Skyrim RPG

Koningin Destiney Hiddon

Gwynn grijnsde haar toe door haar vraag en fluisterde daarna dat ze wel bij haar wilde komen liggen. "Fijn... kom." Fluisterde ze tegen haar terug. Ze pakte nu haar hand en nam haar met zich mee naar de slaapkamer toe. Ze voelde zich raar, maar het was wel echt fijn. Ze wist niet waarom, maar ze had hier behoefte aan... Toch was ze wel wat aarzelend, ze wilde Thobias niet bedriegen... dat wilde ze echt niet.


Dany

Zij moest blijven zitten van Jason en hij zette haar op de bank neer. Ze beet op haar lip, dit wilde ze niet. Ze wilde er ook heen, ze wilde weten wat dit was, wat dit wazige gevoel veroorzaakte. Langzaam, met behulp van de muur liep ze naar de kamer van Thobias toe. Toen ze er was, kon ze ineens weer zien en ze zag hoe Jason Diana vasthield en haar keel dichtkneep.
"Jason!" Riep ze uit en ze probeerde zijn greep los te maken. Hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij Diana zou vermoorden, dat wist ze maar al te goed, hij zou niet met zichzelf kunnen leven.

Gwynn Hiddon

Destiney vond het fijn en ze werd al meegenomen, het was een beetje een raar gevoel, maar het was spannend en het was voor haar ook al aardig lang geleden dat ze iets gedaan had, dus dat voelde ze wel. Ze wist nog niet precies wat Destiney wilde en ze liet alles maar een beetje door haar bepalen, maar ze wist dat het beter was om niet al te ver te gaan. Ze ging in bed liggen en ze trok Destiney langzaam tegen haar aan.

Jason Hiddon

Opeens hoorde hij Dany die zijn naam riep, waardoor hij kort opkeek. Hij had zijn kaken op elkaar geklemd en hij keek vol woede naar Diana, ze moest dood. Op dit moment was dat het enige dat hij leek te willen, alleen maar door wat hij gezien had. Ze had zijn vertrouwen gebroken, dat deed hem pijn. Het deed hem echt pijn, ook om haar met Thobias te zien. Met zijn broer. Dany probeerde de greep los te maken en uiteindelijk gaf hij toe, maar hij haalde nog eens hard uit, hij moest zijn frustratie ergens in kwijt.

Koningin Destiney Hiddon

Ze werd in bed tegen Gwynn aangetrokken en ze ging liggen. Ze sloeg haar armen om de vrouw heen en legde haar hoofd tegen haar aan.
"Er is zoveel wat ik zou willen doen..." Fluisterde ze heel zacht in haar oor. Het was gewoon niet verstandig, ze konden het beter niet doen.


Dany

Hij keek even kort op, maar daarna was zijn woedende blik weer op Diana gericht. Ze had Jason nog nooit boos gezien en het schokte haar echt. Hij was nooit zo.... Zo vol woede... Na een tijdje liet hij eindelijk los en gaf hij Diana nog een flinke klap. Dany pakte zijn handen nu vast en keek hem doordringend aan.
"Rustig, Jason... alsjeblieft... kalmeer een beetje." Sprak ze hem toe. Even keek ze opzij naar Thobias of hij al een beetje meer bij bewustzijn was dan net.

Gwynn Hiddon

Destiney kwam dicht tegen haar aan liggen en ze glimlachte een beetje door wat ze zei. Gwynn streek een pluk haren uit het gezicht van de vrouw. 'Je zou je waarschijnlijk heel erg schuldig voelen als je dat ook echt zou doen.' fluisterde ze. Ze wist hoe Destiney was, ondanks dat Thobias het misschien niet eens ontzettend erg vond, zou ze zich schuldig voelen. Ze wist ook niet of Thobias het erg vond of niet. Misschien werd hij wel jaloers.

Jason Hiddon

Dany pakte hem vast en keek hem doordringend aan, hij moest een beetje kalmeren. 'Maar.... ik geloofde haar... ik vertrouwde haar...' zei hij, eerst klonk het nog vol woede, maar dat zakte al heel erg snel af en hij sloeg zijn armen om Dany heen. Hij trilde een beetje door wat er allemaal gebeurde, hij was van slag. Door wat hij gezien had, door wat hij gedaan had, maar ook doordat ze zijn vertrouwen zo erg beschadigd had. Thobias kwam nu dichterbij, hij keek nog wat wazig uit zijn ogen. 'Wat is dit allemaal?' vroeg hij zacht.

