Police Life

Rowan Rivers

Hij keek in haar ogen en ze pakte zijn handen vast, ze reageerde eigenlijk perfect en daardoor viel zijn angst een klein beetje weg. Hij had het goede gedaan, voor nu. Deze keer was het goed gegaan. Ze zei dat hij een kalmeringstabletje moest nemen en hij knikte langzaam, daarna liet hij haar los en ging hij de badkamer in. Hij slikte een paar pilletjes door met wat water en daarna trok hij langzaam zijn kleding uit, hij trilde nog steeds, maar hij had het tenminste niet gedaan en ze was niet boos op hem. Ze had gelijk, morgen zou hij zich waarschijnlijk een heel stuk beter voelen. Hij liep weer terug en hij ging bij haar in bed liggen, hij pakte haar vast en hij sloot zijn ogen. Hij lag nog steeds te trillen, maar hij werd nu wel iets kalmer. 'Ik hou van je...' Fluisterde hij nu zachtjes. Hij hield echt van haar, dat maakte het op sommige momenten nog moeilijker. Hij maakte zich ook gewoon te veel zorgen om Steven. Het speet hem wel dat hij haar zo wakker had moeten maken. 'Ik wil niet zoals Martin zijn, je verdient zo veel beter.' Fluisterde hij. Ze verdiende beter dan hem.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan leek naar haar te luisteren, ze liet hem los en keek hem na toen hij naar de badkamer liep. Zelf ging ze weer liggen en zuchtte ze zachtjes en vermoeid. Ze staarde naar het plafond en keek daarna even naar haar wekker en telde hoe veel uur slaap ze nog had. Wat uit kwam op best weinig.
Rowan kwam weer terug de slaapkamer in en kwam in bed liggen. Hij zei dat hij van haar hield en Katelynn zei dat zij ook van hem hield. Ze keek Rowan even aan en sloot niet veel later haar ogen weer. Rowan zei nog dat hij niet zoals Martin wilde zijn, ze verdiende beter.
"Je bent ook niet zo als hem.." fluisterde ze zachtjes terug. Een paar minuten daarna zakte ze weer weg in slaap.

Rowan Rivers

Hij had zo ontzettend slecht geslapen, het enige voordeel was dat hij niets had gedronken. Dat hij nu wist dat hij eerlijk kon zijn over zijn gevoel en dat ze niet boos op hem werd. Dat was goed. Toen hij wakker was zag hij dat Katelynn al weg was, die had natuurlijk die zaak vandaag. Hij at niets en hij trok alleen zijn kleding aan, daarna pakte hij zijn spullen en ging hij naar het bureau. Dit zou echt een vreselijke dag worden vandaag en hij had al verschillende dingen in zijn hoofd om Steven te helpen, hij wilde er echt alles aan gaan doen. Hij wilde er voor zijn vriend zijn, maar hij was bang voor de woedeuitbarstingen van zijn vriend. Eenmaal op het bureau pakte hij koffie, ook al bonkte zijn hoofd lichtjes. Hij had gelukkig genoeg te doen vandaag.

Katelynn Camryn Leighton

De wekker was onwijs vroeg gegaan en met aardig wat moeite was ze opgestaan, gedoucht en vertrokken naar de rechtbank. De zaak duurde een paar uur en godzijdank leek niemand te merken dat ze moe was. In de pauze was ze even buiten gaan zitten op een bankje met wat te drinken en daarna was de zaak weer door gegaan en beëindigd.
Eigenlijk was Katelynn nog van plan geweest om naar haar kantoortje te gaan en daar door te werken tot vanavond, maar ze besloot om nu naar huis te gaan en een middagje vrij te nemen. Dat zou haar goed doen. Ze zou de rest van het werk morgen wel inhalen.
Ze stapte in haar auto en begon richting haar huis te rijden. Even dacht ze aan Steven, die straks een gesprek zou hebben met een van haar collega's en te horen zou krijgen dat hij op verlof moest. Eerst zou Katelynn dat gesprek zelf gaan voeren, maar dat leek haar uiteindelijk toch niet zo'n goed idee, omdat ze persoonlijk betrokken was en ze niet wilde dat het uit de hand zou lopen.
Rustig parkeerde ze haar auto op haar oprit en stapte uit. Ze liep naar de voordeur en ontgrendelde die.


