Skyrim RPG

David Hiddon

'Maakt niet uit, jij kan er niets aan doen.' zei hij zachtjes tegen haar. ze sloeg haar armen om hem heen en hij tilde haar naar binnen toe. 'Dat kan gebeuren, we waren zo druk aan het zoeken, we hadden het gewoon niet door.' zei hij met een glimlachje op zijn gezicht tegen haar. Ze zei dat de sneeuwpop nu niet af was en hij had door dat ze dat niet leuk vond, hij merkte haar gevoel op, dat was nieuw voor hem. 'Als je zo weer lekker warm bent, gaan we gewoon door, dan maken we hem af.' zei hij geruststellend. Hij zette haar in haar kamer op de bank en hij gaf haar een deken aan, zodat ze zichzelf wat op kon warmen.

Sterre Hiddon

Zij kon er niets aan doen zei hij, ze waren zo druk aan het zoeken en hadden het gewoon niet door. Het voelde als een opluchting voor haar dat hij niet boos was op haar, maar dat hij het goed praatte. Ze zouden ook zo weer verder gaan met de sneeuwpop als ze weer warm was. Ze werd op de bank neergezet en hij gaf haar een deken. Ze kroop er helemaal in weg en ging voor het vuur zitten terwijl ze nog een beetje bibberde.
Destiney kwam na een tijdje binnen. "Hé, wat is er gebeurd?" Vroeg ze wat bezorgd en ze keek eventjes David aan. Ze had wat gehoord in de wandelgangen.

David Hiddon

Hij ging bij haar zitten bij het vuur en hij staarde in de vlammen, maar hij keek op toen de deur open ging. Destiney kwam binnen en vroeg wat er gebeurd was, waardoor hij eerst even heel stil was, hij voelde zich schuldig. Dit was zijn idee. 'We waren een sneeuwpop aan het maken en we hadden stenen nodig, we gingen zoeken bij de rivier en hadden niet door dat het ijs niet zo stevig was.' zei hij zacht tegen haar.

Koningin Destiney Hiddon

David voelde zich duidelijk schuldig en hij vertelde wat ze gedaan hadden. "Gelukkig zijn jullie er heelhuids vanaf gekomen." Glimlachte ze naar hem.
"David, wil jij anders warme chocolademelk halen? Dan laat ik Sterre eventjes in een warm bad zodat ze het niet meer koud heeft." Sprak ze zachtjes. Er was niets ernstigs gebeurd, dus ze was ook helemaal niet boos, maar ze wilde niet dat haar dochter hierdoor ziek werd.

David Hiddon

Ze zei dat ze blij was dat ze er heelhuids vanaf waren gekomen en daardoor knikte hij even, dat was hij zelf ook. ze vroeg of hij wat chocolademelk wilde halen, dan liet ze Sterre in bad. 'Ja, dat doe ik, ik ben zo terug.' zei hij meteen. Hij kwam overeind en daarna liep hij naar de keuken en regelde hij wat warme chocolademelk, zodat ze ook echt op kon warmen. Na een tijdje liep hij terug de kamer in en zette hij het op tafel, ze zou straks wel weer terug zijn.

Koningin Destiney Hiddon

Ze hielp haar dochter en zette haar even in een warm bad, na een tijdje was ze weer bijgekomen en trok ze wat warme kleding aan. Destiney schoof de bank dichter naar de open haard toe en glimlachte naar David die warme chocomelk had gehaald.
"Lekker!" Zei Sterre meteen en ze pakte de mok vast om haar handen weer aan op te warmen.
"Geen stenen meer zoeken bij de rivier, oké?" Vroeg Destiney nu aan de twee, dat wilde ze echt niet hebben.

David Hiddon

Ze kwamen al terug en Sterre pakte de mok vast, waardoor hij glimlachte. Door wat Destiney nu zei knikte hij langzaam. 'ik wilde niet dat er iets zou gebeuren, we hadden het heel leuk samen.' zei hij zacht tegen haar. Hij wilde niet dat ze dacht dat hij niet op zou letten, want dat deed hij echt wel. Hij wilde echt niet dat Sterre iets overkwam, nooit. Ze was belangrijk en hij was bezorgd om haar, hij zou altijd wel opletten.

