Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Ze kletste nog even mee, maar besloot later maar weg te lopen aangezien ze verwachtte dat Rowan er wel al was. En ze wilde hem niet laten wachten.
Toen ze net weg liep bij het groepje zag ze Rowan al aan komen lopen en glimlachte ze. Ze liep hem tegemoet en gaf hem een kus.
"Hey," groette ze hem daarna. Ze pakte zijn hand vast en keek hem aan. Nu pas viel haar op dat hij een blauw oog had. Bezorgd stak ze haar hand uit en streek ze onder zijn oog langs.
"Wat heb je gedaan?" vroeg ze hem zachtjes.

Rowan Rivers

Katelynn kwam op hem af lopen en hij kreeg een kus van haar. Meteen daarna pakte ze zijn hand en hij zag dat ze naar zijn gezicht keek, niet zo gek ook. Ze streek langs zijn oog en hij ademde langzaam in, het was echt gevoelig, maar het zou met een paar dagen wel wegtrekken. Ze vroeg wat hij gedaan had. 'Ik maakte een fout.' zei hij tegen haar. Hij sloeg zijn arm om haar heen en hij nam haar mee naar zijn auto. 'Ik was op gesprek bij een familie van een slachtoffer en ik formuleerde een vraag verkeerd.' legde hij haar nu uit. Bij de auto bleef hij even stil staan en keek hij haar weer aan. 'Hoe was je meeting?' vroeg hij. Hij opende de deur voor haar, zodat ze kon instappen.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat hij een fout had gemaakt en ze bleef hem bezorgd aanstaren. Hij sloeg zijn arm om haar heen en nam hij mee richting de auto. Vervolgens vertelde hij dat hij op gesprek was bij de familie van een slachtoffer en de vraag verkeerd geformuleerd had. Daardoor schudde Katelynn langzaam haar hoofd.
"Je moet wel oppassen hè," glimlachte ze naar hem. "Maar je heb niet eens terug geslagen?" vroeg ze hem nu grijnzend. Het liet haar al wat meer ontspannen dat dit de reden was van zijn blauwe oog en dat er niet iets ernstigers aan de hand was.
"Het was een grote chaos, maar wel nuttig. En vermoeiend," reageerde ze op Rowan zijn vraag. Ze stapte in de auto en deed haar gordel om.
"Ik ben benieuwd hoe het met Leroy gaat.." zei ze nu zachtjes.

Rowan Rivers

Ze zei dat hij op moest passen en hij haalde zijn schouders even op. 'Ik heb dit al een tijdje niet meer gedaan.' gaf hij nu toe. Vroeger had hij dit soort dingen constant gedaan en was dit hem waarschijnlijk niet zo snel overkomen. Hij was niet de meest tactische persoon binnen de politie, maar dit had hij wel anders kunnen doen, dat wist hij heel goed. Hij baalde er ook flink van, meer dan hij nu liet zien waarschijnlijk. Ze vroeg of hij niet eens had teruggeslagen en hij keek haar even aan. 'Dat leek mij geen praktische oplossing.' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij ging naast haar zitten en hij pakte haar hand vast. 'Misschien ben ik hier echt wel niet meer geschikt voor.' zei hij tegen haar. Daarna liet hij haar los en startte hij de auto, hij reed richting huis. Katelynn zei dat ze benieuwd was hoe het met Leroy zou gaan nu en Rowan knikte langzaam. 'Ik ook. Vanaf nu kan het alle kanten op gaan en we moeten ons voorbereiden op het ergste... hij zal wel niet zo heel aardig meer zijn, als hij tenminste niet zelf drugs is gaan halen.' zei hij. Het had gekund, Leroy was de hele dag alleen geweest.

Katelynn Camryn Leighton

"Je moet gewoon weer even inkomen," glimlachte ze naar Rowan. Ze geloofde er echt in dat hij het kon en dat het wel weer goed zou komen. Rowan werkte al zo lang bij de politie, het zou hem waarschijnlijke echt niet gaan bevallen als hij ermee zou stoppen. Maar het had even tijd nodig en ze zouden vanzelf merken hoe het de komende tijd zou gaan.
Onderweg naar huis keek ze wat uit het raam en toen Rowan parkeerde op de oprit keek ze hem even aan. "Hopelijk heeft hij zichzelf kunnen beheersen," zei ze nog tegen Rowan. Ze hoopte het echt. Al wist ze ook wel dat het niet makkelijk voor hem zou zijn. Als hij vandaag nog niets gebruikt had, zou het zomaar eens kunnen dat hij niet te genieten was. Maar dat nam ze dan maar voor lief.
Ze stapte uit de auto en liep naar de voordeur, die ze ontgrendelde en open maakte. Daarna stapte ze naar binnen. De hondjes begonnen meteen blij te blaffen en sprongen naar Rowan en haar toe.