Steven Smith

Hij had de afgelopen nachten vreselijk slecht geslapen. Afgelopen nacht had hij niet eens in bed gelegen. De hele nacht lang had hij door gewerkt in de woonkamer. Af en toe was hij eventjes een beetje weggezakt, maar steeds niet voor lang. Op een gegeven moment leken de muren op hem af te komen omdat hij alleen was en rond vier uur midden in de nacht was hij samen met Mack een flink groot rondje gaan hardlopen. Hij had zichzelf helemaal kapot gelopen, tot hij er haast bij neer viel. Daarna had hij gedoucht en was hij naar het bureau gereden om alvast aan het werk te gaan. Voor zijn gevoel was zijn werk het enige wat hij nog had. De enige stabiele factor.
De mensen die nachtdienst hadden, hadden hem wat verbaasd aangekeken, maar hadden hem niets gezegd. Ze wisten immers hoe hij de afgelopen tijd was.
Steven was zijn kantoortje in verdwenen en kwam daar alleen af en toe uit om koffie te halen en mensen finaal af te zeiken.
Op een gegeven moment werd er op de deur van zijn kantoortje geklopt en voordat hij iets kon zeggen stapten er twee mannen binnen. Steven herkende ze, het waren mannen van het OM. Wat moesten die hier nou weer? En waarom kwam Katelynn niet gewoon? Hij viel toch onder haar? Steven klemde zijn kaken stijf op elkaar om niet al meteen met scheldwoorden te gaan gooien.
Een van de mannen vertelde hem dat ze even met hem moesten praten en zonder uitnodiging namen ze tegenover Steven plaats aan zijn bureau. Ze begonnen te praten, hele lange verhalen over hoe het de afgelopen weken verliep op het bureau. Steven kon het amper volgen, hij leek zich totaal niet te kunnen concentreren. Het leek alsof zijn hersens niet meer te sturen waren. Alsof die maar wat deden.
Pas toen er werd gesproken over verplicht verlof en over psychologen, drongen de woorden tot Steven door. De klap leek een paar seconden later te komen. Zijn ogen werden wat groter, het zweet brak hem uit en zijn ademhaling versnelde.
"Wat?" klonk zijn stem verward. "Dat is echt niet nodig.. Echt niet.. Het gaat over een paar dagen wel weer beter... Echt waar.." mompelde Steven afwezig. De mannen vertelden hem echter dat het besluit vast stond en Steven zijn wapen en zijn politie- ID in mocht leveren. Ze leken totaal geen medelijden met hem te hebben, hij was één van de zoveel 'zaken' van vandaag. Zij liepen hier straks gewoon weer rustig weg en gingen door met hun leven. Terwijl het voor Stevens gevoel juist ophield hier. Zwijgend staarde hij de twee mannen aan. Met gebalde vuisten. Hij moest echt heel erg veel moeite doen om ze niet aan te vliegen. Zijn keel was kurkdroog en zweetdruppeltjes liepen over zijn voorhoofd. Een kaartje met de contactgegevens van een psycholoog werd naar hem toegeschoven en er werd hem gevraagd om zijn wapen en zijn politie- ID te geven. Met trillende handen en tergend langzaam trok Steven zijn wapen uit het holster en legde die op tafel. Waarna hij uit zijn portemonnee zijn ID pakte en die ernaast legde. Het kaartje met de contactgegevens van de psycholoog raakte hij met geen vinger aan. De mannen pakte zijn spullen en stonden daarna op. Vervolgens verzochten ze Steven om het bureau samen met hen te verlaten en dan naar zijn huis te gaan. Steven leek volledig geblokkeerd en verstrooid. De woorden kwamen aan als messteken in zijn hart. Hij wist geen woord uit te brengen. Al was dat misschien maar goed ook, want aardige woorden zouden het sowieso niet zijn.
Langzaam en trillend kwam hij overeind. Hij keek even rond in zijn kantoortje. Tranen sprongen in zijn ogen, al deed hij direct verwoed een poging ze weg te knipperen. De mannen liepen met hem mee zijn kantoortje uit, pratend met elkaar, alsof Steven niet bestond en het er allemaal niet toe deed. Het frustreerde Steven onwijs. Zijn ademhaling versnelde nog meer en met een verwarde uitdrukking in zijn ogen liep hij mee naar buiten en daarna zonder een woord vuil te maken aan de mannen meteen richting zijn auto. Hij stapte echter niet direct in. Hij bleef staan naast de auto en leunde er tegenaan. Een duizelig gevoel ging door hem heen en hij sloot zijn ogen even. Langzaam begon alles tot hem door te dringen. Het voelde alsof het zwarte gat waar hij al die tijd boven had weten te blijven met moeite, hem nu volledig opslokte en er geen ontkomen meer aan was. Uit pure frustratie en wanhoop balde hij zijn vuist en sloeg hij vol tegen zijn auto. De pijnscheut voelde hij niet eens. Het enige wat tot hem doordrong was het alarm van zijn auto wat nu af ging. Hij vloekte even grommend en ontgrendelde de auto toen, waardoor het alarm weer stopte.

Leroy Rivers

Hij had alles nu een tijdje in de gaten gehouden, hij had van alles uitgezocht over die Katelynn, het nieuwe vriendinnetje van zijn vader. Het moest zo snel mogelijk over zijn tussen die twee en daar had hij allemaal plannen voor. Hij vond het totaal niet handig dat zijn vader iets met dat wijf had, veel te gevaarlijk. Daarom wilde hij dat het klaar was, liever vandaag dan morgen en daar ging hij voor zorgen ook. Nu stond hij voor haar huis, met twee vrienden die nogal handig waren. Al dagen hadden ze alles in de gaten gehouden, hij was precies op de hoogte. Hij liet de twee vrienden vertrekken en hij grijnsde even, dit ging leuk worden. Hij bleef op afstand staan, tot hij beweging zag, daarna liep hij op haar af. Hij hoefde niet eens in te breken, waarschijnlijk zou ze hem wel binnen laten. 'Katelynn!' riep hij, daarna rende hij naar haar toe. 'Hey, mag ik even binnen komen? Ik wil graag even met je praten...'

Rowan Rivers

Hij had het meteen gehoord toen de mensen van het OM binnen waren, dat nieuws verspreidde zich nogal snel door het bureau. Hij merkte hoe gespannen hij zelf was en hij bleef wachten, het duurde niet lang voor Steven met de mensen mee het bureau uit liep. Hij aarzelde even, maar daarna ging hij er wel achter aan. Hij zag hoe zijn vriend tegen de auto aan sloeg, hij slikte moeizaam en hij kwam dichterbij. 'Ik breng je wel naar huis.' zei hij zacht. Het leek hem verstandiger, bovendien had hij dan even tijd alleen met Steven. Hij wist niet goed hoe hij dit gesprek moest beginnen, omdat hij al had geweten wat Steven te wachten stond. Hij had geen idee wat hij moest zeggen. 'Ik weet hoe erg dit voor je is, maar het komt goed, Steven. Je komt hier wel doorheen en ik ben er om je te helpen, altijd.' zei hij zacht.

Katelynn Camryn Leighton

Ze gaapte even en duwde toen haar deur open. Toen iemand haar naam riep draaide ze zich om en keek ze op. Leroy, de zoon van Rowan kwam naar haar toe rennen en vroeg haar of hij even binnen mocht komen en met haar mocht praten. Katelynn glimlachte vriendelijk naar de jongen.
"Natuurlijk.. Kom binnen," knikte ze naar hem, terwijl ze hem binnen liet en de deur achter hem sloot. Daarna liep ze met hem door naar de woonkamer. "Waar wil je over praten?" vroeg ze hem nu. Ze vroeg zich echt af waar het over zou gaan. Over Rowan misschien? Of over hemzelf? Dat kon natuurlijk ook. Zij wist veel van het rechtssysteem en misschien wilde hij zijn leven verbeteren of zo iets.


