Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Ze opende haar ogen opnieuw en het duizelige gevoel trok gelukkig wat weg, maar de misselijkheid bleef een beetje aanhouden, wat vrij vervelend was. Ze probeerde het een beetje weg te slikken, maar dat lukte niet zo goed. Langzaam keek ze opzij. Het duurde echt heel lang voordat het allemaal tot haar door drong wat ze zag, alsof ze flink te diep in het glaasje had gekeken. Uiteindelijk herkende ze Rowan en glimlachte ze zwakjes.
"Hey.." sprak ze zacht.

Rowan Rivers

Katelynn keek naar hem en hij glimlachte daardoor. 'Hey,' zei hij, zijn stem klonk wat schor. Hij keek weer naar haar hand en toen keek hij in haar ogen. 'Ik ben blij dat je weer wakker bent.' zei hij zacht. Hij meende het. Hij kon veel beter met zijn gevoelens omgaan als ze wakker was. Als ze dat niet was, raakte hij in paniek. 'Het is fijn om met je te kunnen praten.' zei hij. Hij streek langzaam langs haar gezicht en hij bleef naar haar kijken. Staren, bijna. Hij was onder de indruk van haar. 'Katelynn, in onze relatie... heb ik recentelijk iets gebruikt?' vroeg hij haar nu. Hij had haar bijna gedwongen zijn dossier te lezen, maar ze had alles al geweten. Dit dus ook. Hij wilde weten hoe dat de afgelopen jaren was geweest. Hij moest weten waar hij aan toe was. Hij kon zich niet voorstellen dat ze het toe zou staan, dus hij ging er maar vanuit dat het zijn herinneringen waren die hem in de war brachten.

Katelynn Camryn Leighton

“Ik ook..” verzuchtte ze toen Rowan zei dat hij blij was dat ze weer wakker was. Het slapen was nu echt geen pretje, het maakte haar alleen maar steeds opnieuw weer bang en gestrest.
Ze voelde zijn vingers langs haar gezicht glijden en na een korte stilte vroeg hij ineens of hij binnen hun relatie recentelijk wat gebruikt had. Katelynn begreep meteen dat het om drugs ging en keek hem wat geschrokken aan. Daarna schudde ze haar hoofd.
“Nee.. Alleen soms samen een drankje of een sigaretje..” zei ze zachtjes. Ze wist van Rowan zijn drugsverleden af en was blij dat hij dat niet meer deed, omdat Martin dat ook had gebruikt en mede daardoor zo agressief en ontspoort was geweest.

Rowan Rivers

Ze was zelf ook blij dat ze weer wakker was en daardoor glimlachte hij. Het was logisch, in haar slaap kwam alles naar boven . Dat moest angstaanjagend zijn. Door wat hij haar vroeg keek ze geschrokken en ze zei dat het niet zo was. Alleen af en toe een drankje en een sigaretje. 'Blijkbaar heb je een goede invloed op mij.' Zei hij met een grijnsje op zijn gezicht. Toch had hij het niet makkelijk nu. Het ging goed als ze wakker was, niet als ze sliep en hij voor zijn gevoel alleen was. 'Gaat het mij makkelijk af?' Vroeg hij haar nu. Blijkbaar waren ze heel erg eerlijk tegenover elkaar, ze leek echt alles van hem te weten en dat verbaasde hem wel een beetje. Normaal was hij niet zo open, hij hield eerder juist dingen achter dan dat hij ze eerlijk vertelde. Maar bij haar was dat blijkbaar anders. Al was het ergens ook wel logisch, het zou niet zo makkelijk zijn om iets voor haar achter te houden.

Katelynn Camryn Leighton

Ze glimlachte even naar Rowan toen hij zei dat ze dan een goede invloed op hem had. “Zeker,” grijnsde ze. Rowan’s aanwezigheid deed haar echt goed, in haar eentje had ze het echt niet getrokken nu. Ze had hem nodig.
Rowan vroeg hem nu of het hem gemakkelijk af ging om van de drugs af te blijven. Daardoor haalde ze haar schouders op. “Soms vast wel. Maar het valt wel mee geloof ik.”
Katelynn wreef even met haar hand over haar buik toen er weer een steek doorheen trok.

