Police Life

Katelynn Camryn Leighton

"Hé, pas maar op hoor, jullie gaan jullie gedragen. Anders moet ik jullie op jullie plek zetten en dan wordt het pas echt gevaarlijk hoor," sprak ze nu streng, maar met een grote grijns op haar gezicht. Daarna rekte ze zich even uit en wreef over de grote soort pleister die over de schotwond op haar schouder zat.
"Denk je dat ze... Nog terugkomen..?" vroeg ze Rowan nu voorzichtig en weer een stuk zachter, doelend op de mannen van de bende. Als ze haar nu te pakken zouden krijgen zou ze zichzelf echt niet kunnen redden. Of zouden ze nu andere dingen van plan zijn? Of iemand anders grijpen, om wie Rowan gaf?

Rowan Rivers

Door wat ze zei grijnsde hij weer, Katelynn had echt een heel erg bijzonder effect op hem en hij vond het wel fijn dat het zo sterk was, zelfs nu. 'Hm, je bent enorm opwindend als je zo streng doet, je weet toch dat ik daar van hou?' vroeg hij zachtjes en plagend aan haar. Door wat ze daarna vroeg werd zijn blik weer serieus en dacht hij na. 'ik weet het niet. Ik denk niet dat het zomaar klaar zal zijn, maar meestal kiezen ze na zoiets weer voor een andere aanpak. Ze zullen jou in ieder geval wel even met rust laten.' zei hij zacht.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat hij niet dacht dat het zomaar klaar zou zijn, maar dat ze waarschijnlijk wel voor een andere aanpak zouden gaan. Ze zouden haar in ieder geval wel even met rust laten, volgens hem. En eigenlijk zou dat haar een gevoel van rust moeten geven en zou het een opluchting moeten zijn, maar zo voelde het niet.
"Wie dan?" vroeg ze dan ook nu aan Rowan. "Steven?" ze staarde hem aan. Hoewel zij niet echt een super band had met Steven, gunde ze hem ook niet nog meer narigheid met die bende. Vooral niet nu hij net vrij was. En eigenlijk was hij de enige die zij kon bedenken wie ze nu zouden pakken.
"Ik heb ze wel veel over hem horen praten. Ze haten hem echt flink doordat hij de hele bende opgerold had jaren terug. Maar.. Ik hoorde ze niet echt over het kidnappen van hem.. Meer over hem meteen afmaken.." vertelde ze Rowan nu eerlijk. Hij wist natuurlijk al dat ze het na Steven zijn vrijkomst al op hem gemunt hadden, maar ze wilde gewoon open kaart spelen met Rowan. En alle informatie kon nuttig zijn. Het was gewoon echt een rot situatie.

Rowan Rivers

'Wellicht Steven.' zei hij zacht. 'Maar als iemand zichzelf kan beschermen, is het Steven wel. Die laat zich niet zomaar pakken en hij is op zijn hoede.' zei hij tegen haar. Hij kon zich ook niet constant enorm veel zorgen maken, dan werd hij helemaal gek, dat zou hun niet helpen. Door wat ze vertelde knikte hij even. 'Ik kan mij voorstellen dat ze geen risico willen nemen, maar Steven zal echt oppassen. Bovendien kan ik hem niet constant beschermen.' zei hij zachtjes. Hij zou willen dat hij dat kon, maar dat ging niet.

