Police Life

Rowan Rivers

Katelynn kwam overeind en ze zei dat hij voorzichtig moest zijn en zich moest gedragen, waardoor hij grijnsde. 'Alsof ik mij ooit misdraag, mevrouw Leighton. Ik zou niet durven.' zei hij zacht. Ze gaf hem een kus en hij voelde haar vingers langs zijn kaaklijn glijden, waardoor hij kort zijn adem inhield. Ze zorgde er in ieder geval goed voor dat al zijn aandacht bij haar lag. 'Tot zo.' zei hij, wat schor. Hij pakte haar vast en hij zoende haar nog even, daarna grijnsde hij en pakte hij zijn spullen, om even later naar het bureau te rijden.

Leroy Rivers

Hij keek op toen Lincoln de kamer binnenkwam, maar eerst dook hij even in elkaar. De zwarte hond zat naast hem en keek ook op, maar bleef rustig zitten. Lincoln had Mack bij zich en Leroy gaf de hond even wat aandacht, daarna keek hij weer naar Lincoln. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd en hij ging iets minder in elkaar gedoken op het bed zitten. 'Hoe is het met je vader?' vroeg hij zacht aan zijn vriend. Hij hoopte dat het goed ging, hij mocht Steven wel en hij wist hoe belangrijk hij was voor Lincoln en voor zijn vader, hij wilde niet dat ze zich zorgen moesten maken.

Lincoln Smith

Hij opende de deur naar de slaapkamer en liet Mack eerst naar binnen lopen, daarna volgde hij ook. Zijn blik ging naar Leroy, die op het bed zat. De zwarte hond zat naast hem. Mack liep eerst even naar Leroy toe, maar maakte toen kennis met de zwarte hond. Gelukkig was Mack wat dat betreft niet zo een moeilijk hond, hij vond het al gauw prima, als zijn baasjes dat ook maar vonden.
Leroy vroeg direct hoe het met zijn vader was. Lincoln was al bijna weer vergeten dat hij daar geweest was, dus alles wat er tussendoor gebeurd was.
"Ja, wel goed geloof ik. Alles is goed gegaan en ze lijken positief," knikte Lincoln. Hij glimlachte even en kwam ook op het bed zitten.
"Heb je hem al een naam gegeven?" vroeg Lincoln nu, terwijl hij naar de zwarte hond keek en hem even aaide.

Leroy Rivers

Het leek goed te gaan tussen de twee honden en daar was hij blij mee. Lincoln vertelde nu ook dat het met zijn vader wel goed ging, alles was goed gegaan en ze leken positief te zijn. Leroy reageerde er niet echt op, maar hij vond het wel fijn om te horen. Hij was gewoon enorm in zichzelf gekeerd en daarom zei hij bijna niets. Lincoln kwam bij hem op het bed zitten en hij keek niet eens echt opzij, tot hij weer iets vroeg. Of hij de hond al een naam had gegeven. 'Nee, nog niet... ik zat te denken aan Brody, maar ik weet het niet... misschien heeft hij al een naam.' zei hij zacht. Hij wist alleen maar dat de hond de afgelopen maanden op straat geleefd had, net als hij. Hij wist niet waar hij vandaan kwam. Hij staarde weer voor zich uit en hij sloeg zijn armen om zijn lichaam heen, hij had het ijskoud en hij trilde nog steeds enorm.


Rowan Rivers

Eenmaal op het bureau werd hij meteen ingelicht over wat er gebeurd was, dat was ook waarom hij gebeld was. Er was een nieuw lichaam gevonden en wat er met dat lichaam gedaan was, liet de agenten denken dat het ging om dezelfde moordenaar als die van de andere slachtoffers. Daarom wilde Rowan zelf ook graag naar de plaatsdelict toe, nu kon hij zien wat er ongeveer gebeurd was, vanaf foto’s bekijken was toch anders. Het hielp om er zelf te staan. Daar reed hij dus eerst naar toe. Hij was daar een tijdje bezig voor hij terug ging naar het bureau, nu moest hij met Femke praten. Hij zag er ergens toch wel tegenop, want het voelde niet helemaal goed om dit te doen. Hij zag haar liever helemaal niet meer, maar hij wilde haar deze kans geven. Hij pakte koffie en ging daarna zijn kantoor in. Hij ging op de bureaustoel zitten en al vrij snel werd er op de deur geklopt en kwam Femke binnen. Het voelde afschuwelijk ongemakkelijk. Ze begon met het uitgebreid aanbieden van haar excuses, maar dat wimpelde hij een beetje af. Excuses waren nu niet echt meer goed genoeg. Hij was kwaad op haar en dat merkte hij goed. Femke probeerde een beetje te slijmen om het goed te maken, ze deed extreem lief tegen hem, maar ook dat werkte niet echt meer. Hoewel hij eerst misschien nog wel mee was gegaan in haar geflirt, vond hij het nu juist niets meer. De uitdaging was er misschien ook wel wat vanaf doordat het zo uit de hand gelopen was en hij wilde niet dat er ook maar iets zou gebeuren dat zijn relatie met Katelynn in gevaar kon brengen. Dat wilde hij echt niet. Toen hij begon te vragen naar wat er aan de hand was, naar Wessel, leek Femke wat in paniek te raken. Ze werd vijandig, defensief, ze vond hem duidelijk irritant. Hij wist niet goed waar dat aan lag. Kwam dat omdat hij gelijk had of was het juist omdat hij haar beschuldigde van iets waar ze niets mee te maken had? Hij wist het niet, maar hij stond er dan ook niet helemaal objectief meer in. Uiteindelijk liepen de emoties tussen hun allebei best wel hoog op en hij merkte dat hij bijna zo kwaad werd dat hij in staat was om haar iets aan te doen, hij stuurde haar weg. Ze werkte eerst tegen, maar daarna vertrok ze toch. Hij nam even een paar minuten de tijd om weer wat te kalmeren, daarna besloot hij weer richting huis te gaan.