Rowan Rivers

Ze zei dat ze zeker een goede invloed had en dat liet hem grijnzen. 'Moet ook wel. Anders zet ik mijn carrière op het spel. En die van jou er bij.' Plaagde hij haar. Al was het waarschijnlijk wel waar. Dat wilde hij ook liever niet. Door wat ze daarna zei knikte hij even. 'Ik heb het moeilijk als je er niet bent. Of als je niet wakker bent. Dan heb ik het gevoel dat ik alleen ben.' Zei hij zachtjes tegen haar. Hij streek over haar hand heen en hij bleef naar haar kijken. 'Ik hoop gewoon dat het snel beter gaat. Dan gaat vast alles met mij ook beter.' Zei hij positief. Hij wilde niet terugvallen in zijn oude gedrag. Ergens wilde hij haar vragen naar alles wat er met hun gebeurd was, maar dan zou hij er voor zorgen dat ze in paniek raakte. Dus deed hij het maar niet. 'Moet ik blij zijn dat ik mijn herinneringen nog niet terug heb?' Vroeg hij nu voorzichtig aan haar. Katelynn kon vast wel bedenken hoe erg het was of dat het wel meeviel.

Katelynn Camryn Leighton

Ze knikte langzaam en staarde weer even naar het plafond. Ze hoopte echt dat de operatie niet meer nodig was, dan kon ze weer helemaal opnieuw beginnen met herstellen.. Ze zuchtte even zachtjes en keek nu weer naar Rowan. Hij zei dat hij het moeilijk had als zij sliep en als ze er niet was. Ze bleef hem even een tijdje aankijken, diep in zijn blauwe ogen.
“Sorry..” mompelde ze zachtjes. Ze wist ook niet wat ze er verder op moest zeggen. Ze wilde er natuurlijk altijd zijn voor hem, maar dat kon niet altijd. En ze hoopte maar dat hij geen terugval zou krijgen wat drugs betreft, want ze wist echt niet hoe zij daarop zou reageren. Sowieso niet al te positief.
Ze knikte weer langzaam toen Rowan zei dat hij hoopte dat het gewoon gauw weer beter ging. “Dat hoop ik ook..” gaf ze aan. Ze wilde gewoon weer naar huis en werken. Gewoon de normale dagelijkse rituelen. Al wist ze ook best wel dat het niet zo simpel ging worden als ze weer naar huis zou mogen. Ze zat er ergens zelfs ook wel weer een beetje tegenop.
“Hmm.. Ligt eraan. Sommige dingen zou ik graag ook wel willen vergeten..” reageerde ze op Rowan zijn laatste vraag.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar haar stem, het klonk aangenaam. 'Het is niet jouw schuld. Helemaal niet. Ik moet gewoon naar je blijven kijken en dan komt alles goed.' Zei hij met een glimlachje op zijn gezicht tegen haar. Ze had het over de herinneringen en hij dacht er even over na. 'Misschien moet ik dan maar hopen dat het niet terug komt... Ik vind het ook wel goed zo.' Zei hij zacht tegen haar. Hij bleef naar haar kijken en daarna boog hij naar haar toe. Hij drukte zacht zijn lippen op die van haar, daarna keek hij haar grijnzend aan. 'Ik vind het wel leuk dat ik alles nu voor de eerste keer met je doe... ' Zei hij daarna plagend tegen haar. Hij pakte haar hand weer vast. 'Ik vind het toch nog steeds raar dat ik een relatie met jou heb, maar het wordt steeds leuker.' Plaagde hij haar nog eens.

Katelynn Camryn Leighton

Ze keek Rowan aan en besefte haarzelf opnieuw hoe blij ze met hem was. Natuurlijk had ze liever gehad dat hun leven wat minder stessvol was geweest, maar daar konden ze zelf weinig aan doen.
“Als ik slaap kan je ook naar mij blijven kijken,” glimlachte ze plagend. Ze haalde even diep adem en ging weer even anders liggen. Dit bed begon haar behoorlijk te vervelen, maar ze kon nog niet eens fatsoenlijk rechtop zitten dus ze verwachtte nog niet heel snel eruit te mogen.
Rowan drukte zijn lippen op die van haar. Ze raakte even een beetje verward, maar merkte daarna ook dat het haar wel goed deed. Ze glimlachte even om Rowan zijn woorden, maar ongepland dacht ze door zijn opmerking ook even aan hun seksleven en betrok haar gezicht weer. Ze wilde niet eens weten hoe dat nu zou verlopen. Waarschijnlijk zou ze volledig in paniek raken.. Katelynn beet even op haar lip en staarde langs Rowan.