Steven Smith

Hij was de vorige dag terug gegaan naar het huis van Katelynn omdat hij er vanuit ging dat de zorg van haar hondjes even zijn verantwoordelijkheid was. En eigenlijk was hij er al meteen vanuit gegaan dat hij daar alleen door zou brengen, want hij verwachtte al dat Rowan wel in het ziekenhuis zou blijven bij Katelynn, zoals hij ook altijd gedaan had bij Andrea.
In de vroege morgen had hij alle honden meegenomen naar het park en had daar een paar uur op een bankje gezeten, kijkend naar de spelende honden en peinzend over de gehele situatie. Misschien niet de meest veilige plek, maar Steven had er een hekel aan om sommige plaatsen te ontwijken omdat sommige mensen hem het leven zuur probeerden te maken of hem probeerden te vermoorden. Hij wilde zich niet aanpassen en deed dat dan ook niet. Natuurlijk was hij wel ontzettend alert geweest in het park en hij had het reservewapen van Rowan ook bij zich gehad, voor het geval dat.
Tegen de middag was hij weer terug in de villa van Katelynn gekomen en had de honden wat voer en koekjes gegeven. En daarna had hij een telefoontje gekregen en was de rust weg geweest. Hij had zijn rechterhand volledig kapot geslagen tegen de muur uit pure woede en wanhoop en was daarna in zijn auto gestapt en richting het ziekenhuis gereden.
Eenmaal in het ziekenhuis vroeg hij bij de balie waar hij Katelynn kon vinden, aangezien Rowan daar ook sowieso zou zijn. Maar er werd hem verteld dat zij op dit moment door een aantal testen ging en er scans van haar werden gemaakt, en ze dus niet op een kamer was en hij er even niet heen kon. Dan zou Rowan dus ergens in een wachtkamer daar in de buurt zijn, verwachtte Steven.
Hij rende de kant op waar de vrouw hem had verteld waar de scans werden gedaan. Daar was een flinke wachtruimte naast, voor meerdere afdelingen blijkbaar. Zijn blik ging haastig heen en weer door de ruimte of hij Rowan kon vinden.
"Meneer, kan ik u helpen?" vroeg een passerende arts hem nu, aangezien hij er waarschijnlijk heel verstrooid en gestrest uit zag. Zijn hoofd was rood van woede en zijn hand zag enorm dik en blauw, met zelfs wat bloed. "Ik denk dat uw hand een behandeling nodig heeft, zal ik iemand voor u halen?" vroeg de arts nu. Nu pas merkte Steven op dat het tegen hem was en keek hij even op.
"Nee, die hand overleefd het wel," sprak Steven met een geïrriteerde klank in zijn stem.
"Het ziet er niet zo goed uit moet ik zeggen, het lijkt mij toch beter als-" probeerde de arts nog, maar Steven liet hem niet uitspreken.
"Laat mij verdomme met rust, wil je?!" siste hij fel. Meerdere mensen keken nu op vanuit de wachtkamer.

Rowan Rivers

Hij vond het al heel vervelend om Katelynn even een paar minuten alleen te moeten laten, maar nu moesten ze haar toch echt meenemen en daardoor had hij niet zo heel erg veel keuze. Het was ook niet echt een ramp. Hij was wat koffie gaan halen en hij nam nu een paar slokjes, het was nog vrij warm. Hij probeerde zijn hoofd een beetje leeg te maken en niet te veel aan alle problemen te denken. Het ging redelijk, Katelynn wist hem best goed positief te houden en daar was hij heel erg blij mee. Toen hij opeens wat rumoer hoorde keek hij op. Hij liep de wachtkamer in en daar hoorde hij een bekende stem, het was Steven en hij leek flink wat stennis te schoppen. Hij pakte zijn vriend vast en nam hem mee naar de gang. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij nu meteen.

Steven Smith

Hij stond echt niet voor zichzelf in, als de arts verder zou gaan met pushen zou hij sowieso zichzelf niet kunnen houden. Gauw keek hij weer door de grote wachtkamer, maar kon zo gauw Rowan niet opmerken.
De arts had toch wat afstand genomen en besloot later toch maar door te lopen. Steven keek hem even na, en het volgende moment zag hij Rowan verschijnen en liepen ze naar de gang, waar Rowan meteen vroeg wat er aan de hand was. Steven keek even wantrouwend om zich heen of niemand naar hun luisterde, waarna hij Rowan aankeek. Zijn gezicht stond echt op onweer.
"Ze hebben Lincoln en Leroy," sprak hij nu gedempt, maar duidelijk verstaanbaar en met een licht trillende stem van ontembare woede. Steven kon zichzelf altijd vrij goed in bedwang houden, maar als ze aan zijn kind kwamen werd hij echt link. Hij was ooit zijn dochter al verloren door dit soort praktijken, hij ging niet ook zijn zoon verliezen.
Nu pas merkte hij de stekende pijn in zijn hand, maar hij negeerde het, dat was nu totaal niet zijn prioriteit.

Rowan Rivers

Hij had eigenlijk geen idee wat hij kon verwachten van Steven, wat zijn vriend zou gaan zeggen. Toen hij vertelde dat ze Leroy en Lincoln hadden, reageerde hij dus eerst ook totaal niet. Hij wist niet wat hij moest zeggen, hij was verbaasd, want dit was eigenlijk wel het laatste dat hij verwacht had. 'Wat... maar...  hoe dan?' vroeg hij nu zachtjes, nu het allemaal wat meer tot hem door drong. Hij had geen idee hoe Steven aan deze info kwam, maar hij leek niet te twijfelen, dan zou het wel kloppen.