Steven Smith

Hij voelde het zweet langs zijn rug lopen. Zijn hersens draaiden volle toeren. Hij was nog nooit zo verward geweest. Zijn gevoelens en emoties gingen allemaal door elkaar heen. Hij wist gewoon echt niet hoe hij zich moest voelen. Hij voelde zich gewoon echt onwijs verward en verstrooid. Alles leek tegen hem gekeerd. Juist wanneer hij de structuur van zijn werk zo hard nodig had, werd dat hem ontnomen. Wat moest hij nu? De hele dag in het hotel zitten en helemaal gek worden? Hij werd serieus bang voor zichzelf.
Toen hij de stem van Rowan hoorde draaide hij zich een kwartslag om en keek hij hem aan. Ook Rowan zag hij de laatste tijd echt erg weinig. Hij was constant bij Katelynn, iets dat Steven ook maar lastig kon accepteren op het moment. Was Katelynn immers niet de persoon die de knoop had doorgehakt om hem op verlof te sturen? Steven snoof even.
Rowan zei dat hij hem wel naar huis bracht. De rest van zijn woorden leken wat langs hem heen te gaan. Steven staarde doelloos voor zich uit en schudde op een gegeven moment langzaam zijn hoofd.
"Nee, nee, ik kan zelf wel rijden.." mompelde hij gedempt. Daarna keek hij Rowan aan met bloeddoorlopen ogen en een onwijs lege, verwarde blik. "Zo erg is het toch niet?" vroeg hij zachtjes, doelend op zijn gedrag en de situatie. "Ik heb gewoon slecht geslapen.." probeerde hij nu een excuus te vinden.

Leroy Rivers

Ze liet hem zonder problemen binnen en hij verbaasde zich over hoe ze zich gedroeg tegenover hem. Al vanaf het eerste moment dat hij haar zag had hij een bloedhekel aan haar gehad. 'Oh, je kunt heel veel voor mij betekenen. Het zou fijn zijn als je mijn vader met rust laat. Heel fijn.' Gromde hij nu. Hij haalde een map tevoorschijn en hij gooide het op tafel. 'Een interessant dossier voor jou om te lezen. Als je dat hebt doorgelezen en je vindt hem nog steeds leuk genoeg, wat ik mij niet voor kan stellen, maargoed... Zal ik er persoonlijk voor zorgen dat jullie uit elkaar gaan. Ik zal er voor zorgen dat je geen leven hebt, tot het moment dat je hem met rust laat. Ik zal er voor zorgen dat hij het kapot maakt, dat hij weer gaat gebruiken, dat jij elke seconde van de dag over je schouder moet kijken en niemand, inclusief Rowan meer kunt vertrouwen. Jij weet hoe het is als iemand gebruikt toch? Daar worden ze wat ruwer van. Hij zal er zelf voor zorgen dat je hem niet meer moet, want daar hou je niet van, toch? Je vorige vriendje was ook een stapje te heftig voor jou hé. Dan zal je nu nog wat gaan meemaken....' Gromde hij. Hij greep haar bij haar keel en hij drukte haar tegen de muur aan. ' Jij denkt misschien dat je het zwaar gehad hebt, maar dat begint nu pas echt...'

Rowan Rivers

'Ik breng je naar huis, ik sta er op. Ik laat je niet verongelukken onderweg.' zei hij tegen Steven. Door wat zijn vriend daarna vroeg ademde hij diep in. 'Het is wel zo erg, Steven. Je bent totaal jezelf niet. Dit is beter, dat zou je zelf ook zeggen in elke andere situatie. Ik weet hoe belangrijk het werk voor je is, maar nu ga jij zelf even voor. Daarna komt het werk weer. Het komt goed, maar je moet hier wel iets aan doen. Dat zou je ook tegen mij zeggen....' zei hij zacht. 'Ik weet hoe moeilijk het is, en omdat jij altijd hetzelfde doet bij mij wil ik graag eerlijk zijn. Sinds Andrea dood is, kan ik niet meer schieten. Ik kan de baan niet meer op, ik kan niet meer tegen het geluid. daarom wil ik heel graag met iemand gaan praten, om hulp te krijgen, om het wat meer te verwerken. Jij hebt ook genoeg te verwerken.... Zullen we samen gaan? Het zou mij enorm helpen...' Zei hij voorzichtig.

Katelynn Camryn Leighton

Uit het niets veranderde de hele houding van Leroy. Hij zei dat ze zijn vader met rust moest laten. Een rilling trok over Katelynn haar rug en ze keek naar de map die hij op tafel gooide. Een dossier over Rowan, blijkbaar. Als ze dat zou lezen zou ze niet meer met hem door gaan, en als ze dat wel wilde, zou Leroy er persoonlijk voor zorgen dat ze alsnog uit elkaar gingen.
Katelynn stond echt even met een bek vol tanden. Ze staarde Leroy even aan en schudde langzaam haar hoofd.
"Ik heb dat allemaal al gelezen.." sprak ze toen gedempt. Dat was waar, ze had alle informatie over Rowan al. Ze wist hoe hij kon zijn. Maar ze wilde er gewoon in vertrouwen dat hij kon veranderen. En veranderd was. Dat ze samen stabiel konden blijven.
Ze huiverde even toen Leroy zei dat hij ervoor ging zorgen dat ze op elk moment van de dag over haar schouder moest gaan kijken, dat ze niemand meer zou kunnen vertrouwen. En hij begon over Martin. Of nou ja, hij zei zijn naam niet, maar ze wist dat hij daarop doelde.
Langzaam opende ze haar mond om terug te praten, maar Leroy pakte haar plotseling bij haar keel en drukte haar tegen de muur aan. Ze hapte verwoed naar adem en haar hoofd liep rood aan. Ze staarde Leroy aan en deed een poging om hem te schoppen. Niet wetend dat er ook nog twee vrienden van hem dichtbij waren.
"Ga... Uit... Mijn... Huis..." wist ze met heel erg veel moeite en schor uit te brengen. Ze wilde zich niet kwetsbaar opstellen. Meestal was ze er wel goed in om zich sterk en zelfs wat bitch- achtig op te stellen. Al kwam dat meestal vooral ook omdat ze haar uiterlijk gigantisch mee had, haast elke man viel voor haar en als ze dan een grote bek gaf stonden ze meestal verbaasd naar haar te staren.