Rowan Rivers

'Dat doe ik ook zeker. Ik kijk constant naar jou.' zei hij tegen haar. Het was ook echt waar, hij was onder de indruk van haar. Hij merkte dat ze eerst wat in de war was door zijn kus, maar daarna leek ze het weer fijn te vinden. Hij keek naar haar en hij zag dat ze daarna weer wat betrok, waardoor hij haar vragend aankeek. 'Wat is er aan de hand? Vind je het niet fijn?' vroeg hij zacht aan haar. Het kon natuurlijk, misschien vond ze het wel raar dat hij dit zo deed, terwijl hij nog niets wist. Hij bedoelde het helemaal niet verkeerd, maar hij wilde heel erg graag weten wat er in haar om ging. HIj wilde haar wat meer leren kennen. Ze keek weg en beet op haar wang. 'Waar denk je aan?' vroeg hij zacht.

Katelynn Camryn Leighton

"Nee.. Het is oké.." reageerde ze toen Rowan vroeg of ze het niet fijn vond. Ze twijfelde of ze wel moest zeggen waar ze aan dacht. Misschien was het beter om niet te zeggen. Of juist wel.. Ze was zelf wel een erg eerlijk persoon. En iets achterhouden was niet echt haar ding. Maar hierover praten met hem voelde een beetje raar, nu hij niets meer leek te weten.
"Het is gewoon.. Ehm.. Ons seksleven was een beetje gecompliceerd de laatste tijd.. En ik ben bang dat het er nu niet echt beter op is geworden.." sprak ze eerlijk.

Rowan Rivers

Ze zei dat het oke was, maar hij bleef wat bezorgd naar haar kijken. Het zag er niet zo goed uit namelijk, ze leek zich ergens heel erg zorgen om te maken en dat wilde hij niet. Ze leek haar keuzes te overwegen, maar zei daarna dat hun seksleven een beetje gecompliceerd was de laatste tijd. Ze was bang dat het er niet beter op was geworden. Hij keek haar daardoor aan, wat bezorgd. Hij had haar toch niet bedrogen? Dat wilde hij echt niet horen. Maar hij wist dat het kon, het zou niet de eerste keer zijn dat hij dat gedaan had. Zeker niet. Blijkbaar ging dit deel van hun relatie toch niet zo goed. 'Ik zou je nooit pijn willen doen.' zei hij nu zacht tegen haar. 'Echt niet.' voegde hij aan haar toe.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan keek wat bezorgd en zei dat hij haar nooit pijn zou willen doen. Daardoor glimlachte ze zwakjes. "Dat weet ik, daar ben ik ook niet bang voor," zei ze zacht. Ze haalde even diep adem en trok de dekens weer goed, die zaten een beetje in de war door het onrustige slapen.
"Het komt door de trauma's, door de beelden die terugkomen.." liet ze nu zachtjes weten. Ze sloot haar ogen even en moest toegeven dat ze al benauwd werd bij het idee aan seks. Hopelijk zou dat gauw een beetje slijten, want het zou het allemaal niet makkelijker maken.
"Die Wessel.." begon ze nu plotseling uit het niets. "Hebben jullie hem.. Gevonden? Opgepakt? Toen jullie mij vonden?"