Lincoln Smith

Leroy was echt heel stilletjes en normaal wist Lincoln altijd wel hoe hij daar mee om moest gaan, maar nu leek dat totaal verdwenen te zijn. Het voelde alleen maar ongemakkelijk en hij had het gevoel dat hij Leroy niet goed kon helpen. Dat frustreerde hem weer, hij baalde van zichzelf.
"Het maakt toch niet uit of hij al een naam heeft?" glimlachte Lincoln nu. "Dan heeft hij twee namen. Daar zit hij vast niet mee," zei hij. Hij aaide de hond weer even en aaide daarna Mack, die zijn kop ertussen drukte omdat hij ook aandacht wilde.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was nog wat wezen werken, maar had op een gegeven moment haar laptop afgesloten en was naar de badkamer vertrokken. Ze had wat veel aan haar hoofd en merkte dat ze even een rustmomentje moest pakken. Ze wilde namelijk niet dat het weer de verkeerde kant op zou gaan.
Eenmaal in de badkamer draaide ze de deur op slot omdat Leroy en Lincoln hier ook rondliepen en stapte onder de douche. Daar wist ze wel wat tot rust te komen, ze genoot van het warme water en stapte een tijdje later onder de douche vandaan en begon zich af te drogen. Daarna pakte ze wat pijnstillers tegen de hoofdpijn en nam die in. Toen ze zich omdraaide keek ze recht in de spiegel en keek ze naar haarzelf. Naar haar lichaam. En dat was best een beetje vreemd, dat had ze eigenlijk niet meer gedaan na de verkrachtingen. En nu wist ze weer waarom. Het voelde gewoon helemaal niet als haar eigen lichaam en ze voelde zich op een of andere manier heel erg opgejaagd als ze ernaar keek. Niet veilig. Haar hartslag schoot omhoog en direct werd ze kotsmisselijk en duizelig. Ze greep de wastafel vast en sloot haar ogen even om bij te komen, maar nu begonnen de beelden haar weer lastig te vallen, de beelden die ze verbannen had uit haar geheugen maar toch steeds weer een weg terug leken te vinden.

Leroy Rivers

Lincoln zei dat het niet uitmaakte, waardoor hij zwak glimlachte. 'Je hebt gelijk.' zei hij zachtjes. 'Brody is dat zijn nieuwe naam.' zei hij. Hij aaide de hond even en het dier kwam dicht tegen hem aan liggen. Leroy sloot zijn ogen even en keek daarna weer op naar Lincoln. 'Je hoeft niet constant bij mij te blijven hoor, ik weet dat ik totaal geen leuk gezelschap ben nu...' fluisterde hij. Hij voelde zich ook echt afschuwelijk. Hij kreeg alle gedachten niet uit zijn hoofd en dat vond hij het aller ergste. Hij wilde gewoon alles vergeten en niets meer voelen, maar als hij wilde dat hij hier mee om kon gaan, moest hij hier door heen. Hij wist alleen niet of hij dat wel echt wilde.

Rowan Rivers

Toen hij eenmaal thuis kwam, was er niemand meer beneden. Hij legde zijn tas op tafel en hij sloot zijn ogen even, hij voelde dat hij gestresst was. Hij was gespannen door alles, maar dat zou zo vast wel weer wegtrekken. Hij geloofde niet dat Femke iets met Wessel te maken had en hij geloofde ook niet dat ze hem nog een keer lastig zou vallen, dus dat was opgelost. Nu moest hij alleen nog maar zien dat het met Leroy ook goed kwam, dat was het belangrijkste voor nu. Hij wilde echt niet zijn zoon verliezen. Hij keek even op zijn horloge en daarna schonk hij een glas wijn voor zichzelf in. Hij opende zijn laptop en hij bekeek alle gegevens die hij over de zaak had, daarna sloot hij zijn laptop weer en nam hij het glas mee naar buiten. Hij stak een sigaret op en hij liet zich op een stoel zakken, hij was moe. Het was gisteren ook wel laat geworden, misschien moest hij vanavond iets eerder gaan slapen.