Steven Smith

Rowan zei dat hij hem naar huis zou brengen, hij stond erop. Hij zou hem niet laten verongelukken onderweg. Steven protesteerde gedempt dat dat ook niet ging gebeuren, maar zijn woorden stierven weg toen Rowan zei dat het wel erg was. Het voelde als een ijskoude emmer water in zijn gezicht. Zijn hart maakte een sprongetje en hij knipperde beduusd met zijn ogen. Rowan zei dat hij totaal niet zichzelf was. Dit was beter. Hij moest nu voor zichzelf kiezen, daarna kwam het werk wel weer. Dat zou Steven ook tegen Rowan zeggen.
Steven staarde voor zich uit. Er sprongen weer tranen in zijn ogen. Jezus, wat had hij toch? Hij knipperde opnieuw snel met zijn ogen om de tranen weg te krijgen.
Rowan vertelde nu dat hij niet meer kon schieten sinds Andrea haar dood. Hij wilde hulp, hij wilde graag met iemand gaan praten, om het te verwerken. Daarna stelde hij voor om met hem samen te gaan, om samen hulp te krijgen.
Steven klemde zijn kaken voor een moment stijf op elkaar. "Heb je dit toevallig geïnstrueerd gekregen door Katelynn?" klonk zijn stem daarna grommend en ietwat afstandelijk. Zijn knokkels kleurden wit door de kracht die hij erop uitoefende. Zijn hoofd kleurde rood van woede. Maar langzaam leek die woede toch weer weg te zakken en begon hij ook weer iets rustiger te ademen.
"Ik weet niet of dat gaat helpen.." klonk zijn stem nu kwetsbaar, doelend op hulp van een psycholoog of psychiater. Het was haast eng te noemen om zijn stem op die toon te horen, zo klonk hij echt werkelijk nooit. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd en vouwde zijn trillende handen toen samen.
"Ik.. Ik moet er over nadenken," sprak hij nu. Al was dat al een beste vooruitgang voor hem. Zijn gehele houding was nerveus. Al zijn spieren leken constant gespannen te staan. Hij keek even om zich heen, of er niet toevallig mensen stonden te kijken. Hij wilde niet dat ze hem zo zagen. Wat was er toch verdomme mis met hem? Hij ademde trillend in.
"Misschien is het inderdaad alleen maar beter zo.." klonk zijn stem nu wanhopig en breekbaar. "Misschien moet ik ontslag nemen. Ik ben geen goede agent meer. Ik verpest alles. Niemand mag mij. Ik doe het niet goed.." Die laatste zin was doelend op zijn laatste zaak, die zo enorm veel impact op hem had. Elke keer wanneer hij zijn ogen sloot, elke keer wanneer hij zijn wapen ophief, elke keer wanneer hij geen afleiding had, zag hij haar weer voor zich. Het jonge meisje. Nog maar een jaar of achttien jaar oud. Zij was flink verward geweest en had haar stiefvader willen vermoorden. Steven had haar genoeg gewaarschuwd, eigenlijk had hij alles gedaan wat hij had kunnen doen. Maar ze had niet geluisterd. En hij was genoodzaakt geweest om te schieten. De eerste kogel had haar getroffen in haar bovenbeen, maar had de situatie alleen maar laten escaleren. De tweede kogel was in haar borstkas geëindigd. De beelden waren zo aangrijpend geweest. Ze had daar op de grond gelegen, happend naar adem, bloed droop in hoog tempo uit haar mond. Hij had naast haar gestaan en had gezien hoe het leven uit haar gezogen werd. Haar ogen bleven op hem gericht, zelfs toen ze overleden was. Ze staarde dwars door hem heen, in het niets. Dat had zoveel met hem gedaan. Misschien omdat ze ergens heel veel op Michelle had geleken, en die gevoelens daardoor ook allemaal weer boven kwamen, want de dood van Michelle had hij nooit kunnen verwerken. Het was de druppel geweest die zijn glas deed overstromen. Zijn hele lichaam was in de war. Het werd hem te veel. En dat werd met de dag erger. Hij kon het niet stoppen. Een eenzame traan sijpelde over zijn- nu bleek gekleurde- wang.

Leroy Rivers

Hij keek diep in haar ogen, zijn blik strak. 'Heeft hij je verteld dat hij Andrea een keer bijna vermoord heeft? Dat hij haar neergestoken heeft, dat ze bijna doodbloedde en dat Steven hem van haar af heeft moeten trekken, omdat hij dacht dat ze vreemd ging? Heeft hij je verteld dat hij bijna een jaar op straat heeft geleefd omdat hij niet kon werken en hij alleen maar drugs gebruikte? Heeft hij verteld dat zijn dochtertje overleden is, vermoord door een criminele bende die achter hem aan zat? Heeft hij verteld hoe vaak hij is vreemdgegaan? Hoe veel mensen hij verkracht heeft? Hoe ontzettend veel hij liegt? Vast niet... Je doet er verstandig aan hem meteen te vertellen dat het over is. Ik wil dat jij helemaal niets met ons te maken hebt, nooit meer....' Gromde hij haar toe. ' Je mag dan alles gelezen hebben, hij heeft je niets verteld. Hij verzwijgt het nu al voor jou... Dat begint goed.' Zei hij tegen haar. Daarna werd ze een stuk feller en hij grijnsde door haar. 'Ik snap wel dat hij je geil vindt zo. Dat dan weer wel. Maar dat is ook het enige leuke aan jou. Bereid je maar vast voor op alles,' Beet hij haar toe. Hij gaf haar een flinke klap in haar gezicht en daarna vertrok hij. Dit was duidelijk genoeg, dat wist hij zeker.

Rowan Rivers

Hij bleef bezorgd naar Steven kijken en hij hield de woede in toen Steven een opmerking maakte over Katelynn. daar kon hij maar beter niet op reageren. Anders wist hij wel hoe dat ging lopen. Hij gaf Steven even een momentje en daarna pakte hij zijn vriend voorzichtig vast en sloeg hij zijn armen om zijn extreem gespannen lichaam heen. 'Niet opgeven, Steven... Je bent ontzettend goed in je werk, altijd. Je komt hier bovenop, heb vertrouwen. Als ik het kan, kan jij het al helemaal. Je moet dit alleen niet alleen willen doen. Ik ben er voor je, er is veel meer hulp beschikbaar. Zodra je het OM laat zien dat je er aan werkt en dat het beter gaat, ben je zo weer aan het werk. Ondertussen heb je even rust en kan je alles zelf wat meer verwerken. Dat is niet verkeerd. Jij liet mij toch ook niet werken toen Andrea net overleden was? Ik had tijd nodig. Nu heb jij tijd nodig. Pak die tijd, dan zal je daarna alleen maar beter zijn. Doe het anders voor mij, alsjeblieft... Ik heb vertrouwen in je, ik weet hoe goed je bent, je kunt dit...' Fluisterde hij. Hij deed ontzettend zijn best en hij hoopte dat hij een beetje tot zijn vriend kon doordringen. Hij had het expres over het OM en niet over Katelynn, want dat lag voor hem enorm gevoelig.

