Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Ze knipperde nog een paar keer met haar ogen en wist eindelijk haar beeld een beetje scherp te krijgen. Daardoor zag ze ook dat Rowan naast haar staan, wat haar direct geruststelde. Ze glimlachte zwakjes naar hem en zuchtte even zachtjes. Zelf wist ze nog totaal niet wat er aan de hand was geweest, maar de pijn leek volledig verdwenen te zijn en daar was ze ontzettend blij mee.
Heel zachtjes kneep ze in Rowan zijn hand terwijl ze hem weer aankeek.
"Ik heb je toch niet laten schrikken?" vroeg ze hem zachtjes en nog wat schor. Al wist ze dat hij wel geschrokken was. Ze was zelf ook ontzettend geschrokken, alleen had ze het zelf een stuk minder helder meegemaakt.

Rowan Rivers

Ze werd nu echt wat meer wakker en hij kneep zachtjes in haar hand, daarna voelde hij dat ze hetzelfde deed. Ze vroeg nu of ze hem had laten schrikken. 'Dat lijkt een gewoonte van jou te worden, ja. Ik weet niet hoe vaak ik dat nog kan hebben hoor.' plaagde hij haar nu een beetje. Hij wilde er liever niet te lang bij stilstaan, dan deed hij liever alsof er niets gebeurd was. Maar hij was zich echt helemaal rot geschrokken, alweer. Het was niet goed voor hem, maar hij hoopte dat het vanzelf een keertje op zou houden. Hij wilde gewoon echt niet dat haar iets overkwam en elke keer leek er wel iets te zijn. 'Hoe voel je je nu?' vroeg hij zacht aan haar. Hij kwam naast haar zitten en hij bleef haar hand vasthouden, hij wilde haar ook niet meer loslaten.

Kayelynn Camryn Leighton

Ze grinnikte even zachtjes door Rowan zijn opmerking. “Sorry,” zei ze daarna. “Ik zal mijn best doen om je de komende tijd niet meer te laten schrikken,” vervolgde ze haar zin. “Maar ik kan het niet beloven.” Ze grijnsde even, aangezien dat zo’n beetje Rowan zijn woorden waren geweest eerder deze dag.
Hij vroeg nu hoe ze zich voelde. “Nog meer moe,” grinnikte ze nu. “Maar wel een stuk beter,” gaf ze daarna toe. “Het zal vast niet opeens honderd procent pijnloos worden maar het voelt al stukken beter.”

Rowan Rivers

Ze bood haar excuses aan en ze zei dat ze haar best zou doen om hem de komende tijd niet meer te laten schrikken, maar ze kon het niet beloven. Daardoor schudde hij zijn hoofd. 'Alles wat ik zeg kan en zal tegen mij gebruikt worden, of niet?' vroeg hij plagend aan haar. Ze zei dat ze zich nog meer moe voelde, maar wel een stuk beter. 'Gelukkig, ik ben blij om dat te horen. Dan was het tenminste niet voor niets.' zei hij zacht. Hij boog over haar heen en hij drukte even kort zijn lippen op die van haar, daarna pakte hij weer gewoon haar hand vast. Hij hoopte dat ze hier snel weg mocht, hij wilde haar het liefste meteen mee naar huis nemen, maar hij wist niet precies wat de bedoeling was.

