Skyrim RPG

Gwynn Hiddon

Ze glimlachte door de manier waarop Reagan met David omging, ze zag dat haar zoon het ook fijn vond, hij leek Reagan echt te vertrouwen en dat was belangrijk. Hij zei haar nog gedag en daarna pakte hij de hand van Reagan vast en ging hij mee. Gwynn kwam overeind uit het bed en ze pakte een jurk uit de kast, daarna liep ze de badkamer in om zichzelf even op te frissen en de schone jurk aan te trekken, om zich even later bij Reagan en David te voegen. Ze merkte heel goed dat ze het echt moeilijk vond dat ze Thobias zo achter liet, ze hoopte zo dat hij kalmeerde en dat ze dit uit konden praten.

Danny

"Het is al weg." Sprak ze tegen Thobias. "Maar als er iets aan de hand is met je, weet ik het wel meteen weer en kan ik daar vandaan handelen." Legde ze aan hem uit. Hij herhaalde met een grijns haar woorden en hij gaf aan dat hij daar maar genoegen mee moest nemen. Ze glimlachte een beetje.
"Destiney is veel knapper." Lachte ze hem toe met een knipoog. Hij gaf aan dat hij te kwaad was om na te denken en dat ze mocht blijven.
"Wat ga je doen met Reagan?" Vroeg ze hem nu serieus, ze wilde deel uitmaken van deze plannen, want ze zou Thobias toch moeten gaan helpen.


Koning Reagan Tridon

Hij liep met de jongen naar de ontbijt tafel toe en zette hem op een stoel neer. Hij wachtte op Gwynn en hij glimlachte haar toe toen ze aan kwam gelopen. Ze was beeldschoon, al merkte hij wel dat de problemen een groot effect op haar hadden, zo ook op hem.
"Wat zou je vandaag allemaal willen doen, David?" Vroeg hij met een glimlach terwijl hij een broodje pakte.

Koning Thobias Hiddon

Ze vertelde hoe het zat en hij knikte langzaam. Hij moest het er maar mee doen, als ze het nu echt niet meer wist zou dat mooi zijn, maar hij wist niet precies hoe veel hij haar kon vertrouwen hier in. Ze zei dat Destiney knapper was en hij schudde zijn hoofd even, met een zwakke grijns op zijn gezicht. 'Veel knapper.' zei hij daarna zacht. Jammer dat Destiney het niet samen met Danny wilde, maar hij herinnerde zich heel goed wat ze gezegd had en misschien was het ook beter om dat niet te doen, om het niet ingewikkeld te maken. Ze vroeg nu wat hij met Reagan ging doen. 'Ik weet het nog niet. Met Gwynn wil ik praten, maar ik weet niet of ik Reagan onder ogen kan komen zonder hem af te maken.' zei hij. Bij Gwynn wist hij het ook niet zeker, maar dat zou waarschijnlijk iets beter gaan.

Danny

Hij zei zacht dat Destiney veel knapper was. Ze glimlachte een beetje. "Koester haar goed, Thobias... het enige wat ik van een vrouw voel, is de puurheid van het hart, dat van Destiney is ongelooflijk puur, maar wordt wel flink op de proef gesteld." Sprak ze hem doordringend en duidelijk toe.
Hij gaf aan dat hij met Gwynn wilde praten, maar hij wist niet of hij Reagan onder ogen kon komen.
"Praat dan eerst met je zus. Je moet eerst wat meer vertrouwen in haar terug krijgen, je bent je hele leven bij haar geweest." Adviseerde ze hem.

Koning Thobias Hiddon

Hij knikte langzaam, hij wist ook wel dat Destiney heel bijzonder was en dat hij het haar soms enorm moeilijk maakte, dat hij hun huwelijk vreselijk onder druk kon zetten, maar hij kon niet anders. Het was hoe hij was en hij deed vreselijk zijn best. De afgelopen tijd hadden ze samen een hele moeilijke tijd doorstaan en nu ging het weer beter tussen hun, maar veel minder goed met hem door alles. 'Ik ben bang dat het een keertje helemaal kapot gaat tussen ons.' zei hij nu zacht. Hij was bang om Destiney te verliezen, omdat ze soms echt enorme ruzie hadden. Ze zei dat hij met Gwynn moest praten en het vertrouwen terug moest krijgen, daardoor kreeg hij al bijna meteen een brok in zijn keel. 'Juist doordat ze zo belangrijk is, doet het zo veel pijn dat ze dit gedaan heeft.' Mompelde hij heel zacht. Dat maakte het zo moeilijk voor hem, net als dat hij het echt niet verwacht had.

