Skyrim RPG

Koningin Destiney Hiddon

Ze huilde zachtjes toen hij alleen maar tegen haar aanleunde en zijn ogen sloot. Ze hield hem stevig in haar armen en de tranen rolden over haar gezicht.
"Ik kan dit niet..." Huilde ze zachtjes terwijl ze hem stevig vast hield. "Ik heb je nodig, zonder jou kan ik niets... Thobias... ik kan je niet missen en zeker niet in deze afwezige staat..." Tranen gleden van haar wangen over de zijne heen. Ze was intens verdrietig om hem zo te zien.

Koning Thobias Hiddon

Haar woorden drongen nog wel tot hem door, maar hij was niet echt in staat om iets te zeggen. Hij sloeg zijn armen wel wat steviger om haar heen, hij wilde haar laten merken dat hij er nog steeds was, maar hij wist niet goed hoe. Het kostte hem zo veel energie, hij was echt zwak op dit soort momenten. Lichamelijk en geestelijk. Hij voelde de tranen over zijn wangen glijden, maar ook dat drong niet echt tot hem door. Hij hield haar vast en zo zakte hij langzaam weg.

Koningin Destiney Hiddon

Ze voelde zijn armen wat steviger om haar lichaam heen, maar het hielp voor haar niet. Ze kwam zachtjes en langzaam van hem af en zag dat hij weggezakt was. Even schudde ze haar hoofd. Ze liet een wachter komen en zorgde ervoor dat Thobias in bed lag. Uit de slaapkamer begon ze nu elk scherp voorwerp te verwijderen.

Koning Thobias Hiddon

Hij had helemaal niet door wat er gebeurde, dat hij verplaatst werd. Zijn lichaam had het al moeilijk genoeg en had de energie ook hard nodig, waardoor hij echt niet wakker werd. Pas toen hij in bed lag voelde hij wel dat er iets veranderd was en hij knipperde wazig met zijn ogen, maar hij was niet echt in staat om helemaal wakker te worden. Hij zag Destiney wel heen en weer lopen, maar hij was zich niet bewust van wat ze eigenlijk aan het doen was.

Koningin Destiney Hiddon

Ineens hoorde ze een klopje op de deur, het was Danny. Destiney gaf aan dat ze binnen mocht komen en Danny keek naar Thobias. Ze zuchtte even zachtjes.
"Excuses, Destiney, ik denk dat ik te ver ben gegaan. Hij kan vrij weinig hebben." Mompelde ze tegen de vrouw en Destiney beet op haar onderlip om niet te gaan huilen. Danny ging bij Thobias zitten en raakte zijn hoofd aan. Zacht mompelend probeerde ze zijn wazigheid weg te halen zodat hij weer wakker zou zijn.

Koning Thobias Hiddon

Hij voelde ergens wel een aanraking, maar hij dacht dat het Destiney was, wie zou het anders kunnen zijn? Niemand die hier nu bij hem wilde zijn, waarschijnlijk. Hij knipperde nog eens met zijn ogen en nu werd hij wel langzaam wakker, hij zag dat het toch niet Destiney was. Het was Danny en het was duidelijk dat ze iets deed. 'Wat doe je?' vroeg hij dus ook aan haar. Hij wilde dit helemaal niet. Hij voelde zich beter als hij wat meer van de wereld was, zeker als alles zo moeilijk voor hem was.

Danny

Thobias werd wakker en vroeg wat ze deed. "Deze staat is gevaarlijk voor je gezondheid, Thobias, het is beter als je wakker bent." Sprak ze tegen hem. "Je hart klopt veel trager en gezien jouw conditie is het echt heel erg slecht voor je." Legde ze aan hem uit. Daarna kwam ze overeind en Destiney pakte de hand van Thobias vast met tranen in haar ogen. Het was voor haar zo ongelooflijk pijnlijk allemaal.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat deze staat gevaarlijk voor hem was, het was beter als hij wakker was. Zijn hart klopte veel trager en gezien zijn conditie was het slecht voor hem. Was het dan zo erg? Danny nam afstand en Destiney kwam naar hem toe. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij keek over haar schouder naar Danny, hij vond het echt heel erg moeilijk. Hij probeerde Destiney wel te troosten, maar hoe kon dat als hij niet eens echt wist hoe? Hier was hij nooit goed in geweest. 'Het valt allemaal wel mee,' zei hij nu zachtjes tegen zijn vrouw.

Danny

Terwijl Destiney tegen hem aankroop, keek Danny hem doordringend aan. Ze legde heel eventjes haar hand op de zijne om hem moed te geven en aan te geven dat hij alles wel kon. ze gaf hem een boost van vertrouwen en zelfvertrouwen. Daarna verliet ze de kamer weer.
Destiney bleef bij hem zitten. "Ik vind het gewoon eng..." FLuisterde ze tegen Thobias.

