Skyrim RPG

Koning Reagan Tridon

Hij voelde hoe David zijn keel vastgreep en dat was het moment dat hij vliegensvlug een mes trok en tegen zijn hals hield. "Wat je ook probeert, ik ben sneller, jongen." Sprak hij nu tegen hem met een raspende stem.
"Laat me los, ik heb je niets gedaan. Ik heb je geen pijn gedaan, ik heb niets gedaan om je kwaad te maken. Ophouden, David." Zei hij doordringend. Hij keek hem vastberaden aan.



Koningin Destiney Hiddon

"Misschien wel, maar ik vind niet dat Gwynn al die problemen op zich moet dragen." Sprak ze zachtjes tegen Thobias en ze aaide door zijn haren heen. Hij mompelde vervolgens dat ze erheen zouden gaan.
"Fijn, ik mis haar ook wel." Glimlachte ze een beetje. ze kwam van zijn bureau af en trok hem ook overeind.

David

Het mes tegen zijn keel liet hem niet eens echt opkijken, het deed hem niets. 'Ik weet dat je het niet durft, Reagan. Je bent misschien sneller, maar je bent laf. Je durft mij geen pijn te doen, omdat je mijn moeder pijn zou doen. Daar ben jij veel te laf voor,' zei hij kalm tegen de man en hij bleef hetzelfde naar hem kijken. Het deed hem echt niets, Reagan zou het toch niet durven.

Koning Thobias Hiddon

' Ja, dat is ook wel zo, maar ik vind het lastig,' zei hij tegen haar. Hij vond het altijd moeilijk, maar hij kon Gwynn niet zomaar met alles op zadelen, dat werkte ook niet. Ze kwam overeind en trok hem mee, hij zoende haar zachtjes en daarna nam hij haar mee de kamer uit, ze konden maar beter gaan, dan had hij het gehad, anders ging hij er alleen maar tegenop zien.

Koning Reagan Tridon

"Nee, misschien durf ik het niet, David, maar ik weet wel dat ik sneller zal zijn als jij mijn keel begint dicht te knijpen. Zie het als een extra veiligheid. Ik zal je moeder nooit pijn durven doen, maar kijk nu eens naar jezelf? Wat doe jij? Je doet je moeder ongelooflijk veel pijn, David... ze houdt van je, met heel haar hart, ik hou ook van je, maar je moeder, je lieve moeder... zij is er altijd voor je geweest, altijd, ze heeft je altijd beschermt, niemand mocht jou pijn doen. Een jongen die normaal niet in leven zou blijven bij ieder ander gezin." Sprak hij hem toe en hij bleef kijken.


Koningin Destiney Hiddon

"Het is ook lastig, Thobias." Fluisterde ze zacht tegen hem. Hij zoende haar zachtjes wanneer ze hem overeind getrokken had, ze kroop even tegen hem aan en zoende hem terug. Daarna pakte ze zijn hand vast en ze liep met hem mee naar buiten toe. Ze steeg op een paard en glimlachte even naar Thobias.

David

'Ik heb hier niet voor gekozen. Ik heb niet voor die hele klote situatie gekozen, dus je kan het mij moeilijk kwalijk nemen,' beet hij de man nu toe. Dit was allemaal de schuld van zijn ouders, hij had er nooit voor gekozen om geboren te worden en zo zag hij het ook echt. 'Ik zal jou niets aandoen als jij gewoon oprot, dan is er geen probleem,' zei hij daarna doordringend tegen de man.

Koning Thobias Hiddon

Hij ging zelf ook op zijn paard zitten en even later waren ze onderweg naar Gwynn. Hij bleef vrij stil, hij vond dit echt moeilijk, hij wilde David helemaal niet zomaar naar het kasteel halen, alleen als Gwynn het echt niet meer kon, maar hij zat niet te wachten op nog meer gedoe, helemaal niet. Dan zou alles weer slechter gaan en dat wilde hij echt niet hebben.

