Police Life

Rowan Rivers

'Laten we dat dan doen. Wat dacht je van even wat eten ergens en dan meteen langs gaan? Dan hebben we het maar gehad. Misschien weet hij zich nu nog wel dingen te herinneren die belangrijk zijn.' zei hij tegen haar. Katelynn haalde adem en hij zag dat ze wat gespannen was nu. Hij moest voorzichtig doen. 'Altijd.' was zijn reactie. Hij kneep even in haar hand en hij zette zijn glas nu weg. Het was niet verstandig om meer te drinken als ze langs wilden gaan bij die man. Dan wilde hij helder genoeg zijn om er ook echt iets aan te kunnen hebben. Hij keek haar aan, hij hoopte zo enorm dat dit niet allemaal nog verder uit de hand zou lopen. Hij wilde die Martin gewoon heel graag achter slot en grendel hebben, voor altijd. Maar daar had hij nu ook niet meer zo veel vertrouwen in hebben. Het was beter als hij er gewoon echt niet meer was. 'Als ik denk dat iets belangrijk is om te overleggen, dan doe ik dat.' zei hij daarna nog. Als het niet nodig was, was het niet nodig. Maar nu wist ze in ieder geval wel waar hij mee bezig was. Dan zou ze het ook begrijpen als hij er niet te veel over kwijt wilde. Hij pakte zijn sleutels en hij stak zijn wapen bij zich. Je wist het maar nooit. 'Laten we gaan.'

Katelynn Camryn Leighton

Rowan stelde voor om even ergens wat te gaan eten en dan meteen bij Nodin langs te gaan. Misschien wist hij zich nu nog dingen te herinneren die belangrijk waren. Opnieuw knikte Katelynn. "Is goed."
Ze had zelf ook op de parkeerplaats meer kunnen vragen aan hem, maar op een of andere manier had ze het weggewuifd, misschien omdat ze het niet wilde geloven en wilde doen alsof het er niet was. Of omdat het te pijnlijk te was en ze het eigenlijk niet wilde horen allemaal.
Rowan gaf aan dat als er iets was wat belangrijk was om te overleggen, hij dat zou doen. Hoewel Katelynn er ook wel vanuit ging dat hij dat zou doen, vond ze het toch fijn om de bevestiging te horen. Ze knikte weer. "Fijn." Daarna pakte Rowan zijn sleutels en Katelynn zag dat hij ook zijn wapen bij zich stak. Soms zou Katelynn het ook wel fijn vinden als zij een wapen mocht dragen, vooral in dit soort tijden. Maar ze kon niet eens echt goed met wapens omgaan, dus misschien was het ook maar beter van niet.
Ze pakte Rowan's hand vast en liep samen met hem de deur uit.

Rowan Rivers

Katelynn leek het allemaal wel een goed plan te vinden en ze vond het fijn dat hij het zou overleggen als het belangrijk was. Hij wist dat ze dat vond, zo was Katelynn gewoon, zo was ze altijd al geweest. Dat wist hij en soms was het voor hem wat moeilijk, omdat hij in zijn leven vooral had geleerd hoe je dingen alleen moest doen. Hij vertrouwde maar heel erg weinig mensen en daarom deed hij dit soort dingen graag zelf, maar Katelynn en Steven waren daarop nu wel een uitzondering. Hij vertrouwde haar blind, maar hij wilde haar vaak ook in bescherming nemen. Ze pakte zijn hand vast en hij kneep er zachtjes in, eenmaal bij zijn auto wachtte hij tot ze zat. Eerst reed hij maar langs de mac om even snel wat eten te halen, dan konden ze tenminste onderweg eten. Toen dat gedaan was en hij van Katelynn het adres van die Nodin had gehad, reed hij daar heen. Hij nam af en toe een hap van het broodje hamburger, maar verder was hij een beetje in gedachten. Voor de deur van het huis zette hij de auto stil en hij keek naar Katelynn. 'Nou, ik ben benieuwd.' zei hij tegen haar, daarna stapte hij uit.