Rowan Rivers

'Ja, dat werd mij vandaag ook wel duidelijk.' zei hij zachtjes. 'Waarschijnlijk blijft dit mij er de komende dagen ook wel aan herinneren.' voegde hij er aan toe. Katelynn hoopte dat Leroy zich had kunnen beheersen en hij knikte langzaam. 'Ik hoop het ook heel erg.' zei hij zachtjes. Hij liep achter Katelynn aan het huis in en hij sloot de deur achter zich. Meteen draaide hij de deur goed op slot en daarna liep hij verder. Hij zag Leroy helemaal nergens, tot hem opviel dat er iemand in de tuin stond. Hij kon niet direct zien of het Leroy was en daarom legde hij automatisch zijn hand op zijn wapen. Hij liep langzaam naar de deur toe en hij keek even kort naar Katelynn, daarna gooide hij de deur open en stapte hij de tuin in. Hij zag nu dat het Leroy was en daarom haalde hij zijn hand weer van het wapen. Leroy draaide zich om naar hem en hij zag nieuwe plekken op zijn hoofd, hij was duidelijk geslagen. Verder zag zijn zoon er ook niet echt uit. Hij was volledig bezweet en duidelijk gespannen, maar toen Rowan dichterbij kwam, zag hij dat Leroy waarschijnlijk niets gebruikt had. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij nu. Leroy zat volledig in het donker en Rowan kon hem niet heel goed zien. 'Ik was naar het park gegaan.' gaf Leroy vrij snel toe. 'Maar ik... ik wilde niet... ik...' stamelde zijn zoon nu. Nu pas viel Rowan zijn blik op iets wat bij Leroy zat. Een hond. Een enorm grote zwarte hond. Daardoor bleef hij even staan. 'Hij doet niets.' zei Leroy zachtjes. 'Ik heb vaker voor hem gezorgd, toen ik op straat woonde... toen ik naar het park ging zag ik dat er twee jongens waren die hem aan het pesten waren, ze waren hem aan het trappen. Ik werd kwaad en we hebben gevochten, maar ik zweer je dat ik niets gebruikt heb... echt niet. Maar ik moest hem meenemen...' sprak Leroy nu warrig. Rowan bleef zijn zoon even aanstaren en hij keek naar de hond. Hij kwam nu langzaam dichterbij en hij zag goed dat Leroy zich duidelijk niet lekker voelde, zijn shirt was vies en nat van het zweet. 'Waarom ging je naar het park?' vroeg hij nu aan de jongen. Die haalde zijn schouders op, maar Rowan wist dat het kwam omdat hij het niet had kunnen beheersen. Hij had drugs willen halen. Dat maakte Rowan kwaad, terwijl hij het zou moeten begrijpen. Toch maakte het hem kwaad. Hij wist dat hij blij moest zijn dat Leroy het niet gedaan had en dat dat al een hele prestatie was, maar blijkbaar was zijn geduld voor vandaag op.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liep achter Rowan aan het huis binnen en zette haar tas op de tafel. In de woonkamer was niemand te bekennen, behalve de drie Chihuahua's die rond huppelden. Rowan liep richting de tuin, dus ging Katelynn er vanuit dat Leroy daar zou zijn. Ze knuffelde de hondjes even en liep even later achter Rowan aan. Voor een tijdje hield ze zich wat op de achtergrond en volgde ze het gesprek gewoon. Tot ze merkte dat bij Rowan de spanning wat hoog op liep. Daardoor stapte ze naar voren en ging ze tussen beide staan.
"Wat goed, Leroy, dat je niets gebruikt heb! Super," glimlachte ze naar de jongen. Daarna ging haar blik even naar de hond. Het was een enorm groot dier, maar hij zag er wel vriendelijk uit. "Ik snap dat je hem mee heb genomen. Zo lang het goed gaat met de kleintjes mag hij wel blijven. Lief dat je hem gered heb, sommige mensen weten niet hoe ze met dieren om moeten gaan," glimlachte ze nu. Ze keek nu even schuin naar achteren naar Rowan en pakte even later zijn hand vast.

Rowan Rivers

Hij klemde zijn kaken op elkaar om niet uit te vallen tegen Leroy, want hij wist dat het onterecht zou zijn, maar hij had de neiging enorm. Net op het moment dat hij iets wilde zeggen stapte Katelynn naar voren. Ze zei tegen Leroy dat het goed van hem was en hij zag dat de jongen haar aanstaarde, alsof hij haar niet echt geloofde. Hij wist dat het kwam door zijn houding, Leroy kende hem waarschijnlijk beter dan dat hij dacht en zijn zoon had door hoe kwaad hij eigenlijk was. Katelynn zei dat ze begreep dat hij de hond had meegenomen, zo lang het goed ging met haar honden mocht hij blijven. Ze vond het lief dat hij hem gered had en Leroy knikte nu langzaam. 'Hij heeft mij gered.' zei Leroy nu zachtjes. Hij aaide de hond en het dier bleef dicht bij hem zitten. 'Ga even douchen, Leroy.' zei Rowan nu alleen maar. De jongen kwam meteen overeind en schoot daarna langs hem naar binnen. Hij kneep even zachtjes in de hand van Katelynn en daarna pakte hij haar vast en trok hij haar dicht tegen zich aan. Hij sprak nog steeds geen woord, hij merkte heel goed hoe kwaad en gespannen hij was en dan was het beter om niets te zeggen.