Katelynn Camryn Leighton

De woorden van Leroy kwamen toch vrij hard aan. Ze wist al wat Rowan allemaal gedaan had, maar had het een soort van opzij kunnen zetten. En nu werd ze er opnieuw mee geconfronteerd.
"Rot op..." siste ze gedempt en fel, toen Leroy zei dat hij wel begreep waarom Rowan haar geil vond. Daarna gaf hij een flinke klap in haar gezicht en liet haar tegelijkertijd los. Katelynn viel daardoor met een klap op de grond en bleef zo even zitten op haar knieën, happend naar adem. Toen ze later keek, was Leroy verdwenen. De voordeur stond wijd open. Ze kreunde even gedempt en krabbelde toen overeind. Met grote, maar voorzichtige passen liep ze richting de deur en trok die snel dicht en deed het op slot. Daarna liep ze terug de woonkamer in en bekeek de schade in de spiegel. De plek in haar gezicht begon al wat op te zetten en te verkleuren en rond haar nek was een roodblauwe rand te zien. Ze beet even op haar lip en begon het ergste weg te werken met een dikke laag make-up. Daarna plofte ze op de bank neer met een glas rode port en staarde beduusd voor haar uit. Waarom deed Leroy dit? Waar sloeg dit op? Moest ze het tegen Rowan zeggen? Nee, straks flipte hij.. Moest ze aangifte doen? Nee, dat leek haar ook niet verstandig..


Steven Smith

Rowan sloeg zijn armen om hem heen. Steven wilde zijn armen weg slaan, maar deed het toch niet. Rowan vertelde hem dat hij niet moest opgeven, hij was goed in zijn werk en zou er bovenop komen. Hij moest het alleen niet alleen doen, hij moest hulp zoeken. Als hij aan het OM zou laten zien dat hij eraan zou werken, zou hij zo weer aan het werk zijn. Steven snoof even en schudde langzaam zijn hoofd.
"Ze hebben gewoon hun kans afgewacht, dat kut OM," gromde hij nu. "Ze hadden het altijd al op mij voorzien en hebben gewoon hun kans gegrepen nu om mij eruit te gooien.." Zijn spieren bleven flink gespannen staan en hij staarde nu met op elkaar geklemde kaken voor zich uit. Zijn blik ging echter al gauw naar een auto die voor het bureau parkeerde en een man die eruit stapte. Een nieuwe hoofdinspecteur. Zijn vervanger. Nu al. Ze hadden alles al vooraf geregeld. Ze hadden hem niet meer nodig. Hij werd gewoon weggeduwd.
De spanning in zijn lichaam liep alleen maar op door de frustratie. Hij trok zich los van Rowan en begon zonder iets te zeggen met grote passen op de man af te lopen, zijn vuisten gebald en zijn kaken op elkaar geklemd.

Rowan Rivers

Hij haalde moeizaam adem en hij klemde zijn kaken op elkaar om niet kwaad te worden door de opmerkingen van Steven. Katelynn deed dit omdat ze geen keuze had, niet omdat ze hem wilden pesten. Hij had het uitgebreid besproken en hij wist dat Steven dat nu niet kon zien, maar hij moest wel kalm blijven nu, anders werd het alleen maar heftiger. Toen er opeens iemand verscheen keek hij zelf op, Steven trok zich los en Rowan staarde even naar wat er gebeurde, maar daarna schoot hij achter zijn vriend aan. Hij greep Steven hardhandig vast en hij trok hem weg. 'Niet doen... Wil je helemaal niet meer aan het werk? dit is zonde man, dit moet je echt niet doen... Ga gewoon naar huis. Ik maak een afspraak bij een psycholoog en daar gaan we deze week nog heen.' Sprak hij zo rustig mogelijk, maar zijn stem trilde lichtjes. Hij moest nu de kalme zijn, maar het ging hem niet goed af.

Steven Smith

Vlak voordat hij bij de man aankwam, werd hij hardhandig vastgegrepen door Rowan en weggetrokken. Steven trok zichzelf meteen weer los, maar bleef wel staan. De woorden van Rowan gingen langs hem heen en drongen pas veel later tot hem door. Hij haalde diep en trillend adem en probeerde wat te ontspannen. Straks zou hij wel weer even een lang rondje gaan hardlopen met Mack.
"Hmm," was zijn enige reactie op Rowan's woorden. Hij wilde helemaal niet naar een psycholoog, hij was er te koppig voor en was bang dat hij daar helemaal zou breken. Maar ergens diep van binnen besefte hij wel dat het misschien nodig was. En daarom zei hij niet direct nee. Maar een ja was het ook zeker nog niet.
Hij draaide zich nu om en liep weer terug naar zijn auto.

Rowan Rivers

Steven liep terug naar de auto en hij haalde diep adem, hij had de neiging om vol uit te vallen, maar hij wist niet eens echt tegen wie hij dat moest doen. 'Rij zelf maar dan.' Mompelde hij nu, als Steven het allemaal niet wilde liet hij het maar, anders ging het fout tussen hun. Hij keek nu naar de nieuwe hoofdinspecteur, hij zei niets tegen de man, hij draaide zich om en hij liep het bureau in. Hij had nog genoeg te doen. Hij ging achter zijn bureau zitten en hij sloot zijn ogen even, daarna pakte hij zijn mobiel en stuurde hij Katelynn een berichtje dat hij zijn best gedaan had, maar dat hij nog even nodig had bij Steven, hij kon nu nog niet tot hem doordringen. Hij zuchtte diep en hij pakte zijn spullen om daarna naar zijn volgende verhoor te gaan.

Leroy Rivers

Hij was tevreden, hij had een aardige indruk gemaakt, hij wist dat ze hier wel even over na zou denken. Het waren ook vrij serieuze dingen en hij geloofde niet dat zijn vader zou veranderen, maar dit wijf was sowieso totaal ongeschikt. Rowan vond haar vast alleen maar leuk door hoe ze er uit zag en dat was andersom waarschijnlijk ook zo. Hij kon amper geloven dat het om meer ging, dus dit zou vast snel voorbij zijn, dat zeker. Ze hadden al van alles geregeld, elke stap die Katelynn zette zou hij te weten komen en op elk zwak moment kon hij haar helpen herinneren aan alles. Dan was het zo klaar. Het was nog makkelijker om de spanning tussen Rowan en haar op te voeren, want ze zouden allebei fouten maken.

