Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Ze deed werkelijk geen oog dicht, maar toch deed dit haar wel goed zo. Ze kalmeerde toch iets mettertijd en het trillen van haar lichaam nam af. Of dat kwam omdat haar energie echt volledig op was, dat kon ook nog.
Tegen de ochtend pakte Rowan haar hand vast en zei dat hij wel iemand wist die haar kon helpen, hij kon bellen voor haar. Of ze moest zelf iemand weten.
"Bel maar.." knikte ze. Ze zat er ontzettend tegenop, maar besefte maar al te goed dat dit haar laatste kans was. Dit moest haar gaan helpen. Anders was ze echt hopeloos.
"Denk je.. Denk je dat het goedkomt.. Met mij?" vroeg ze hem nu zachtjes en onzeker. Zelf had ze er eigenlijk echt geen vertrouwen meer in.


Steven Smith

Blijkbaar had Katelynn flink haar best gedaan en het zeer slim aangepakt, want hij zat nog maar een paar dagen langer vast en toen werd hij opeens uit zijn cel opgehaald, werden zijn handboeien afgedaan en kreeg hij zijn persoonlijke spullen terug. Hij besefte eerst nog niet goed wat er gaande was, het moest echt even landen dat hij vrijkwam. Zijn mobiel stak hij in zijn zak en zo ook zijn portemonnee. Voor het eerst sinds tijden glimlachte hij weer even vriendelijk naar het gevangenispersoneel, voor hij naar buiten stapte, de gevangenis uit. De zon scheen fel en hij genoot nu al van de vrijheid. De wind door zijn haren. Hij zuchtte even zachtjes en hield een taxi aan, aangezien hij niet eens wist waar zijn auto was. Maar sowieso niet hier.

Rowan Rivers

Ze zei dat hij moest bellen en hij knikte langzaam. Daarna wilde ze weten of hij dacht dat het nog goed kwam met haar. Hij staarde haar aan en nu dacht hij weer terug aan wat ze gedaan had. Hij wilde er helemaal niet aan denken. De rillingen liepen over zijn lichaam heen en hij voelde dat het gevoel van angst ook weer terug kwam. 'Ik denk dat het kan, als je het echt wilt. Als je er echt hard aan gaat werken.' zei hij zacht. Hij geloofde er nog in, maar het zou waarschijnlijk niet makkelijk gaan worden. Zeker hun relatie zou hier waarschijnlijk flink onder gaan lijden, dat kon niet anders. Maar hij dacht niet dat het onmogelijk was en hij wilde er ook op vertrouwen dat het goed kwam. 'Ik ga even bellen.' zei hij zacht. Hij kende een goede psychiater, die hij zelf ook vertrouwde en die hij de hele situatie wel uit durfde te leggen. Bovendien was het een vrouw, dat werkte voor Katelynn misschien wel het beste. Hij liep de kamer uit en hij belde haar op om de situatie helemaal uit te leggen. Toen alles doorgesproken was liep hij terug naar Katelynn. 'Je wordt straks opgehaald, je gaat meteen een dag behandelingen volgen en vanavond ben je weer hier, oké?' vroeg hij zacht aan haar. Hij wist nog niet hoe hij de dag alleen ging doorbrengen hier, maar dit was het beste voor Katelynn, hij moest aan haar denken en niet aan zichzelf.

Katelynn Camryn Leighton

Het feit dat Rowan er even over na moest denken zorgde ervoor dat de tranen haar alweer in haar ogen sprongen. Ze was zo bang dat het niet meer goed zou komen. Het voelde vreselijk. Ze was bang, bang voor iedereen, overal en bang voor haarzelf.
Langzaam knikte ze toen Rowan zei dat hij dacht dat het wel kon, als ze het echt zou willen, als ze er hard aan ging werken. Katelynn stond er wel om bekend dat als ze zich eenmaal ergens in vast zou bijten, ze ervoor zou gaan, maar op dit moment was ze niet helemaal haarzelf meer.
Rowan ging bellen en Katelynn wachtte ietwat gespannen af. Ze had hier echt geen zin in en zat er ontzettend tegenop, maar ze wist dat het haar laatste optie was. Haar lichaam begon weer wat te trillen toen ze alleen achter bleef in de kamer. Ze had ineens zo de angst dat Rowan haar zou verlaten, dat hij niet meer terug zou komen. Een paar eenzame tranen rolden over haar wangen, maar zelfs haar tranen leken ondertussen op te zijn.
Toen Rowan terug kwam vertelde hij dat ze straks opgehaald werd en dat ze meteen de hele dag behandelingen ging volgen. Pas vanavond zou ze weer thuis zijn. Ze schrok daar toch een beetje van, ze wist dat het zwaar ging worden. Maar ze wilde er wel voor gaan.
"Oké.." sprak ze zachtjes. Ze begon haarzelf aan te kleden en probeerde haar gezicht een beetje te fixen, maar echt beter werd het niet. Ze zag er niet uit. Ze leek wel een spook en ze leek niet eens meer op haarzelf. Haar hele oogopslag was anders.
Een uurtje later werd ze opgehaald. Ze keek nog even naar Rowan en wilde hem een kus geven, maar durfde het niet.
"Ik hou van je.." fluisterde ze nog hees naar hem, waarna ze de auto in stapte en die wegreed.

