Skyrim RPG

Dany

De man zei dat Thobias hem niet zoveel hoefde te vertellen, daardoor haalde ze haar schouders eventjes op. Dan niet, maar dan zou hij het ook nooit weten. Hij pakte haar glas weer en zette het nu weg, daarna werd haar hand door hem vastgepakt en werd ze meegenomen. Op weg naar binnen keek ze nog wel even naar Thobias en maakte ze oogcontact zodat hij wel wist dat ze weer naar binnen ging. Daarna werd ze vastgepakt door Bryon en begon hij te dansen. Ze ging er langzaam in mee en pakte hem ook vast met een glimlach rond haar lippen.

Bryon

Ze ging mee in zijn beweging en ze pakte hem vast, hij vermaakte zich zo wel. Hij was blij dat Thobias haar hem toevertrouwd had. Al wist hij dat hij het nog niet echt helemaal vertrouwde, maar dat maakte hem niet uit. Dit was in ieder geval een leuke avond, die misschien nog wel veel leuker werd. Hij trok haar dichter naar zich toe en daarna legde hij zijn hand in haar hals. Hij keek kort over haar schouder en op dat moment zag hij dat het vrouwtje haar kans had gegrepen en met Thobias stond te praten. Ze leek iets aparts over zich te hebben, hij kon er zijn vinger niet op leggen. Ze was uitzonderlijk mooi, alsof er meer achter zat. Hij keek weer naar Dany, dat was veel beter. Beter dan kijken naar Thobias, daarom drukte hij ook zijn lippen op die van haar.

Dany

Ze werd nog wat dichter tegen Bryon aangetrokken, maar ze hield hem zelf wel een beetje op afstand, hij legde zijn hand in haar hals en ze keek even naar hem op, maar zijn blik was op iets gericht achter zich, Thobias... ze voelde dat er iets was, ze merkte dat Thobias ergens door in beslag genomen was, ze wilde kijken wat het was, maar toen zoende Bryon haar ineens. Ze stopte de zoen al gauw en keek hem even verbaasd en wat ontzet aan.
"Wie zegt dat ik je leuk genoeg vind om gewoon zomaar mee te zoenen?" Vroeg ze hem nu en ze schudde haar hoofd even, daarvoor kende ze hem helemaal nog niet goed genoeg en ze vond hem ook niet leuk genoeg daarvoor.

Bryon

De zoen werd al heel gauw gestopt en hij keek haar aan. Ze was zelfs ontzet. Dat verklaarde waarom Thobias niets gedaan had. Deze vrouw wilde niet. Was het zo'n type? 'Het is maar een zoen...' was zijn reactie. Het was niets, waar maakte ze zich druk om? Hij had de hele avond met haar staan praten, was dat voor niets? Dan had hij die moeite beter in iemand anders kunnen steken. Nu werd hij weer afgeleid, hij keek op naar Thobias, naar de vrouw. Ze had een rare blik in haar ogen, Thobias nu ook. Was dat een heks? Het volgende moment greep de vrouw de hand van Thobias vast en waren ze weg, de menigte uit, naar buiten of wat dan ook. Hij keek rond, maar hij zag ze nergens meer.

Dany

"Ik ben niet zo'n persoon voor één avond, Bryon." Zei ze hem nu doordringend. Ineens keek ze op en zag ze Thobias met de vrouw, ze greep zijn hand en ze gingen weg.
"Nee..." Mompelde ze. Ze greep naar haar hoofd en vanuit het niets werden haar ogen paars.
"Thobias..." Ze zat weer in zijn hoofd. "Waar ben je?" Vroeg ze aan hem, hopend dat hij haar antwoord zou geven.

Koning Thobias Hiddon

Toen hij zijn ogen opende voelde hij zich wazig. Zijn hoofd bonkte, het deed pijn. Hij voelde zich heel erg raar, alsof hij veel te veel gedronken had, maar dat was het niet. Hij wist dat hij niet zo veel gedronken had omdat hij op Dany en Bryon had willen letten, omdat hij normaal thuis wilde komen. Hij keek rond, het was donker en toen hij op wilde staan kwam hij er achter dat het niet ging. Hij zat vast. Er galmde iets door zijn hoofd, maar hij kon de woorden niet verstaan. Hij keek weer op toen er iemand op hem af kwam, zijn blik werd langzaam scherper. Ze had een kaars vast, waardoor hij haar gedaante wel kon zien. Ze was naakt. Wat deed hij hier? De vrouw streek langs zijn gezicht en de aanraking was geweldig. Het tintelde op zijn huid, het voelde ongelofelijk, zoiets had hij nog nooit eerder gevoeld.