Koning Reagan Tridon

"Nee, maar je leeft er wel in,David, dit is jouw situatie, dit is jouw leven. Accepteer het." Sprak hij donker tegen hem. "Ik wil niet weg, David, ik wil graag bij je moeder zijn." Gaf hij aan. Even keek hij naar Gwynn, hij werd hier echt een beetje hulpeloos van. Hij liet het mes zakken, David was daar toch niet van onder de indruk.


Koningin Destiney Hiddon

Thobias bleef zwijgen onderweg, ze legde zachtjes haar hand op die van hem en reed naast hem. "Ik hou van je, Thobias..." Fluisterde ze zachtjes tegen hem. Ze reden nog een stuk verder en waren al gauw vlakbij het huis van Gwynn. Wanneer ze ervoor stonden, steeg ze van haar paard.

Koning Thobias Hiddon

' Ik hou ook heel erg veel van jou,' sprak hij zacht tegen Destiney. Hij was nog steeds echt helemaal gek op haar, ondanks alle moeilijke dingen die ze mee hadden gemaakt. Hij was echt stapelgek op zijn vrouw. Eenmaal bij het huis van Gwynn sprong hij van zijn paard af, hij bond het dier vast en daarna liep hij naar de deur. Hij klopte kort aan en hij trok de deur open, waardoor hij direct tegen de rug van Reagan aanstond, David stond daar recht tegenover, nogal dreigend.

Koningin Destiney Hiddon

Ze bond haar paard vast naast die van Thobias en keek verbaasd op naar de rug van Reagan, ze keek voorzichtig langs hem heen en zag dat David daar stond, hij leek Reagan te bedreigen. Voorzichtig stapte ze er tussendoor.
"David... dit is geen oplossing, laat hem maar los." Sprak ze met een zachte en lieve stem. Ze legde haar hand zachtjes op zijn schouder en keek naar hem met een lichte glimlach.

David

Toen zijn vader en Destiney verschenen keek hij op, hij liet Reagan langzaam los en hij keek naar Destiney. ' Hij moet gewoon weg, ik wil hem hier niet.' zei hij doordringend tegen haar. 'David, daar kunnen we normaal over praten. Als jij iets niet wilt moet je dat zeggen, dan kijken we naar een oplossing.' zei Thobias nu, waardoor David wel knikte, hij wist dat zijn vader heel streng was en daar zat hij even niet op te wachten. 'Waarom gaan we niet terug naar het kasteel? Ik wil hier helemaal niet wonen...' zei hij nu.

Sienna Aryen

Ze had alles een tijdje aangekeken, ze mistte het wonen op het kasteel, maar ze was blij dat ze de afgelopen tijd van Thobias tenminste wel zonder problemen mocht werken. Ze zagen elkaar dan niet zo veel, ze merkte aan alles dat hij nog steeds interesse had, maar de afgelopen tijd had ze geen moeite gedaan om echt zijn aandacht te trekken. Ze had het een kans willen geven om afstand te houden, maar ze mistte het. Ze mistte hem en door Destiney kreeg ze niet wat ze wilde. Daardoor kreeg ze nog meer een hekel aan de vrouw, het had allemaal lang genoeg geduurd. Destiney kon hem niet voor haarzelf houden, ze wist heel goed dat Thobias ook niet van Gwynn af kon blijven en dat hij van alles met Sienna wilde doen, het was tijd dat die Destiney eens afstand ging nemen. Ze wilde Thobias terug en daar ging ze werk van maken ook, ze wist dat het ging lukken. Ze wist hoe de koning werkte, ze wist dat ze meer kans maakte nu het nieuwe er van af was, nu hij al langer samen was met Destiney. Hij zou veel meer open staan voor andere dingen en langzaam aan zou hij steeds minder voor Destiney kiezen.

Koningin Destiney Hiddon

"David, als je het niet fijn vind om er te zijn als Reagan er is, dan kun je ook eventjes buiten een wandelingetje maken of wat anders gaan doen, maar hij mag hier wel gewoon zijn." Legde ze kalm aan de jongen uit en ze aaide even door zijn haren heen. Hij wilde weten waarom ze niet terug naar het kasteel gingen.
"Van mij mag je wel met ons mee, maar ik denk dat je moeder liever hier blijft. Als je mee gaat, moet je je wel aan de regels houden." Sprak ze.

