Police Life

Rowan Rivers

Hij luisterde naar haar en hij knikte langzaam, hij begreep het wel en hij vond het oprecht vervelend. 'Soms blijkt iemand niet te zijn zoals je verwacht had, of gehoopt had.' zei hij zacht tegen haar. Hij keek heel hoopvol op toen er een arts kwam, maar blijkbaar was er geen nieuws, want de man liep weg. Hij keek weer naar haar en hij knikte langzaam. 'Als je wilt, kan je ook wel een paar dagen bij ons blijven, misschien voelt dat wat veiliger, of als het even niet goed voelt.' stelde hij nu voor. Hij verbaasde zichzelf dat hij dit aanbood, want hij was meestal niet zo snel zo aardig voor iemand, maar het klikte met haar, bijzonder genoeg. Hij wist het ook allemaal niet goed, misschien kwam het wel door de hele situatie en wilde hij de komende dagen liever ook niet alleen zijn. als Steven dit zou overleven zou hij hoe dan ook nog lang in het ziekenhuis liggen en dan zat Rowan ook maar alleen.

Katelynn Camryn Leighton

"Ja, dat klopt," knikte ze toen Rowan zei dat soms iemand niet bleek te zijn zoals je verwacht of gehoopt had. "Misschien is het maar beter om gewoon voor altijd single te blijven," lachte ze er achteraan. Tot nu toe had ze er geen problemen mee om alleen door het leven te moeten. Haar appartement was misschien een beetje groot voor één persoon, maar goed, Martin miste ze niet daar. Hij was de laatste periode alleen maar vervelend geweest binnen hun relatie.
"Bedankt voor het aanbod. Maar ik red het wel, denk ik. En anders bel ik je wel," glimlachte ze nu naar Rowan. Ze vond het oprecht heel erg aardig van hem. Maar ze wilde niemand tot last zijn. En thuis had ze haar drie lieve chihuahua's die ze ook niet lang kon missen. Afgelopen dagen had haar buurvrouw even voor de hondjes gezorgd, maar dat kon natuurlijk ook niet voor lange periodes.
Opnieuw ging de deur bij de operatiekamer open en kwam er een arts uit lopen. Deze kwam wel hun kant op. Katelynn voelde zich meteen een beetje gespannen worden. Hij kon natuurlijk positief nieuws komen brengen, maar het kon net zo goed negatief zijn, misschien was Steven alsnog overleden, ondanks de aquadate hulp. Of lag hij in coma. Of had hij andere gekke dingen.
De arts kwam bij hen staan en Katelynn stond ook op.
"Meneer Smith is goed door de operatie gekomen. Hij is nu redelijk stabiel. De wond op zijn borstkas is gehecht en ontsmet. We moeten goed opletten dat het niet opnieuw open scheurt omdat het op een ongunstige plaats zit. De allergie hebben we onder controle weten te krijgen. Hij was echter wel al flink in shock toestand toen hij in het ziekenhuis aan kwam. Dat kan effect hebben op de hersenen, omdat die dan minder zuurstof krijgen. Gelukkig heeft het niet lang geduurd. Maar schade aan de hersenen kunnen we niet uitsluiten helaas, dat zullen we pas merken als hij weer ontwaakt."

Rowan Rivers

'Ik weet het niet, als je iemand tegen komt waar het echt goed mee voelt, is het fijn om een relatie te hebben,' zei hij zacht tegen haar. Ze bedankte hem, maar ze zei dat ze het wel redde en anders zou ze bellen. 'Ik geloof niet dat je dat zou doen,' zei hij met een zwakke grijns op zijn gezicht tegen haar. 'Echt, je bent mij niet tot last. Ik zit ook alleen, geloof ik,' zei hij daarna. Steven mocht hoe dan ook niet meteen mee, hij kon hier niet de hele nacht blijven, hij zou alleen zijn. Er kwam een arts en hij spande zelf ook helemaal aan, maar het nieuws leek nog aardig mee te vallen, uiteindelijk. Het was alleen nog heel erg afwachten en hij knikte langzaam ,hij bedankte de man en daarna keek hij naar Katelynn. 'Ik snap het wel als je naar huis wilt.' zei hij nu zacht tegen haar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bedankte de arts, die ook nog even liet weten dat ze wel even een paar minuutjes bij Steven mochten kijken. Hij was nog wel buiten bewustzijn. Daarop knikte Katelynn ook nog even. Daarna keek ze weer naar Rowan, die zei dat hij niet geloofde dat ze zou bellen. Daardoor grinnikte ze even.
"Oh, hoezo niet?" vroeg ze hem grijnzend. "Maar inderdaad, ik ga graag naar mijn huis. Het voelt soms een beetje groot voor mij alleen, maar ik vind het een fijne plaats om te zijn en mijn drie honden wonen er ook. Die willen ook niet graag alleen zijn," vertelde ze nu. "En ik denk niet dat die graag mee komen naar jullie huis. Ik denk dat ze dan opgevreten worden door die herder van jullie," grinnikte ze nu.
"Wil je bij hem kijken of..?" vroeg ze na een korte stilte nu aan Rowan, doelend op Steven.