Koning Thobias Hiddon

HIj keek nu toch even dankbaar naar Danny, misschien was ze echt zo verkeerd nog niet. Hij hoopte dat het mogelijk was om een soort van vriendschap op te bouwen. Door wat Destiney zei pakte hij nu haar gezicht vast. 'Hey, kijk eens naar mij... dit is even een moeilijk periode. Die hebben we vaker gehad. We komen er altijd sterker uit,' zei hij zacht. 'Ik zal Gwynn een brief sturen dat ik graag met haar wil praten en dan zal daarna alles weer iets beter gaan, echt. Ik weet dat het er nu niet zo uitziet, maar ik kan dit wel. Er zal mij niets overkomen,' fluisterde hij.

Koningin Destiney Hiddon

Ze voelde hoe Thobias haar gezicht pakte en ze keek hem verdrietig aan. "We hebben nog nooit zo'n periode gehad zonder hulp van anderen... Ik kan niet alleen voor je zorgen..." Fluisterde ze verdrietig tegen hem. Hij gaf aan dat hij Gwynn een brief zou sturen dat hij met haar wilde praten. Daardoor knikte ze langzaam. Hij dacht ook dat hij dit kon, ze vond het wel prettig om te horen, hij was normaal nooit zo zeker van zichzelf en het gaf haar wel weer wat kracht om toch een beetje positief hiernaar te kijken.
"Jij kunt alles, als je maar jezelf blijft..." Klonk haar stem heel erg zachtjes en ze knuffelde hem.

Koning Thobias Hiddon

'We hebben hulp van Danny, Destiney. Je hoeft dit niet alleen te doen,' fluisterde hij nu. Ze knikte langzaam en ze leek blij te zijn met was hij zei. Door wat ze daarna zei glimlachte hij zelfs zwakjes en bleef hij haar vast houden. 'Ik hou van je, Destiney. Je bent geweldig en je bent echt een schatje,' zei hij zacht. Hij streek langs haar wang en daarna liet hij haar los. 'Zullen we samen nog wat drinken? Of wil je liever slapen?' vroeg hij nu.

Koningin Destiney Hiddon

Hij kalmeerde haar steeds meer en gaf ook aan dat hij van haar hield en dat ze geweldig was en ook nog eens een schatje. Het liet haar glimlachen en ze keek hem liefdevol aan. Ze wreef de tranen van haar wangen af en haalde even diep adem. "Ik hou ook van jou, daarom doet het me ook zoveel verdriet." Legde ze zachtjes aan hem uit zodat hij haar zou begrijpen. Hij vroeg of ze nog wat gingen drinken of dat ze liever wilde slapen.
"Jij hebt wel genoeg gedronken, laten we samen eten." Zei ze nu en ze drukte een kusje op zijn lippen.

Koning Thobias hiddon

'Ik wil niet dat het je zo veel pijn doet, het komt wel goed,' fluisterde hij. Daarna zei ze dat hij wel genoeg had gedronken, ze wilde liever samen eten. 'Hm, je hebt nooit genoeg gedronken, toch?' vroeg hij plagend aan haar, omdat hij zelf het probleem niet zo zag. Hij dronk wel eens vaker wat. Vroeger nog veel meer. Toen kwam hij geregeld dronken uit de herberg, dit was nog niet zo erg. Eten was misschien wel slim, want hij had nog steeds helemaal niets gegeten. Hij kreeg een kusje van haar en daardoor glimlachte hij, daarna kwam hij overeind uit het bed.

Koningin Destiney Hiddon

Hij wilde het niet, het kwam wel goed. Ze knikte daardoor een beetje. Hij vroeg vervolgens plagend aan haar dat hij nooit genoeg dronk. "Thobias, alsjeblieft..." Mompelde ze. Ze kon dit soort grapjes niet zo heel erg goed aan. Ze wilde niet dat hij nog meer zou drinken vandaag. Hij glimlachte een beetje en kwam daarna uit bed. Ze keek naar hem. Hij had nog niet echt geantwoord of hij met haar samen wilde eten.

Koning Thobias Hiddon

Ze vond het duidelijk niet leuk, maar hij deed zijn best om de sfeer een beetje luchtig te maken, want hij vond het niets om constant zo teneergeslagen te zijn bij haar, helemaal niet als hij ook nog eens over allemaal moeilijke dingen moest praten. Ze keek op naar hem en hij keek haar strak aan. 'Ja, we eten wel wat,' mompelde hij nu, iets kortaf. Hij had er eigenlijk helemaal geen zin meer in nu, maar het moest maar. Ze zou toch niets anders accepteren van hem.