Koning Thobias Hiddon

David leek Destiney echt heel erg goed te accepteren, soms begreep hij niet waarom, maar hij was er wel heel erg blij mee. 'Ik wil met jullie mee, echt... Ik vind het oneerlijk dat ik hier moet blijven.' sprak de jongen. David begreep niet waarom hij niet in het kasteel mocht wonen. Daar had hij toch gewoon recht op? Thobias keek even naar Gwynn, die dit moeilijk leek te vinden en dat snapte hij ook wel. Het moest pijn doen. 'David, ga je spullen maar pakken. Dan kunnen wij even praten.' sprak hij nu doordringend tegen zijn zoon. De jongen knikte en vertrok, waardoor Thobias even van Gwynn naar Destiney keek en daarna naar Reagan. 'Waar komt dit door? Gaat het de laatste tijd zo?' Vroeg hij.

Koningin Destiney Hiddon

David wilde duidelijker echt met hun mee naar het kasteel en ze knikte even. Thobias wilde dat hij zijn spullen zou pakken en daarna vroeg hij aan Reagan en Gwynn waar het vandaan kwam. Reagan haalde zijn schouders een beetje op. "Ik heb echt geen idee, Thobias.. Soms gaat het hartstikke goed en de volgende keer is het weer helemaal mis." Zuchtte hij zachtjes.

Koning Thobias Hiddon

'Ik hoop dat het hem goed zal doen als hij met ons mee gaat.' zei hij nu tegen de twee. Misschien was Gwynn wel echt niet streng genoeg voor David, dat zou echt heel erg goed kunnen, hij wist dat ze wel wat liever was dan dat hij dat was. Ze zouden het wel zien, hopelijk gedroeg David zich bij hun redelijk normaal, dat zou fijn zijn. Hij zag de jongen weer terug komen en daardoor knikte hij zijn zoon eventjes toe. 'Breng je spullen maar naar de paarden.' zei hij nu. David luisterde en vertrok en hij keek even naar Gwynn. 'Het lijkt mij wel slim om regelmatig te praten over hoe hij het doet, ik wil niet dat hij jullie helemaal niet meer wil zien. Het is belangrijk dat het wel beter wordt....' zei hij.

Koningin Destiney Hiddon

"Dat hoop ik inderdaad ook." Ze keek Gwynn even aan met een lichte glimlach. "Ik zal voor hem zorgen alsof het mijn eigen zoon is, Gwynn." Sprak ze zachtjes tegen haar. David vertrok meteen door de woorden v an Thobias. Thobias wilde ook blijven praten over David. Reagan knikte een klein beetje en Destiney glimlachte.
"Misschien is hij het wel zo snel zat dat hij weer naar huis wilt." Sprak ze.

Koning Thobias Hiddon

' De kans is heel groot dat hij het zo zat is met mij.' Stemde hij in. Het zat er dik in, want meestal kon hij niet bijzonder goed opschieten met hem, dat zou nu dan wel niet anders zijn in deze situatie. Gwynn leek het alsnog wel moeilijk te vinden dat David met hem mee ging, dat snapte hij heel goed. hij wilde heel graag even met haar praten onder vier ogen, maar hij durfde het niet goed voor te stellen en hij was ook nog eens bang dat het fout zou gaan dan. 'Dan zien we jullie snel weer.' Mompelde hij uiteindelijk dus maar en hij keek even naar Destiney.