Steven Smith

Hij wilde eigenlijk eerst naar het hotel gaan, maar dat had weinig nut omdat hij daar niet meer kon wonen. Hij moest dat allemaal opnieuw gaan regelen, misschien was de kamer nog wel vrij maar dat was afwachten. Daarom ging hij eerst door haar het asiel, waar hij Mack ophaalde. Vervolgens langs het bureau, waar hij zijn reservewapen ophaalde. Eigenlijk mocht hij nog niet met wapen rondlopen, maar hij voelde zich kaal zonder wapen.
Bij het bureau stond blijkbaar ook zijn auto, dus na de sleutels gezocht te hebben stapte hij in zijn auto en reed hij weer weg bij het bureau. Richting de villa van Katelynn. Rowan zou misschien nog niet eens weten dat hij vrij was, het was zo snel gegaan ineens. En hij wilde Katelynn bedanken.
Toen hij zijn auto de oprit van de villa opstuurde, zag hij een andere auto wegrijden. Rowan stond buiten. Steven parkeerde zijn auto voor het huis en stapte uit. Een brede glimlach stond op zijn gezicht, hij had verwacht dat Rowan er ook blij mee zou zijn, maar toen hij Rowan aankeek en zijn gezicht zag schrok hij.
"Wat is hier aan de hand?" vroeg hij. De glimlach was direct verdwenen van zijn gezicht.

Rowan Rivers

Katelynn werd opgehaald en ergens was hij opgelucht dat ze niet protesteerde. Dat ze dit zelf ook wilde en dat ze er niet tegen in ging, want hij zou echt niet meer weten wat hij dan moest doen. 'Ik hou ook van jou. Het komt wel weer goed.' sprak hij zacht tegen Katelynn. Toen ze vertrok zag hij opeens een andere auto en hij was wat verbaasd toen het Steven was. Wat deed hij nou hier? Steven kwam naar hem toe en vroeg wat er aan de hand was. Hij aarzelde even, maar daarna knikte hij naar binnen en sloot hij de deur achter Steven. Hij wist nog niet precies wat hij Steven wel en niet kon vertellen. Hij was bang voor de gevolgen. Hij wilde niet dat Katelynn opgesloten werd. Hij wilde niet dat haar iets overkwam. Hij merkte dat er meteen weer tranen in zijn ogen sprongen en hij slikte moeizaam. 'Je moet mij beloven dat je niets doet. Ik wil het je best vertellen, maar je moet je overal buiten houden en je gaat niet ingrijpen.' zei hij nu doordringend. Hij wilde niet dat iemand zich hier mee ging bemoeien. Hij had niet door hoe gevaarlijk alles was, hij wilde dit zelf oplossen. Hij wilde niet dat Katelynn ergens opgesloten werd.

Steven Smith

Na een korte aarzeling werd hij binnen gelaten en werd de deur achter hen gesloten. Steven keek even rond, het huis was een chaos. Normaal was Katelynn altijd heel gestructureerd en netjes, het was wel duidelijk dat ze niet goed in haar vel zat.
Rowan zei nu dat hij moest beloven dat hij niets zou doen, hij wilde het vertellen maar hij zou niet mogen ingrijpen. Steven kneep zijn ogen daardoor iets samen en staarde Rowan aan. Was het zo erg dan? Kon hij dat wel, zich erbuiten houden, als het iets ernstigs was? Hij haalde even diep adem en wreef even langs zijn stoppels.
"Goed dan," knikte hij nu. "Maar als ik kan helpen zal ik dat doen," gaf hij ook direct aan. Al was hij best bereid om dat allemaal voor zichzelf te houden en er geen officiële instanties bij te halen.

Rowan Rivers

Steven leek na te denken, maar uiteindelijk besloot hij dat het goed was. Maar als hij kon helpen, zou hij dat doen. 'Reken er maar niet op.' mompelde hij. Hij leunde tegen de muur aan en hij ademde diep in, hij wist niet eens echt waar hij moest beginnen en daardoor bleef hij even stil. Het enige dat hij voor zich zag als hij terug dacht aan alles was Katelynn die het wapen op hem richtte. Hij sloot zijn ogen even en daarna keek hij weer op naar Steven. 'Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.' zei hij zachtjes. Hij wist niet of hij dit wel kon vertellen. Hij keek even kort op, overal in huis hingen camera's en hij realiseerde zich dat hij het Steven ook kon laten zien, maar dat wilde hij niet. Dingen zagen er altijd nog erger uit dan dat het echt was. Hij liet zich nu op de bank zakken en hij staarde voor zich uit. Zijn wapen lag nog op tafel, zonder magazijn. 'Ik weet niet eens waar het mis is gegaan.' mompelde hij.

Steven Smith

Hij sloeg zijn armen over elkaar en bleef Rowan aankijken. Die leek niet goed te weten waar hij moet beginnen, en zei dat later ook. Steven legde zijn hand op zijn schouder om hem een beetje te steunen.
"Vertel het gewoon niet al te gedetailleerd, probeer het te omschrijven alsof het niet bij jullie is gebeurd maar met anderen," zei hij nu, aangezien dat vaak makkelijker werkte. Ze gingen vaak om met verdachten, dus zulke gesprekken hadden ze vaker. Hij moest het gewoon proberen wat zakelijker te zien, dan zou vertellen makkelijker zijn.
Steven volgde Rowan zijn blik naar de camera's. "Moet ik de camerabeelden gaan bekijken?" vroeg hij hem daarom. Dan hoefde Rowan niets te vertellen.

