor. Het werken was veel belangrijker en ze was al veel bij hem. Hij ademde diep en trillend in, maar hij wist zichzelf wel relatief rustig te houden.

Dokter Medini

Brandon knikte alleen toen hij aangaf dat hij even op adem moest komen. Hij zag duidelijk dat de man nogal afwezig was en duidelijk was hij bang. "Ik doe niets wat je niet wilt." Sprak hij zacht en wat geruststellend. Hij wilde niet dat de man bang werd voor hem. De dokter wist alleen al van de littekens die hij gezien had, dat Brandon veel had meegemaakt en hij begreep dat het heftig was. Wanneer hij aangaf dat hij Elissa kon laten halen wanneer hij dat wilde, zag hij hem echt reageren. Hij gaf aan dat hij het wel redde. Hij wilde dat Elissa tijd had om te werken. Dat liet de dokter even knikken. "Lukt het om aan haar te denken in plaats van aan alle pijn en dingen die je hebt meegemaakt? Lukt het om te denken aan de leuke momenten met haar?" Vroeg de dokter nu zacht. Brandon moest echt nog wel iets rustiger worden, wilde hij verder gaan met het verbinden van zijn wonden. Hij transpireerde heftig en dat zou alleen maar gaan irriteren in de wonden.


Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze alle juiste boeken had verzameld en weer naar boven begon te lopen, vroeg ze zich af wat ze nu het beste kon gaan doen. Vertwijfeld bleef ze even op de trap staan. Ze kon best even checken bij Brandon hoe het ging toch? Ergens van binnen was ze er toch niet helemaal gerust op. Ze vond het heel moeilijk om hem alleen te laten op dit moment, vooral omdat ze had aangegeven dat ze hem overal tegen zou beschermen. Ze merkte dat ze de boeken wel heel stevig vast had nu, ze haalde even diep adem en probeerde zich weer te ontspannen. Zo liep ze naar haar slaapkamer toe, langzaam weer iets meer ontspannen. Ze glimlachte vriendelijk naar de wachters voor haar slaapkamer, ze vroegen haar hoe het ging en ze sprak even vriendelijk en vrolijk met ze. Daarna klopte ze zelf aan op haar deur. "Brandon, dokter? Is het oké als ik even binnenkom? Ik heb de boeken gevonden, Brandon!" Ze besloot maar gewoon alles aan te geven. Aan haar stem was te horen dat ze zich goed en fijn voelde en ergens was ze best wel enthousiast over de boeken die ze gevonden had, ze wilde ze heel graag aan Brandon laten zien.

Prins Brandon Lamoyne

De dokter zei dat hij niets zou doen wat hij niet wilde, waardoor Brandon weer even slikte en wat gespannen knikte. Hij wist dat hij de man kon vertrouwen, maar alsnog was hij heel gespannen. Hij kon er niets aan doen. Toen hij zei dat hij het wel even zou redden wilde de man weten of het zou lukken om aan haar te denken in plaats van aan de pijn en aan de dingen die hij had meegemaakt. Hij moest denken aan de mooie momenten met Elissa samen. Hij ademde voorzichtig en wat gespannen in. Hij deed zijn best om te denken aan de momenten dat hij met haar gedanst had, aan de mooie ritten in de ochtend, waar ze enorm van hadden genoten. Het werkte wel een beetje, maar hij moest flink wat moeite doen. Hij wilde gewoon echt niet dat Elissa nu naar hem toe moest komen omdat hij het niet vol zou houden. Opeens klonk er een klopje op de deur, waardoor hij zich in eerste instantie kapot schrok en hij compleet aanspande. Dat zorgde weer voor pijn, wat het alleen maar heftiger maakte. Gelukkig was het vrij snel duidelijk dat het Elissa maar was bij de deur. Ze vroeg of het oké was als ze binnenkwam, ze had de boeken gevonden. Hij zuchtte opgelucht en hij ademde trillend in. Hij keek naar de dokter. 'Wat mij betreft mag ze binnenkomen.' zei hij zachtjes. Hij wilde niet de enige zijn die die beslissing nam, dus wilde hij het ook van de dokter horen voor hij iets zou zeggen.