Rowan Rivers

'Je bent het type die op dat moment gaat denken dat het toch niet zo boeiend was, dat het gezellig was voor één keer, maar dat het verder niets betekent en dat het te ingewikkeld is, dat ik te ingewikkeld ben. Waarschijnlijk net als je ex. Je zou alleen zitten en denken dat je het zelf wel op zou kunnen lossen,' zei hij zacht tegen haar. Het maakte niet uit, ze moest het zelf weten, maar hij dacht er echt zo over. 'Dat denk ik niet, Mack is ontzettend braaf, maar ik begrijp dat je wel graag thuis bent. Dat zou ik ook zijn, in elke andere situatie,' fluisterde hij. Nu niet, hij vond het vreselijk en hij zou wel hier blijven deze nacht, hij wilde niet naar huis, hij durfde niet eens alleen te zijn daar, maar hij was te laf om het eerlijk te zeggen. 'Ja, we gaan wel even kijken...' zei hij daarna zachtjes en hij opende de deur langzaam, hij slikte even, hij kreeg weer een brok in zijn keel.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan dacht dat zij het type was die op dat moment zou gaan denken dat het toch niet zo boeiend was, dat het gezellig was voor één keer maar dat het verder niet betekende en het te ingewikkeld zou zijn. Katelynn kneep haar ogen ietwat samen en keek Rowan aan. Ze wist eigenlijk niet eens precies wat ze zou doen. Ze wist niet of hij gelijk had of ongelijk.
Katelynn vond Rowan een onwijs knappe man en hij leek ook nog eens erg aardig. Maar zij zat nog midden in een scheidingsproces, haar ex zat nog flink achter haar aan en zou echt flippen als hij zou horen dat ze alweer een nieuwe 'scharrel' had. En Rowan was net zijn vrouw verloren. Ze was gewoon bang dat het uiteindelijk voor beide, of één van beide niets zou betekenen. Omdat ze het deden omdat ze het miste. Maar niet omdat ze verliefd waren. Katelynn moest sowieso toegeven dat ze even niet echt meer wist wat ze aanmoest. Martin had haar ongelooflijk verward gemaakt.
Ze zweeg een tijdje en keek pas weer richting Rowan toen hij over hun hond begon. Hij zei dat Mack ontzettend braaf was. Maar hij begreep dat ze graag thuis was. Katelynn knikte kort.
Daarna liep ze samen met Rowan de kamer in waar Steven lag. Zwijgend volgde ze Rowan de kamer in. Daarna liep ze naar het bed toe. Het zag er niet fijn uit hoe hij erbij lag. Alleen al omdat hij aan de beademing lag. Dat vond Katelynn er altijd zo vreselijk uit zien. Zijn hoofd was ook bont en blauw. Voor de rest lag hij onder de dekens. Katelynn zuchtte even zachtjes.

Rowan Rivers

Hij sloot zijn ogen, hij kon het echt niet aanzien, hij vond het vreselijk om zijn vriend er zo bij te zien liggen en hij bleef nog even staan, daarna liep hij weg. Hij leunde tegen de muur en hij vocht tegen zijn tranen. Hij wist dat hij misschien beter wat meer afstand kon houden van Katelynn, want het was wel heel erg snel en hij wilde het liefste ook niet zomaar meer, maar als vrienden verder kon toch ook? Ze konden best samen zijn omdat ze gezelschap misten, zonder dat er meer achter moest zitten. Hij durfde het haar alleen echt niet te vragen, waarschijnlijk zat ze totaal niet op hem te wachten. Hij twijfelde wel heel erg, want hij kon ook niet terug naar het hotel. Hij zou helemaal doordraaien en dat wilde hij het liefste voorkomen, hij wilde niet te veel drinken, hij wilde niet gaan gebruiken, hij moest helder blijven en verder met zijn leven, maar dat ging niet als hij alleen zat. Zou hij haar dat eerlijk kunnen vertellen?