Rowan Rivers

Ze zei dat ze niet bang was dat hij haar iets aan zou doen en dat was toch wel een opluchting, maar hij maakte zich wel zorgen nu. 'Heb ik je bedrogen?' Vroeg hij daarom voorzichtig. Hij wist heel goed hoe hij zelf was en als het met hun seksleven niet goed ging, was het heel erg goed mogelijk dat het zo was. Dat ze dit daarom zei en dat ze zich daar om zorgen maakte. Dat zou hij heel erg vervelend vinden. Ze vertelde dat het door de trauma's kwam en hij knikte. Dat kon hij wel begrijpen, het was niet zo gek. Maar hij vond dat vast niet leuk. Hij kon daar nooit goed tegen en het zou hem vast niet veel rustiger maken. 'Je moet er nu gewoon niet te veel aan denken. Het komt wel weer en anders vinden we wel een oplossing. ' Zei hij lief. Al vond hij het wel lastig. Hij wilde gewoon niet dat ze bang was. Ze vroeg naar Wessel en hij dacht even na. 'Ik heb hem zelf niet gezien, maar volgens mij hebben ze hem inderdaad opgepakt. Ik hoop dat Steven snel vrij is.' Zei hij zacht. Steven was het enige stabiele in zijn herinneringen en hij hechte daar veel waarde aan. Hij wilde graag bij hem in de buurt zijn. Met hem praten. Dat zou alles makkelijker maken.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan vroeg of hij haar bedrogen had en daardoor schudde ze meteen resoluut haar hoofd. "Nee," reageerde ze direct. "Tenminste.. Niet dat ik weet," gaf ze daarna aan. Natuurlijk, als hij heel stiekem was geweest, zou het ook kunnen dat ze iets niet wist. Maar dat hoopte ze niet, want dat zou haar echt mentaal kapot maken.
Ze knikte langzaam om zijn volgende woorden, al kon ze er moeilijk niet aan denken. Ze was ergens gewoon een beetje bang voor de toekomst. Ze wilde gewoon doorleven, zonder al te veel angst en trauma's. Maar dat ging nog verdomd lastig worden.
Rowan zei dat hij Wessel zelf niet gezien had, maar dat hij dacht dat ze hem wel hadden opgepakt. Katelynn hoopte het maar, ze hoopte die man nooit meer tegen te komen.

Rowan Rivers

Ze zei eerst resoluut dat het niet zo was, maar daarna zei ze dat ze tenminste dacht van niet. Ze wist er niets van. Dan zou het wel niet zo zijn. "Ik denk niet dat ik zo makkelijk iets voor jou achter zou kunnen houden. Ik geloof niet dat ik het zou doen.' Zei hij eerlijk tegen haar. Blijkbaar hield hij echt veel van deze vrouw, anders was het waarschijnlijk wel gebeurd. Maar hun relatie leek echt heel belangrijk voor hem te zijn. Dat deed hem wel goed, hij wist dat stabiliteit goed voor hem was en misschien kon Katelynn hem dat echt wel geven. 'Als ik iets doe waarbij ik niet doorheb dat je het vervelend vind, zeg het dan meteen...' Zei hij wel. Hij wist hoe vreselijk opdringerig hij kon zijn, waarschijnlijk nu nog erger omdat hij zelf niks meer wist van alles wat er gebeurd was.

Katelynn Camryn Leighton

Wekenlang moest ze nog in het ziekenhuis blijven, tot de artsen uiteindelijk hadden gezegd dat ze goed genoeg was om naar huis te gaan. Ze moest nog wel rustig aan doen, maar thuis zou ze verder kunnen herstellen. De volgende dag was ze naar huis gegaan en hoewel ze het af en toe toch nog een beetje eng vond en ze zich soms onveilig voelde, was het toch ook wel weer heel fijn om thuis te zijn. Ook kon ze nu rustig weer aan het werk. Weleenswaar vanaf huis, maar dat vond ze voor nu goed genoeg. Ze wilde dolgraag meehelpen met het vrij krijgen van Steven, want dat was tot op heden helaas nog niet gelukt, en hij had het zeker niet gemakkelijk daar.
Op dit moment lag ze op de bank. Ze had wat buikpijn en was moe, dus had even een dutje gedaan. Dat ging gelukkig steeds beter. Alleen 's nachts had ze nog weleens flinke nachtmerries.

