Skyrim RPG

Dany

Op een gegeven moment stopte ze Thobias, dit ging te ver, ze werd te gulzig van zijn energie, ze wilde steeds meer en dat was niet de bedoeling. Ze haalde hijgend adem en ze keek hem geschrokken aan. "Dit is fout, Thobias... doe dat nooit meer, alsjeblieft... ik ga door, ik wil veel te veel en dit is niet goed, echt niet." Fluisterde ze tegen hem en ze schudde haar hoofd een tijdje. Ze wreef over haar gezicht heen en keek hem wat hulpeloos aan.


Koningin Destiney Hiddon

Ze luisterde naar de vrouw en knikte een klein beetje, ze merkte wel dat ze nu niets meer wilde, geen eten meer tot het duidelijk was waar de bron vandaan kwam, wat haar zo ziek maakte. "Ik hoop heel erg dat je wat voor me kan doen als ik de bron gevonden heb... dankjewel hiervoor... ik ga meteen op zoek." Sprak ze tegen haar met een knikje.


Koning Reagan Tridon

Gwynn vroeg hem zachtjes of ze gewoon zouden gaan slapen en daardoor knikte hij. Hij ging bij haar in bed liggen, hij kon de hele nacht niet slapen en de volgende dag besloot hij om iets voor haar te doen. Hij wilde haar laten zien dat hij dit wel kon op deze manier. Hij kwam al heel erg vroeg uit bed en begon een heerlijk ontbijtje klaar te maken voor Gwynn, alle dingetjes die ze lekker vond en waar ze van hield. Ook had hij al voor het kindje gezorgd zodat ze de kans kreeg om lekker uit te slapen als dat haar lukte. Hij had de tafel prachtig gedekt en er prijkten prachtige rode en witte rozen op de tafel tussen de twee borden in.
Rustig wachtte hij tot ze wakker werd.

Koning Thobias Hiddon

Ze stopte hem en door wat ze zei grijnsde hij een beetje. 'Zo saai en serieus. Soms snap ik niet waarom ik het zo goed met je kan vinden. Het was lekker, geef het maar toe. Ik vind het alleen maar fijn om een beetje moe te zijn en jou energie te kunnen geven...' zei hij zacht. Hij hield haar dicht tegen zich aan en hij drukte zijn lippen nu heel zachtjes in haar hals. Hij had er ook gewoon enorm veel zin in, hij had niets met Destiney gedaan en dat werd de afgelopen tijd al minder, hij wist dat hij daardoor wel verder ging dan normaal.

Rianna

'Ik zal doen wat ik kan om je te helpen, meisje. Hier, deze kruiden zullen je helpen, het zal je wat meer kracht geven, maar ga alsjeblief verstandig met je energie om. Je lichaam heeft het de komende tijd hard genoeg nodig, elk beetje dat je te veel van je energie gebruikt kan nu gevaarlijk zijn. Je moet voorzichtig zijn...' Zei ze zacht. 'Nou, ga, ik hoor het zodra je iets gevonden hebt, als het niet meer gaat en je nog zieker wordt, moet je ook iets laten weten. Succes...' sprak ze.

Dany

Hij vond haar saai en serieus en ze moest toegeven dat het lekker was. "Nee, het was beangstigend, vooral dat je dit gewoon doet, dat je dit soort dingen wilt terwijl je een prachtige en lieve vrouw hebt. Ik begrijp je gewoon echt niet, Thobias." Sprak ze hem toe. Ze voelde zijn lippen in haar hals maar ze kwam nu langzaam overeind.
"Dit is echt fout, Thobias en ik wil ook niet dat je me ziet op deze manier, bovendien vind ik het al helemaal vreselijk dat je me chanteert." Klonk haar stem doordringend tegen hem.




Koningin Destiney Hiddon

"Bedankt, dat vind ik lief..." Fluisterde ze zachtjes. Ze moest verstandig omgaan met haar energie en ze kreeg wat kruiden. Elk moment kon teveel voor haar zijn en dat vond ze een beangstigend idee.
"Ik zal het laten weten." Knikte ze langzaam en ze kwam overeind. Ze pakte de kruiden van haar aan en bedankte haar nog een keer, vervolgens liep ze de deur weer uit en liep ze voorzichtig terug naar het kasteel.