Katelynn Camryn Leighton

Leroy keek haar wat vertwijfelend aan, Katelynn wist dat dat kwam omdat Rowan totaal niet blij leek te zijn. Daar baalde ze wel van, hij moest zijn zoon steunen en dit ging juist de goede kant op. Straks maakte hij het alleen maar erger. Er was geen reden om zo gespannen te doen nu.
Ze glimlachte weer even naar Leroy toen hij zei dat de hond hem gered had. Rowan zei niet veel later dat Leroy even moest gaan douchen, waarna de jongen gauw naar boven vertrok. De hond bleef achter in de tuin en begon wat rond te scharrelen.
Rowan pakte haar nu vast en trok haar tegen zich aan. Katelynn bleef zo even staan, maar nam toen wat afstand en keek hem weer aan.
"Je moet je echt vermannen, hoor," zei ze nu eerlijk. "Dit gedrag helpt hem niet, echt niet. Zo gaat het niet werken.."

Rowan Rivers

Katelynn bleef hem even vasthouden, maar na een tijdje nam ze afstand van hem en keek ze hem aan. Ze zei dat hij zich moest vermannen, dit gedrag hielp hem niet. Zo ging het niet werken. Hij voelde dat hij direct weer ontzettend kwaad werd en hij klemde zijn kaken weer op elkaar, hij voelde zijn hartslag omhoog schieten. Waar kwam dit in godsnaam vandaan? Waarom was hij zo kwaad? Hij had juist niet gedacht dat Leroy het ging redden en het ging wel goed, waarom was hij niet trots? Waarom werd hij kwaad? Hij begreep niets van zichzelf. Hij draaide zich weg van Katelynn en hij kneep zijn ogen even dicht, dit frustreerde hem enorm. 'Je hebt gelijk...' zei hij uiteindelijk tegen haar. Hij wist ook dat Katelynn gelijk had, dit ging Leroy niet helpen. Hij herinnerde zich nog de keren dat Steven kwaad op hem was geworden, aan het begin. Het was volledig terecht geweest, maar Steven was zo kwaad geworden door wat hij zelf had meegemaakt en dat had juist niet geholpen. De moment dat Steven rustig met hem was gaan praten hadden hem geholpen. Waarom herhaalde hij juist de foute dingen? Hij moest beter weten dan dit. Uiteindelijk draaide hij zich weer om naar Katelynn en dwong hij zichzelf om rustig te ademen. 'Ik denk dat ik jaloers ben.... ik denk dat ik jaloers ben om het feit dat hij dit kan en ik niet.' zei hij nu, duidelijk verbaasd door zijn eigen gevoel. Hij vloekte en daarna gaf hij een harde trap tegen de tuinstoel aan, waarna hij langs zijn ogen wreef. Waarom kon hij Leroy niet gewoon steunen?

Katelynn Camryn Leighton

Rowan leek echt onwijs gespannen en gefrustreerd en het stak haar een beetje aan. Ze merkte aan haarzelf dat ze ook wat alerter was nu en ook wat gespannen. Alsof ze bang was dat Rowan elk moment kon ontploffen. Ze had het zo vaak meegemaakt met Martin, het leek een automatisch alarmsysteem in haar hoofd. En het voelde alles behalve fijn.
Rowan zei dat ze gelijk had en zij zweeg. Ze bleef naar hem kijken en liet hem gewoon even tot bedaren komen. Ze wilde het niet erger maken.
"Je hoeft niet jaloers te zijn.. Jij kan het toch ook..?" mompelde ze zachtjes. Toen hij de tuinstoel omver trapte schoot haar hartslag omhoog en sloeg ze haar blik even neer. Daarna draaide ze zich om en liep ze naar binnen.
"Ik ben de hondjes even uitlaten, tot zo," zei ze nog achterom. Het leek haar beter om Rowan nu even lucht te geven, voordat de spanningen te hoog op gingen lopen. Daarbij had ze het zelf ook even nodig, ze kreeg hier koppijn van en had hier gewoon echt even geen energie voor nu.
Ze liep naar de voordeur en riep de hondjes, die blij aan kwamen hobbelen. De riemen liet ze thuis, dat was toch niet echt nodig.