Katelynn Camryn Leighton

Er waren alweer een paar weken voorbij, misschien zelfs al een maand. Katelynn dacht regelmatig nog aan de situatie waar ze doorheen was gegaan met Rowan. Maar ze had haar leven weer opgepakt. Niet dat ze keus had gehad, want ze moest toch werken en ze had het onwijs druk.
Af en toe belde Martin haar nog steeds, steeds met andere nummers of met geblokkeerde nummers. Ze had gedreigd dat ze naar de politie zou stappen en aangifte zou doen van stalking tegen hem. Dat had hem onwijs kwaad gemaakt. Maar ze had nu alweer een aantal dagen niets van hem gehoord, dus het leek geholpen te hebben.
Na een lange dag werken reed ze rustig naar huis. Ze parkeerde haar auto in haar garage en pakte haar spullen eruit, waarna ze rustig de woonkamer in liep vanaf de garage. Ze knipte het licht aan in de keuken en de woonkamer en werd blij onthaalt door de drie Chihuahua's. Lady, een wit teefje, Chico een bruin gecastreerd reutje en Lola een black and tan teefje. Katelynn glimlachte en aaide de kleine hondjes even. Daarna bleef ze even bij de schuifpui staan en staarde ze haar grote tuin in, naar het zacht golvende water in het zwembad en de bomen die heen en weer wiegden in de wind. Soms voelde ze zich best alleen hier. Het was ook echt een flink groot huis, dat maakte het gevoel misschien wel heftiger. En omdat ze veel werkte had ze ook weinig tijd om met vriendinnen af te spreken.
Ze zuchtte even zachtjes en lichtelijk vermoeid. Ze zou wel even gaan douchen en dan maar haar bed in duiken. De wekker zou de volgende ochtend weer vroeg gaan.
De hondjes liet ze beneden in de woonkamer terwijl ze rustig de trap op liep naar de eerste verdieping. Daar liep ze naar de riante badkamer en nam snel een douche. Ze trok haar korte nachtjapon aan, wat net een soort sexy zomerjurkje leek, en nam haar kleding in haar handen mee richting haar slaapkamer. Ze liep haar slaapkamer in, knipte het licht aan en hing de kleding netjes in de kast. Daarna draaide ze zich weer om en wilde ze in bed kruipen, tot ze zag dat daar al iemand lag. Ze slaakte een kreet en sprong achteruit, maar het drong al gauw tot haar door dat het Martin was.
"What the fuck!" riep Katelynn uit. "Wat doe jij hier? Ga weg!" ze zette haar handen in haar zij.
Martin kwam nu wat overeind en haalde de dekens van zich af. Hij was naakt. Een rilling trok over haar rug. Gadverdamme.
"Martin, verdomme, kleed je aan en rot op uit mijn huis! Ik bel de politie hoor!" schreeuwde ze nu kwaad. Martin sprong nu overeind van het bed en kwam voor Katelynn staan. Hij stak zijn hand uit en streelde langs haar wang.
"Kate.. Ik hou van je.. Ik wil je.. Kom.." fluisterde hij haar toe. Katelynn sloeg zijn hand van haar gezicht en keek hem fel aan.
"Dat had je eerder moeten bedenken, Martin. Het is over tussen ons! Ik geef je nog één kans om je aan te kleden en mijn huis te verlaten!" siste ze hem toe. Ze pakte haar mobiel al uit haar zak en hield die omhoog.
Martin schoot nu ineens op haar af, sloeg haar mobiel uit haar handen en drukte haar hard tegen de muur. Hij zette zijn handen om haar nek en drukte haar luchtpijp dicht. Katelynn hapte naar adem en spartelde, maar hij was vele malen sterker.
"Geen politie.." siste hij nu in haar oor. "Dit lossen we samen op.." Hij liet haar weer los, maar bleef haar fel aankijken. Katelynn wreef langs haar pijnlijke hals en moest eerst weer even op adem komen. Tranen van de schrik stonden in haar ogen. Ze had al voorspelt dat Martin gek zou worden. Maar dat hij zo raar zou doen had ze nooit verwacht. Ze begon nu zelfs wat angst te ontwikkelen.
"Martin.." klonk haar stem nu iets trillend. "Ga mijn huis uit.."
"Kate.. Laten we de scheiding stoppen. We zijn voor elkaar gemaakt.. Kom.." sprak Martin gedempt. Hij pakte Katelynn's bovenarm stevig vast en duwde haar op het bed. Daarna kwam hij bovenop haar zitten en liet hij zijn handen onder haar nachtjapon glijden. Toen Katelynn weg begon te kruipen pakte hij opnieuw met één hand haar keel stevig vast en ging met zijn andere hand vrolijk door. Ook begon hij haar te zoenen. Katelynn spartelde wild, maar kon hem niet van haar af krijgen. Pas toen hij begon te wrikken aan haar string wist ze hem een keiharde schop te verkopen en sprong ze happend naar adem van het bed af. Ze griste haar mobiel van de grond, keek nog even achterom naar Martin die weer overeind krabbelde en rende naar zolder. Daar sprong ze het dakterras op en zette een stoel tegen de deur aan om tijd te winnen. Met trillende handen van de spanning toetste ze het alarmnummer in op haar mobiel en gaf paniekerig door waar ze woonde en wat er aan de hand was. Tijd om haar naam door te geven had ze niet eens, want Martin wist de deur open te trappen en kwam op haar af lopen.
"Lieve Kate.. Ik wil je niet kwijt.." hij pakte zachtjes haar hand vast. "Zullen we weer samen gaan wonen? Ik mis je.."
Katelynn klemde haar kaken op elkaar. Haar ademhaling was versneld. "Rot op, Martin! Ik wil je niet meer zien!" schreeuwde ze nu van slag. Zijn blik leek een moment gekwetst en gekrenkt. Tot zijn blik naar haar mobieltje ging. Hij griste het uit haar handen en keek er even op.
"Heb je de politie gebeld?! Serieus?! Godverdomme, Kate!" Martin smeet het mobieltje van het dak af en greep Katelynn weer stevig vast.
"Vertel ze dat er niks aan de hand is!" siste hij nu. "Vertel ze maar dat je in de war was. Dat het niet waar is." Hij haalde uit in haar gezicht en gooide haar tegen de muur van het dakterras. Het scheelde niet veel of ze viel van het dak af.
"Als ik hoor dat jij aangifte tegen mij doet, Katelynn.. Dan kom ik terug om je bloedmooie kop eraf te hakken," gromde hij haar nu toe. Katelynn rook de alcoholwalm die uit zijn mond kwam. Ze staarde hem wat trillerig aan. Een druppeltje bloed liep uit haar neus. En het volgende moment was ze weer alleen. En was Martin gevlucht. Ze hoorde hem keihard wegrijden met zijn auto. Met tranen in haar ogen bleef ze op het dakterras zitten, op de grond, met haar rug tegen de muur gedrukt. Ze durfde nog niet naar binnen. Ze had hem weg horen rijden, maar had toch het idee dat hij daar nog kon zijn.