Dany

Ze kreeg geen contact met hem, helemaal niets... Ze slikte eventjes, haar ogen werden weer normaal en ze keek Bryon even aan met een ongeruste blik in haar ogen.
"Dit is echt niet goed..." Fluisterde ze tegen hem met een schorre stem. Ze haalde even diep adem en niet lang daarna hapte ze opeens naar adem en begonnen haar ogen haast licht te geven. Ze keek door de ogen van Thobias. Er was een vrouw, ze raakte hem aan en het voelde ongelooflijk fijn. Ze raakte haar huid aan waar Thobias aangeraakt werd.
Mompelend begon ze aan een spreuk om hem veilig te stellen, om ervoor te zorgen dat hij weer bij zijn volledige bewustzijn kwam en wat de vrouw ook met hem had gedaan, dat ze dat zou opheffen zodat hij daar weg kon. Met haar vingers maakte ze kleine bewegingen en ze bleef staan met haar lichtgevende ogen wijd opengesperd.

Koning Thobias Hiddon

Hij voelde zo veel druk op zijn hoofd, zo veel dingen. De vrouw zei iets, het waren onverstaanbare woorden en hij had geen idee wat er nog meer gebeurde. Het leek alsof ze tegen iets vocht, alsof het gevecht plaatsvond in zijn hoofd en hij kreunde zacht, dit was amper vol te houden. Opeens was het stil, doodstil. Hij was los en de vrouw voor hem pakte hem vast. Hij werd omhoog getrokken en gezoend, hij ging er langzaam in mee. Het was adembenemend, het was heerlijk, alsof hij betoverd was. 'Ik vond het geweldig met je, ik zie je binnenkort graag weer,' fluisterde ze. Hij werd naar buiten geduwd en hij kneep zijn ogen dicht. Waar stond hij? In het bos? Hij kende deze plek niet. De verwarring was enorm. Wat had hij met haar gedaan en waarom wist hij er niets van? Hij liep verdwaasd verder en uiteindelijk zakte hij tegen een boom aan. Hij had geen idee waar hij was.

Bryon

Hij staarde haar vol verbazing aan en hij pakte nu haar hand vast, hij nam haar mee naar buiten. 'Wat is dit allemaal? Relax, hij heeft een leuke avond. Daar is toch niets mis mee? Het was een bloedmooie vrouw, verwacht jij dat hij iedereen weigert? Zijn vrouw is ziek, niet echt aantrekkelijk, hij heeft het druk, ik begrijp wel dat hij een avondje wilt ontspannen...' zei hij zacht, al had hij geen idee of hij tot haar doordrong.

Dany

Na een tijdje zag ze dat Thobias buiten was, ze herkende de plek in het bos en daarom verbrak ze de connectie weer met hem en keek ze recht in de ogen van Bryon.
"Het was een heks, Bryon." Zei ze kortaf tegen hem en ze keek hem doordringend aan. Daarna draaide ze zich om en begon ze met stevige passen de richting op te lopen waar ze had gezien waar Thobias was. Ze had geen zin om alles uit te leggen aan deze man, dat was hij niet echt waard.

Koning Thobias Hiddon

Hij leunde achterover en hij sloot zijn ogen, hij was echt heel erg in de war. Die vrouw was geweldig. Hij had echt nog nooit zo iets gevoeld en hij wilde het weer. Zou het met Dany ook zo zijn? Hij wilde het nog eens, hij moest haar vinden. Hij moest terug naar die vrouw. Hij kwam overeind en hij sloot zijn ogen, hij was enorm aan het draaien op zijn benen. Had hij echt zo veel gedronken? Zo voelde het verder niet.

Dany

"Thobias!" Riep ze, na een tijdje had ze hem gevonden. Ze pakte hem vast en keek ongerust in zijn ogen, ze legde haar hand op zijn wang. "Gaat het met je?" Vroeg ze ongerust. Ze bekeek hem verder, maar hij was gelukkig niet gewond of wat dan ook, alleen zijn ogen stonden raar...

Koning Thobias Hiddon

Hij werd opeens vastgepakt door Dany, wat deed ze hier? Was ze er bij geweest? Nee, dat had hij zich echt wel kunnen herinneren. Ze vroeg of het met hem ging. 'Ja, ik voel mij alleen een beetje raar... wazig, ik heb hoofdpijn,' zei hij zacht. Hij pakte haar vast en hij hield haar tegen zich aan, daarna ademde hij diep in. 'Waar ben ik?' vroeg hij zacht. Hij was echt ontzettend in de war en hij wist zich ook niets te herinneren. Hij pakte haar hand stevig vast.