Dokter Medini

Brandon bleef flink gespannen, zelfs wanneer hij vroeg om aan de mooie momenten te denken die hij had samen met de koningin. Al zorgde dat wel voor iets van ontspanning, het ging wel beter daardoor, maar voor de dokter nog niet goed genoeg om verder te kunnen gaan. Hij zou het nu alleen maar verergeren en zoals het er nu naar uit zag, moest hij de wonden nogmaals schoonmaken. Wanneer er op de deur geklopt werd. Spande Brandon heftig aan. "Rustig maar, rustig aan." Sprak de dokter hem zachtjes toe. De dokter zag dat Brandon opgelucht zuchtte en trillend inademde. Hij leek weer een heel stuk meer zichzelf te zijn nu. Hij gaf ook aan dat ze binnen mocht komen wat hem betrof. De dokter glimlachte daardoor lichtelijk. "Het lijkt me heel verstandig als ze even binnen komt." Zei hij met een knikje. "Kom maar binnen, koningin." Zei hij tegen Elissa. Daardoor werd de deur open gedaan en zodra Elissa, Brandon zo zag, schrok ze eigenlijk meteen. "Het is oké." Zei de dokter zacht om haar toch een beetje gerust te stellen, hij zag haar schrikreactie. Elissa ademde even diep in en legde de boeken op het tafeltje waar ze langsliep, daarna ging ze meteen naar Brandon toe en ging ze bij zijn hoofd zitten. Ze pakte zijn hand zachtjes vast. "Heb je veel pijn?" Vroeg ze met een zachte en lichtelijk trillende stem. Ze was meteen bezorgd om hem.

Prins Brandon Lamoyne

De dokter zag meteen aan hem dat hij echt heel erg schrok, hij zei dat het oké was en dat hij rustig aan moest doen. Hij deed zijn best, hij merkte alleen heel goed dat het lastig was om rustig aan te doen nu, hij kreeg het echt bijna niet voor elkaar. Hij vocht heel hard tegen al zijn gevoelens van spanning, maar het leek alsof hij er net niet genoeg grip op kreeg. Ze dokter zei dat het hem heel verstandig leek als Elissa binnen kwam, waarschijnlijk omdat hij ook wel doorhad dat Brandon het zwaar had en hij maakte het de dokter ook niet makkelijk op deze manier, ondanks dat hij zo hard zijn best deed. Elissa kwam binnen en hij keek meteen haar kant op. Ze legde de boeken op een tafel en ze kwam meteen naar hem toe. Ze pakte zijn hand vast en hij ademde diep in en uit om weer wat meer te kalmeren. Ze vroeg zachtjes of hij veel pijn had. 'Het gaat wel.' sprak hij schor, ondanks dat hij verging van de pijn. Hij wilde niet dat ze nooit meer bij hem weg durfde, haar werk ging voor. Dat vond hij altijd. Hij wilde ook niet dat ze nog bezorgder werd dan dat ze nu al was.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze zijn hand zacht pakte en hem vroeg of hij veel pijn had, zei hij dat het wel ging. Ze knikte daardoor langzaam eventjes. Ze zag hoe bezweet hij was en hoe pijnlijk zijn lichaam eruit zag. "Ik voelde ineens een naar gevoel van binnen en daarom wilde ik bij je komen kijken." Fluisterde ze tegen hem. Dat was eigenlijk de hoofdreden dat ze toch graag even naar hem toe wilde. "Ik wil graag even bij je blijven, wil je dat ook?" Vroeg ze zacht. Ze kroop wat meer bij hem op het bed en legde zijn hoofd zachtjes op haar benen neer. Haar vingers streelden even zacht door zijn haren heen. De dokter was even rustig wat dingen aan het klaar zetten en liet de twee maar heel even. "Brandon, is het goed als ik je wonden weer schoon ga maken? Of wil je eerst iets tegen de pijn?" Vroeg de dokter wanneer hij klaar was met zijn spullen. Hij wilde wel blijven checken of hij er in orde mee was, anders zou het alleen maar averechts werken.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa knikte, maar hij zag dat ze wel naar hem keek en dat ze waarschijnlijk wel doorhad dat hij het zwaar had. Toch wilde hij het niet nog meer bevestigen door te zeggen dat hij verging van de pijn. Elissa zei dat ze ineens een naar gevoel had gekregen van binnen, daarom wilde ze bij hem komen kijken. Hij glimlachte wat gespannen daardoor. Blijkbaar begon hun band heel snel sterker te worden. Ze zei dat ze graag bij hem wilde blijven en ze wilde weten of hij dat ook wilde, waardoor hij knikte. 'Dat zou ik heel fijn vinden.' zei hij zachtjes tegen haar. Ze kroop bij hem op bed en ze legde zijn hoofd zachtjes op haar benen neer. Hij voelde haar vingers door zijn haren heen glijden en hij ontspande eigenlijk direct. Dat kon hij ook wel gebruiken, hij was echt nat van het zweet en zijn spieren trilden doordat hij zo gespannen was geweest, maar het trok nu langzaam weg. De dokter vroeg of het goed was als hij weer verder zou gaan met het schoonmaken van de wonden of dat hij eerst iets tegen de pijn wilde. 'Nee, het is oké, ik red het zo wel.' zei hij wat schor. Hij wilde nog steeds liever niets tegen de pijn, hij kon het wel hebben. De pijn was net ook niet het grootste probleem geweest, het was vooral de herinneringen die opeens naar boven kwamen door de pijn.