Gwynn Hiddon

Het was zo pijnlijk dat David op deze manier vertrok. Dat hij mee zou gaan naar het kasteel. Al die tijd had ze alleen voor hem moeten zorgen en had ze alles gedaan, maar nu wilde hij met Thobias mee. Dat deed haar nog veel meer pijn dan ze liet zien. De laatste tijd werd zijn gedrag steeds erger en ze maakte zich oprecht heel veel zorgen. Soms leek hij helemaal door te draaien en ze wist niet of dat een heel goede combinatie was met Thobias. Ze hoopte dus ook maar heel erg dat Destiney goed kon helpen, daar moest ze op vertrouwen. Gelukkig ging het tussen Reagan en haar wel goed, maar ze miste Thobias ontzettend, het hield haar soms wakker dat ze niet zo veel samen konden zijn, zeker als ze dat bij Thobias ook merkte, zoals nu. Ze zag hetzelfde gemis en dezelfde pijn in zijn donker bruine ogen. Daardoor werd het verlangen om samen te zijn alleen maar groter. Ze slikte even moeizaam en keek daarna weg van hem, het deed echt pijn om het verdriet en zijn gevoelens te zien, ze zou willen dat ze het kon veranderen, dat ze er wel voor hem kon zijn. Hij accepteerde alles tussen Reagan en haar goed, daar was ze enorm blij mee, maar het was zo pijnlijk dat de gevoelens die ze voor elkaar hadden maar nu er minder keken te worden en het deed haar verdriet en ze voelde zich enorm schuldig tegenover Destiney en Reagan, al wist ze dat ze er niks aan kon veranderen.

Koningin Destiney Hiddon

"Waarschijnlijk is hij het inderdaad zo zat bij ons." Glimlachte ze een beetje naar Gwynn. Ze gaf de vrouw nog even een knuffel en knikte naar Reagan. "Je weet dat je altijd langs mag komen, toch, Gwynn?" Vroeg ze zachtjes aan de vrouw met een lieve blik in haar ogen. Daarna pakte ze de hand van Thobias. "Kom, dan gaan we." Ze wilde hem ook niet al te lang bij Gwynn laten, ze zag het aan de twee, ze voelde nog steeds erg veel voor elkaar en Destiney wilde het gewoon niet, ze wilde gewoon niet dat er iets zou gebeuren, ze deed het mede om zichzelf te beschermen, ze was bang dat Thobias haar pijn zou doen, ook al zou dat onbewust gaan voor hem. Dat wilde ze niet meer, ze wilde geen pijn.

Koning Thobias Hiddon

Vaag drong tot hem door dat Destiney zijn aandacht trok, maar hij reageerde pas echt toen ze zijn hand vast pakte. Hij slikte moeizaam en hij keek nog kort naar Gwynn, daarna liep hij met haar mee. Hij wilde zo graag hier blijven, maar hij wist dat hij dan te veel mensen pijn deed en dan zou het elke keer fout gaan, toch had hij het even flink moeilijk. Hij wilde bij haar zijn, haar vast houden, met haar praten. Eenmaal bij de paarden zag hij dat David helemaal klaar was en hij pakte zelf ook zijn paard vast. 'Waarom kan mama niet mee naar het kasteel? Waarom gaan we niet gewoon daar wonen?' Vroeg de jongen nu. 'Dat is haar keuze, die moet je respecteren.' zei hij doordringend tegen zijn zoon. Hij had geen zin om hier over te praten, want hij wilde Gwynn het liefste ook dichtbij hebben.

Koningin Destiney Hiddon

Ze bleef zelf verder zwijgen, ze was diep in gedachten en begon te twijfelen, wat was nu de juiste keuze? Hem wel naar Gwynn laten gaan of juist niet? Wat was slim om te doen? ze wist het echt niet. Stilletjes stapte ze op haar paard en reed ze met Thobias en David naar het kasteel toe met een diepe rimpel in haar voorhoofd van het nadenken dat ze deed.



Koning Reagan Tridon

Hij haalde even diep adem toen de drie echt weg waren en hij keek naar Gwynn. "Ik dacht echt dat hij me zou vermoorden." Fluisterde hij haar zachtjes toe en hij schudde zijn hoofd een beetje, vol ongeloof. Hij was echt een beetje bang geweest en dat had David vast gevoeld aan hem.

Koning Thobias Hiddon

Het was ijzig stil onderweg, het leek David niets uit te maken en dat was maar beter ook, maar hij vond dit heel lastig. Het was moeilijk om iemand waarvan je zo veel hield achter te moeten laten, maar het was ook lastig om Destiney pijn te doen, dat wilde hij ook niet. Gelukkig waren ze al snel bij het kasteel, David kreeg een kamer naast die van hun en hij bleef met Destiney achter bij de stallen. 'Ik ga nog maar even aan het werk. Ik zie je straks wel bij het eten, oké?' Vroeg hij haar nu. Hij wilde overal niet al te lang bij stil staan.