Rowan Rivers

Ze bleef een tijdje stil en daarna zei ze dat hij niet jaloers hoefde te zijn, hij kon het toch ook? Daardoor staarde hij haar aan. Nog voor hij iets kon zeggen zei ze dat ze even de honden ging uitlaten. Hij wilde haar achterna gaan, hij wilde haar zeggen dat ze niet zo bij hem weg moest lopen, hij had er een hekel aan als ze dat deed en het maakte hem nog woedender, maar hij wist dat dat ook was waarom ze weg ging. Ze kon er niet tegen als hij zo deed. Daarom bleef hij staan, hij ging het niet beter maken als hij haar ging dwingen om te blijven. Dan zou dit volledig uit de hand lopen. Hij pakte een glas en schonk dat vol met cognac, daarna ging hij weer naar buiten. Hij stak een sigaret op en staarde hij voor zich uit. Hij wist dat hij hier anders mee om moest gaan, want Leroy deed het echt goed. Hij maakte enorme stappen en dat was iets wat hij moest stimuleren, hij moest zich echt niet zo gedragen. Hij nam een paar slokken van de drank en hij zag dat de zwarte hond nu langzaam naar hem toe kwam. Het dier leek wat voorzichtig te zijn, maar dat was niet zo gek na net. Hij pakte zijn mobiel en heel even kreeg hij de neiging om Steven te bellen, maar hij besloot het niet te doen. Hij wilde niet dat Steven zich zorgen om hem ging maken. Hij schrok op toen de bel opeens ging, Katelynn had een sleutel, die ging echt niet aanbellen. Hij goot de drank achterover en daarna kwam hij overeind, hij liep naar de deur. Hij opende die langzaam en hij keek verbaasd toen hij zag dat het Femke was die daar stond. Wat kwam ze hier doen? Was ze helemaal gek geworden? 'Rowan, we moeten met elkaar praten...' zei ze zacht tegen hem. Hij keek even langs haar, Katelynn was nergens te bekennen, maar hij had geen idee hoe ze er op ging reageren als Femke hier opeens was. 'Wat kom je hier doen? Je kunt hier niet zomaar langskomen...' zei hij zachtjes. 'Wat heb je gedaan?' vroeg ze hem, waardoor hij haar wat verbaasd aanstaarde. 'Je oog...' zei ze daarna. 'Oh, dat is niets.' was zijn reactie. Hij wilde niet met haar praten, het voelde ongemakkelijk en hij wilde niet dat ze hier langs kwam. Niet bij Katelynn thuis, dat voelde helemaal ongemakkelijk. Ze pakte hem nu vast en hij zette een stap achteruit. 'Waarom doe je dit?' vroeg hij nu, hij was duidelijk in de war. Waarom kwam ze precies nu? 'Ik moest je zien...' zei ze tegen hem.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liep richting het park en stak haar handen in haar zakken. Haar hoofd zat vol gedachten, ze moest echt even tot rust komen. De hondjes dribbelden vrolijk naast haar mee en weken af en toe een beetje van het pad af, maar bleven constant bij haar in de buurt.
Midden in het park liet ze zich neerzakken op een houten bankje en staarde wat voor haar uit. Ze gaapte even en keek naar de hondjes die zich duidelijk leken te vermaken. Af en toe kwamen er wat mensen voorbij lopen, sommige alleen, sommige met een hond. Katelynn wist niet precies hoe lang ze hier zat, maar uiteindelijk kwam ze weer overeind en liep ze rustig weer verder het park door, om verderop om te keren. Ze vond het rot dat ze op dit soort momenten Rowan niet kon helpen, ze wilde het heel graag, maar ze kon het gewoon niet. Als hij zo gefrustreerd raakte, raakte ze zo gespannen dat ze gewoon het liefst weg wilde. Alle nare gevoelens kwamen dan weer terug. Ze zuchtte even zachtjes en staarde naar haar voeten terwijl ze door liep.