Rowan Rivers

Hij voelde de hand van Steven op zijn schouder, maar het drong niet eens echt tot hem door. Van Steven moest hij het omschrijven alsof het niet bij hun was gebeurd, maar bij anderen. Daarna vroeg Steven of hij de camerabeelden moest bekijken. Hij overdacht alles even, maar hij wist nog steeds niet zo goed wat hij moest doen. Hij wilde Katelynn in bescherming nemen. Hij wilde niet dat iemand haar iets kwalijk nam. 'Kijk het maar. Maar het ziet er erger uit dan het was, Steven. Echt. Ik weet zeker dat het wel weer goed komt.' zei hij zachtjes. Daarna kwam hij overeind. Hij haalde het magazijn uit zijn broekzak en klikte dat in de revolver, daarna legde hij het wapen weer op tafel neer. Hij pakte een pakje sigaretten van tafel en hij keek even naar Steven. 'Je weet de weg.' mompelde hij. Hij liep naar buiten toe en daar leunde hij tegen de muur. Hij stak een sigaret aan en hij sloot zijn ogen, maar dat maakte de beelden niet minder.

Steven Smith

Na wat twijfelen zei Rowan dat hij de camerabeelden wel mocht bekijken. Steven knikte kort. Er werd hem nog verteld dat het er erger uit zag dan het was, maar Steven betwijfelde dat. Hij liep naar de gang, waar Katelynn een klein hokje had waar alle camerabeelden op een schijf werden gezet. Een heel handig systeem. Daar kon je ook direct een laptop op aansluiten.
Steven bekeek de beelden en bekeek sommige stukjes meerdere keren, om goed te kunnen peilen waar dingen de mist in gegaan waren. Ergens voelde het ook ongemakkelijk om hiernaar te kijken, omdat het begon met seks. Er was duidelijk te zien hoe Rowan ineens erg ruw werd en Katelynn daar angstig van werd. Hij bleef haar vasthouden, waardoor ze helemaal leek te flippen. Een paar momenten later pakte Rowan zijn wapen en Steven kon aan hem zien wat hij van plan was geweest, waardoor hij even zijn hoofd schudde. Op een gegeven moment greep Katelynn het wapen en richtte die eerst naar een lege plek in het huis, er was daar niets. Daaruit kon Steven concluderen dat ze dingen had gezien die er niet waren. Waanbeelden. Door de trauma's. Het moest hem terugdenken aan Andrea. Zij had daar ook enorm veel last van gehad. De laatste periode van haar leven vooral, wist hij.
Het feit dat Katelynn op een gegeven moment een poging deed haarzelf een mes in haar buik te steken verbaasde hem dan ook niets.
Steven klikte de beelden weg en haalde even diep adem. Waarschijnlijk was het bij Rowan niet perse dit voorval wat hem zo van slag maakte, maar alles van de afgelopen tijd en was dit een beetje de druppel die het deed overlopen. Immers had Rowan wel vaker een wapen op hem gericht gehad. Steven had hem zelfs ooit een keer bedreigd toen hij zelf in de war was.
Steven haalde een kleine usb uit zijn portemonnee en stak die in de laptop, waarna hij de beelden van de camera erop zette en daarna van de laptop verwijderde. Op een of andere manier leek het hem beter als het daar niet meer op stond.
Uiteindelijk liep hij ook naar buiten toe en ging naast Rowan staan. Het was lastig dat hij niet goed wist wat er gebeurd was bij Olaf en Wessel. Steven wist dat Katelynn Olaf doodgeschoten had, dat had hij gehoord. En dat ze door beide verkracht was. Natuurlijk had dat haar doen ontsporen. Maar hij wist niet echt de details. Dat was best lastig.
"Het komt goed.." klonk zijn stem nu gedempt. Hij stak zijn handen in zijn zakken en staarde voor hem uit. "Ze had totaal geen idee dat jij het was," zei hij daarna. In zijn hoofd bekeek hij de beelden opnieuw. Eigenlijk begreep hij Katelynn wel.
"Ik denk dat iedereen hetzelfde had gedaan. Ze dacht denk ik dat ze Olaf voor zich had, of Wessel, eerlijk gezegd had ik hetzelfde gedaan mijn eigen kop mij zo voor de gek zou houden," sprak hij. Zijn blik ging even naar zijn auto, waar Mack nog in zat. Hij zou hem er zo wel uit halen, want hij begon al een beetje te janken.
"Waar is ze nu heen?" vroeg hij Rowan nu, doelend op Katelynn. Steven was ontzettend bang dat het hetzelfde af zou lopen als met Andrea. Hij besefte zich maar al te goed dat ze Katelynn de komende tijd niet alleen moesten laten. Het zou vreselijk zijn als zij ook zelfmoord zou plegen. Steven schudde zijn hoofd even en wist ineens weer waarom hij nooit meer aan een relatie was begonnen en waarom hij Carmen altijd op afstand hield.