Koning Thobias Hiddon

'Die te ziek is om iets met mij te doen. Is het gek dat ik dan afleiding zoek? Jezus, waar komt dit opeens vandaan? Flikker dan ook maar op.' Gromde hij nu kwaad. Hij was duidelijk gespannen, hij maakte zich enorm veel zorgen om Destiney, Sienna zat constant in zijn hoofd en hij wilde nog steeds heel erg graag naar Gwynn toe. Hier met Dany zijn gaf hem afleiding waardoor hij verder geen fouten maakte, maar als ze dit allemaal zo moeilijk ging bekijken was dat ook klaar. ' Jij neemt mij altijd alles kwalijk. Doe ik het ooit goed?' Vroeg hij grommend aan haar en hij gaf haar zelfs een flinke duw uit frustratie, daarna liep hij de kamer uit. Hij ging in één keer door naar Sienna, die zou hem genoeg afleiding geven en het leek hem nu ook niets te interesseren dat Dany ziek zou worden. Iedereen ging toch dood.

Dany

"Daar gaat het toch niet om allemaal? Thobias, doe eens redelijk! Je vrouw gaat misschien wel dood en jij gaat ineens alles doen wat ze niet wilt? Zo maak je haar alleen maar zieker. Je maakt het alleen maar erger voor haar." Sprak ze hem toe met een doordringende blik in haar ogen.
"Ik ben hier om beroep te doen op je geweten, daarom neem ik je dit soort dingen kwalijk. Ik wil ervoor zorgen dat je niet meer van zulk soort fouten maakt, Thobias." Legde ze aan hem uit. Hij gaf haar een duw en met die duw zorgde ze ervoor dat al zijn woede weer verdween, dat hij weer wat redelijker werd en haalde ze in één klap zijn lust weg. Ze had het idee dat hij het nu even nodig had, anders zou hij er nooit voor Destiney kunnen zijn.


Koningin Destiney Hiddon

Vermoeid kwam ze weer aan op het kasteel, ze voelde zich emotioneel en haar lichaam brandde van binnen alsof ze kapot schroeide... Het enige wat ze wilde, was bij Thobias zijn, tegen hem aan kruipen en hopen dat alles goed kwam... Bovendien moest ze op zoek gaan naar hetgeen wat haar zo ziek maakte.
In het kasteel vroeg ze waar Thobias was, wachters hadden hem net naar de kamer van Sienna zien gaan en daardoor werd haar verdriet alleen maar erger en de pijn ook. Ze wilde zich nog vastgrijpen, maar ze viel in elkaar en ze kermde van de pijn terwijl de tranen over haar wangen rolden.

Koning Thobias Hiddon

Toen er een wachter naar hem toe kwam dat Destiney in elkaar gestort was, werd hij heel bezorgd en ging hij meteen naar haar toe. Hij vond haar op de grond en hij pakte haar vast, hij sloeg zijn armen om haar heen en hij tilde haar op. Hij nam haar mee hun kamer in en daar legde hij haar voorzichtig op het bed. Hij keek naar haar, naar de kale plekken op haar hoofd. Hij voelde dat hij tranen in zijn ogen kreeg, die al heel snel over zijn gezicht heen liepen en hij legde zijn hoofd snikkend tegen haar aan.

Koningin Destiney Hiddon

Ze voelde hoe ze werd vastgepakt door Thobias en ze keek hem wat vaag aan. ze kroop in zijn armen en voelde hoe ze in bed werd gelegd. Ze ging helemaal tegen hem aanliggen en sloot haar ogen.
"Blijf bij me, alsjeblieft, blijf bij me..." Smeekte ze hem nu huilend. Ze pakte trillend de kruiden en liet die aan hem zien, maar ze had niet echt de kracht om wat te zeggen. Zachtjes kreunde ze, alles deed pijn...