Rowan Rivers

'Rowan, ik weet dat je mij weg wilt hebben nu, dat je niet wilt dat Katelynn dit ziet... maar het gaat niet goed met je, dat is duidelijk. Denk je dat Katelynn geschikt voor je is? Ja, natuurlijk is ze aantrekkelijk, maar ook dat gaat vervelen, toch? Ze staat boven je, man. Ze staat boven ons allemaal en vroeg of laat is ze je zat en laat ze je vallen.' zei Femke nu doordringend tegen hem. Hij staarde haar aan en hij schudde zijn hoofd. 'Dat is bullshit. Wat Katelynn en ik hebben is niet zomaar over. Ze gaat echt niet bij mij weg...' zei hij doordringend tegen haar. Hij voelde hoe Femke met haar vingers langs zijn kaaklijn gleed en hij sloot zijn ogen even. 'Geloof je dat echt? Na alles wat er gebeurd is? Ben je niet toe aan een nieuwe start?' vroeg ze zacht aan hem. Hij voelde haar lippen nu in zijn nek en hij ademde diep in en uit. 'Ik wil dat je mij met rust laat... dit was nooit mijn bedoeling. We zijn collega's, dit is niet wat ik wil. Het is beter als je voortaan afstand van mij houdt.' zei hij tegen haar, zijn stem trilde lichtjes. Ze had hem duidelijk getroffen op een zwak moment. 'Geloof je dit echt? Je wilt mij niet meer zien? Kom op... ik ben de enige waar je mee praat, op Smith na. Ik ben de enige die je echt accepteert zoals je bent. Je hebt geen vrienden meer, niets. Weet je waardoor dat komt? Katelynn. Niemand wil omgaan met de agent die een relatie heeft met de officier van justitie. Dat snap je toch zelf ook wel? Zou jij vrienden zijn met zo iemand?' vroeg ze nu. Hij opende zijn ogen weer en hij keek haar aan. 'Dat is onzin...' zei hij nu. Hij wilde hier niet in geloven, het was niet waar. En al was het waar, dan was het maar zo. Hij wilde niet weg bij Katelynn. Hij voelde haar vinger nu langs zijn lippen glijden en hij slikte moeizaam. 'Met mij zou alles anders zijn. Ik zou niet bij je weg gaan, ik zou je niet in de steek laten. Je collega's zullen je weer normaal behandelen en je hebt je leven weer terug.' fluisterde ze, daarna zoende ze hem. Hij gaf na een paar seconde toe, maar daarna realiseerde hij zich precies wat er gebeurde en duwde hij haar hard aan de kant. 'Rot op. Hou op met het verzieken van mijn leven, van mijn relatie... rot op!' schreeuwde hij nu. Hij gaf haar nog eens een duw, waardoor ze een paar passen naar achteren zette. Hij stapte naar haar toe en hij greep haar hardhandig vast. 'Waarom doe je mij dit aan? Waarom wil je mij weg hebben bij haar?' vroeg hij nu wantrouwend. Hij greep haar bij haar keel en hij bleef haar vasthouden. 'Werk je soms samen met Wessel? Wil je dat ik haar in de steek laat zodat hij zijn gang kan gaan met haar?' vroeg hij woedend, zijn stem trilde nog meer. Ze legde haar handen rond zijn pols, maar hij gaf haar geen ruimte. 'Dat is het hé, vieze slet. Daarom wil je dat ik hier in mee ga. Daarom doe je al maanden alles om mij te verleiden... is dat voor hem?' vroeg hij.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liep door de wijk weer terug en moest toegeven dat deze wandeling haar wel goed had gedaan. Zo had ze even de tijd gehad alles op een rijtje te krijgen en te kalmeren. Dan kon ze Rowan ook beter steunen en dan zou alles beter gaan. Ze haalde even diep adem en inhaleerde de frisse lucht. De hondjes wisten de weg precies en hobbelden voor haar uit, richting de villa.
Toen ze verderop de hoek om liep zag ze in de verte de villa al liggen. Ook zag ze dat er iemand voor de deur stond. Ze stopte met lopen, terwijl de hondjes gewoon door liepen. In eerste instantie was ze bang dat het Wessel was, waardoor ze wat stappen terug zette zodat ze niet goed te zien zou zijn door de tuin waar ze naast stond. Pas na een paar seconden zag ze dat het Femke was. Ze leken te praten. Katelynn schudde haar hoofd even om haar eigen reactie en begon weer te lopen, tot ze zag hoe Rowan en Femke begonnen te zoenen. Op dat moment leek ze letterlijk te bevriezen. Al gauw keek ze weg, ze kon daar niet naar kijken. De grond leek onder haar voeten vandaan te verdwijnen. Een kotsmisselijk gevoel overspoelde haar en ze liep terug het hoekje om en bleef lopen, ze wist niet eens waarheen. Ze deed echt haar best om nog normaal na te blijven denken, maar haar gedachten namen een loopje met haar. Het zweet brak haar uit en haar ademhaling versnelde. Ineens begon ze weer heel erg aan haarzelf te twijfelen. Was ze te min voor Rowan? Gaf ze hem niet genoeg? Steunde ze hem niet genoeg? Had hij daarom Femke gebeld? Was zij er wel voor hem?
Ze balde haar vuisten en er liepen wat tranen over haar wangen. Met grote passen liep ze verder, niet eens beseffend dat de hondjes haar niet meer volgden. Ze liep weer door het park heen, het park weer uit en een random woonwijk door. In de hoop dat ze ineens een logische verklaring zou bedenken of dat ze zou kalmeren in plaats van alleen maar meer in paniek te raken, maar dat gebeurde niet.
Uiteindelijk belandde ze in een ander parkje, waarvan ze het bestaan niet eens afwist. Daar bleef ze staan naast de muur van een vervallen gebouwtje, zodat ze niet zo op viel. Ze probeerde haarzelf toe te spreken dat het allemaal niets zou zijn, dat het niet was wat ze dacht dat het was, dat dit alles niet voor niets was geweest, maar haar hoofd wilde het niet geloven. Ze werd ontzettend duizelig en leunde tegen het muurtje aan. Zweet liep over haar gezicht en haar lichaam trilde als een rietje.
"Verdomme, Katelynn.." vervloekte ze haarzelf, aangezien ze merkte dat ze de grip begon te verliezen.