Lincoln Smith

Hij glimlachte even toen Leroy zei dat hij gelijk had, en dat Brody dan de nieuwe naam van de hond werd. Lincoln pakte de hond vast bij zijn kop en aaide hem met beide handen. "Hoor je dat?" vroeg hij de hond nu. "Je heet nu Brody." Hij glimlachte wat breder en liet de hond weer los. Mack was bij de deur gaan liggen en had zijn kop op de grond neergelegd.
"Het is oké," reageerde Lincoln op Leroy zijn volgende woorden. "Ik wil er gewoon graag voor je zijn. Ook al kan ik niet veel doen," zei hij nu met een zwakke glimlach op zijn gezicht.

Katelynn Camryn Leighton

Ze vloekte even binnensmonds en balde haar vuisten. "Kom op, Katelynn.." mompelde ze zachtjes tegen haarzelf. Ze had toch geleerd hoe ze die beelden weg kon krijgen uit haar hoofd? Ze haalde even diep adem en probeerde opnieuw tot rust te komen. Tranen stonden in haar ogen. Ze voelde zich ineens echt weer waardeloos. Maar de psychiater had haar toen der tijd ook gewaarschuwd dat ze daar nog wel langer last van zou houden, ook al leek alles weer beter.
Haar lichaam trilde en ze sloeg een handdoek om haar heen. Ze probeerde aan andere dingen te denken, aan leuke momenten, aan Rowan, maar steeds piepte die vreselijke herinneringen er weer tussendoor. Ontzettend realistisch en het raakte haar echt keer op keer. Olaf en Wessel waren dood, maar in haar hoofd leken ze beide nog gewoon te leven.

Leroy Rivers

Lincoln pakte de hond vast, die enorm vrolijk reageerde. Het liet Leroy glimlachen. 'Blijkbaar vind hij het niet zo erg.' zei hij zachtjes. Lincoln zei dat het goed was, hij wilde er gewoon graag voor hem zijn, ook al kon hij niet veel doen. 'Je doet genoeg. Jij hebt altijd meer gedaan dan ik voor jou.' zei hij zacht. Hij was nooit echt een goede vriend geweest voor Lincoln, hij bracht hem eigenlijk alleen maar in de problemen. Nooit echt bewust, maar het gebeurde wel. Hij trok de deken weer wat meer over zich heen, maar hij had het nog steeds koud en het misselijke gevoel leek ook niet te verdwijnen.

Rowan Rivers

Hij dronk het glas leeg en toen hij zijn sigaret op had kwam hij overeind. Hij nam het glas mee naar binnen en hij vulde het ding weer, daarna ging hij achter zijn laptop zitten. Hij staarde naar het scherm, maar het was duidelijk dat hij zich niet kon concentreren. Hij was niet eens echt aan het lezen, hij staarde alleen maar naar de letters. Hij zuchtte even, dit frustreerde hem altijd het meeste. Zodra hij zich niet meer kon concentreren voelde hij zich nutteloos, wat het allemaal alleen maar erger maakte. Daarom sloot hij zijn laptop weer en kwam hij overeind. Hij liep de trap op, hij ging de slaapkamer in. 'Katelynn?' vroeg hij nu. Hij zag dat de badkamer op slot was, dus was ze waarschijnlijk daar.

Lincoln Smith

Hij glimlachte weer even door Leroy zijn woorden over de hond. Het was echt een leuke hond, heel aanhankelijk en vriendelijk. Lincoln vroeg zich echt af wat zo een lieve hond op straat deed. Mensen deden soms rare dingen met dieren.
“Jij doet ook altijd wat je kan, en dat is genoeg,” zei hij terug tegen Leroy. “Je bent mijn beste vriend en dat zal je altijd blijven, echt waar. No matter what.” Hij glimlachte weer even. Leroy trok de dekens over zich heen en Lincoln keek hem aan.
“Moet ik een paracetamol voor je pakken?” vroeg hij hem. “Dat werkt misschien een beetje..”