Rowan Rivers

Hij staarde voor zich uit en hij schrok een beetje toen Steven opeens naar hem toe kwam. Hij schrok veel meer dan normaal. Hij haalde langzaam adem om zichzelf weer wat te kalmeren. Steven zei dat het wel goed kwam. Ze had geen idee dat hij het was. 'Ik weet het.' zei hij zacht. Hij wist heel goed dat Katelynn echt de weg kwijt was geweest en dat ze geen idee had dat hij het was geweest die voor haar stond. Maar dat maakte het misschien alleen maar erger. Steven dacht dat iedereen hetzelfde had gedaan en dat liet iets knappen in hem. Hij keek Steven nu uit het niets woedend aan. 'Ik niet. Ik zou zoiets nooit doen. Ik zou haar nooit bang willen maken en ik... ik zou alles doen om haar te beschermen. Alles. Ik....' sprak hij kwaad, maar zijn stem stierf weg. Hij voelde zich wanhopig. 'Laat mij maar gewoon alleen. Er is niets dat je kunt doen hier.' zei hij doordringend tegen Steven. 'Ze krijgt hulp nu.' voegde hij er aan toe. Hij draaide zich weg van Steven, daarna liep hij weer naar binnen toe. Hij liep heen en weer door de kamer en hij ademde diep in en uit om enigszins kalm te blijven. Het werkte misschien alleen maar meer op zijn zenuwen dat Steven nu van de situatie af wist en hij wilde alleen zijn. Dit was allemaal zijn schuld, hij had in moeten grijpen of haar moeten helpen. Haar beter moeten ondersteunen. Hij had afstand van haar moeten houden, hij had zo veel anders moeten doen.

Steven Smith

Rowan zei dat hij wist dat Katelynn niet had geweten dat hij het was geweest. Daardoor knikte Steven kort en staarde weer wat voor zich uit. Daarna had hij blijkbaar iets verkeerd gezegd, want Rowan werd boos en zei dat hij dat nooit zou doen. Steven voelde zichzelf daardoor ook wat aanspannen en zijn onrust omhoog komen. Rowan liep naar binnen en Steven volgde hem direct.
“Luister, Rowan, verman je! Kop op!” riep hij hem toe. “Jij zou zoiets nooit doen?” herhaalde hij luid. “Rowan, hoor je wel wat je zelf zegt?! Als jij Olaf voor je zou zien staan, zou je niets doen? Nou geloof mij.. Als ik haar was geweest had ik niet eens getwijfeld. Ik had geschoten. En niet maar één keer,” gaf hij toe. Het was zo, hij was zo boos op Olaf. Als hij waanbeelden zou krijgen en Olaf zou zien, had hij echt geschoten. Gelukkig had hij alleen geen waanbeelden.
“Ik ga niet weg,” siste hij nu naar Rowan. “Ik wil dat je je beseft wat je zegt. Ik geloof dat jij namelijk genoeg fouten heb gemaakt. Ik weet dat ik haar naam niet mag noemen, maar volgens mij heb je Andrea ook vaak genoeg pijn gedaan.”
Steven haalde even diep adem en probeerde niet te veel uit zijn slof te schieten. Al was dit wel altijd zijn sterke kant, hij was altijd heel hard en recht voor zijn raap, en soms had Rowan dat gewoon nodig. Steven was immers soms de enige die tot hem door kon dringen.
“Verman jezelf,” herhaalde hij. “Ik ben er voor je, maar je moet zelf ook proberen een beetje je best te doen.”

Rowan Rivers

Hij ademde trillend in, maar Steven bleef doorgaan. Hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen door de woorden van zijn vriend. 'Ja, jij had geschoten? Herinner je nog die keer dat je mij smeekte om je neer te schieten? Natuurlijk had je geschoten. Dan was je van al het gezeik af geweest.' zei hij nu. Hij kon gewoon merken dat hij niet echt meer nadacht, hij was gewoon wanhopig en heel erg kwaad. Niet op Steven. Hij was kwaad op Olaf, op Wessel, op zichzelf, misschien zelfs ergens wel op Katelynn. Maar tot nu toe had hij dat elke keer perfect ingehouden en had hij zich redelijk kalm gehouden. Toen het opeens over Andrea ging, draaide hij zich om. 'Wat wil je? Al het slechte in mij naar boven halen, zodat je kan bewijzen dat ik niet sterk genoeg ben? Dat ik ook in staat ben om zoiets te doen?' vroeg hij doordringend, terwijl hij op Steven af liep. 'Probeer je mij uit te lokken zodat je kan bewijzen dat ik slecht ben?' vroeg hij snuivend. 'Je bent er totaal niet voor mij, Steven. Je bent je eigen woede en frustratie aan het afreageren op mij.' zei hij daarna. 'Terecht, waarschijnlijk. Als ik jaren terug normaal had gedaan tegen Olaf, was dit niet gebeurd. Dan hadden wij allebei een doodnormaal leven gehad. Maar ik kan niet meer terugdraaien wat er gebeurd is. Maar ik heb alles gedaan om Katelynn te helpen. Om haar te beschermen. Ik heb niets fout gedaan, ik heb nooit iets fout willen doen bij haar. Elke keuze die ik gemaakt heb, heb ik gemaakt om het beste te doen voor haar. Die fouten die ik gemaakt heb, zijn jaren terug. De afgelopen twee jaar heb ik geen stap verkeerd gezet, ik heb haar nooit iets aangedaan.' zei hij tegen Steven. 'Waarom zou je dit zeggen?' vroeg hij daarna. 'Rot op, Steven. Je hebt genoeg andere dingen te doen dan mij lastig te vallen. Je weet wat er gebeurd is, daarmee is het klaar. Je kunt niets voor ons betekenen.'