Rowan Rivers

Hij gaf Femke niet echt de kans om op hem te reageren en hij merkte heel goed dat hij zijn zelfbeheersing volledig verloren had. Hij haalde uit naar haar, meteen klapte Femke hard op de grond neer, hij dook vol bovenop haar, volledig overtuigd van het feit dat ze samenwerkte met Wessel. Natuurlijk, hij had het eerder moeten zien. Hij bleef uithalen en opeens werd hij vastgrepen. 'Pap, wat doe je?' hoorde hij opeens. Hij staarde in het gezicht van Leroy. Zijn zoon trok hem naar achter en keek hem wat angstig en van slag aan. 'Wie is dat?' vroeg Leroy, hij knikte naar Femke, die roerloos op de grond lag. Hij staarde naar haar lichaam en daarna krabbelde hij overeind. 'Waar is Katelynn?' vroeg Leroy, hij begreep duidelijk niets van de situatie. Hij wist ook niet goed wat hij moest doen. 'Ik zag haar net, buiten... maar ze draaide om en ging weg.' zei Leroy nu. Rowan vloekte even, daarna keek hij nog eens naar Femke. 'Bel Steven, Leroy. Bel hem meteen.' zei Rowan nu. Leroy knikte gehaast en pakte de mobiel, Rowan zag hoe hij begon te bellen, maar daarna rende hij weg. Hij moest Katelynn vinden. Hij had alleen echt geen idee waar hij moest zoeken. Hij riep haar naam en hij keek in de straten, maar het was vreselijk donker en hij had geen idee waar ze naar toe was gegaan.

Katelynn Camryn Leighton

Ze sloot haar ogen en deed alle oefeningen die ze maanden terug van de psychiater had geleerd, maar niets werkte, alles leek alleen maar harder terug te komen en ze begon steeds meer in paniek te raken. Stond ze er nu helemaal alleen voor? Waar moest ze heen? Ze had niemand.
"Gaat het wel goed?" werd haar ineens gevraagd. Een onbekende man stond naast haar en keek haar bezorgd aan. Katelynn staarde hem angstig aan, niet wetend wat ze moest doen of moest zeggen. Haar hoofd speelde een spelletje met haar.
"Hé, moet ik iemand voor je bellen? Hoe heet je?" vroeg de man haar nu. Hij klonk ontzettend vriendelijk en leek totaal niet gevaarlijk, maar Katelynn was zo vreselijk in paniek dat ze dat niet in zag. Toen hij haar zachtjes vastpakte was de maat vol en liep haar emmer over. Ze trok zich wild los, alsof hij een of andere gevaarlijke crimineel was, en zette het op een rennen. Waarheen wist ze niet, ze dacht niet eens meer na. De man bleef verward achter.
Ze bleef maar rennen, zich totaal niet bewust van de omgeving. Haar benen werden slap en ze struikelde meerdere malen bijna, maar wist zichzelf steeds nog maar net overeind te houden.
Uiteindelijk rende ze een hoekje om en stak ze een weg over. Er klonk hard getoeter en ze werd verblind door felle lichten. Er volgde een harde klap, de auto schepte haar en ze rolde over de motorkap.
Het volgende moment lag ze op straat. De wereld tolde om haar heen. Ze probeerde overeind te komen, maar het lukte niet. De man en de vrouw die in de auto zaten sprongen er geschrokken uit en liepen naar Katelynn toe. Haar hoofd zat onder het bloed en haar onderbeen lag ook open.
"Gaat het?" vroeg de man haar, terwijl hij over haar heen boog. De vrouw was zo geschrokken dat ze achter haar man bleef staan en bleef zwijgen. Katelynn probeerde opnieuw overeind te komen, maar ze viel weer op de grond.
"Blijf maar liggen, dat is beter.." sprak de man zachtjes. Hij pakte haar vast, waardoor Katelynn volledig verstijfde. In haar hoofd veranderde de man naar Wessel. Haar hartslag versnelde flink en ze schoot nu met haar laatste beetje kracht overeind en duwde de man hard aan de kant. Strompelend rende ze weer een behoorlijk eind, tot ze echt niet meer kon en weer op de grond neerklapte, midden in een steeg. Hyperventilerend en hevig trillend.

Rowan Rivers

Uiteindelijk vond hij iemand die Katelynn had zien rennen, volledig in paniek. Daardoor maakte hij zich nog meer zorgen, wat was er gebeurd dat ze zo overstuur was? Kwam dat door hem? Hij snapte helemaal niets van wat er op dit moment gebeurde. Hij bleef rennen in de richting waarin Katelynn ook gegaan zou zijn, maar hij had geen idee meer waar hij was of waar ze heen was, tot hij opeens mensen hoorde praten. Hij kwam dichterbij en hij ving iets op over een ongeluk. Blijkbaar was er iemand aangereden en die was volledig in paniek weggerend. Daardoor schoot zijn hartslag nog meer omhoog, dat moest Katelynn wel zijn. Hij rende verder, hoe ver kon ze ooit gegaan zijn? Hij had het vreselijk warm en hij raakte uitgeput, maar Katelynn was ook nog eens door een auto geraakt. Hij staarde om zich heen, tot hij opeens iemand zag liggen. Direct rende hij weer verder en knielde hij bij Katelynn neer. Hij pakte haar vast en hij staarde haar aan, maar daarna pakte hij zijn mobiel. Hij belde de alarmcentrale, hij had een ambulance nodig hier. Hij hing weer op en hij pakte Katelynn opnieuw vast. 'Rustig maar, ik ben het... wat is er gebeurd?' vroeg hij zacht, al had hij geen idee of ze hem wel kon horen.