Katelynn Camryn Leighton

Op een of andere manier leken dit soort dingen haar alleen lastig te vallen als Rowan er niet was. Misschien voelde ze zich dan toch onbewust minder veilig, waardoor ze er kwetsbaarder voor was.
Trillend stond ze op haar benen. Ze deed echt haar best om te kalmeren, maar haar hoofd leek weinig mee te werken. De beelden werden alleen maar heftiger en realistischer, ze was doodsbang dat ze weer echt in die waanbeelden terecht zou komen of rare dingen zou gaan doen.
Haar ademhaling was ontzettend versneld, ze hyperventileerde bijna en liet zich neerzakken op de grond. Het frustreerde haar dat niets hielp, haar ogen sluiten maakte het allemaal niet veel beter maar ze open houden ook niet.
Ze hoorde op een gegeven moment de stem van Rowan, hij riep haar naam. Echter drong het niet helemaal tot haar door. Pas na een paar minuten leek het tot haar door te dringen. Zweet liep over haar gezicht heen en ze probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen.
“Rowan..?” vroeg ze zacht en schor. Ze krabbelde wankelend overeind en steunde op de wastafel terwijl ze naar de deur wankelde. Die probeerde ze open te doen, maar het slot werkte niet zo goed mee vanwege haar hevig trillende handen, wat haar niet bepaald rustiger maakte omdat ze nu het gevoel kreeg dat ze opgesloten zat, wat haar enorm benauwde.

Leroy Rivers

Lincoln zei dat hij altijd alles deed wat hij kon en dat was genoeg. Daardoor keek Leroy hem even kort aan. Linc zei dat hij zijn best vriend was en dat zou hij altijd blijven, wat er ook gebeurde. Daardoor slikte Leroy even. Hij voelde zich niet eens meer echt zichzelf, na wat er gebeurd was. Er was ook echt bijna niets meer van hem over, zou het ooit nog zoals vroeger worden? Hij hoopte het wel, maar hij rekende er maar niet op. Lincoln vroeg nu of hij een paracetamol moest halen en Leroy wilde zeggen dat het niet nodig was, maar knikte uiteindelijk toch.

Rowan Rivers

Katelynn reageerde niet op hem, waardoor hij zich zorgen maakte. Heel veel zorgen, het was meestal geen goed teken als ze niet direct op hem reageerde. Hij ging bij de deur staan en hij sloot zijn ogen even. Uiteindelijk hoorde hij dat ze zijn naam zei. 'Ik ben het, rustig maar. Er is niets aan de hand, helemaal niets.' zei hij zacht, zijn stem zo kalm mogelijk. Hij hoorde wel wat geluiden, maar de deur ging niet van het slot af. 'Rustig maar, het heeft geen haast. Ik ben hier voor je en ik ga nergens heen. Luister gewoon naar mijn stem en concentreer je daar op. Er is niets aan de hand, helemaal niets.' zei hij. Hij was ontzettend geduldig, wat hem zelf een beetje verbaasde. Hij wist dat het niet ging helpen als hij ook in paniek raakte, maar nu lukte het hem echt om kalm te blijven. Waarschijnlijk zou dat straks iets minder zijn, maar nu wilde hij gewoon helpen.

Lincoln Smith

Leroy was echt heel stil en zei verder niets meer. Hij knikte alleen uiteindelijk wel toen Lincoln vroeg of hij een paracetamol moest halen. Daardoor kwam Lincoln overeind en verliet de kamer. Hij liep de trappen af naar beneden, zocht in de keuken naar een paracetamol en nam er twee mee, plus een glas water. Dat nam hij weer naar boven, om vervolgens aan Leroy te overhandigen. Zelf ging hij ook weer op het bed zitten en aaide de honden weer even.


Katelynn Camryn Leighton

Ze kon dit soort zwaktes van haarzelf altijd moeilijk accepteerde. Ze vond het vreselijk vervelend om de grip op haarzelf te verliezen.
Rowan begon te praten en ze probeerde zich op zijn woorden te focussen in plaats van op de beelden in haar hoofd. Eerst leek het niet echt te lukken, maar uiteindelijk wel. Zijn aanwezigheid deed haar altijd meteen goed, in haar eentje fokte ze zichzelf alleen maar op, maar als hij erbij was gebeurde er zelden iets.
Ze leunde tegen de deur aan en begon wat rustiger te ademen. Haar hoofd bonkte als een gek, maar dat zou straks wel weer afzakken wist ze uit ervaring. Het trillen van haar lichaam werd nu ook minder heftig, waardoor ze opnieuw probeerde het slot open te draaien. Nu lukte het wel in één keer en opende ze de deur. Ze keek Rowan even aan en sloeg haar armen toen om hem heen.
“Ik liet je weer schrikken, hè?” vroeg ze zachtjes, met een ironische ondertoon, aangezien ze eerder had beloofd dat niet meer te doen.

Leroy Rivers

Lincoln vertrok uit de kamer en hij dook daardoor weer iets meer in elkaar. Het was vervelend, met Lincoln erbij voelde het ongemakkelijk, omdat hij zich schaamde voor hoe hij er uit zag op dit moment. Hij schaamde zich zo enorm voor alles. Maar alleen zijn vond hij ook afschuwelijk. Het trillen werd automatisch erger en Brody kroop nu tegen hem aan. Mack lag ook dichtbij en daardoor voelde hij zich iets veiliger, maar het angstige gevoel was zo vreselijk intens dat na een paar seconde de tranen over zijn gezicht heen liepen. Hij legde zijn hoofd tegen Brody aan en toen de deur weer open ging en Lincoln binnen kwam, veegde hij in een snel gebaar de tranen uit zijn ogen. Hij nam het glas en de pillen aan en hij slikte ze moeizaam door. Hij dronk nog een slokje water, maar zette het glas daarna ook weg.