Dany

Hij voelde zich raar en hij had wat hoofdpijn. Ze werd door hem vastgepakt en ze hield hem stevig in haar armen. "Je bent in het bos..." Fluisterde ze tegen hem.
"Ik zag wat er gebeurde, die vrouw... ze heeft je behekst, Thobias, ik kon er niet doorheen breken, ze was te sterk, ik kon je niet helpen." Fluisterde ze, haar stem klonk wat paniekerig.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat hij in het bos was, daarna had ze het over die vrouw. Hij staarde haar wat raar aan. 'Het was een fout, Dany. Maar ik ben niet behekst. Ik liet mij even gaan, dat is alles. Ik zweer je dat het niet vaker gaat gebeuren, Destiney hoeft er niets van te weten. Ik had gewoon even afleiding nodig, het spijt mij,' zei hij nu, alsof hij het ingestudeerd had. Dat was het ook, want hij had geen idee waar hij het over had en hij keek haar wat raar aan. Destiney? Het klonk niet eens logisch. Wat gebeurde er met hem? Hij pakte haar nog steviger vast. Hij was bang.

Dany

Het was alsof er een bandje afspeelde en ze keek hem nog ongeruster aan, de tranen brandden in haar ogen. "Thobias?" Vroeg ze wat angstig. Ze merkte ook de chaos in zijn hoofd en ze werd steviger vastgepakt.
"Ik meen het..." Fluisterde ze schor tegen hem. "Ik denk dat je zelfs nu nog onder invloed bent..." Mompelde ze.

Koning Thobias Hiddon

Zodra ze zijn naam noemde keek hij wazig op. 'Wat is er? Doe ik je pijn?' vroeg hij heel zacht. Ze meende het, ze dacht dat hij nu nog onder invloed was. 'Waarvan? Het was een fout, een grote fout, maar het zal niet meer gebeuren... zullen we het laten rusten en naar huis gaan?' vroeg hij nu aan haar. Hij sloot zijn ogen nog eens, de druk was heel vervelend. Hij voelde zich gewoon wegzakken, alsof hij weggeduwd werd. 'Ik moet je iets vertellen, Dany... ik ben verliefd op je... het spijt mij, maar daarom is het beter dat je weggaat... dat je een andere plek zoekt om te wonen. Dat onze band doorbroken wordt, dit kan niet. Ik heb je niet meer nodig...' was het volgende dat hij zei. Opnieuw begreep hij er niets van.

Dany

"Je zegt allemaal dingen die je normaal niet zegt... Thobias... je maakt me bang zo." Fluisterde ze tegen hem en ze snikte zachtjes. Ineens zei hij dat hij verliefd op haar was, daarom moest ze weggaan. Hun band doorbreken. Ze staarde hem aan, dit deed echt pijn, haar wereld stortte in door wat hij zei.
"Nee." Zei ze tegen hem en ze schudde haar hoofd.
"Nee, dit ben jij niet, Thobias, niet zeggen, ik hoefde nooit weg van je, ik mocht altijd blijven, ik wil niet weg... je had het me beloofd, je had het me echt beloofd, jij breekt geen beloftes, zo ben je niet." Snikte ze en ze hield hem steviger vast.
"Ik geloof het niet, je bent niet verliefd op mij. Je bent samen met Destiney, Destiney is de liefde van je leven en je hoort bij haar, bij niemand anders."

Koning Thobias Hiddon

Hij zei allemaal dingen die hij normaal niet zei. Het maakte haar bang. 'Ik ben ook bang,' fluisterde hij nu. Daarna zei ze dat het niet zo was, dat hij dit niet was. Hij mocht het niet zeggen. Hij zou haar nooit wegsturen, hij had het beloofd, hij brak geen beloftes, zo was hij niet. Hij greep naar zijn hoofd, de tranen liepen over zijn gezicht heen. 'Je mag altijd blijven, ik hou van je, Dany... je mag altijd blijven. Als ik verliefd op je zou zijn of jij op mij zouden we een manier vinden om daar mee om te gaan en je zou altijd kunnen blijven, want je bent belangrijk. Ik wil je niet missen, Destiney wil jou niet missen en we hebben je nodig,' zei hij, zijn stem trilde enorm en hij vloekte zacht. 'Mijn hoofd doet pijn, heel veel...' stamelde hij daarna. Hij vocht er tegen, maar dat ging bijna niet. Hij keek in haar ogen, zijn blik wanhopig.

Dany

Hij was zelf ook bang en ze knikte een beetje, dat begreep ze hele erg goed. Daarna greep hij ineens zijn hoofd vast en zei hij dat ze altijd mocht blijven, hij hiedl van haar en ze zouden wel een manier vinden als hij wel verliefd werd op haar. Hij wilde haar niet missen en dat wilde Destiney ook niet. Zijn stem trilde en hij vloekte. Hij zei dat zijn hoofd heel erg pijn deed.
"Oh god..." Mompelde ze zachtjes. Ze pakte nu zijn hoofd in haar handen en drukte haar lippen even zacht op zijn voorhoofd. Haar ogen schoten weer terug naar paars en ze begon langzaam weer woorden te zeggen, een sterkere spreuk om hem te beschermen. Hij was nu zichzelf, nu moest ze hem zo houden. Ze bleef doorgaan, de woorden werden harder en sterker, maar ze hield het vol.