Katelynn Camryn Leighton

De wereld draaide om haar heen en ze schrok zich dood toen iemand haar weer vastpakte. Ze spande weer volledig aan, maar probeerde niet meer weg te komen, ze had er gewoonweg geen kracht meer voor, ze was helemaal op.
Ze knipperde met haar betraande en bloeddoorlopen ogen en staarde Rowan aan. Pas na een paar minuten herkende ze hem. Ze wilde in zijn armen kruipen, haar hoofd tegen hem aandrukken en nooit meer los laten. Maar ze deed het niet. Ze durfde het niet.
"Ik.." stamelde ze nu zachtjes. "Het spijt mij.." zei ze daarna. "Dat ik.. Dat ik niet goed genoeg ben.. Ik.." haar stem stierf weg en ze had moeite om bij bewustzijn te blijven. Ze stak langzaam haar hevig trillende hand uit en legde die voorzichtig op die van Rowan. Ze hield zoveel van hem, ze wilde hem echt niet kwijt. Het idee dat ze hem nu kwijt was maakte haar intens verdrietig en wanhopig.
"Is het nu voorbij?" klonk haar stem ontzettend schor en trillend. "Ga.. Ga je nu met haar..?" Ze slikte moeizaam en de ontzettende pijn was in haar ogen te zien. Toch klonk haar stem totaal niet verwijtend. Ze cijferde zichzelf totaal weg.

Rowan Rivers

Ze zei dat het haar speet. Daardoor staarde hij haar weer verbaasd aan, wat speet haar? Hij begreep echt helemaal niets van wat er gebeurde. Daarna zei ze dat het haar speet dat ze niet goed genoeg was voor hem. 'Wat? Dat is niet waar... jij bent perfect voor mij, al die tijd al geweest...' zei hij zachtjes en van slag. Ze stak haar hand uit en legde die op zijn hand neer, waardoor hij haar hand nu stevig vastpakte. Ze vroeg of het voorbij was, of hij met haar ging. Dat zorgde ervoor dat hij nog meer in de war raakte, maar hij realiseerde zich dat ze Femke gezien had. Met hem. Daarom had Leroy haar buiten gezien. Ze had blijkbaar een totaal verkeerde conclusie getrokken. 'Katelynn... ik zal nooit voor haar kiezen. Ik zal nooit voor haar gaan en ik... ik maakte haar juist duidelijk dat ik jou wil. Dat ik niemand anders wil dan jou. Dat ik altijd voor jou zal kiezen en dat ze mij met rust moet laten... maar ze ging maar door... ze bleef maar doorgaan en ik...' stamelde hij nu. Daarna pakte hij haar nog meer vast, tranen liepen over zijn gezicht heen. 'Waarom twijfel je aan mij?' vroeg hij snikkend.

Katelynn Camryn Leighton

Ze trilde ontzettend erg en ze was echt uitgeput. Dit had haar zo ontzettend veel energie gekost. Ze ademde zwaar en staarde Rowan aan. Hij vertelde dat zij perfect voor hem was en hij leek het niet te begrijpen. Katelynn probeerde iets overeind te komen, zodat ze rechtop kon zitten. Haar hoofd bonkte als een gek.
Rowan zei nu dat hij nooit voor Femke zou kiezen, hij had haar juist duidelijk gemaakt dat hij met haar wilde en niemand anders wilde. Katelynn slikte weer even moeizaam en ze had even de tijd nodig om de woorden tot haar door te laten dringen.
"Ik.. Ik.." De wereld tolde alleen maar meer om haar heen en ze greep Rowan vast en nagelde zich vast aan zijn kleding, alsof ze hem echt nooit meer los wilde laten.
"Ik twijfel nooit aan je.. Maar ik.. Ik zag.. Ik zag jullie zoenen.. Ik.." haar stem stierf weg doordat ze haar betraande en bebloedde gezicht in zijn shirt drukte. Wat ze zei was waar, ze had nog nooit aan hem getwijfeld. Zelfs nu eigenlijk niet, ze had puur en alleen aan haarzelf getwijfeld.