Gwynn Hiddon

'Ik begrijp het ook niet... Ik dacht het ook, ik denk dat hij in staat is om het te doen... Ik snap niet waarom,ik begrijp het echt niet.' zei ze zachtjes tegen hem. Het was ook echt moeilijk te snappen, maar David werd steeds erger. Hij reageerde steeds heftiger. 'Ik hoop dat hij zich daar leert te gedragen, want ik maak mij zorgen. Hij draait nog eens helemaal door zo, straks doet hij iemand iets aan.'

Koningin Destiney Hiddon

Een staljongen zorgde verder voor haar paard en ze keek Thobias even aan. Hij zei haar dat hij aan het werk ging en dat hij haar straks zou zien, bij het eten.
"Thobias, wacht even..." Sprak ze hem zachtjes toe en ze pakte heel zacht zijn arm vast. Ze ging voor hem staan en keek hem aan. "Wat moet ik doen?" Vroeg ze hem radeloos en ze streek langs zijn gezicht.
"Je mist haar... en ik ben te bang dat ik je kwijt raak, aan de andere kant twijfel ik ook weer... misschien is het wel beter als ik je naar haar toe laat gaan, maar dat doet me wel pijn." Ze slikte moeizaam en voelde de tranen in haar ogen branden. "Ik weet niet wat ik moet doen..." Fluisterde ze.


Koning Reagan Tridon

Gwynn begreep het ook niet, ze dacht dat David er wel toe in staat was en hij slikte daardoor even, het was wel echt heel ernstig wanneer je dat dacht van je eigen kind en je het ook wist dat het zo kon zijn. Hij pakte Gwynn heel zachtjes even vast.
"Misschien is het wel een fase, dat het hierna weer goed is en hij wat bijdraait..." Fluisterde hij.

Koning Thobias Hiddon

Destiney zei dat hij even moest wachten en hij wist al waar ze het over wilde hebben, daardoor ademde hij diep in. Door wat ze zei staarde hij naar de grond, hij wist het zelf ook niet goed. 'Ik mis haar echt heel erg, maar het laatste dat ik wil is jou pijn doen. Dat verdien je niet... Echt niet. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik met alles om moet gaan. Voorlopig laten we het even zo, het is beter als ik niet naar haar toe ga, ook voor Reagan. Als het niet meer gaat zal ik daar eerlijk over zijn... Nu wil ik alleen heel graag even werken om nergens anders aan te hoeven denken.' zei hij zacht.

Gwynn Hiddon

Door wat Reagan zei slikte ze even en ze leunde een beetje tegen hem aan. 'Ik hoop het heel erg.' zei ze zacht, maar ze geloofde er niet echt in. Dit zou alleen maar erger worden, zijn gedrag was niet acceptabel, maar ze was niet in staat om er iets tegen te doen en ze hoopte dat Thobias en Destiney dat wel konden, dat zou beter zijn, veel beter.

Koningin Destiney Hiddon

Hij miste haar heel erg, hij wilde haar alleen geen pijn doen, want dat verdiende ze niet. Ze knikte daardoor een klein beetje en drukte zacht een kusje op zijn wang. Hij bedoelde het goed en hij was heel lief voor haar.
"Mocht het wel zo erg zijn, dan heb ik liever dat je naar Gwynn gaat, dan naar Sienna, dat weet je, toch?" Vroeg ze hem nog even voor de zekerheid.
"Ga maar lekker werken, ik zie je straks weer." Ze gaf hem nog een klein kusje en daarna liet ze hem los.


Koning Reagan Tridon

Hij gleed met zijn vingers door haar haren heen en luisterde naar haar, ze hoopte het heel erg. "Gwynn... je moet het niet opgeven, oké? Dat zal hij zeker merken." Zei hij tegen haar.
"Mag ik vannacht bij je blijven slapen?" Vroeg hij vervolgens, dat deed hij eigenlijk nooit, dat kwam vooral door David. Hij wilde ook gewoon niets uitlokken.