Katelynn Camryn Leighton

Ze stapte bij Rowan in de auto en onderweg zweeg ze. Eerlijk gezegd vond ze het een beetje spannend. En was ze een beetje zenuwachtig. Puur omdat ze verwachtte meer details te krijgen van Nodin. En misschien zou dat haar wel bang maken. Ze haalde even diep adem en staarde wat uit het raam.
Op een gegeven moment kwamen ze langs de mac, waar ze beide een simpele hamburger bestelden. Toen Rowan de auto stil zette voor Nodin's huis had ze net haar hamburger op. Ze veegde met de servet even haar mond schoon en drukte toen de gordel los.
"Ik ook.." liet ze zachtjes weten, toen Rowan zei dat hij benieuwd was. Ze stapte uit de auto en liet het portier achter haar dichtvallen. Samen met Rowan liep ze naar de voordeur van Nodin zijn huis en Katelynn drukte op de bel. Echter kwam er weinig respons, terwijl zijn auto wel voor de deur stond. Misschien was hij lopend of op de fiets weg, dat kon natuurlijk. Ze keek even opzij naar Rowan en wilde zeggen dat ze het later nog wel een keer konden proberen, tot het haar opviel dat de voordeur niet goed gesloten was. Hij stond op een klein kiertje. Meteen drong een onaangenaam gevoel tot haar door. Voorzichtig en zeer op haar hoede duwde ze de deur open. De stilte werd doorbroken door het gekraak van de deur, maar verder was er niets en niemand te horen. Katelynn haar hart klopte in haar keel en ze bleef staan in de deurpost.
"Nodin?" vroeg ze, luid en duidelijk. Geen reactie. Gewoonweg niks. Ze haalde even diep adem. Oké, dit hoefde niet persé te betekenen dat er iets aan de hand was. Misschien had hij ook wel een hond en was hij een blokje om, terwijl hij de deur niet goed gesloten had. Kon, toch?
Katelynn beet even op de binnenkant van haar wang en stapte wat verder naar binnen, terwijl ze wel steeds achterom keek om in de gaten te houden dat ze dichtbij Rowan bleef.
"Nodin?" vroeg ze nog eens. Maar weer was er totaal geen reactie. Ze keek weer even naar Rowan en zocht oogcontact met hem, waarna ze de gang door liep richting de woonkamer. Zeer alert en op elk geluid lettend. Voorzichtig duwde ze de deur van de woonkamer open en keek ze om het hoekje. Een schok ging door haar heen en ze sprong met een gil terug naar achteren, waardoor ze tegen Rowan opbotste. De woonkamer was één groot bloedbad. Het witte tapijt was rood gekleurd en Nodin lag op de grond met ontzettend veel messteken in zijn lichaam; het leken er wel meer dan twintig. Een gruwelijk gezicht, net een scène uit een horrorfilm.
Katelynn had haar handen voor haar gezicht geslagen en stond te trillen op haar benen. Dit was iets wat ze niet bepaald verwacht had. Ze werd direct kotsmisselijk en tranen stonden in haar ogen. Dit soort dingen waren voor haar sowieso al een stuk schokkender, omdat zij dit niet tegenkwam met haar werk. Maar nu betrof het ook nog een bekende en dit kwam gevoelsmatig ontzettend dichtbij omdat ze er totaal niet over twijfelde wie hierachter zat.

Rowan Rivers

Hij kreeg een akelig gevoel doordat de voordeur open stond. Hij bleef dicht bij Katelynn, maar liet haar wel voor gaan. Die Nodin kende hem niet, als hij als eerste binnen zou vallen, kon dat wel eens fout gaan en dat wilde hij niet. Dat wilde hij echt niet, dan zou het meteen uit de hand kunnen lopen, hij had ook geen idee wat hij moest verwachten. Opeens sprong Katelynn naar achteren, waardoor hij haar vastpakte en naar voren schoot. Er lag ontzettend veel bloed, het moest er heftig aan toe zijn gegaan. Hij knielde neer bij het lichaam van de man, te zien aan de reactie van Katelynn en het feit dat dit zijn huis was, moest dit Nodin zijn. 'Bel 112.' zei hij tegen Katelynn. Hij legde zijn vingers in de hals van de man, geen hartslag. Hij leek niet heel lang hier te liggen, maar te zien aan het bloedverlies had hij niet veel kans. Toch wilde Rowan niet zomaar opgeven, ook niet voor Katelynn. Daarom begon hij toch maar te reanimeren, al wist hij dat de kans groot was dat het heel nutteloos was. Hij was zo ontzettend gewond, waarschijnlijk was hij van binnen ook nogal kapot. Toen hij na een paar minuten merkte dat het echt nutteloos was hield hij langzaam op. Het bloed zat aan de mouwen van zijn overhemd en het zweet stond op zijn voorhoofd. Hij kwam langzaam overeind en hij keek nu naar Katelynn. Dit was niet goed. Hij wist heel erg goed dat dit geen goed teken was. 'We gaan niet terug. We regelen iets anders, maar we zijn niet veilig daar.' zei hij nu. Het was een stap die hij liever niet nam, want onderduiken was niets voor hem en hij vond het vreselijk om in een situatie zwakte te laten zien, maar dit was zo dreigend, nu kon hij niet anders. Hij pakte nu de hand van Katelynn voorzichtig vast, hij wist dat dit voor haar schokkender was dan voor hem. Hij had in zijn werk al zo veel vreselijke dingen zien, voor Katelynn was dit anders. 'Kom,' zei hij dus ook zachtjes en hij nam haar nu mee naar buiten. Hier blijven staan ging niet helpen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef om het hoekje staan terwijl Rowan zich de woonkamer in begaf. Ze wilde echt niet meer kijken, het beeld maakte haar kotsmisselijk. Rowan zei tegen haar dat ze 112 moest bellen. Het duurde even tot het werkelijk tot haar doordrong, maar daarna belde ze direct. Ze hoorde dat Rowan bezig was met reanimeren, maar vertikte het om de woonkamer weer te betreden. Ze had genoeg gezien. Te veel al zelfs. Haar gezicht was wit weggetrokken en ze trilde. Het besef dat Martin hiertoe in staat was maakte haar bang. Hij was echt nog erger geworden. Hij was echt ziek in zijn hoofd. Waarschijnlijk had hij in de gaten gehad dat Nodin naar Katelynn was gegaan om haar te waarschuwen. Of wilde hij wraak nemen omdat Nodin hem het huis uit had geschopt. Hoe dan ook, feit was dat Martin volledig doorgedraaid was. Nodin had geen schijn van kans gehad.
Op een gegeven moment kwam Rowan ook weer naar haar toe. Hij zei dat ze niet terug zouden gaan, ze zouden iets anders regelen, maar ze waren niet meer langer veilig in de villa. Katelynn slikte moeizaam. Ze knikte kort. Met trillende benen volgde ze Rowan mee naar buiten. De sirenes waren al te horen een paar straten verderop.
"Hoe kan hij zo zijn geworden..." stamelde Katelynn zachtjes, doelend op Martin. Ze snapte het gewoon echt niet. Eerst was hij echt super lief geweest, ze had jaren een goede relatie met hem gehad. Tot hij ineens een kronkel in zijn kop kreeg en haar begon te mishandelen. Daar was het eigenlijk begonnen. En nu ging het van kwaad tot erger..