Katelynn Camryn Leighton

Er waren alweer een paar maanden voorbij. Maanden van herstellen, zowel fysiek en mentaal. Sinds een paar weken was ze gestopt bij de psychiater, al mocht ze altijd nog bellen of langskomen wanneer ze wilde. Ook was ze alweer een maandje aan het werk en ondertussen weer flink lange dagen, omdat er ontzettend veel te doen was.
Eigenlijk voelde ze zich weer zoals ze zich vroeger gevoeld had. Alleen voelde ze zich iets sneller bedreigd en ongemakkelijk wanneer onbekende mannen interesse in haar toonde of er opmerkingen over haar gemaakt werden. Alleen van de agenten op het bureau kon ze het wel redelijk hebben, omdat ze het van hun al gewend was. En fel bleef ze wel, want van haarzelf afbijten was ze zeker nog niet verleerd.
Vandaag had ze een vrij intensief dagje gehad. Eigenlijk waren al haar dagen wel intensief, maar vandaag was het mentaal wat zwaarder geweest. Ze hadden een zaak behandeld in de rechtbank van een vrouw die verkracht en vermoord was. En hoewel ze het eerst volledig buiten haarzelf kon houden, had dit haar toch wel aangegrepen. Al was dat natuurlijk niet zo heel gek.
Vrij vermoeid keerde ze aan het eind van de middag terug naar huis. Ze parkeerde haar blinkend witte sportauto op de oprit en stapte uit. Het was nog heerlijk licht en de zon scheen fel. Voor een momentje bleef ze staan en sloot ze haar ogen, genietend van de brandende zon op haar huid. Het kon haar echt goed doen dat de zomer er weer aan zat te komen.

Rowan Rivers

Hij had vandaag wat eerder zijn werk neergelegd zodat hij een uurtje buiten kon sporten. Het ging best goed met hem, over het algemeen. Het ging vooral goed met hem doordat het goed ging met Katelynn, dat maakte hem gelukkig. Hoewel ze allebei nog zat hadden om aan te werken, waarschijnlijk vooral binnen hun relatie, ging het goed. Dat hield hem positief. Op het werk ging het eigenlijk minder. Hij hield zich vooral bezig met hele basic werkzaamheden, die iedere agent zonder echte ervaring zo kon doen. Het kwam vooral omdat hij niet zo veel vertrouwen in zichzelf had. Hij durfde geen grote en belangrijke dingen aan, maar daardoor werd het gevoel dat hij het niet kon, alleen maar sterker. Hij voelde zich daardoor vrij snel nutteloos. Het was een beetje een negatieve spiraal. Hij deed zijn best om niet zo veel te drinken en niets te gebruiken en dat ging wel oké. Heel af en toe ging hij in de fout, maar hij wist het redelijk te beperken en hij was er eerlijk over tegenover Katelynn, dat scheelde veel. Nu was hij een stuk aan het hardlopen door het park, dat deed hem ook wel goed. Hij liep een rustig rondje, zijn conditie was niet zo geweldig als het ooit was. Het was vrij druk in het park, er waren met dit weer veel mensen buiten. Toen hij langs een wat rustiger stuk kwam, zag hij een groepje met wat jongeren staan. Het zag er niet helemaal zuiver uit, maar hij negeerde het en liep stug door. Hij wilde er niet zo veel mee te maken hebben. Hij liep verder, tot hij het gevoel had dat hij achtervolgd werd. Dat zorgde ervoor dat hij iets langzamer ging en even omkeek. Hij zag twee jongens achter hem aankomen en toen hij weer voor zich keek, stond er iemand vlak voor hem, waardoor hij stil bleef staan. Hij kreeg een flinke duw naar achteren, waar iemand anders hem liet struikelen en hij lag direct op zijn rug. Hij ademde langzaam in toen hij een mes zag glimmen en hij keek om zich heen, maar er was niemand in de buurt. 'Je portemonnee.' werd hem toegebeten. De jongen voor hem had een pet op zijn hoofd gedrukt en daardoor kon Rowan zijn gezicht niet zien. 'Ik heb niets bij mij, ik ben aan het hardlopen.' zei hij mompelend daar op. Toen hij opkeek, zag hij dat de andere twee jongens ook voor hem kwamen staan. 'Pap?' hoorde hij nu opeens. Daardoor staarde hij op. 'Leroy?' vroeg hij verbaasd. De andere twee jongens vertrokken als een speer en hij krabbelde nu overeind. Leroy zag er niet uit. Hij was graatmager en hij zat onder het vuil. Waarom wist hij hier niets van? Hij had Leroy al tijden niet gesproken of gezien, af en toe had hij contact proberen te zoeken, maar de band tussen Leroy en hem was altijd slecht geweest. Zijn zoon staarde hem aan, met holle, lege ogen. Hij was duidelijk vreselijk verslaafd en leek op straat te leven. 'Heb je hulp nodig?' vroeg hij nu aan zijn zoon. Hij staarde hem gewoon aan. 'Kom, ik neem je mee naar huis.' mompelde hij. Hij kwam nu helemaal overeind en hij trok Leroy met zich mee. Het was niet zo heel ver lopen naar huis. Leroy sprak ondertussen geen woord tegen hem.