Koningin Elissa Beaufort

Ze zag zijn gespannen glimlach en knikte hem even liefdevol toe. Het was oké, ze wist dat hij pijn had, maar ze zag hem ook langzaam steeds meer ontspannen. Hij gaf aan dat hij het fijn zou vinden als ze bij hem bleef. "Gelukkig maar." Zei ze met een glimlach. Hij ontspande meteen doordat ze door zijn haren streelde. Haar vingers volgde zachtjes zijn gespannen spieren in zijn hals en langs zijn kaak en ze bleef hem liefdevol zo aanraken. Zelf ademde ze rustig en diep adem, hopend dat hij het langzaam over zou nemen.
Brandon wilde van de dokter niets tegen de pijn, maar hij mocht wel verder gaan. De dokter begon de wonden weer schoon te maken met desinfecterend middel, wat vast erg moest prikken. Hij wisselde het schoonmaken van de wonden af met het schoonmaken van het lichaam van Brandon zodat hij niet zou plakken van het zweet. Zo bleef hij zo voorzichtig mogelijk doorgaan en probeerde niet teveel pijn te veroorzaken. "Gaat het zo?" Vroeg hij wanneer hij klaar was met het schoonmaken van de wonden.

Prins Brandon Lamoyne

'Ik vind het altijd fijn om je bij mij te hebben, Elissa.' zei hij zachtjes tegen haar, maar wel heel erg oprecht. 'Maar je mensen hebben je ook nodig.' voegde hij er wat uitgeput aan toe. Het schoonmaken van alles deed veel pijn en de inspanning was ook best wel intens voor hem, dat zorgde er voor dat hij nu extra uitgeput was. Dat was niet zo gek, hij wist dat hij zo kon gaan slapen. Onbewust nam hij een beetje haar ademhaling over en hij merkte dat het hielp, dat hij daar ook wat rustiger door werd. De dokter begon de wonden weer schoon te maken en Brandon voelde dat hij het af en toe afwisselde met het schoonmaken van zijn lichaam, wat ook wel nodig was. Hij deed heel voorzichtig, maar het deed alsnog gigantisch veel pijn. Toch hield hij zich vrij sterk en de pijn kon hij ook makkelijk hebben, zolang Elissa bij hem was zorgde het ook niet voor negatieve herinneringen. Hij sloot zijn ogen en hij ademde diep in en uit, de uitputting begon flink toe te slaan en toen de dokter aan hem vroeg of het zo ging, drong het niet eens echt meer tot hem door en reageerde hij ook niet meer.

Koningin Elissa Beaufort

Hij vond het altijd fijn om haar bij zich te hebben. Die woorden raakten haar echt en ze voelde hoe ze warm werd van binnen. Uitgeput vervolgde hij dat haar mensen haar ook nodig hadden. "Linde helpt me, dat komt wel goed." Fluisterde ze zacht tegen hem terug. "Op dit moment ben jij belangrijker." Ze drukte haar lippen zachtjes tussen zijn haren. Ze bleef verder heel stil en rustig en streek zacht met haar vingers over zijn huid heen terwijl ze hem in de gaten bleef houden. Wanneer de dokter aan hem vroeg of het zo ging, reageerde hij niet meer. Elissa keek de dokter even aan en knikte. "Het is goed zo, verbind hem maar." Zei ze zacht. De dokter knikte en smeerde eerst de wonden goed in met een beschermende zalf en begon daarna beide wonden weer goed te verbinden. Elissa maakte in de tussentijd de schouders, haren, hals en gezicht schoon en weer droog van Brandon zodat hij geen last van het zweet zou hebben. Brandon was weer helemaal verbonden en de dokter zorgde ervoor dat de deken weer goed over zijn lichaam heen lag. Daarna vertelde hij aan Elissa dat hij weer twee soorten thee had laten maken die hem zouden helpen te herstellen. Het was belangrijk dat hij na het vochtverlies van het zweet weer voldoende zou drinken. Elissa bedankte de dokter zachtjes. "Brandon, gaat het? Wil je nog iets?" Vroeg ze zacht en doordringend aan Brandon, hopelijk hoorde hij haar nog.