Rowan Rivers

Hij bleef geduldig wachten en toen de deur open ging stond Katelynn meteen tegen hem aan. Hij hield haar stevig vast en hij ademde diep in, blijkbaar had hij een tijd zijn adem ingehouden. Hij sloot zijn ogen en hij hield haar heel dicht tegen zich aan. Katelynn zei dat ze hem weer had laten schrikken en hij knikte langzaam. Hij wist dat ze hier niets aan kon doen, dat het vanzelf beter zou worden, maar elke keer weer was hij zo ontzettend bang dat ze zichzelf per ongeluk iets aan zou doen. Hij kreeg het beeld van Andrea niet uit zijn hoofd en zijn grootste angst was dat het nog een keer zou gebeuren. Hij wist dat hij Katelynn en Andrea totaal niet met elkaar kon vergelijken, maar het gebeurde in zijn onderbewustzijn automatisch. Hij hield haar dicht tegen zich aan en hij streek langs haar wang. 'Je mag mij altijd laten schrikken, als je daarna maar gewoon bij mij bent.' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht tegen haar.

Katelynn Camryn Leighton

De volgende morgen stond ze opnieuw met hoofdpijn op, maar wel minder dan de vorige dagen. Ze was de vorige avond de hele avond wat onrustig geweest en had ook slecht geslapen, maar nu voelde ze zich wel weer oké. Het was gewoon met vlagen. Ze was al lang blij dat ze zich het meest van de tijd goed voelde. En vooral wanneer Rowan bij haar was.
Al redelijk vroeg zat ze beneden te werken. Er was van alles aan de hand, het was één grote chaos en ze bleef maar bellen met iedereen. Er was een schietpartij geweest in de stad, waarschijnlijk drugs gerelateerd. Daardoor was het echt gekkenhuis wat werk betreft.

Rowan Rivers

Hij werd wakker doordat hij zijn mobiel hoorde gaan, waardoor hij zacht wat vloekte. Hij was echt niet te genieten in de ochtend en zeker niet op zo'n manier. Hij kwam langzaam overeind en toen hij zag dat het vanuit het bureau kwam, was hij al te laat met opnemen. Hij keek naast zich, maar Katelynn was al weg, terwijl het echt heel vroeg was. Daardoor stond hij langzaam op uit bed en trok hij zijn kleding aan, alles ging half slapend. Hij haalde een hand door zijn haren heen en daarna pakte hij het wapen bij zich en stopte hij zijn mobiel in zijn zak. Toen hij beneden kwam zag hij dat Katelynn zat te werken. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij, zijn stem klonk schor en hij was duidelijk echt nog maar een minuut wakker. Hij schonk een glas water voor zichzelf in en hij nam een paar slokken, daarna ging hij achter Katelynn staan en legde hij zijn handen op haar schouders neer.

Katelynn Camryn Leighton

Ze twijfelde of ze niet gewoon heen moest gaan, maar vond dat op een of andere manier toch nog niet zo prettig nu. Al zou het we een stuk handiger zijn, want nu bleef ze maar bellen en regelen.
Ze ijsbeerde heen en weer door de woonkamer terwijl ze gesprek na gesprek voerde. Uiteindelijk plofte ze neer op de bank, maar echt ontspannen zat ze niet.
Uiteindelijk kwam Rowan beneden en vroeg wat er aan de hand was. Katelynn keek hem aan en stak even haar hand op, als teken dat ze nog aan het bellen was maar dat ze het zo zou vertellen.
Op een gegeven moment hing ze op en stak ze haar mobiel weg in haar broekzak. Ze zuchtte even zachtjes en keek achterom naar Rowan.
“Er is een schietpartij geweest in de stad, het is een grote chaos,” vertelde ze Rowan nu.

Rowan Rivers

Hij zag dat Katelynn nog aan het bellen was en hij sloot zijn ogen even, hij was echt nog steeds doodmoe. Blijkbaar was er iets wat hem toch flink vermoeide, misschien kwam het doordat hij zich zorgen maakte om Leroy. Hij wist het niet. Katelynn hing op en ze zei dat er een schietpartij geweest was in de stad, het was een grote chaos. 'Moet dat zo vroeg in de ochtend?' vroeg hij mompelend. Hij drukte kort zijn lippen in haar hals, maar daarna nam hij afstand. Hij voelde zijn mobiel weer trillen en het was duidelijk dat hij het niet leuk vond, hij klikte het gesprek dus ook direct weg. Hij wreef even langs zijn ogen en hij dronk nog wat water, maar daarna pakte hij zijn spullen. Hij moest toch naar het bureau, als het zo'n chaos was hadden ze hem nodig. Hij hoopte dat hij wel iets meer wakker was tegen de tijd dat hij daar aan kwam. 'We houden contact, oké?' vroeg hij aan haar. 'Ik zie je straks weer.' voegde hij er aan toe. Hij pakte haar even vast en hij streek langs haar gezicht. 'Blijf je hier?' vroeg hij. Hij wilde weten wat ze van plan was, want hij had liever dat ze thuis bleef.