Koningin Destiney Hiddon

"Dat weet ik jongen, ik vind het ook heel erg fijn dat je leuke dingen met haar samen doet. Ik weet dat je op haar let." Zei ze tegen David met een glimlach. "Ik ben ook wel trots op je, je doet alles heel erg goed." Glimlachte ze nog. David was dan wel niet haar zoon, maar soms voelde dat wel zo, vooral nu ze zag dat hij zoveel met dingen worstelde. Eigenlijk had ze niet eens aan Gwynn gevraagd wat ze ervan vond, maar ze hoorde er niets over, daarom hoopte ze ook maar dat het goed was.
"Ik moet weer gaan, jullie moeten me roepen hoor wanneer de sneeuwpop af is, ik wil hem graag zien." Glimlachte ze breed en ze gaf Sterre een kus op haar wang.

David Hiddon

Ze vond het fijn dat hij leuke dingen met haar deed, ze wist gelukkig wel dat hij op haar zou letten. Ze was trots op hem, hij deed alles goed. Daardoor straalde hij nu zelfs een beetje, dat vond hij heel erg lief en bijzonder om van haar te horen, het betekende echt heel erg veel voor hem en dat was ook wel aan zijn gezicht te zien. Hij straalde helemaal. ' Dankjewel.' zei hij zachtjes tegen haar. Ze moest weer gaan, maar ze moesten har roepen wanneer de sneeuwpop af was. 'Doen we.' zei hij meteen. Hij ging daarna weer bij Sterre zitten. 'het spijt mij, ik wilde niet dat het fout ging.' zei hij nu zacht tegen haar.

Koningin Destiney Hiddon

Ze zag David stralen door haar woorden en ze grijnsde eventjes. Hij bedankte haar ook. "Geen dank. Ik meen het." Vertelde ze hem, hij had duidelijk behoefte aan dit soort dingen, vroeger werd hem natuurlijk altijd verteld wat hij wel niet fout deed. Ze zouden haar roepen wanneer de sneeuwpop af was.
Nu liep ze naar Thobias toe en ze klopte even aan op de deur van de werkkamer terwijl ze even met een grijns terug dacht aan de twee. David maakte het zo voor haar een stuk dragelijker, als hij Sterre tenminste een beetje uit de problemen kon houden.


Sterre Hiddon

"Het ging niet fout, het ging precies goed." Zei ze tegen David. Ze dronk van de warme chocolademelk en keek eventjes naar hem. "Waar vinden we nu stenen?" Wilde ze van haar weten. Ze klonk serieus en voor haar was het op dit moment ook wel een serieuze zaak om de sneeuwpop zo mooi mogelijk te maken.

Koning Thobias Hiddon

Hij wilde eigenlijk net naar Destiney toe lopen toen hij geklop hoorde en hij trok de deur open. Het was ook precies Destiney die daar stond en hij glimlachte naar haar, daarna pakte hij haar vast en zoende hij haar even intens. 'Hmm, kom jij mij zomaar een bezoekje brengen?' Vroeg hij uitdagend. Zijn handen gleden meteen over haar lichaam heen. Hij had vandaag zijn aandacht niet zo bij het werk, de afgelopen dagen werkte hij echt enorm hard en tot in de avond door, maar vandaag was hij echt afgeleid door alles, vooral door zijn eigen gedachten.

Koningin Destiney Hiddon

Hij opende de deur en pakte haar meteen vast om haar vervolgens te zoenen. Hij sprak uitdagend tegen haar, dat terwijl zij daar momenteel helemaal niet mee bezig was.
"Oh, Thobias, sorry, ik kwam hier eigenlijk met een totaal andere intentie." Sprak ze tegen hem. en ze wreef even over haar gezicht heen.
"Ik wilde je eigenlijk vragen of je naar buiten wilde gaan om David en Sterre te helpen met hun sneeuwpop, het ging net bijna fout, Sterre was door het ijs gezakt, maar David had haar geholpen. Nu willen ze heel graag de sneeuwpop aan jou laten zien als ze klaar zijn, het leek me gewoon een mooi idee als jij ze zou helpen." Legde ze zacht aan hem uit.
"Daarna mag je met me doen wat je maar wilt." Ze gaf hem even een knipoog.

Koning Thobias Hiddon

Ze kwam met een totaal andere intentie en toen ze daar over begon te vertellen knikte hij even langzaam. Dat was nou niet echt wat hij in gedachten had voor nu. 'Kunnen we het niet omdraaien? Ik heb er echt nogal veel zin in en daarna zal ik ze wel even helpen, oké?' Vroeg hij zacht. Nu had hij daar echt niet zo heel erg veel geduld voor. Hij wilde andere dingen en daarom drong ook niet echt tot hem door dat Sterre door het ijs was gezakt, hij was zich er niet bewust van dat het ook fout kon gaan.