Katelynn Camryn Leighton

Ze vergrendelde haar auto en liep toen naar de voordeur, terwijl achter haar het toegangshek naar de villa automatisch sloot. Rustig stapte ze binnen en begroette de kleine hondjes. Ze liep door naar de woonkamer, zette haar tas op tafel en liep toen door naar de keuken. Uit de koelkast pakte ze een fles witte wijn en schonk een glaasje voor haarzelf in, dat ze even neerzette op het keukeneiland terwijl ze de fles terug zette. Daarna nam ze het glas mee naar de bank en plofte ze daar neer. Al bedacht ze zich al gauw en stond ze weer op. Ze liep naar de schuifpui en gooide die volledig open, waarna ze grote tuin in liep en plaats nam op de tuinstoel, in het zonnetje. De drie hondjes sprongen ook als dolle monsters de tuin in en begonnen blaffend achter elkaar aan te rennen. Terwijl Katelynn haar ogen weer genietend sloot nipte ze af en toe van de heerlijk koele wijn.

Rowan Rivers

Zodra hij thuis was haalde hij de deur van het slot en nam hij Leroy mee naar binnen. De jongen zag er echt niet uit. Rowan wist nog niet zo goed wat hij moest doen, maar dit kon zo niet. Hij kon zijn zoon niet kapot laten gaan op straat, maar hij wist ook niet of hij hem constant om zich heen kon hebben. 'Vind je vriendin dit wel een goed idee?' vroeg Leroy nu voor het eerst. Zijn stem klonk zacht en wat schor. 'Dat zullen we vanzelf merken.' zei hij. Hij liet Leroy doorlopen naar binnen en hij zag Katelynn buiten zitten. 'Ik ben thuis.' riep hij haar toe. Daarna keek hij op naar Leroy. 'Ga douchen. Pak maar wat van mijn kleding uit de kast. Ik zie je zo schoon en wel beneden.' zei hij doordringend. 'En flik het niet iets van onze spullen te jatten en te verdwijnen, ik weet je te vinden.' voegde hij er aan toe. Leroy haalde alleen zijn schouders op en liep daarna naar boven. Hij zuchtte even en liep daarna naar Katelynn toe.

Katelynn Camryn Leighton

Ze hoorde een tijdje later Rowan roepen dat hij thuis was, waardoor er een glimlach op haar gezicht ontstond. Ze nam nog een paar slokken van de wijn en zette het glas toen op het tafeltje voor haar neer. Rustig stond ze op en Rowan kwam net naar buiten lopen.
"Hey," groette ze hem, waarna ze hem vastpakte en een kus op zijn lippen drukte. "Ook een wijntje?" vroeg ze hem direct. "Hoe was je dag?" vroeg ze daarna meteen. Ze had nog niet gemerkt dat hij niet alleen thuis was gekomen, maar nog iemand mee had genomen.