Danny

Hij gaf zacht aan dat hij bang was om het een keer helemaal kapot te maken. "Loop weg als het dreigt fout te gaan, Thobias, kom naar mij, ik kan helpen." Gaf ze doordringend aan. Ze wilde namelijk niet dat het fout ging tussen hem en Destiney, bovendien kon ze helpen om dit koninkrijk te verbeteren, door te beginnen bij Thobias. Hij was veel beter dan dat hij zich voordeed, dat wist hij alleen zelf nog niet.
Hij gaf aan dat juist omdat ze zo belangrijk was, het zoveel pijn deed.
"Dat is voor haar niet anders, Thobias." Sprak ze zacht. "Het was voor haar waarschijnlijk net zo zwaar om tegen je te liegen, maar ze wilde je geen pijn doen, al doet liegen uiteindelijk meer pijn, maar op een gegeven moment hadden zij en Reagan geen keuze meer. Op een gegeven moment word een leugen te groot dat je het niet meer kan volhouden, het vreet aan je."

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat hij naar haar toe moest komen op zo'n moment, maar hij wist nog niet zo heel erg goed wat hij daar van vond. Het was lastig, want op dat soort momenten was hij meestal enorm kwaad, in de war en er was een grote kans dat hij dan hele andere dingen met Danny wilde. Ook al zou ze afstand houden, alleen al het gevoel dat hij het wilde was vervelend, hij wilde het niet hebben, maar hij wist niet hoe lang het goed zou gaan als hij veel tijd met haar door bracht. Op dit moment kon hij het goed met haar vinden, dan bouwde hij liever iets van een vriendschap op, hij wilde het niet verpesten. 'Dat zal wel, dan had ze het maar niet moeten doen. Het was haar eigen keuze, ze wist hoe ik er op zou reageren, ze nam het risico dat ik haar nooit meer wilde zien en blijkbaar maakte het haar niet uit, was ik toch niet belangrijk genoeg. Dan hoop ik dat ze stikt in Reagan.' zei hij kwaad en grof. Dit deed hem zo veel pijn, hij kon niet anders dan kwaad doen, al bleef hij nu wel zitten. Het leek nutteloos te zijn om ze iets aan te doen en dat was al heel wat. Dat betekende dat er iets veranderd was.

Danny

"Er zal niets gebeuren, Thobias, ik help je dan alleen om weer rustig te worden, met mijn kracht, niet met mijn lichaam." Ze zag namelijk heel erg goed dat hij in tweestrijd stond over haar voorstel. Danny hield een rustige houding over zichzelf, ook toen Thobias kwaad werd en zei dat Gwynn het niet had moeten doen, ze wist zijn reactie.
"Thobias... ze zijn verliefd..." Fluisterde ze nu zacht. "Ze nam een risico om bij haar geliefde te zijn. Dat vind ik eerder dapper, vooral omdat ik merk dat je wel iemand bent waar je bang voor moet zijn, mocht iemand je dwars zitten. Ze heeft een keuze gemaakt, ik begrijp niet goed dat je hier zo boos om bent. Jij hebt Destiney, gun haar de kans om iemand lief te hebben zoals jij Destiney lief hebt... dat verdient ze toch? Je houdt van je zus. Ze verdient een goed leven in plaats van hier weg te kwijnen. Probeer haar te vergeven, je zult op den duur merken dat dit een wijs besluit was en het zal je zelf ook opluchting geven, je bent een goede man, Thobias. Ik weet dat jij het beste met iedereen voor hebt."

Koning Thobias Hiddon

Ze zou hem rustiger maken met haar kracht, niet met haar lichaam. 'Ik weet dat jij daar toe in staat bent. Ik wil er gewoon niet aan denken en dat zal op zo'n moment lastig zijn.' zei hij zacht. Hij kwam zo snel in de verleiding om dat wel te doen en tegenwoordig wilde hij het zo perfect doen dat hij er niet eens aan wilde denken, omdat dat al héél gevaarlijk was. Toen ze zei dat Gwynn verliefd was, sloeg zijn hart een slag over. Hij wilde dit niet horen. Hij kreeg meteen tranen in zijn ogen en hij keek weg van haar. Hij wilde het niet, het brak zijn hart. Ze hoorde bij hem te zijn. Hij was dus echt onbelangrijk geworden. Hij ademde diep in, de tranen liepen nu over zijn gezicht heen. Hij wilde niet eens verder zonder haar, hij had alles met Gwynn gedeeld, elk moeilijk moment in zijn jeugd en dat waren er nogal wat geweest. Hij voelde nog veel te veel voor haar. Hij kon dit niet, misschien was het echt nog beter als ze dood was.