Koningin Destiney Hiddon

Ze voelde hoe Gwynn het haar uit haar gezicht streelde en ze luisterde naar haar fluisterende stem. "Dat denk ik ook..." Klonk haar stem zacht tegen haar terug. Zacht drukte ze haar lippen op haar wang en daarna viel ze langzaam weer in slaap. Ze voelde zich wel heel erg fijn bij Gwynn. Ze kon gewoon zichzelf zijn, Gwynn was echt lief en Destiney wist ook dat ze veel om haar gaf.


Dany

Hij zei dat hij Diana geloofde en vertrouwde. "Ze is niet te vertrouwen, Jason... echt niet. Je kunt haar niet vertrouwen." Zei ze hem doordringend en ze pakte hem stevig vast en hield hem dicht tegen haar lichaam aan. Thobias kwam een beetje bij en vroeg wat dit allemaal was.
"Dat was Diana die jou probeerde te verleiden, Thobias." Sprak ze hem zacht toe.
"Jason... laat me alsjeblieft die spreuk doen... dan kan Diana nooit meer iemand pijn doen met haar krachten." Mompelde ze.

Jason Hiddon

Hij schudde zijn hoofd, ze had gelijk. Ze was niet te vertrouwen en dat had ze nu goed laten zien. Hij was er oprecht verdrietig door, het deed hem pijn. Veel pijn. Hij had zo gehoopt dat het anders zou zijn nu, dat ze te vertrouwen was. Dat ze vrienden konden zijn. ' Ja, ga je gang.' zei hij zacht. Het maakte hem niet meer uit. 'Het is goed, Thobias. Ze deed wat met je hoofd, maar het zal niet meer gebeuren.' Zei hij tegen zijn broer. 'Het voelt alsof ik het zelf wilde.' zei Thobias daar op. 'Dat doet ze met je. Het is niet zo...'

Dany

Hij schudde langzaam zijn hoofd en zei dat ze haar gang mocht gaan. Daardoor drukte ze zachtjes haar lippen op zijn voorhoofd. Hij gaf aan tegen Thobias dat Diana wat met zijn hoofd deed en het niet meer zal gebeuren. Thobias dacht dat hij het zelf wilde en Dany schudde ook haar hoofd even. Nee, dit was niet wat hij zelf wilde, Diana deed dit.
Dany ging voor Diana staan, ze legde haar beide handen op haar hoofd en begon in een onbekende taal te praten. Haar woorden werden steeds harder en haar ogen flitsten van normaal weer terug naar paars en het leek te waaien in de kamer. Na een paar minuten was ze klaar en werd alles langzaam rustiger.

Jason Hiddon

'Thobias, het is echt niet jouw schuld, dit doet ze. Dit deed ze ook bij mij en ik ben er duizend keer ingetrapt... Jij kon er niets aan doen.' zei hij tegen hem. Thobias knikte nu wel, gelukkig. Dany deed de spreuk hij pakte haar daarna vast. 'Ik hou van je... Heel veel. Zullen we haar eerst ergens opsluiten? dan kunnen we daarna met haar praten, dan kan Thobias eerst ook even alles rustig laten bezinken.' zei hij tegen haar. Dat leek hem beter nu.

Dany

Ze werd na de spreuk door Jason vastgepakt en ze leunde tegen hem aan. Hij hield heel erg veel van haar en ze glimlachte hem waterig toe. Hij wilde eerst Diana opsluiten, dan konden ze daarna met haar praten en kon Thobias alles rustig laten bezinken. Ze had niet veel energie meer om iets te zeggen, daardoor knikte ze alleen maar eventjes. Ze dacht wel dat het beter was. In ieder geval beter voor Jason als ze opgesloten zat.

Jason Hiddon

'Het is slim om haar op te sluiten, Thobias. Dan kan je wat tot rust komen en kan je er daarna over nadenken.' zei hij tegen hem. 'Regel ik.' Sprak de man, die daarna meteen naar zijn wachters liep om Diana weg te laten brengen. Jason nam Dany met zich mee en hij sloeg zijn arm om haar heen, daarna legde hij haar in bed neer. 'Het spijt mij. Ik geloofde haar echt...' zei hij zachtjes tegen haar. Hij had niet verwacht dat ze dit bij Thobias zou gaan proberen. Helemaal niet zelfs.