Rowan Rivers

Katelynn pakte hem vast en hij kreeg een kus van haar, waardoor hij glimlachte. Ze vroeg of hij ook een wijntje wilde en hij knikte. 'Lekker.' zei hij tegen haar. Ze wilde weten hoe zijn dag was en daardoor pakte hij haar vast. 'Zoals normaal, tot ik aan het hardlopen was door het park. Ik zag een groepje gasten staan en toen ik er langs liep werd ik achtervolgd en tegengehouden. Ze wilden geld hebben, maar ik had niks mee. Leroy was één van hun, Katelynn. Ik heb hem meegenomen en hij staat nu onder de douche, maar zo te zien gaat het niet zo goed met hem.' zei hij tegen haar. Hij haalde een hand door zijn haar en hij dacht na over wat hij nu met Leroy moest. Hij wist het echt niet. 'Ik heb geen idee wat ik met hem moet doen.' zei hij eerlijk tegen haar. Misschien had Katelynn een geniaal idee voor hem.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan gaf aan dat hij ook wel een wijntje wilde, waardoor ze weer naar de keuken liep om nog een glas te pakken. De fles nam ze ook mee. Met zijn tweeën was zo een fles immers gauw leeg. Ze vulde het glas en gaf dat aan hem, terwijl ze de fles op de tafel zette.
Rowan zei nu dat zijn dag normaal verlopen was, tot hij net hardgelopen had. Hij was tegen gehouden door een groep jongeren omdat ze geld wilden hebben. Katelynn keek even lichtelijk geschokt, dat waren geen leuke gebeurtenissen. Al waren die jongeren blijkbaar wel in de goede buurt, want over het algemeen hadden de meeste mensen hier wel genoeg centen in deze wijk.
Toen Rowan vertelde dat Leroy één van die jongens was geweest keek ze helemaal geschrokken.
"Wat erg.." bracht ze zachtjes uit. Rowan vertelde dat hij Leroy mee had genomen en hij nu onder de douche stond. Het ging blijkbaar niet zo goed met hem. Katelynn staarde Rowan even aan en wist eigenlijk niet zo goed wat ze hiermee aan moest. Ze begreep natuurlijk goed dat hij zijn zoon niet aan zijn lot over kon laten, maar Katelynn had niet echt hele goede ervaringen met Lincoln.
"Ik weet ook niet echt wat je kan doen.. Ik wil best een tijdje een appartementje voor hem huren, als dat hem helpt.. Maar ik denk dat het dakloos zijn niet zijn enige probleem is.." sprak ze zachtjes.

Rowan Rivers

Katelynn gaf hem een glas aan en hij nam een slokje, terwijl hij over alles nadacht. Ze vond het erg en daarna zei ze dat ze ook niet wist wat hij voor Leroy kon doen. Ze wilde best een tijdje een appartement voor hem huren, als dat hielp. Maar ze dacht dat dakloos zijn niet zijn enige probleem was. 'Nee, het is een gevolg van zijn problemen.' mompelde hij. Hij staarde even voor zich uit en hij keek daarna weer op naar haar. 'Ik wil niet dat jij geld aan hem uit moet geven, je betaald al genoeg voor mij.' zei hij daarna. Hij vond dat al niet zo heel erg leuk, dit moest er niet nog eens bijkomen en hij zou het niet voor Leroy kunnen betalen. 'Ik denk niet dat het hem zou helpen. Ik kan hem wel verplicht ergens op laten nemen, maar ik weet uit eigen ervaring dat ook dat niet altijd hoeft te helpen.' zei hij zacht. 'Ik kan hem ook niet de deur uit sturen en het hem zelf laten uitzoeken, ik ben bang dat ik dan een keer te horen krijg dat hij iemand iets aangedaan heeft of dat hij zelf dood is.' voegde hij er aan toe. Daarna keek hij op toen hij iets hoorde, hij zag Leroy op een afstandje van hun staan. Hij had kleding van Rowan aan en hoewel hij ongeveer even groot was, verzoop hij letterlijk in de kleren, zo mager was hij. Het zag er ook nog eens totaal niet uit, Leroy in nette kleding. Maar het was beter dan die oude troep van net.

Katelynn Camryn Leighton

Ze knikte langzaam toen Rowan zei dat het dakloos zijn een gevolg was van zijn problemen. Ze wist dat hij gelijk had. Zachtjes zuchtte ze even. Na een korte stilte gaf Rowan aan dat hij niet wilde dat zij geld aan Leroy uit zou geven, ze betaalde immers al voor hem. Daardoor haalde Katelynn haar schouders even op. "Als het hem echt zou helpen, zou ik het geen probleem vinden. Maar ik denk inderdaad dat dat nu niet het geval is.." Ze haalde haar hand even door haar haar haren en luisterde naar Rowan zijn volgende woorden. Hij zei dat hij Leroy wel kon laten opnemen, maar dat hielp ook lang niet altijd. En hij kon hem ook niet aan zijn lot overlaten. Daardoor schudde Katelynn haar hoofd.
"Nee," reageerde ze. "Dat is geen optie." Langzaam keek ze op toen in haar ooghoek iemand naar hun toe kwam lopen. Haar blik ging even langs Leroy, hij was echt ontzettend mager en zag er heel slecht uit. Zijn ogen stonden ook erg raar.
Katelynn haar blik werd bezorgd en meelevend. Ze had het echt met de jongen te doen. Moest zij met hem praten? Zou dat werken? Mistte hij een moederfiguur? Of zou hij dan alleen maar meer in verzet gaan?