Koning Thobias Hiddon

Door wat ze zei knikte hij langzaam. 'Ik weet het, met Sienna gaat niets gebeuren, echt niet. Dat is verleden tijd.' zei hij zacht tegen haar. Hij gaf haar een kusje en daarna vertrok hij, hij had echt even afleiding nodig en werken hielp hem meestal heel goed. Hij kon aardig wat doen en na een tijdje overlegde hij wat dingen met Sienna. Hij hield echt gepaste afstand van haar, hij wilde alles goed doen. ' Je ziet er niet zo goed uit, is er iets aan de hand?' Vroeg ze zacht aan hem, waardoor hij slikte. 'David doet een beetje moeilijk.' Mompelde hij. Ze knikte even, ze snapte wel dat het moeilijk was. ' Je mist Gwynn ook hé?' Vroeg ze zacht, waardoor hij moeizaam knikte. Hij kon het moeilijk ontkennen. 'Ik weet iets waardoor jij je echt geweldig gaat voelen, maar je moet het alleen doen bij mij, oké? Alleen als we samen zijn, het is ons geheim...' zei ze zacht. Hij keek haar vragend aan en daarna legde ze wat donkere zaden voor hem neer op zijn bureau. 'Het is echt geweldig, je gaat je zo heerlijk voelen, geloof mij maar... Het komt uit een ver land.' zei ze zacht. Ze plette de zaden en hij staarde naar het poeder, daarna naar Sienna, die wat poeder van haar vinger likte. 'Geloof mij maar, je hebt dit even nodig en het is heerlijk...' zei ze. Hij aarzelde wat, maar hij zag er geen kwaad in en daardoor deed hij hetzelfde. Ze ruimde de rest op en al na een paar minuten begon hij zich anders te voelen, heel licht en zweverig, echt geweldig. Na een tijdje stond hij met Sienna te dansen op de muziek in zijn hoofd, maar hij voelde zich heerlijk.

Gwynn Hiddon

'Doe ik niet... Ik hou nog net zo veel van hem en Thobias was vroeger echt heel moeilijk, die is ook aardig opgeknapt. Ik heb nog hoop, maar ik vind het wel moeilijk om dit te moeten doorstaan. Door wat hij daarna vroeg knikte ze langzaam, dat zou ze wel heel erg fijn vinden. Het was beter dan nu alleen te zitten, het was wel fijn als hij eindelijk een keertje kon blijven slapen, zonder gedoe.

Dany

Ze moest toegeven dat ze het hier naar haar zin had op het kasteel, ze werd aardig vrijgelaten door Thobias en ze deed haar best om zich zoveel mogelijk te ontwikkelen, om sterker en beter te worden, ook met haar krachten. Het ging haar echt heel erg goed en ze voelde zich toch een soort van gelukkig. Ze was nu in haar eigen kamer bezig met wat werk van Thobias tot ze zich wat licht in haar hoofd begon te voelen. Ze wreef over haar hoofd heen en ineens draaide haar ogen weg. Ze zat in Thobias zijn hoofd... ze was aan het dansen, ze voelde zich fantastisch, alsof ze de hele wereld aan kon, overal kleuren, alles leek mooier dan het was.
"Verdomme." Gromde ze, ze probeerde zichzelf eruit te rukken, dit voelde heel raar, dit was niet de bedoeling...
"Thobias!" Ze klemde haar kaken op elkaar en probeerde tot Thobias door te dringen in zijn hoofd.



Koning Reagan Tridon

Ze zei dat ze het niet deed, ze hield nog net zoveel van hem en Thobias was vroeger ook zo moeilijk. Hij glimlachte door haar positiviteit. "Dat is heel erg goed, ik weet zeker dat het je gaat lukken met hulp van iedereen." Fluisterde hij. Ze knikte, ze wilde dat hij bleef slapen. Hij drukte zachtjes zijn lippen op haar voorhoofd.
"Hoe gaat het met je andere zoontje?" Wilde hij van haar weten met een glimalchje.