Koning Thobias Hiddon

Ze werd een beetje wakker en smeekte hem om bij haar te blijven. Hij knikte alleen maar langzaam, maar ze had een idee hoe moeilijk dit voor hem was. Hij wist niet of hij dit nog een keer kon. Hij voelde zich afschuwelijk door haar zo te zien. Hij kon er niet goed tegen en het deed hem alleen maar aan vroeger denken. Het deed pijn. Ze liet iets zien en hij pakte de kruiden aan, daarna kwam hij overeind en maakte hij er met warm water een drankje van. Hij had geen idee wat het precies was, maar dit klaarmaken kon nog wel. Hij gaf haar het glas aan en hij keek weer naar haar.

Koningin Destiney Hiddon

Ze keek toe hoe hij wat maakte voor haar en af en toe vielen haar ogen dicht. Ze pakte met trillende handen het glas aan van hem en dronk er voorzichtig uit. Het brandde door haar lichaam heen en ze sloot pijnlijk haar ogen, daarna keek ze hem weer aan en ademde ze diep in.
"Iemand vergiftigt mij..." Fluisterde ze schor. Ze pakte zachtjes zijn hand vast en streelde over zijn vingers heen. Ze wilde zo dicht mogelijk bij hem zijn.

Koning Thobias Hiddon

Ze kwam iets bij en door wat ze zei keek hij haar wat raar aan. 'Waarom dat? we weten hetzelfde eten... Waarom zou iemand jou willen vergiftigen? Ik kan mij niet voorstellen dat er iemand is die jou dat aan zou doen doen... Niet hier...' zei hij zacht en hij streek langs haar wang. 'Weet je zeker dat het niets anders is?' Vroeg hij. als ze vergiftigd was zou ze wel dood zijn nu, dat duurde toch nooit zo lang? Hij begreep het echt niet.

Koningin Destiney Hiddon

Ze slikte even moeizaam en legde haar hoofd tegen zijn borst aan en kropte zichzelf op als een bolletje. "Zeker..." Fluisterde ze schor.
"Misschien zit het in mijn spulletjes... ik weet het niet..." Mompelde ze tegen hem en ze keek hem een tijdje aan.
"De moeder van Serena weet het zeker... als we de bron kunnen vinden, dan kan ze me misschien nog helpen." KLonk haar stem heel zachtjes. "Ik wil niet dood..." Sprak ze met tranen in haar ogen tegen hem.

Koning Thobias Hiddon

'In je spullen? Dan weten we toch nooit wat het is?' Vroeg hij zacht. Hij kon wel alles gaan doornemen, maar hij wist het echt niet. Waar kon het in zitten? 'Waarom zou iemand jou willen vergiftigen? Hoe komt ze daar bij?' Vroeg hij zacht. Hij dacht echt dat ze gewoon heel erg ziek was, maar blijkbaar was het serieus en hadden ze haast. 'Welke spullen moet ik doorzoeken? waar zou het in kunnen zitten?' Vroeg hij nu. Hij kwam overeind, hij wilde haar wel helpen, ze mocht niet sterven.

Koningin Destiney Hiddon

"Nee, dat klopt... ik weet het ook gewoon echt niet." Snikte ze zachtjes en ze keek hem hopeloos aan. "Er is maar een iemand die me heel erg haat, Thobias..." Fluisterde ze hem toe. Hij wilde weten wat hij moest doorzoeken, waar het in kon zitten.
"Misschien in de spulletjes voor mijn haar omdat het zo heftig uitvalt..." Mompelde ze bedenkelijk.

Koning Thobias Hiddon

'Sienna zou dit nooit doen, Destiney. Waarom zou ze mij zo veel pijn willen doen?' Vroeg hij zacht aan haar. Ze dacht in de spulletjes van haar haren en daardoor kwam hij overeind. Hij wilde het doorzoeken, hij wilde weten wat het was. Hij haalde alles overhoop en toen hij een borstel in zijn handen had haalde hij zijn vingers er over heen. Het prikte een heel klein beetje. 'Ik denk dat hier iets in zit...' zei hij zacht tegen haar. 'Kan jij de moeder van Serena schrijven? Ik ga naar Sienna. Hier wil ik alles van weten...' zei hij.