Dany

Ze liet de twee mannen het regelen en daarna werd ze door Jason meegenomen. Ze werd door hem in het bed gelegd en ze keek naar hem. Het speet hem, hij geloofde Diana echt... ze glimlachte lichtelijk en streelde langs zijn wang. "Is niet erg.. ik hou van je." Fluisterde ze lief tegen hem. Daarna viel ze wel langzaam in slaap, ze was helemaal uitgeput hierdoor.

Jason Hiddon

Hij kwam bij haar liggen, maar hij kwam echt niet in slaap. Hij maakte zich druk over alles, hij voelde zich schuldig door wat hij gedaan had en hij merkte dat hij echt in de war was door dat er deze avond allemaal gebeurd was. Daardoor kon hij gewoon niet in slaap komen. Hij lag zelfs nog wakker toen de zon op kwam en nu kwam hij toch langzaam overeind en ging hij bij het raam staan. Hij was wel moe, maar het zat hem echt niet lekker en daardoor was de onrust groot.

Dany

Langzaam werd ze de volgende ochtend wakker. Wanneer ze Jason bij het raam zag staan, kwam ze langzaam overeind en ging ze bij hem staan. Ze legde haar hoofd een beetje tegen hem aan en streelde over zijn rug heen.
"Heb je wel geslapen, lieverd?" Vroeg ze hem zachtjes en ze keek nu eventjes naar hem op met een bezorgde blik in haar ogen. Ze hield zielsveel van Jason en ze vond het echt naar als hij niet had kunnen slapen.

Jason Hiddon

Hij keek op toen Dany wakker werd, hij glimlachte naar haar, eigenlijk vol liefde. Hij was echt gek op haar en dat was ook wel te zien. Ze vroeg of hij wel geslapen had en hij schudde zijn hoofd. 'Nee, ik was veel te onrustig, ik kon gewoon echt niet in slaap komen.' gaf hij eerlijk toe, omdat hij het wel geprobeerd had. 'Ik voel mij schuldig, maar aan de andere kant ben ik nog steeds kwaad.'

Dany

Hij schudde zijn hoofd, hij had niet geslapen... hij was veel te ongerust, hij kon echt niet in slaap komen. "Lieverd toch..." Mompelde ze hem toe en ze drukte een kus op zijn wang.
"Je hoeft je beide niet te voelen, Jason... zij heeft je altijd zoveel pijn gedaan... je hoeft je niet schuldig te voelen dat je boos op haar werd... maar je hoeft ook niet meer boos te zijn, het gevaar is geweken nu. Ze is niet meer gevaarlijk en kan het ook nooit meer doen." Sprak ze zacht tegen hem.

Jason Hiddon

Hij pakte haar vast en hij hield haar dicht tegen zich aan, ze zei dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen, maar hij hoefde ook niet meer boos te zijn. 'Ik weet het wel, maar toch... ik ben boos om alles en ik voel mij schuldig om alles. Ook voor Thobias. Ik zag hoe in de war hij was door alles, ik vind het vervelend dat het bij hem gebeurd, hij moet juist niet in de war raken,' zei hij zacht. Het ging juist weer beter tussen Destiney en hem, Thobias die in de war was, was meestal niet goed.

Gwynn Hiddon

Toen ze in de ochtend wakker werd lag ze dicht tegen Destiney aan, waardoor ze even glimlachte. Het was echt heel lief en heel fijn dat ze gebleven was, ze waardeerde het echt enorm, meer dan ze kon uitleggen, waarschijnlijk. Ze bleef naar haar kijken, ze vond het eigenlijk wel fijn om nog even in bed te liggen.

Dany

Ze streelde door zijn haren heen en luisterde naar hem. Hij voelde zich ook schuldig voor Thobias. Hij vond het vervelend dat het bij hem gebeurd was, hij moest juist niet in de war raken.
"Je bent echt lief dat je je druk maakt om hem en je daar schuldig over voelt..." Ze vond het echt fijn dat hij dat deed, al was het voor hem waarschijnlijk helemaal niet zo prettig.
"Zullen we naar hem toe gaan? Kijken of hij nog erg in de war is?" Stelde ze zachtjes voor en ze streek langs zijn wang met een klein glimlachje.