Prins Brandon Lamoyne

Toen hij niet meer reageerde hoorde hij ver weg wel dat Elissa in zijn plaats reageerde op de dokter en dat ze aangaf dat het goed was zo. Hij kreeg wel mee dat de man alles begon te verbinden en dat Elissa ondertussen zijn lichaam wat schoonmaakte. Dat was heel erg welkom, hij had door de paniek toch even een flinke zweetuitbraak gehad, wat voor zijn lichaam niet zo fijn was. Het was sowieso niet echt lekker voor de wonden, maar hij kon ook nog niet in bad, dus voelde het voor hem ook niet zo fijn. Gelukkig zorgde Elissa echt heel erg goed voor hem, dat scheelde een hoop. Ze was zo lief en behulpzaam en hij kon haar niet genoeg duidelijk maken hoe dankbaar hij haar was. Hij voelde de warmte van de deken weer over zich heen, dat was heel erg welkom nu. Daarna hoorde hij de duidelijke stem van Elissa tegen hem. Ze wilde weten of het ging en of hij nog iets wilde. Hij opende zijn ogen wat moeizaam en hij staarde naar haar. 'Het gaat.' zei hij zachtjes. 'Het is heel intensief elke keer.' gaf hij daarna toe.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze aan hem vroeg of het ging en of hij nog wat wilde, zag ze hoe hij zijn ogen moeizaam opende, hij staarde haar aan en gaf aan dat het ging. Het was voor hem heel intensief elke keer. Ze knikte daardoor en streelde zachtjes langs zijn wang. "Rust maar lekker even uit, ik blijf hier zitten tot het weer beter gaat." Fluisterde ze lief tegen hem en ze drukte een kusje op zijn voorhoofd. Daarna keek ze de dokter weer even aan. "Hartelijk dank voor uw hulp weer." Zei ze zacht tegen de man. De dokter glimlachte lichtelijk en knikte haar toe. "Geen enkel probleem, tot vanavond weer, of wanneer er tussendoor wat is, dan ben ik altijd bereikbaar." Sprak hij zacht en rustig tegen de twee. Vervolgens liep hij de slaapkamer uit en was Elissa weer alleen met Brandon. Ze glimlachte terwijl ze weer naar zijn gezicht keek. "Ik hou van je." Fluisterde ze liefdevol.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei tegen hem dat hij maar even lekker uit moest rusten, ze zou hier blijven zitten tot het weer beter met hem zou gaan. Hij voelde haar vingers langs zijn wang glijden en hij staarde in haar ogen. 'Dat is heel lief van je.' zei hij wat schor tegen haar. Ze bedankte de dokter eventjes en hij hoorde dat die op haar reageerde, maar die woorden gingen weer langs hem heen omdat hij zo uitgeput was. Dan drong het echt allemaal slecht tot hem door en dan kon hij zich er ook niet goed op concentreren. Daar had hij de aandacht en energie niet voor. Hij hoorde Elissa zachtjes tegen hem zeggen dat ze van hem hield. Hij glimlachte daardoor. 'kom je eventjes bij mij liggen?' vroeg hij nu aan haar. Hij wist niet of ze dat wel wilde, maar hij wist dat ze waarschijnlijk slecht sliep door hem en misschien kon ze het ook wel even gebruiken om wat meer tot rust te komen. Hij zou het fijn vinden om haar dichtbij te voelen.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze aangaf dat ze zou blijven zitten tot het weer beter met hem ging, staarde hij in haar ogen, hij vond het heel lief van haar. Ze glimlachte liefdevol naar hem. "Ik doe het graag, het geeft mij ook een rustiger gevoel." Zei ze zacht en eerlijk tegen hem. De dokter ging weg en wanneer ze zei dat ze van Brandon hield, glimlachte hij naar haar. Hij vroeg of ze even bij hem kwam liggen. "Ja, dat vind ik fijn." Fluisterde ze zacht tegen hem. Ze was zo erg geschrokken net, dat ze merkte dat het helemaal niet vervelend zou zijn om even te slapen. "Ik kom voorzichtig achter je vandaan." Fluisterde ze. Ze legde zijn hoofd in het kussen neer en kroop naast hem onder de dekens. Ze pakte zacht zijn arm vast en legde haar hoofd zacht tegen zijn schouder aan. Haar vingers streelden liefdevol over zijn arm. Ze voelde dat het haar zelf ook goed deed om even rustig te liggen.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat ze het graag deed, het gaf haar ook een wat rustiger gevoel. Hij glimlachte daardoor. 'dat vind ik fijn.' zei hij zachtjes. Hij vond het duidelijk moeilijk om nog uitgebreid met haar te praten omdat hij nu zo moe was, maar hij wilde het alsnog heel graag. Ze zei dat ze het fijn vond om bij hem te komen liggen en daarna zei ze dat ze voorzichtig achter hem vandaan zou komen. Hij deed zijn best om zo goed mogelijk mee te werken terwijl ze dat deed, zonder dat hij te veel van zichzelf vroeg. Ze legde zijn hoofd weer neer en ze kwam bij hem liggen, ze pakte zijn arm vast en ze legde haar hoofd tegen zijn schouder aan. Hij voelde haar vingers over zijn arm heen glijden en alleen al die zachte aanraking en haar hele aanwezigheid zorgden er nu voor dat hij heel snel wegzakte. Het was wel heel rustig en hij sliep ook eigenlijk heel goed, wat hem alleen maar hielp met zijn herstel. Het hield hem duidelijk een stuk rustiger als Elissa bij hem in de buurt was.

