Skyrim RPG

Koningin Destiney Hiddon

De volgende dag werd ze langzaam wakker. Ze was behoorlijk moe geweest en daardoor had ze heerlijk geslapen, al kwam dat misschien ook omdat Thobias zo lief voor haar was geweest, vlak voor ze gingen slapen.
Ze rekte zich nu even wat lui uit en kwam langzaam overeind.

Koning Thobias Hiddon

Hij knipperde met zijn ogen toen hij wat beweging voelde, hij had niet zo goed geslapen, maar af en toe waren zijn ogen wel dichtgevallen van vermoeidheid. Hij zou vandaag wel gewoon kalm aan doen, hij werkte elke keer al heel erg hard, dus dat was geen probleem. Hij keek naar Destiney, hij was wel hier gebleven, hij wilde maar al te graag laten zien dat hij echt wel naar haar luisterde.

Koningin Destiney Hiddon

Ze wilde eigenlijk al uit bed stappen toen ze ineens zag dat Thobias bij haar lag. Ze glimlachte liefdevol naar hem. "Goedemorgen, lieverd..." Klonk haar stem zacht tegen hem en ze drukte haar lippen eventjes op de zijne met een glimlach. Hij was bij haar gebleven, dat deed hij echt bijna nooit...

Koning Thobias Hiddon

Ze leek echt verbaasd te zijn dat hij er nog was, maar hij wilde echt alles doen om te laten zien dat hij van haar hield. Hij zoende haar zachtjes en hij streek langs haar gezicht. 'Ik hou van je, Destiney. Heel erg veel. Twijfel daar alsjeblieft nooit aan,' fluisterde hij. Daarna kwam hij wel overeind, hij had al lang genoeg in bed gelegen, het was niet voor niets dat hij normaal zo snel uit bed was, hij vond er niets aan om maar gewoon stil te liggen.

Koningin Destiney Hiddon

Ze werd zacht door hem teruggezoend en daarna streelde hij langs haar wang. Ze glimlachte eventjes. Hij zei dat hij van haar hield en daar moest ze nooit aan twijfelen. Ze pakte zijn gezicht even in haar handen en ze glimlachte hem toe. "Ik weet het wel... ik hou ook ongelooflijk veel van jou.." Fluisterde ze naar hem terug. Hij kwam al uit bed en ze grinnikte eventjes door hem. Daarna kwam ze er zelf ook uit.

Koning Thobias Hiddon

Gelukkig zei ze nu wel dat ze hem geloofde, dat had hij ook echt wel nodig, want anders zou hij dit echt niet volhouden. het was al moeilijk genoeg en hij zou de fout in gaan als hij die bevestiging niet kreeg, dat wilde hij niet, hij wilde niet dat het nu allemaal nog fout zou gaan lopen. Dat was juist niet de bedoeling. ' Zullen we zo samen een wandeling door het bod maken? dan nemen we eten mee...' stelde hij nu voor. Hij wilde graag even weg met haar.

Koningin Destiney Hiddon

Ze begon zich aan te kleden en toen vroeg hij ineens of ze samen een wandeling in het bos zouden gaan maken. Daardoor keek ze hem even wat bevreemd aan. 'Meen je dat nu? We gaan nooit samen wat doen." Ze grinnikte eventjes en liep weer naar hem toe. Ze zoende hem zachtjes. "Het lijkt me echt heerlijk om met jou een wandeling door het bos te maken, maar weet je wel zeker dat je daar tijd voor hebt?" Vroeg ze hem.

Koning Thobias Hiddon

'Ik meen het... Ik denk dat het goed is voor ons als wij wat meer tijd met elkaar doorbrengen. Ik weet zeker dat het helpt. Ik heb daar tijd voor, ik heb de afgelopen tijd meer dan normaal gedaan, dus dat is geen probleem.' zei hij tegen haar. Hij trok zijn kleding aan en daarna liep hij de kamer uit en regelende hij een tas met allemaal lekker eten. Hij wist dat ze dat vast leuk vond. Hij kwam terug en hij keek even of Destiney ook al klaar was.