Rowan Rivers

Katelynn zou het geen probleem vinden als het hem echt zou helpen. Maar ze dacht ook dat dat niet het geval was nu. 'Ik zou het niet willen. Ik wil echt niet dat ik nog meer financieel afhankelijk ben van jou. Het is al erg genoeg voor mijn ego dat jij zo veel meer verdient dan ik.' zei hij tegen haar. Hij probeerde er een grapje van te maken, maar het was duidelijk waar. Ze vond ook dat het geen optie was om Leroy aan zijn lot over te laten. Hij moest er nog maar eens over nadenken wat hij dan wilde. Leroy keek hun aan, maar daarna keek hij weg naar de grond. 'Ik wil niet tot last zijn.' mompelde hij nu. Rowan kende hem zo ook niet echt, Leroy zat duidelijk helemaal aan de grond. 'Kom, ik zal wat te eten voor je pakken. Ga zitten.' zei hij, hij knikte naar de tafel. Leroy ging zwijgend zitten en Rowan pakte wat te eten voor de jongen, daarna keek hij weer even naar Katelynn. Hij vond het vreselijk om Leroy zo te zien, maar hij wist echt niet wat hij er mee moest. 'Hier, eet wat.' zei hij zacht. Hij zette het eten voor Leroy neer en daarna pakte hij ook een glas water voor hem.

Katelynn Camryn Leighton

Leroy zei dat hij niet tot last wilde zijn en Rowan zei dat hij wat eten voor hem ging pakken. Katelynn keek toe hoe Rowan wat eten haalde uit de keuken en dat aan Leroy gaf, die nu aan tafel zat. Daarna liep Katelynn langs Leroy naar de keuken.
"Wacht, ik zal een eitje voor je maken, dat is een stuk voedzamer en zal je goed doen," glimlachte ze vriendelijk naar hem. Ze zette een pan op het gasfornuis en gooide daar twee eieren in. Ze deed er ook wat kaas overheen en spek. Vervolgens legde ze het gebakken ei op een bordje en zette ze het bij Leroy neer.
"Zo, dat is in ieder geval een goede bodem voor je," glimlachte ze. Ze liet even een stilte vallen en keek even toe hoe hij begon te eten. Daarna begon ze wat spullen op te ruimen zodat ze niet zo stond te staren.
"Kunnen we verder wat voor je betekenen, Leroy?" vroeg ze nu aan de jongen, terwijl ze weer naar hem op keek. Nog altijd met een vriendelijke glimlach op haar gezicht. "We willen je graag helpen. Hoe denk jij dat we jou het beste kunnen helpen op dit moment?"
Het leek haar goed om deze vraag aan hem te stellen. Hem dingen verplichten zou sowieso niet lukken, ze wist hoe gauw hij blokkeerde. En misschien had hij zelf wel goede ideeën.