Rowan Rivers

Katelynn vroeg aan hem hoe hij zo geworden kon zijn en hij ademde diep in. 'Mensen zijn tot verschrikkelijke dingen in staat.' zei hij zacht tegen haar. Politie stopte voor de deur, net als een ambulance. Hij liet iedereen naar binnen gaan en hij sloeg zijn arm om Katelynn heen, zo nam hij haar mee, iets verder weg van alles. Hij ademde langzaam in, hij vond dit ook vreselijk. Het liet hem inzien hoe gevaarlijk alles was geworden. Tot wat die vent echt in staat was. Als dit Katelynn zou overkomen zou hij daar nooit meer bovenop komen, dat wist hij heel erg zeker. Als haar iets overkwam werd hij helemaal gek. Na een tijdje liet hij haar los en besprak hij kort wat met de agenten, hij gaf ze alle informatie die ze nodig hadden en daarna pakte hij Katelynn weer vast en nam hij haar mee naar de auto. Zodra ze zat reed hij al weg, hij wilde hier ver vandaan. 'We gaan naar Steven. Vanuit daar kijken we wel verder.' zei hij zachtjes, verder sprak hij niet veel. Hij was wat in gedachten verzonken over alles, het viel hem allemaal best wel zwaar, maar hij wilde vooral zeker weten dat Katelynn voorlopig veilig was. Tot ze die gek hadden. Op de automatische piloot reed hij richting Steven, ondertussen pakte hij zijn mobiel. Hij stuurde zijn vriend kort een berichtje dat er iets gebeurd was en dat ze er nu aankwamen, zodat hij niet zou schrikken als ze er plotseling stonden. Hij keek af en toe op naar de weg en toen het berichtje verzonden was stopte hij zijn mobiel weer weg. Eenmaal op de parkeerplaats rolde hij zijn mouwen op, hij hoefde dat bloed niet constant te zien, al viel het nog steeds op. Hij pakte Katelynn vast en hij nam haar zwijgend met zich mee. Hij zou straks zelf wel naar haar huis rijden om spullen te halen, maar hij wilde niet meer dat ze ergens alleen was.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat mensen tot verschrikkelijke dingen in staat waren. Ja, dat had ze ondertussen ook ondervonden. Dit was gewoon niet eens menselijk meer. Het leek wel alsof er een wild beest Nodin's huis binnen was getreden.
Samen met Rowan nam ze nog wat meer afstand. Rowan vertelde de agenten alles wat ze wisten, en daarna verlieten ze deze plek en gingen ze naar de auto. Katelynn liep stevig door, ze wilde weg hier. In haar hoofd zag ze steeds weer het gezicht van Nodin voor haar, zijn ogen groot en starend in het niets. Dood.. Ze slikte even moeizaam en stapte in de auto. Rowan vertelde dat ze naar Steven gingen, dan zouden ze daarna wel weer verder kijken. Voor ze het wist waren ze er al. Ze was steeds diep in gedachten, maar probeerde alles een beetje te relativeren. Al was dat moeilijker dan ze had verwacht.
Toen ze eenmaal aankwamen bij de voordeur van Steven's hotelkamer stond Steven al in de deurpost te wachten. Hij keek met een bezorgde blik toe en liet Rowan en Katelynn binnen. Mack dribbelde even blij om Rowan heen en snuffelde aan hem, omdat hij natuurlijk raar rook met al dat bloed op zich.
Steven sloot de deur en draaide die op slot. Ook vergrendelde hij de deur aan de bovenkant en aan de onderkant, just to be sure. Vervolgens liep hij achter Rowan en Katelynn aan naar de woonkamer.
"Wat is er gebeurd?" vroeg hij. Natuurlijk had hij al gezien dat Rowan onder het bloed zat, maar dat leek geen bloed van zichzelf te zijn en ook niet van Katelynn, gelukkig.