Koning Reagan Tridon

Hij was al een tijdje op White Castle en hij wachtte daar op de terug keer van Thobias en Destiney, hij hoorde van de wachters dat de twee weg waren gegaan die ochtend en dat ze nu elk moment terug konden zijn. Daarom bleef hij maar op het kasteel en wachtte hij op de terugkeer van de twee. Hij was zenuwachtig, doodsbang voor wat er zou gebeuren.

Koning Thobias Hiddon

Hij had een hele fijne dag met Destiney gehad, het was gezellig samen en het deed hem goed om weg te zijn met haar, om iets anders aan zijn hoofd te hebben en ook niet al te veel aan Gwynn te denken, al was dat lastig. Hij hoopte wel dat hij Destiney kon laten zien dat er tussen hun niets anders was. Toen hij het kasteel in wilde lopen was er een wachter die aangaf dat Reagan er was, waardoor hij even slikte. Dit ging moeilijk worden.

Koningin Destiney Hiddon

Ze had het heerlijk gehad met Thobias en ze hield hem dan ook stevig vast toen ze terug naar huis liepen. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en grijnsde vrolijk. Ze hoorden dat Reagan gearriveerd was op het kasteel en ze zag dat Thobias daar best wel heftig op reageerde.
"Gaat het? Zal ik vragen of Dany wilt helpen?" Vroeg ze hem zachtjes.

Koning Thobias Hiddon

Destiney vroeg zacht of het wel met hem ging en door wat ze vroeg knikte hij langzaam, wat in gedachten verzonken. Het was sowieso beter als ze wel in de buurt bleef, al wilde hij dit heel graag op eigen kracht doen. Hij wist niet of hij het kon, of het wel mogelijk was. Hij wilde Reagan niet afmaken en daar spijt van krijgen, bovendien zou Gwynn hem dan nooit meer hoeven te zien, daar schoot hij niets mee op.

Gwynn Hiddon

Hoewel het met haarzelf redelijk ging in het huisje, wat dat met David niet zo. Hij werd steeds ouder en daardoor steeds lastiger, maar ook sterker. Over het algemeen kon ze redelijk boven hem staan, maar de laatste tijd werd het minder. Veel minder, waardoor het af en toe echt gevaarlijk werd. Hij werd dreigend, hij gooide spullen kapot en ze merkte aan alles dat ze hem in haar eentje echt niet meer in de hand kon houden. Er waren meer dingen waardoor ze zich zorgen begon te maken, David leek op Thobias, maar was bijna nog erger. Ze redde het gewoon niet meer, daarom had ze Thobias en Destiney een brief geschreven met kort daarin dat ze het zelf niet meer voor elkaar kreeg met de jongen, of ze misschien ergens mee konden helpen. Ze had de brief nog niet verstuurd of de volgende uitbarsting was er al, doordat ze volgens hem iets verkeerd deed. Ze wist echt niet meer hoe ze dit op moest lossen, hoe ouder hij werd, hoe minder invloed ze op alles had.

Koning Reagan Tridon

Die ochtend besloot hij weer langs te gaan bij Gwynn, hij bezocht haar al een paar jaar regelmatig en hij had verschrikkelijke momenten meegemaakt in zijn eentje in het kasteel, maar nu ging het goed met hem. Hij was stabieler dan ooit en eigenlijk ook weer een beetje meer de speelse man die hij vroeger was geweest.
Hij hoorde van een afstandje al dat David weer eens bezig was. Daardoor haastte hij zich en opende hij de deur al gauw en keek naar hoe de jongen tekeer ging.
"David, David, rustig aan." Sprak hij.

David

Toen hij de stem van Reagan hoorde draaide hij zich direct om, hij keek de man strak aan, zijn ogen donker. 'Wat moet je?' vroeg hij dreigend. 'David, alsjeblieft, doe even normaal,' sprak zijn moeder nu tegen hem, maar dat maakte totaal geen indruk meer, hij bleef met dezelfde blik in zijn ogen naar Reagan kijken. 'Rot op,' gromde hij nu. Hij sprak steeds wat meer, al wist hij niet of zijn omgeving daar echt blij mee was op deze manier. Waarschijnlijk niet.