Rowan Rivers

Hij was weer wat meer aan het werk gegaan. Het was heel zwaar, elke avond alleen was vreselijk en hij bracht veel tijd door op het bureau nu, hij sliep ook meestal daar, want dat was beter. Hij had te veel trauma's aan de hotelkamer, hij kon daar geen slaap krijgen, het was echt vreselijk. Hij raakte totaal in paniek daar en soms werd hij wakker van zijn eigen geschreeuw, daarom was het beter om in het kantoor of de kantine te slapen. Het werk hielp hem wel, al moest hij soms enorm opletten dat hij niet doordraaide in sommige situaties, maar dat was ook niet zo gek, hij had aardig wat meegemaakt en hij had het moeilijk met het verlies van Andrea, hij kon het zelf amper verwerken. Toen er een melding binnenkwam reed hij daar heen, hij was blij dat hij wel even wat kon doen. Hij kwam bij een groot appartement aan en hij controleerde even of hij zijn revolver bij zich had, daarna liep hij naar binnen. Toen hij het naambordje zag keek hij even raar, wat was dit? Hij slikte, zijn gedachten gingen heel snel en daarna gooide hij de deur open. Hij wist dat hij beter iemand anders naar binnen kon laten gaan, maar hij was er nu en hij ging haar niet aan haar lot over laten. 'Katelynn?!' riep hij, zijn stem doordringend, maar hij zag haar niet, daarom rende hij naar boven toe. Toen hij naar het terras keek zag hij haar zitten en hij ging meteen naar haar toe, ze zat op de grond, bloed liep uit haar neus en ze trilde. Hij schoot naar haar toe en hij pakte voorzichtig haar hand vast. 'Shit, gaat het wel? Waar is hij?' vroeg hij nu doordringend, omdat ze hem al verteld had over die ex.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was haast alweer vergeten dat ze de politie had gebeld, ze was zo in gedachten verzonken en verward. Haar hals kleurde al gauw blauw en paars en ze veegde met haar hand het bloed bij haar neus weg. Op dit moment wist ze echt niet wat ze moest doen. Toch aangifte doen tegen Martin? Aangifte van stalking, huisvredebreuk, aanranding, mishandeling en bedreiging? Dat was nogal wat.. En zijn bedreiging had echt heel serieus geklonken. Ze achtte hem nu ook wel in staat om een moord te plegen. En zij wist als geen ander dat als ze aangifte zou doen, hij misschien wel direct opgepakt zou worden, maar waarschijnlijk strafvermindering zou krijgen omdat hij verminderd toerekeningsvatbaar was en al gauw vrij zou komen. Dan zou hij waarschijnlijk een contactverbod en straatverbod krijgen, maar dat zou hem waarschijnlijk niet eens tegenhouden.
Toen de deur van haar dakterras open ging keek ze even angstig op, bang dat Martin inderdaad teruggekeerd was. Echter zag ze al gauw dat het een agent was. Hij kwam naar haar toe en pas toen hij begon te praten merkte ze dat ze hem kende. Het was Rowan. Een flink schaamtegevoel trok nu door haar heen. Een traan liep over haar wang. Rowan pakte haar hand vast en vroeg of het wel met haar ging. Ook vroeg hij waar Martin was.
"Ja.. Ja, het gaat wel.." klonk haar stem bibberig. Ze veegde opnieuw wat bloed weg bij haar neus en sloeg toen haar armen om haar lichaam heen. Het leek alsof ze Martin's ruwe handen nog op haar huid kon voelen.
"Ik weet niet waar hij is.. Hij is weg.." sprak ze schor.