Rowan Rivers

'Hey, wordt eerst weer eens een beetje rustig, we hebben nog alle tijd om te praten, ik ga nergens heen.' zei hij zacht tegen haar. Ze greep hem vast en hij sloeg zijn armen om haar heen. Ze zei dat ze nooit aan hem twijfelde, maar ze zag hun zoenen. Daardoor sloot hij zijn ogen. 'Dat spijt mij, je zag net het verkeerde moment.' fluisterde hij. 'Ze was mij volledig aan het ompraten, ze was heel negatief over jou en ik...' begon hij. Nu pas realiseerde hij zich eigenlijk wat er gebeurd was en hij ademde langzaam in. 'Ik trok de conclusie dat ze samenwerkte met Wessel en dat ze wilde dat ik jou in de steek zou laten, zodat Wessel jou kon pakken...' zei hij tegen haar. 'Ik werd kwaad, heel kwaad. Ik wil je nooit bedriegen en ik wil niet dat iemand dat voor elkaar probeert te krijgen.' zei hij zacht. Hij zag zwaailichten wat verderop en hij streek even langs haar wang. 'Je moet niet zomaar bij mij weg lopen. Hoe kwaad ik ook ben, ik zal jou nooit iets aandoen en ik zal nooit bij je weggaan... ik was eerder bang dat jij bij mij weg zou gaan. Femke zei dat je vanzelf een keer op mij uitgekeken zou zijn en dat is zo'n beetje mijn grootste angst. Je hoeft nooit bang te zijn dat ik je verlaat, want ik ben doodsbang dat het juist andersom zal zijn.' fluisterde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Toen Rowan zei dat het hem speet en dat ze precies het verkeerde moment had gezien, keek ze hem hoopvol aan. Hij vertelde wat er gebeurd was en hierdoor moest ze weer huilen, alleen nu van blijdschap. Ze wilde Rowan niet kwijt, ze had nog nooit zoveel van iemand gehouden als van hem.
“Sorry..” sprak ze nu zachtjes. “Ik schrok gewoon heel erg..” klonk haar stem trillend, maar al wel weer iets kalmer. “En toen.. Toen dacht ik dat ik Wessel zag.. Ik was zo bang..” mompelde ze. Ze bleef Rowan stevig vasthouden. In zijn armen was ze veilig.
“Ik zal echt nooit bij je weg gaan..” fluisterde ze nu naar Rowan. “Echt nooit.. Ik hou van je.. Ik hou zielsveel van je..” Na hem weer even kort aangekeken te hebben begroef ze haar gezicht weer in zijn shirt.

Rowan Rivers

Ze bood haar excuses aan en zei dat ze gewoon heel erg was geschrokken. Dat kon hij zich voorstellen. Als hij Katelynn met iemand zou zien zoenen, zou hij volledig flippen. Daar was geen twijfel over mogelijk. Ze zei dat ze toen dacht dat ze Wessel zag, waardoor ze bang was geworden. 'Ik denk dat we allebei een beetje last hebben van de stress. We gaan dingen zien die er niet zijn.' zei hij zacht tegen haar. 'We moeten niet aan elkaar twijfelen, want daar begint de ellende.' voegde hij er aan toe. Dat was elke keer zo en hij wilde het niet meer. Ze bleef hem vasthouden en ze zei dat ze nooit bij hem weg zou gaan. Echt nooit, ze hield van hem. 'Ik geloof je, ik geloof je echt wel, maar soms weet iemand gewoon in te spelen op mijn onzekerheden en dat is precies wat Femke deed.' zei hij zacht tegen haar. Hij streek langzaam met zijn hand door haar haren heen en hij keek op toen er ambulancepersoneel naar hun toe kwam. 'Ze moeten je even onderzoeken, Katelynn.' zei hij zachtjes. Hij bleef haar hand vasthouden maar hij nam wel iets afstand, hij hoopte dat het allemaal meeviel. Hij hoopte ook dat de schade bij Femke meeviel en dat Leroy zich groothield. Met een beetje geluk hoefde Katelynn niet mee en kon hij haar mee naar huis nemen, dan kon hij kijken of hij daar de ellende op kon lossen.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat hij dacht dat ze allebei gewoon een beetje last hadden van de stress, dat ze daardoor dingen zagen die er niet waren. Katelynn knikte daardoor. Als ze ook maar een beetje van de rel raakte zag ze in iedere man Wessel. Ze haalde even diep adem en veegde wat bloed uit haar gezicht. Rowan zei ook dat ze niet aan elkaar moesten gaan twijfelen, want daar begon de ellende.
“Je heb gelijk..” sprak ze zachtjes. Rowan geloofde dat ze nooit bij hem weg zou gaan en daardoor glimlachte ze waterig. Het was toch fijn om te horen.
Het ambulancepersoneel kwam nu naar hun toe en Rowan zei dat ze haar even moesten onderzoeken. Wel bleef hij haar hand vasthouden, wat ze erg prettig vond. De ambulancebroeders onderzochten haar reactievermogen en de staat van haar lichaam. Ze maakten de wond op haar hoofd schoon en depten het bloed weg, waarna er een gaasje op aangebracht werd. Ook werd de wond op haar onderbeen schoongemaakt en verbonden. De wonden hoefden beide niet gehecht te worden, met rust zou het vanzelf genezen.
Er werd gezegd dat ze wel in de gaten moesten houden dat ze geen zware hersenschudding had, als ze dat zouden doen mocht ze gewoon naar huis toe. Wel werd haar geadviseerd de komende dagen geen zware arbeid te verrichten. De mannen hielpen haar overeind en daarna steunde ze wat op Rowan omdat het nu toch wel duizelde, maar dat trok al wel redelijk gauw weer weg.