Steven Smith

"Weet ik veel hoe, maar ze zijn daar, ik heb Linc gehoord.. Ik werd gebeld," vertelde Steven redelijk opgefokt. Hij haalde even diep adem en probeerde daarna zijn ademhaling wat rustiger te krijgen, maar dat was lastig.
"Als ik die gasten in mijn handen krijg draai ik ze allemaal de nek om," gromde Steven kwaad. Hij probeerde echt te kalmeren, maar het lukte niet zo heel goed. Lincoln was echt iemand waar hij ontzettend veel om gaf. En Lincoln verdiende dit niet, die stond overal buiten, hij had een normaal en rustig leven en gedroeg zich altijd goed. Die jongen deed nooit een vlieg kwaad.
Steven zijn mobiel maakte een kort geluidje. Hij haalde weer even diep adem en pakte het apparaatje uit zijn broekzak. Hij had een berichtje ontvangen van een onbekend nummer. Hij hoefde niet eens na te denken wie dat zou kunnen zijn. Met tegenzin opende hij het berichtje en zijn ogen gleden over de tekst. Daarna keek hij op richting Rowan.
"Ze willen dat ik naar ze toe kom. Zonder wapen en alleen," vertelde hij gedempt. Hij stopte zijn mobiel weer weg en haalde zijn hand door zijn haren. Zeker wel dat hij erover nadacht om daarheen te gaan. Naar de plek waar hij ze zou ontmoeten. Waar ze hem op zouden pikken. Maar hij wist ook dat de kans dat hij het er levend vanaf bracht nihil was. Ze hadden een hekel aan hem en hadden al een aanslag op zijn leven gedaan in het hotel. Dat moest afgemaakt worden.

Rowan Rivers

Door de manier waarop Steven op hem reageerde werd hij ook meteen kwaad, maar hij klemde zijn kaken op elkaar en hij reageerde verder maar niet. Hij zou het niet veel beter maken als hij net zo ging reageren als Steven, het was beter als hij wat rustiger bleef. Steven leek een berichtje te krijgen en vertelde vrij snel wat er in stond, maar Rowan wist opnieuw niet echt hoe hij er op moest reageren, hij vond dit allemaal best wel lastig. 'Ga je het doen?' vroeg hij dus ook aan zijn vriend. Hij zou steven toch niet kunnen stoppen als hij dit echt wilde.

Steven Smith

Hij probeerde echt om even goed na te denken, maar het was op dit moment erg lastig voor hem. Rowan reageerde amper en hij wist zelf eigenlijk ook niet echt goed wat hij nu moest zeggen. Na een korte stilte vroeg Rowan of hij het ging doen. Of hij naar die mannen zou gaan. Daardoor haalde hij zijn schouders op.
"Ik weet het niet..." reageerde hij eerlijk. Het was namelijk bijna hetzelfde als zelfmoord plegen. Alleen waarschijnlijk een stuk pijnlijker. Maar als hij zijn zoon ermee terugkreeg.. Daar zou hij echt alles voor doen.
"Misschien kunnen we het gebruiken, op een of andere manier. Als ze mij echt meenemen naar de plaats waar de jongens zijn.. Moeten we ervoor zorgen dat jij en een aantal agenten ons toch onopvallend proberen te volgen. Als het niet lukt, lukt het niet... Maar als het wel lukt zou het fijn zijn.." sprak Steven nu, die duidelijk nu iets meer zijn hoofd erbij had.

Rowan Rivers

'Ik wil je niet kwijtraken.' zei hij zacht tegen Steven. Het was niet makkelijk om zijn gevoelens te uitten, maar hij wist dat dit heel duidelijk was, hij wilde Steven echt niet kwijtraken, zeker niet nu hij net weer terug was. 'We wilden Katelynn ook volgen... ik wilde haar ook beschermen en ik kon niets.' zei hij zacht. Hij wilde niet dat hetzelfde bij Steven zou gebeuren en ze zouden vast iets verzinnen waardoor hij niets meer kon doen, dat zou vreselijk zijn. Maar hij had zelf ook geen andere optie. Hij wist niet wat ze moesten doen om de jongens terug te krijgen op een veilige manier.