Steven Smith

Hij klemde zijn kaken op elkaar en moest zichzelf echt inhouden. Misschien had Rowan wel gelijk en was hij nu zijn eigen woede op hem aan het projecteren. Hij haalde even diep adem en keek Rowan aan.
“Luister..” mompelde hij nu gedempt. “Het is niemand zijn schuld.. Niet die van ons, niet die van Katelynn.. Het is de schuld van Olaf geweest. Bij hem zat er een kronkel los. Hij moest perse zo heftig reageren en zulke zieke plannen maken..” Stevens stem klonk een stuk minder hard nu en hij keek even naar de grond.
“Wat ik wilde zeggen.. Is dat je het haar niet kan verwijten.. Ze was in paniek en heeft dit ook niet gewild. Denk daar alsjeblieft aan..”
Hij bleef staan en was absoluut niet van plan weg te gaan. Hij wilde er nu zijn voor Rowan. Hij was er de afgelopen maanden al niet geweest voor hen.
“Sorry, oké? Sorry voor alles wat vanuit mij fout is gegaan. We moeten sterk blijven. We moeten stoppen met elkaar en onszelf dingen verwijten. We moeten denken aan de toekomst. Katelynn is sterk, ik weet zeker dat als ze het echt wilt, ze het red. Ze houd van je, jullie zijn een geweldig stel. Ik ben daar zo vaak jaloers op geweest,” zei hij nu. Hij zuchtte even zachtjes en likte langs zijn droge lippen. De woede en de frustratie had plaats gemaakt voor een gevoel van onmacht, alsof hij echt geen grip meer had op de gebeurtenissen de laatste tijd. En hij haatte dat.
“We moeten er voor haar zijn straks, en dat werkt niet als we ons zo debiel gedragen,” zei Steven nu. Een waterige glimlach ontstond op zijn gezicht.
“Kop op.. Wij zijn ondertussen een dik bos onkruid geworden, niets kan ons klein krijgen, toch?” glimlachte hij om hen beide een beetje op te peppen, al klonk het niet heel krachtig. Hij keek even op zijn telefoon, naar de foto van Lincoln. Daarna sloot hij zijn ogen kort. Hij was echt toe aan een flink sterke drank, en dat terwijl hij nooit drank aanraakte.

Rowan Rivers

Zodra Steven wat rustiger werd, werd hij dat zelf ook. Hij stond nog steeds tegenover Steven, maar de dreigende houding viel eigenlijk weg nu. Steven zei dat het niemands schuld was. Niet die van hun en niet van Katelynn. Het was Olaf. Hij knikte langzaam. Dat was ook zo, uiteindelijk was het Olaf die deze keuzes gemaakt had. Niemand van hun zou zoiets doen. Steven wilde zeggen dat hij het Katelynn niet kon verwijten. Ze was in paniek en ze wilde dit ook niet. 'Je hebt gelijk. Ik weet het ook wel. Ik neem haar niets kwalijk... het is gewoon, onbewust... zodra ik mijn ogen dicht doe zie ik haar zo voor mij.' zei hij zacht. Dat maakte hem doodsbang. 'Maar ik neem het haar niet kwalijk. Ik kom er wel weer overheen.' mompelde hij. Dat geloofde hij ook wel. Uiteindelijk kwam hij er wel weer overheen en Katelynn vast ook. Het moest wel. Steven zei dat Katelynn sterk was, als ze het echt wilde dan zou ze het redden. Ze hield van hem en ze waren een geweldig stel. 'Niets om jaloers op te zijn. Het meeste van de tijd is het verschrikkelijk.' mompelde hij nu, maar hij meende het niet helemaal. Hij schonk een glas water voor zichzelf in en hij staarde naar zijn handen. 'Ik geloof daar niet meer in, Steven. Het zal niet makkelijk gaan, maar uiteindelijk zal er iets gebeuren dat er voor zorgt dat wij net zo goed kapot gaan.' zei hij zacht. Hij was nog niet echt positief, maar het vijandige tegenover Steven was wel volledig verdwenen. Hij dronk een slokje van het water en daarna keek hij weer naar zijn trillende handen. Hij realiseerde zich dat hij er echt vreselijk uit moest zien, waarschijnlijk ongeveer zoals hij zich voelde.

Steven Smith

“Ik snap het.. Dat is ook niet zo gek..” zei hij gedempt toen Rowan zei dat hij het Katelynn niet verweet, maar dat hij het steeds voor hem zag.
Hij haalde even diep adem en liet zijn hand even door zijn haren gaan. De negatieve woorden van Rowan over zijn relatie negeerde hij maar, daar hadden ze niets aan.
“Rowan.. Olaf is dood. Olaf was de bende. Het wilt bij mij ook nog niet helemaal landen.. Maar dat betekend dus eigenlijk dat het nu echt over is.. Er is geen bende meer.. Case closed..” zei hij nu. Het voelde raar om dat te zeggen. Eerlijk gezegd had hij nooit verwacht dat het zover zou komen. Al jaren hadden ze last van ‘de bende’. En nu was dat officieel verleden tijd. Alleen Wessel leefde nog, maar die lag in het ziekenhuis.
“Ik accepteer pas dat wij kapot gaan als we in het bejaardentehuis zitten,” reageerde hij nu op Rowan, met een heel klein grijnsje op zijn gezicht. Hij probeerde de gespreksstof wat luchtiger te maken.