Rowan Rivers

Steven stond hun al op te wachten. Hij bracht Katelynn naar binnen en hij liet haar op de bank zitten, daarna draaide hij zich naar zijn vriend. 'Wacht even.' zei hij zachtjes. Hij schonk een glas water voor Katelynn in en zette dat bij haar neer, daarna wenkte hij Steven mee naar de keuken. Hij haalde even diep adem en hij wreef langs zijn hoofd, hij merkte dat hij moe was, maar toch nog stijf stond van de adrenaline. 'Gisteren is er ingebroken, alle spullen zijn vernield. Niets gestolen. Al vrij snel werd duidelijk dat het door Martin gedaan moest zijn, zijn beste vriend heeft Katelynn opgewacht bij haar werk en haar voor hem gewaarschuwd. We gingen bij die vriend langs om te kijken of hij misschien extra info had waar we iets mee zouden kunnen, maar we vonden hem dood in huis. Helemaal kapot gestoken, het was een vreselijk gezicht....' vertelde hij. 'Dus, nu zijn we hier, ik denk niet dat het verstandig is om thuis te blijven, ik geloof dat die vent echt tot alles in staat is.' sprak hij zacht. Hij wilde Katelynn niet nog meer van slag laten zijn dan ze nu al was, ze hoefde niet alles van het gesprek mee te krijgen. 'Om heel eerlijk te zijn weet ik ook niet zo goed wat we moeten doen. Wat verstandig is. Ik heb alles nagelopen en ik heb geen idee waar Martin verblijft, maar hij houdt ons waarschijnlijk wel goed in de gaten.'

Katelynn Camryn Leighton ~ Steven Smith

Katelynn zakte neer op de bank en staarde wat voor haar uit. Mack sprong op een gegeven moment naast haar op de bank en legde zijn kop op haar been. Ze glimlachte zwakjes en aaide de hond zachtjes over zijn hoofd. Rowan kwam haar een glas water brengen, wat ze dankbaar aanpakte en een paar slokken nam, waarna ze het even wegzette.
Steven liep met Rowan mee richting de keuken en hoorde daar het verhaal aan. Hij haalde zijn hand door zijn haren en besefte dat de rust weer voorbij was.
"Dat soort mensen zijn het moeilijkst te peilen, waarschijnlijk weet hij zelf niet eens wat hij doet.." mompelde Steven gedempt. "Maar inderdaad, als hij zijn beste vriend al op die wijze vermoord, is hij tot veel in staat.." Steven schudde zijn hoofd even, het was echt gruwelijk. "Misschien is het beter als jullie even hier blijven, tot we een betere oplossing hebben gevonden. Als Katelynn dan de deur uit moet kan ze Mack meenemen," stelde hij voor. Hij kon zelfs prima met haar mee naar haar werk, als dat nodig zou zijn. En het scheelde ook dat ze wisten dat Mack goed samen ging met haar Chihuahua's, dus die konden ook zonder problemen hier komen logeren.
"We krijgen die mafkees wel, we gaan ervoor zorgen dat hij voor de rest van zijn leven in de cel beland of nog erger," sprak Steven nu, terwijl hij knikte naar Rowan om hem moed in te spreken.

Rowan Rivers

Hij was Steven dankbaar dat ze hier mochten blijven. Dat gaf hem al een iets geruster gevoel, al vond hij het nog steeds best wel angstaanjagend allemaal. Hij vreesde niet voor zichzelf, al wist hij dat Martin hem echt wel zou pakken als hij de kans had. Hij was veel meer bang voor Katelynn, hij wilde haar zo graag beschermen. Ze was alles voor hem. Steven vertelde over Mack en hij knikte, het was een goed idee. Al had hij het liefste dat ze gewoon de deur niet uitging, hij zou haar daar in niet dwingen. Daar hield ze niet van en hij wilde het ook niet. Steven probeerde hem nog wat moed in te praten, maar na wat hij net gezien had kwam het maar half aan. 'Bedankt Steven, heel erg.' Zei hij zacht. Hij was blij met alle hulp, alleen zou hij dit niet goed trekken. 'Dan ga ik maar wat spullen en die honden ophalen, dan heb ik dat maar gehad.' Zei hij zachtjes. Zijn blik ging even naar Katelynn op de bank. Hier met Steven was ze voorlopig veilig, maar voor hoe lang? 'Ik ben zo weer terug.' Zei hij, daarna pakte hij zijn sleutels.

Steven Smith

Rowan bedankte hem en daarop knikte Steven. "Geen probleem, dat weet je." Hij keek even langs Rowan richting Katelynn, die op de bank zat met Mack. Ze zag er wat verstrooid uit. Wat natuurlijk ook helemaal niet zo gek was, gezien wat ze meegemaakt had zojuist. Rowan en hij waren er redelijk aan gewend, voor hoever dat mogelijk was. Maar zij zag dat soort dingen nooit en dus was het een grote schok. Dat kon hij wel begrijpen. Sowieso klonk het ook wel vreselijk, zoals Rowan het uitgelegd had.
Toen Rowan zei dat hij de spullen en de honden ging ophalen, keek Steven hem weer even aan. "Is goed. Doe voorzichtig. Ik zal op haar letten," knikte hij. Hij controleerde even met zijn hand of hij zijn wapen bij zich had, wat wel het geval was. Eigenlijk was dat in eerste instantie vooral voor de bende, maar nu ook voor Martin.
Steven liep met Rowan mee naar de deur en liet hem eruit, waarna hij de deur weer dicht deed en alle slotjes op slot deed. Vervolgens liep hij weer richting de woonkamer en trok hij alle gordijnen dicht. Hij wilde geen risico lopen en vond Martin gek genoeg om met een sniper ergens op een dak te gaan liggen.