Katelynn Camryn Leighton

Na een tijdje op de bank gezeten te hebben, was ze het huis gaan schoonmaken. Normaal regelde ze altijd een schoonmaker, maar nu zorgde het voor een mooie afleiding en dat deed haar eigenlijk wel goed. Zo was ze weer een paar uur bezig. Ze kreeg tussendoor ook nog een berichtje van Rowan, hij had meer tijd nodig met Steven. Dat had ze ergens ook wel verwacht.
Op een gegeven moment was het hele huis onwijs schoon en was er eigenlijk niets meer te doen. Ze overwoog om met haar hondjes een blokje om te doen. Eerst bedacht ze zich dat ze het toch redelijk beangstigend vond om nu alleen de straat op te gaan. Maar vervolgens vertelde ze haarzelf dat ze haar leven niet ging aanpassen voor dit soort stommiteiten. Dus ze pakte de riemen, lijnde de drie Chihuahua's aan en vertrok naar buiten. Ze deed een klein blokje om, en keerde al gauw weer terug.


Steven Smith

Hij had echt nog een half uur op de parkeerplaats gezeten in zijn auto zonder zich te verroeren. Pas daarna was hij weggereden. Onderweg merkte hij dat hij er met zijn gedachten niet goed bij was. Uiteindelijk parkeerde hij voor het hotel en verdween hij daar naar binnen. Eenmaal in de hotelkamer kleedde hij zich om en samen met Mack liep hij later weer naar buiten, om een flink rondje te hardlopen. Pas toen hij er bijna bij neer viel en mensen onderweg hem bezorgd aankeken stopte hij met rennen en keerde hij terug naar het hotel.

Rowan Rivers

Hij werkte hard door, dat gaf hem afleiding en dat kon hij nu wel gebruiken. Hij had heel veel verhoren, maar dat vond hij niet zo erg om te doen en het hield hem bezig. Hij had nu even een momentje niets en hij stuurde zijn vriend een berichtje dat hij moest weten dat hij er altijd voor hem was, daarna ging hij weer verder met het werk. Hij ging de volgende kamer in, er zat een jonge vrouw aan de tafel en ze keek hem met een heldere blik in haar ogen aan. Hij ging zitten en hij pakte het dossier er bij, ze werd verdacht van een simpele winkeldiefstal, niet echt boeiend. Ze sprak wat dingen met hem door, maar wilde niet echt meewerken, ze gaf ook niets toe. 'Maar agent, we kunnen dit toch wel samen oplossen?' Vroeg ze opeens zacht. Hij keek haar aan, zijn blik gleed langzaam over haar lichaam heen, ze was wel aantrekkelijk en hij had genoeg te zien, maar hij mocht zich echt niet laten afleiden, veel te gevaarlijk. Hij negeerde haar opmerking en hij had niet door dat ze haar schoen uittrapte. Hij voelde opeens haar tegen langs zijn knie omhoog glijden en hij staarde haar verbaasd aan. ' Je kunt vast een mooi verhaal opschrijven, zodat ik hier gewoon weg kan lopen. Dan doe ik in ruil daarvoor wat jij wilt. Goed voor ons allebei, toch?' Vroeg ze zacht. Zijn ademhaling schoot wat omhoog, zijn lichaam reageerde heftig. Doordat er elke keer niet zo veel gebeurde tussen Katelynn en hem, was het verlangen heel erg sterk. Haar tenen gleden verder en nu kreunde hij zachtjes, hij was zich bewust van de camera's die overal hingen, maar dit gebeurde onder de tafel, het was vast niet te zien. 'Oh, je wilt het wel.... Is het lang geleden voor je? Ik kan je zeker laten genieten....' Fluisterde ze. Haar tenen gleden nog verder en hij hapte naar adem, hij had hier zo veel zin in. Hij wilde het echt heel erg graag. Ze kwam overeind en liep naar hem toe, hij keek op naar haar en ze kwam bij hem op schoot zitten. Hij voelde haar hand meteen zijn broek in glijden en hij bleef naar haar staren, totaal overdonderd door wat er gebeurde. Ze verleidde hem enorm en hij had het niet door. Hij had niet door dat alles op camera te zien was, dat de nieuwe hoofdinspecteur witheet van woede stond te kijken en dat hij veel te ver ging, hij was aardig van de wereld door alles. Hij voelde haar lippen in zijn hals en hij kreunde zachtjes, daarna vloog de deur opeens met een harde knal open. ' Jij zit zo ontzettend diep in de problemen, Rivers... Écht...' Werd er naar hem geschreeuwd. Hij staarde de man aan, vol ongeloof en hij kwam meteen gehaast overeind. ' Doe geen moeite, ik heb de officier van justitie al een bericht gestuurd, kom maar even heel snel met mij mee...' Zei hij. Rowan werd bij zijn arm gegrepen en meegenomen. 'Dit is toch niet nodig... Dit kunnen we toch wel onderling oplossen?' Vroeg hij geschrokken.

Katelynn Camryn Leighton

Na het rondje met haar hondjes plofte ze weer op de bank neer en ging ze wat televisie kijken. Tot ze plotseling een berichtje ontving van de tijdelijke hoofdinspecteur die er in plaats van Steven was. Er werd nog niets duidelijks gezegd, behalve dat er iets was met Rowan wat niet door de beugel kon en of ze even kon komen. Katelynn zuchtte even luid, rekte zich uit en kwam overeind. Ze deed nog een laag make-up op en verliet daarna haar huis en stapte in de auto. Ze vroeg zich af wat Rowan gedaan had en hoopte maar dat het niets al te ergs was. Dat ze het gewoon makkelijk op kon lossen, voor haarzelf als voor hem en dat het weinig consequenties zou hebben.
Tien minuutjes later arriveerde ze op het bureau, waar ze meteen door liep naar het kantoortje van Steven. Of eigenlijk van de andere hoofdinspecteur nu dus. Ze stapte daar naar binnen en keek van Rowan naar de hoofdinspecteur.
"Wat is hier aan de hand, heren?" vroeg ze nu, haar vermoeidheid verbergend.

Rowan Rivers

Hij zocht elke mogelijke manier om weg te komen uit deze situatie, maar die was er niet. Hij kon niet weg. Hij werd kwaad op de man, maar dat werkte hem waarschijnlijk alleen maar tegen. Toen de deur open ging en Katelynn verscheen schoot zijn hartslag nog meer omhoog. Hij had ergens nog de hoop gehad dat iemand anders zou komen. Dit was een vreselijke situatie. Ze vroeg wat er aan de hand was en de man gaf hem een duwtje. 'Nou, vertel maar, Rivers.' werd hem toegesnauwd. Hij stamelde wat en hij keek Katelynn maar heel kort aan, hij wist echt niet wat hij moest doen. Bovendien zou ze het niet leuk vinden als hij de waarheid zou vertellen, dan zou de nieuwe hoofdinspecteur meteen doorhebben dat ze iets hadden, waarschijnlijk. 'Oké, ik laat het haar wel zien.' Gromde de man nu. De pc werd naar Katelynn gedraaid en hij speelde de beelden af, Rowan haalde trillend adem, dit was nooit zijn bedoeling geweest. Hij hoopte ontzettend dat Katelynn in ieder geval alleen met hem ging praten en hem niet de volle laag zou geven waar die hoofdinspecteur bij was. Hij hoopte dat ze hem één seconde met haar alleen zou geven om het uit te leggen, hij hoopte dat hij niet direct weggestuurd werd. Dat ze dit gewoon als misstap zouden behandelen. Hij had niemand gedwongen en ze had hem alleen maar een beetje aangeraakt. Dat moest toch niet zo erg zijn?