Rowan Rivers

Katelynn zei tegen Leroy dat ze een eitje voor hem zou bakken en de jongen knikte even, maar hij sprak duidelijk niet veel. Het deed Rowan vreselijk veel pijn om zijn zoon zo te zien. Zo afgetakeld. Leroy was altijd al moeilijk geweest en hij had altijd in de problemen gezeten, maar zo erg als dit had hij nog nooit gezien. Katelynn zette het eten bij hem neer en Leroy begon voorzichtig wat te eten. Daarna vroeg Katelynn aan hem of ze verder nog wat voor hem konden betekenen. Leroy keek langzaam op toen ze zei dat ze graag wilden helpen, ze legde de vraag bij Leroy zelf, die vrijwel meteen weer weg keek. 'Ik wil niet tot last zijn.' zei hij alleen maar zacht. 'Leroy, je bent ons niet zomaar tot last. We willen je echt graag helpen.' zei hij tegen zijn zoon. Hij meende het, hij wilde alles doen om Leroy te kunnen helpen. 'Ik ben al blij met het eten.' mompelde Leroy alleen maar. 'Goed, eet dat eerst maar eens op, dan praten we straks wel.' zei Rowan met een zwakke glimlach tegen de jongen. Die knikte even en ging weer verder met eten. Rowan pakte de hand van Katelynn vast en hij nam haar mee naar buiten. Hij stak een sigaret op en hij keek even om naar zijn zoon, die nog steeds wat in elkaar gedoken aan tafel zat te eten. 'Ik zal zo eerst even naar het bureau bellen, kijken of hij ergens voor gezocht wordt. Ik wil niet dat er daarom problemen ontstaan.' zei hij tegen haar. Leroy had hem willen overvallen, dat zou vast niet de enige poging zijn die hij gedaan had. Hij wist dat als iemand zo erg aan de grond zat, hij alles zou doen voor geld.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bekeek hoe Leroy begon te eten en was daar toch wel tevreden mee. Het zou hem echt goed doen. Na haar vraag zei hij weer dat hij niet tot last wilde zijn. Katelynn wilde daarop reageren, maar Rowan deed het al en zei dat hij hun niet tot last was, ze wilden echt wel helpen. Daarop gaf Leroy alleen maar aan dat hij al blij was met het eten. Katelynn haalde even diep adem en vroeg zich af hoe ze de jongen konden helpen.. Hij moest het immers zelf ook willen.
Uiteindelijk nam Rowan haar mee naar buiten. Hij stak een sigaret op en zei dat hij zo eerst naar het bureau zou bellen om te vragen of Leroy ergens voor gezocht werd. Daardoor knikte ze. "Lijkt mij wel slim, ja," zei ze. "Al is het vaak bij dit soort situaties zo dat ze de identiteit van daders niet weten en er lastig achter komen. Misschien werkt dat nu in zijn voordeel." Ze keek even door de ramen heen naar Leroy en keek toen weer naar Rowan. Ze twijfelde even, maar pakte toen zonder het te vragen een sigaret uit zijn pakje en stak die op.

Rowan Rivers

'Ik kan alleen maar hopen dat hij niets ergs gedaan heeft... ik weet niet of ik dan nog wel zo veel begrip voor hem kan hebben.' zei hij zacht. Hij vond het heel moeilijk, omdat hij zichzelf in Leroy herkende. Dat maakte het alleen maar erger en misschien ergens ook wel kwaad. Katelynn pakte een sigaret van hem en daardoor grijnsde hij. 'Die heb ik betaald hé?' plaagde hij haar nu. Daarna pakte hij haar vast en gaf hij haar een kus. Hij liet zijn arm om haar heen liggen en hij staarde naar de grond. 'Misschien kunnen we hem hier een nachtje laten slapen... ik bedoel, dan kunnen we zien wat zijn intenties zijn, wat rustiger met hem praten... ik wil hem niet ondervragen, dan vlucht hij sowieso weg. En ik weet niet hoe lang hij nog heeft, als hij zo doorgaat.' zei hij zacht tegen haar.