Katelynn Camryn Leighton

Ze grinnikte even door Rowan zijn opmerking. "Blijkbaar vonden ze het nodig om het zo vroeg te doen ja," lachte ze. Ze haalde haar hand even door haar haren en begon wat spullen bij elkaar te pakken. Haar ingepakte tas zette ze op de bank en ze plofte zelf ook even neer.
Rowan maakte zich rustig klaar en zei uiteindelijk dat ze contact zouden houden. Daardoor knikte Katelynn. "Is goed," zei ze. Rowan pakte haar vast en streek langs haar gezicht. Hij vroeg haar nu of ze hier bleef.
"Weet ik nog niet, misschien dat ik er even heen ga zo, maar dat ligt eraan hoe alles loopt," zei ze daarop. Ze drukte een kus op zijn lippen.

Rowan Rivers

'Ik hou er niet van als dingen zo vroeg gebeuren.' mopperde hij nu. Katelynn wist heel goed hoe vreselijk hij de ochtenden vond, dat zou waarschijnlijk nooit veranderen. Het werd al minder erg nu hij samen met haar was, omdat hij zich wel een beetje aanpaste aan haar ritme, maar het ging hem niet makkelijk af. Ze wist nog niet of ze thuis bleef of dat ze er heen ging, dat lag er aan hoe alles liep. Hij kreeg een kus van haar en hij pakte haar vast, hij maakte van de kus en zoen en hij hield haar dicht bij zich. 'Als je toch gaat, zoek mij even op als je klaar bent. Misschien kunnen we samen terug.' zei hij zachtjes, met zijn lippen dicht bij die van haar. Hij wilde haar net nog eens zoenen toen hij zijn mobiel voelde trillen, een seconde daarna ging de telefoon van Katelynn ook weer. 'Jezus.' mompelde hij nu. Hij gaf haar een snelle kus en daarna liep hij de deur uit, terwijl hij ondertussen wel de telefoon opnam.

Katelynn Camryn Leighton

"Oh, dat heb ik nou nog nooit aan je gemerkt," grinnikte ze plagend toen Rowan zei dat hij er niet van hield als dingen zo vroeg gebeurden. Ze sloeg haar armen om hem heen en ze zoenden even kort. Katelynn vond het nog een wonder dat haar mobiel niet eens af ging nu. Rowan zei dat ze hem even op moest zoeken als ze toch weg moest en klaar was, dan konden ze samen terug. Katelynn knikte kort als bevestiging en leunde naar voren om haar lippen op die van hem te drukken, maar zijn mobiel begon te trillen en een paar seconden later begon die van haar te rinkelen. Ze nam wat afstand van Rowan en keek hem na toen hij vertrok, waarna ze zelf ook op nam.
Het ging nog wel een flinke tijd zo door, met allerlei telefoontjes, waarna ze uiteindelijk toch maar besloot ook maar heen te rijden. Ietwat gehaast pakte ze haar spullen en de sleutels van haar Tesla. Met grote stappen beende ze het huis uit en stapte ze in haar spierwitte auto. Met gepaste snelheid reed ze richting de stad, waar het een drukte van jewelste was. Overal was afzetlint en stonden politieauto's. Katelynn werd er langs gelaten en toen ze haar auto aan de kant had gezet en uitstapte kreeg ze meteen een horde pers op haar af rennen.

Rowan Rivers

Tegen de tijd dat hij bij het bureau was, was hij iets meer wakker, maar niet minder chagrijnig. De drukte om hem heen maakte het niet veel beter, hij hield hier echt niet zo van, maar hij wist dat het er bij hoorde. Steven was er niet, daardoor was het een nog grotere chaos dan normaal. Hij stapte bij een collega in de auto, iemand die al langer op het bureau werkte, één van de weinige mensen die nog normaal met hem omging nu hij een relatie had met Katelynn. Blake was best een aardige gast, Rowan mocht hem wel, maar hij had er gewoon nooit echt meer tijd in gestoken om de man beter te leren kennen. Eenmaal bij de plek waar de schietpartij had plaatsgevonden stapte hij samen met Blake uit. De chaos was hier zo mogelijk nog groter en hij ademde even diep in en uit, hij was nu gelukkig wel redelijk wakker. De taken werden ter plaatse verdeeld en al snel werd er hard gewerkt.