Koning Reagan Tridon

De jongen vroeg hem dreigend wat hij deed. "Ik kom even bij jullie kijken, zoals ik normaal ook doe, David." Hij voelde geen angst voor de jongen en hij probeerde autoritair over te komen op de jongen wanneer hij zo boos was. Daarna zei de jongen dat hij op moest rotten.
"Waarom ben je zo boos, David?" Vroeg hij aan hem.

David

'Praat niet zo tegen mij,' gromde hij Reagan nu toe. Op dit moment was er echt niets tegen hem te doen, hij trok zich van niemand iets aan, dat was wel duidelijk. 'Omdat jij hier niets te zoeken hebt,' was het volgende dat hij zei. Daarna greep hij Reagan bijzonder snel en krachtig vast en duwde hij hem hardhandig richting de deur. 'Oprotten, met die verschrikkelijke rotkop van je...'

Koning Reagan Tridon

Hij moest niet zo tegen David praten werd hem toe gegromd. Hij had hier ook niets te zoeken. Het ging David helemaal niets aan wat hij hier te zoeken had. Hij werd vastgegrepen door de jongen en hij duwde hem hard tegen de muur aan.
"David." Sprak Reagan ernstig. Hij accepteerde het niet om zo aangesproken te worden. "Wees eens wat aardiger, vooral voor je moeder. Anders ben ik bang dat je naar het kasteel moet, naar je vader." Misschien ging dat beter, daarbij wist hij dat Thobias wel wat harder zou zijn voor de jongen dan Gwynn.

David

'Ik ga duizend keer liever naar mijn vader dan dat ik jou elke keer moet zien.' Gromde hij tegen Reagan. 'Denk maar niet dat hij zo makkelijk voor je zal zijn, David. Zo slecht heb je het hier namelijk niet.' zei Gwynn nu, waardoor David haar strak aankeek. 'Ik weet dat jij ook best daar zou willen wonen, maar door die klootzak doe je het niet.' Gromde hij nu en hij keek even kwaad opzij naar Reagan. 'Weg, nu... Voor ik je buiten moet gooien.' Beet hij de man toe. David was ontzettend gegroeid en een stuk sterker geworden.

Koning Reagan Tridon

Gwynn sprak tegen hem dat hij het hier helemaal niet zo slecht had en dat het niet makkelijk voor hem zou zijn bij zijn vader en hij bleef ongelooflijk booos op hem. Reagan zuchtte even.
"Waarom doe je zo dwars, David?" Vroeg hij aan hem. "Ik ga niet weg, ik ben hier om jullie weer even te zien, omdat ik jullie mis. Waarom wil je me hier niet hebben?" Vroeg hij nu aan de jongen. Hij begreep echt niet dat het nu zo fout ging.

David

'Ik ga niet met jou praten omdat jij dat zo leuk vindt, ik wil dat je weggaat. Dat je mijn moeder met rust laat. Je hoort hier niet en ik wil je hier helemaal niet hebben. Ga lekker naar huis.' sprak hij heel erg kwaad tegen Reagan en daarna duwde hij hem hard tegen de muur aan. 'Of wil je dat ik er voor zorg dat je helemaal nooit meer langs kunt komen? zal ik allebei je benen breken?' Vroeg hij donker aan de man. Hij meende het ook echt, hij wilde Reagan alleen maar weg hebben nu.

Koning Reagan Tridon

"Jij wilt dat ik jouw moeder met rust laat? Zullen we die keuze aan haarzelf over laten? Daar hoef jij niet over te bepalen, David." Gaf hij aan. Hij werd hard tegen de muur aangeduwd en door wat hij daarna zei, duwde hij de jongen van zich af.
"David. Gedraag je." Klonk zijn stem nu lichtelijk dreigend en hij bleef de jongen strak aankijken. "Zo is het klaar." Reagan meende het. Hij kon best ver gaan, maar dit ging veel te ver.