Rowan Rivers


Het had ellendig lang geduurd voor Katelynn eindelijk weg mocht uit het ziekenhuis en in die tijd had hij het heel erg moeilijk gehad. Meer dan hij zich had kunnen voorstellen. Hij was heel veel bij haar geweest en hij had het werk maar gelaten. Sommige herinneringen waren terug gekomen, maar veel was nog steeds heel wazig voor hem. Waarschijnlijk zou uiteindelijk alles wel weer terug komen, maar het was niet makkelijk om aan zaken te werken waar hij niets meer van wist. Dat wilde hij niet en hij wilde toch zo veel mogelijk bij Katelynn zijn. Hij wist dat werk goede afleiding voor hem was, maar hij voelde zich er nog te verward voor. Zeker zolang Steven er ook niet was. Dat maakte het niet makkelijker voor hem . Hij was blij dat Katelynn mee mocht uit het ziekenhuis, maar samen in dit huis zijn was toch nog wel wat raar voor hem. Het zou vast wel wennen, uiteindelijk. Hij had even een uurtje gesport om zijn spieren weer iets op te bouwen, want daar was echt niets van over. Hij moest het rustig aanpakken, maar het hield hem wel bezig. Nu kwam hij terug en zag hij Katelynn op de bank liggen. Hij liep naar haar toe en hij glimlachte toen hij haar zag. 'Hallo schoonheid.' Zei hij tegen haar. Hij kwam bij haar zitten en hij legde haar voeten op zijn schoot neer, maar hij was heel voorzichtig met haar. 'Hoe voel je je?' Vroeg hij, terwijl hij zacht met zijn vingers over haar benen heen gleed.

Katelynn Camryn Leighton

Ze had even een uurtje geslapen en werd wakker toen ze de deur hoorde. Niet veel later verscheen Rowan en begroette hij haar. Een glimlach ontstond op haar gezicht.
"Hey," groette ze terug. "Lekker gesport?" Hij kwam bij haar zitten en legde haar voeten op zijn schoot neer. Daarna vroeg hij hoe ze zich voelde. Ze haalde haar schouders even op.
"Wel redelijk. Nog wel moe, maar dat gaat vast vanzelf weer beter," liet ze hem weten. Ze ging wat meer rechtop zitten en drukte een kusje op Rowan zijn wang.
"Heb je nog contact gehad met Steven?" vroeg ze hem nu.

Rowan Rivers

Ze vroeg of hij lekker gesport had en dat liet hem al glimlachen. Het was raar om te merken dat ze zo veel met hem deed. Het was alsof hij echt verliefd op haar werd. Opnieuw dan eigenlijk. 'Het lijkt wel alsof ik de afgelopen twee jaar niet gesport heb... Ik snap niet dat jij daar op gevallen bent, ik zie er niet uit.' Zei hij grijnzend. Ze zei dat het wel goed ging, maar dat ze moe was. Hij knikte even daardoor. Dat was natuurlijk niet gek, dat zou nog wel even flink tijd nodig hebben. Ze kwam overeind en hij voelde haar lippen op zijn wang. Daardoor pakte hij zachtjes haar kin vast en zoende hij haar langzaam. Hij wist dat hij een beetje op moest passen dat hij niet per ongeluk te ver ging, maar dit vond ze vast nog niet zo erg. Hij legde zijn hand in haar hals en hij hield haar dicht bij zich . 'Het is alsof ik echt stapelverliefd op je ben.' Zei hij na de zoen grijnzend tegen haar. Ze wilde van hem weten of hij Steven nog gesproken had en zijn gezicht betrok een beetje, daarna schudde hij zijn hoofd. Hij vond het heel moeilijk dat Steven vast zat.

Katelynn Camryn Leighton

Ze grijnsde even door Rowan zijn woorden. "Misschien zag je er voorheen wel beter uit, toen ik je leerde kennen," plaagde ze hem. Hij pakte nu zachtjes haar kin vast en begon haar langzaam te zoenen. Zij ging er in mee en kroop wat meer tegen hem aan. Rowan zei dat het voelde alsof hij stapelverliefd op haar was en daardoor keek ze hem aan.
"Alsof?" herhaalde ze hem. Ze beet even speels op zijn lip en keek hem uitdagend aan. "Je bént stapelverliefd," grijnsde ze daarna. Al trok die grijns al gauw van haar gezicht toen Rowan ook wat serieuzer werd omdat ze het onderwerp 'Steven' had aangesneden.
"Misschien kan ik regelen dat je morgen weer even bij hem langs mag. Maar ze doen echt heel erg moeilijk, alsof hij super gevaarlijk is. Maar ik ben ermee bezig, ik doe mijn best hem daar zo gauw mogelijk uit te krijgen," vertelde ze Rowan.