Steven Smith

Rowan zei dat hij hem niet kwijt wilde raken en daardoor slikte Steven even. "Dat weet ik.." reageerde hij zachtjes. "En ik zal mijn best doen om niet dood te gaan.." Hij klemde zijn kaken even op elkaar en probeerde nog eens goed na te denken of er nog meerdere opties waren.
"Ik kan zeggen dat jij mee wilt?" opperde hij nu. Samen stonden ze altijd sterker. Maar de kans dat Rowan dan ook iets zou overkomen was dan ook aanwezig en Steven wist niet hoe Katelynn daar tegenover stond, zij was immer zwanger van hem en zat er vast niet op te wachten om alleenstaande moeder te worden. En het verzwijgen voor haar was waarschijnlijk ook geen goed plan, aangezien Katelynn hield van transparantie en eerlijkheid. Hij zuchtte even.
"Ik kan niet niks doen.. Ik kan hier niet gewoon afwachten tot ze Linc pijn doen of zelfs afmaken.. Hij heeft hier niets mee te maken.." mompelde Steven nu gedempt.

Rowan Rivers

Steven zei dat hij het wist en hij zou zijn best doen om niet dood te gaan. Dat wist Rowan ook, hij wist dat Steven dat niet wilde, maar als het nodig was, was het nodig. Dat wist hij ook. Daarna zei hij dat hij kon zeggen dat hij mee wilde. Hij dacht daar even over na. Zijn zoon zat daar, Steven wilde daar heen en Katelynn lag in het ziekenhuis. Hier was ze veilig, ze kon voorlopig toch niets. Hij knikte daardoor langzaam. 'Doe dat. Ik wil mee.' stemde hij uiteindelijk in. Hij moest wel, het was zijn zoon. Katelynn zou het vast begrijpen en hij zou er voor zorgen dat hem niets overkwam. Dat ze dit niet alleen hoefde te doen.

Steven Smith

Rowan leek even na te moeten denken over zijn voorstel, maar zei daarna dat hij mee wilde. Steven keek hem aan en knikte kort.
"Oké," reageerde hij, waarna hij weer naar zijn mobieltje keek en een berichtje terug schreef en verzond. Nu was het afwachten.
"Ik hoop voor je dat Katelynn het begrijpt, ze zal het vast niet leuk vinden als je meegaat.." zei Rowan gedempt. Natuurlijk was het wel zo dat de bende Rowan nooit echt wilde vermoorden. Soms wel verwonden, maar niet vermoorden. Ze wilden hem pijn doen en juist met de dood zouden ze het hem te makkelijk maken zeiden ze altijd. Maar goed, je wist het nooit en het was toch een risico.

Rowan Rivers

Steven leek het goed te vinden en stuurde een berichtje terug, daarna zei hij dat hij hoopte dat Katelynn het begreep, ze zou het niet leuk vinden. 'Ik vond het ook niet leuk dat ze als lokaas mee wilde werken.' mompelde hij. Hij had het afschuwelijk gevonden, maar het leek de beste optie te zijn. Net als dat dit de beste optie leek te zijn en hij wilde niet dat iedereen zijn leven ging opofferen voor hem. Als dat al zo was, wilde hij mee om te kijken of hij iets kon doen. Hij had genoeg ervaring met die bende, hij kon er beter bij zijn dan iemand die dat niet had.

Steven Smith

Hij knikte langzaam. "Dat snap ik.." sprak hij. Hij zuchtte even en leunde van zijn ene been op het andere, hij kon echt niet goed stilstaan op dit soort momenten.
Nu pas keek hij even naar zijn hand en bekeek de schade. Het zag er echt niet uit, maar hij zou geen moeite doen het te behandelen. Dat kwam wel als dit alles opgelost was.
Hij schrok op toen zijn mobiel weer een geluidje maakte en las gauw het berichtje. Daarna keek hij weer richting Rowan.
"Ze vinden het goed.." liet hij weten, toch ietwat opgelucht dat hij er niet alleen heen hoefde te gaan. Al zat hij er alsnog tegenop. Maar samen met Rowan was hij vaker daar vandaan gekomen, levend.