Rowan Rivers

Hij deed altijd voorzichtig, dat was hij ondertussen wel gewend. Hij liep naar zijn auto toe en hij merkte dat hij echt op zijn hoede was, maar hij ging er maar van uit dat alles mee zou vallen. Martin had geen idee dat hij hier nu was, dus hem zou niets overkomen. Hij stapte in zijn auto, keek kort op zijn mobiel hoe laat het was en daarna reed hij richting het huis van Katelynn. Hij dacht aan van alles en nog wat, aan vroeger, aan nu. Hij was echt heel erg bezorgd om alles, hij hoopte zo dat ze die Martin snel hadden en dat dan alles goed was. Ook was hij in zijn hoofd met de bende bezig, er waren ondertussen meerdere gasten vrij gekomen en dat stond hem niet echt aan, om eerlijk te zijn. Hij parkeerde zijn auto voor het huis en hij stak een sigaret op, daarna liep hij naar binnen toe. Als eerste pakte hij alle spullen voor de hondjes, daarna pakte hij wat kleding voor Katelynn en voor hem. Hij haalde nog wat spullen van werk uit de kluis en gooide dat in de tas, daarna besloot hij dat dit goed was. Hij zette de tassen in de auto en daarna liep hij weer terug naar binnen. Hij keek even naar het glas drank op het aanrecht en hij zuchtte zacht. Hij pakte het op en hij goot het achterover, daarna pakte hij de fles en schonk hij het glas weer vol. Hij leunde tegen het aanrecht aan en hij sloot zijn ogen even, waarom overkwam hun dit allemaal? Waarom kon het leven niet normaal zijn? Hij schonk zijn glas nog eens bij en toen hij dat op had draaide hij zich om en liep hij naar de auto toe. Hij liet de hondjes op de achterbank en hij besloot nog even langs de benzinepomp te rijden om een pakje sigaretten te kopen. Hij liep terug het huis in en pakte zijn laatste spullen, daarna liep hij weer naar de auto.

Katelynn Camryn Leighton

Die nacht sliep ze ontzettend beroerd. Steeds wanneer ze bijna in slaap viel, zag ze Nodin weer voor haar en al het bloed, en schrok ze paniekerig weer wakker. Ze had dus amper een oog dicht gedaan.
Toen haar wekker ging om naar haar werk te gaan voelde ze zich dus ook doodmoe en kwam ze maar met moeite haar bed uit. Ze stapte onder de douche, wat haar iets wakkerder maakte, maar niet veel, en kleedde zich daarna langzaam om. Ze probeerde zo zachtjes mogelijk te doen omdat ze wist dat Rowan en Steven altijd wat later op gingen.
Nadat ze met de make-up haar gezicht wat opgedoft had en ze haar haren had gedaan plofte ze neer op de bank en staarde ze wat voor haar uit. Ze dacht niet eens na om een ontbijtje te maken, aangezien ze het niet weg zou krijgen.
Katelynn zuchtte even vermoeid en haalde haar hand door haar haren. Ze ging wat onderuit gezakt zitten en gaapte. Zelden had ze zich zo moe gevoeld. Na de lange gaap sloot ze haar ogen even en ging ze nog wat meer onderuit zitten. Voor ze het wist viel ze dan toch eindelijk in slaap, al was het nu niet bepaald gepland.

Rowan Rivers

Hij was pas heel laat naar bed gegaan. Het voelde raar om hier te zijn. Dit deed hem heel erg denken aan vroeger. Aan Andrea. Hij wist ook hoe dat afgelopen was. Niet goed. Hij was heel erg bang dat nu weer hetzelfde zou gaan gebeuren.  Hij had gezien wat Martin kon doen. Wat als hij binnenkort Katelynn zo aan zou treffen? Hij sliep slecht, zijn dromen heel onrustig en angstaanjagend.  Toen hij besloot dat het genoeg was en hij wel eerder naar het werk zou gaan zag hij dat Katelynn al weg was. Hij kwam langzaam overeind en hij nam een paar slokken water. Zijn hoofd bonkte lichtjes. Hij trok zijn broek aan, daarna greep hij een overhemd uit de tas. Hij knoopte het dicht, terwijl hij met moeite zijn ogen open wist te houden. Daarna pakte hij zijn wapen uit het nachtkastje en stopte dat bij zich. Hij liep de slaapkamer uit en hij zag dat Steven waarschijnlijk nog sliep. Hoe laat was het? Toen hij koffie uit de keuken wilde pakken zag hij Katelynn op de bank liggen. Helemaal aangekleed, maar in slaap. Hij glimlachte zwakjes. Hij kwam bij haar zitten en hij streek langzaam over haar rug heen. Ze had natuurlijk geen minuut geslapen. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij voor het eerst echt iets heftigs gezien had. Voor hun was het normaal , of tenminste redelijk normaal. Ondanks dat hij wist dat dit hem ook kon overkomen. Voor Katelynn was dat anders.