Katelynn Camryn Leighton

"Ga je daar nu nog maar niet druk om maken, misschien valt het wel mee," zei ze toen Rowan zei dat hij hoopte dat Leroy niets ergs had gedaan, omdat hij dan misschien niet zoveel begrip meer voor hem zou hebben. Hij moest niet te voorbarig zijn, vooruit lopen op de zaken was nooit goed.
Ze nam een trekje van de sigaret en grijnsde even kort toen Rowan zei dat hij die betaald had. "Je zeurde net nog dat ik teveel voor jou betaalde, dus nu betaal je een keer wat voor mij," plaagde ze. Ze nam nog een trekje en staarde toen wat voor haar uit. Rowan pakte haar vast en gaf haar een kus. Daarna zei hij dat ze Leroy hier een nachtje konden laten slapen, dan konden ze zien wat zijn intenties waren en rustig met hem praten. Hij wilde hem niet ondervragen, dan zou hij wegvluchten. Katelynn knikte langzaam.
"Ja, ik denk dat we geen druk moeten zetten, dan is hij hem zo weer gesmeerd," gaf ze toe. Ze beet even op haar lip omdat ze het een best lastige kwestie vond.
"Ik kan op zolder wel een kamer vrij maken voor hem," gaf ze nu aan. Op zolder waren nog drie grote kamers die ze amper gebruikte. Eigenlijk alleen maar als opslag. Één van die kamers was een hobbykamer geweest van Martin, die daar veel had geklust en dingen had verzameld. De andere kamer hadden ze om willen toveren tot fitnessruimte, maar dat was er nooit echt van gekomen. En in de derde kamer stond een bed, voor als er soms iemand bleef logeren. Dat zou nu wel van pas komen. Al zou ze het wel even goed moeten opruimen, want zoals het er nu bij stond kon je het bed niet eens vinden.

Rowan Rivers

'Katelynn, je betaald letterlijk alles voor mij.' zei hij zacht tegen haar. Katelynn dacht dat ze geen druk moesten zetten op Leroy, want dan zou hij zo weer weg zijn. Hij was blij dat ze het wel met hem eens was. Ze zei dat ze op zolder een kamer kon vrijmaken voor hem en hij knikte langzaam. 'Als je het liever niet wilt hebben, moet je het zeggen. Ik wil niet dat je hier een vervelend gevoel bij hebt.' zei hij tegen haar. Dan zou hij wel een andere oplossing voor Leroy zoeken, al wist hij nog niet echt wat. Hij keek weer naar Leroy, hij was klaar met eten en leunde nu wat op de tafel. Hij staarde naar zijn zoon en daarna keek hij weer weg. 'Misschien moet je proberen met hem te praten als ik er niet bij ben... kijken waar hij zich mee bezig houdt, hoe dit zo gekomen is. Ik ben bang dat hij dichtklapt als ik hem te veel vraag... Misschien werkt het beter als jij het doet.' stelde hij nu voor. 'Dan ga ik wel even naar het bureau, dan hoef ik niet te bellen maar kan ik het meteen zelf uitzoeken.'

Katelynn Camryn Leighton

"Wat moet ik anders met dat geld?" vroeg ze nu aan Rowan, waarna ze even kort haar tong uitstak. Ze vond dat hij zich daar niet zo druk over hoefde te maken. Ze had het niet ineens krap qua geld nu ze veel voor Rowan betaalde. Martin was nog veel 'duurder' geweest omdat hij achteraf met haar geld drugs kocht. Maar dat sprak ze maar niet uit, aangezien Rowan niet graag vergeleken werd met Martin. Niet gek ook natuurlijk.
"Nee, het is oké, we kijken gewoon hoe het gaat," zei ze toen Rowan zei dat ze het moest zeggen als ze het liever niet had. Ze nam nog een trekje van de sigaret en drukte hem toen uit in de asbak. Rowan vroeg haar nu of zij met Leroy kon praten als hij er niet bij was, hij was bang dat Leroy dicht zou klappen als hij te veel zou vragen. Dan zou hij zelf naar het bureau gaan om dingen uit te zoeken.
"Ja, dat is prima. Ik zal kijken of hij wat los laat," knikte ze. Ze stak haar handen in haar broekzakken en keek weer even richting Leroy, die klaar leek te zijn met eten.
"Dan zie ik je zo weer, oké?" glimlachte ze nu naar Rowan. Ze drukte nog een kusje op zijn lippen en liep toen weer naar binnen.
"Heeft het gesmaakt?" vroeg ze nu aan Leroy, terwijl ze het lege bord bij hem weghaalde en die in de vaatwasser zette. "Wil je nog iets anders? Een stuk fruit of nog wat brood?" vroeg ze nu.