Danny

"Na een paar keer heb je wel door dat je niet aan mij kan denken op zo'n manier." Gaf ze aan. Ze zou hem afwijzen en hem meteen buiten westen brengen. Dan zou hij weer rustig bijkomen en weer beter weten wat hij moest doen. Het was voor haar vrijwel geen moeite.
Ze zag de tranen over zijn wangen lopen en ze glimlachte lichtelijk. "Moet je nagaan hoeveel verdriet je al hebt nu ze weg is... dat zal nog veel meer zijn als ze dood is, misschien in het begin niet, maar je zult haar vreselijk missen en spijt krijgen van je acties, al zul je nu nog denken dat dat wel meevalt." Legde ze rustig aan hem uit.

Koning Thobias Hiddon


Hij ademde in door wat ze zei, hij wist niet precies wat ze bedoelde, maar het klonk niet goed. 'Ik denk bijna aan iedereen op die manier. Als je iets gaat doen, zal je dat heel vaak moeten doen.' Mompelde hij zacht. Nu ging het best wel goed, maar nu had hij bijna niet eens iets met Destiney kunnen doen, door wat er allemaal gebeurde. Ze vertelde hoe ze er over dacht en hij veegde langzaam zijn tranen weg. 'Ik hou dit niet meer vol. Ik kan er niet mee leven dat ze bij hem is. Dat hij haar gelukkiger maakte dan ik. Dat míjn zoon bij hem is. Die klootzak neemt mijn hele leven over, terwijl ik hem vertrouwde en probeerde te helpen. Ik kan het niet aan dat ze van een ander houdt. Dat ze verliefd is op hem, want ik ben dat nog steeds op haar.' Mompelde hij. Hij kon echt niet leven op deze manier. Hij streek langzaam met zijn vingers over de plekken op zijn armen, hij wilde het weer doen. 'Laat mij maar alleen.... Ik zie je vanmiddag wel weer.' zei hij zachtjes.

Danny

"Prima, dan doen we dat." Sprak ze nuchter aangezien hij aangaf dat ze het heel erg vaak zou moeten doen dan. Hij gaf aan dat hij het niet volhield, hij kon er niet mee leven dat ze bij hem was. Dat Reagan zijn leven overnam. Dat Gwynn verliefd was op Reagan terwijl hij dat ook was op haar.
"Nee, ik ga dit niet laten, je moet je gedachten op een rijtje krijgen, je bent in de war. Het is allemaal nie zo erg als jij denkt. Je maakt het erger in je hoofd, Thobias." Legde ze aan hem uit.
"Het is voor mensen onmogelijk om op twee personen verliefd te zijn. Dus maak eerst eens duidelijk op wie je nu eigenlijk verliefd bent. Gwynn of Destiney."

Koning Thobias Hiddon

Hij sloot zijn ogen en hij deed zijn best om zich wat te kalmeren. Net had hij goed met haar kunnen praten en nu ging ze weer een stapje te ver. ' Je gaat te ver, Danny.' Mompelde hij dus ook zacht. ' Ga weg. Ik zie je vanmiddag weer. Op deze manier zorg je er voor dat ik een hekel aan je krijg en dan werkt het helemaal niet meer. Ik zou het fijn vinden als je op zijn minst probeert om aardig te doen, want anders heb ik helemaal het gevoel dat je meer aan de kant van Reagan staat.' zei hij tegen haar. Hij kwam langzaam overeind, hij was nog ietsjes wankel, maar het ging wel. Op wie was hij verliefd? Hij was er vrij zeker van dat hij die gevoelens nog voor Gwynn had, daarom deed dit hem pijn. Kon hij haar uitnodigen hier om met haar te praten? Zou ze dat doen? Hij slikte moeizaam, hij kreeg heel veel hoofdpijn van alles en in gedachten verzonken liep hij terug naar het kasteel. Hij lustte wel een groot glas wijn nu.