Katelynn Camryn Leighton

Ze lag diep te slapen, wel erg onrustig. Ze had niet direct door dat Rowan naast haar kwam zitten en over haar rug heen streek. Dat leek pas later door te komen. Heel langzaam werd ze wakker en opende ze haar ogen. Ze knipperde met haar ogen en keek richting Rowan, waarna ze gaapte, zich even uitrekte en wat overeind kwam. Haar blik ging direct naar de klok. Hoe laat was het? Al dik anderhalfuur later ondertussen. Opnieuw keek ze weer even naar Rowan en glimlachte schaapachtig.
"Toch nog wat geslapen dus," grinnikte ze zachtjes.

Rowan Rivers

Op deze manier kreeg hij ook wat rust en dat was best wel fijn. Toen hij opeens de stem van Katelynn hoorde leek hij haar aan. 'Je bent schattig als je slaapt." Zei hij zacht tegen haar. Hij gaf haar zachtjes een zoen en hij streek langs haar wang. ' wil je werken of thuis blijven? Als je graag wilt werken kan ik je zo weg brengen? Dan haal ik je vanmiddag na werk weer op. Ik moet zo toch naar het bureau... als je dat niet wilt begrijp ik het natuurlijk ook volledig." Zei hij zacht. Ze moest echt doen waar ze zich goed bij voelde. Hij vond het allemaal niet echt een probleem, al bracht hij haar liever weg, zodat hij haar ook weer op kon halen. Hij had haar gewoon graag een beetje in de buurt. Toch moest hij vandaag genoeg doen, hij zou veel bezig zijn en zelf ook niet de hele dag niets kunnen doen. Hij wilde gewoon wat dingen na lopen. Dat was belangrijk.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was uiteindelijk thuis gebleven en had gebeld naar haar werk dat ze niet zou komen. Ze had gewoon de echte reden aangegeven en dat werd gelukkig ook begrepen. Eerst had ze nog een paar uur op bed gelegen en had ze af en toe een beetje geslapen. Daarna had ze wat op de bank gehangen en televisie gekeken. In haar hoofd maalde ze constant over alles wat er gebeurde en ze besefte steeds meer dat ze bang was voor de toekomst; bang voor wat er zou gaan gebeuren. En dat wilde ze niet. Waarom moest het zo lopen? Konden ze dit niet op een normale manier oplossen?
Uiteindelijk had ze haar laptop erbij gepakt en had ze een mailtje gestuurd naar het e-mailadres van Martin. Ze wist niet eens of dat e-mailadres het nog deed en of hij het nog gebruikte, maar ze kon het altijd proberen. In de mail schreef ze dat ze het jammer vond hoe het nu tussen hun ging en dat ze beide volwassen waren en hier dus beter gewoon normaal over konden praten. Elkaar kwetsen of pijn doen zou niet gaan helpen. Misschien zeer naïef van haar, maar ze wilde het proberen. Ze wilde zorgen dat dit stopte, dat hun leven gewoon weer normaal werd. Als laatst typte ze haar telefoonnummer in het mailtje, waarna ze het verzond. De rest van de middag was ze wat aan het werk gegaan thuis, voor zover dat kon. Ze was druk bezig op haar laptop en door het werken vergat ze soms zelfs de hele situatie, wat wel fijn was. Mack was constant bij haar, Steven had de hond thuisgelaten voor het geval dat. En ergens gaf dat ook wel een veilig gevoel.