Koning Thobias Hiddon

Ze leek ergens bang voor te zijn en daarna voelde hij de kracht in zijn hoofd weer. Hij liet zich op de grond zakken en hij greep zijn hoofd vast, het deed zo ontzettend veel pijn. Hij kon hier niet tegen, hij wilde dit niet en het voelde afschuwelijk, maar opeens was het over, doodstil. De rust was terug, maar hij voelde zich wel heel erg raar. Alsof al zijn gevoelens door elkaar geschud waren. Hij keek op, naar Dany. Het enige vertrouwde in deze situatie. De tranen liepen over zijn gezicht en hij greep haar vast, hij trok haar meteen bij zich op schoot en hij sloeg zijn armen om haar heen.

Dany

Eerst dacht ze dat het haar niet ging lukken, maar daarna had hij rust, ze had het voor elkaar om het uit zijn hoofd te bannen, maar ze wist niet of het voorgoed was... Hij greep haar vast en trok haar op zijn schoot. Haar neus bloedde en ze pakte hem stevig vast.
"Rustig maar... rustig... we vinden wel een oplossing als dit niet genoeg heeft geholpen..." Fluisterde ze hem zachtjes toe.

Koning Thobias Hiddon

'Oh, shit, wat doe ik je toch ook aan?' vroeg hij zacht. Hij haalde een doekje uit zijn zak en hij veegde langzaam en heel teder haar gezicht schoon. Ze kalmeerde hem weer wat meer, ze zouden wel een oplossing vinden als dit niet genoeg had geholpen. Hij knikte langzaam, hij voelde zich nog steeds wat gek. 'Is dit mijn eigen schuld?' vroeg hij nu zacht aan haar. Hij wilde geen fouten maken, niemand pijn doen, hij wilde niet dat dit zijn eigen schuld was. Hij wilde het echt niet. 'Ik... ik weet wat ik zei en ik meende het niet. Ik... je mag nooit weggaan, nooit... ik weet dat je bang bent dat wij gevoelens voor elkaar krijgen, maar ik zou je nooit wegsturen.' fluisterde hij, heel oprecht.

Dany

"Sst... het is niet erg... het is gewoon een zware spreuk." Fluisterde ze toen hij vroeg wat hij haar toch aandeed. Ze voelde hoe hij haar gezicht schoonmaakte en ze glimlachte waterig eventjes. Hij vroeg of dit zijn eigen schuld was.
"Nee, ze deed wat met je, al weet ik niet goed wat..." Mompelde ze. "Je kunt hier niets aan doen, het is gewoon ongelukkig dat ze jou uitkoos." Mompelde ze hem zacht toe. Hij wist wat hij zei en hij meende het niet. Ze mocht niet weggaan, zelfs niet als ze gevoelens voor elkaar zouden krijgen, waar zij zo bang voor was, hij zou haar ook niet wegsturen. Daardoor kroop ze een beetje tegen hem aan.
"Het maakte me echt kapot dat je dat zei..." Fluisterde ze met tranen in haar ogen. "Ik blijf... voor altijd..." Mompelde ze vervolgens.

Koning Thobias Hiddon

Het was niet erg, het was een zware spreuk. Hij knikte langzaam, dat was duidelijk, maar hij vond het wel heel erg. Ze deed iets met hem, ze wist niet goed wat het was, maar hij kon er niets aan doen. Gelukkig kon hij er niets aan doen, hij was blij om dat te horen. Het stelde hem gerust. Ze kroop dichter tegen hem aan en ze zei dat het haar kapot maakte dat hij dat zei. Ze had tranen in haar ogen en ze zei dat ze bleef voor altijd. 'Ik wil ook dat je er bent, voor altijd,' fluisterde hij. Hij streek langs haar gezicht en voor hij het echt doorhad voelde hij zijn lippen op die van haar. Hij zoende haar en hij onderbrak het net zo snel. Hij staarde haar vol verbazing aan en hij slikte moeizaam. 'Ik... ik ben nog wat in de war, geloof ik... het spijt mij enorm. Ik weet dat je het niet wilt. Niet het plaatje, niets...' mompelde hij wat van slag.

Dany

Hij wilde ook dat ze er voor altijd was en dat liet haar weer licht glimlachen. Gelukkig maar, ze was blij dat hij haar die zekerheid gaf. Ineens zoende hij haar en ze staarde hem verbaasd aan. Hij zei dat hij in de war was en dat het hem speet, hij wist dat ze het niet wilde. Daardoor verzachtte haar blik. "Ik weet het... volgens mij had je het niet eens door..." Fluisterde ze hem toe. Dit moest wel zo snel mogelijk opgelost worden, want ze vond het echt niet prettig...