Koningin Destiney Hiddon

Hij zei dat Sienna het nooit zou doen en hij vroeg waarom ze het zou doen. "Zodat jij bij haar weer troost komt zoeken, zodat je weer van haar word... dat is wat ze wilt, ze wilt jou." Fluisterde ze hem toe. Ze kwam langzaam weer een beetje bij en haar energie niveau kwam ook wat omhoog. Ze keek toe hoe hij in haar spullen zocht en op een gegeven moment had hij haar borstel in zijn handen. Hij dacht dat dit het was en vroeg of ze de heks kon schrijven zodat hij naar Sienna toe kon gaan.
"Doe wel voorzichtig, alsjeblieft..." Fluisterde ze hem toe. Ze keek even naar haar haarborstel en ze kwam langzaam overeind. Zacht en teder drukte ze haar lippen op die van Thobias.

Koning Thobias Hiddon

'Ik snap het niet... Ze heeft de kans gehad. Ik heb haar zelfs ten huwelijk gevraagd voor ik jou leerde kennen. Ze wilde het niet. Ze wilde niet met mij trouwen. Waarom nu dan dit?' Vroeg hij zacht aan haar. Hij zou altijd voorzichtig doen, daar moest ze zich geen zorgen om maken. Hij wilde gewoon weten waarom Sienna dit deed. Hij zoende haar zachtjes en daarna vertrok hij, hij ging de kamer van Sienna binnen. 'Wat is dit? Waarom doe je dit? wil je mij zo graag ongelukkig zien?' Vroeg hij zacht aan haar. 'Thobias, ik kan het uitleggen... Ik wil jou geen pijn doen.' Zei ze tegen hem. 'Dus jij hebt dit gedaan? Jij wilde haar dood hebben...' Gromde hij nu en hij greep haar vast. 'Thobias, niet doen. Dit is niet nodig, het spijt mij...' zei ze zacht. Hij kneep haar keel vol woede dicht, Sienna kon aardig vechten en trapte hem hard in zijn kruis, waardoor hij in elkaar dook. Daarna greep ze haar zwaard en hij deed hetzelfde, hij raakte haar flink, hij zag dat ze bloedde en opeens stak ze het zwaard in zijn buik. Hij zag Sienna in elkaar zakken en hij greep naar de wond, hij ademde trillend in en hij boog over Sienna heen, nu toch bezorgd. Hij wilde niet dat ze dood ging. Hij was gewoon zo kwaad geweest.

Koningin Destiney Hiddon

"Waarschijnlijk heeft ze liever dat je vrij bent dan getrouwd... omdat je je wel kan inhouden omdat wij het zo goed samen doen." Fluisterde ze tegen hem en ze streek door zijn haren heen. Ze werd zacht door hem teruggezoend en daarna ging hij weg. Ze besloot in bed te gaan liggen en eigenlijk viel ze meteen in slaap wanneer ze het bed raakte.

Koning Thobias Hiddon

Hij riep wachters binnen en Sienna werd naar de ziekenzaal gebracht, ze was er heel slecht aan toe. Door hem. Het was zijn schuld. Hij klemde zijn handen rond de wond en hij ademde moeizaam in, het deed best wel pijn en het bloedde flink. Hij werd ondersteund door een wachter, er kwam een dokter naar hem toe en de man dwong hem te zitten, maar hij wilde niet. 'Ik moet naar Destiney... Ik wil naar mijn vrouw...' smeekte hij. Straks ging ze dood. Hij voelde de pijn, zijn shirt werd omhooggetrokken en de wond werd zo goed mogelijk verbonden, maar het was een flinke plek.

Koningin Destiney Hiddon

De pijn leek echt continu erger te worden, ze werd er nu weer wakker van en ze opende haar ogen. Ze kromp ineen en herinnerde zich dat ze nog een brief moest schrijven. Met bibberende vingers begon ze wat te schrijven naar de vrouw, ze wist niet eens of het wel te lezen was, maar het was in ieder geval iets. Ze stuurde hem voorzichtig weg en nam nog wat van de kruiden.