Rowan Rivers

Hij keek naar Steven die zei dat het voorbij was. Hij dacht daar even over na en hij knikte langzaam. 'Dat is zo, het is voorbij. De gebeurtenissen zijn misschien voorbij. Maar voor mij is het gisterenavond pas echt begonnen.' zei hij zachtjes. Alles van gisteren was misschien nog wel erger dan wat er daarvoor gebeurd was. Dit liet zien dat ze Katelynn helemaal kapot gemaakt hadden en hij had het idee dat het heel lang kon gaan duren voor het voorbij was. Jaren, waarschijnlijk. Als het al goed kwam. Door wat Steven daarna zei glimlachte hij zwakjes. 'Misschien is dit het goede moment voor pensioen voor mij.' mompelde hij. Hij dronk het glas water leeg en daarna liep hij naar de bank. Hij had het serieus overwogen, maar misschien moest hij het echt doen. Misschien moest hij stoppen. Hij had al jaren het gevoel dat het toch niet uitmaakte, dat hij zijn werk niet goed kon doen. Hij wist dat hij werken de komende tijd ook wel kon vergeten, hij zou toch niet normaal kunnen handelen. 'Blijf je hier tot Katelynn terug is?' vroeg hij nu aan Steven. Hij wist niet of zijn vriend van plan was om hier ook te blijven slapen, of dat hij weg zou gaan als Katelynn thuis kwam. Hij wist niet zo goed hoe Katelynn zou reageren op het feit dat Steven hier was en van de situatie af wist. Zou ze Rowan dat kwalijk nemen? Had hij niets mogen vertellen? Hij wist het niet. 'Ik ga even douchen.' zei hij tegen Steven, hij pakte zijn tas op en hij keek weer naar zijn vriend. 'Bedankt dat je niet opgeeft met mij.' zei hij zacht.

Steven Smith

Hij knikte langzaam, Rowan had wel gelijk natuurlijk, waarschijnlijk had Katelynn nog een lange weg te gaan, maar het voelde toch wel goed dat er hopelijk verder geen aanslagen meer gepleegd zouden worden.
“Katelynn zal waarschijnlijk wel even nodig hebben om weer een beetje te herstellen. Maar veel slechter dan nu kan het niet, toch?” reageerde hij. Hij wilde het een beetje positief inzien, want aan negativiteit hadden ze niets. Natuurlijk maakte hij zich wel zorgen om haar. Ze leek echt kapot te zijn. En hij hoopte maar dat ze haarzelf terug zou vinden en niet haarzelf nog meer zou verliezen. Hij was echt bang dat ze er tussenuit zou knijpen wanneer ze even een terugval zou hebben en toevallig alleen zou zijn. Al was zij wel meer iemand die dan aan de bel zou trekken, dat was wel een positieve eigenschap. Andrea was altijd al wat meer teruggetrokken geweest en had het moeilijker gevonden om te praten. Die was ook minder vrijwillig bij een psychiater terecht gekomen, die had zelfs in gesloten inrichtingen gezeten.
“Daar komen we later nog wel op terug,” zei hij nu, doelend op het met pensioen gaan. “Dat kan altijd. Dat hoef je niet nu te beslissen. En ik vraag mij af of hoe lang jij pensioen vol zal houden, maar dat terzijde,” grijnsde hij nu.
Rowan vroeg later of hij zou blijven tot Katelynn terug zou zijn. Daardoor haalde hij zijn schouders op. “Ik weet niet hoe laat ze terugkomt? Ik ga anders wel vlak voordat ze terugkomt. Misschien voelt het niet fijn voor haar als ik er zit. Ze moet zich veilig en thuis voelen. Ik weet niet hoe ze op mij reageert,” gaf hij eerlijk toe. Hij kon zich goed voorstellen dat Katelynn het vertrouwen in andere mannen behoorlijk verloren had.
Rowan zei nu dat hij ging douchen en daardoor knikte Steven even. Rowan bedankte hem nog en daardoor glimlachte hij.
“Dat zal ik nooit doen.”

Rowan Rivers

'Je hebt gelijk, slechter dan hoe het nu gaat, is bijna niet mogelijk. Bijna.' mompelde hij. Katelynn kon zichzelf iets aandoen en daar was hij zich goed van bewust. Dat zou het enige zijn dat dit nog slechter maakte dan dat het al was. Steven zei dat ze later terug zouden komen op het pensioen en hij glimlachte daardoor zwakjes. 'We hebben het er nog wel over dan.' zei hij tegen zijn vriend. Steven zei dat het misschien verstandiger was om weg te gaan vlak voor Katelynn terug kwam en hij knikte langzaam. Misschien was dat beter. Hij wist dat Katelynn het echt niet leuk zou vinden dat Steven dit wist en hij voelde zich daar schuldig over. 'Ik weet niet exact hoe laat ze terug is, zal wel ergens vanavond zijn.' zei hij tegen Steven. Hij verwachtte wel iets van een berichtje van Katelynn te krijgen voor ze thuis was. Hij liep nu naar boven toe en daar gooide hij de tas op het bed. Hij pakte wat schone kleding, daarna stapte hij onder de douche. Dat maakte hem meteen iets meer nuchter, wat hij wel kon gebruiken. Hij wist niet precies hoe lang hij het vol ging houden om niets te gebruiken, maar hij wist dat het geen gewoonte moest worden. Het was fout dat hij dit gisteren zo opgelost had, maar hij moest het maar als eenmalige actie zien dan. Het moest niet te vaak gebeuren. Zodra hij zich wel weer redelijk voelde stapte hij onder de douche vandaan en trok hij schone kleding aan, zo zag hij er meteen weer iets normaler uit. Hij fatsoeneerde zijn haar een beetje en daarna liep hij weer naar beneden toe.