Steven Smith

De eerste weken had hij zich nog redelijk weten te gedragen, maar dat ging steeds moeilijker. Iedereen ging heel afstandelijk met hem om en ze deden alsof hij levensgevaarlijk was. Dat frustreerde hem mateloos. Ook werkte de anderen gedetineerde hem op zijn zenuwen, iedereen haatte hem hier en er zaten zelfs mensen tussen die vast zaten dankzij hem. Hij werd nageroepen, uitgescholden en wanneer ze de kans kregen sloegen ze hem in elkaar.
Steven verbleef het meest van de tijd gewoon in zijn eigen cel, ook wanneer ze eruit mochten om te luchten. Hij hoorde rondgaan dat er mannen waren die een aanslag op zijn leven aan het plannen waren, dus hij wilde gewoon weinig risico lopen.
Het feit dat Lincoln nog steeds in het ziekenhuis lag maakte hem helemaal wanhopig. Hij wilde naar zijn zoon, er voor hem zijn, hem helpen.. Maar dat kon niet. En niemand vertelde hem iets. Hij had al weken niets meer gehoord, hij wist niet eens of Lincoln nog leefde.
Op een gegeven moment was Wessel ook in deze gevangenis beland en toen Steven hem toevallig en volkomen per ongeluk en onverwachts tegen kwam in de eetzaal, was er iets in Steven geknapt. Hij had Wessel aangevallen en had al zijn emoties op hem afgereageerd. Die vent had er immers voor gezorgd dat hij hier nu zat en niet bij zijn zoon kon zijn. Hij had Wessel echt zwaar toegetakeld, die was direct afgevoerd naar het ziekenhuis en vanaf dat moment zat Steven in een isoleercel, wat hem zeker geen goed deed. De muren kwamen letterlijk op hem af en hij begon echt de weg een beetje kwijt te raken. Hij had zijn handen volledig kapotgeslagen tegen de muur en hij hield zich de hele dag verder bezig met sportoefeningen. Zo had hij een beetje afleiding, al was het niet veel. Het enige voordeel was wel dat hij hier veiliger was. Hij kwam de isoleercel helemaal niet meer uit, dus de anderen gevangenen konden ook niet bij hem komen.

Rowan Rivers

Hij grijnsde door wat ze zei, hij vond haar echt heel leuk als ze zo deed. 'Waarschijnlijk zag ik er een stuk beter uit.' Zei hij lachend tegen haar. Daarna zei ze dat het niet alsof was, hij was echt stapelverliefd. 'Ja, ik denk dat je daar gelijk in hebt, mevrouw.' Plaagde hij. Katelynn kreeg het heel goed voor elkaar om hem vrolijk te maken, dat vond hij bijzonder. Zou het altijd zo goed gaan tussen hun? Hij hoopte het maar, want dat zou heel erg fijn zijn. Ze wilde kijken of hij langs kon bij Steven en ze vertelde dat ze heel moeilijk deden, waardoor hij even zuchtte . 'Dat zal vast niet voor niets zijn.' Zei hij zacht. Hij hoopte maar dat ze iets voor elkaar kreeg, het zou fijn zijn als hij Steven even kon spreken. Hij keek weer op naar Katelynn en hij zoende haar weer even langzaam, daarna keek hij haar aan. 'Je bent lief.' Fluisterde hij. In zijn hoofd ging het er weer heftig aan toe, alle losse herinneringen zorgden voor een chaos van alles, maar steeds meer viel op zijn plek. Er zaten vooral gaten op de plekken van de heftige gebeurtenissen. Waarschijnlijk vooral door hemzelf. Onbewust wilde hij zich die dingen misschien wel niet meer herinneren. Af en toe bekroop hem een vreselijk eenzaam en warrig gevoel, maar dat was wel te doen zolang hij met Katelynn was. Hij was alleen doodsbang dat hij het zou hebben als hij een keer alleen was. Bang dat hij in paniek zou raken omdat hij niet wist of de herinnering klopte of niet. Hij slikte even, hij wilde er niet meer over nadenken. Daarom zoende hij Katelynn weer, het was vooral een manier om zichzelf afleiding te geven.