Rowan Rivers

Hij haalde een hand door zijn haar heen, na een tijdje kreeg Steven weer een berichtje en gaf zijn vriend aan dat het goed was. Hij zou dus mee gaan. Het voelde nogal raar, het was niet echt iets waar hij blij mee moest zijn, maar samen was beter dan dat Steven alleen ging. 'Nou, dan ga ik het Katelynn maar even vertellen. Hou die hand onder de kraan, dan zie ik je zo.' zei hij zachtjes. Katelynn zou nu wel weer terug zijn en dan kon hij haar inlichten, hij zou niets voor haar achterhouden, hij had wel van haar geleerd dat het beter was om eerlijk te zijn.

Steven Smith

Hij knikte nog even richting Rowan en keek hem na toen hij wegliep, waarna zijn blik weer naar zijn hand ging. Misschien moest hij inderdaad zijn hand even onder de kraan houden. Rustig liep hij richting de dichtstbijzijnde toiletten en zette daar de kraan open, om vervolgens zijn hand eronder te houden. Het bloed spoelde daardoor van zijn hand af en de koeling voelde ook wel fijn. Misschien dat zijn hand daar tenminste iets minder dik van zou worden.
Na een tijdje droogde hij zijn hand af en liep weer naar de gang. Opnieuw kreeg hij een berichtje. Rowan en hij werden verwacht in de parkeergarage van het ziekenhuis over een kwartier. Blijkbaar wisten ze dat ze hier waren. Steven haalde even diep adem.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was weer volledig onderzocht en zo ook de baby. Alles leek goed te gaan met beide en dat hoorde ze dan ook na afloop, toen ze terug gereden was richting de kamer waar ze eerder ook had gelegen. Ze was opgelucht en wist nog totaal niet wat er allemaal gaande was met Steven en Rowan.
Toen Rowan binnen kwam lopen glimlachte ze breed naar hem. "Alles is goed," viel ze meteen met de deur in huis. Ze was er echt blij mee en de gestreste blik van Rowan viel haar niet direct op.
"Als er verder geen complicaties optreden mag ik morgen naar huis," vervolgde ze blij. Pas daarna trok haar glimlach langzaam weg en werd haar blik wat bezorgd.
"Is er iets? Toch niets met Steven, toch?" vroeg ze nu. Ze had het altijd heel gauw door als Rowan ergens mee zat.

Rowan Rivers

Het zorgde wel voor een hoop opluchting toen Katelynn zei dat alles goed was. Dat was het belangrijkste nu, hij wilde dat het goed ging met haar. 'Dat is heel erg fijn om te horen.' zei hij zachtjes. Daarna vroeg ze al meteen of er iets aan de hand was, iets met Steven. 'Ze hebben Lincoln en Leroy.' zei hij dus ook eerlijk tegen haar. 'Steven wilde er alleen naar toe, maar ik ga met hem mee.' zei hij daarna zachtjes. Dit ging ze niet leuk vinden. 'Ik zorg dat mij niets overkomt, echt niet. Ik wil je niet in de steek laten, nooit...'

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat het fijn was dat alles goed was, maar antwoordde daarna eerlijk op haar vraag. Hij vertelde dat ze Lincoln en Leroy hadden. Steven wilde er in eerste instantie alleen naar toe, maar Rowan ging nu mee. Hij zou er voor zorgen dat hemzelf niets zou overkomen.
Katelynn klemde haar kaken op elkaar en staarde Rowan een moment aan. Ze moest zoeken naar woorden en haar ogen werden ietwat vochtig.
"Ik snap dat je heen gaat.." begon ze zachtjes, met een trillende stem. "Maar.. Doe in godsnaam voorzichtig... Alsjeblieft.. Zorg dat je terugkomt.." Ze bleef hem aankijken. Ze pakte met haar ene hand Rowan's hand vast en met haar andere hand wreef ze zachtjes over haar bolle buik. "Voor ons...." sprak ze er zachtjes achteraan.
Het maakte haar echt enorm bang, maar ze wist dat ze hem niet tegen kon houden. "Als ik jullie kan helpen.. Hoe dan ook.. Laat het weten.. Oké?" vroeg ze nu zachtjes. Daarna was ze even een tijdje stil en dacht ze na. Ze slikte even moeizaam.
"Gaan ze.. Hem vermoorden? In ruil voor de kids?"