Rianna

Zodra ze de brief had gekregen was ze naar het kasteel vertrokken. Ze deed dat meestal liever niet, maar ze wilde Destiney graag helpen en de vrouw kon niet meer naar haar toe komen. in het kasteel liep ze meteen de goede kant op en ze ging de kamer binnen. Daarna verscheen er een man, die nogal wankel stond. Hij was gewond. Dit was dus haar man, de koning. 'Ik heb de bron.' Zei de man en ze pakte de borstel aan, ze bekeek het ding even en keek daarna naar de vrouw. Ze probeerde het gif te voelen, daarna ging ze in het lichaam van de vrouw. het gif had al zo veel beschadigd. Ze probeerde het te stoppen, daarna gaf ze de vrouw meer energie. 'Als je al helemaal beter wordt, heeft het heel erg veel tijd nodig. je lichaam is zo verzwakt, het heeft zo veel schade aan gericht.... Het kan wel een jaar duren, of je wordt helemaal nooit echt beter. Je zal niet meer dood gaan, als je niet opnieuw vergiftigd wordt... Maar je moet wel oppassen, je lichaam is heel zwak...' zei ze zacht. Daarna keek ze op naar de man, hij moest het ook weten.

Koningin Destiney Hiddon

Ze keek op naar Thobias... "Ik zei toch dat je voorzichtig moest doen.'' Klonk haar stem bezorgd tegen hem. Daarna zag ze Rianna binnenkomen en ze probeerde lichtelijk te glimlachen. De vrouw bekeek haar lichaam en vertelde dat het heel erg veel tijd nodig had, haar lichaam was enorm verzwakt, het kon zelfs wel een jaar duren, of ze werd nooit meer beter, maar dood gaan zal ze niet doen.
"Dat is al een hele opluchting." Knikte ze meteen en ze glimlachte naar Thobias.
"Heel erg bedankt, echt waar... ik ben hier heel erg blij mee."

Koning Thobias Hiddon

'Ontzettend bedankt.' zei hij zacht tegen de vrouw, omdat hij blij had dat ze Destiney had kunnen helpen, al klonk het nog niet heel positief. Hoe veel last zou ze houden? Hoe veel pijn zou ze hebben? ' Jij moet voorzichtig met haar doen.' sprak de vrouw nu tegen hem, daarna vertrok ze. Hij ging voorzichtig bij Destiney liggen en hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Sienna gaat misschien dood... Zij was het...' Fluisterde hij. Hij was nog steeds boos, maar aan de andere kant wilde hij echt niet dat ze dood ging.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias kwam bij haar en ze kroop in zijn armen met een klein glimlachje. Ze streelde over zijn arm en luisterde naar hem. "wat heb je dan toch gedaan?" Vroeg ze aan hem en ze schudde haar hoofd een klein beetje. "Heeft ze gezegd waarom?" Wilde ze van hem weten en ze keek hem aan.

Koning Thobias Hiddon

'Ik wilde haar wurgen en ze verdedigde zichzelf. Daarom stak ik haar neer... Ze is er heel erg slecht aan toe. Jij zou het zeker niet erg vinden als ze dood gaat?' Vroeg hij nu zacht. Destiney mocht haar nu natuurlijk helemaal niet meer. 'Ik gaf haar niet de kans om het uit te leggen, ik werd veels te kwaad. Waarschijnlijk heeft ze niet echt een reden, maar we konden de afgelopen tijd juist goed met elkaar opschieten. Ik snap niet waarom ze mij nu zo veel pijn wilt doen.' Fluisterde hij. 'Ik hou van je... Heel veel...' Zei hij daarna en hij zoende haar zacht.

Koningin Destiney Hiddon

Ze pakte zacht zijn gezicht vast en keek hem doordringend aan. "Ik gun het niemand om dood te gaan, Thobias... maar ik wil wel dat ze stopt, dat ze jou met rust laat en jou geen rare dingen meer laat doen. Je bent elke keer anders wanneer je tijd met haar doorbrengt." Fluisterde ze tegen hem. Hij zei dat hij haar niet de kans had gegeven om het uit te leggen en dat hij te kwaad werd.
"Ga anders nog een keer goed met haar praten hierover, het heeft een diepere betekenis denk ik..." Klonk haar stem zachtjes.Hij hield heel veel van haar. Ze glimlachte en zoende hem liefdevol terug. "Ik hou ook vreselijk veel van jou."