Koningin Destiney Hiddon

Ze zuchtte even diep door zijn woorden en keek hem hoofdschuddend aan. "Onze dochter was verdronken als jouw zoon niet bij haar was geweest, begrijp je dat wel?" Vroeg ze hem nu. "Thobias, ik ben echt niet in de stemming, echt niet. Ik ben gewoon blij dat het goed is afgelopen... dat ze niet verdronken is door dit gedoe." Zuchtte ze nu en ze ging op de bank zitten. Ze was zelf ook gewoon doodmoe, ze had wat taken op zich genomen en ze kon ook niet slapen als Thobias nog niet naast haar lag, het putte haar vreselijk uit.
"Sorry... ik zit er echt even doorheen..." Sprak ze nu en ze wreef over haar gezicht heen.

Koning Thobias Hiddon

Hij ademde diep in, dit vond hij echt niet leuk. Hij merkte hoe gefrustreerd hij raakte en dat was ook niet echt heel erg fijn. 'Oké, ik ben blij dat het goed is afgelopen. Het spijt mij, ik snap dat het allemaal nogal intensief is en als je het niet aan kunt, moet je wat meer rust nemen. Maar dit is toch juist ontspanning? Ik bedoel het niet verkeerd, ik heb ook gewoon een vreselijke dag en alles zit tegen, ik kan mij niet concentreren.' zei hij tegen haar, maar hij had zo het gevoel dat hij het hoe dan ook wel kon vergeten.

Koningin Destiney Hiddon

"Het is voor mij geen ontspanning want ik merk aan je hoe gefrustreerd je nu bent en ik merk ook dat ik die frustratie overneem... en bovendien zal ik veel te hard mij best willen doen om het zo fantastisch mogelijk voor jou te willen maken, dat terwijl ik op zo'n moment het liever zacht en langzaam doe." Legde ze aan hem uit en ze keek hem diep in zijn ogen aan.
"Ik vind het wel heel naar voor je dat je zo'n vreselijke dag hebt..." Klonk haar stem zacht.

Koning Thobias Hiddon

Hij had eigenlijk al wel verwacht dat ze het toch niet zou willen, maar hij was teleurgesteld. Hij liet zich zuchtend op de bank zakken. 'Ik vind het ook vervelend dat jij dat hebt. maar het is winter, het hoort er bij. Het kan niet altijd makkelijk zijn.' Mompelde hij wat kortaf. Zijn humeur was ook tot een vriespunt gedaald. 'Als je het niet erg vind ga ik weer aan het werk. Ik kijk morgen wel even naar die sneeuwpop.' Mompelde hij. Hij had daar nu echt totaal geen zin in, hij had nergens zin in, behalve in wat hij niet kreeg. Hij ging weer achter zijn bureau zitten, hij vond dit allemaal echt niet leuk.

Koningin Destiney Hiddon

Hij ging naast haar op de bank zitten en ze keek voor zich uit, hij was niet leuk om tegen te praten nu, helemaal niet. Hij ging weer aan het werk en zei dat hij morgen naar de sneeuwpop ging kijken.
"Thobias, die sneeuwpop is zo belangrijk voor ze, ze maken hem speciaal voor jou, zodat jij hem kan zien, zodat jij kan zeggen dat je trots op ze bent. Ze hebben het nodig." Sprak ze tegen hem. Ze merkte dat ze tranen in haar ogen had en ze zuchtte diep.
"Verdomme, ik wil dit allemaal helemaal niet... Waarom doen we dit?" Vroeg ze nu heel erg zacht aan Thobias. "Het is gewoon... die kinderen hebben je nodig." Tranen gleden langzaam over haar wangen. "Ik heb je nodig..." Misschien deed ze daarom wel zo, ze had hem amper gesproken de laatste tijd en dat miste ze heel erg, echt heel erg. Ze veegde de tranen van haar wangen en kwam langzaam overeind. Dit werkte toch niet...