Koningin Destiney Hiddon

Ze werd heerlijk wakker van de zon op haar gezicht en ze rekte zich lui eventjes uit. Haar blik ging naar Gwynn en ze glimlachte. ze sloeg haar armen om haar heen en legde haar hoofd op haar borst. "Goedemorgen." Mompelde ze zachtjes en nog wat slaperig. Het was zo fijn geweest... toch wilde ze nu ook wel weer terug naar Thobias, al zou ze het helemaal niet erg vinden om nog een nachtje bij Gwynn te slapen.

Jason Hiddon

'Ik wil gewoon dat alles goed gaat en dat iedereen gelukkig is, dat is een beetje de ideale situatie voor mij.' zei hij met een zwakke grijns op zijn gezicht tegen haar, omdat het bijna onmogelijk was, maar voor hem was het wel de ideale situatie. Ze stelde voor om even bij Thobias te kijken en daardoor knikte hij, dat was wel verstandig, dan wist hij ook meteen hoe het ging en konden ze kijken of ze hem misschien konden helpen.

Gwynn Hiddon

Destiney werd wakker en kroop tegen haar aan, daardoor grijnsde Gwynn een beetje. 'Goed geslapen?' Vroeg ze daarna. Ze liet nu heel zachtjes haar vingers langs de hals van Destiney glijden, ze had een heerlijke zachte huid en ze vond het fijn om het onder haar vingers te voelen. Als ze niet te ver zouden gaan was dit waarschijnlijk geen enkel probleem.

Dany

"Dat zou wel heel fijn zijn, maar vergeet daarbij ook jezelf niet, lieve Jason..." Fluisterde ze hem toe. Hij knikte toen ze vroeg om bij Thobias te gaan kijken. Daardoor pakte ze zacht zijn hand en nam ze hem met haar mee. Bij Thobias klopte ze zachtjes aan op de deur.


Koningin Destiney Hiddon

Gwynn vroeg of ze goed geslapen had. "Heerlijk, veel beter dan op de grond." Glimlachte ze haar toe. Ze voelde de zachte vingers van Gwynn langs haar hals glijden en ze sloot genietend haar ogen weer even.
"Heb jij ook fijn geslapen?" Vroeg ze haar zacht en ze keek weer eventjes naar haar op.

Jason Hiddon

'Ik vergeet mezelf niet, maar ik heb jou en daarom ben ik toch al gelukkig,' zei hij grijnzend tegen haar, maar hij meende het wel. Hij was hartstikke gelukkig door haar en dat wilde hij ook graag eerlijk tegen haar zeggen. Hij liep met haar mee naar Thobias en de deur ging na een tijdje open, hij keek Thobias even aan. De man liet hun eigenlijk al meteen binnen. 'Ik vind het nog steeds raar en ik heb er een beetje een gek gevoel bij,' zei Thobias nu meteen.

Gwynn Hiddon

'Ik heb ook goed geslapen, inderdaad een stuk beter dan de grond, bovendien heb jij mij goed warm gehouden.' zei ze plagend tegen de vrouw. Ze leek de aanraking wel fijn te vinden, maar ze besloot het hier maar bij te laten, ze wilde niet dat Destiney het gevoel kreeg dat ze iets moest doen wat ze eigenlijk niet wilde. 'Ga je vandaag weer naar huis?' vroeg ze nu.

Dany

"Dat is lief... ik hou van je." Klonk haar stem warm tegen hem en ze drukte liefdevol haar lippen op zijn wang. Thobias leek gelukkig wel redelijk zichzelf te zijn. Hij zei dat hij het nog steeds raar vond en dat hij er een beetje een gek gevoel bij had.
"Dat kan ik wel begrijpen... het is ook erg raar. Ik snap ook niet hoe ze erbij komt om jou lastig te vallen." Sprak ze hem zachtjes toe.


Koningin Destiney Hiddon

Ze glimlachte door de woorden van Gwynn. "Ja, het was heerlijk warm." Gaf ze toe met een grijns. Gwynn wilde weten of ze vandaag weer naar huis toe ging. "Ik weet het niet, red jij het alleen?" Vroeg ze zachtjes aan Gwynn. "Als jij zeker weet dat het goed gaat, dan ga ik terug."