Rowan Rivers

Ze leek hem eerst niet eens te herkennen en hij ademde langzaam in, in het begin had hij best nog wel aan haar gedacht, het klikte goed tussen hun en ze was fijn gezelschap geweest, maar ze had niet gebeld. Natuurlijk had ze niet gebeld en hij ook niet, hij had het maar gelaten, het was ook veel te snel na Andrea, dat kon hij helemaal niet. Hij zou nu niet goed voor haar kunnen zijn, misschien wel niets beter dan die ex van haar, zelfs niet als vrienden. Dat was dus niets, dat moest hij niet willen. Ze herkende hem uiteindelijk wel en ze zei dat het wel ging, ze veegde het bloed weg en sloeg haar armen om haar lichaam heen. Hij was weg, ze wist niet waar naar toe. Hij knikte langzaam en daarna kwam hij naast haar zitten, dan kon ze toenadering zoeken als ze dat wilde. 'Het lijkt mij beter als je vanavond met mij mee gaat... ik weet dat je hartstikke sterk bent, maar je zit te rillen als een rietje en ik wil niet dat je bang bent, dat je gevaar loopt.' fluisterde hij nu.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan kwam naast haar zitten en ergens was ze er wel heel blij mee dat hij er was. Ze voelde zich meteen een stuk veiliger. Als Martin ineens terug zou komen, was ze in ieder geval niet alleen.
Ze staarde naar haar voeten en probeerde het trillen van haar lichaam te stoppen, maar het leek alsof dat gewoon niet meer zou stoppen. Het was echt gewoon de schrik.
"Kunnen we niet hier blijven?" vroeg ze nu zachtjes. Het was al heel wat dat ze niet zei dat het niet hoefde en dat ze alleen wilde zijn. Want feit was dat ze nu juist eigenlijk ook niet alleen wilde zijn. Maar ze wilde het liefst gewoon hier in haar eigen huis blijven. Voor haar hondjes, voor de vertrouwde omgeving maar ook omdat het zo inbraakgevoelig was.
Ze sloot haar ogen even om te kalmeren. Haar nek klopte pijnlijk. Wat moest ze in godsnaam morgen zeggen tegen haar collega's? Ze zuchtte even zachtjes en zag in haar hoofd het beeld van Martin weer voor haar, die naakt in haar bed lag. Rillingen trokken weer over haar lichaam. Ze werd kotsmisselijk bij de gedachten aan wat er gebeurd was als ze niet onder hem uit was weten te komen.