Katelynn Camryn Leighton

Ze grijnsde. “Zeker, ik heb altijd gelijk,” zei ze lachend. Ze kroop iets meer tegen Rowan aan en ze zoenden weer even. Daarna knikte ze kort toen Rowan zei dat het vast niet voor niks was dat ze zo moeilijk deden wat betreft Steven.
“Nee, klopt,” reageerde ze daarop. “Hij heeft twee moorden gepleegd. Weleenswaar omdat Wessel hem erin geluisd had en ervoor heeft gezorgd dat die twee mannen een bedreiging leken voor hem, maar goed.: Het maakt het niet makkelijk zo.” Ze zuchtte even. Ze wist dat de gevangenis geen goede plek was voor een hoofdinspecteur. En vooral niet voor Steven, die toch al flink van slag was geweest. Dat zou daar waarschijnlijk alleen maar versterkt worden.
“Maar ik doe mijn best, ik krijg hem er wel uit,” sprak ze nu zelfverzekerd. Ze moest wel, van haarzelf. Steven zou daar doordraaien en dat wilde ze niet op haar geweten hebben.
Rowan begon haar weer te zoenen en ze ging erin mee. Ze kroop bij hem op schoot en ging verder met de zoen, tot ze abrupt werden gestoord door haar telefoon die afging. Ze ging weer gewoon naast Rowan zitten en nam op. Het was iemand van de gevangenis. Die kwam nu pas melden dat Steven een andere gedetineerde bijna dood had geslagen. Dat ze daarom nu ook even moeilijker deden qua visites.
“Wacht even..” mompelde Katelynn. Ze schudde haar hoofd. Waar was Steven verdomme mee bezig? “Maar.. Wanneer is dat gebeurd?” vroeg ze nu. De man aan de andere kant vertelde dat het al anderhalve week terug was. “En dan bellen jullie nu pas?” reageerde Katelynn wat geïrriteerd. De man begon wat excuses te maken en gooide het op tijdgebrek. Uiteindelijk kreeg Kayelynn het wel voor elkaar dat Rowan vanavond even naar Steven toe mocht om te praten. Er zou zware beveiliging bij blijven.
Katelynn hing later op en schudde nogmaals haar hoofd. Ze had niet meegekregen dat die half doodgeslagen gedetineerde Wessel was, dus ze begreep niet helemaal waarom Steven zich zó kwaad had laten maken.
“Steven zit al bijna twee weken in de isoleercel, hoor ik net,” vertelde ze nu aan Rowan. “Hij heeft een andere gedetineerde bijna doodgeslagen..”

Rowan Rivers

Ze kwam bij hem op schoot zitten en net toen het interessant begon te worden werden ze gestoord door haar mobiel. Hij zuchtte even, maar tegenwoordig was hij blijkbaar anders. Geduldiger en rustiger, dus mocht dit hem ook niet zo irriteren. Toch was het wel zo dat hij het niet leuk vond, al wist hij dat het sowieso waarschijnlijk niet ging gebeuren. Ze had zelf gezegd dat het niet zo goed ging. Hij vond dat heel jammer. Hiervoor had hij zelf ook last gehad van de flashbacks en daardoor had hij er waarschijnlijk minder zin in gehad, maar nu had hij het niet, omdat hij zich niets kon herinneren. Dat maakte het lastiger, want daardoor wilde hij het wel heel graag. Hij luisterde naar wat ze vertelde aan de telefoon en daarna had ze het over Steven . Hij baalde enorm van deze informatie . 'Hij moet zich echt rustig houden.' Mompelde hij. Als Steven daar ooit nog uit wilde moest hij zich gedragen.

Kayelynn Camryn Leighton

Ze knikte toen Rowan zei dat Steven zich echt rustig moest gaan houden. “Dat zal wel handig zijn ja..” zei ze. “Dit maakt het niet makkelijker zo..” Ze zuchtte even.
“Maar je mag er wel heen vanavond, om even met hem te praten,” zei ze nu. “Misschien doet dat hem goed..”
Ze stond nu op van de bank en rekte zich even uit. Haar spieren waren nog altijd wat stijf en pijnlijk en dat voelde vervelend. Ze liep naar de keuken om een glas water te pakken. Die vulde ze rustig onder de kraan en toen ze weer naar de woonkamer wilde lopen met het glas in haar hand, trokken er ineens weer felle steken door haar buik en werd ze abrupt heel duizelig. Ze moest het keukenblad even vastpakken om niet om te vallen en liet per ongeluk het glas los, dat op de grond in duizend stukjes uit elkaar spatte. Toen de duizeligheid wat afnam vloekte ze gedempt en begon ze scherven te rapen. De grond lag bezaaid en er was een grote, natte plek te zien. Gelukkig was het maar water en droogde dat vanzelf wel.