Rowan Rivers

Eenmaal op het werk had hij genoeg te doen. Hij wilde een hele hoop dingen nalopen, maar ondertussen had hij ook nog zijn gewone werk wat hij niet te lang kon laten liggen. Hij wist dat hij bij Steven veel ruimte had voor zijn eigen dingen, dat zijn vriend een hoop begreep, maar er moest ook gewoon gewerkt worden en als hij te veel tijd doorbracht zonder dat te doen, zou hij dat vanzelf te horen krijgen. Hij had dat liever niet, hij deed het meeste dan ook buiten Steven om. Hij wist dat Steven zo'n beetje alles kon achterhalen, maar hij probeerde om zo min mogelijk sporen van zijn zoektocht achter te laten, in de hoop dat Steven het ook niet zo meekreeg. Dat was veel veiliger, hij wilde hem niet in de problemen brengen. Dit was gewoon wat hij zelf moest doen, hij wilde alle dingen controleren, losse eindjes nalopen. Dat zou hem hopelijk een geruster gevoel geven. Hij had de hele dag gebeld, adressen langsgelopen, namen gecontroleerd. Hij had een hele hoop rondgevraagd en op sommige vlakken was hij ook wel wijzer geworden. Toch bleven een hele hoop vragen onbeantwoord, hij zou hier voorlopig nog wel even zoet mee zijn. Er was een nieuwe stagiaire op het bureau, een jong grietje die er niet verkeerd uitzag en hij liet haar ook wat dingen voor hem uitzoeken. Ze wist toch niet echt waar ze mee bezig was en ze leek hem heel erg graag te helpen, dus dat scheelde hem weer werk. Ze zou ook geen vervelende vragen stellen, ze deed gewoon wat hij van haar vroeg en het was ook geen vervelend uitzicht om om zich heen te hebben. Hij pakte zijn spullen, het was laat genoeg en hij wilde naar Katelynn toe. Hij besloot naar het hotel te lopen, het was dichtbij en hij kon zijn hoofd wat leeg maken op die manier. Eenmaal onderweg stak hij een sigaret op en liep hij op een rustig tempo richting het hotel. Hij was bijna bij de parkeerplaats toen hij het gevoel had dat er iemand vlak achter hem liep. Op het moment dat hij zich om wilde draaien om te kijken werd hij hardhandig onderuitgehaald. Hij werd op de grond gedrukt en hij liet zijn hand naar zijn wapen glijden, maar op dat moment trapte er iemand op zijn arm en kon hij er onmogelijk bij. Al vrij snel voelde hij de loop van een wapen in zijn nek drukken en hij ademde trillend in. Hij was heel wat gewend, maar dit gevoel bleef beangstigend. Het gevoel dat het elke seconde over kon zijn. 'Blijf uit zaken waar je niets mee te maken hebt, Rivers. Geen oude koeien uit de sloot halen, want dat gaan wij nu ook doen.' werd er naar hem toe gegromd. Hij kreeg een trap tegen zijn ribben en hij voelde de pijnscheuten door zijn lichaam trekken, maar hij stond stijf van de adrenaline. Hij werd overeind getrokken en hij zag de vuist op hem afkomen, maar door een andere gast werden zijn handen achter zijn rug gehouden, waardoor hij niets kon doen. Hij voelde de klappen in zijn gezicht komen, in zijn maag, al snel druppelde het bloed naar beneden. De man kwam naar voren, zijn gezicht niet zichtbaar door een sjaal die hij om zich heen had gewikkeld. Het wapen werd op zijn borstkas gezet en hij bleef de man strak aankijken, zijn kaken op elkaar geklemd. 'Denk maar niet dat je ons te pakken krijgt. Wij pakken jou eerder.' werd hem toegebeten. Een schot klonk en hij dook automatisch in elkaar, maar de pijn bleef weg. Hij ademde trillend in, zijn borstkas ging heftig op en neer en het zweet liep over zijn gezicht. Het schot galmde nog na in zijn hoofd en toen hij zijn ogen opende en om zich heen keek waren de mannen verdwenen. Hij wreef langs zijn gezicht, bloed kleefde aan zijn vingers en zijn hoofd bonkte enorm. Hij wankelde op zijn benen en hij keek wat zoekend en verward om zich heen, zich niet echt bewust van zijn omgeving.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was blijkbaar toch weer even in slaap gevallen, want nu werd ze opeens wakker. Ze gaapte even, rekte zich uit en ging rechtop zitten. Met een simpele beweging klapte ze haar laptop dicht en keek wat om haar heen. Eigenlijk had ze totaal geen zin meer om te werken en om hier maar alleen te zitten. Ze wist dat Rowan liever niet had dat ze alleen de straat op ging, maar als ze straks weer gewoon ging werken zou ze ook vaak genoeg alleen rondlopen. En daarbij wilde ze zich niet door haar angst gaan laten leiden, ze wilde nog gewoon normaal kunnen leven. En niet alleen maar opgesloten zitten in een zelfde ruimte omdat het anders te gevaarlijk werd.
Katelynn stond op van de bank en pakte haar simpele sportschoenen. Die trok ze aan, waarna ze richting de gang liep en haar jas van de kapstok pakte en aantrok. Vervolgens pakte ze de riem van Mack en keek ze terug de kamer in. De hond herkende de riem en sprong enthousiast kwispelend richting Katelynn.
"Ja, jij wil er vast ook wel even uit hè, jongen?" glimlachte Katelynn. Ze klikte de riem vast aan de halsband van de grote hond en pakte de sleutels van het kastje. Daarna opende ze de deur en stapte ze samen met Mack naar buiten en draaide de deur achter haar weer op slot. Met haar handen in haar zakken en de riem om haar arm gedraaid verliet ze het hotel en begon ze buiten een rondje te lopen. Ze was wel erg alert op de omgeving, maar genoot tegelijkertijd ook wel een beetje van de frisse lucht.

Rowan Rivers

Hij zakte een paar keer door zijn benen voor hij zijn evenwicht weer gevonden had. Het gebonk in zijn hoofd leek erger aanwezig te zijn nu de adrenaline een beetje uit zijn lichaam verdween. Hij griste zijn wapen van de grond en stak dat in zijn riem, daarna keek hij wazig om zich heen. Hij zag alles slecht, dubbel. Het was alsof hij niet kon nadenken. Er kwam een voorbijganger naar hem toe om hem te helpen, maar die duwde hij nogal met grof geweld aan de kant. Hij was wantrouwend en het drong niet tot hem door dat de man hem wilde helpen. Hij kneep zijn ogen even dicht en hij probeerde zich te focussen op de parkeerplaats, waar hij heel moeizaam naar toe liep. Hij leunde even kort tegen een auto en hij sloot zijn ogen weer, maar hij voelde dat hij daardoor bijna onderuit ging. Hij liep langzaam verder, maar elke keer zakte hij bijna door zijn benen. Toen hij vlakbij de ingang van het hotel was kreeg hij iets meer rust, hier zouden ze hem niet zo snel te grazen nemen. Toen hij wat verderop iemand leek te herkennen kneep hij zijn ogen iets samen. 'Katelynn..' mompelde hij, wat binnensmonds. Hij ademde diep in en hij liep naar haar toe. Hij zag Mack direct reageren op hem, maar Katelynn keek de andere kant op, die zou hem zo niet zien, waarschijnlijk. 'Katelynn...' zei hij daarom, hij wilde haar niet laten schrikken.