Koning Thobias Hiddon

Het zat haar duidelijk allemaal echt heel erg hoog en hij ademde langzaam in door haar harde woorden. 'Denk je dat het een succes is als ik ze nu mee ga helpen?' Vroeg hij doordringend aan haar. Zo werkte het voor hem gewoon echt niet. 'Geef me dan in ieder geval even de tijd. Ik heb het ook druk, het is hard werken en ik doe mijn uiterste best voor iedereen, Destiney. wat moet ik dan? Wat doe ik verkeerd? Je begrijpt dat ik koning ben, toch?' Vroeg hij nu gefrustreerd. 'Ik zou ook graag meer dingen samen willen doen, maar dat gaat nogal lastig. Ik heb niet meer tijd, ik slaap nu al bijna niet meer...'

Koningin Destiney Hiddon

Ze stond al bij de deur en merkte gewoon dat ze zijn frustratie echt niet langer aankon. "Ik vind het gewoon verschrikkelijk om te zien hoe je werk jou kapot maakt. Jij bent ons middelpunt, Thobias, onze steunpilaar, als jij je niet goed voelt, dan gaat het mis met ons hele gezin. Ik kan niet eens slapen als je niet naast me ligt...
Je werkt echt veel te hard, geef wat uit handen... Thomas is oud genoeg en David kan nu ook wat helpen. Dan hebben we weer tijd voor elkaar, dat is nodig voor ons gezien, heel hard nodig." Klonk haar stem zachtjes en ze schudde haar hoofd een beetje, ineens kwam alles weer terug, al haar herinneringen, alles. Ze wreef over haar hoofd heen en liep de deur uit, dit werd haar veel te veel. Ze ging buiten de werkkamer op de grond zitten en probeerde alles een beetje te verwerken. Ze zat met haar handen voor haar gezicht en haar ogen gesloten. Alle herinneringen, alle narigheid kwam weer voorbij en het zorgde ervoor dat ze zich nog slechter voelde.

Koning Thobias Hiddon

Ze wilde dat hij minder ging werken. Dit ging zo niet en hij kon meer uit handen geven, want hij was hun steunpilaar en op deze manier ging het niet goed. Hij kon misschien wel iets minder werken, maar hij deed het graag zelf. Dan wist hij tenminste dat het allemaal goed zat en dat wilde hij heel erg graag. Ze liep al weg en hij haalde een hand door zijn haren heen, daarna liep hij heen en weer door de kamer, voor hij zich op de bank liet zakken. Misschien moest hij echt iets minder werken, hij voelde zich ook niet echt goed. Hij vond het vervelend dat hij zo'n invloed had op iedereen.

Koningin Destiney Hiddon

Ze had nooit verwacht dat het zo heftig zou zijn en ze had echt het idee dat ze in twee verschillende werelden leefde. Het zorgde ervoor dat ze begon te zweten en te trillen. Met veel moeite had ze haar bed bereikt en was ze erin gaan liggen. Ze kropte zich op tot een balletje en staarde voor zich uit terwijl ze alles probeerde te verwerken in haar hoofd.

Koning Thobias Hiddon

Hij bleef echt ontzettend onrustig en na een tijdje was het gewoon niet meer uit te houden voor hem. Hij kwam overeind en hij liet een wachter Dany halen. Hij was bang dat hij echt zou doordraaien als hij dag niet zou doen. Als het allemaal zo ging, was hij daar heel goed tot instaat. Hij wilde echt niet dat hij nu weer alles zou gaan verpesten. Hij schonk ondertussen een glas wijn voor zichzelf in en hij ging op de bank zitten. Werken ging hem nu toch niet meer worden.

Dany

Ze had al gevoeld dat het niet helemaal lekker ging bij Thobias en Destiney. Zacht zei ze Jason gedag met een klein kusje en liep daarna naar Thobias toe. Ze kwam langzaam binnen en ging bij hem op de bank zitten. Ze keek naar hem met een glimlachje. “Gaat het?” Vroeg ze zacht aan hem en ze pakte zijn hand eventjes vast.

Koning Thobias Hiddon

Dany kwam binnen en ze ging op de bank zitten, naast hem. Ze pakte zijn hand vast en hij ademde diep in. 'Nee, het gaat niet. Ik heb echt een slechte dag, ik kan mij niet concentreren, ik maak ruzie met Destiney. Ze vind dat ik te veel werk. Ik heb geen tijd meer voor haar, voor de kinderen, vaak niet eens om te slapen. Maar ik kan niet nog meer van jullie vragen, ik wil het ook graag zelf doen. Het is mijn verantwoordelijkheid.' fluisterde hij.