Rowan Rivers

Ze vroeg zacht of ze niet hier konden blijven, daardoor ademde hij langzaam in. Hij had Mack al bij Carmen gebracht, die zorgde goed voor de hond, Mack kende haar en zo kon hij zelf werken, Carmen werkte veel thuis en anders nam ze Mack mee, dat ging goed. Als ze echt niet anders kon bracht ze de hond weer naar hem, maar hij had niets wat hem echt daar hield. Helemaal niet zelfs. Hij wilde ook liever niet in de hotelkamer slapen, hij wist dat er voor hem niets van slapen zou komen, maar hier vond hij het ook niet fijn. 'Het kan wel, maar hier komt hij sneller naar terug.' zei hij zacht. Dan kon hij hem wel op heterdaad betrappen en hij zou ook echt niet voorzichtig met de man zijn, maar in het hotel wisten ze bijna zeker dat hij er niet opeens zou staan. 'Oké, we blijven wel hier,' zei hij daarna met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Ze sloot haar ogen en hij zag haar bijna denken, daardoor raakte hij heel voorzichtig haar hand vast. 'Probeer niet te veel na te denken, dat komt allemaal wel weer. Voor nu ben je veilig, het is voorbij, dat is belangrijk. De rest is voor morgen,' zei hij zacht en hij kwam overeind, hij stak zijn hand naar haar uit om haar overeind te helpen.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze inderdaad ook hier konden blijven, maar dat Martin hier sneller terug zou komen. Dat was inderdaad waar, Martin had hier immers zelf ook gewoond, bij haar. Dus het was zeker geen onbekende plek voor hem. Hij wist zelfs alle kamers goed te vinden, hoewel het echt een groot huis was.
"Ja.. Ik weet het.. Maar ik denk dat hij niet terug komt nu. Hij weet dat ik de politie heb gebeld," sprak Katelynn nu zachtjes. Niet veel later zei Rowan dat het wel goed was als ze hier bleven. Ook zei hij dat ze niet te veel na moest denken. Het was voorbij, ze was veilig voor nu. Daardoor knikte ze langzaam.
Nog een klein beetje trillerig stond ze op en trok ze haar nachtjapon recht. Daarna liep ze naar binnen. Haar blik viel op de beveiligingscamera's die ze in de gang had hangen. Waarschijnlijk had die alles gefilmd, aangezien ze de slaapkamer deur niet dicht had gedaan. Echter had ze meer de neiging die beelden te wissen dan om ze te bewaren.
"Hij zat gewoon opeens in mijn slaapkamer.. Hij lag in m'n bed.. Ik schrok mij dood.." sprak ze zachtjes.
Er klonk wat gedribbel op de trap en het volgende moment stonden de drie chihuahua's ook boven. Blijkbaar had Rowan de deur open laten staan. Een waterige glimlach ontstond op haar gezicht toen de hondjes blij om haar heen draaide.

Rowan Rivers

Ze wist het, maar ze dacht niet dat hij nu terug kwam. 'Als hij wel terug komt, ben ik in de buurt om er voor te zorgen dat hij niets flikt,' zei hij tegen haar. Ze kwam overeind en hij zag dat ze nog wat trilde, ze trok haar nachtjapon recht en hij liet zijn blik over haar heen glijden, daarna keek hij weg. Hij wist heel goed dat ze er waarschijnlijk niet zo van gediend was, al hoopte hij toch dat het bij hem anders was. Dat ze het van hem wel kon hebben. Ze keek naar de camera's en hij deed hetzelfde. 'Je moet de beelden bewaren, Katelynn. Je weet nooit wanneer het handig is. Je hoeft het niet zelf te bekijken, maar als hij nog iets doet, hebben we het hard genoeg nodig,' zei hij zacht. Ze vertelde dat hij opeens in haar slaapkamer zat, hij lag in bed, ze schrok zich dood. 'Dat begrijp ik heel goed... natuurlijk geeft het een enorm onveilig gevoel.' zei hij zacht. Hij hoopte dat hij dat toch een beetje weg kon nemen. Opeens kwamen er hondjes naar boven lopen en hij glimlachte een beetje. 'Ik bel even naar het bureau dat ik hier blij,' zei hij tegen haar. Hij pakte zijn mobiel en hij sprak het even door, daarna keek hij weer naar haar. 'Kom, dan lopen we even alle deuren en ramen langs, zodat alles goed afgesloten is,' zei hij tegen haar. 'Ik hoop toch dat je het niet heel erg vindt dat ik nu hier ben. Anders moet je het eerlijk zeggen. Dan regel ik iets anders en laat ik je alleen,' zei hij zacht. Het was niet voor niets dat ze niets meer had laten horen, natuurlijk.