Katelynn Camryn Leighton

Eerst was ze vriendelijk en meewerkend tegen de pers, maar op een gegeven moment was ze er wel een beetje klaar mee. Ze kwam hier om te werken en deze mensen bleven haar maar achtervolgen en camera's in haar gezicht drukken. Ze stelden onmogelijke vragen, waar ze geen antwoord op kon geven, en elke keer weer werd er een microfoon in haar snufferd gedrukt.
"Wanneer er meer nieuws is zal dit vanzelf naar buiten gebracht worden," sprak Katelynn nu duidelijk. Ze probeerde zich weer een weg door de menigte te banen en dat ging met enige moeite. Uiteindelijk schoten er een aantal agenten te hulp om de pers op afstand te houden tot Katelynn onder de linten door liep, waar de pers achter moest blijven.
Ze zuchtte even zachtjes en schudde haar hoofd. Voor normale mensen was dit een heftig dag, een heftige gebeurtenis, maar voor de pers was het alsof ze warme broodjes uitdeelden.

Rowan Rivers

Hij stond voorover gebogen toen hij opeens aangetikt werd, waardoor hij uit zijn concentratie gehaald werd en hij in het gezicht van Blake keek. 'Wat is er?' vroeg hij aan de man, die een richting op knikte. Hij zag iets verderop Katelynn en daarna keek hij weer naar Blake. 'Je hebt het goed voor elkaar, ze ziet er goed uit.' zei Blake tegen hem, waardoor Rowan hem strak aankeek. 'Hey, ik bedoel het niet verkeerd, ik vind het alleen maar leuk dat jullie samen zijn, echt... ik gun het jullie van harte.' zei Blake nu oprecht. Daardoor ontspande hij een beetje, maar hij spande direct weer aan toen hij verderop nog iemand herkende. Paul. Natuurlijk. Die klootzak moest hier ook zijn. Hij boog zich weer voorover om verder te gaan, hij had niet door dat hij al drie keer geroepen werd door een collega, omdat hij vooral bezig was met wat Paul aan het doen was. Toen hij aangestoten werd kwam hij daarom ook kwaad overeind. Hij viel uit tegen de agent voor hem, maar daarna bood hij zijn excuses aan. Hij gaf antwoord op de vraag en daarna keek hij weer naar Paul. 'Wie is dat?' vroeg Blake nu aan hem. 'Het is duidelijk dat je hem niet moet.' voegde hij er aan toe. Rowan haalde even zijn schouders op. 'Het is niemand.' mompelde hij alleen maar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liep even wat rond en stond flink wat agenten te woord wanneer dat nodig was. Ook praatte ze wat met omstandigers en stuurde ze geïrriteerd cameramannen weg die zich onder het lint door wrongen.
Ze belde wat met collega's en keek op toen ze een hand op haar schouder voelde. Ze keek om en zag Paul. Lichtjes glimlachte ze even naar hem, waarna ze wat afstand nam en haar gesprek afrondde. Daarna stapte ze weer op Paul af.
"Hey, wat doe jij hier?" vroeg ze hem. Ze stak haar handen in haar zakken en keek hem aan.
"Ik leid de landelijke eenheid," antwoordde hij. "Wat een chaos, hè? Heb je het bloedbad al gezien?" vroeg hij haar nu. Katelynn schudde haar hoofd.
"Nee, maar dat hoef ik ook niet te zien," reageerde ze. Paul lachte even en sloeg toen nonchalant zijn arm om haar heen.
"Kom, ik moet je even aan iemand voorstellen," zei hij, terwijl hij haar een paar meter mee nam. Daar stond een andere man.
"Dit is Nordin, een nieuwe agent binnen ons team," vertelde Paul terwijl hij Katelynn weer los liet. Katelynn schudde de man glimlachend de hand.
"Hoi, Nordin. Ik ben Katelynn," stelde ze haarzelf voor. Paul bleef er naast staan. "Officier van justitie," plakte hij erachter aan met een brede glimlach op zijn gezicht, alsof hij die titel had in plaats van zij.
Ze bleef nog even staan praten met beide mannen, maar zei daarna dat ze weer even wat moest gaan doen en liep bij hen weg om weer wat te overleggen en te spreken met agenten die aan het werk waren en haar collega's op kantoor op de hoogte te houden.