Steven Smith

Rowan gaf aan dat hij niet precies wist hoe laat Katelynn thuis kwam. Dat was natuurlijk ook wel logisch. Het lag er ook net aan hoe alles ging. Als ze volledig van stuur was nog, zou het wellicht wat langer duren.
Rowan vertrok naar boven en Steven bleef beneden achter. Hij zocht een glas in de kast en toen hij die had gevonden vulde hij het glas met wat water en nam een aantal slokken. Rustig keek hij wat rond, hij bleef zich verbazen over hoe groot dit huis wel niet was.
Terwijl Rowan nog boven was, pakte Steven zijn mobiel en belde richting het ziekenhuis, om te vragen hoe het met Lincoln was. Als hij hier weg zou gaan, zou hij wel even naar het ziekenhuis rijden. Morgen zou hij wel proberen weer een plekje in het hotel te krijgen. Hij kon nu ook wel even op het bureau slapen eventueel.

Rowan Rivers

Toen hij beneden kwam zag hij dat Steven aan de telefoon was. Hij keek even kort naar hem en daarna liep hij naar de tafel toe. Hij pakte het wapen er van af en borg dat daarna op in de kluis. Zo kon niemand er in een spontane actie makkelijk bij. Ook hij niet, maar als het goed was zou hij het ook niet nodig hebben. Dat hoopte hij dan maar. Hij pakte het pakje sigaretten van de tafel en daarna liep hij naar buiten toe. Hij stak een sigaret op en hij staarde naar het zwembad. Hij was bang voor hoe Katelynn thuis zou komen. Bang voor haar stemming, voor de paniek die ze gisteren had laten zien. Hij wilde haar zo graag helpen, maar daar kon hij maar moeilijk mee omgaan. Hij wilde alles voor haar doen, alles om haar te beschermen en hij hoopte echt dat ze iets rustiger was, dat ze alles iets meer een plekje zou kunnen geven. Dat zou niet snel gaan, waarschijnlijk, maar hij hoopte dat het niet meer zo uit de hand zou lopen als gisteren. Hij wist dat hij afstand moest houden, op lichamelijk contact zat ze waarschijnlijk totaal niet te wachten, hoewel dat voor hem juist andersom was. Hij zuchtte even en hij wreef langs zijn voorhoofd, hij kreeg hoofdpijn van het nadenken.

Steven Smith

Ze konden hem niet heel veel vertellen over Lincoln’s situatie, hij lag nogsteeds in coma. Hij had wel wat meer hersenactiviteiten de laatste dagen, maar dat kwam wel vaker voor bij comapatiënten dus dat hoefde niet perse iets te betekenen. Zuchtend hing Steven op, hij moest natuurlijk blij zijn dat het niet verslechterd was, maar hoe langer hij in coma lag, hoe kleiner de kans was op overleven, en het maakte Steven gewoon echt heel erg bang. Hij zou het echt niet trekken als Lincoln zou komen te overlijden. Want het voelde nog altijd ontzettend erg als zijn schuld. En hij hield zielsveel van Lincoln, het was echt zijn trots. Hij kon echt niet zonder hem.
Steven stak zijn mobiel weer in zijn zak en liep nu ook weer de tuin in, aangezien hij Rowan daarheen had zien lopen. Hij ging zwijgend naast hem staan en staarde wat voor hem uit.

Rowan Rivers

Hij keek op toen hij Steven zag en hij glimlachte zwakjes naar hem. 'Hoe is het met Lincoln?' vroeg hij nu. Hij kende Steven heel goed en hij wist dat het waarschijnlijk hetgene was dat constant bij Steven in zijn gedachten zat nu. Logisch ook, hij maakte zich zelf ook zorgen om Lincoln. Rowan gaf bijna net zo veel om hem als om zijn eigen zoon. 'Je kan wel naar hem toe hoor, je hoeft mij niet te babysitten. Het is rustig nu, ik overleef het wel.' zei hij tegen Steven. 'Dan zien we elkaar gewoon morgen weer. Je moet daar zijn nu, bij hem.' zei hij daarna.

Steven Smith

Rowan vroeg hoe het met Lincoln was, waardoor Steven opkeek naar hem. “Ze weten het niet zo goed. Hij had wat meer hersenactiviteit de afgelopen dagen, maar dat hoeft niet altijd wat te betekenen zeiden ze,” zuchtte hij. Het voelde vreselijk dat Lincoln daar al die tijd al lag. Hij had daar zelf moeten liggen, in plaats van Lincoln.
“Ja.. Ik denk dat ik inderdaad even naar hem toe ga..” knikte hij nu naar Rowan. Hij vertrouwde ook wel dat het nu goed zou gaan hier. Hij schudde Rowans hand even op een vriendschappelijke manier en keek hem aan.
“Heel veel sterkte met Katelynn, en veel sterkte. Let goed op haar,” zei hij tegen hem. “En als het er van komt.. Bedank haar dan even namens mij. Het was vast niet makkelijk om mij vrij te krijgen,” glimlachte hij. Daarna vertrok hij.