Katelynn Camryn Leighton

Blijkbaar had Rowan haar zien kijken naar de camera's. Want hij zei plotseling dat ze die beelden wel moest bewaren. Daardoor knikte ze weer even. Dat was inderdaad misschien wel het handigste. Al zou ze de beelden echt nooit terug willen kijken. Opnieuw trok er een rilling door haar heen. Ze walgde gewoon van de man waarmee ze ooit dit huis had gedeeld. Hoe kon ze zich zo in hem vergist hebben?
Rowan zei dat hij begreep dat ze zich dood was geschrokken en dat het een onveilig gevoel gaf. Dat was zeker zo. Het was buiten steeds vrij warm nu, daarom had ze de ramen vaak open. Maar het idee dat hij opnieuw binnen zou glippen maakte haar doodsbang.
Ze keek weer even naar Rowan toen hij zei dat hij even naar het bureau belde om te zeggen dat hij hier zou blijven. "Is goed.." reageerde Katelynn daar zachtjes op. Daarna hurkte ze neer en knuffelde ze de hondjes even. Dat waren echt haar beste vriendjes.
Rowan kwam weer terug lopen en Katelynn kwam weer overeind. Ze wreef even langs haar pijnlijke hals en keek Rowan aan, die voorstelde om even een rondje door het huis te doen om alle deuren en ramen te controleren. Dat leek Katelynn een goed idee. Hij zei er direct achteraan dat hij hoopte dat ze het niet vervelend vond dat hij er nu was, anders regelde hij iets anders.
"Nee.. Ik vind het alleen maar fijn.." sprak ze zachtjes. Daarna liep ze rustig en voorzichtig het grote huis door om elk raam in elke kamer te controleren. Ze was ergens bang dat Rowan niet echt meer wat van haar wilde of een verkeerd beeld van haar had gekregen, omdat ze geen contact meer met hem had gezocht. Maar ze had het gewoon niet gepast gevonden, zijn vrouw was pas overleden en zij zat midden in een scheiding. En de grootste reden was misschien nog wel Martin. Hij was enorm van het opeisen en Katelynn wist zeker dat hij volledig zou flippen als hij hoorde dat ze een nieuwe vriend had.
Ze haalde even diep adem en trok wat ramen dicht. Daarna deed ze alle rolluiken naar beneden en de gordijnen dicht. Op dat moment besloot ze ook om geen aangifte te gaan doen. Martin zou vast zelf beseffen dat hij fout was. Dat zou hij zich vast vanzelf realiseren. En als ze wel aangifte zou doen, maakte ze alles alleen maar erger, dacht ze.

Rowan Rivers

Ze leek het wel een goed idee te vinden en hij liep met haar mee om alles te controleren, dan wist hij ook direct hoe het huis in elkaar zat, dat was wel handig om te weten voor als er wel iets zou gebeuren, al zou dat vanavond waarschijnlijk niet zo zijn. Hij zou vast niet zo snel terug komen, hij moest geschrokken zijn, dat kon niet anders. Ze zei dat ze het niet erg vond, alleen maar fijn. Hij knikte langzaam, maar hij wist nog niet zo goed wat hij er van moest vinden. Hij zou in dezelfde kamer blijven,voor de zekerheid. Wilde ze hem nog wel bij haar in bed hebben? Misschien wel niet. Hij zou het respecteren, natuurlijk. Toen alles helemaal dicht zat keek hij haar weer aan en hij glimlachte zwakjes. 'Kom, je bent vast moe, dan kun je gaan slapen. Als er iets is ben ik er,' zei hij zacht. Hij werd van elk klein dingetje wakker, dat was nu wel een voordeel.

Katelynn Camryn Leighton

Ze controleerde alle ramen en deuren, zowel beneden, als op de eerste verdieping en op zolder. Daarna liet ze de hondjes weer in de woonkamer en sloot ze die deur ook.
Eenmaal weer boven zei Rowan dat ze vast moe was en dus maar moest gaan slapen. Dat was zeker waar, ze was hartstikke moe. Ze wilde al lang in bed liggen, maar Martin had daar verandering in gebracht. Rowan zei ook dat als er wat was, hij er was. Katelynn wist een kleine glimlach op haar gezicht te toveren en ze keek Rowan aan.
"Echt heel erg bedankt, Rowan.." sprak ze zachtjes tegen hem. Daarna liep ze haar slaapkamer in en gaapte ze even. Ze kroop in het grote bed en trok de dekens over haar heen. Daarna keek ze weer even richting Rowan.
"Kom je bij mij liggen?" vroeg ze hem nu gedempt. Niet wetend of hij dat eigenlijk wel wilde. Maar het bed was groot genoeg en Katelynn voelde zich dan veiliger.

Rowan Rivers

Ze bedankte hem nu en het klonk best wel oprecht. Ze leek het te menen en hij glimlachte daardoor een beetje, het deed hem namelijk toch best wel goed. Ze ging in het grote bed liggen en daarna vroeg ze of hij bij haar kwam liggen. Ze leek het zelfs wel fijn te vinden en hij knikte langzaam. Hij wilde het wel. Hij legde zijn revolver op het nachtkastje neer en daarna trok hij zijn overhemd uit, gevolgd door zijn broek. Hij keek even naar het wapen dat daar lag, het was wel zo veilig om hem bij het nachtkastje in de buurt te houden, maar hij had er vreselijke herinneringen aan, want dat was de plek waar het wapen had gelegen dat Andrea gebruikt had. Hij ademde diep in en hij legde het ding toch in de la, daarna ging hij zelf ook in het bed liggen. Hij keek naar haar, naar haar mooie ogen, hij hoopte zo de gedachte weer weg te kunnen stoppen en het ging redelijk.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan knikte en deed wat kleding uit, legde zijn wapen weg en kwam ook op het bed liggen. Katelynn keek hem even aan met haar bruine ogen. Daarna sloot ze haar ogen langzaam en probeerde ze wat slaap te vatten. Ze probeerde haarzelf er steeds van te overtuigen dat Martin zijn fouten zelf in ging zien. Al was dat meer wat ze wilde dat er zou gebeuren.
Op een gegeven moment viel ze toch in slaap, haar hoofd naar Rowan gedraaid en haar lichaam ietwat opgetrokken zodat ze in een soort bolletje lag.