Rowan Rivers

Ze pakte zijn had vast en door wat ze zei knikte hij meteen. 'ja, natuurlijk. Ik kom terug, echt. Ik zal er alles aan doen, ik ga je niet zomaar alleen laten. Dat wil ik niet.' zei hij doordringend tegen haar. Hij had er ook echt wel vertrouwen in dat hij dit kon. Hij had het al zo vaak overleefd, dat zou nu niet anders zijn. 'Ja, dat zal ik doen, echt. Ik hoop gewoon dat het snel over is en dat het meevalt, maar ik zal geen risico's nemen en ik zal er alles aan doen om veilig terug te komen.' zei hij zacht. Daarna vroeg ze iets heel specifieks en hij ademde langzaam in. 'Ik denk dat dat wel het plan is.' gaf hij toe.

Katelynn Camryn Leighton

Hij leek er nog best zeker van te zijn dat hij terugkwam. Misschien zouden ze hem inderdaad niet vermoorden. Maar toch vond Katelynn het doodeng. Die mannen waren labiel. Je wist nooit wat ze ineens weer zouden bedenken. En daarbij, al zouden ze hem niet vermoorden, maar hij als een heel anders persoon terug zou keren geestelijk, zou ze net zo verdrietig zijn. Maar hij was sterk, dat wist ze. Als zij het mentaal kon doorstaan, kon hij het ook..
Zachtjes zuchtte ze even. Ze knikte kort toen Rowan zei dat hij hoopte dat het gewoon allemaal mee zou vallen. "Dat hoop ik ook.." verzuchtte ze zacht.
Een rilling trok door haar heen toen Rowan aangaf dat het waarschijnlijk wel het plan was dat Steven vermoord zou worden. "Jezus.." mompelde ze zacht. Daarna wist ze even een tijdje niets te zeggen en staarde ze alleen wat voor haar uit.
"Als je een locatie heb.. Of een mobieltje of iets in die richting.. Probeer dan contact te zoeken met mij. Dan zal ik mensen op jullie af sturen," zei ze nu. Ze hoopte echt dat beide mannen er zonder al te veel kleerscheuren vanaf kwamen. En de jongens. Ze kon het niet goed hebben dat ze niet kon helpen. Eigenlijk mocht ze dit niet eens achter houden, ze kon haar baan kwijtraken daardoor. Maar natuurlijk zou ze niets zeggen. Tenzij het hun kon helpen met veilig wegkomen.

Rowan Rivers

'Dat doe ik. Zodra ik iets kan, zodra ik iets weet, dan laat ik het meteen weten, je moet je niet constant druk gaan maken, ik kan wel wat hebben, ik ben wel wat gewend.' zei hij met een zwakke grijns op zijn gezicht. Hij drukte zijn lippen op die van haar en hij zoende haar langzaam, hij was zo enorm gek op deze vrouw. Na een tijdje nam hij afstand. Hij controleerde zijn wapen even en daarna keek hij haar weer aan. 'Ik moet gaan. Het komt allemaal goed, echt.' zei hij nog, met die woorden liep hij naar Steven toe.

Steven Smith

Hij ijsbeerde wat onrustig heen en weer terwijl hij op Rowan wachtte. De minuten tikten voorbij maar hij wilde Rowan niet storen nu hij bij Katelynn was.
Na een tijdje kwam Rowan aanlopen en keek Steven hem aan.
"Ze halen ons op in de parkeergarage," vertelde Steven meteen. Hij begon te lopen en keek even of Rowan hem volgde. Eenmaal in de parkeergarage bleef hij staan en keek naar elke auto die naar binnen kwam rijden. Toen er een lelijk, oud busje aan kwam rijden keek hij weer even naar Rowan. Het kon niet anders dan dat ze dat waren.
Inderdaad stopte het busje naast hen en stapte er drie mannen uit, een aantal anderen bleef zitten. De deuren aan de achterkant van het busje werden geopend.
"Stap in," klonk de stem van een van de mannen kortaf. Waarschijnlijk werden ze niet ruw naar binnen gesleept omdat dat op zou vallen op de camerabeelden en voor mensen die nu hier in de parkeergarage liepen.
Steven haalde even diep adem en klom toen achterin het busje. Binnen zaten ook drie mannen. Een van hen greep hem vast en draaide zijn handen ruw op zijn rug en bond die vast. Stevens gezicht vertrok toen er hard werd geknepen in zijn pijnlijke hand.
Toen ook Rowan binnen was en zijn handen bij elkaar waren gebonden, sloegen ze de deuren dicht en reden ze met slippende banden weg. Beiden werden ze grondig gefouilleerd.
"Onze baas kan niet wachten om jou te zien," grijnsde een van de mannen richting Steven. Steven klemde zijn kaken op elkaar en probeerde niet te reageren.