Katelynn Camryn Leighton

Rowan leek zich totaal niet op zijn gemak te voelen. Hij leek heel nerveus en Katelynn begon steeds meer te vrezen voor wat ze ging horen. Uiteindelijk zei de hoofdinspecteur dat Rowan het mocht vertellen en Katelynn keek Rowan aan. Maar meer dan wat onverstaanbare woorden kreeg ze niet te horen. De hoofdinspecteur zei dat hij het dan wel liet zien en draaide de pc naar haar toe. Katelynn stapte dichterbij en bekeek de beelden. Haar gezicht kleurde lijkbleek bij het zien van de beelden, gelukkig camoufleerde de make-up dat redelijk. Toen de beelden afgelopen waren bleef ze er naar staren, niet wetend hoe ze nu moest gaan reageren. Het zweet brak haar uit en het voelde alsof ze in een gat viel. Ze had Rowan zo erg vertrouwd.. En als hij dit al niet kon weerstaan.. Ze slikte even en klemde haar kaken stijf op elkaar. De hoofdinspecteur draaide de pc weer terug en keek Katelynn aan.
"Dat kan niet echt door de beugel, dacht ik zo," klonk zijn stem. Katelynn wreef even met haar hand in haar gezicht en vermeed elk oogcontact met Rowan. Ze keek de hoofdinspecteur aan en knikte langzaam. "Dat klopt, inderdaad," klonk haar stem gedempt, maar toch streng. Ze moest toch echt in haar rol blijven, hoe lastig ze het ook vond. Het liefst verliet ze het bureau meteen en ging ze meteen terug naar haar huis.
"Ik eh.."' ze dacht enorm snel na en haalde haar hand even door haar haren. "Ik ga zoeken naar een passende sanctie.." sprak ze toen. "U hoort nog van mij.." Ze knikte opnieuw even naar de hoofdinspecteur. "En tot die tijd is agent Rivers geschorst," plakte ze er nog achteraan. Nog altijd had ze niet meer naar Rowan gekeken. Ze gaf de hoofdinspecteur nu een hand en verliet daarna met grote stappen het bureau.

Rowan Rivers

Katelynn keek hem geen seconde meer aan, maar hij kon precies zien wat het met haar deed. Hij stelde haar teleur, dat was duidelijk. Heel erg. Wat er gezegd werd ging nogal langs hem heen, tot ze tegen hem sprak en zei dat hij geschorst was. Hij staarde even kort naar haar, maar ze vertrok al. 'Wapen, id.' sprak de hoofdinspecteur nu, met een donkere blik in zijn ogen. Hij reageerde langzaam en hij legde de spullen op het bureau, daarna verdween hij uit het kantoortje. Hij rende door het bureau en naar buiten, hij wist dat hij op moest passen dat mensen niets door kregen, maar hij moest met haar praten. Hij pakte de pols van Katelynn vast en hij hield haar stil. 'Katelynn... Ik... Ik zweer je dat er verder niets gebeurt zou zijn. Ik werd overdonderd, ik had niet door wat ze deed, ik begreep er niets van. Tien seconde later had ik zelf ingegrepen, echt... Ik wist niet wat ik moest doen, echt niet...' fluisterde hij nu. 'Ik wil je geen pijn doen.' voegde hij er langzaam aan toe. 'Ik zou nooit verder gegaan zijn, echt nooit... Maar ze overdonderde mij zo erg dat ik niet wist wat ik moest doen, ik was in shock...' Fluisterde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Totaal verbijsterd liep ze richting haar auto. Het drong allemaal maar lastig tot haar door. Alsof haar lichaam haar voor de realiteit wilde beschermen. Maar op een gegeven moment drong de pijn wel echt tot haar door. Ze beet op haar lip en wist echt niet wat ze nu moest doen. Kon ze Rowan nog wel vertrouwen? Ze hadden nog maar net iets en hij deed nu al zoiets.. Een misselijk gevoel ging door haar heen.
Plotseling werd ze vastgepakt. Ze stopte met lopen en keek om. Het was Rowan. Haar blik veranderde direct naar een strakke, strenge blik. Rowan begon te vertellen dat er verder niets gebeurd zou zijn, hij was overdonderd, hij wilde haar geen pijn doen.
"En als er geen camera's hingen?" klonk haar stem nu, duidelijk gekwetst. Tranen sprongen in haar ogen en ze deed geen eens moeite die weg te vegen. "Je merkt toch verdomme meteen al bij de eerste aanraking dat het fout gaat?" sprak ze nu, toch lichtelijk kwaad. Ze schudde langzaam haar hoofd. Een traan rolde nu over haar wang. Ze wist echt even niet wat ze nu met Rowan aan moest, ze moest hier echt even over nadenken.
"Ik eh.. Ik spreek je nog wel.." zei ze nu, haar stem klonk zacht, kwetsbaar en verward. Ze keek Rowan even kort aan, maar draaide zich daarna weg en stapte in haar auto. Ze reed weg, richting haar huis en kon bijna niets van de weg zien door de tranen die nu over haar wangen liepen. Het deed haar echt ongelooflijk veel pijn.

Rowan Rivers

'Zonder camera's ook, Katelynn. Écht. Ik zweer het je, ik was gestopt. Ik heb jou toch? Ik wil jou geen pijn doen, ik had het echt niet verder laten gaan....' zei hij zacht. 'Het spijt mij ontzettend, ik had het door moeten hebben, maar ik was zo verbaasd...' Fluisterde hij. Ze zei dat ze hem nog wel zou spreken en daarna was ze meteen weg. Ze reed weg en hij bleef wat in de war staan. Was het over nu? Het klonk alsof het over was. Hij ademde trillend in, hij wilde niet dat het over was. Hoe moest hij nou door? De tranen liepen over zijn gezicht en hij liep nu zelf ook naar zijn auto, maar in plaats van naar het hotel te rijden, reed hij naar oude vrienden toe. Hij stuurde Katelynn een berichtje dat hij van haar hield, al was het nutteloos, ze was echt klaar met hem. Hij had het verpest. Hij liep naar binnen en de geur van alcohol drong tot hem door, dit had hij ergens wel enorm gemist. Al heel snel had hij veel te veel gedronken, maar daar bleef het niet bij. Hij nam nog genoeg andere dingen, hij ging helemaal los nu. Het voelde alsof het toch niet meer uitmaakte, hij had geen reden om het niet te doen.