Koningin Elissa Beaufort

Ze merkte aan alles dat Brandon moe was, dat begreep ze ook wel en ze vond het niet erg. Hij deed zo zijn best om nog een beetje me haar te communiceren, dat vond ze onwijs lief. Zodra ze zich eenmaal naast hem geïnstalleerd had, merkte ze dat hij wegzakte. Glimlachend keek ze even naar hem op en ze drukte haat lippen zacht op zijn wang. "Rust maar goed, dan word je ook het snelste beter." Zei ze zachtjes. Ze bleef dichtbij hem liggen en haar vingers gleden strelend over zijn lichaam heen, strakke spieren probeerde ze voorzichtig een klein beetje losser te maken. Zelf was ze niet zo moe dat ze kon slapen, maar dit gaf haar toch heel veel rust. Al haar zorgen kon ze zo een beetje vergeten en ze probeerde in haar hoofd alle dingen op een rijtje te zetten van wat er precies gedaan moest worden. Gelukkig waren de komende weken geen belangrijke activiteiten gepland. Ze had ook al van Linde gehoord dat door de aanval op het rijk van Brandon het even stil was met sociale verplichtingen. Iedereen was even druk met zijn eigen rijk.

Prins Brandon Lamoyne

Hoewel hij al heel snel vrij diep weggezakt was, merkte hij ergens nog steeds wel dat Elissa bij hem was en dat ze hem aanraakte. Het hield hem extra rustig en dat was welkom, hij kon alle rust gebruiken. Hij vond het wel jammer dat hij zoveel van haar vroeg, maar ze gaf altijd aan dat ze het met liefde voor hem deed en dat geloofde hij ook. Hij geloofde wel dat ze het echt fijn vond om er voor hem te kunnen zijn en hij had het blijkbaar ook hard nodig. Hij hoopte dat hij wel wat terug kon doen voor haar als hij weer wat meer beter was, dat hij haar kon helpen om alles in te halen, dat hij er voor kon zorgen dat hij kon laten zien dat hij nuttig was. Nu had hij toch wel het gevoel dat hij haar vooral tot last was en dat was echt niet zijn bedoeling. Hij sliep een uurtje of twee voor hij weer met zijn ogen knipperde en hij in haar gezicht staarde. 'Hey.' zei hij glimlachend tegen haar, lichtelijk schor.