Koningin Destiney Hiddon

Ze had een brief van Gwynn gehad dat het niet zo goed ging met David, dat hij continu uitbarstingen had. Even keek ze naar Thomas, de jongen werd nu een tiener en hij had af en toe ook wel wat rare dingen, maar hij sloeg niet door, hij was anders, kalmer, wijs... Ze was stapelgek op hem en ze was eerlijk gezegd dolblij dat hij zoveel op haar leek en dat hij alleen het uiterlijk van Thobias leek te hebben.
Daarna kwam ze overeind. Hij keek haar even aan en ze gaf hem een knipoog. Daarna liep ze naar Thobias toe. Ze gaf hem de brief aan. "Misschien is het wijs als wij David een tijdje hier in het kasteel houden, Gwynn kan hem duidelijk niet aan." Sprak ze hem toe.

David

Door wat Reagan deed werd hij alleen maar kwader, hij wilde geen tegenspraak, hij wilde bepalen wat er gebeurde en hij wist dat hij Reagan aankon als hij zo deed, hij zou de man veel sneller iets aandoen dan andersom. Reagan zou hem minder snel pijn willen doen, omdat het zijn moeder pijn zou doen. Daar had David geen last van en daarom haalde hij nu flink uit, daarna duwde hij Reagan weer naar achteren. 'Opflikkeren, ik ga het niet nog eens zeggen...'

Koning Thobias Hiddon

Toen Destiney verscheen keek hij op van zijn werk, het ging de laatste tijd goed, maar hij werkte wel echt heel erg hard. Tussen Destiney en hem ging het gelukkig ook wel goed, maar er zat altijd veel werk in om elkaar te begrijpen en hun relatie stabiel te houden. Het lukte wel, al had hij nog altijd moeite om afstand te houden van Gwynn. Soms ging dat ook niet helemaal goed. Hij kreeg een brief en hij las het globaal door, daarna keek hij naar Destiney. 'Daar zit ik eigenlijk totaal niet op te wachten...' mompelde hij nu zuchtend.

Koning Reagan Tridon

Er werd naar hem uitgehaald en hij ontweek de klap maar net. Hij had het geluk dat David voorspelbaar werd met zijn klappen wanneer hij boos was, hij was dan wat aan de trage kant en dan kon Reagan hem wel ontwijken. Hij werd weer geduwd.
"Nee." Sprak hij tegen de jongen. Heel duidelijk en kortaf was hij tegen hem. Hij wist ook gewoon niet goed hoe hij met de jongen om moest gaan. Maar het schoot niet op als hij hem zijn zin gaf. Dan zouden zijn eisen alleen maar erger worden.


Koningin Destiney Hiddon

Hij zuchtte dat hij er niet op zat te wachten. Ze pakte zijn hoofd zachtjes in haar handen en keek hem doordringend aan. "Lieve thobias... laten we eerst naar haar toe gaan en dan zien we wel verder, oké?" Fluisterde ze en ze drukte zachtjes haar lippen op de zijne.

David

Reagan weigerde nog steeds, maar hij wide die vent zo graag weg hebben, hij had hier niets te zoeken, David mocht hem op dit moment echt niet en de laatste tijd eigenlijk ook echt niet meer, het werd steeds erger. Hij kreeg een hekel aan alles en iedereen. Hij greep de keel van Reagan vast en hij keek de man strak aan. 'Hoe ver wil je gaan? Ik weet zeker dat ik verder ga dan jij...' zei hij nu dreigend.

Koning Thobias Hiddon

Destiney pakte hem vast en door wat ze zei zuchtte hij een beetje. 'Er komen alleen maar problemen van, echt... ' mompelde hij, al wist hij wel dat hij ook niet echt kon weigeren als Gwynn hulp nodig had, het was ook zijn zoon. Het zou oneerlijk zijn als hij niets deed, maar hij vond het niet zo'n heel goed idee. ' We gaan er wel heen dan,' mompelde hij nu.