Leroy Rivers

Hij bleef naar het bord staren, tot hij zijn vader langs hem weg zag lopen, hij zei nog gedag en was daarna vertrokken. Katelynn haalde het bord bij hem weg en vroeg of het gesmaakt had. 'Ja, heel erg. Bedankt.' zei hij zacht tegen haar. Ze vroeg of hij iets anders wilde, fruit of wat brood. Hij schudde zijn hoofd, hij had de afgelopen tijd nog niet zo veel gegeten als dit, meer hoefde hij echt niet. Hij mocht blij zijn als hij dit binnen kon houden. Hij staarde naar zijn handen en daarna keek hij weer op naar Katelynn. 'Ik wil niet voor problemen zorgen... als je wilt ben ik zo weer weg. Hij nam mij mee, ik heb het niet gevraagd.' zei hij nu zacht tegen haar. Hij wilde niet dat ze dacht dat hij gevraagd had om hier te komen, want dat was niet zo. 'Waar is hij heen?' vroeg hij daarna zacht. Hij was duidelijk wantrouwend, maar dat was wat hij de afgelopen maanden geleerd had.

Katelynn Camryn Leighton

Leroy bedankte haar en daardoor glimlachte ze naar hem. "Geen dank. Graag gedaan," kaatste ze terug. Hij hoefde niet nog meer t eten. Ze begreep het wel, hij had waarschijnlijk al een lange tijd niet veel gehad en dan was dit al een behoorlijke maaltijd. "Als je later nog iets wilt, eten of drinken, je weet de keuken te vinden," zei ze nu. "Je mag het gewoon pakken." Ze zette de vaatwasser aan omdat die redelijk vol zat van de dag en draaide zich nu weer tot Leroy.
"Het is geen probleem, echt niet. Je bent hier welkom," zei ze nu tegen hem. "Rowan is even naar het werk, hij komt zo weer terug," liet ze hem weten. Ze noemde het expres niet het bureau, aangezien dat misschien een wat negatievere lading had voor hem.
Katelynn ging nu zelf ook op een stoel aan de tafel zitten en schoof die wat aan.
"Hoe lang heb je al geen woonplaats meer?" vroeg ze hem nu. In haar stem klonk niets dwingends, puur interesse.

Leroy Rivers

Ze zei dat ze het graag had gedaan en als hij nog iets wilde eten of drinken mocht hij het zelf pakken. Ze was heel erg aardig voor hem. Ze vond het geen probleem, ze zei dat hij welkom was hier. 'Bedankt.' zei hij zachtjes tegen haar. Daarna vertelde ze dat zijn vader naar het werk was en hij knikte langzaam. Hij zou zo ook weer terug komen. 'Oké.' zei hij als teken dat hij haar wel gehoord had. Ze kwam ook zitten en ze vroeg aan hem hoe lang hij al geen woonplaats meer had. Hij schraapte zijn keel even en hij dacht er over na. 'Ik weet het niet precies.' zei hij tegen haar, want hij wist het ook niet echt. Hij was zijn volledige tijdsbesef kwijt. 'Maanden... misschien een jaar.' zei hij daarna zacht. 'Maar ik... soms kan ik bij vrienden slapen, ik red het wel.' voegde hij er nog zachter aan toe. Hij keek naar zijn handen, het waren meer gewoon botjes, maar het viel hem zelf eigenlijk niet echt op.

Katelynn Camryn Leighton

Leroy gaf aan dat hij maandenlang, of misschien zelfs al een jaar, op straat leefde en geen woonplaats meer had. Daar schrok Katelynn wel even van, al zag hij er ook wel zo uit.
"Het is oké als je de komende tijd hier blijft slapen," stelde ze nu voor. "Ik heb op zolder nog een bed staan en een kamer vrij." Ze glimlachte en keek de jongen aan.
"En niet zeggen dat je ons niet tot last wilt zijn, want dat heb je nu al vaak genoeg gezegd," zei ze nu met een wat plagerige ondertoon. Leroy deed haar een beetje denken aan Rowan en ze dacht dat ze qua karakter ook wel op elkaar leken, dus dan zou het wel goed zijn om de situatie soms wat luchtiger te maken.