Danny

Ze grinnikte zachtjes door zijn woorden en schudde haar hoofd een beetje. "Je hebt zo lang zonder ouders geleefd dat je er niet meer tegen kan om terecht gesteld te worden. Ik ben aardig, ik ben alleen wat duidelijker tegen je dan de rest. Dat is wat anders. Het is goed dat je een hekel aan me krijgt, dan weet ik tenminste dat mijn woorden je irriteren en dat je toch ergens wel in de gaten hebt dat ik gelijk hebt, anders zou het je niet kunnen schelen. Ik ben hier om te helpen, ik kies geen kanten." Sprak ze hem toe. Ze zag hem overeind komen en hij liep terug naar het kasteel.
"Denk er maar even over na, Thobias." Zei ze hem nog na en daarna ging ze zelf weer richting het dorp. Zachtjes wreef ze over haar hoofd heen. Het was maar goed dat ze op tijd was geweest, zijn hart had het zonet echt bijna begeven... het betekende wel dat alles voor haar nog erger was geworden... ze was hier niet zomaar heen gekomen. Ze had vreselijke aanvallen gehad en zag dan dingen door de ogen van een ander. ze wilde graag weten wie die ander was en het bleek Thobias te zijn, daar was ze nu wel achter. Hij zou er nooit wat van gemerkt hebben, maar zij had er last van. Daarom wilde ze hier zijn. Ze moest hem helpen, dan zouden haar aanvallen minder worden en uiteindelijk verdwijnen tot zich weer een nieuw exemplaar zou voordoen...

Koning Thobias Hiddon

Hij wist ergens wel dat ze gelijk had, maar hij vond het nog wat lastig om dat toe te moeten geven. Veel te lastig eigenlijk. Eenmaal in zijn werkkamer schok hij een groot glas drank voor zichzelf in en hij ging achter zijn bureau zitten. Moest hij Gwynn schrijven? Hij wist het niet. Hij nam een paar flinke slokken van zijn drinken en daarna staarde hij naar het lege papier voor zich. Hij voelde zich zo vreselijk onrustig. Hij wilde er heel graag van af. Hij wist ook niet precies waar het vandaan kwam. Hij maakte nu zijn broek los en hij probeerde even of dit hem verlichting zou geven, maar al vrij snel kwam hij er achter dat het niet zo was. Hij zou niet eens zijn hoogtepunt bereiken op deze manier. Hij maakte zijn broek weer dicht en hij slikte even, hij ging iets verzitten, dit was ook niet echt lekker, maar zolang hij zat zou niemand iets kunnen zien. Hij trok zijn la nu open en hij haalde voorzichtig het glimmende mesje er uit. Misschien zou dit hem tot rust brengen. Hij zette het mesje op zijn huid en hij sloot zijn ogen, daarna gleed het krachtig door zijn huid heen. Hij slaakte een zucht van verlichting, dit hielp beter.

Koningin Destiney Hiddon

Het was al bijna middag en ze besloot dat ze Thobias nu wel voldoende rust had gegeven. Ze nam wat te eten voor hem mee en klopte zachtjes aan op zijn deur. "Thobias? Ik heb wat te eten." Sprak ze tegen de dichte deur en ze wachtte rustig af tot hij open zou doen.

Koning Thobias Hiddon

Hij had het mesje terug gelegd, zijn armen zagen er verschrikkelijk uit en hij had al aardig wat gedronken. Hij was gewoon te onrustig, te verdrietig. Hij wist niet wat hij moest doen met deze situatie en hij had zo veel aan zijn hoofd. Toen hij opeens de stem van Destiney hoorde keek hij wat wazig op. Hij had nog helemaal niets gegeten vandaag. ' Kom maar binnen.' zei hij zacht tegen haar. Hij trok zijn mouwen over zijn armen heen en hij zette het glas drank in de la. In zijn hoofd was hij echt alleen maar met Gwynn bezig, hij dacht aan vroeger en dat deed pijn.

Koningin Destiney Hiddon

Ze kwam binnen en de dranklucht kwam haar meteen tegemoet. Ze zette het eten op tafel neer en keek bezorgd naar Thobias.
"Thobias..." Fluisterde ze schor en met tranen in haar ogen. Ze zag het bloed door de stof heen. Ze beet zachtjes op haar lip en keek hem vol verdriet aan. Het deed haar zo ongelooflijk veel pijn om hem zo te zien.
"Waarom ben je niet naar me toegekomen, ik wil je helpen..." Fluisterde ze met een zachte snik.

Koning Thobias Hiddon

Ze had had meteen door, maar dat drong niet echt goed tot hem door. Hij voelde zich verdoofd. Hij pakte voorzichtig haar hand vast en door haar vraag keek hij wel op. 'Ik ben je elke keer al zo erg tot last. Ik wil niet dat je bij mij weg gaat omdat ik zwak ben, omdat ik je tot last ben.' zei hij nu heel erg zachtjes en ook best wel eerlijk. Het was moeilijk voor hem, maar hij was bang haar hierom te verliezen. 'Ik beloof dat ik het niet vaker doe, ik had het nu gewoon even nodig... Het stelt niets voor.' Mompelde hij zacht.