Koningin Destiney Hiddon

Hij was kortaf tegen haar en ze wendde haar gezicht even af. "Het hoeft niet.." Mompelde ze zachtjes tegen hem. Ze kwam langzaam overeind. "Als je liever alleen bent..." Ze wilde hem niet alleen laten, echt niet... hij deed vreselijke dingen wanneer hij alleen was, maar ze wilde hem wel die optie geven, want hij leek het helemaal niet prettig te vinden om bij haar samen te zijn.

Koning Thobias Hiddon

Door wat ze zei zuchtte hij zacht. 'Ik vind het fijn om samen met je te zijn, maar ik vind het wel leuk als het dan ook een beetje gezellig is.' zei hij nu. Hij ging op de rand van het bed zitten en hij streek langs zijn armen, het bloed zat op zijn kleding. 'Ik ga mij wel even omkleden,' mompelde hij. Hij kwam overeind en hij trok en schoon overhemd uit de kast, daarna ging hij de badkamer in en trok hij de schone kleren aan.

Koningin Destiney Hiddon

Hij vond het wel fijn samen met haar, maar wel als het dan ook een beetje gezellig was. Ze keek daardoor naar de grond. "Sorry, ik vind het moeilijk, vooral omdat je net nog helemaal van de wereld was... nu ben je wel weer jezelf, maar ik heb er ook tijd voor nodig." Legde ze aan hem uit. Hij kwam overeind en ze wachtte tot hij schone kleren aan had. Daarna keek ze naar hem met een voorzichtige glimlach.

Koning Thobias Hiddon

'Het maakt niet uit, ik snap het wel. Het is echt niet zo dat ik niet samen met je wil zijn, ik vind het alleen zo vervelend als er een nare sfeer hangt. Daar kan ik niet goed mee omgaan,' zei hij zacht tegen haar. 'Zullen we in de eetzaal wat gaan eten?' vroeg hij daarna. Het was wel fijn om even weg te gaan uit de kamer, waarschijnlijk. Dat was ook iets gezelliger en dan kwam hij ook nog een beetje onder de mensen.

Koningin Destiney Hiddon

Hij gaf aan dat het niet uitmaakte en dat hij het begreep, daardoor haalde ze toch wel even opgelucht adem. "Ik doe mijn best..." Fluisterde ze. "Zie je wel... ik maak ook wel eens fouten." Legde ze zacht aan hem uit. Hij wilde in de eetzaal wat eten. "Ja, dat is goed." Knikte ze hem nu toe en ze liep met hem mee.

Koning Thobias Hiddon

'Dit zijn toch geen fouten, Destiney?' vroeg hij nu zacht aan hem. Ze vond het goed en liep met hem mee, eenmaal in de eetzaal ging hij zitten, maar hij had totaal geen honger. Hij zou wel wat eten voor Destiney, maar eigenlijk hoefde hij echt niet. Hij pakte maar wat fruit en hij at er langzaam van, maar nog steeds was hij met te veel dingen bezig om echt ontspannen te zijn. Hij wist niet eens wat hem echt bezig hield, daarom zat hij maar een beetje stil voor zich uit te staren.

Koningin Destiney Hiddon

"Maar het zorgt wel voor onenigheid tussen ons en dat is mijn schuld." Fluisterde ze tegen hem terug. Ze ging naast hem zitten en ze zag hoe hij heel langzaam iets at. Haar vingers gleden over zijn been heen terwijl ze zelf begon met eten. Steeds ging ze met haar vingers iets verder en iets hoger om hem te kunnen strelen.

Koning Thobias Hiddon

'Vind ik niet,' mompelde hij zachtjes. Hij zag het bij haar gewoon echt niet alsof ze iets fout deed, zo voelde het niet, omdat Destiney in zijn ogen niet zo heel erg veel fout kon doen. Hij voelde haar vingers opeens op zijn been en hij keek even opzij, wat was ze van plan met hem? Haar vingers gleden iets hoger en hij ademde langzaam in, zijn lichaam reageerde meteen weer enorm heftig. Hij had er nog steeds niet echt veel zin in, maar het was duidelijk dat zijn lichaam er wel anders over dacht en daarom liet hij haar nu haar gang gaan.

Koningin Destiney Hiddon

Ze glimlachte een beetje door zijn antwoord. "Je bent veel te lief voor mij." Sprak ze hem liefdevol toe. Hij keek naar haar opzij en ze keek hem doordringend aan. "Ik hoopte je wat vrolijker te maken..." Klonk haar stem zacht zodat alleen hij het zou horen.