Katelynn Camryn Leighton

Eenmaal bij haar huis bleef ze nog even huilend in haar auto zitten. Daarna probeerde ze tranen weg te vegen; stapte ze uit haar auto en liep ze haar huis binnen. Ze liep door naar de woonkamer en liet zich neerzakken op de bank. Op dit moment wist ze echt niet wat ze moest doen. Ze had even tijd nodig. En ze hoopte dat Rowan dat zou begrijpen. Het was niet niks. Martin had ze blind vertrouwd. Maar ook hij had dat verpest. Ze wist het gewoon even niet meer.
Rowan stuurde haar op een gegeven moment een berichtje dat hij van haar hield. Daardoor begonnen de tranen weer over haar wangen te lopen.
'Ik hou ook van jou. Ik heb alleen even tijd nodig. Moet even alleen zijn. Hoop dat je het begrijpt. Ik spreek je. Xx Kate', stuurde ze naar hem terug. Daarna stak ze haar mobiel weer weg en liep ze naar boven. Ze ging even douchen om haar hoofd leeg te maken en trok daarna haar bikini aan en ging in de achtertuin op het zonnebedje liggen bij het zwembad. Ze probeerde alles in haar hoofd op orde te krijgen, maar ze bleef maar malen en hoewel ze normaal enorm kon genieten van de warme, felle zon op haar huid, genoot ze er nu totaal niet van.

Leroy Rivers

Hij wist dat hij nog even geduld moest hebben en gelukkig ging dat ook redelijk goed. Hij werd gebeld en hij overlegde even, maar Rowan had het zelf al aardig verpest hoorde hij, dat was heel mooi. Dan konden ze nu hier verder en hoefden ze zich geen zorgen te maken dat hij opeens langs kwam om in te grijpen. Dat zou hem nu niet meer lukken. Het liep allemaal goed, Rowan had precies gereageerd zoals hij verwacht had, al had hij ergens gehoopt dat er wat meer zou gaan gebeuren, dat hij meteen helemaal zou vreemdgaan. Dan was het waarschijnlijk ook echt klaar geweest, maar zodra Katelynn er achter zou komen dat hij weer teruggevallen was, zou het ook wel klaar zijn. Nu stond hij van een afstandje te kijken naar haar, hij was al een tijdje binnen in haar huis, maar hij wilde nog eventjes wachten voor hij verder ging en het uitzicht was niet zo heel erg verkeerd. Langzaam kwam hij dichterbij, met een grijnsje op zijn gezicht. 'Ik snap hem echt wel, je ziet er vreselijk lekker uit zo. Wat lief dat je dat speciaal voor mij gedaan hebt.' Zei hij tegen haar, er lag een donkere fonkeling in zijn blauwe ogen. Hij leek best wel veel op zijn vader, in uiterlijk en karakter, al waren er ook wel heel veel verschillen. Leroy was op jonge leeftijd al het verkeerde pad op gegaan en eigenlijk werd dat steeds erger. Hij stak zijn hand even op en nu kwamen er twee andere jongens dichterbij, zijn blik ging weer naar Katelynn. ' Kom je gezellig met ons mee naar binnen?' Vroeg hij nu aan haar. ' We moeten weer even ergens over praten, of is het al over tussen jullie? In dat geval moet je het zeggen, want dan vertrekken wij meteen....' Zei hij nu.

Rowan Rivers

Hij wist niet precies wat er gebeurde, maar hij kreeg zo veel aangeboden van de mensen om hem heen. Hij zag ze als oude vrienden, maar het waren vooral mensen die een hele slechte invloed op hem hadden gehad in de tijd dat hij niet werkte, dat hij op straat rondhing. Nu leken deze mensen er mee bezig te zijn om hem zo veel mogelijk te laten drinken en te laten gebruiken. Vroeger hadden ze nooit iets gratis gedaan, nu kreeg hij alles zomaar aangeboden en hij dacht er verder niet over na. Hij voelde zich enorm rot, het enige wat hij nu wilde was helemaal niets voelen. Dat leek te werken. De drank liet hij na een tijdje staan, maar de hoeveelheid drugs die hij in zijn bloed had zorgde ervoor dat hij flink van de wereld was, maar het gevoel was heel intens en heerlijk. Hij voelde het verlangen in zich branden, hij had er nog steeds enorm veel zin in, maar met wat moeite stuurde hij nu wel elke vrouw die toenadering zocht weg. Hij was liever alleen, dus zat hij in een stoel in het hoekje van de kamer en staarde hij wazig voor zich uit. Hij was zich niet meer echt bewust van zijn omgeving omdat hij zo veel gebruikt had, daarom had hij het berichtje ook niet meer gelezen. Als hij dat op tijd wel gedaan had, was hij waarschijnlijk ook veel eerder gestopt, omdat er nog hoop was. Alle mannen hier hadden direct gezegd dat zijn relatie toch wel over zou zijn, dat het niet erg was als hij weer één keertje helemaal los ging. Hij had totaal geen weerstand geboden, hij kon niet tegen verleidingen, hij had het daar altijd al heel moeilijk mee en nu bleek wel dat het nog steeds zo was.

Katelynn Camryn Leighton

Ze had helemaal niemand aan horen of zien komen, dus ze schrok zich rot toen er plotseling iemand begon te praten naast haar. Ze schoot overeind en sloeg uit reflex haar handdoek om haar heen.
"Ga weg," siste ze naar Leroy. Ze keek ietwat verbaasd op toen er nog twee jonge mannen aan kwamen lopen en bij Leroy gingen staan. Leroy vroeg nu of zij even gezellig met hun naar binnen zou komen. Ze moesten weer even ergens over praten. Katelynn klemde haar kaken stijf op elkaar en zette een stap achteruit.
"Ik ga helemaal niks.." sprak ze fel, maar zachtjes. "En ik hoef ook niet te praten. Ga weg, of ik bel de politie.." waarschuwde ze.