Koningin Destiney Hiddon

Hij pakte haar hand vast en ze kroop op zijn schoot en legde haar hoofd tegen hem aan. Ze luisterde naar hem en schudde haar hoofd. "Nee, nee, dat is niet zo... je zult me niet verliezen als je zwak bent en mij tot last bent... alsjeblieft, ik heb veel liever dat je me tot last bent, want dit breekt mijn hart, echt... het doet me zoveel pijn om je zo te zien, om te zien dat je jezelf verliest." snikte ze. Ze hield hem steviger vast. "Je maakt me bang... ik wil niet hier een keer binnenkomen om te zien dat je te ver bent gegaan, dat je te diep hebt gesneden en dat je dan dood gaat." Sprak ze eerlijk, ze was daar zo ongelooflijk bang voor.

Koning Thobias Hiddon

Ze kroop bij hem op schoot en daardoor ademde hij langzaam in, hij voelde het wel. Zeker omdat hij het niet afgemaakt had. Zijn lichaam reageerde heel heftig op haar, maar hij had het zelf niet eens echt heel erg door, zo erg was hij van de wereld. Hij luisterde wel naar wat ze zei en hij schudde zijn hoofd. 'Dat doe ik niet....' Fluisterde hij. Hij lette daar echt wel op. Hij wilde haar niet achterlaten, al leek het soms bijna een verleidelijk aanbod. Zeker nu. 'Ik heb met Danny gepraat over alles... Het was nogal heftig, daarom deed ik dit. Niet omdat ik niet meer wil.' Fluisterde hij nu.

Koningin Destiney Hiddon

Hij reageerde op haar, ze merkte het aan zijn lichaam, maar hij leek het zelf niet eens te beseffen... Hij gaf aan dat hij niet te ver zou gaan.
"Zoiets kan ook per ongeluk gaan.... Thobias... En straks raak je weer zo erg van de wereld... dat je niet meer op mij reageert, dat niemand meer wat voor je kan doen. Ik vind het zo eng, Thobias...." Klonk haar stem zachtjes en het was echt aan haar te zien dat ze het eng vond en bang was voor de gevolgen.
Hij gaf aan met Danny te hebben gepraat, het was heftig en daarom deed hij dit. "Dan kun je het er toch et mij over hebben?" Vroeg ze. Ze streek eventjes door zijn haren heen.

Koning Thobias Hiddon

'Ik doe het niet.... Ook niet per ongeluk. Ik weet hoe ver ik kan gaan.' zei hij heel zacht, bijna onverstaanbaar. Vroeger was het wel eens bijna fout gegaan. Gwynn was soms net op tijd bij hem geweest. Maar nu wist hij hoe ver hij kon gaan. Het zou niet nog een keertje mis gaan. ' Ja, dat had ik kunnen doen, maar ik wilde je niet tot last zijn en praten helpt niet echt.' zei hij zwakjes. Hij reageerde verder niet echt, hij merkte het nooit zo als hij echt verder van de wereld raakte.

Koningin Destiney Hiddon

Hij wist hoe ver hij kon gaan. "Thobias... je kan ook doodgaan doordat het ontsteekt of door iets anders... straks schrik je een keer ergens van en ga je te ver, ik vind het veel te eng." Sprak ze hem toe. Zijn reactie op haar werd steeds minder en dat vond ze echt vreselijk.
"Je bent me niet tot last..." Fluisterde ze. Ze pakte zachtjes zijn gezicht vast en keek in zijn ogen. " Blijf bij me... je raakt weer steeds verder weg, blijf bij me, Thobias... ik heb je nodig. Iedereen hier heeft je nodig." Smeekte ze hem nu.

Koning Thobias Hiddon

Hij schudde alleen nog maar langzaam zijn hoofd, er kwamen geen woorden over zijn lippen. Alles was gewoon te heftig geweest voor hem, hij kon het niet meer verwerken, omdat het te veel heftige informatie was. Dat had Danny ook niet echt kunnen weten, hij had gedacht dat het wel zou gaan, maar blijkbaar was het toch te heftig voor hem. Hij leunde een beetje tegen haar aan en hij sloot zijn ogen, zo zakte hij langzaam een beetje weg. Zijn lichaam had het nogal zwaar, hij was zich niet bewust hoe fout het gegaan zou zijn als Danny niet geholpen had vanmiddag.