Rowan Rivers

Hij was redelijk druk bezig, tot hij opkeek en hij nu Paul bij Katelynn zag staan. Hij klemde zijn kaken op elkaar en hij bleef die kant op kijken, hij kon het gewoon echt niet hebben. Het was al erg genoeg dat hij wist dat die twee elkaar vaker zagen omdat ze natuurlijk samenwerkten, maar hij hoefde het niet voor zijn neus te zien. Het maakte hem echt heel erg kwaad. Dat werd nog eens erger toen Paul zijn arm om Katelynn heen sloeg. Katelynn werd een stukje meegenomen en hij merkte dat hij zijn zelfbeheersing begon te verliezen, daarom liep hij nu recht op Paul en Katelynn af. Hij was op een paar meter afstand toen iemand hem opeens bij zijn arm greep en hij weggetrokken werd. Hij keek in het gezicht van Blake, die direct een arm om hem heen sloeg en hem meenam, weg bij Katelynn en Paul. 'Dit is niet echt een heel verstandig idee.' zei Blake rustig tegen hem. Rowan keek even om, maar Blake gaf hem verder niet zo de kans om iets te doen. 'Je wil hier niet echt een drama van gaan maken, niet hier en niet nu.' mompelde Blake. Rowan trok zich nu los en hij staarde weer naar de man, hij snoof even. Hij vond het echt niet leuk.

Katelynn Camryn Leighton

Ze raakte nog wat aan de praat met agenten en haar blik viel op een gegeven moment op Rowan, waardoor ze even naar hem glimlachte. Ze wilde naar hem toe lopen, maar haar mobieltje ging weer af waardoor ze bleef staan en opnam. Een aantal minuten was ze aan het bellen, daarna ging ze op zoek naar iemand die ze ook nog moest spreken. Ze liep de hoek om en zag verderop de vrouw die ze wilde spreken. Echter moest ze dan wel langs het slagveld, iets wat haar niet helemaal fijn deed voelen. Ze haalde even diep adem en zei haarzelf dat als ze er niet naar zou kijken, het wel goed zou komen. Gewoon voor haar uit kijken. Vroeger had ze ook weleens zulke dingen gezien, van een afstandje. Ze kon het wel.
Met grote stappen liep ze verder, haar hakken tikten ritmisch op de grond en ze hield afstand tussen haarzelf en de agenten die de lijken aan het onderzoeken waren.
Uiteindelijk kwam ze aan bij de vrouw, schudde haar de hand en besprak het een en ander. Ze stond er wel een minuut of tien te praten, waarna ze weer terugkeerde.
Net toen ze bijna overal voorbij was, keek ze opzij en keek ze recht in het gezicht van één van de lichamen die nog niet goed afgeschermd was. Dat zorgde ervoor dat ze bijna struikelde. De ogen staarde in het niets en flitsen van Olaf zijn laatste seconden flitsten door haar hoofd heen. Gauw keek ze weg en liep haastig door, maar de beelden lieten haar niet meer met rust, wat haar frustreerde. Haar gezicht was wat bleek gekleurd en haar handen trilden. Ze stak haar handen weg in haar zakken en slikte moeizaam. Een kotsmisselijk gevoel overspoelde haar en ze merkte dat het weer de verkeerde kant op ging. Zweet ontstond op haar huid en ze beende gauw door.
"Verdomme, niet hier.." mompelde ze gedempt. Ze haalde even diep adem en liep in één rechte lijn terug naar haar auto, zonder iemand nog aan te kijken. Haar hoofd bonkte en de beelden werden steeds realistischer. Ze stapte gauw haar auto in en gooide de deur achter haar dicht, waarna ze haar hoofd in haar handen verborg en tot rust probeerde te komen, maar elke keer weer zag ze Olaf zijn hoofd voor haar, zijn doodse blik.

Rowan Rivers

Hij stond over een lichaam heengebogen en toen hij op keek, keek hij in het gezicht van Katelynn, die nog steeds op een aardige afstand van hem stond, maar duidelijk glimlachte. Daardoor knipoogde hij even. Nu Paul niet meer vlakbij haar stond, was hij iets meer ontspannen. Maar hij wist dat hij niet alleen met die vent moest zijn, dat ging waarschijnlijk niet al te best. Hij deed er echt alles aan om hier normaal mee om te gaan, maar het viel hem echt niet mee. Na een tijdje was alles wel zo'n beetje onderzocht, hier zou hij niet zo heel veel meer kunnen doen. Hij keek nu om zich heen, maar hij zag Katelynn nergens meer. Dat was raar. Blake kwam naar hem toe. 'We zijn wel klaar hier, toch?' vroeg zijn collega. 'Ja, ga maar terug naar het bureau, ik zie je wel weer.' zei hij. De man haalde alleen zijn schouders even op, hij vond alles wel best. Rowan liep een rondje en na een tijdje zag hij de auto van Katelynn staan, waardoor hij dichterbij liep. Toen hij haar zag zitten realiseerde hij zich al vrij snel dat ze zich niet zo goed moest voelen, hij kende haar ondertussen heel goed. Hij opende de deur en hij kwam naast haar zitten, meteen sloeg hij zijn armen om haar heen en hield hij haar dicht tegen zich aan. 'Het is goed, ik ben bij je.' fluisterde hij, terwijl hij heel rustig over haar arm heen streek.