Rowan Rivers

Hij kon maar moeilijk in slaap komen, hij dacht te veel na en hij had aardig het gevoel dat hij aan het waken was, waardoor hij bij elk klein dingetje helemaal alert was. Hij deed dus eigenlijk ook echt geen oog dicht. Het duurde echt een flinke tijd tot hij wegzakte en toen hij eenmaal sliep werd hij onrustig, zweet liep over zijn gezicht, hij bewoog een beetje en uiteindelijk kwam hij met een kreet overeind, volledig in paniek. Dit gebeurde hem heel vaak, hij droomde over Andrea, over wat ze deed. Hij droomde ook dat Steven hetzelfde deed, omdat hij alle pijn en spanning niet meer kon hebben. Het was een vreselijke nachtmerrie en hij trilde over zijn hele lichaam, hij kon ook nooit zomaar meer rustig worden.

Katelynn Camryn Leighton

Ze sliep eigenlijk vrij goed en vrij diep. Iets dat ze niet verwacht had. Tot Rowan ineens met een schreeuw overeind kwam. Katelynn schrok daardoor ook wakker en schoot ook rechtop. Met grote ogen keek ze richting Rowan, niet helemaal begrijpend wat er gaande was. Toen ze besefte dat er geen gevaar was maar dat Rowan waarschijnlijk een nachtmerrie had gehad, schoof ze iets naar hem toe en pakte ze zijn hand vast.
"Gaat het? Had je een nachtmerrie?" vroeg ze hem zachtjes fluisterend en met een bezorgde blik.

Rowan Rivers

Hij keek op toen hij zich realiseerde dat hij haar wakker had gemaakt, ze pakte zijn hand vast en hij ademde diep in om weer wat kalmer te worden. ' Ja, elke keer... Ik had gehoopt dat het vandaag mee zou vallen, het spijt mij dat ik je liet schrikken.' zei hij zacht. Hij trilde nog een beetje en hij ging weer liggen, hij bleef haar hand vasthouden en hij keek naar haar. Ze was echt mooi. Ze had een bepaalde uitstraling die iets met hem deed. Zou hij deze vrouw een kans kunnen geven? Hij wist het niet, maar ze konden toch ook als vrienden van elkaars gezelschap genieten? Hij streek met zijn vingers langs haar wang en daarna zoende hij haar toch zachtjes. Hij verwachtte elk moment weggeduwd te worden, ze wilde dit vast niet.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat hij inderdaad een nachtmerrie had gehad en dat hij daar vaker last van had. Hij excuseerde zich dat hij haar wakker gemaakt had.
"Wat vervelend voor je.. En dat maakt niet uit joh, jij kan er ook niets aan doen.." sprak ze hem zachtjes toen. Ze legde haar hoofd weer op haar kussen maar bleef naar Rowan kijken. Hij streek met zijn vingers langs haar wang en begon haar niet veel later ook te zoenen. Katelynn sloot haar ogen en zoende hem intens terug, vol genot en passie. Echter leek ze zich ineens te beseffen waar ze mee bezig was en brak ze de zoen af.
"Sorry.. Ik.. Ik kan het niet," stamelde ze zachtjes. Al was aan heel haar houding te zien dat ze het echt heel graag wilde en naar hem verlangde. Maar ze was gewoon doodsbang dat Martin erachter zou komen en nog meer zou doordraaien dan hij al deed.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat hij inderdaad een nachtmerrie had gehad en dat hij daar vaker last van had. Hij excuseerde zich dat hij haar wakker gemaakt had.
"Wat vervelend voor je.. En dat maakt niet uit joh, jij kan er ook niets aan doen.." sprak ze hem zachtjes toen. Ze legde haar hoofd weer op haar kussen maar bleef naar Rowan kijken. Hij streek met zijn vingers langs haar wang en begon haar niet veel later ook te zoenen. Katelynn sloot haar ogen en zoende hem intens terug, vol genot en passie. Echter leek ze zich ineens te beseffen waar ze mee bezig was en brak ze de zoen af.
"Sorry.. Ik.. Ik kan het niet," stamelde ze zachtjes. Al was aan heel haar houding te zien dat ze het echt heel graag wilde en naar hem verlangde. Maar ze was gewoon doodsbang dat Martin erachter zou komen en nog meer zou doordraaien dan hij al deed.