Katelynn Camryn Leighton

Ze besloot niet al te ver te gaan wandelen, dan zou het misschien niet heel ontspannend meer zijn en ze had juist die ontspanning even nodig. Rustig wandelde ze door de straat. Mack hobbelde naast haar mee. Dat Mack op een gegeven moment even stopte en omkeek omdat hij iemand herkende, had ze niet direct door. Pas toen de riem strak kwam te staan en ze merkte dat de hond stilstond stopte ze met lopen en keek ze om. Het ene moment leek ze nog vrij relaxt en het volgende moment werden haar ogen zo groot als schoteltjes en zag ze er ontzettend geschrokken en gespannen uit.
"Rowan?" klonk haar stem bezorgd. Ze stapte op Rowan af en pakte hem vast. "Wat is er gebeurd? Wie heeft dit gedaan?" vroeg ze hem zachtjes. Wantrouwend keek ze even om haar heen of er niemand anders in de buurt was. Daarna trok ze Rowan met zich mee het hotel binnen. Mack volgde. Ze wilde niet buiten blijven staan. Vooral niet zo.

Rowan Rivers

Katelynn draaide zich om en hij staarde haar aan. Ze pakte hem vast en vroeg wat er gebeurd was, wie dit gedaan had. Hij werd meteen meegetrokken het hotel in, waar hij tegen de muur leunde. Hij keek even om zich heen en hij slikte moeizaam. 'Ik weet het niet.' zei hij daarna zacht. Dat was niet gelogen, hij had geen idee wat dit allemaal was, maar hij wist wel waardoor het kwam. Doordat hij informatie zocht. Doordat hij dingen aan het uitzoeken was over die klote bende. 'Bendezaken.' zei hij dus ook zacht tegen haar. Hij wilde het niet achterhouden, maar meer dan dit wist hij ook niet. 'Laten we naar de kamer gaan.' zei hij daarna zacht. Hij moest echt even zitten, anders zou hij straks zeker in elkaar storten, dat wilde hij niet. Hij voelde zich al zwak zo, dat hoefde echt niet nog erger te zijn. Hij wist dat hij alert moest blijven, maar dat was heel moeilijk zo.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan gaf aan dat hij niet wist wie het had gedaan. Katelynn staarde hem bezorgd aan en beet even op haar lip. Hij zei vervolgens dat het bendezaken waren, waardoor ze even haar kaken op elkaar klemde.
Langzaam knikte ze toen Rowan voorstelde om naar de kamer te gaan. Ze ondersteunde hem richting de voordeur, ontgrendelde die en liep naar binnen. Ze hielp hem richting de bank en toen hij daar zat liep ze terug om de deur onmiddellijk te sluiten en op slot te draaien. Vervolgens liep ze richting de keuken en pakte ze een schoon, vochtig doekje en wat alcohol. Ze liep terug naar Rowan en ging naast hem op de bank zitten, terwijl ze zijn gezicht voorzichtig vastpakte en de wonden begon te deppen en schoon te maken, heel voorzichtig en secuur.
"Misschien moet je die bende laten voor wat het is.. Geen slapende honden wakker maken..." sprak ze zachtjes tegen hem.

Rowan Rivers

Hij was enorm blij dat Katelynn hem hielp, want hij voelde zich gewoon zwakker worden. Eenmaal op de bank sloot hij zijn ogen, zijn ribben deden ontzettend veel pijn, maar het gebonk in zijn hoofd was ook heel vervelend. Hij deed zijn ogen pas weer open toen Katelynn bij hem was. Ze begon de plekken schoon te maken en hij sloot zijn ogen weer. Ze zei zacht dat hij die bende misschien moest laten voor wat het was. Hij moest geen slapende honden wakker maken. 'Te laat.' mompelde hij zachtjes. Hij had gehoopt gewoon wat dingen na te kunnen lopen zonder gedoe, maar dat had hij fout ingeschat. Nu was het waarschijnlijk echt al te laat. 'Ik ben dit werk niet gaan doen om dingen te laten uit angst.' zei hij daarna zacht. Misschien was het verstandiger, maar blijkbaar hadden ze genoeg te verbergen. Blijkbaar wilden ze niet dat hij zich er mee ging bemoeien. Die gasten hoorden vast te zitten, hij wilde dit niet negeren omdat ze hem aan het bedreigen waren. Hij zuchtte even zachtjes en hij keek naar Katelynn. 'Het spijt mij, waarschijnlijk heb je gelijk. Ik had het niet moeten doen. Ik laat het voorlopig wel even rusten.' zei hij.