Koning Thobias Hiddon

Hij ging op de bank zitten en hij keek langzaam op naar Jason en Dany. 'Ik ook niet.' zei hij. 'Ik had haar nooit eerder gezien, ik wist niet wie het was, anders had ik haar meteen wel weggestuurd. Al weet ik niet of dat uitmaakte... ik heb geen idee. Maar ik vind het wel vervelend.' zei hij tegen de twee. Hij wist niet wat er gebeurd was als Dany en Jason niet binnengekomen waren. Had hij echt door willen gaan of kwam dat alleen maar door het gevoel dat ze hem gaf?

Gwynn Hiddon

'Ik weet het niet, maar ik vind het vervelend als je lang hier moet blijven. Hier heb jij ook niets,' zei ze zacht. Het zou wel wennen zijn hier, het was allemaal wel heel eenzaam, al zou ze dat redelijk gewend moeten zijn. Ze wist het allemaal niet zo heel erg goed meer, maar ze wilde Destiney niet onnodig lang hier houden.

Dany

Thobias ging op de bank zitten en ze kwam langzaam bij hem zitten. "Je had ook geen keuze... ook al kende je haar wel, ze zou het alsnog doen, Diana is een hele vervelende vrouw." Zei ze zacht tegen hem. Ze kwam langzaam naast hem zitten. "Wat gaan we nu met haar doen?" Vroeg ze aan Thobias en aan Jason.



Koningin Destiney Hiddon

"Ik heb jou toch." Plaagde ze een beetje toen Gwynn aangaf dat ze hier niets had. "Ik wil voor jou blijven, als je het nodig hebt, ik wil niet dat je hier in je eentje gaat zitten en weer jezelf overal de schuld van geeft en ik wil al helemaal niet dat je jezelf iets aan gaat doen." Sprak ze tegen Gwynn en ze keek haar eventjes doordringend aan.

Koning Thobias Hiddon

'Maar toch, nu heb ik het gevoel dat ik niets gedaan heb. Niet geprobeerd heb, ik liet het gewoon toe. Als Destiney dat hoort denkt ze dat ik gewoon weer net zo hard vreemdga, terwijl dat helemaal niet mijn bedoeling was. Geloof ik. Of misschien ook wel...' zei hij, hij wist het echt niet. Het voelde raar. Alsof hij het wel wilde, alsof hij het helemaal niet erg had gevonden. 'Ik weet het niet, het maakt mij niet uit. Ik geef overal toestemming voor.' zei hij daarna.

Gwynn Hiddon

'Dat is zo, maar ben ik genoeg?' vroeg ze met een zwakke grijns op haar gezicht. 'Ik was niet van plan om mezelf iets aan te doen, zo ben ik niet echt...' zei ze daarna zacht. Thobias zou dat eerder doen, waarschijnlijk. Ze had die neiging niet zo snel. 'Ik voel mij gewoon ongelukkig als ik alleen ben, maar ik wil ook niet terug naar het kasteel, geloof ik. Ik weet het gewoon allemaal niet echt meer.'

Dany

"Je kon niets proberen. Ze gebruikte haar kracht, je had niets. Ik voelde het zelfs. Ik zag zelfs niets meer, alles werd wazig, mijn hele gevoel... Dat was vast ook bij jou het geval, misschien nog wel erger. Destiney zal het begrijpen, echt. Ik geloof echt niet dat je het toe zou hebben gelaten als je gewoon bij je volledige verstand was. Dat geloof ik niet." Zei ze tegen Thobias. Het maakte hem ook niet uit wat er met Diana gebeurde. Hij gaf overal toestemming voor.
"Oké... Jason?" Vroeg ze nu aan haar vriend en ze keek hem eventjes aan.



Koningin Destiney Hiddon

"Voor nu lijkt het wel genoeg." Fluisterde ze. "Maar ik begin Thobias al te missen..." Voegde ze er met een kleine glimlach aan toe. Ze was gelukkig niet van plan om zichzelf iets aan te doen, zo was ze niet. "Gelukkig." Ze was echt opgelucht door deze woorden. Ze zei alleen dat ze zich zo ongelukkig voelde als ze alleen was, maar ze wilde ook niet terug naar het kasteel.
Destiney dacht er heel even over na, maar daarna kreeg ze een idee. "Ik weet wel wat voor je." Grijnsde ze haar toe. "Vind je het goed als ik dat ga regelen?" Vroeg ze aan haar.