Katelynn Camryn Leighton

Het was een ontzettend zware en enerverende dag. Ze had ontzettend veel gehuild, was nog een paar keer volledig in paniek geweest, maar had ook ontzettend goede gesprekken gehad en hele goede tips gehad. Hoewel ze nu echt doodmoe was, voelde ze zich wel echt een stuk beter. Ze had afgesproken dat ze drie keer per week langs zou komen om ervoor te zorgen dat het de goede kant op bleef gaan, maar de psychiater was zeker positief over haar en had aangegeven dat ze er wel vertrouwen in had. Ze moest het de tijd geven en moest gewoon duidelijk zijn en luisteren naar haar lichaam. Er werd haar ook gezegd dat ze heus nog wel een keer een terugval zou krijgen en ze zich echt nog weleens down zou voelen, maar ze wist nu beter hoe ze daarmee om moest gaan.
Ze had ook trucjes geleerd hoe ze uit de flashbacks kon komen en omdat ze nu beter wist hoe ze dat kon doen, was ze minder bang voor de flashbacks en zouden ze ook minder gauw terugkomen. En minder lang. En dat vond ze een heel fijn idee.
Behalve dan dat ze er lichamelijk nog totaal niet goed uit zag, zag ze er toch weer een stuk beter uit nu. Haar ogen stonden weer zoals normaal; optimistisch, sterk en krachtig.
De psychiater belde vlak voordat Katelynn naar huis werd gebracht naar Rowan om te vertellen hoe het vandaag was verlopen en hoe haar toch wel positieve bevindingen waren. En dat ze er zo weer aan zou komen. Ze gaf Rowan ook wat korte tips om wrijvingen en vervelende situaties tussen beide te voorkomen de komende tijd, maar ze had er wel vertrouwen in dat dat goed kwam, aangezien Katelynn erg haar best deed en heel positief ingesteld was.

Rowan Rivers

'Bedankt Steven. Als er iets is dat ik voor je kan doen, dan ben ik hier. Je kunt mij altijd bereiken als het nodig is.' zei hij tegen zijn vriend. Niet lang nadat Steven weg was werd hij gebeld, en na het gesprek aan de telefoon was hij toch iets meer opgelucht. Hij had gehoopt dat het goed zou helpen, maar dit klonk toch echt heel positief. Hij wist dat het echt nog tijd nodig zou hebben en dat hij niet te veel hoop moest hebben dat er opeens van alles veranderd was, maar voor nu vond hij het heel fijn dat er een goed vooruitzicht was. Katelynn zou zo wel thuis komen. Daarom besloot hij maar even op te ruimen in huis, dat was vast fijner thuiskomen dan in de bende. Na het opruimen merkte hij toch wel dat hij wat onrustig was. Hij keek op zijn horloge en hij rekende terug naar gisteren. Het kwam omdat de drugs nu zo'n beetje echt aan het uitwerken waren. Dat zorgde voor zijn onrust. Hij wist heel goed hoe dat werkte, hij had dit veel vaker meegemaakt. Hij bleef even stilstaan en hij aarzelde. Hij wilde niet onrustig zijn als Katelynn thuis kwam, juist niet. Hij wilde zo kalm mogelijk zijn. Daardoor liep hij naar boven toe, hij zocht in zijn tas en al snel had hij de spullen gevonden die hij zocht. Hij staarde naar de verschillende middelen en hij sloot zijn ogen even. Hoe scherp zou Katelynn zijn? Hoe groot was de kans dat ze merkte dat hij gebruikt had? Ze kon ook merken dat hij juist onrustig was, meer dan normaal. Hij wist dat ze die signalen op zou vangen als ze oplettend genoeg was. Gisteren had ze het ook niet gemerkt. Tenminste, niet zo ver hij wist. Misschien zou ze het nu wel weer niet merken. Hij pakte een buisje met vloeistof op en hij bewoog het in zijn hand. Steven had niets tegen hem gezegd, misschien had hij het niet eens gemerkt. Dan kon het wel, zolang het maar niet te erg werd. Uiteindelijk gooide hij alle spullen weer in de tas en kwam hij overeind. Hij zou wel kijken hoe het ging als hij niet gebruikte. Mocht hij te onrustig zijn, dan kon het altijd nog.

Katelynn Camryn Leighton

Toen de auto bij hun de oprit op reed voelde ze kort even een soort spanning, maar dat drukte ze gauw weg. De auto stopte voor de deur en Katelynn stapte uit. De vrouw stapte ook uit en ze praatte nog een beetje met elkaar voor de deur, gewoon over koetjes en kalfjes, niets serieus. Ze konden het gewoon wel goed met elkaar vinden en dat werkte ook wel goed voor Katelynn, aangezien ze iemand wel moest vertrouwen als ze al die gevoelige informatie ging vertellen.
Katelynn gaapte even en gaf de vrouw een hand om haar te bedanken voor vandaag. Ze was echt vermoeid nu en moest toegeven dat de buikpijn ook wel weer flink begon op te spelen. Dat bleef toch wel vaak terugkomen, waar ze wel van baalde.